ျပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ေလာက္က က်ေနာ္ေနခဲ့တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းက ဆရာ/ဆရာမမ်ားကန္ေတာ့ပြဲလုပ္ပါတယ္။ ကန္ေတာ့ပြဲမွာ က်ေနာ္တို႔ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အင္မတန္ေလးစားေၾကာက္ရြံ႔ရတဲ့ ဆရာေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီဆရာဦးျမင့္ေမာင္ကို က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြက အင္မတန္ေၾကာက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာဦးျမင့္ေမာင္(သခ်ာီ)နဲ့ (အခုစာေရးေနတဲ့ ကိုမင္းဇင္ အေဖ) ဆရာဦးျမသန္း (အဂၤလိပ္စာ) တို႔ (၂) ေယာက္ကို ေက်ာင္းသားေတြက အေၾကာက္ဆံုး အေလးစားဆံုးပါ။
ဆရာဦးျမင့္ေမာင္က အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ပါ။ သူဥပုသ္ယူတဲ့ ကာလမ်ားမွာေတာင္ တံေတြးမမ်ိဳရလို႔ အျပင္ထြက္ျပီး တံေတြးေထြးလိုက္ စာသင္လိုက္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေစတနာမေလ်ာ့ ၀တၱရားမပ်က္တဲ့ဆရာမ်ိဳးပါ။ အရိုက္ကလဲ အင္မတန္ၾကမ္းပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းက ေယာက္က်ားေလးေက်ာင္းဆိုေတာ့ အဲသေလာက္မွ တန္ကာက်တဲ့ ေက်ာင္းမ်ိဳးေပါ့။ ေက်ာင္းသားေတြစိတ္ထဲမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတာမ်ား အဲဒီဆရာေတြ ေတြ႔သြားရင္ အဆိပ္မ်ိဳခ်လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ထင္ေလာက္ေအာင္ ထက္တဲ့ဆရာေတြပါ။ မိဘေတြကလည္း အင္မတန္အားကိုးတဲ့ ဆရာမ်ိဳးေတြေပါ့။
ခုခ်ိန္မွာ ဆရာနဲ့ေတြ႔ရမယ္ဆိုတာနဲ႔ ဆရာက တတြတ္တြတ္ေျပာဆို ရိုက္နွက္ ၾကိမ္းေမာင္း ဆံုးမခဲ့တဲ့.
.. ေဖာင္တိန္နဲ့ေရးရင္ အဖံုးခ်ြတ္တာနဲ့ ေဖာင္တိန္ဖင္မွာ ျပန္စြပ္ထားစမ္း၊ ဖိနပ္လ်ွပ္တိုက္စီးတာေလာက္ ငါၾကည့္မရတာမရွိဘူး၊ လမ္းေလ်ွာက္ရင္ အသံမျမည္ေစနဲ့၊ပုဆိုးတစ္ၾကိမ္၀တ္ျပီးရင္ ျမဲေပ့ေစ ပုဆိုးခဏခဏျပင္၀တ္တဲ့ေကာင္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မွဳ မရွိတဲ့ေကာင္၊
ရင္ေကာ့ျပီးလမ္းေလ်ွာက္၊ ငါ့ေရွ႔မွာ ခါးလာမကိုင္းနဲ႔၊ ေယာက္က်ၤားလို လမ္းေလ်ွာက္စမ္း၊ မသိရင္မသိဘူးေျပာ၊ ငါးပါးသီလမွာ ဘာက အရင္ဆံုးလာသတုန္း၊
စာသင္ခန္းထဲမွာ ေခါင္းေမာ့ထားစမ္း၊ .... စသည္ျဖင့္ ဆရာေျပာေလ့ရွိတဲ့စကားေတြကို ၾကားေယာင္မိပါတယ္။
အစၥလာမ္ဘာသာကို ကိုးကြယ္တဲ့ ျပည္တြင္းေနပုဂၢိဳလ္မ်ားကို နွိမ့္နွိမ့္ခ်ခ် ေျပာတာ ေ၇းတာေတြ ဖတ္ရတိုင္း ဆရာ႔ကို သတိရမိတယ္။ အားနာမိတယ္။ မ်က္နွာပူမိတယ္။ ကိုယ့္မွာအျပစ္ရွိသလိုခံစားရတယ္။
က်ေနာ္႔ဆရာက ငါးပါးသီလလံုတဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ဆရာပါ။
ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ တပည့္ေတြ ေက်ြးတဲ့ ထမင္းနဲ့ဟင္းက ဟာလာ လုပ္မထားမွန္းသိသိနဲ့ ျမိန္ျမိန္ယွက္ယွက္စားခဲ့တဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ဆရာပါ။
ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ ဆရာမၾကီးကို ဦးေဆာင္ကန္ေတာ့တတ္တဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ဆရာပါ။
ေက်ာင္းမွာ နွစ္စဥ္က်င္းပတဲ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲတိုင္းမွာ တပည့္ေတြကို ေယာက္ကၤ်ားေကာင္းပီသဖို႔၊ တိုငး္ျပည္နဲ့လူမ်ိဳးကို ခ်စ္ဖို႔ အျမဲဆံုးမေနတဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ဆရာပါ။
အေမ့ကိုေတြ႔တာနဲ့ ”ေဒါက္တာ့သား.. ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတာေတြ႔လို႔ က်ေနာ္ေတာ့ တြယ္ပစ္ခဲ့ျပီ” လို႔ ေျပာတတ္တာေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔အေမေတြအားကိုးထိုက္တဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ဆရာပါ။
စာသင္ခန္းထဲ၀င္ျပီဆိုတာနဲ့ ဘယ္ေလာက္ပူပူ အိုက္အိုက္ တိုက္ပံုအက်ၤီၤ ၾကယ္သီးအေစ့တပ္ျပီး သင္တတ္တဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ ဆရာပါ။
ဆရာတို႔လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳမွာ ေပ်ာ္၀င္ျပီးသားပုဂၢိဳလ္ေတြပါ။
ဒီလိုေနထိုင္ေျပာဆိုက်င့္ၾကံခဲ့တဲ့ဆရာေတြရဲ႔ေက်းဇူးကို က်ေနာ္ဘယ္လိုစိတ္ထားမ်ိဳးနဲ့ ကန္း နိုင္ပါ့မလဲ။ ဒီလိုဆရာမ်ိဳးေတြ သြန္သင္မွဳေအာက္က ၾကီးျပင္းလာတဲ့ က်ေနာ့္အဖို႔ ဘယ္လိုစိတ္ထားနဲ့ ေစာ္ကားနိုင္ပါ့မလဲ။ ဆရာက ဘာသာျခားမို႔ က်ေနာ္က မုန္းရမတဲ့လား။ ဆရာက ဘာသာျခားမို႔ က်ေနာ္က ရိုင္းရိုငး္စိုးင္းစိုးင္း ဆက္ဆံရမတဲ့လား။ ဆရာက ဘာသာျခားမို႔ တစ္ဘ၀စာရွိေနတဲ့ ဆရာ့ေက်းဇူးကို ေမ့လိုက္ရမတဲ့လား။ မျဖစ္နုိင္လိုက္တာဗ်ာ။
- - - လို႔ မရွိတဲ့လူမ်ိဳးအမည္တပ္ေခၚျပီး တိုင္းျပည္ကို ဖ်က္ဆီးမယ့္ ဘင္ဂါလီေတြကို က်ေနာ္လက္မခံတာနဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာကို ကိုးကြယ္တဲ့ က်ေနာ့္ ေက်းဇူးရွင္ဆရာကို က်ေနာ္ေလးစားခ်စ္ခင္တာ တစ္ျခားစီပါ။ ဘယ္လိုမွ ပတ္သက္လို႔ မရပါဘူး။ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာတူတာက တူတာပါဘဲ။ ယဥ္ေက်းမွဳဓေလ့စရိုက္ခ်င္းက တစ္ျခားစီပါ။
ဆရာဦးျမင့္ေမာင္က အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ပါ။ သူဥပုသ္ယူတဲ့ ကာလမ်ားမွာေတာင္ တံေတြးမမ်ိဳရလို႔ အျပင္ထြက္ျပီး တံေတြးေထြးလိုက္ စာသင္လိုက္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေစတနာမေလ်ာ့ ၀တၱရားမပ်က္တဲ့ဆရာမ်ိဳးပါ။ အရိုက္ကလဲ အင္မတန္ၾကမ္းပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းက ေယာက္က်ားေလးေက်ာင္းဆိုေတာ့ အဲသေလာက္မွ တန္ကာက်တဲ့ ေက်ာင္းမ်ိဳးေပါ့။ ေက်ာင္းသားေတြစိတ္ထဲမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတာမ်ား အဲဒီဆရာေတြ ေတြ႔သြားရင္ အဆိပ္မ်ိဳခ်လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ထင္ေလာက္ေအာင္ ထက္တဲ့ဆရာေတြပါ။ မိဘေတြကလည္း အင္မတန္အားကိုးတဲ့ ဆရာမ်ိဳးေတြေပါ့။
ခုခ်ိန္မွာ ဆရာနဲ့ေတြ႔ရမယ္ဆိုတာနဲ႔ ဆရာက တတြတ္တြတ္ေျပာဆို ရိုက္နွက္ ၾကိမ္းေမာင္း ဆံုးမခဲ့တဲ့.
