လေရာင္က အိမ္ေခါင္မုိးမ်ားေပၚသုိ႔ တိတ္တဆိတ္ ယုိဖိတ္က်ေနသည္ကုိ ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။
အခ်ိန္က ညသန္းေခါင္ယံေရာက္ေနမွန္း အခန္းထိပ္မွ တုိင္ကပ္နာရီေၾကာင့္ သိလုိက္ရသည္။
ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးက လ်ွပ္စစ္မီးထြန္းမထားေပမယ့္ ျပည့္တဲ့လမင္းေၾကာင့္ လင္းလက္ေနသည္။ညအေမွာင္ထု နက္ရူိင္းသြားေလေလ လေရာင္က ထြန္းလင္းေတာက္ပလာ ေလေလ ျဖစ္သည္။
ရုတ္တရက္ ေခြးတစ္ေကာင္က စူးစူးနစ္နစ္ အူလုိက္သည္။သုိ႔ေသာ္ လေရာင္က ေလ်ာ့မသြား။
ထြန္းပျမဲ လင္းလက္ျမဲ ေအးျမျမဲ သာ ....။
အိမ္ေရွ႕က စံပယ္ပင္သည္ လေရာင္ေအာက္မွာ ေလယူရာ ယိမ္းႏဲြ႕ေနသည္။
အရြက္အခက္မ်ားသည္ လေရာင္၏ ဆဲြေဆာင္မူ႔ေၾကာင့္ ရွိရင္းစဲြထက္ ပုိျပီး စိမ္းျမေနသည္ဟု ထင္ရသည္။
ထုိ႔အတူ စံပယ္ပြင့္မ်ားကလည္း ခါတုိင္းထက္ ေဖြးျဖဴေနၾကသည္။
လေရာင္ စံပယ္ရနံ႔ ေလညွင္းမ်ားတုိ႔ေၾကာင့္ ညက လွပ အသက္ဝင္ေနသည္။
သန္းေခါင္ယံေက်ာ္လာျပီ ျဖစ္ေပမယ့္ အိပ္စက္ပစ္ဖုိ႔ စိတ္မကူး။ ျပတင္းတံခါးက တိတ္တဆိတ္ညကုိ ေငးေမာ တိမ္းမူးေနမိသည္။
ျမဴပဝါ လႊမ္းထားေသာ လမင္းကုိ ေငးၾကည့္ေနဆဲမွာ ခုတင္ေျခရင္းထားေသာ ဖုန္းက ထျမည္လာသည္။
လမင္းတစ္စင္းလုိ...
ေဝျဖာေန အလင္းေရာင္
အလွမ္းေဝးတဲ့ ကမ႓ာမွာ
အျမဲတမ္း မေနနဲ႔ကြာ
ဖုန္းကုိင္လုိက္ေတာ့ တစ္ဘက္တုန္႔ျပန္မူ႔ မရွိ။
ဟလုိ ဟလုိနဲ႔သာ စခန္းဆုံးသြားသည္။
ေၾသာ္ .....မနက္ျဖန္မနက္ မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ ဇာတိေျမကုိ ျပန္ရအုံးမွာပါလား အေတြးက စိတ္တုိ႔ကုိ လႈပ္ရွားသြားေစသည္။
ဇာတိေျမ ဆုိလုိ႔ က်ေနာ့္ ေမြးရပ္ ခ်က္ေၾကြရာ အရပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။က်ေနာ့္ အဘုိး အဘြားတုိ၏ ေမြးရပ္ေျမ ျဖစ္သည္။
တစ္နည္းဆုိ႐ရင္ ဘုိးဘြားေဘဘီတုိ႔ အရပ္။
က်ေနာ့္ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္တည္မူ႔အစ လာရင္း အရပ္ကုိ ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဇာတိေျမကုိ ျပန္ရမည္ကုိ ေတြးလုိက္ေတာ့ ကြယ္လြန္သြားျပီး ျဖစ္ေသာ အဘုိး အဘြားတုိ႔ကုိ သတိရမိသည္။
သူတုိ႔ဝိညဥ္ သူတုိ႔အားမာန္ေတြက လေရာင္ေအာက္မွာ က်ေနာ့္ဘယ္ဘက္ရင္အုံဆီသုိ႔ ခပ္ျပင္းျပင္း ရုိက္ခတ္လာေလသည္။
