မီးေလာင္ျပင္ ရပ္ကြက္ႀကီးတစ္ခုမွာ က်န္ခ့ဲတ့ဲ မရမာႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အထိုင္ခ်ျပီး မီးေလာင္ျပင္မွ ဒုကၡသည္မ်ားကို ေမးျမန္းႀကေတာ့ အစီစဥ္အတိုင္း အစစ အရာရာဟာ ေအးခ်မ္းပါတယ္။ အားလံုးေသာ မရမာႀကီး၊ ဗမာ၊ ရခိုင္ႏွင့္ ဟိႏၵဴ အပါအဝင္ လူေတြဟာ ေနအိမ္ႏွင့္တကြ စည္းစိမ္းဥစၥာေတြ ဆံုးရံႈးထားေသာ္လည္းပဲ အသက္မေသဘဲ မိသားစုႏွင့္ အတူတူ ရွိေနႀကရသည့္အတြက္ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ဆိုတ့ဲ ေျဖသိမ့္အေတြးေတြနဲ႔ ႀကည္ႀကည္သာသာ ရွိေနႀကပါတဟ္။ ကြ်န္မတို႔ကိုလည္း လိုလိုလားလား လက္ခံေတြ႔ဆံုႀကပါတယ္။ ေက်ာင္းေပၚလာထိုင္ေနတ့ဲ လူေတြထဲက ကြ်န္မက အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကို ေရြးခ်ယ္ေမးျမန္းခ့ဲပါတယ္။
သူမက မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ပဲ ဗဟုသုတ စံုလွသလို သူ႔ရခိုင္ျပည္နယ္အေႀကာင္းကို ခေရေစ့တြင္းက် သိရွိေျပာျပႏိုင္သူပါ။ ေျပာတ့ဲအခါမွာလည္း သူ႔ေနရပ္ သူ႔ျပည္နယ္အတြက္ ဂုဏ္ယူမႈေတြကို မ်က္လံုးမွာ အထင္းသား ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိျပီး သားသမီးထပ္မယူလိုေတာ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့လည္း စီးပြားေရးေႀကာင့္လို႔ ေျဖရွာပါတယ္။
သူမကိုႀကည့္ရင္း ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ ျပန္ေမးမိပါတယ္။ "ငါဆိုရင္ေရာ မႏၲေလးတိုင္းအေႀကာင္း ဘယ္ေလာက္မ်ား သိပါလိမ့္"ဆိုျပီးေပါ့။ သူမက အေလးစားရဆံုးလူက ဆရာေတာ္ဦးဥတၲမ ျဖစ္ျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ ေရြးခ်ယ္မယ္ဆိုရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ ျဖစ္ပါတယ္တ့ဲ။ စစ္အစိုးရကဖမ္းလည္းဖမ္းပါေစ ဆိုျပီး ကြ်န္မတို႔ရခိုင္ေတြရဲ႕ အျမတ္ႏိုးဆံုးနဲ႔ တန္ဖိုးအထားဆံုး သဇင္ပန္းေလးကို အေမစုကို ေပးျပီး ႀကိဳခ့ဲဖူးပါတယ္။ အခု ႀကံဳ ေတြ႔ေနရတ့ဲ ျပသနာေတြနဲ႔ အပူမီးေတြကို နားလည္စာနာ ကူညီေပးမယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနတုန္းပါပဲ။ လို႔လည္း ေျပာခ့ဲပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ေမးျမန္းလိုက္တ့ဲ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးကေတာ့ ေမးတစ္ခြန္း ေျဖတစ္ခြန္းပါပဲ။ ေမးခြန္းကို နားလည္ေအာင္ အေတာ္ရွင္းျပရသလို သူ႔စကားကိုလည္း နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ စိုးရိမ္မႈေတြလည္း သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ရွိေနပါတယ္။ ညဘက္ မီးေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္မွ သိႀက ႏိုးႀကျပီး ဆိုင္ကယ္၂စီးနဲ႔ ေရာင္းဝယ္ေဖါက္ကားတ့ဲ ပစၥည္းေတြ အကုန္ပါျပီး ဘာမွ မရလိုက္ႀကဘဲ လူလြတ္ထြက္ေျပးခ့ဲရေႀကာင္း ေတြလည္း ေျပာျပပါတယ္။
