မန္းေလးသူဆိုေတာ့ ျပင္ဦးလြင္ ဆိုတာ ခဏခဏေရာက္တာေပါ့။ ေက်ာင္းေတြ၊သင္တန္းေတြနဲ႔ အိတ္စ္ကားရွင္းထြက္လည္း ဒီျမိဳ႕ပဲ … မိသားစုနဲ႔ လည္လည္း ဒီျမိဳ႕ပဲ…။ ဒါေပမယ့္ ျပင္ဦးလြင္မွာ ညအိပ္ျပီး စိမ္ေျပနေျပ လည္ခ်င္ေပမယ့္ တေနကုန္ ျမန္ျမန္လည္ပတ္ျပီး ညေနႀက အေမာတေကာ အိမ္ျပန္ ဆင္းရတာက ထံုးစံကို ျဖစ္လို႔။
ဒါနဲ႔ ေမျမိဳ႕မွာ ညအိပ္ေနျပီး လည္ခ်င္လို႔ မႀကာခဏ ဂ်ီက်ခ့ဲေပမယ့္ ခြင့္ျပဳမိန္႔က မရဘူးေလ။ ခုေတာ့ မတ္လကုန္ကတည္းက ျပင္ဦးလြင္ကို ေရာက္သြားတာ ဧျပီ ၁၄ရက္ေန႔မွ မန္းေလးျပန္ ေရာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆးရံုေပၚမွာပဲ ငုတ္တုတ္။ ဘယ္မွမသြားႏိုင္ခ့ဲဘူး။ လမ္းကို ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ ႏိုင္ေအာင္ နာေနတာဆိုေတာ့ အဟင့္ဟင့္...။
ဧျပီ၂၁ရက္ျပင္ဦးလြင္ ျပန္သြားရျပီး ေဆးရံုျပန္ျပေတာ့ ေက်ာက္ကပ္နဲ႔ ဆီးလမ္းေႀကာင္းထဲ ပိုက္ထ့ဲထားတ့ဲ ညာဘက္က တအားနာေနေရာ။ ထိုင္ရင္ေတာင္ မ်က္ရည္လည္တယ္။ ၂၃ရက္ေန႔ ပိုက္ထုတ္ျပီး ခြဲခန္းကထြက္လာေတာ့ နာက်င္မႈဆိုတာ လံုးဝမရွိေတာ့ဘူးးး ဒါနဲ႔ ဝမ္းေတြသာျပီး ေဆးရံုထိ လိုက္ေစာင့္ေပးတ့ဲ တူနယ္ဂ်င္းး San Dar ကို ေမေမမႀကားေအာင္ ကပ္ေျပာလိုက္တယ္ "ေဟ့ေကာင္ ညေန ေမေမျပန္ရင္ မင္းနဲ႔ငါ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ထြက္မယ္။ ေက်ာ္ခိုင့္ဆီက ဆိုင္ကယ္ ယူထားလိုက္။ ျပည္ခ်စ္ဘုရား သြားဖူးမယ္။ သံလြင္ဦးမွာ ရွမ္းစာ သြားစားမယ္။ လက္ဖက္ေမႊးေလွာ္ ဝယ္မယ္။ ခိခိ ေပ်ာ္စရာႀကီးေနမွာ။ ညဘက္ ေဆးရံုျပန္ခါနီး ညေစ်းတန္းသြားျပီး တိုဟူးေႏြးထပ္စားရေအာင္ အဟ္ိ။ "
ေျပာရင္းဆိုရင္းးး ညာဘက္ျခမ္းက ခါးေတြေရာ ဗိုက္ေတြေရာ နာ နာလာတာ။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးးး။ ဒါနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ေနရေရာ။ ခဏေနေတာ့ မတ္တပ္လည္း မရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးးးး ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို မွီျပီး ကိုယ္ကိုယ္ ကိုင္းထားရတယ္။ ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္ေတြ က်လာလိုက္တာ... ေမာင္ေလးက ေဆးရံုကား ေခၚျပီး ခြဲစိတ္ေဆာင္ကေန လူနာေဆာင္ကို ျပန္ပို႔ေတာ့ကို အံႀကိတ္ျပီး မေအာ္မိေအာင္ေနရင္း လိုက္လာရတယ္။