အေနာက္ဘက္ေလတုိ႔ေၾကာင့္ ဇာတိပုည မာန္မာန မ်ားျဖင့္ တစ္ကုိယ္လုံး ေပါ့ပါး လန္းဆန္းတက္ၾကြ လာေလသည္။
က်ေနာ္ေရွ႕က ျမင္ကြင္းက လေရာင္ ေလညွင္း စံပယ္ပြင့္တုိ႔ကေန တစ္ေမ်ွာ္တစ္ေခၚ ဂ်ဴံခင္းမ်ား
မ်က္စိတစ္ဆုံး ပန္းႏွမ္းခင္းၾကီးမ်ား
ေနာက္ခံအျဖစ္ ထန္းရိပ္ညွိညွိတုိ႔ျဖင့္ အသက္ဝင္လာေတာ့သည္။
ၾကက္သီးထဖြယ္ ေမြးရပ္ေျမပါလား။
ဆဲြေဆာင္ႏုိင္လွပါလား လာရာအရပ္ရယ္..,။
ေဆာင့္တုိက္လုိက္ေသာ ေလႏုေအးေၾကာင့္ လူတစ္ကုိယ္လုံး ေအးျမသြားသည္။
သုိ႔ေပမယ့္ ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းတံခါး ပိတ္ပစ္ဖုိ႔ စိတ္မကူးမိပါ။
စိတ္အလ်ဥ္က ေက်းလက္ကေန ျမဳိ႕ျပသုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ရွိလာပုံကုိ ေတြးဝင္စီးေမ်ာေနမိသည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ျမဳိ႕ျပျဖစ္ထြန္းလာပုံေတြ အေၾကာင္း ဖတ္ရမွတ္ရသမ်ွကုိ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိလုိက္သည္။
ဥေရာပရဲ့ ျမဳိျပျဖစ္ထြန္းလာမူ႔ကေတာ့ စက္မူ႔ေတာ္လွမ္းေရးကုိ အေျခခံသည္ဟု ဆုိၾကသည္။
စက္မူ႔ေတာ္လွန္ေရးေၾကာင့္ အသစ္ေပၚလာေသာ စီးပြားေရးအခြင့္အလမ္းတုိ႔ ဖမ္းဆုပ္ႏုိင္ရန္ လူအမ်ား ေျပာင္းေရြ႔အေျခခ်ၾကသည္။
သုိ႔အတြက္ ေက်းလက္မွ ဓေလ့ ထုံးစံတုိ႔ကုိ အျပီးအပုိင္ လမ္းခဲြကာ စီးပြားေရးသစ္နဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ရွိေသာ ထုံးတမ္းစဥ္လာ ဓေလ့မ်ားသုိ႔ လြယ္လက့္တကူ ကူးေျပာင္းသြားႏုိင္ခဲ့သည္။
ုိ အဆုိပါ ေရခံေျမခံက ဒီမုိကေရစီစနစ္ ထူေထာင္ေသာအခါ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ျဖစ္ေစသည္ဟု ပညာရွင္မ်ား ဆုိၾကသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ့ျမဳိ႕ျပေရြ႕ေျပာင္းလာပုံကား ဤသုိ႔မဟုတ္။
ျပည္တြင္းစစ္ နယ္ေျမေဒသမလုံျခဳံမူ႔မ်ားေၾကာင့္ ျမဳိျပသုိ႔ လာေရာက္ ေနထုိင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
သုိ႔ႏွင့္အမ်ွ ေက်းလက္က ဓေလ့ထုံးစံမ်ားကုိ ခါခ်ပစ္စရာ မလုိဘဲ
ေက်းလက္က ေတြးပုံေခၚပုံ ဓေလ့အပင္ကုိ ျမဳိ႕ျပသုိ႔ ေရြ႕ေျပာင္း စုိက္ပ်ဳိးျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ဓေလ့ ထုံးစံဆုိသည္ကလည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ႏွင့္ စီးပြားေရး ပညာေရးတုိ႔က ပုံသြင္းထားသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ကား သက္ဦးဆံပုိင္ ဘုရင္စနစ္ ကုိလုိနီေခတ္ ဖက္ဆစ္ေခတ္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္တုိ႔ကုိ ျဖတ္သန္း၍ရေသာ နုိင္ငံေရး ဓေလ့ထုံးစံ ရွိသည္။