ဟိႏၵဴ ေက်ာင္းမွာ သြားေမးႀကေတာ့လည္း ဒီလိုပါပဲ ။ ကြ်န္မေမးရတ့ဲသူက ကြ်န္မေမးသမွ်ကို လက္ပိုက္ျပီး အတန္းထဲမွာ စာျပန္သလိုမ်ိဳး ရြတ္ဆိုျပရင္း ေျဖရွာပါတယ္။ ဟိႏၵဴ ဘုရားလူႀကီးနဲ႔ ဟိႏၵဴ မိတ္ေဆြေတြက စႏၵီမယ္ေတာ္တန္ခိုးႀကီးေႀကာင္းႏွင့္ ဆုေတာင္းျပည့္ေႀကာင္း ရွင္းျပႀကပါတယ္။ ရံဖန္ရံခါ လျပည့္လကြယ္ညမ်ိဳးမွာလည္း ကိုယ္ထင္ျပတတ္ေႀကာင္းေျပာျပႀကပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ေတြ အလုပ္ျပီးေတာ့ မျပန္ခင္မွာ စႏၵီမယ္ေတာ္ကို အေမႊးတိုင္မ်ားနဲ႔ ပူေဇာ္ျပီး ဆုေတာင္းဂါရဝ ျပဳ ခ့ဲႀကပါတယ္။
ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းေတာ္ကိုသြားေတာ့ ျခံဝန္းထဲက သစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ စားပဲြ ကုလားထိုင္ေတြ ျပင္ထားျပီး ေကာ္ဖီမ်ား မုန္႔မ်ားႏွင့္ ကြ်န္မတို႔ကို မိသားစု ဆန္ဆန္ ဧည့္ခံႀကပါတယ္။ အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးက လူေတြနဲ႔ေတြ႔ဆံု ေမးျမန္းအျပီးမွာ သိလာရတ့ဲ စစ္ေတြျမိဳ႕နဲ႔ က်ဴးေက်ာ္ခိုးဝင္ ဘဂၤါလီေတြရဲ႕ အႀကားက ျပႆ နာေတြဟာ ကြ်န္မတို႔ သိထားထင္ထားတာထက္ နက္ရိႈင္းရႈပ္ေထြးျပီး စိတ္မသက္သာစရာ တကယ္ေကာင္းလွပါတယ္။
အစ္မတို႕ အခုျမင္ရတ့ဲ စစ္ေတြျမိဳ႕ဟာ ေတာ္ေတာ္ စိတိခ်မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့ အေနအထားလို႔ ေျပာရမွာပဲတ့ဲ။ အရင္က အခုလို ျခံထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆး စားပြဲနဲ႔ ကုလားထိုင္နဲ႔ ထိုင္လို႔မရသလို ထိုင္ျပီးရင္လည္း အထဲကို ခ်က္ျခင္းသြင္းရပါတယ္။ အက်ႍေဟာင္း အဝတ္စုတ္ေလး တစ္ခုတစ္ေလေတာင္ က်န္ခ့ဲလို႕ မရပါဘူး။ ဘဂၤါလီကေလးေလးေတြဟာ အဝတ္အစားမပါ ကိုယ္တံုးလံုးေတြနဲ႔ သူတို႔ထက္ နည္းနည္းႀကီးတ့ဲ ကေလးေတြနဲ႔အတူ ျမိဳ႕အႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြားေနႀကျပီး ေတြ႔သမွ်ကို ခိုးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ သား/သမီးခ်င္း စာနာျပီး မရိုက္ရက္သလို အေလွ်ာ့ေပးျပန္ေတာ့လည္း မေႀကာက္မရြံ႕ အတင့္ရဲလာျပီး ျခံေတြထဲထိ ေက်ာ္ခ် ဝင္ေရာက္ ယူႀကပါတယ္။ မိလို႔ ေခၚျပီး ေႀကာက္ေအာင္ ဆူေငါက္ႀကိမ္းေမာင္းျပီး ေမးရင္ သူတို႔မိဘေတြက ပစၥည္းတစ္ခုခု ပါမလာရင္ ထမင္းမေကြ်းလို႔ ယူရတာပါလို႔ ေျဖႀကပါတယ္တ့ဲ။
ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ျခံထဲမွာေတာင္ လံုျခံဳ မႈကို မရႏိုင္တာ အျပင္ထြက္ရင္လည္း သတိနဲ႔ ထြက္ရသလို မိုးခ်ဴပ္ရင္လည္း မထြက္ရဲႀကပါဘူးတ့ဲ။ စစ္ေတြျမိဳ႕ဟာ အခုလို ျပသနာမီးေတြျဖစ္ျပီး ဘဂၤါလီေတြကို သီးသန္႔ဖယ္ထုတ္လိုက္ေတာ့မွ အေတာ္ေနလို႔ထိုင္လို႔ လံုျခံဳ လာတယ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္တ့ဲ။ ဒီလို သေဘာအဓိပၸါယ္တူညီတ့ဲ အေျဖေတြကို ျမိဳ႕ခံ ဘာသာ/လူမ်ိဳး မတူသူေတြက ေနရာအသီးသီးကေန ေျဖႀကားခ့ဲႀကပါတယ္။
