"ရုပ္တစ္ရာ စိတ္သုည "

………………

(၁)

"ဒီမွာသာ ထားခဲ့ပါဗ်ာ ရပါတယ္၊ မေပ်ာက္ပါဘူး "
ကၽြန္ေတာ္က မယုံရဲသလုိႏွင့္ ဖိနပ္ကုိ မခၽြတ္ေသး။
"ခၽြတ္ခဲ့ အာမခံတယ္ မေပ်ာက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပုဂံမွာ သူခုိးမရွိဘူး စိတ္ခ် "
ထုိစကားၾကားေတာ့ စိတ္ထဲေက်နပ္မိသည္။ ယုံၾကည္စြာျဖင့္ ဆုိင္ကယ္ေဘးနားတြင္ ဖိနပ္ကုိ ခၽြတ္ခဲ့ၿပီး ဓမၼံရံဘုရားႀကီးအတြင္းသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လွမ္း၀င္ခဲ့လုိက္သည္။

ထုိမွတစ္ဆင့္ အာနႏၵာဘုရား၊ ေရႊစည္းခုံဘုရား၊ ဗူးဘုရားစသည့္ ပုဂံရွိ ဘုရားေစတီပုထုိး စုံေနေအာင္ လည္ပတ္ဖူးေျမာ္ခဲ့ၾကသည္။ ေရာက္ရွိသည့္ ေနရာတုိင္းတြင္လည္း ဖိနပ္၊ ဆုိင္ကယ္၊ ပစၥည္းတုိ႔အတြက္ စိတ္က ခုိးလုိးခုလုမျဖစ္ေတာ့။ ယုံၾကည္စြာျဖင့္ ထားခဲ့၊ အပ္ႏွံခဲ့ႏုိင္ခဲ့ေတာ့သည္။

"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပုဂံမွာ သူခုိးမရွိဘူး "
စကားသံက ကၽြန္ေတာ့္ နားထဲ၌ ပဲ့တင္ရုိက္ခုိက္လုိ႔ေနသည္။ ေၾသာ္ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက တည္ထားေတာ္မူခဲ့ေသာ ဘုရားေစတီ၊ အေဆာက္အဦတုိ႔သည္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လြန္းလွေသာ ရုပ္အေပါင္း လကၡဏာၿပီးျပည့္စုံရုံမွ်မက ပုဂံသူ၊ ပုဂံသားတုိ႔၏ စိတ္ထားတုိ႔သည္လည္း အေပါင္းလကၡဏာ ျပည့္၀လွ ပါတကား။
ဆုိရလွ်င္မူ ရုပ္ ၁၀၀၊ စိတ္ ၁၀၀ ေပေပါ့။

(၂)

"ဆရာမ စားပါဦးလား၊ ငါ့ဟင္းေကာင္းတယ္။ ငါးကခ်င္ခ်က္ ခ်က္လာတာ "
"စားပါကြဲ႕ စားပါ "
"ဆရာမ နင္ ညေန ငါ့အိမ္ကုိ လုိက္လည္ပါလား၊ ေခါပုတ္ ေၾကာ္ေကၽြးမယ္ "
"မလုိက္ေတာ့ပါဘူး ကေလးရယ္၊ ဆရာမက အလုပ္ေတြရွိေသးတယ္ "
"ေအး ေအး ၿပီးေရာ "
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဆရာမတစ္ဦးက သူ႔ေက်ာင္းက ကေလးေတြအေၾကာင္းေျပာျပေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕မွာ တာ၀န္က်ေနစဥ္ သူႏွင့္ ေတြ႕ဆုံရျခင္းျဖစ္သည္။ သူက ၀ုိင္းေမာ္ဘက္တြင္ တာ၀န္က်ေနျခင္းျဖစ္သည္။

ကခ်င္၊ လီဆူး၊ လ၀မ္ စသည့္ တုိင္းရင္းသားကေလးေတြက "နင္ "ႏွင့္ "ငါ "ေျပာတတ္ေၾကာင္း၊ နား ေထာင္လွ်င္ ရုိင္းသည္ထင္ရေပမဲ့ စိတ္ရင္းက ရုိးသားလွေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႕ေသာ ဘ၀ေလးေတြက သနားစရာ ေကာင္းလွေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

ပညာက ေသစာ၊ ရွင္စာ တတ္လွ်င္ရၿပီဆုိၿပီး တခ်ိဳ႕ေသာ မိဘတုိ႔က သူတုိ႔ကေလးေတြကုိ ေက်ာင္းထုတ္ၿပီး တာယာအလုပ္ လုပ္ခုိင္းေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေက်ာင္းထားေပးေနရေသာ္လည္း ကေလး အတြက္ ျပည့္စုံေအာင္ လုပ္မေပးႏုိင္ၾကေၾကာင္း၊ အ၀တ္အစားက ႏုံခ်ာခ်ာ၀တ္ၿပီး ဖိနပ္ပင္မပါေသာ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးရွိေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

သုိ႔ေသာ္ အခ်င္းခ်င္းရုိင္းပင္းကူညီတတ္ေၾကာင္း၊ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးမား လွေၾကာင္း၊ စိတ္ထားေလးေတြက ျဖဴစင္လွေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းက ေျပာျပသည္။
ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ အနီး၀န္းက်င္ရွိ ေက်းရြာတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္လည္ပတ္၍ စူးစမ္းၾကည့္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ စကားမ်ား မွန္ကန္လွေၾကာင္း ကုိယ္တုိင္သိခဲ့ရသည္။ ျမစ္ႀကီးနားသာမက ေရာက္ရွိခဲ့ဖူး ေသာ ကေလာ၊ သံေတာင္၊ ျပင္ဦးလြင္ စသည့္ေဒသတုိ႔ရွိ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ ေျပာဆုိမႈမွာ လူ႔ယဥ္ေက်းဟုေခၚ ေသာအသုိက္အ၀န္းအတြက္ နားရုိင္းစရာျဖစ္လင့္ကစား စိတ္ထားတုိ႔ကမူ ယဥ္ေက်းႏုနယ္ပါေပသည္။

ရုပ္၀တၳဳပုိင္းဆုိင္ရာ ျပည့္စုံမႈမရွိလွ၍ အႏႈတ္အသြင္ေဆာင္ေသာ္လည္း စိတ္ထားမွာမူ အေပါင္းလကၡဏာ အျပည့္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ရုပ္ ၁၀၊ စိတ္ ၁၀၀ ပင္ျဖစ္ေပသည္။

(၃)

"ပ်စ္ "
မွတ္တုိင္တြင္ ကားရပ္ေစာင့္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚသုိ႔ ကြမ္းတံေတြး အခ်ိဳ႕လာစင္သည္။ ျဖတ္သြား ေသာလုိင္းကားေပၚမွ ေထြးလုိက္ေသာ ကြမ္းတံေတြးပင္ျဖစ္သည္။

ပလက္ေဖာင္းေပၚႏွင့္ လမ္းမထက္သုိ႔ ၾကည့္လုိက္သည့္အခါ အရုပ္ဆုိးလြန္းလွေသာ ကြမ္းတံေတြး အကြက္၊ အကြက္တုိ႔ကုိ ေတြ႕ျမင္ရသည္။ ကြမ္းတံေတြးေတြက ဒီလုိ လမ္းမထက္တြင္သာ မဟုတ္၊ အမ်ားသူငါ အပန္းေျဖနားေနရာ ပန္းၿခံရွိ လမ္း၊ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚေတြ၊ လမ္းေဘးရွိ အုပ္နံရံေတြ၊ စီးဆင္းေနေသာ ေရေျမာင္း ေပၚေတြ၊ အိမ္ၿခံ၀န္းအတြင္းေတြပါ ေနရာအႏွံ႔ ျမင္ေတြ႕ရသည္။ စည္းမရွိလုိက္သည့္ ပါးစပ္ေတြလုိ႔သာ ကၽြန္ေတာ္ေရရြတ္မိပါသည္။

