ေစာင္းမေျပာတဲ့ေစာင္း ၂

မမေမေရ အပိုင္း၁မွာတုန္းက ေမာင့္အေပၚဝယ္ ဂုဏ္ရည္မတူလို႕လားရယ္လို႕ အေဝးခ်စ္ခ်စ္ရတဲ့ ပဥၥသိခၤနဲ႕ သူရိယဝစၦသာ နတ္သမီးေလးအေၾကာင္းေဆြမ်ိဳးစပ္ျပခဲ့ျပီးျပီေနာ္။ သိၾကားမင္းက စ်ာန္ဝင္စားေနတဲ့ ဘုရားရွင္ကို ဖူးခ်င္လို႕အရင္လႊတ္လိုက္တဲ့ ပဥၥသိခၤဟာ မနီးမေဝး တစ္ေနရာမွာ သူ႕ေစာင္းကို တီးျပီး သူ႕က်ဴက်ဴေတးေတြဖြင့္ထုတ္ေနတာေပါ့ေလ။ သူဆိုတဲ့ စာသားေတြက အလန္းၾကီးေတြ မမေမရဲ့။ တစ္ပုဒ္ခ်င္း တစ္ပုဒ္ခ်င္းမွာအသဲခိုက္သြားေလာက္မယ့္ အဓိပၸါယ္ေတြနဲ႕ေပါ့။ အဲတာေတြကို အသံေကာင္းေကာင္း ေစာင္းသံျငိမ့္ျငိမ့္ေလးနဲ႕ဆိုေတာ့စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ့ မမေမ က်ေနာ္ ေရးမျပတတ္ေအာင္ေပါ့။ က်ေနာ္သာမက ေရွးကေရးခဲ့တဲ့ ဆီးဘန္နီဆရာေတာ္တို႕ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မွိဳင္းတို႕ေတာင္ သေဘာေလာက္ပဲ ေရးျပႏိုင္တာေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ မမေမသေဘာက်ေအာင္ ေခတ္စကားလံုးေတြနဲ႕ အရႊမ္းေလးေတြနဲ႕ ေျပာျပမယ္ေနာ္။ မမေမ ေပ်ာ္ရင္ က်ေနာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။

သည္ေတာ့ ဦးရီးမွာသည္ေလာက္လွတဲ့ သမီးရွိတာ က်ေနာ္ျဖင့္ မသိခဲ့ရပါဘူး၊ ဦးရီးသမီးကေလာက္လွတာ ေရွးဘဝကုသိုလ္နဲ႕ယခုဘဝ စိတ္သေဘာျဖဴလို႕ပါ။ ဒါကလဲ ဦးရီးတို႕ အဆံုးမေကာင္းေပလို႕ေပါ့။ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးပီသပါေပတယ္လို႕တစ္ဘက္လွည့္နဲ႕ ေျပာလိုက္သလိုပါပဲ။ ခုလဲ သည္လိုေကာင္းျခင္းငါးဖ်ာနဲ႕ ျပည့္စံုတဲ့ နတ္သမီးေလးဟာနတ္မင္းၾကီးရဲ့ ေသြးကေန ဆင္းသက္လာတာမို႕ အခက္အပြားကိုျဖစ္ေစတဲ့ ပင္စည္ဟာ ပိုလို႕သာမဲ့ဂုဏ္သတၱိေတြရွိေပမယ္လို႕ ရည္စူးဦးတင္ပါတယ္ဆိုေတာ့။ ေယာက္ခမၾကီးရဲ့ ဖုန္းဆက္လိုက္ရမလားကို ျငိမ္းျပီးသားျဖစ္တဲ့အျပင္ သမီးရဲ့လက္ရွိရည္းစား ရန္ရွာလာမွာကိုလဲ "သူ႕ဟာသူ သီခ်င္းဆိုတာပဲ ဆိုပါေစကြာ၊ငါ့အိမ္ေရွ႕မွာ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ မျဖစ္ခံပါနဲ႕" လို႕ ေျပာလာမယ့္ ေယာက္ခမၾကီးရဲ့ ႏုတ္ထြက္ကို တစ္ဘက္လွည့္နဲ႕ လွည့္ယူလိုက္တာပါပဲ။ သူ႕သမီးေလးရဲ့ နားအၾကားမွာလဲ ကိုယ္ကမင္းမွမင္းပဲ? မင္းနဲ႕နီးဖို႕ဆို ဘယ္သူတားတား ဓါးၾကည့္ထားလို႕ ဂိုဏ္းမခ်န္ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္းသမားမဟုတ္ရွာဘူး၊ ငါ့အေဖနဲ႕ပါ ေရရွည္မွာ အဆင္ေျပေလာက္တယ္ဆိုတဲ့ အမွတ္တစ္မွတ္ယူသြားမွာေပါ့ကြယ္။ ျပိဳင္ဘက္ရန္ကိုလဲကာ၊ နတ္သမီးေလးဆီကလဲ တစ္မွတ္ယူ၊ ေယာက္ခမဆီက တစ္မွတ္ယူ တစ္ပုဒ္ထဲနဲ႕ ၃ခ်က္ ထိေအာင္ပစ္သြားတဲ့စာသားအလၤာကာ ဂီတေတြေပါ့။ သိၾကားမင္းနားေနေတာ့ သည္လို ဒီပလိုမက္တစ္ေတြ တက္လာတာထင္ပါရဲ့ကြယ္။သင္တန္းဆင္း စာသိေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး မမေမရဲ့။


(၃) ေစာင္းသံ
ဝါေတာဝ ေသဒတံ ကေႏၲာ၊
ပါနိယံဝ ပိပါသေတာ။
အဂႌရသႎၼ ပိယာေမသိ၊
ဓေမၼာ အရဟတံ ဣဝ။
တတိယ အပိုဒ္ကေတာ့ သူက သူရိယဝစၦသေလးကို ဘယ္လို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ စေျပာတာ မမေမရဲ့။ အတိုကေတာ့အပူဖိစီးလို႕ ေခၽြးဒီဒီးက်သူတို႕သည္ ေလေျပေလးညွင္းကို ေတာင့္တတယ္။ ေရငတ္မြတ္သူသည္ ေရၾကည္ေရေအးကိုေတာင့္တတယ္။ ရဟႏၱာျမတ္တို႕သည္ တရားဓမၼကိုအစဥ္ေတာင့္တတယ္။ သူကလဲ ကိုယ္ေရာင္ဆင္းနဲ႕ ျပည့္စံုေတာက္ပတဲ့သူရိယဝစၦသ နတ္သမီးေလးကို ေတာင့္တပါတယ္တဲ့။ သူရင္ထဲက အပူမီးေၾကာင့္လဲ ေလေျပနဲ႕တူတဲ့သူရိယဝစၦသေလးကို ေတာင့္တပါတယ္။ ေသေရးရွင္ေရးလို ဘဝမွာ ေရအသက္တစ္မနက္လို႕ဆိုတဲ့ ေရငတ္သလိုေဝဒနာေၾကာင့္လဲ သူရိယဝစၦသေလးကို ေတာင့္တပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခၽြးထြက္သူ ေခၽြးတိတ္ရင္၊ ေရငတ္သူေရငတ္ေျပရင္ သူက သူရိယဝစၦသေလးကို မလိုခ်င္ေတာ့မယ့္ ဟာမ်ိဳး မဟုတ္ေၾကာင္းကို ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ေတြကနိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳထားပီးေသာ္ျငား တရားဓမၼေတြကို မျပတ္ေတာင့္တသလို သူကလဲ သူရိယဝစၦသေလးကို လိုေနတာပါပဲတဲ့။ တစ္ဘက္က သူ႕ဥပမာအေပးေတြကို ျပန္ေထာက္လာရင္ ေထာက္လာလို႕ မရေအာင္ သူဆိုတဲ့ေတးခ်င္းက အဟနဲ႕ အပိတ္နဲ႕ ခ်ိတ္နဲ႕ မမေမရဲ့။

