စစ္သားလည္း လူပါပဲ

Naing Soe and Aungpyeisan Aung shared Ohn Mar Oo's photo.

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ စစ္သည္ေလးသိန္းနီးပါးရွိတယ္လုိ ့သိရတယ္။ စာရင္းအတိအက်ေတာ့ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးပါ။

စစ္သည္ေလးသိန္းမွာ အနဲဆုံးတစ္သိန္းေလာက္ အိမ္ေထာင္သည္ေတြျဖစ္ဖုိ ့မ်ားပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဒီလုိေကာက္ခ်က္ဆြဲလဲဆုိေတာ့ တပ္ထဲက စစ္သားေလးေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က အနဲဆုံး အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္လုိ ့ပါပဲ။

အိမ္ေထာင္သည္ဆုိေတာ့ ခေလးေတြလည္းရွိပါတယ္။

စစ္သား သားသမီးေလးသိန္းပဲရွိတယ္လုိ ့သတ္မွတ္ပါစုိ ့။ ဒီေလးသိန္းေသာ အင္အားဟာ ဘယ္မွာေက်ာင္းတက္လဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္လုိအဆင့္ျမင္ပညာေတြသင္ရလဲဆုိတာကိုေလ့လာၾကည့္ေတာ့ သူတုိ ့ရဲ ့အဆင့္ျမင့္ပညာေရးဟာ တပ္ထဲက အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာတင္ကုန္ဆုံးပါတယ္။

တကၠသုိလ္ထိေရာက္တဲ့ စစ္သားသမီးဟာလက္ခ်ဴိးေရလုိ ့ရသလုိ၊ ႏုိင္ငံျခားတကၠသိုလ္ႀကီးေတြမွာ ပညာသင္ၾကားေနတဲ့ စစ္သားသမီးေတြဟာလည္း မရွိသေလာက္ပါပဲ။

ေတြ ့ခဲ့ဘူးတဲ့ ႏုိင္ငံျခားမွာပညာသင္ၾကားေနတဲ့ စစ္သားသားသမီးဆုိလုိ ့ဗုိလ္ခ်ဳပ္အဆင့္ရွိတဲ့ သားေတြသမီးေတြကုိပဲေတြ ့ရတယ္။ သူတုိ ့အျပင္ ညြန္မႈးသားသမီးနဲ ့စက္ရုံမႈးသားသမီးေတြကုိလည္း ေတြ ့ရတယ္။

စစ္သားဟာ ၀န္ထမ္းျဖစ္ပါတယ္။ ထိပ္ပုိင္းေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း၀န္ထမ္းျဖစ္သလုိ၊ အရပ္ဘက္က မန္ေနဂ်ာကစလုိ ညြန္မႈးေတြလည္း ၀န္ထမ္းေတြပါပဲ။ ၀န္ထမ္းျခင္းတူေပမဲ့ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ေအာက္ေျခက စစ္သားသားသမီးေတြဟာ သူတုိ ့လုိအဆင္ျမင့္ပညာေတြ သင္ဖုိ ့အခြင့္မလန္းမရတာလဲ။ သင္ရဖုိ ့ေနေနသာသာ ၁၀-တန္းေတာင္ မေအာင္တာမ်ားပါတယ္။

ဒီအင္အားစုေတြဟာလည္း တုိင္းျပည္အတြက္အင္မတန္အေရးႀကီးတဲ့ လူသားေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ ့အေဖေတြဟာ ရာထူးနဲ ့လုပ္ပုိင္ခြင့္မရွိေတာ့ အားလုံးသိတဲ့အတုိင္း စုတ္ျပတ္ၿပီးေနရပါတယ္။

