သာသည့္ေျမသုိ႔ႏွင့္ငွက္္သြင္ပ်ံၾကြမတတ္ေသာ္

(လမ္းေဘးအဆုိေတာ္ေခၚသည့္ သူေတာင္းစားမေလး)

သာသည့္ေျမသုိ႔ႏွင့္ငွက္္သြင္ပ်ံၾကြမတတ္ေသာ္

အလွထူးပါဘိ၊ ျမဖူးျပာအငုံနဲ႔
လႊာရုံမွာၾကာစုံက်င္းေရာ့ထင့္။
ျဖဴ၀င္းေငြမွဳံလႊာတုိ႔၊ေလယူရာရနံ႔ညွင္း
သင္းပ်ံ႔ခဲ့သူ႔ျခံမွာ။
ငါ့ျခံၾကည့္ျပန္ေတာ့၊မခ်ိပူေပြျဖာခဲ့
ေျမျပာမွာေနဇာမတင့္ႏုိင္ဘူး။
ၾကည္စရာနီ၀ါေတြလည္းမပြင့္ေလေတာ့။
စိမ္းရင့္ေရာင္ႏြယ္ျခဳံပုတ္ေတြနဲ႔၊
ရွဳပ္ေထြးကလိန္ေခြယွက္၊
အားပ်က္စရာ။
သူ႔စခန္းသာဆန္းရဂုံသြင္မုိ႔၊
ငါလွန္းကာခုိ၀င္လုိ႔၊
ေလွ်ာက္သြားကာေပ်ာ္လုိလွပါဘိ။

သုိ႔လည္းေလ
မသင့္ေလ်ာ္ေပဘူး၊
ငါ့ျခံေျမဥယ်ာဥ္နန္းဟာလည္း၊
လွေလသည္၊သာစခန္းေပေပါ့၊
စိတ္ပမ္းကုိသည္လုိေျဖလုိ႔၊
ဥယ်ာဥ္ေတာ္သာယာေရးကုိလ၊
ရွဳျမင္ေမွ်ာ္အခါခါေတြးပါလုိ႔၊
မေႏွးပင္အားအင္ထုတ္လုိ႔ရယ္၊
ေပါင္းႏွဳတ္ဘုိ႔ခဲ။

ဒီကဗ်ာေလးကုိ၊န၀မတန္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာစသင္ဘူးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၇၀ခုႏွစ္ကျဖစ္ပါသည္၊ ျမန္မာစာဆရာမက၊ဒီကဗ်ာေလးကုိ စနစ္တက်သင္ေပးခဲ့ပါသည္၊ ကဗ်ာဆရာမေငြတာရီသည္၊ဥေရာပႏုိင္ငံတခုသုိ႔ေရာက္ဘူးျပီး၊ကုိယ့္ႏုိင္ငံႏွင့္ႏွိဳင္းယွဥ္ကာ၊ဥယ်ာဥ္ႏွစ္ခု ႏွင့္တင္စားႏွိဳင္းယွဥ္ဖဲြ႔ဆုိထားေသာကဗ်ာေလးျဖစ္ပါသည္။ျမန္မာစာဆရာမသည္၊ဒီကဗ်ာေလးကုိဂုဏ္၊အလကၤာ၊ရသမ်ားႏွင့္မည္သုိ႔ ေရး ဖြဲ႔ထားသည္။ ကဗ်ာဆရာမကမည္သုိ႔ခံစားေရးဖဲြ႔ထားသည္။ စသည္ျဖင့္ရွင္းလင္းသင္ၾကားခဲ့ပါသည္။ ၄င္းအျပင္ေ၀ဖန္လည္းျပခဲ့ပါသည္၊ ကဗ်ာဆရာမေငြတာရီသည္၊သူမ်ားႏုိင္ငံသာယာပုံေနခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ပုံ၊ မိမိႏုိင္ငံသည္ေနခ်င္စရာမေကာင္းေအာင္ ျဖစ္ပ်က္ေနပုံတုိ႔ကုိ ေရးဖဲြ႔ထားျပီး၊ သူမ်ားႏုိင္ငံတြင္ေနထုိင္ခ်င္ေသာ္လည္း၊ မိမိႏုိင္ငံကုိသာသာယာယာျဖစ္ေအာင္၊ က်ိဳးစားအားထုတ္ခ်င္ပုံကုိေရးဖဲြ႔ထားသ ျဖင့္၊ ကဗ်ာဆရာမ၏ခံယူခ်က္ကုိေလးစားမိခဲ့ပါသည္။ 

