စစ္သားတစ္ဦးရဲ႕ ေျခရာမ်ား (၁)

8-8-2011 တိုက္ေရယာဥ္ ၁၁၇ ကဒံုကနိ (အစံုရွိတဲ့)
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကေန
ပင္လယ္ကမ္းစပ္က႐ြာကေလး
စီးပြားေရးေတာင့္တင္းသူတစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္ တစ္ခ်ိဳ႕ ကေတာ့ ကုန္းေကာက္စရာမရွိ၊
တစ္၀က္တစ္ပ်က္ ပ်က္စီးေနတဲ့ရြာကေလး။
နာဂစ္ဆိုတဲ့ အဆိပ္ပန္းေလးေၾကာင့္ အနီးအပါးကရြာေလးေတြ
ေၾကမြ ငိုခ်င္းရွည္ နာက်င္ခံစားေနရခ်ိန္
ကပ္ဆိုးၾကီးကြင္းေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ႐ြာကေလး

ဆိပ္ကမ္းကတက္လိုက္တာနဲ႔
မူးရစ္ယိုင္ထိုးေနတဲ့ ငါးဖမ္းစက္ေလွမ်ိဳးစံုက ေလွသားေတြရယ္
ဆိိပ္ကမ္းအနားက အစာရွာေနတဲ့ေခြးတစ္အုပ္ရယ္
အိပ္လြယ္ထားတဲ့အ႐ူးမတစ္ေယာက္ရယ္
ကဒံုကနိ ရဲ႕႐ြာလယ္လမ္းမကေန ေရခ်ိဳးတဲ့အိမ္၊
အညစ္အေၾကးေတြခြါခ်ဖို႔ လမ္းေလၽွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။
ရြာလယ္ေခါင္ ဆိုင္မ်ိဳးစံု ေစ်းၿမိဳ႕ကေလးအလားပါဘဲ၊
အပ္ကေန ေလယာဥ္ပ်ံအထိ၀ယ္ရမဲ့ပံု၊
႐ြာထဲက ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြကလဲ
ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ သံစဥ္မပီ စည္း၀ါးနရီမကိုက္ နား၀င္ပီယံၿဖစ္စရာ မေကာင္းတဲ့ ကြဲအက္အက္ ေလွသားေတြရဲ႕ ဖိုသံေပး သီခ်င္းသံေတြနဲ႔၊
ေရခ်ိဳးၿပီး ေဘးတစ္အိမ္ေက်ာ္ ဒိုဘီဆိုင္ကေလး အစံုသုပ္နဲ႔ ကြမ္းယာဆိုင္ ကေလး၊ ကဒံုသူ အပ်ိဳေခ်ာသံုးဦး ဆယ္ေက်ာ္သက္ ႏို႔နံ႔မစင္ေသးေပမဲ့
ရမၼက္ခိုး၊အရက္ခိုးေ၀ေနတဲ့ အသားစားဥပုတ္မေစာင့္တဲ့ က်ားရဲေတြၾကား
ေရွာင္တိမ္္းရင္းနဲ႔ ဘ၀ရဲ႕ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲတဲ့ ထမင္းတစ္လုပ္အတြက္ သူတို႔
ရဲ႕သိကၡာေတြ ေပးဆပ္ေနရတာၾကည္႔ရင္း ဘ၀ဆိုတာ အၿမဲမေခ်ာေမြ႕တာ
ၿမင္ခဲ့ရတယ္။
မနက္မိုးမလင္းေသးဘူး ဘြန္ေတာဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ နိဗၺာန္ေဆာ္ရဲ႕ ဆြမ္းေလာင္းဖို႔ေဆာ္ေအာ္သံ တရားသံၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ ရြာကေလးရဲ႕
ဘာသာတရားကိုင္းရွိဳင္းမွဳေၾကာင့္ဘဲ နာဂစ္ဆိုတဲ့နတ္ဆိုး ဒုကၡေပးလို႔မရဘဲ
ခုန္ေက်ာ္သြားရသေလလား၊