ယေန ့အခ်ိန္အထိ တပ္ထဲက စစ္သားသားသမီးေတြကုိ မည္သည့္ႏုိင္ငံေရးသမားကမွ သူတုိ ့ဘ၀ေတြအတြက္ ထည့္သြင္းစဥ္းစား အေကာင္အထည္ေဖာ္တာကုိ မေတြ ့ခဲ့ဘူး။ အျပင္ကအရပ္သားေတြအတြက္ကမွ ပုိလုိ ့ေရြးခ်ယ္စရာ အခြင့္အလမ္းမ်ားေနတယ္။ ဒီေနရာမွာ အရပ္သားလည္း လူပဲ။ စစ္သားလည္း လူပဲ။ လူခ်င္းတူေပမဲ့ စစ္တပ္ကုိမုန္းတီးမႈ ့မ်ားေနေတာ့ ဘာမွမဆုိင္တဲ့ စစ္သားသားသမီးေတြဟာ ၾကားမွာေျမဇာပင္ျဖစ္တာပဲအဖတ္တင္တယ္။

ဒီလုိျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနကုိ ျမွင့္တင္ဖုိ ့က်ဴိးစားတဲ့ စစ္ဗုိလ္လည္း မရွိခဲ့ဘူး။

သူတုိ ့သားသမီးေတြ ႏုိင္ငံျခားမွာပညာသင္ဖုိ ့ေလာက္ပဲ သိတယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမားေထာင္ထြက္ေတြရဲ ့သားသမီးေတြကို ႏုိင္ငံျခားကုိ ပုိ ့ႏုိင္ေအာင္ေလာ္ဘီလုပ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားပဲေတြ ့တယ္။ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရတဲ့အထဲမွာ အဓိကလူေတြကေတာ့ တပ္ထဲက ေက်ာင္းမွာတက္ေနတဲ့ ခေလးေတြပဲ။

တပ္ထဲကေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ျမန္မာျပည္ေရာက္တုန္းေလ့လာခဲ့တယ္။ တပ္ဆုိတာ ၿမိဳ ့ေပၚမွာတည္ေနတဲ့တပ္က အင္မတန္ရွားပါတယ္။ အထုိင္တပ္ေလာက္ပဲရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ေတာထဲမွာေန ေတာထဲမွာပဲ ဘ၀ကို အဆုံးသတ္ရပါေတာ့တယ္။

သံေတာင္က တပ္ၾကပ္ႀကီးနဲ ့ေတြ ့ေတာ့ သူကေျခေထာက္ျပတ္ေနတယ္။ တပ္က ေပးမထြက္လုိ ့၊ ရခုိင္ဘက္ကုိေရႊ ့ရတယ္။ ေျခေထာက္ျပတ္ေနေတာ့ ေရွ ့တန္းမွာအသုံးမ၀င္ဘူး။ ဒီေတာ့ သူ ့ကုိ ရခုိင္ဘက္က တပ္က တပ္တြင္းဆံသဆုိင္မွာ တာ၀န္ေပးတယ္။ စစ္တုိက္ေတာ္တဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီး ဆံပင္ညွပ္သမားလုပ္ေပါ့တဲ့။ ဘာဆုိင္လုိ ့လဲ။ ဘာမွမဆုိင္။ ဒါေပမဲ့ စစ္သားဆုိေတာ့ ညွပ္ဆုိေတာ့လည္း ညွပ္ပါတယ္။ ေျပာင္းဆုိေတာ့လည္းေျပာင္းပါတယ္။

သူနဲ ့အတူ ၁၂-ႏွစ္အရြယ္ ခေလးႏွစ္ေယာက္နဲ ့ပိန္လွီေနတဲ့မိန္းမလည္း ေရာင္ေနာက္ဆံထုံးပါ ေျပာင္းရပါတယ္။ ေျပာင္းေရႊ ့စရိတ္ကုိ ခဏေခ်းငွားၿပီးသုံးလုိ ့ဆုိၿပီး တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီးကေျပာေတာ့ သူ ့မိန္းမခင္ဗ်ာ.....အမ်ဴိးေတြဆီကုိေျပးၿပီး ေခ်းငွားရေတာ့တယ္။