သုိ႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္န၀မတန္းႏွင္ဒသမတန္းတုိ႔တြင္သင္ခဲ့ရေသာကဗ်ာမ်ားကုိ ေက်ာင္းေနစဥ္ကအားလုံးနီးပါးအလြတ္ရခဲ့ေသာ္လည္း၊ တျခားကဗ်ာမ်ားကုိယခုအခါမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဒီကဗ်ာေလးတပုဒ္သာအားလုံးကုိ ယခုထိမွတ္မိေနပါေသးသည္။
ေက်ာင္းေနစဥ္က၊ႏုိင္ငံျခားဆုိသည္မွာရုပ္ရွင္ထဲတြင္သာၾကည့္ဘူးေသာ္လည္း၊ စိတ္ကူးပင္္ယဥ္ခဲ့ဘူးသည္မဟုတ္ပါ။ ကဗ်ာအဖြ႔ဲအႏြဲ႔ႏွင့္ ဆရာမ၏ခံယူခ်က္ကုိေလးစားေသာေၾကာင့္သာကဗ်ာကုိမေမ့ႏုိင္ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။၂၀၀၉ခုႏွစ္ တတိယႏုိင္ငံသုိ႔မထြက္ခါြမီ၊ ဒုကၡသည္စခန္းထဲတြင္၊ လူမွဳေရးအသင္းတခုအေနႏွင့္၊ ဗမာအသင္းကုိတည္ေထာင္ၾကပါသည္။ ယင္းအသင္းမွ တတိယႏုိင္ငံသုိ႔မၾကာမီ ထြက္ခြါမည့္ဗမာမ်ားကုိႏွဳတ္ဆက္ပဲြေလးတခုလုပ္ေပးခဲ့ပါသည္။ ယင္းႏွဳတ္ဆက္ပဲြတြင္၊ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၾကားျပီးေနာက္ က်ေတာ္သည္၊ မိမိခံစားခ်က္အတုိင္း၊ ယခုကဗ်ာေလးကုိရြတ္ဖတ္ျပခဲ့ပါသည္။ ထုိစဥ္ကမွတ္မိပါေသးသည္၊ ကမ့္ထဲမွဦးအာေဘာ္က က်ေတာ္ဒီကဗ်ာေလးရြတ္လုိ႔မျပီးမီကပင္၊ လက္ခုတ္တီးဘုိ႔အားယူျပင္ဆင္ေနသည္ကုိသတိျပဳမိပါသည္။ ကဗ်ာရြတ္လုိ႔ျပီးျပီးခ်င္း အားရပါးရလက္ခုတ္တီးအားေပးခဲ့ပါသည္။ ကဗ်ာဆရာဦးခင္လြန္းကလည္း၊ ဒီကဗ်ာေလးနာမည္ႏွင့္ကဗ်ာဆရာနာမည္ေမးျမန္းျပီး ေရးမွတ္သြားခဲ့ပါသည္။

က်ေတာ္တုိ႔ႏွဳတ္ဆက္ပဲြေလးျပီးလုိ႔ ျပန္ထြက္လာၾကခ်ိန္မွာ၊ ဦးခင္လြန္းကေနာက္ေျပာင္ေျပာဆုိပါေသးသည္။ သူေျပာသည္မွာ၊ (မေက်နပ္ဘူးဗ်ာ)တဲ့၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းလုိ႔ေမးေတာ့၊ ကဗ်ာသမားကကဗ်ာမရြတ္လုိက္ရဘူးတဲ့၊ ကဗ်ာသမားမဟုတ္တဲ့ လူက ကဗ်ာရြတ္သြားလုိ႔ ဟုေျပာသျဖင့္အားလုံးရီေမာထြက္လာခဲ့ၾကပါသည္။