သြားလုိသည့္ခရီးကုိ ပုိ႔ေဆာင္မည့္ လုိင္းကားေရာက္ရွိလာသျဖင့္ ကားေပၚသုိ႔ တုိးတက္လုိက္သည္။
"ကဲ ေရွ႕က ခရီးသည္မ်ား ေရွ႕ေလးကုိ တုိးေပးၾကမယ္ေနာ္၊ ေရွ႕မွာ ဖုိးခ်စ္ဇာတ္ကလုိ႔ရေသးတယ္၊ ေဘးဘယ္ညာ ရပ္ေနသူမ်ား ေဘးတန္းေလးေတြကုိင္ထားေပးၾကေနာ္ "
ျပြတ္ညပ္ေနေသာ ကားထဲသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း တုိး၀င္ရသည္။ လူေတြကေတာ့ မလူးသာ မလြန္႔သာ။
"က်ိဳက္၀ုိင္းပါေသး က်ားႏွစ္ ဆရာေရ၊ ေနာက္မွာ ၁၂၁ လုိက္လာတယ္ "
"က်ြီ.."
အရွိန္ျဖင့္ ေမာင္းလာေသာ ကားကုိ ဘရိတ္ဖမ္းနင္းလုိက္သျဖင့္ ကားထဲက ခရီးသည္မ်ား ေရွ႕သုိ႔ၿပံဳက် သြားသည္။ မွတ္တုိင္တြင္ ဆင္းမည့္ ခရီးသည္ႏွစ္ဦး ေျမေပၚသုိ႔ ေျခက်မက်ေတာ့ မသိေခ်။ ကားက တန္း၍ ေမာင္းထြက္သည္။ ေနာက္ကားပါလာျခင္းေၾကာင့္ သုတ္ေခ်တင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

"လုိက္ရင္တင္ထားဆရာ၊ ပညာေလး ပညာ "
"ကၽြီ…"
ကားကုိ ဘရိတ္ဖမ္းအုပ္ျပန္သည္။ ခရီးသည္မ်ား ေရွ႕သုိ႔ ငုိက္က်သြားျခင္းေၾကာင့္ ကားေပၚတြင္ ခရီသည္ပုိဆန္႔သြားသည္။ မွတ္တုိင္တြင္ ခရီးသည္ ထပ္တင္သည္။ ကားေပၚက ခရီးသည္တုိ႔ကေတာ့ တရား မဟုတ္ေသာ ေမတၱာပုိ႔ျခင္းျဖင့္ ကားဆရာတုိ႔ကုိ ေမတၱာပုိ႔ေနၾကေလၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္သြားလုိေသာ ခရီးေရာက္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း တည္းခုိရမည့္ အခန္းက ရွာမေတြ႕ေသးေခ်။ တတိယအထပ္ အခန္းနံပါတ္ ၃၀၂ ျဖစ္ေသာ္လည္း အခန္းနံပါတ္တုိ႔ ေရးမထားျခင္းေၾကာင့္ ဘယ္ႏွင့္ ညာ ဘယ္ အခန္းကုိ တံခါးေခါက္ရမလဲ စဥ္းစားရသည္။

တံခါးက ႏွစ္ထပ္၊ သံတံခါးႏွင့္ သစ္သားတံခါး။ သံတံခါးအေပါက္မွ လက္လွ်ိဳ၍ သစ္သားတံခါးကုိ ေခါက္လုိက္သည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး တံခါးလာဖြင့္ၿပီး တည္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ၾကည့္သည္။
"ဒါ အခန္းနံပါတ္ ၃၀၂ လားခင္ဗ်ာ။ မခုိင္ေလးတုိ႔အခန္းလားခင္ဗ် "
"မဟုတ္ဘူး ဒါက ၃၀၁၊ ၃၀၂ က ဟုိဘက္အခန္း၊ မခုိင္ေလး ဟုတ္မဟုတ္မသိဘူး "
စကားလည္းဆုံး တံခါးလည္းပိတ္လုိက္သည္။ ေၾသာ္ခက္ပါဘိ ကုိယ့္ေရွ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က အခန္း ဘယ္သူ႔အခန္းလဲဆုိတာ မသိတဲ့။ တုိ႔ေက်းရြာက လူေတြႏွင့္ ကြာလုိက္ပါဘိ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်းရြာမွာဆုိလွ်င္ ေတာ့ အိမ္နံပါတ္ဘယ္ေလာက္ဆုိလွ်င္ အူတူတူျဖစ္ေနဦးမည္ ေမာင္ပုိင့္အိမ္ ဘယ္အိမ္လည္းဆုိလွ်င္ျဖင့္ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ပုိ႔ေဆာင္ေပးပါလိမ့္မည္။