တစ္ဘက္ စီးပြားေရးကုိ မ်က္နွာမူရင္္လည္း သမားရုိးက် လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးေရးက ေပးေသာ စီးပြားေရးဓေလ့ ရွိသည္။
ထုိဓေလ့ထုံးစံတုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔ေတာင္းဆုိေသာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ႏွင့္ စေရြးမကုိက္။
ထုိ႔အတြက္ ရွိရင္းစဲြ ဓေလ့ ထုံးစံတုိ႔ကုိ ေရြ႕သြားေအာင္ တြန္းဖုိ႔ လုိလာသည္။
တြန္းအားက အျခားမဟုတ္။
စီးပြားေရးဖြံ႕ျဖဳိးမူ႔ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမူ႔သာ ျဖစ္သည္။
လမ္းမေပၚက ျဖတ္သန္းသြားလာသူတုိ႔ အသံေၾကာင့္ က်ေနာ္အေတြးတုိ႔ ရပ္တန္႔သြားသည္။
အျပင္မွာ လေရာင္ေဖ်ာ့စ ျပဳျပီး ေနမင္းက ေရာင္္ျခည္နူႏူျဖင့္ အစားထုိးလာေလသည္။ညမွ ေန႔အကူး ကာလက လွပလြန္းပါတကား။အသက္ရူမွားမတတ္. ..။
ႏုိင္ငံေရးစနစ္ အကူးအေျပာင္းမွာကား....????။
အခ်ိန္က ညသန္းေခါင္ယံေရာက္ေနမွန္း အခန္းထိပ္မွ တုိင္ကပ္နာရီေၾကာင့္ သိလုိက္ရသည္။
ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးက လ်ွပ္စစ္မီးထြန္းမထားေပမယ့္ ျပည့္တဲ့လမင္းေၾကာင့္ လင္းလက္ေနသည္။ညအေမွာင္ထု နက္ရူိင္းသြားေလေလ လေရာင္က ထြန္းလင္းေတာက္ပလာ ေလေလ ျဖစ္သည္။
ရုတ္တရက္ ေခြးတစ္ေကာင္က စူးစူးနစ္နစ္ အူလုိက္သည္။သုိ႔ေသာ္ လေရာင္က ေလ်ာ့မသြား။
ထြန္းပျမဲ လင္းလက္ျမဲ ေအးျမျမဲ သာ ....။
အိမ္ေရွ႕က စံပယ္ပင္သည္ လေရာင္ေအာက္မွာ ေလယူရာ ယိမ္းႏဲြ႕ေနသည္။
အရြက္အခက္မ်ားသည္ လေရာင္၏ ဆဲြေဆာင္မူ႔ေၾကာင့္ ရွိရင္းစဲြထက္ ပုိျပီး စိမ္းျမေနသည္ဟု ထင္ရသည္။
ထုိ႔အတူ စံပယ္ပြင့္မ်ားကလည္း ခါတုိင္းထက္ ေဖြးျဖဴေနၾကသည္။
လေရာင္ စံပယ္ရနံ႔ ေလညွင္းမ်ားတုိ႔ေၾကာင့္ ညက လွပ အသက္ဝင္ေနသည္။
သန္းေခါင္ယံေက်ာ္လာျပီ ျဖစ္ေပမယ့္ အိပ္စက္ပစ္ဖုိ႔ စိတ္မကူး။ ျပတင္းတံခါးက တိတ္တဆိတ္ညကုိ ေငးေမာ တိမ္းမူးေနမိသည္။
ျမဴပဝါ လႊမ္းထားေသာ လမင္းကုိ ေငးၾကည့္ေနဆဲမွာ ခုတင္ေျခရင္းထားေသာ ဖုန္းက ထျမည္လာသည္။
လမင္းတစ္စင္းလုိ...