ဒီကဗ်ာထဲမွစာသားအခ်ိဳ႔ကုိ၊ ေနာက္ပုိင္္းတြင္သတိထားစဥ္းစားမိပါသည္။ ကဗ်ာဆရာမကုိယ္တုိင္က်ေတာ္စဥ္းစားမိသလုိ စဥ္းစားျပီးေရး သလား၊သာမန္ဥယ်ာဥ္ပ်က္တခုကုိပဲပုံေဖၚေရးသလားေတာ့မသိပါ။ ေက်ာင္းမွာသင္တဲ့ဆရာမလည္း က်ေတာ္စဥ္းစားမိသလုိမစဥ္းစား မိေသာေၾကာင့္ထည့္မေျပာသလား၊ ဒါမွမဟုတ္စဥ္းစားမိေသာ္ျငားလည္း၊ ေခတ္အေျခအေနအရ ထည့္မေျပာသင့္လုိ႔ ထည့္မသင္သလား မေျပာတတ္ပါ။ 

ကဗ်ာဆရာမကေတာ့စဥ္းစားမိလုိ႔တမင္ေရးဖဲြ႔သည္ဟုလည္းယူဆပါသည္၊ သူတုိ႔ေခတ္ကလည္း၊ စစ္တပ္ကေျခရွဳပ္တာ ေတြရိွခဲ့တာပဲဆုိတာဖတ္ဘူးပါသည္။ စာတပုဒ္ထဲတြင္၊ စာေရးဆရာကဗ်ာဆရာျပီးဒဂုန္တာရာလည္း ဒီကဗ်ာထဲကလုိမ်ိဳးတင္စားေရး သားခဲ့ဘူးသည္ဆုိတာဖတ္ခဲ့ရဘူးပါသည္။ ဟုိတုံးကေတာ္လွန္ေရးပန္းျခံေနရာတြင္၊ ရွင္းလင္းေနသည္တဲ့၊ ေနာက္ပုိင္္းလြတ္လပ္ေရးရျပီး ေတာ္လွန္ေရးပန္းျခံလုပ္လုိက္ျပီးကထဲက၊ စစ္သားမ်ားႏွင့္ေျခရွဳပ္ေနသည္ကုိ ျခံဳႏြယ္ပင္စိမ္းစိမ္းမ်ားႏွင့္တင္စားခဲ့ဘူးသည္ဟုဆုိသည္။ ယခုလည္းကဗ်ာဆရာမ၏ (စိမ္းရင့္ေရာင္ႏြယ္ျခဳံပုတ္ေတြနဲ႔ ရွဳပ္ေထြးကာလိမ္ေခြယွက္ အားပ်က္စရာ)ဟုေရးသားထားခ်က္ကုိ ေျခခ်င္း လိမ္ ေနရာတကာအာဏာျပေနၾကေသာစစ္သားမ်ားကုိ ေတြးမိေနမိသည္။စစ္တပ္ဟာ တရားဥပေဒကုိေလးလုိက္နာမယ္ဆုိရင္ လူထုေပၚမွာကုိယ္ခ်င္းစာတရားထားမယ္ဆုိရင္၊ ကတိသစၥာတည္ေသာအခါ၊ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ေတြဟာေဆးဘက္၀င္၏ တဲ့၊ ေဆးဘက္ ၀င္အပင္မ်ားျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။ အခုေတာ့ဗဒုိင္းသီးလုိ၊ ဆုတ္လည္းစူး စားလည္းရူး နမ္းလည္းမူး ဆုိသလုိျဖစ္ေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားႏုိင္ငံကုိထြက္လာခဲ့ရသူေတြသိန္းသန္းခ်ီျဖစ္ေနၾကျပီ။
အခုေတာ့သူမ်ားႏုိင္ငံကုိတကယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ၊ ေတာသားျမိဳ႔ေရာက္၊ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ႏွင့္ အေမႏွင့္ရြာကုိလြမ္းတယ္၊ ငွက္သြင္ပ်ံၾကြမတတ္ေသာ္ပါပဲ။ ေရာက္ေလရာေနရာတုိင္းမွာ၊ျမင္သမွ်ေတြ႔သမွ်အရာအားလုံးကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိသတိယေနေတာ့တာပါပဲ။