ရခိုင္ႏွင့္တကြ ေျဖဆိုသူ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုဟာ သားသမီးကို ၂ေယာက္ထက္ ပိုမယူလိုဘူးလို႔ ေျပာႀကပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆို မေကြ်းႏိုင္လို႔ လူတန္းေစ့ပညာမသင္ေပးႏိုင္လို႔ ႏိုင္သေလာက္ေလးပဲ ယူပါတယ္လို႔ ေျဖႀကပါတယ္။
သူတို႔ ႀကည္ညိုေလးစားသူပုဂၢိဳလ္ ဆိုရာမွာ ဦးဥတၲမ ဦးသိန္းစိန္ ႏွင့္ ရခိုင္ျပည္တြင္ ပရဟိတကုသိုလ္အလွဴ အတန္းမ်ား လုပ္ေနေသာ သူေဌး ဦးေက်ာက္ေတာင္ကို အေျဖမ်ားႀကပါတယ္။ လူငယ္အခ်ိဳ႕က ပရဟိတ ကုသိုလ္အလြန္လုပ္ေသာ သူေဌးႀကီးကို ေလးစားရံုမက အားက်ေႀကာင္း သူလိုလူ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုေႀကာင္းေတြ ေျပာႀကပါတယ္။
ဘဂၤါလီေတြအေပၚ ဘယ္လိုျမင္သလဲ သူတို႔နဲ႔ အတူယွဥ္တြဲျပီး ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနႀကဖို႔ ဘာေတြလိုအပ္မလဲ စသည္ျဖင့္ ေမးျမန္းေတာ့လည္း အားလံုးကေတာ့ အတူေနဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေႀကာင္းႏွင့္ ဘာ့ေႀကာင့္မျဖစ္ႏိုင္တုန္း ဆိုတာကို သိလိုလွ်င္ သူတို႔ႏွင့္အတူ ၂ရက္ေလာက္ ေနႀကည့္ရံုျဖင့္ သိလာမည္ျဖစ္ေႀကာင္း ေျဖႀကပါတယ္။ ဒီလိုေျဖႀကားထင္ျမင္ခ်က္ ေပးသူေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံတကာတကၠသိုလ္မ်ားမွ ဘြဲ႔ရ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္မ်ားႏွင့္ လူနည္းစု ဟိႏၵဴ မ်ားလည္း ပါဝင္ပါတယ္။
ရခိုင္ေတြအေပၚေရာ ဘယ္လိုျမင္သလဲ ဆိုရာမွာ ရခိုင္မ်ားႏွင့္ သူတို႔ႀကားမွာ ဘာသာေရး/လူမ်ိဳးေရး ျပသနာမရွိေႀကာင္း ဘယ္လူမ်ိဳး ဘယ္ဘာသာအေပၚမွလည္း ရခိုင္မ်ားက ရန္မျပဳ ေႀကာင္း ဘဂၤါလီမ်ားကသာ ဘာသာလူမ်ိဳးမခြဲဘဲ အားလံုးႏွင့္ ျပႆ နာျဖစ္ေနေႀကာင္း ေျဖဆိုႀကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိႏၵဴ အမ်ိဳးသား တစ္ဦးကေတာ့ အိမ္နီးခ်င္း ရခိုင္မ်ားကို မေက်နပ္တာ ရွိပါတယ္လို႔ ေျဖပါတယ္။ သူ႔ကို ရခိုင္လူေတြက …… "ေဟ့ေကာင္ကုလား ဘယ္သြားမလို႔လဲ ဘာညာ"ေျပာေႀကာင္း ေဟ့ေကာင္ကုလား လို႔ေခၚတာကို သူအင္မတန္စိတ္ဆိုးေႀကာင္း သူ႔အေပၚ ႏွိမ္ခ်ိဳးသည္ဟု ထင္ေႀကာင္း။ သူသည္ ခိုးဝင္ဘဂၤါလီမဟုတ္ေႀကာင္း ဟိုးးး ေရွးဘိုးေဘးလက္ထက္ကတည္းက စစ္ေတြတြင္ အေျခခ် ေနလာသူျဖစ္ေႀကာင္း ဒါေပမယ့္ မႀကိဳက္ေႀကာင္းကိုေတာ့ မေျပာမိ မတားမိေႀကာင္း ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ရခိုင္မ်ားက သူ႔ကို ကုလားဟု မေခၚေစခ်င္ေႀကာင္းပါ အမွာစကားပါးလိုက္ပါတယ္။