ေၾသာ္ မဟာရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးက တစ္ခ်ိဳ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ လူ႔မႈပတ္၀န္းက်င္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈေတြက မျပည့္၀ၾကပါလား။ အုိးအိမ္တုိက္တာတုိ႔ကေတာ့ျဖင့္ လည္ပင္း ေညာင္းေအာင္ ေမာ့ၾကည့္ေနရေပမယ့္ စိတ္ထားပုိင္ဆုိင္ရာကေတာ့ အႏႈတ္လကၡဏာပါတကား။

ဒီေတာ့လည္း ရုပ္ ၁၀၀၊ စိတ္ ၁၀ ေပေပါ့။

(၄)

"မိန္းမေရ ငွက္ေပ်ာဖီး၀ယ္လာတယ္ေဟ့ ေစ်းလည္းခ်ိဳ အလုံးကလည္း လွသကြ "
"ဟုတ္လား ျပစမ္းပါဦး ေတာ့ ငွက္ေပ်ာဖီးၾကည့္ရေအာင္ "
ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ငွက္ေပ်ာဖီးကုိ ကုိင္ရင္း ငွက္ေပ်ာသီအလုံးေလးေတြကုိ ဖိၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းရမ္းသည္။
"ထင္သားပဲ အဲဒါေၾကာင့္ ယူၾကည့္တာ ရွိေတာ့ ေဆးနဲ႔မိၿပီ "
"ဘယ္လုိ ဘာလုိ႔ ငါက ေဆးမိရမွာလဲ "
"ဒီမွာ ေသခ်ာၾကည့္ ငွက္ေပ်ာသီးေတြက ေထာင့္မျပည့္ဘူး၊ ၀င္း၀ါၿပီး မွည့္ေနတယ္လုိ႔ အျမင္ရွိေပမယ့္ အသီးကုိျဖစ္ၾကည့္ မာေနတယ္၊ အထဲမွာ အစီးေတာင္ကြာမွာမဟုတ္ေသးဘူး၊ အဲဒါ ေဆးထုိးၿပီး ႀကီးေအာင္၊ ၀ါ ေအာင္လုပ္ထားတာ "
ကၽြန္ေတာ္လည္း ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လုံးကုိ ျဖဳတ္ၿပီး လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ၾကည့္မိသည္။ တကယ္ပင္ ငွက္ ေပ်ာသီးအခြံကုိ ႏႊာလုိက္သည္ဆုိလွ်င္ပင္ အစီးက မျပယ္ေသး။ အသီးကလည္း မာေနေသးသည္။ အစိမ္းနီးပါး ရွိေသးသည္။ ေတာ္ေသးသည္ အာဟာရမျဖစ္ပဲ ေဘးျဖစ္ေတာ့မလုိ႔။

ေခတ္ကာလတြင္ ဘယ္အစားအေသာက္မွ ရဲရဲ မစားရဲသလုိျဖစ္လာသည္။ စုိက္ပ်ိဳးေရးၿခံထြက္ သဘာ၀သီးႏွံဆုိေသာ္လည္း ဓာတ္ေျမၾသဇာေဆး၊ ပုိးသတ္ေဆး၊ ရြက္ျဖန္းေဆး စသည့္ ေဆးအႏၱရာယ္တုိ႔က ေၾကာက္စရာေကာင္းလာသည္။ ထုိအတူ အသင့္ထုတ္ပုိးၿပီးသား အစားေသာက္တုိ႔တြင္လည္း အႏၱရာယ္ျဖစ္ေစႏုိင္သည့္ ဓာတုေဆး၀ါးမ်ား ပါ၀င္ေနသည္ဟု သိရွိရသည္။