ေခ်းလုိ ့ရတဲ့ျမန္မာေငြငါးေသာင္းနဲ ့ရခုိင္ျပည္နယ္ဘက္ကုိ သူတုိ ့မိသားစု သံေသတၱာအေဟာင္းေလးသုံးလုံးကို ထမ္းၿပီး၊ ေျပာင္းရတဲ့ေန ့ကဆုိရင္ မ်က္ရည္ေတာင္ဆုိ ့ၾကတယ္။

ဒီမွာတင္ ခေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ ့ပညာေရးက တုိ ့လုိ ့တန္းလန္းနဲ ့။ ရခုိင္ေရာက္ရင္ အသစ္ကျပန္စၾကရအုံးမဲ့ ပညာေရးပါ။ သူတုိ ့ခေလးေတြရဲ ့ပညာေရးကို တပ္ၾကပ္ႀကီးက အဓိကမစဥ္းစားအားဘူး။ ဟုိေရာက္ရင္ ထမင္းေကာနပ္မွန္ပါ့မလားဆုိတာကုိပဲ သူတုိ ့အဓိကစဥ္းစားၾကတယ္။

သူ ့လုိ စစ္သားေတြ အမ်ားအျပား ဟုိေျပာင္းရ ဒီေျပာင္းရျဖစ္တာအျပင္၊ ေရွ ့တန္းမွာ က်သြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ ့သားသမီးေတြဆုိရင္ ေက်ာင္းတက္မွန္ဖုိ ့ေနေနသာ တပ္တြင္းလုိင္းကေန အျမန္မေျပာင္းရေရးကိုသာ ဆုေတာင္းၾကပါတယ္။

အျပင္မွာေနစရာအိမ္မွ မရွိတာ။

တပ္ထဲမွာ လုိင္းခန္းေတြလြတ္ေနတာ အေတာ္မ်ားတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ စစ္သားေတြနဲလာလုိ ့ပါ။

တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီးလို ့ေခၚတဲ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သုံးပြင့္နဲ ့လူငယ္ေလးဟာ တပ္မႈးလုိျဖစ္ေနတဲ့တပ္ေတြမ်ားလာၿပီ။ တပ္မႈးက ဘယ္ေရာက္သြားလဲလုိ ့ေမးေတာ့ တပ္မႈးက တပ္ကုိအုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ ့ေန ့တုိင္းမအားဘူးလုိ ့ေျပာေတာ့ ဒီတပ္မွ မပ်က္ရင္ ဘယ္တပ္ကပ်က္မွာလဲ။ ခေလးေတြရဲ ့ပညာေရးနဲ ့ဘ၀တုိးတက္ေရးမေျပာနဲ ့။ ရဲေဘာ္ေတြရဲ ့ယူနီေဖာင္းေတာင္ မမွန္တာအားလုံးအသိပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေျခအေနကိုတုိးတက္ေအာင္ ဘယ္သူကမွ မျပင္ၾကပါဘူး။

ႏုိင္ငံျခားက စစ္သားေတြကုိေတြ ့ဘူးတယ္။ ေရွ ့တန္းမွာ က်သြားရင္ က်န္ရစ္သူေတြေကာင္းစားပါတယ္။ ခေလးေတြရဲ ့ပညာေရးကို အစုိးရကဘြဲ ့ရတဲ့အထိတာ၀န္ယူေပးသလုိ၊ စား၀တ္ေနေရးအတြက္လည္း ပင္စင္က ေလာက္ပါတယ္။

တပ္ထဲမွာ တက္ကၽြမ္းတဲ့ပညာကုိလည္း အျပင္မွာအသိအမွတ္ျပဳေအာင္လုပ္ေပးထားေတာ့ လက္သမားလုပ္တက္တဲ့ ဆရာႀကီးဟာ တပ္ကထြက္ရင္ အျပင္ေလာကမွာ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္က စစ္တပ္ကေတာ့ ေတြးၾကည့္ရင္ ရင္နာလုိ ့မဆုံးဘူး။

