ဘုတ္ရိုေသ၊ က်ီးရိုေသ

ဒီအေၾကာင္းေလးကို ေရးျဖစ္တာက ခုတေလာ ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာ ျပည္ေထာင္စုအေရး၊ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရးေတြနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးမႈေလးေတြ၊ ျငင္းခံုမႈေလးေတြကို ဖတ္မိရာက ကၽြန္ေတာ့္ ဆႏၵကိုလည္း တင္ျပခ်င္လို႔ ေရးျဖစ္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳး အားလံုးဟာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ဓေလ့စရိုက္ေတြ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ကိုယ္စီရွိၾကတဲ့ လူမ်ိဳးခ်ည္းပါ။
ဒါေပမယ့္ တခါတရံ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္တာေတြ၊ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ စကားႏိုင္လုရာကေန အေျခအတင္ ျဖစ္တာေတြ အိမ္တစ္အိမ္ထဲက မိသားစုဝင္ အခ်င္းခ်င္း ၾကားမွာ ျဖစ္တတ္သလိုပါပဲ အဆင္မေျပတာေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမရင္းေတြပဲမို႔ ခ်စ္ေသာမ်က္စိႏွင့္သာ ၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္ေနတာပါ။ ခ်စ္ေသာ မ်က္စိနဲ႔သာ ၾကည့္ၾကမယ္ဆုိရင္ အရာအားလံုး လူပုဂၢိဳလ္အားလံုးဟာ မုန္းစရာမရွိ၊ ခ်စ္စရာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ က်ီးငွက္ကလည္း ဘုတ္ငွက္ရဲ႕ အေမာက္အေရာင္ကို ထုတ္ေဖၚခ်ီးက်ဴးတယ္၊ ဘုတ္ငွက္ကလည္း က်ီးငွက္ရဲ႕ အေမႊး အေရာင္ကို ထုတ္ေဖၚခ်ီးက်ဴးတယ္။ ခ်စ္စရာေတြကိုပဲ ေကာင္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ထုတ္ေဖၚၾက ေျပာဆိုၾကမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူမွ အက်ိဳးမယုတ္ပါဘူး။ အားလံုးမွာလည္း ခ်ီးက်ဴးစရာ ဓေလ့ နဲ႔ အစဥ္အလာေတြ ကိုယ္စီ ရွိၿပီးသားပါ။

ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ ေဆာင္ပုဒ္ေတြ စိုက္ထူၿပီး ေၾကြးေၾကာ္တာမ်ိဳးကို သေဘာမက်ေပမယ့္ ၾကားဖူးတဲ့ထဲက သေဘာက်မိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေလး တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ "ေတြ႕ဖန္မ်ားေတာ့ ရင္းႏွီး၊ ျမင္ဖန္မ်ားေတာ့ ခ်စ္ခင္ ” ဆိုတာေလးပါ။ ေဆာင္ပုဒ္ထဲမွာ ပါတဲ့ အတိုင္း အမွန္ပဲဆိုတာလည္း ကိုယ္တိုင္ႀကံဳမွ ခံစားနားလည္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။ တိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုေတြ အားလံုးဟာ အရိုးခံ ႏွလံုးသားနဲ႔ သိပ္ကို ခင္မင္စရာ ေကာင္းတဲ့ လူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ တိုင္းရင္းသားေတြ အခ်င္းခ်င္း လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးနဲ႔ တစ္မ်ိဳး အထိအေတြ႕ အဆက္အဆံ နည္းခဲ႔ၾကတယ္။ ကိုယ့္ေဒသတြင္းမွာ ရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္းသာ အေျပာအဆို အဆက္အဆံ ရွိၾကေပမယ့္၊ ရပ္ေဝး တေနရာကို သြားေရာက္လည္ပတ္ၿပီး ေလ့လာၾကတာ အားနည္းေနဆဲပါ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံတနံတလ်ား ခရီးသြားတာမ်ိဳးေတြလည္း အားနည္းပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ ခရီးထြက္တယ္ ဆိုရင္ ဘုရားဖူးခရီး နဲ႔ ပင္လယ္ ကမ္းေျခ ေတြေလာက္သာ အသြားမ်ားၾကတယ္။ လူေတြ၊ ဘဝေတြ၊ သဘာဝ အလွေတြကို ေလ့လာဖုိ႔ သြားတာ နည္းပါတယ္။ ခရီးထြက္တာ ကုန္က်စရိတ္မ်ားၿပီး လူလည္း ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါ၊ ဝါသနာပါၿပီး ဆႏၵရွိေပမယ့္ ေငြေၾကး မတတ္ႏိုင္လို႔ မသြားႏိုင္တဲ့ သူေတြလည္းရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တတ္ႏိုင္သူမ်ား က်ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံျခားကို ခရီးထြက္ဖုိ႔သာ ပိုအားသန္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ေတြ၊ သဘာဝအလွေတြကို ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးတာကလည္း ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္၊ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ကို အားေပးပါတယ္။ ဟိုးေတာင္ေပၚေဒသေတြက ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ေျမျပန္႔ေဒသေတြ ျဖစ္တဲ့ အထက္အညာ ေက်းလက္ေတြ၊ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာ ေဒသေတြ အထိ လူငယ္ေတြစုၿပီး အဖြဲ႕လိုက္ လာေရာက္လည္ပတ္ ေစခ်င္တယ္။ ေျမျပန္႔မွာ ေနထုိင္ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြလည္း ေတာင္ေပၚေဒသအစံုအႏွံ႔ ေရာက္ေအာင္ သြားေစခ်င္ပါတယ္။