ႀကားရ သိရ သမွ်ေတြသည္ ဘဂၤါလီလူမ်ိဳးမ်ား မေကာင္းေႀကာင္း အေထြေထြႏွင့္တကြ ဘဂၤါလီတို႔ႏွင့္အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္လို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေႀကာင္းမ်ားသာ စစ္ေတြလူ႔အဖြဲ႔အစည္းထံမွ ပ့ဲတင္ထပ္ ေျဖႀကားခ့ဲႀကပါသည္။
ကြ်န္မတို႔ ဘဂၤါလီသဲေခ်ာင္းကို သြားႀကရာတြင္လည္း ကေလးေပါက္စေလးမ်ားကစျပီး အရြယ္စံု လူအုပ္ႀကီးကို ေတြ႔ရပါသည္။ ရခိုင္ဒုကၡသည္စခန္းႏွင့္ အိုးအိမ္စည္းစိမ္ ဆံုးရံႈးခ့ဲ ရေသာ ရခိုင္ႏွင္တကြ လူမ်ိဳးဘာသာ အေပါင္းတို႔သည္ အဝတ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သနပ္ခါးေဖြးေဖြးႏွင့္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ရွိႀကပါသည္။
ဤဘဂၤါလီမ်ားသည္ အဝတ္အစားမ်ား စုတ္ျပတ္ညိႈးႏြမ္းလြန္းကာ အသြင္အျပင္မ်ားမွာလည္း ညစ္ပတ္လွရွာပါသည္။ အထူးသျဖင့္ အဝတ္အစားမပါေသာ ကိုယ္တံုးလံုးႏွင့္ မည္းညစ္ညစ္ ကေလးငယ္ ေလးဘက္တြားေလမ်ား မတ္တတ္သြားေလးမ်ားမွာ အလြန္သနားစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ အမ်ားစုမွာ ဗိုက္ပူနံကား သံေကာင္ဗိုက္ေလးမ်ားျဖစ္ႀကပါသည္။ လူႀကီးမ်ားမွာလည္း မည္သူ႔မ်က္ႏွာႀကည့္ႀကည့္ ရႊင္လန္းမႈမရွိဘဲ အိုစာညိႈးႏြမ္းလွပါသည္။ ကြ်န္မတို႔ကိုလည္း ဂရုမစိုက္ႀကပါ။ သူတို႔အတြင္းအဇၩတၲမွာ မည္မွ်ပူေလာင္ေနသည္ မသိႏိုင္ပါ။
သန္သန္စြမ္းစြမ္း ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ လူငယ္မ်ား လူလတ္ႀကီးမ်ားမွာ ကြ်န္မတို႔ကို စိတ္ဝင္စားလွသလို မ်က္လံုးမ်ား အေရာင္တေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ရန္လိုသတ္ျဖတ္ လိုစိတ္မ်ားကို အထင္းသားေတြ႔ရပါသည္။ ေတြ႔ရာ ဒုတ္၊ဓါး၊မီးေခ်ာင္း၊ စသျဖင့္ စြဲကိုင္ထြက္လာ ႀကပါသည္။ ကားႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ရန္ေစာင္လွ်က္ရွိႀကပါသည္။ လံုျခံဳ ေရးလိုက္ပါလာေသာ ရဲဝန္ထမ္းမ်ားကိုလည္း မေႀကာက္မရြံ႕မထီေလးစား အမူအရာအျပည့္နဲ႔ တုန္႔ျပန္ႀကပါတယ္။
သူတို႔ဘာလို႔ ဒီလိုေတြလုပ္ရဲတာလဲ ဆိုတာကို ကြ်န္မ ဥာဏ္မီသမွ် စဥ္းစားမိေတာ့ ၂ခ်က္ေတြ႔ပါတယ္။ ပထမတစ္ခ်က္က လက္နက္ပါ။ အခုရဲတပ္ဖြဲ႔မ်ား ကိုင္ေဆာင္လာေသာ ေသနတ္မ်ားမွာ ဂ်ပန္ေခတ္ ေတာ္လွန္ေရးကားမ်ားထဲက သစ္သားတစ္ပိုင္းႏွင့္ လုပ္ထားေသာ ေရွးေဟာင္းေသနတ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ျပီး ေတာ္ေတာ္လည္း ေလးလံလွပါတယ္။ တစ္ခ်က္ပစ္တိုင္း က်ည္တစ္ေတာင့္ႏႈန္းမွ ထြက္ႏိုင္ပါရဲ႕လားဟုလည္း ေသနတ္အိုႀကီးမ်ားကို ႀကည့္ျပီး သံသယျဖစ္မိပါတယ္။
ေနာက္ဒုတိယအခ်က္က ပစ္မိန္႔ပါ။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ရဲကို ပစ္မိန္႔ေပးဖမ္းခြင့္ ေပးထားေလ့မရွိျခင္းကို သိထားေသာေႀကာင့္ ဘဂၤါလီကုလားမ်ားက မေထမ့ဲျမင္ ျပဳရဲႀကသည္ဟုလည္း ထင္မိပါတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
ေနထက္ထက္ေအာင္