လူနာကုတင္ေပၚမွာ နာလြန္းလို႔ လူးေနတာပဲ။ ဘယ္လိုေနရမွန္းက မသိေတာ့ဘူးးး။ ေမာင္ေလးက စိတ္ေျပာင္းေအာင္ ဟာသေတြ ေျပာျပီးစေရာ။ စႏၵာကလည္း ဝင္ေနာက္ေရာ။ ဒီကလည္း မရယ္ဘဲက မေနႏိုင္ဘူးးးး။ အ့ဲေတာ့ တဝါးဝါး တဟားဟားနဲ႔ ပိုနာေရာ။ "ေဒၚေနထက္ထက္ေအာင္.... ေတာ္ေတာ္နာ ေနတယ္ဆို။ ေဆးထိုးရေအာင္""ရွန္!!!!"ဘုရားဘုရားးး ေဆးရံုေရာက္ကတည္းက ထိုးလိုက္ရတ့ဲေဆးေတြ။ လက္မွာလည္း အပ္ေပါက္ရာနဲ႔ အမာရြတ္ခ်ည္းဘဲ။ အနာေပ်ာက္ေအာင္ ထိုးေပးတ့ဲ ေဆးေတြက ေနာင္ေရရွည္မွာ မွတ္ဥာဏ္ေတြကို ထိခိုက္တယ္ဆိုလားးးး ႀကားဖူးတာပဲ။
ခုလို ေဆးထိုးမယ္ဆိုတ့ဲ အသံႀကားလိုက္ေတာ့ နာတာက တဝက္ေလ်ာ့သြား သလိုပဲ။ ဒါနဲ႔…… "ဟင့္အင္းးး နာေတာ့ဘူးးး မထိုးပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္။"အခန္းထဲမွာ ရယ္သံေတြ ဆူညံကုန္ပါတယ္။ ေမေမက "အပ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ နာေအာင္ထိုးသြားေပးပါ။"ေမာင္ေလးက "အပ္ျမင္လို႔ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ။ဘယ္ညာ ႏွစ္ေခ်ာင္း"ထိုးေပးမွျဖစ္မွာ။"စႏၵာက "ေဟ့ေကာင္... ကေလးလည္းမဟုတ္ဘူးးးး ေဆးထိုးတာကို ေႀကာက္မေနနဲ႔။ အာ့မွ မနာေတာ့ဘဲ ေလွ်ာက္လည္လို႔ ရမွာ ဟီးဟီးးး။"ဒါနဲ႔ ပဲ ေဆးအရွိန္နဲ႔ ျငိမ္က်သြားေတာ့တာ ညေနမွႏိုးလာေတာ့တယ္။ဘယ္မွလည္း မသြားႏိုင္လိုက္ဘူးးးး။
၂၄ရက္ေန႔ ေဆးရံုက ဆင္းေတာ့လည္း ေမေမက အိမ္ကို ခ်က္ျခင္းျပန္ေခၚေရာ။ အာ့နဲ႔ တရုတ္ဘံုေက်ာင္းက သားသတ္လြတ္ ပဲျပားေပါင္းေႀကာ္ ဝယ္မေႀကြးရင္ မျပန္ဘူးလို႔ ဂ်ီက်လိုက္တယ္။ ဘယ္မွမသြားရလည္း ဘံုေက်ာင္းသြားလည္ျပီး ကြမ္းရင္မယ္ေတာ္ဆီ အေမႊးတိုင္ကပ္ရင္း စာခ်ေဗဒင္ေလး ေမးမလားးး စိတ္ကူးမိျပီးးး ဂြင္ဖန္တာေလ ဟိဟိ ။
"သြားဝယ္ေပးမယ္... ဒါေပမယ့္ သမီးမလိုက္ရဘူးးးး ေမာင္ေလးလႊတ္လိုက္မယ္"
တ့ဲ။ဟင့္ဟင့္ရႊတ္။
ေနထက္ထက္ေအာင္