.. ေဖာင္တိန္နဲ့ေရးရင္ အဖံုးခ်ြတ္တာနဲ့ ေဖာင္တိန္ဖင္မွာ ျပန္စြပ္ထားစမ္း၊ ဖိနပ္လ်ွပ္တိုက္စီးတာေလာက္ ငါၾကည့္မရတာမရွိဘူး၊ လမ္းေလ်ွာက္ရင္ အသံမျမည္ေစနဲ့၊ပုဆိုးတစ္ၾကိမ္၀တ္ျပီးရင္ ျမဲေပ့ေစ ပုဆိုးခဏခဏျပင္၀တ္တဲ့ေကာင္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မွဳ မရွိတဲ့ေကာင္၊
ရင္ေကာ့ျပီးလမ္းေလ်ွာက္၊ ငါ့ေရွ႔မွာ ခါးလာမကိုင္းနဲ႔၊ ေယာက္က်ၤားလို လမ္းေလ်ွာက္စမ္း၊ မသိရင္မသိဘူးေျပာ၊ ငါးပါးသီလမွာ ဘာက အရင္ဆံုးလာသတုန္း၊
စာသင္ခန္းထဲမွာ ေခါင္းေမာ့ထားစမ္း၊ .... စသည္ျဖင့္ ဆရာေျပာေလ့ရွိတဲ့စကားေတြကို ၾကားေယာင္မိပါတယ္။
အစၥလာမ္ဘာသာကို ကိုးကြယ္တဲ့ ျပည္တြင္းေနပုဂၢိဳလ္မ်ားကို နွိမ့္နွိမ့္ခ်ခ် ေျပာတာ ေ၇းတာေတြ ဖတ္ရတိုင္း ဆရာ႔ကို သတိရမိတယ္။ အားနာမိတယ္။ မ်က္နွာပူမိတယ္။ ကိုယ့္မွာအျပစ္ရွိသလိုခံစားရတယ္။
က်ေနာ္႔ဆရာက ငါးပါးသီလလံုတဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ဆရာပါ။
ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ တပည့္ေတြ ေက်ြးတဲ့ ထမင္းနဲ့ဟင္းက ဟာလာ လုပ္မထားမွန္းသိသိနဲ့ ျမိန္ျမိန္ယွက္ယွက္စားခဲ့တဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ဆရာပါ။
ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ ဆရာမၾကီးကို ဦးေဆာင္ကန္ေတာ့တတ္တဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ဆရာပါ။
ေက်ာင္းမွာ နွစ္စဥ္က်င္းပတဲ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲတိုင္းမွာ တပည့္ေတြကို ေယာက္ကၤ်ားေကာင္းပီသဖို႔၊ တိုငး္ျပည္နဲ့လူမ်ိဳးကို ခ်စ္ဖို႔ အျမဲဆံုးမေနတဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ဆရာပါ။
အေမ့ကိုေတြ႔တာနဲ့ ”ေဒါက္တာ့သား.. ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတာေတြ႔လို႔ က်ေနာ္ေတာ့ တြယ္ပစ္ခဲ့ျပီ” လို႔ ေျပာတတ္တာေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔အေမေတြအားကိုးထိုက္တဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ဆရာပါ။
စာသင္ခန္းထဲ၀င္ျပီဆိုတာနဲ့ ဘယ္ေလာက္ပူပူ အိုက္အိုက္ တိုက္ပံုအက်ၤီၤ ၾကယ္သီးအေစ့တပ္ျပီး သင္တတ္တဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ ဆရာပါ။
ဆရာတို႔လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳမွာ ေပ်ာ္၀င္ျပီးသားပုဂၢိဳလ္ေတြပါ။
ဒီလိုေနထိုင္ေျပာဆိုက်င့္ၾကံခဲ့တဲ့ဆရာေတြရဲ႔ေက်းဇူးကို က်ေနာ္ဘယ္လိုစိတ္ထားမ်ိဳးနဲ့ ကန္း နိုင္ပါ့မလဲ။ ဒီလိုဆရာမ်ိဳးေတြ သြန္သင္မွဳေအာက္က ၾကီးျပင္းလာတဲ့ က်ေနာ့္အဖို႔ ဘယ္လိုစိတ္ထားနဲ့ ေစာ္ကားနိုင္ပါ့မလဲ။ ဆရာက ဘာသာျခားမို႔ က်ေနာ္က မုန္းရမတဲ့လား။ ဆရာက ဘာသာျခားမို႔ က်ေနာ္က ရိုင္းရိုငး္စိုးင္းစိုးင္း ဆက္ဆံရမတဲ့လား။ ဆရာက ဘာသာျခားမို႔ တစ္ဘ၀စာရွိေနတဲ့ ဆရာ့ေက်းဇူးကို ေမ့လိုက္ရမတဲ့လား။ မျဖစ္နုိင္လိုက္တာဗ်ာ။
- - - လို႔ မရွိတဲ့လူမ်ိဳးအမည္တပ္ေခၚျပီး တိုင္းျပည္ကို ဖ်က္ဆီးမယ့္ ဘင္ဂါလီေတြကို က်ေနာ္လက္မခံတာနဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာကို ကိုးကြယ္တဲ့ က်ေနာ့္ ေက်းဇူးရွင္ဆရာကို က်ေနာ္ေလးစားခ်စ္ခင္တာ တစ္ျခားစီပါ။ ဘယ္လိုမွ ပတ္သက္လို႔ မရပါဘူး။ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာတူတာက တူတာပါဘဲ။ ယဥ္ေက်းမွဳဓေလ့စရိုက္ခ်င္းက တစ္ျခားစီပါ။