ခုရက္ပုိင္း ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာ အားတက္စရာ တစ္ခုလည္း ေတြ႕မိတယ္။ လူမႈကြန္ယက္ ေတြေပၚကေန ခ်ိတ္ဆက္မိၿပီး လူငယ္ ပရဟိတ အသင္းေလးေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚေပါက္လာၾကတာပါ။ ပရဟိတ အသင္းမ်ား ကြန္ယက္ ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕ေလးမွာ စိတ္ဝင္စား စရာ ဘာေတြ႕မိသလဲ ဆိုေတာ့ ...”donation groups ေတြ၊ charity groups ေတြကေန development organization ျဖစ္တဲ့ အထိ ထူေထာင္သြားမယ္” ဆိုတာပါ။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ စိတ္ကူးပါ၊ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္လိမ့္မယ္ဆိုတာလည္း ယံုၾကည္မိတယ္။ လူငယ္ေတြ စုေပါင္းၿပီး အတူတူ အလုပ္လုပ္တတ္၊ စီမံခန္႕ခြဲတတ္လာကေန development organization မ်ိဳးဖြဲ႕စည္း လုပ္ေဆာင္လာႏိုင္တာဟာ community base organizations ေတြ၊ civil society organizations ေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာမႈရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ျဖစ္လို႔ အင္မတန္ႀကိဳဆိုအပ္ပါတယ္၊ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီမိုကရက္တစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုကို ဦးတည္ေနတာပါပဲ။ တဆက္တည္း စဥ္းစားမိတာက ဒီ လူငယ္ေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ ဖြံၿဖိဳးေရး အဖြဲ႕ေလးေတြရဲ႕ ျပည္ေထာင္စု စိတ္ဓါတ္ေပၚ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈပါ။ အခုေတာ့ အဖြဲ႕ေလးေတြ စတင္ထူေထာင္စ၊ လုပ္ကုိင္စ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ နီးစပ္ရာ လိုအပ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အကူအညီ ေပးမႈေတြ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ development organizations မ်ိဳး ျဖစ္လာရင္ေတာ့ ပိုၿပီး ေဝးလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ ေဒသေတြမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို အေျခခံကေနစၿပီး ကူညီေပးလာ ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ျပည္ေထာင္စုတြင္းမွာ ပိုၿပီးဖြံ႕ၿဖိဳးေနတဲ့ ေဒသ တစ္ခုက လူငယ္အဖြဲ႕ေတြဟာ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ ေနာက္က်ေနတဲ့ ေဒသေတြကို သြားေရာက္ကူညီေပးျခင္းဟာ ျပည္ေထာင္စု စိတ္ဓါတ္ပါပဲ။ ေဒသတစ္ခုမွာ သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္ခံလိုက္ရတယ္ ဆုိရင္လည္း တႏုိင္ငံလံုး ေဒသအသီးသီးက လူငယ္အဖြဲ႕အစည္းေတြဟာ လာေရာက္ကူညီႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ လာေရာက္ကူညီသူေတြနဲ႔ ေဒသခံေတြၾကားမွာ အျပန္အလွန္နားလည္မႈေတြ ခ်စ္ခင္မႈေတြ၊ ယံုၾကည္အားမႈေတြဟာ ထင္းစည္းႀကီးနဲ႔႔ ပံုႏိွဳင္းျပေလ့ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္ေထာင္စုႀကီးကို ခုိင္ၿမဲေအာင္ တုပ္ေႏွာင္ေပးမယ့္ ေမတၱာႀကိဳး၊ သံေယာဇဥ္ႀကိဳး ေတြပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းေတြ ဆိုတာလည္း  ျပည္သူထဲက ျပည္သူေတြပဲမို႔ ကိုယ့္ရင္ထဲက ဆႏၵေတြကို ထုတ္ေဖၚေရးသားတာမ်ိဳးပဲ တတ္ႏိုင္တာပါ။ အစိုးရတာဝန္ ရွိသူလည္း မဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္လည္း မဟုတ္တဲ့ အတြက္ ႏိုင္ငံကို ဘယ္လိုေကာင္းေအာင္ လုပ္မယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ အတြင္း ဘယ္လိုေျပာင္းလဲေအာင္ လုပ္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ရည္မွန္းခ်က္ခ်မွတ္ၿပီး၊ လုပ္ရမယ့္ နည္းဗ်ဴဟာေတြလည္း ခ်မျပတတ္ပါဘူး။ ေယဘုယ်ဆန္တဲ့ ေမတၱာကို အေျခခံၿပီး ဆက္ဆံၾကပါ၊ ခ်စ္ေသာမ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ၾကပါ၊ ေကာင္းကြက္ကိုပဲ ရွာေဖြ ခ်ီးက်ဴးၾကပါ ဆုိတာမ်ိဳးပဲ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ပထမဆံုး ေျခလွမ္းအေနနဲ႔ လူငယ္ေတြ အုပ္စုလိုက္ အဖြဲ႕လိုက္ ႏိုင္ငံ တနံတလ်ား ခရီးသြားၾကပါ၊ ေဒသ အသီးသီးက တိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ အသီးသီးနဲ႔ ထိေတြ႕ဆက္ဆံၾကပါလို႔သာ အားေပးခ်င္ပါတယ္။

ျဖည့္စြက္ ေဆြးေႏြးေပးၾကေစခ်င္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ တေယာက္တည္း အျမင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မျပည့္စံုႏိုင္ပါဘူး။

ေလးစားလ်က္
Comrade

(တပ္မေတာ္ အရာရွိတစ္ဦးေရးခဲ့တဲ့  ေဆာင္းပါးအေဟာင္းေလးကုိ ျပန္တင္ေပးတာပါ)