ေဝျဖာေန အလင္းေရာင္
အလွမ္းေဝးတဲ့ ကမ႓ာမွာ
အျမဲတမ္း မေနနဲ႔ကြာ
ဖုန္းကုိင္လုိက္ေတာ့ တစ္ဘက္တုန္႔ျပန္မူ႔ မရွိ။
ဟလုိ ဟလုိနဲ႔သာ စခန္းဆုံးသြားသည္။
ေၾသာ္ .....မနက္ျဖန္မနက္ မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ ဇာတိေျမကုိ ျပန္ရအုံးမွာပါလား အေတြးက စိတ္တုိ႔ကုိ လႈပ္ရွားသြားေစသည္။
ဇာတိေျမ ဆုိလုိ႔ က်ေနာ့္ ေမြးရပ္ ခ်က္ေၾကြရာ အရပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။က်ေနာ့္ အဘုိး အဘြားတုိ၏ ေမြးရပ္ေျမ ျဖစ္သည္။
တစ္နည္းဆုိ႐ရင္ ဘုိးဘြားေဘဘီတုိ႔ အရပ္။
က်ေနာ့္ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္တည္မူ႔အစ လာရင္း အရပ္ကုိ ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဇာတိေျမကုိ ျပန္ရမည္ကုိ ေတြးလုိက္ေတာ့ ကြယ္လြန္သြားျပီး ျဖစ္ေသာ အဘုိး အဘြားတုိ႔ကုိ သတိရမိသည္။
သူတုိ႔ဝိညဥ္ သူတုိ႔အားမာန္ေတြက လေရာင္ေအာက္မွာ က်ေနာ့္ဘယ္ဘက္ရင္အုံဆီသုိ႔ ခပ္ျပင္းျပင္း ရုိက္ခတ္လာေလသည္။
အေနာက္ဘက္ေလတုိ႔ေၾကာင့္ ဇာတိပုည မာန္မာန မ်ားျဖင့္ တစ္ကုိယ္လုံး ေပါ့ပါး လန္းဆန္းတက္ၾကြ လာေလသည္။
က်ေနာ္ေရွ႕က ျမင္ကြင္းက လေရာင္ ေလညွင္း စံပယ္ပြင့္တုိ႔ကေန တစ္ေမ်ွာ္တစ္ေခၚ ဂ်ဴံခင္းမ်ား
မ်က္စိတစ္ဆုံး ပန္းႏွမ္းခင္းၾကီးမ်ား
ေနာက္ခံအျဖစ္ ထန္းရိပ္ညွိညွိတုိ႔ျဖင့္ အသက္ဝင္လာေတာ့သည္။
ၾကက္သီးထဖြယ္ ေမြးရပ္ေျမပါလား။
ဆဲြေဆာင္ႏုိင္လွပါလား လာရာအရပ္ရယ္..,။
ေဆာင့္တုိက္လုိက္ေသာ ေလႏုေအးေၾကာင့္ လူတစ္ကုိယ္လုံး ေအးျမသြားသည္။
သုိ႔ေပမယ့္ ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းတံခါး ပိတ္ပစ္ဖုိ႔ စိတ္မကူးမိပါ။
စိတ္အလ်ဥ္က ေက်းလက္ကေန ျမဳိ႕ျပသုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ရွိလာပုံကုိ ေတြးဝင္စီးေမ်ာေနမိသည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ျမဳိ႕ျပျဖစ္ထြန္းလာပုံေတြ အေၾကာင္း ဖတ္ရမွတ္ရသမ်ွကုိ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိလုိက္သည္။
ဥေရာပရဲ့ ျမဳိျပျဖစ္ထြန္းလာမူ႔ကေတာ့ စက္မူ႔ေတာ္လွမ္းေရးကုိ အေျခခံသည္ဟု ဆုိၾကသည္။
စက္မူ႔ေတာ္လွန္ေရးေၾကာင့္ အသစ္ေပၚလာေသာ စီးပြားေရးအခြင့္အလမ္းတုိ႔ ဖမ္းဆုပ္ႏုိင္ရန္ လူအမ်ား ေျပာင္းေရြ႔အေျခခ်ၾကသည္။