ေတာ္လွန္ေရးပလိတ္လုိ ့ေခၚတဲ့ တပ္မေတာ္ေန ့မွာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားလုပ္တင့္ကားေတြ၊ ဒုံးက်ည္ေတြကုိ ၾကြားရတာလည္း အားလုံးအသိပါ။ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြနဲ ့အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကေတာ့ ေရွ ့ဆုံးခုံမွာ တခဏ္းတနားနဲ ့လက္ခုတ္ေတြတီးပါတယ္။ သူတုိ ့က ဒါပဲျမင္တာကိုး။

သူတုိ ့မျမင္တာက ေတာ္လွန္ေရးပလိတ္မွာ သုံးေလးငါးလ မိသားစုကုိျပစ္ၿပီး၊ ယူနီေဖာင္းႏွစ္စုံေလာက္ရဖုိ ့အတြက္ ေနပူထဲမွာေလ့က်င့္ရတာကုိပါ။ မလုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ရတယ္။

ညဘက္ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ ့မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ေတာ့ အားလုံးက မူးေနၿပီ။ အရာရွိေတြဘယ္ေရာက္သြားလဲဆုိေတာ့ေဂ်ာ္နီ၀က္ကားနဲ ့ဖဲရုိက္လုိ ့ေကာင္းေနတယ္။ ဒီပုံနဲ ့ဒီတပ္မွ မပ်က္စီးရင္ ဘယ္တပ္ကပ်က္အုံးမွာလဲ။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမင္းေအာင္လႈိင္ကေတာ့ စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ ့ႏုိင္ငံတကာက ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ ခန္းခန္းနားနားနဲ ့လက္ဆြဲႏုတ္ဆက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာက္ေျခက ရဲေဘာ္၊ ရဲေဘာ္မယားနဲ ့သူတုိ ့သားသမီးေတြဟာ ေက်ာင္းမမွန္၊ အစားအေသာက္မမွန္နဲ ့ပိန္လိန္ေနတဲ့ ရုပ္ေတြျဖစ္လုိ ့ဗ်ာ။ တပ္ထဲကေက်ာင္းမွာ သင္ေနတဲ့ဆရာမေတြကုိၾကည့္ေတာ့လည္း ပိန္လိန္ၿပီး၊ ရုပ္က မြဲေျခာက္ေျခာက္နဲ ့။

၀န္ထမ္းတုိင္းဟာ လခစားေတြျဖစ္ပါတယ္။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ပုိက္ဆံရဖုိ ့အလုပ္ၾကတဲ့လူခ်ည္းပါပဲ။ တာ၀န္ႀကီးတာနဲ ့ငယ္တာပဲ ကြာပါတယ္။ သူပုန္အခ်ဴိ ့ကေတာ့ စစ္သားေတြကုိ ေၾကးစားစစ္သားလုိ ့ႏွိမ္ၿပီးေခၚတယ္။ အားလုံးေသာလူတုိင္းဟာ ထမင္းစားရဖို ့ေၾကးမစားရင္ ခ်ီးစားရမွာလုိ ့ေမးရေတာ့မလုိပဲ။

လူတုိင္းမွာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ ့အသက္ရွင္တယ္လုိ ့ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ႀကီးပ်င္းခဲ့ရတဲ့ တပ္ထဲက မိသားစုေတြရဲ ့ဘ၀ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနတဲ့ ေလာကႀကီးပါဗ်ာ။

ခင္ဗ်ားတုိ ့အားလုံး တစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ လွည့္ၾကည့္ေပးပါလုိ ့တုိက္တြင္းပါရေစ။

ဘုန္းက်ာ္ (ၾသစေတ်းလ်)

မွတ္ခ်က္။ ။ စာေရးသူရဲ ့အေဖသည္ မဂၤလာဒုံအေျခစုိက္ ပင္မခဲယမ္းမီးေက်ာက္တပ္မွ တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ စာေရးသူသည္ တပ္ထဲမွာေမြး၊ တပ္ထဲမွာႀကီးပ်င္းခဲ့ၿပီး၊ ေအာင္ဆန္းသူရိယလွေသာင္းေက်ာင္းတြင္ ဆယ္တန္းကိုႏွစ္ခါက်ခဲ့ဘူးပါသည္။