သူတုိ႔အစားအေသာက္ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေရာင္းတဲ့ေစ်းဆုိင္ၾကီးေတြမွာ၊ တင္ေရာင္းတဲ့အသီးအႏွံ၊ အသီးစည္သြပ္ဘူး အေတာ္မ်ားမ်ား ဟာက်ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာထြက္တဲ့အရာေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ၾကက္သြန္နီၾကက္သြန္ျဖဴ ၊ဂ်င္း၊သရက္သီး၊ဖရဲသီး၊ သခမသီး၊ စည္သြပ္ဘူးေတြဆုိလည္း၊လုိင္ခ်ီးသီး၊ၾကက္ေမာက္သီး၊ပဲမ်ိဳးစုံ၊မွ်စ္ကအစေပါ့၊ ဒါေပမဲ့တံဆိပ္ေတြၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ထုိင္းတံဆိပ္ေတြ ခ်ည္းေတြ႔ေနရလုိ႔ရင္နာမိပါတယ္။တကယ္္ဆုိအဲဒါေတြအားလုံးျမန္မာျပည္ကပုိ႔လုိ႔ရတဲ့အရာေတြခ်ည္းပါပဲ။
သူတုိ႔ပရိေဘာဂဆုိင္ၾကီးေတြကုိေရာက္ခဲ့ပါတယ္၊က်ေတာ္တုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြကေတာ့၊အီးေဂဟာလုိ႔ေခၚၾကတာပဲၾကားပါတယ္၊ သူေရးထားတာေတာ့EKA လုိ႔ေရးထားပါတယ္၊ အဲဒီဆုိင္္အၾကီးၾကီးမ်ိဳးက ဒီႏုိင္ငံမွာျမိဳ႔ၾကီး၃ျမိဳ႔မွာပဲရိွတယ္ေျပာတယ္၊ အဲဒီမွာလုိက္ၾကည့္ တဲ့အခါ အားလုံးက ဒီကထြက္တဲ့ထီးရူးသား၊ဒါမွမဟုတ္ထီးရူးသားလုိအသားမ်ိဳးေတြနဲ႔ခ်ည္းလုပ္ထားၾကပါတယ္၊ဆက္တီဆုိလည္းအေပၚ ကဆုိဖါလုိမ်ိဳး၊ ကတီပါလုိမ်ိဳးေတြအုပ္ထားၾကတာပါပဲ၊ တေနရာမွာထူးထူးျခားျခား က်ြန္းသားနဲ႔လုပ္ထားတဲ့စားပဲြေလးတလုံးကုိေတြ႔ခဲ့ပါ တယ္၊ က်ြန္းသားမွန္းသိေအာင္၊ေပါလစ္သုတ္တာတုိ႔ေဆးသုတ္တာတုိ႔ေတာင္လုပ္မထားပါဘူး၊ အရွည္က၄ေပေလာက္၊အက်ယ္က၂ေပ ခဲြေလာက္နဲ႔အျမင့္က၂ေပေလာက္ကုိ၊ ၁ခဲြပတ္လည္ေလာက္တုိင္ေလးတုိင္နဲ႔အခင္းနဲ႔ေအာက္ကအကာကုိ၊၄ငါးမူးေလာက္အသားနဲ႔လုပ္ ထားပါတယ္၊ အကြက္လည္းမပါပါဘူး၊ အသားစင္းရုိးရုိးေလးပါပဲ၊ က်ေတာ္ေတာ့ေသခ်ာေအာင္၊ကုန္းနန္းၾကည့္ပါေသးတယ္၊ ေသခ်ာပါ တယ္က်ြန္းသားမွက်ြန္းသားပါပဲဗ်ာ၊ ေရာင္းေစ်းကုိၾကည့့္ျပီးျမန္မာေငြနဲ႔ျပန္တုိက္ၾကည့္္တဲ့အခါမွာ၊ လန္႔ေတာင္သြားပါတယ္ဗ်ာ၊ ျမန္မာေငြ က်ပ္ႏွစ္သိန္းခဲြေလာက္ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။က်ေတာ္တုိ႔ငယ္စဥ္ကေရာ၊ၾကီးတဲ့အထိပါ၊က်ြန္းသားဘကာဆုိတာ၊ ေပါလြန္းလုိ႔၊ မီးရွဳံ႔ ထင္းဆုိက္ပစ္တာေတြျပန္ေတြးျပီးႏွေျမာလုိ႔ကုိမဆုံးႏုိင္ေအာင္ပါပဲ၊ သူတုိ႔ဆီမွာသစ္ေတာဆုိတာ ၅ေပ၆ေပသစ္ပင္္ဆုိတာလည္းမေတြ႔ရ သေလာက္ပါပဲ၊ ၃ေပခဲြပတ္၀န္းက်င္၄ေပဆုိတာအၾကီးဆုံးပဲ၊ တႏုိင္ငံလုံးကလည္းေျမသားဆုိတာမရိွသေလာက္ပါပဲ၊ ႏုိင္္ငံအက်ယ္အ၀န္း ကျမန္မာႏုိင္ငံတ၀က္သာသာေလး၊ အဲဒီမွာစုိက္ပ်ိဳးေျမဆုိတာ၃ရာခုိင္ႏွဳံးပဲရိွတယ္ေျပာတယ္၊ဒါေတာင္ေႏြရာသီပဲစုိက္လုိ႔ရပါတယ္၊ ပန္းသီးနဲ႔စေတာ္ဘယ္ရီပဲစုိက္ၾကတာမ်ားပါတယ္၊တခ်ိဳ႔ဂ်ံဳခင္းနဲနဲေတာ့ရိွၾကပါတယ္၊ ခုန၃ရာခုိင္ႏွဳံးစုိက္ပ်ိဳးေျမကလြဲျပီး၊ က်န္တဲ့ေနရာ အားလုံးဟာေက်ာက္ေတာင္၊ေက်ာက္သားေတြခ်ည္းပဲျဖစ္လုိ႔၊ ေပါက္ေနတဲ့သစ္ေတာကလည္းၾကီးထြားႏွဳံးမျမန္ပါဘူး၊ ထီးရူးနဲ႔သစ္ပြသား ေတြခ်ည္းပဲေပါက္ၾကတာျဖစ္ျပီး၊ ဒါေတြပဲအေဆာက္အဦးေတြေဆာက္၊ သေဘၤာအေသးစားေလးေတြလုပ္ၾကတာပါ၊ ဒါေပမဲ့သူတုိ႔ေတြ ဟာဒိသစ္ေတြကုိပဲတန္ဘုိးရိွရိွအသုံးခ်ၾကတာပါ၊ ေတာထဲသစ္ခုတ္သစ္လွဲျပီဆုိကတည္းက၊ တခါတည္းအမွဳံ႔ၾကိတ္စက္ပါယူသြားၾကပါ တယ္၊ ခဲြလုိ႔မရတဲ့အသားေတြတခါတည္းအမွဳံ႔ၾကိတ္လုိက္တာပါပဲ၊ ဒီအမွဳံ႔ကုိေနာက္တခါအျပားၾကီးေတြျဖစ္ေအာင္ျပန္လုပ္၊ သစ္သားျပား ၾကီးေတြလုိျဖစ္လာေတာ့မွ၊ တံခါးေတြ၊ စားပဲြအခင္းေတြလုပ္ၾကတာပါ၊ ကုိယ့္ႏုိင္ငံမွာေျမသားေတြေပၚေပါက္တဲ့သစ္ပင္ေတြကၾကီးထြား ႏွဳံးလည္းျမန္၊သစ္အမ်ိဳးအစားေတြလည္းေကာင္းရဲ့နဲ႔တန္ဘုိးမရိွျဖစ္ရတာ၊ ႏွေျမာလုိ႔ကုိမဆုံးႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။
သူတုိ႔ႏုိင္ငံဟာအရင္ကအလြန္ဆင္းရဲတဲ့ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံပါပဲ၊ ၁၉၆၉၊၇၀ေလာက္မွာပင္လယ္ထဲကေရနံေတြထြက္ျပီးေနာက္မွာေတာ့ သူတုိ႔ ေတြခ်မ္းသာလာပါတယ္၊ ဒီေငြေတြကုိသူတုိ႔အစုိးရက၊ စနစ္တက်အသုံးခ်ျပီးတုိင္းျပည္ဖြ႔႔ံျဖိဳးေအာင္လုပ္လာၾကတာ၊ အခုဆုိတကယ့္ကုိ နိဗါန္ဘုံတမွ်ပါပဲ၊ သူတုိ႔ေတြေက်ာင္းမွာသူတုိ႔ဘာသာစကားနဲ႔သူတုိ႔ယဥ္ေက်းမွဳအေၾကာင္းသင္တဲ့အခါမွာ၊ ဆရာမၾကီးတေယာက္က ဂုဏ္ယူျပီးေျပာပါတယ္၊ သူတုိ႔ႏုိင္ငံကအခုဆုိ၊ ေနာင္အႏွစ္တရာစာအပုိေငြေတြရိွတယ္ေျပာတယ္။ တကယ္လည္းဟုတ္ပါတယ္၊ဒါေပမဲ့ က်ေတာ္လည္းအမ်ိဳးသားစိတ္ကေထာင္းကနဲထလာလုိ႔ျပန္္ေျပာမိပါတယ္၊ မင္းတုိ႔ႏွစ္တရာစာဆုိတာ လူဦးေရက၅သန္းဆုိေတာ့ဟုတ္ မွာေပါ့လုိ႔၊ ငါတုိ႔မွာသန္း၅၀ဆုိေတာ့ႏွစ္ႏွစ္ဆုိကုန္မွာပဲလုိ႔၊ ငါတုိ႔မွာႏွစ္တရာစာမေျပာနဲ႔တႏွစ္စာေတာင္ၾကိဳစုထားတာမရိွဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ငါတုိ႔မွာေျမအားလုံးစုိက္လုိ႔ရတယ္၊ ၃လအတြင္းစားလုိ႔ရတယ္ဆုိေတာ့၊ သူကဟုတ္လားလုိ႔ျပန္ေျပာျပီး၊ မင္းတုိ႔ႏုိင္္ငံငါလုိက္လည္ခ်င္ တယ္လုိ႔ျပန္ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ျပီးငါတုိ႔ႏုိင္ငံမွာအကုန္ထြက္တယ္လုိ႔၊ ပင္လယ္ထဲကငါးေတြ၊ဓါတ္ေငြ႔ေတြ၊ သစ္ေတာေတြ၊ ေျမေအာက္ ကတြင္းထြက္သတၱဳေတြ၊ေက်ာက္သံပတၱျမား၊ေရႊလည္းေနရာတုိင္းမွာထြက္တယ္ဆုိေတာ့သူတုိ႔အံ့ၾသေနၾကပါတယ္။
သူတုိ႔ႏုိင္ငံဟာ၊ ေျမျပန္႔ဆုိတာမရိွသေလာက္ပါပဲ၊ ေက်ာက္ေတာင္ေတြ၊အနိမ့္အျမင့္ေတြနဲ႔ခ်ည္းပါ၊ ကမ္းရုိးတန္းေတြဆုိလည္း၊ က်ြန္း ဆြယ္ေတြ၊ က်ြန္းေတြခ်ည္းပါပဲ၊ က်ြန္းေတြဆုိလည္း၊ေက်ာက္ေတာင္ကုန္းေတြခ်ည္းပါပဲ၊ အဲဒီက်ြန္းေသးက်ြန္းၾကီးအားလုံးေက်ာက္ ေတာင္ေတြနဲ႔ပင္လယ္ၾကားကကမ္းစပ္တေက်ာမွာေနၾကတာပါပဲ၊ သူတုိ႔ႏုိင္ငံသားေတြကလည္း၊ ေခ်ာက္ခ်ိဳေျမာင္ၾကားေရာ၊ က်ြန္းအ ေသးေလးေတြေပၚမွာထိေနၾကပါတယ္၊ ဘယ္လုိေနရာမ်ိဳးေနသည္ျဖစ္ေစ၊အစုိးရက၊ ကားလမ္းေဖါက္ေပးပါတယ္၊ လွ်ပ္စစ္မီးရေအာင္ သြယ္ေပးပါတယ္၊ အင္တာနက္လုိင္းသြယ္ေပးပါတယ္၊ တႏုိင္ငံလုံးလည္းကားလမ္းေတြခ်ည္းပါပဲ၊ရထားလမ္းေတာ့ေနရာတုိင္းမရိွပါဘူး၊ ေက်ာက္ေတာင္ေတြကုိထြင္းေဖါက္ျပီးလုပ္ထားတဲ့၊ လွိဳင္ေခါင္းေတြလည္းေနရာတုိင္းလုိလုိမွာရိွပါတယ္၊ ၾကိဳးတံတားေတြ၊ ပင္လယ္ ေအာက္ၾကမ္းျပင္ကေဖါက္ထားတဲ့လွိဳင္ေခါင္းလမ္းေတြလည္းေပါမ်ားပါတယ္၊ က်ြန္းေတြခ်င္းကူးဘုိ႔၊က်ြန္းေတြနဲ႔ကမ္းရုိးတန္းကူးဘုိ႔ ဖယ္ရီဘုတ္လုိင္းေတြလည္းေပါမ်ားတာပါပဲ၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကေတာ့ေျပာစရာမရိွေလာက္ေအာင္ပါပဲ၊