(၄) ေစာင္းသံ
အာတုရေႆဝ ေဘသဇၨံ၊
ေဘာဇနံဝ ဇိဂစၧေတာ။
ပရိနိဗၺာယိ မံ ဘေဒၵ၊
ဇလႏၲမိဝ ဝါရိနာ။
ေရာဂါရွိသူကို ေဆးေပး၍ ေပ်ာက္ေစသကဲ့သို႕၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္သူကို အစားအစာေပး၍ ဆာေလာင္မွဳကိုေျဖေဖ်ာက္ေစသကဲ့သို႕၊ ေရသည္ အလ်ံအညီးညီးျဖင့္ ေလာင္ေသာ မီးကို ျငိမ္းေစသကဲ့သို႕ ခ်စ္ႏွမ၏တုန္႕ျပန္ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာႏွင္း၍ ခ်စ္ႏွမကို ခ်စ္မိလို႕ ျဖစ္ရတဲ့ ေဝဒနာကို၊ တမ္းတ မြတ္သိပ္မွဳေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ ေဆာင္ေလာင္မွဳကို၊ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္လာရတဲ့ ေသာကမီးေတြကို အို သူရိယဝစၦသမင္းျငိမ္းလွည့္ပါေပါ့။ ကိုယ့္အတြက္ အသက္ကယ္ေဆးဟာလဲမင္းပဲ၊ ကိုယ့္အတြက္ အစားအစာဟာလဲမင္းပဲ၊ ကိုယ့္ရင္ထဲကမီးကို ျငိမ္းမယ့္ ေရအလ်င္ကလဲ မင္းပါပဲေပါ့။


(၅) ေစာင္းသံ
သီေတာဒကံ ေပါကၡရဏႎ၊
ယုတၱံ ကိၪၨကၡေရဏုနာ၊
နာေဂါ ဃမၼာဘိတေတၱာဝ၊
ၾသဂေဟ ေတ ထႏုဒၶရံ။
ေနပူရွိန္ရဲ့ ႏွိပ္စက္ျခင္းဒဏ္ကို အျပင္းအထန္ခံရတဲ့ ဆင္ေျပာင္ၾကီးဟာ ၾကာရိုးၾကာစြယ္ေတြနဲ႕ျပည့္ေနတဲ့ေရအိုင္ထဲကို ဆင္းလို႕ ၾကာပန္းေတြခူး၊ ၾကာစြယ္ေတြကိုခ်ိဳးလို႕ ၾကာေတာထဲမွာ လူးခတ္ကစားရရင္ သိပ္ကိုခ်မ္းသာတဲ့ ခ်မ္းသာျခင္းကို ရသလို။ ျမင္ျမင္ခ်င္းစြဲလမ္းခ်စ္တဲ့ တစ္ဖက္သက္ခ်စ္မိလို႕ဒုကၡၾကီးစြာေရာက္ေနတဲ့ ပဥၥသိခၤနတ္သားေလးဟာ သူ႕အတြက္ နတ္ေရကန္ျဖစ္တဲ့ သူရိယဝစၦသ ဆိုတဲ့နတ္သမီးေလးရဲ့ ရင္ခြင္ထဲကိုဝင္ ၾကာပန္း၊ ၾကာဖူးေတြနဲ႕တူတဲ့ နတ္သမီးေလးရဲ့ ရင္ခြင္ထဲကအရာေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ပါးျမဴးတူးကစားရရင္ျဖင့္ သူ႕ဘဝရဲ့ ၾကီးစြာေသာ ခ်မ္းသာျခင္းကို ရရပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ဆင္ဆိုတာ သူ႕ရဲ့ အေရျပားထူထူၾကီးေတြကို သိပ္အားကိုးတာ မမေမရဲ့။ အဲဒီအေရျပားထူထူၾကီးေတြကပဲသူ႕ကိုျပန္ဒုကၡေပးတာက ပူလြန္းေအးလြန္းတာကို မခံႏိုင္ဘူးေလ။ ဆင္ေတြဟာ ပူလာေမာလာရင္ နားရြက္ကိုအလ်င္မျပတ္ခတ္ေလ့ရွိတယ္။ ေခြးေလးေတြ ပူလာရင္ လ်ာထုတ္ထားရသလိုေပါ့။ သူ႕ရဲ့ေမႊးညင္းေပါက္ေတြကခႏၶာကိုယ္ရဲ့ အပူအေအးကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ၾကီး ထိန္းေပးဖို႕ ေရေငြ႕ထုတ္တဲ့ ေခၽြးပ်ံမယ့္စနစ္ေကာင္းေကာင္း မပိုင္ဆိုင္ထားပဲကိုး။ သည္ေတာ့ ပူလာျပီဆိုရင္ ဆင္ေတြဟာ ေရကန္ထဲကိုဆင္းၾကရတယ္။ ဆင္းတဲ့ေရကန္ဟာလဲ ၾကာရိုးၾကာရြက္၊ ၾကာစြယ္ေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတဲ့အခါ၊ ေရထဲကိုဆင္းသြားတဲ့ဆင္ၾကီးဟာ သူ႕မ်က္စိေရွ႕က ၾကာရြက္ေတြကို ႏွာေမာင္းၾကီးနဲ႔ဖယ္လိုက္၊ ၾကာရြက္ေတြဖယ္လိုက္လို႕အခိုင္လိုက္ ထြက္လာတဲ့ ၾကာဖူးေတြ ၾကာပန္းေတြကို ႏွာေမာင္းၾကီးနဲ႕ေပြ႕လိုက္၊ ေရေတြစုတ္ပီးသူ႕ကိုယ္ေပၚျဖန္းလိုက္၊ တစ္ခါ ေရကန္ထဲကို ငုပ္ဆင္းလိုက္၊ သူ႕ကို ရစ္ပတ္ ပြတ္သပ္လာတဲ့ၾကာစြယ္ၾကာရိုးေတြကို ႏွာေမာင္းနဲ႕ခ်ီျပီး စားလိုက္၊ ၾကာပန္းေတြကလဲ ေမႊးပ်ံ႕လို႕၊ ေမႊးပ်ံ႕ေနတဲ့ၾကာေတာထဲမွာ ဆင္ၾကီးတစ္ေကာင္ ေရကစားေနရသလို သူရိယဝစၦသ ရဲ့ ရင္ခြင္အစံုၾကားမွာ သူက ကစားခ်င္တာတဲ့။ သူရိယဝစၦသနတ္သမီးေတာ့ ဘယ္လိုေတြ စိတ္အျမင္မွာ ထင္ေနမလဲ မသိဘူးေနာ္။

(၆) ေစာင္းသံ
အစၥကၤုေသာဝနာေဂါဝ၊
ဇိတံေမ တုတၱေတာမရံ၊
ကာရဏံ န ပဇာနာမိ၊
သေမတၱာ လကၡဏူ႐ုယာ။
မုန္ရစ္ေသာဆင္ ဘာကိုမွမျမင္ေတာ့သလို၊ သူလဲ ဘာကိုမွ ဆင္ျခင္ထိမ္းသိမ္းႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့တဲ့အရူးၾကီးလိုျဖစ္ေနရပါျပီတဲ့။ မုန္ဆိုတာ တိရိစၦာန္ေတြမွာ သူ႕ရာသီနဲ႕သူျဖစ္တတ္တဲ့ လိင္စိတ္ကိုေျပာတာ မမေမရဲ့။ သတၱဝါေတြမွာ အသက္ရွင္လိုစိတ္ရယ္၊ အသက္ဆက္လိုစိတ္ရယ္ ၂ခုလို႕ အလိမၼာနဲ႕ေျပာလို႕ရတယ္။ အဲသည္၂ခုနဲ႕ၾကံဳလာရင္ ေသေသေၾကေၾက သူ႕ရဲ့ တုန္႕ျပန္မွဳေတြက အလြန္အင္မတန္ျပင္းထန္သတဲ့။ သိမွဳနယ္ပယ္ကို ေက်ာ္ျပီး မသိစိတ္ရဲ့ ေစရာနဲ႕ မသံုးဘူးတဲ့ အားအင္ေတြနဲ႕ တုန္႕ျပန္တတ္တယ္။ အသက္ဆက္လိုစိတ္ဆိုတာကေတာ့ မ်ိဳးဆက္ထားလိုတဲ့ ဟိုစိတ္ေပါ့မမေမရယ္။ မုန္႕သာေဝစားမယ္၊ အခ်စ္ကိုေတာ့ ေဝမစားႏိုင္ဘူး၊ အခ်စ္ခ်င္းတူရင္ စစ္ခင္းယူမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးေပါ့။ အဲသလိုျဖစ္တာဟာအျခားမွာမဟုတ္ပဲ ဆင္မွာျဖစ္တဲ့ မုန္ယိုတဲ့ အခါနဲ႕ကို ႏိုင္းတာမမေမရဲ့။ ေႏွာင္ၾကိဳးေတြတည္။ ခၽြန္းေတြနဲ႕ ဘယ္လိုအုပ္အုပ္၊ လွံေတြနဲ႕ဘယ္လိုထိုးထိုး၊ တုတ္တိုနဲ႕ ဘယ္လိုႏွက္ႏွက္၊ ဆင္မေနာက္ကို လိုက္မယ္ဆိုတဲ့ မုန္ထေနတဲ့ အင္အားၾကီးတဲ့ ဆင္ၾကီးထိန္းမရသလို သူ႕ရဲ့ အခ်စ္ေတြဟာသူရိယဝစၦသ အေပၚမွာ ဘယ္လိုမွ ထိန္းမရေတာ့ပါဘူးတဲ့။ အဲဒါဘယ္တုန္းကတည္းက စသလဲဆိုရင္ သူရိယဝစၦသရဲ့ေပါင္ကို ျမင္လိုက္ရကတည္းကပါတဲ့။

သည္နတ္သမီးကလဲ ဘယ္လိုဝတ္လို႕ သည္ေပါင္ကို ပဥၥသိခၤျမင္သလဲ မသိပါဘူး မမေမရယ္။ ခုေခတ္ကိုအတုိအျပတ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးထင္ပါရဲ့။ မ်က္စိထဲ ျမင္ရသေလာက္ မိန္းမေတြဟာ ဘယ္လိုပဲ လံုေအာင္ဝတ္ဝတ္သူတို႕အလွကိုေတာ့ ေပၚေအာင္ ေဖၚႏိုင္တဲ့ ဖက္ရွင္ဆိုတဲ့ အျမင္ေတာ့ ရွိၾကပံုပါပဲ။ သေဘာရွိအေဟာသိကံ အိုးပင္းသည္ဒလေဟာ ေဖၚထားမယ့္ ပံုထက္၊ ေျခကေလးအလွမ္း၊ ကကြက္ကေလး အၾကြမွ လွစ္ကနဲေပၚသြားတာမ်ိဳးျဖစ္မယ္မမေမရဲ့။ မျမင္ဘူးလို႕ မူးျမစ္ထင္(ေရႊဘို၊ဝက္လက္လူေတြနဲ႕ သတ္ရေတာ့မွာပဲ) တစ္သက္မွာတစ္ခါမွ ဂေလာက္လွတဲ့ ေပါင္မ်ိဳးမျမင္ဘူးပါဘူးရယ္လို႕ ျဖစ္သြားရတဲ့ လွစ္ကနဲျမင္ကြင္းမ်ိဳးထင္ရဲ့။နတ္သမီးေတြ ဘယ္လိုကသလဲေတာ့ မျမင္ဘူးေတာ့ ရွင္းရခက္ပါသေလ။ ေပါင္တံအလွကို ေဖၚရာမွာ အလံုးအထည္ အရွည္ သ႑န္ကိုသာမက အသားေရာင္ကိုပါ ထည့္သြားေလေတာ့ ဧကန္နေတာ့ ဧကန္နေပါ့ေလ။ အေတြ႕အၾကံဳနဲသူမို႕ဘယ္လိုက ဘယ္လိုရယ္လို႕ ရွင္းမျပႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ပါ။ စာထဲအရကေတာ့ ေရႊစိုင္နဲ႕လုပ္ထားတဲ့ပြတ္တုိင္က ခ်ကာစ ပြတ္လံုးေလးလို အဆစ္အေပါက္ အလံုးအထည္ ေျပျပစ္လြန္းတယ္လို႕ ဆိုတယ္မမေမရဲ့။ဆင္ႏွာေမာင္းသ႑န္ရွိေသာ ေပါင္တံလို႕ေတာ့ ငယ္ငယ္က သိဘူးတာပဲ။ သည္ထဲမွာေတာ့ အထူးမဆိုတားပါဘူး၊အဲသည္ေပါင္ကို အဲသလိုျမင္လို႕ သူ႕ခဗ်ာ အဲသလိုျဖစ္ေနရတယ္ေပါ့ ဒါပါပဲ။ အေပၚ၂ပိုဒ္အရေတာ့ျမင္ျမင္ခ်င္းမွာတင္ ခ်စ္တာထက္ ပိုကုန္တယ္နဲ႕ တူပါရဲ့ မမေမရယ္။ သည္ေပါင္ကို သူဘာလုပ္ခ်င္သလဲေတာ့ ေရးထားဘူးမမေမရဲ့။

(၇) ေစာင္းသံ
တယိ ဂဓိတ စိေတၱာသၼိ၊
စိတၱံ ဝိပရိနာမိတံ၊
ပဋိဂႏၲဳ န သေကၠာမိ၊
ဝကၤဃေသၱာ အမၺဳေဇာ။
ဆရာၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မွိဳင္းရဲ့ မူရင္းျပန္ဆိုခ်က္ကေလးကို ေျပာပါရေစဦး၊
“နတ္ေမႏွမ။ မယ့္ေမာင္ငါသည္။ သင္ခ်စ္ေဆြႏွမ၌။ အျမဲသက္သက္ စဲြမက္ေသာ စိတ္ရွိသည္၊ ျဖစ္ၿပီ။အဖ်ားေကာ့ညိတ္၊ သံမွ်ားခ်ိတ္ကို၊ စိတ္ရွိတိုင္း မ်ိဳမွားေသာ။ ေရ၌ျဖစ္ပြားေသာ ငါးသည္။တဖန္အသစ္၊ ျပန္နစ္ျခင္းငွာ။ ႐ုန္းအံ့ႀကိဳးပမ္း၊ မစြမ္းႏိုင္ရွာသကဲ့သုိ႕။ ပမာသို႕မူ၊ထုိ႔အတူ။ မယ့္ေမာင္ငါ၏၊ စိတ္သည္။ ေဘာက္ျပန္၏။ ဆုတ္နစ္ တဖန္၊ ျပကေတ့ ျဖစ္ျပန္ျခင္းငွာ။လံု႕လၾကံ႕ခိုင္၊ မစြမ္းႏုိင္။” တဲ့။
“နတ္ေမႏွမ”တဲ့ ဘယ္ေလာက္လွသလဲဟင္မမေမ။ သူတို႕မ်ားက်ေတာ့လဲ ဘယ္ထဲကေန သည္ေဝါဟာရေတြ ႏိုက္ထုတ္သလဲမသိေပါင္မမေမရယ္။ သည္အပိုဒ္မွာေတာ့ သူရိယဝစၦသ ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္ျခင္းေတြ ပိုမိတဲ့ပဥၥသိခၤေလးခင္ဗ်ာမွာ ငါးျမွားခ်ိတ္ကို ျမိဳမိတဲ့ငါးလိုပဲတဲ့။ ငါးစာကိုျမင္ျပီး ခ်ိတ္ကိုျမိဳလိုက္တဲ့အခါစူးကနဲဒဏ္ရာေပၚတာနဲ႕ သူ႕ကို ေရေပၚဆြဲမတင္ခင္မွာ ေသေရးရွင္ေရး အသည္းအသန္ရုန္းေပမယ့္ဘယ္လိုမွ မလြတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဥပမာေပါ့။ ေရနက္ထဲကသာ သူ႕လံုျခံဳရာလို႕ သိသြားေပမယ့္ အာေခါင္မွာခ်ိတ္ဆြဲေနတဲ့ သံခ်ိန္နဲ႕ ေရေပၚက တင္းထားတဲ့ ၾကိဳးေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ေရနက္ရာကို မငုပ္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္းေပါ့။

စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့မမေမ၊သူရိယဝစၦသေလးကို ၾကိဳက္လွခ်ီရဲ့လို႕ ျဖစ္ျပီးကာမွ ရည္းစားလက္ရွိ၊ နတ္စစ္သူၾကီးသမီး ဂုဏ္ရွိန္ညီးညီး အသိုင္းအဝုိင္းၾကီးထဲကလို႕ သိလိုက္ရတဲ့အခါ သူ႕ေနရာ သူအစာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ သူနဲ႕ မသင့္ေတာ္ေၾကာင္း ဆင္ျခင္မိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္မိတဲ့အျဖစ္ဟာ ႏွလံုးသားကို သံခ်ိတ္နဲ႕ေဖါက္ခ်ိတ္ထားသလိုျဖစ္ျပီး ကာမဘံုသားမို႕ ကာမဂုဏ္ဆိုတဲ့ ၾကိဳးက ခိုင္ခိုင္တည္းထား၊တဏွာရာဂက တင္းတင္းခ်ည္ထားေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူးလို႕ ဘယ္လိုဆင္ျခင္ေပမယ့္ သည္ၾကိဳးေတြ(ၾကာကန္နဲ႕တူတဲ့ရင္ႏွစ္မႊာ၊ ေရႊပြတ္တိုင္ေတြလို ေပါင္ႏွစ္သြယ္၊ ငါးသြယ္ေသာ ဝင္းလက္ျပည့္စံုမွဳ)သည္သံခ်ိတ္ေတြက သူ႕ႏွလံုးသည္းပြတ္ကို ရုန္းလိုက္တိုင္း စူးနစ္မွာေပါ့။ ျမင္လ်င္ျမင္ျခင္းမွာပဲ ရင္တြင္းနံရံေတြမွာ သံပူနဲ႕ျခစ္သလို သူကိုယ္တိုင္အဆင္ျခင္မဲ့ ေရးထိုးလိုက္တဲ့ ဘယ္လိုမွ ဖ်က္မရတဲ့ သူရိယဝစၦသ ဆိုတဲ့ နာမည္ဟာ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ေတြနဲ႕ေဝးရာကို တစ္ရစ္ျပီးတစ္ရစ္ ဆြဲေခၚေတာ့မွာေပါ့။ မုန္ယိုတဲ့ဆင္ၾကီး၊ ေရငတ္တဲ့ဆင္ၾကီး၊အင္ၾကီးအားၾကီးနဲ႕ ဆင္မရွိရာ၊ ၾကာကန္သာရွိရာ ဆင္ျခင္မဲ့စြာ သြားေနသလို သူ႕ရဲ့ ႏွလံုးသားထဲကအခ်စ္ေတြဟာ သူရိယဝစၦသ ဆိုတဲ့ သူမမွီတဲ့ သူ႕လမင္းေလးရွိရာကို အရွိန္နဲ႕အဟုန္နဲ႕ သြားေနတာကို အင္မဲ့အားမဲ့ ျဖစ္ေနတဲ့ ပဥၥသိခၤေလးခင္ဗ်ာ “မသင့္ေတာ္ဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”ဆိုတဲ့ က်ိဳးေၾကာင္းေလ်ာ္တဲ့ ပညာရွိသံုးသပ္နည္းေတြက မတားႏိုင္။ သည္လို လြန္ဆြဲရင္း ေျခကန္ပီး ဒရြတ္တိုက္ပါေနပံုဟာ သံခ်ိတ္ဆူးတဲ့ငါး ေရနက္ထဲကို ျပန္ရုန္း ေနရသလိုပါပဲ သူတေျဖးေျဖးနဲ႕ ေမာလာ လက္ပန္းက်လာ တဲ့အေၾကာင္းကိုဖြဲ႕ထားတာေပါ့။
က်န္တဲ့ အပိုဒ္ေတြကိုေတာ့ ေနာက္ေန႕မွ ဆက္ၾကရေအာင္ေနာ္။ အပိုင္း၃ကို ေမွ်ာ္ပါေပါ့။
က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။ က်ေနာ္ေမာင္ဟန္ပါ။