သုိ႔အတြက္ ေက်းလက္မွ ဓေလ့ ထုံးစံတုိ႔ကုိ အျပီးအပုိင္ လမ္းခဲြကာ စီးပြားေရးသစ္နဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ရွိေသာ ထုံးတမ္းစဥ္လာ ဓေလ့မ်ားသုိ႔ လြယ္လက့္တကူ ကူးေျပာင္းသြားႏုိင္ခဲ့သည္။
ုိ အဆုိပါ ေရခံေျမခံက ဒီမုိကေရစီစနစ္ ထူေထာင္ေသာအခါ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ျဖစ္ေစသည္ဟု ပညာရွင္မ်ား ဆုိၾကသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ့ျမဳိ႕ျပေရြ႕ေျပာင္းလာပုံကား ဤသုိ႔မဟုတ္။
ျပည္တြင္းစစ္ နယ္ေျမေဒသမလုံျခဳံမူ႔မ်ားေၾကာင္
သုိ႔ႏွင့္အမ်ွ ေက်းလက္က ဓေလ့ထုံးစံမ်ားကုိ ခါခ်ပစ္စရာ မလုိဘဲ
ေက်းလက္က ေတြးပုံေခၚပုံ ဓေလ့အပင္ကုိ ျမဳိ႕ျပသုိ႔ ေရြ႕ေျပာင္း စုိက္ပ်ဳိးျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ဓေလ့ ထုံးစံဆုိသည္ကလည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ႏွင့္ စီးပြားေရး ပညာေရးတုိ႔က ပုံသြင္းထားသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ကား သက္ဦးဆံပုိင္ ဘုရင္စနစ္ ကုိလုိနီေခတ္ ဖက္ဆစ္ေခတ္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္တုိ႔ကုိ ျဖတ္သန္း၍ရေသာ နုိင္ငံေရး ဓေလ့ထုံးစံ ရွိသည္။
တစ္ဘက္ စီးပြားေရးကုိ မ်က္နွာမူရင္္လည္း သမားရုိးက် လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးေရးက ေပးေသာ စီးပြားေရးဓေလ့ ရွိသည္။
ထုိဓေလ့ထုံးစံတုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔ေတာင္းဆုိေသာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ႏွင့္ စေရြးမကုိက္။
ထုိ႔အတြက္ ရွိရင္းစဲြ ဓေလ့ ထုံးစံတုိ႔ကုိ ေရြ႕သြားေအာင္ တြန္းဖုိ႔ လုိလာသည္။
တြန္းအားက အျခားမဟုတ္။
စီးပြားေရးဖြံ႕ျဖဳိးမူ႔ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမူ႔သာ ျဖစ္သည္။
လမ္းမေပၚက ျဖတ္သန္းသြားလာသူတုိ႔ အသံေၾကာင့္ က်ေနာ္အေတြးတုိ႔ ရပ္တန္႔သြားသည္။
အျပင္မွာ လေရာင္ေဖ်ာ့စ ျပဳျပီး ေနမင္းက ေရာင္္ျခည္နူႏူျဖင့္ အစားထုိးလာေလသည္။ညမွ ေန႔အကူး ကာလက လွပလြန္းပါတကား။အသက္ရူမွားမတတ္.
ႏုိင္ငံေရးစနစ္ အကူးအေျပာင္းမွာကား....????။