နာဂစ္ရဲ႕အေမြ ေဘးရြာေတြက မိဘမဲ့ ကေလးေတြ ရြာအၿပင္ကမ္းစပ္တစ္ေလွ်ာက္မွာ ငါးရွာ၊ ဖါးရွာနဲ႔ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္၊ ရႊံ႕ဘြက္ထဲ မိုးေရထဲက ကေလးတစ္သိုက္၊ မိန္းကေလး အမ်ားစု ရွစ္ႏွစ္နဲ႔ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ၾကား၊ သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ေတြ ဘယ္သူကမ်ား ကယ္တင္ႏိုင္ပါ႕မလဲ။
ကဒံုကနိရြာ ကေန အေနာက္ဖက္ယြန္းယြန္း ပင္လယ္ကမ္းစပ္ဖက္မွာေတာ့
ညီညီညာညာနဲ႔ သြပ္မိုးပ်ဥ္ကာ လံုးခ်င္းအိမ္ေလးေတြ အလွဴရွင္ေတြရဲ႕
ေစတနာေတြ၊ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေတြရဲ႕အေရွ႕မွာေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကေလးေတြ ကေတာ့ ပိန္လွီငတ္မြတ္ေနေလရဲ႕။
တခ်ိန္ နာဂစ္ဒါဏ္ရာသက္သာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီကေလးေတြ ရယ္ေမာႏိုင္ၾကမွာပါ။
ဆိုင္ကလံုးရွယ္တာ၊ ခန္႔ခန္႔ညားညားနဲ႔ ရြာက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ
ပညာသင္ၾကားရာေက်ာင္းေတာ္ၾကီးအၿဖစ္ ေလာေလာဆယ္ရပ္တည္ေနေလရဲ႕

ေဟမာန္ႏွင္း အၾကီးဆံုးမဟုတ္ေပမဲ့ အကိုအၾကီးဆံုးက အိမ္မွာမေနေတာ့ အိမ္ရဲ႕တာ၀န္ကို ဦးေဆာင္ရုန္းကန္ေနရတယ္၊ ဖခင္ၿဖစ္သူက ေၿခတစ္ဖက္ၿပတ္ ဒုကၡိတ ဒီေတာ့ အိမ္ေထာင္စုတစ္ခုလံုးရဲ႕တာ၀န္ကို ဆဌမတန္းအရြယ္ကတည္းက ပညာလိုခ်င္ေပမဲ့ (ဆရာမေတြအတန္တန္ေတာင္းပန္တဲ့ၾကားက၊ အရြယ္နဲ႕မလိုက္
ညီမနဲ႔ေမာင္ေတြအတြက္ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ေက်ာင္းထြက္ၿပီး) မိသားစုစား၀တ္ ေနေရးအတြက္ ေစ်းေရာင္း ၾကံဳရာၾကပန္းအလုပ္မ်ိဳးစံုလုပ္ၿပီး တာ၀န္ယူခဲ့တယ္၊
ဒီႀကားထဲ စိတ္အလိုကိုလိုက္ တစ္ခါဆိုသေလာက္ မိုက္မိေလေတာ့ ပါတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အတင္းစကားေတြႀကား ႀကံ႔ႀကံ႕ခံရင္းရုန္းကန္ေနတာ
ေဘးပါတ္၀န္းက်င္က ခ်ီးက်ဴးယူရတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ကံမေကာင္းေတာ့ ဆင္းရဲမွဳက ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေတာ့ ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္၊ အသုပ္စံုေရာင္းတဲ့ေနရာကို အမ်ားစု လာအားေပးၾကတာက ၀ါးလတ္၊ တန္ေကး၊ ငါးဖမ္းစက္ေလွက သားမယားေ၀းေနတဲ့ အစြယ္တေငါေငါနဲ႕ တဏွာရာဂမင္းသား ပဲ့နင္းတို႔ စက္ဆရာတို႔ေလ သူတို႔ရဲ႕ သားေၿပာမယားေၿပာ အရက္မူးၿပီးေသြးတိုးစမ္းသမွ်
ေဖါက္သည္မပ်က္ေအာင္ အလိုက္အထိုက္ ဆက္ဆံ ေဘးပါတ္၀န္းက်င္ရဲ႕အတင္းစကားေတြၾကား ညိွဳးငယ္တဲ့မ်က္၀န္းတစ္စံုကို
ငါရဲ႕ အားလပ္ခ်ိန္ကို အခ်ိန္ၿဖဳန္းရင္း ေတြ႔ခဲ့ရတယ္