ထုတ္ပုိးမႈ အျပင္အဆင္က ဆြဲမက္စရာေကာင္းလွသလုိ အသီးအႏွံတုိ႔ကလည္း ဖြံ႕ဖြံ႕ထြားထြားျဖင့္ ၀ယ္ယူစားသုံးခ်င္စရာ ေကာင္းလွသည္။ သုိ႔ေသာ္ မယုံရဲ။
အေပၚယံ အျပင္အဆင္ ရုပ္ပုိင္းက ျပည့္စုံေသာ အေပါင္းလကၡဏာျဖစ္ေသာ္လည္း စီးပြားေရးသမား တုိ႔၏ ေလာဘစိတ္တုိ႔သည္ကေတာ့ အႏႈတ္လကၡဏာျပသေနေပသည္။
ဒီေတာ့လည္း ရုပ္ ၁၀၀၊ စိတ္ ၁၀ ေပေပါ့။

(၅)

"ဘယ္ေကာင္မ လူမထင္ဘူးကြ၊ သတိၳရွိရင္ ဖုိးတုတ္ဆီလာခဲ့၊ ကုိယ့္ပုိက္ဆံနဲ႔ ကုိယ္ေသာက္တာ ဘယ္ေကာင္မွ လာမတားနဲ႔ ထြီ "
"ဘုတ္ ..ဂလြမ္ "
သိလုိက္ၿပီ ဒီအခ်ိန္ဆုိလွ်င္ ကုိဖုိးတုတ္ မူးၿပီးျပန္လာၿပီ။ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ကုိဖုိးတုတ္ဆုိလွ်င္ မသိသူ မရွိ။ ကုိဖုိးတုတ္မွာ ေနစရာ အိမ္မရွိ။ ေတြ႕သည့္ေနရာ အိပ္သည္။ ေတြ႕သည့္ ေနရာစားသည္။ ေတြ႕သည့္ ဆုိင္ တြင္စားသည္။ မည္သူမွ် သူ႔ကုိ အဖက္လုပ္မေျပာၾက။ ေျပာလည္း မေျပာရဲၾက။

ကုိဖုိးတုတ္က လက္ရဲဇက္ရဲရွိလွသည္။ ရပ္ကြက္ထဲ ၀က္၊ ၾကက္၊ ႏြား ေပၚမည္ဆုိလွ်င္ ကုိဖုိးတုတ္ပါၿပီး သား။ လူရိုိက္မႈေဟ့ ဆုိလွ်င္လည္း ကုိဖုိးတုတ္ပါၿပီးသာ။ ရပ္ကြက္ကေတာ့ ဘုရားခၽြတ္ေတာ္ ကၽြတ္မည္ မဟုတ္သည့္ သတၱ၀ါဟု ဆုိကာ လႊတ္ထားၾကသည္။

ကိုဖုိးတုတ္ကလည္း ဘယ္သူမွ်ဂရုမစုိက္။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္သည္။ ေရွ႕ေနာက္တုိင္းထြာျခင္း လားလားမွ်မရွိ။ အတန္းမပညာရွိ၊ အတတ္ပညာမရွိ။ ပစၥည္းမရွိ၊ အခ်ိန္တန္လွ်င္ မူးမည္၊ ေအာ္မည္၊ ဆဲမည္။ မေက်နပ္လွ်င္ ထုိးမည္၊ ရုိက္မည္၊ တိရစၦာန္ေလးမ်ားကုိလည္း မညွာမတာ သတ္ျဖတ္သည္။

ကုိဖုိးတုတ္လုိ လူမ်ိဳး ဒီႏုိင္ငံတြင္ မည္မွ်ရွိေနမည္နည္း။ ဒီကမၻာေပၚရွိ လူဦးေရထဲတြင္ မည္မွ် ပါ၀င္ေန မည္နည္း။ မ်ားစြာရွိေနပါလိမ့္မည္။
ထုိသူတုိ႔သည္ကား ရုပ္သည္လည္း သုည၊ စိတ္သည္လည္း သုည။ ရုပ္အႏႈတ္၊ စိတ္အႏႈတ္ပင္ မဟုတ္ပါလား။

(၆)

ေလာက လူ႔၀န္းက်င္တြင္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စိတ္အေထြေထြ ရွိပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔အတူ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏုိင္ငံ၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးစဲ ႏုိင္ငံ၊ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးသည့္ႏုိင္ငံဟူ၍ ႏုိင္ငံအသီးသီး၊ ျပည့္နယ္အသီးသီး၊ ၿမိဳ႕နယ္အသီးသီး၊ ရပ္ကြက္အသီးသီး ရွိ ပါလိမ့္မည္။

တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အရပ္ေဒသတုိ႔သည္ကား ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈသာမက စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာပါ ျပည့္၀ ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္အေနအထားတြင္ျဖစ္ေသာ ရုပ္ပုိင္းႏွင့္ စိတ္ပုိင္းပါ နိမ့္ပါးၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရုပ္ဖြံ႕ၿဖိဳးသလုိ စိတ္မဖြံ႕ၿဖိဳးၾကေသး။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အမိျမန္ျပည္ႀကီးသည္ မည္သည့္အထဲတြင္ ရွိေနသနည္း။ အမိျပည္တြင္ ေနထုိင္ ၾကကုန္ေသာ ျပည္သူျပည္သား၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းတုိ႔သည္ မည္သည့္အထဲတြင္ ပါ၀င္ေနပါသနည္း။

ရုပ္ ၁၀၀ စိတ္ ၁၀၀ ပင္ေလာ။ ရုပ္ ၁၀၀ စိတ္ ၀ ပင္ေလာ။ ရုပ္ ၀ ၊ စိတ္ ၁၀၀ ပင္ေလာ၊ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ရုပ္ ၀၊ စိတ္ ၀ ပင္ေလာ။

(၇)

မွန္ကုိၾကည့္ရင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သေဘာက်ေနမိသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး မွန္ေရွ႕ေရာက္ေနေသာ မိမိကုိယ္မွာ ခြန္အားမ်ား ျပည့္၀ေနသည္ဟု ထင္မိသည္။

လူ႔သက္တမ္း တစ္၀က္နီးပါး အသက္ရလာေသာ္လည္း "ဟယ္ ငါမအုိေအး ႏုေသ၊ ခြန္အား ျပည့္စုံေသးသည္ "ဟု ေက်နပ္မိသည္။

ဤသုိ႔ျဖင့္ ျပင္ဆင္ၿပီးသကာလ လုပ္ငန္းခြင္သြားရမည္။ လုပ္ငန္းခြင္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ ေဒါသထြက္ ရမည္၊ ေလာဘ တက္လိမ့္မည္၊ မေက်နပ္လွ်င္ လက္ပါခ်င္ပါလိမ့္မည္၊ ကုိယ့္ကုိ ေက်ာ္တက္မည့္သူကုိ ေျခထုိး ခံခ်င္ခံလိမ့္မည္၊ ကိုယ့္ထက္နိမ့္ပါးသူက ဖိေဟာက္ခ်င္ေဟာက္လိမ့္မည္၊ ရသည့္အခြင့္အေရးထက္ လက္တစ္ဆုံး ပုိႏုိက္ခ်င္ႏုိင္လိမ့္မည္၊ သူတစ္ပါး ရသည့္ အရာထဲမွ ေခါင္းပုံျဖတ္ယူခ်င္ ယူပါလိမ့္မည္။

ေၾသာ္ ဒီအခ်ိန္၀ယ္ ခြန္အားျဖင့္ ႏုိပ်ိဳတက္ၾကြေနေသာ ခႏၶာႀကီးကေတာ့ ၁၀၀ အျပည့္၊ ရုပ္အေပါင္း လကၡဏာရွိေသးသည္။

စိတ္တုိ႔သည္ေလကား တည္ၿငိမ္၊ တည္ၾကည္၊ တည္တံေျဖာင့္မတ္ျခင္း မရွိေလသည္မုိ႔ စိတ္ ၁၀ (သက္သက္ညွာညွာ)ျဖစ္လိမ့္မည္။ စိတ္အႏႈတ္အသြင္ ေဆာင္ပါလိမ့္မည္။
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ ရုပ္ ၁၀၀ မျပည့္ႏုိင္လွ်င္သာရွိေစ စိတ္ ၁၀၀ ျပည့္ႏုိင္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္းတည္ေဆာက္ သြားရပါလိမ့္ေတာ့မည္။

****************

ေမာင္ပုိင္
၁၅-၇-၂၀၁၄
(၂၄၀၀) နာရီ။