သူတုိ႔စာသင္ေက်ာင္းေတြေရာက္ျပန္ေတာ့၊ စာသင္ခန္းထဲမွာသင္ေထာက္ကူပစၥည္းကလည္းအျပည့္အစုံ၊ အျပည့္အစုံဆုိမွတကယ့္ကုိ အျပည့္အစုံပါပဲ၊ လက္သမားပစၥည္း၊ကစ၊သုပ္ေဆး၊ ရြံ႔လုိပစၥည္းကအစ၊ကြန္ပ်ဴတာ ၊တျခားေဆာ့စရာစုံလုိ႔ပါပဲ၊ အဲဒါေတြနဲ႔သူတုိ႔ကေလး ေတြကုိစာသင္ေနၾကတာေတြ႔တဲ့အခါ ၊ကုိယ့္ႏုိင္ငံကကေလးေတြ၊ အရမ္းသတိယလုိ႔မဆုံးႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။
သူတုိ႔ကလမ္းေဘးအဆုိေတာ္လုိ႔ေခၚၾကပါတယ္၊ က်ေတာ္တုိ႔ကေတာ့သူေတာင္းစားေပါ့၊ အဲဒါလည္းဆင္းရဲတဲ့ဥေရာပႏုိင္ငံတခ်ိဳ႔က လာေတာင္းၾကတယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္၊ ေႏြရာသီမွာလာေတာင္းၾကတာပါ၊ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးေတြေရာ၊အမ်ိဳးသားၾကီးငယ္ေတြလည္း ပါပါတယ္၊ မုိက္ခရုိဖုန္းနဲ႔ဂစ္တာတီး၊သီခ်င္းဆုိျပီးေတာင္းေနၾကတာ၊ တခ်ိဳ႔လည္းေက်ာင္းသားေတြပါတယ္လုိ႔ေျပာၾကပါတယ္။ အတိ အက်ေတာ့မသိပါဘူး၊ က်ေတာ္တုိ႔ဆီကသူေတာင္းစားနဲ႔ေတာ့ကြာခ်င္တုိင္းကြာတာပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊က်ေတာ့အတြက္ကေတာ့၊ သာသည့္ေျမသုိ႔မွာမသာယာခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊ ေပါင္းႏွဳတ္ဘုိ႔ခဲခ်င္စိတ္ကပ်င္းထန္ေနဆဲပါ။
ျပန္ခ်င္တယ္ဆုိတာလည္း၊ ဆရာမေငြတာရီေျပာသလုိ ေပါင္းႏွဳတ္ခ်င္တာတခုတည္းေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ထုံးစံအတုိင္း ငါးပိရည္ ေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ လတ္ဆပ္တဲ့ဟင္းသီးဟင္းရြက္တုိ႔စရာ ေကာင္းေကာင္းေလးမ်ားလည္းပါသည္ေပါ့၊ ရာသီအလုိက္ရုိးရာပဲြေတာ္ ေတြလည္းပါသည္ေပါ့၊ပင္က်ရည္ ပုဇြန္ဆိတ္ခုန္ေလးလည္း ဘီယာနဲ႔အစားထုိးခ်င္တာပါသည္ေပါ့၊ တံတားဦးကကြမ္းႏု၀ါ၊ ငျမာကေဆး ကြမ္းသီးေတာင္ငူႏွင့္၊ ကုိင္းထုံးျဖဴျပည္ရွား သာ၀ါးလုိ႔ေထြးရသည့္ ကြမ္းယာစားခ်င္တာလည္းပါသည္ေပါ့။  လုိင္းေပၚမွာေတြ႔တဲ့၊ မိတ္ေဆြေနလင္းထက္ကေရးထားတာဖတ္မိေတာ့လည္း ဟုတ္တာပါပဲ၊ သူေျပာတာက ျမန္မာျပည္မွာေပ်ာ္စရာေတြအမ်ားၾကီးပါဗ်ာတဲ့၊ ေရလာလုိ႔ေပ်ာ္ရ၊ မီးလာလုိ႔ေပ်ာ္ရတဲ့၊ ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒီမွာေရ၊ မီးအျမဲလာေနတာ သတိ ေတာင္မထားမိဘူး၊ေပ်ာ္ရမွန္းေတာင္မသိပါဘူး၊ ေႏြရာသီပူေလာင္အုိက္စပ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ယပ္ေတာင္တျဖတ္ျဖတ္ခပ္ရင္၊ ေရခ်ိဳးဘုိ႔ ေစာင့္ေနသူေတြ၊ေရလာလုိ႔ေပ်ာ္လုိက္ရ၊ တီဗီြၾကည့္ဘုိ႔ေစာင့္ေနသူေတြ၊ စာက်က္ဘုိ႔ေစာင့္ေနသူေတြ မီးလာလုိ႔ထေအာ္လုိက္ၾက ေပ်ာ္စရာၾကီးဗ်ာ၊ ေကာင္ေလးတေယာက္ကလည္းေရးထားေသးတယ္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေသခဲ၊ေမာ္ေတာ္ေနေရထဲ၊ အိမ္မွာေနအေမဆဲ၊ ေနျပည္ေတာ္မွာေနအသားမဲ၊ ရန္ကုန္မွာေနဗုန္းကဲြ၊ အျမင့္ဆုံးကုိတက္ အခ်စ္ဆုံးကုိဖက္ျပီးေအာ္လုိက္မယ္ မီးလာျပီေဟးးးမီးလာျပီတဲ့ ကဲဘယ္ေလာက္မ်ားေပ်ာ္ေနၾကလည္းစဥ္းစားသာၾကည့္ၾကေပေတာ့ အရပ္ကတုိ႔ေရ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ယူက်ဳမွာျမန္မာဇာတ္ကားေဟာင္းေတြျပန္ၾကည့္၊ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ့ အသီးတရာအညွာတခုလုိသီခ်င္းေဟာင္းေတြ ျပန္နားေထာင္ရင္း၊ ဆရာသိပံေမာင္၀ေရးသလုိ ေတာသားနဲ႔ေမာင္လူေအး၊ ေမာင္လူေအးနဲ႔ေတာသာပဲျပန္လုပ္ခ်င္ေနေတာ့တယ္၊
စုိင္းထီးဆုိင္သီခ်င္းထဲကလုိလည္း၊ လွပတဲ့ေနာ္ေ၀သူေတြလည္းမတားပါဘူး၊ အိမ္သူေဆြလည္းမရိွပါဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အေမနဲ႔ရြာကုိလြမ္းတယ္၊ ျပန္ခ်င္စိတ္ေတြကေတာ့၊ ငွက္သြင္ပ်ံၾကြမတတ္ေသာ္ ပါပဲဗ်ာ။ကဗ်ာဆရာမေငြတာရီရဲ့ သာသည့္ေျမသုိ႔ ကဗ်ာဟာ၊က်ေတာ့အတြက္ကေတာ့၊ အခုထိ က်ေတာ့္ရင္ထဲမွာ စီးေမ်ာေနဆဲ အေတြးေတြထဲ ပ်ံ႔လြင့္ေနဆဲ ေခတ္မွီေနဆဲပါ။