အရြယ္လြန္ေနတဲ့ ငါ့ရင္ခြင္ထဲကို တိုး၀င္ဘို႔ၾကိဳးစားလာတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးမေလးတစ္ဦး သူ႔ဘ၀ရဲ႕ၾကမ္းတမ္းတဲ့ရိုက္ခတ္မွဳဒါဏ္ရာေတြက ငါ့ကို အားကိုးတစ္ၾကီးနဲ႔ သူ႔ကိုေခၚဘို႔ေၿပာတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါ့ရင္ထဲ နာၾကင္မွဳေတြ အၿပင္းထန္ဆံုးခံစားရတယ္ အသက္အရ ဘယ္လိုမွမသင့္ေတာ္ေလေတာ့ ငါရင္နာနာ နဲ႔ ကေလးမေလးကို ေခၽြးသိပ္ခဲ့ရတယ္ ေက်ာင္းသူနဲ႔ေခါင္းၿဖဴ ကဲ့ရဲ႕သံေတြ မိန္းကေလးရယ္ မင္းခံစားႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
ကေလးမေလးကို ဓါတ္ပံုရိုက္ေပးရင္း သူ႔ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ငါ့ကိုဖိတ္ေခၚမလား ဆိုတဲ့ ကမ္းလွမ္းမွဳေတြကို မသိၾကိဳးၾကြံ ဟန္ေဆာင္ေနရတယ္။
အဲဒီရြာမွာ ငါ ပညာဒါန အေနနဲ႔ ကြန္ၿပဴတာ(လက္ေတာ့)ယူၿပီး ကေလးေတြ သင္ေပးေတာ့ အားလံုးဟာ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ လာသင္ၾကတယ္ အဲဒီမွာတင္ ကေလးမေလးက ပင္တိုင္ေပါ့ သူ႔စိတ္ကို အာရံုလႊဲခ်င္တာလဲ ပါတယ္
ကေလးေတြထဲမွာ မိန္းကေလးေတြမ်ားတယ္၊ န၀မတန္းအရြယ္ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မွဳေၾကာင့္ ငါ ေႏြရာသီၿပန္လာပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးခဲ့ရတယ္။
အခ်ိန္တန္လို႔ ဌာေနၿပန္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အားလံုး မ်က္ႏွာမေကာင္းၾကဘူး ငါ့ကို ပုဆိုးတစ္ထည္၀ယ္ၿပီးကန္ေတာ့ၾကတယ္ သံုးလနီးပါးဆိုေတာ့ သံေယာဇင္တြယ္တာေပါ့ ငါလဲ ကတိေပးခဲ့ပါတယ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သူတို႔ဆီ ၿပန္လာပါ့မယ္လို႔ေပါ့။
ရန္ကုန္ကို ၁၄-၁၀-၂၀၁၁ မွၿပန္ေရာက္တယ္ ငါၿပန္ေရာက္ေတာ့ အေအးမိဖ်ားေနလို႔ ငါ့ကို သေဘၤာက ကေလးေတြက ရြာသူၿပဳစားခံရတာလို႔ စတာခံရတယ္ အသက္ ၄၄ ႏွစ္ ၾကီးမွ၀က္သက္ေပါက္တယ္လို႔ေတာ့ အေၿပာမခံခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။
အခု ၂၀၁၄ အဲဒီပံုျပင္ထဲက ကေလးသံုးေယာက္ ရန္ကုန္ကိုေရာက္လို႔ မိဘရင္ခြင္က
ခြဲခြါ အေတာင္ပန္ကိုျဖန္႔လူ႔ေလာကထဲ၀င္ဆန္႔ဘို႔အေရး အသိပညာသင္ေပးလို႔
ကၽြန္ေတာ့္အနား တနဂၤေႏြ အနားရတိုင္း သူတို႔လုပ္ခေလးေတြနဲ႔ကန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းေမာ့ႏိုင္ခဲ့ပါျပီ (တခ်ိန္ကတင္ဘူးခဲ့ေသာ စေတးတပ္အားျဖည္႔စြက္ျခင္း)