Image may be NSFW.
Clik here to view.
Clik here to view.
by ကို သာ ပို on Sunday, March 3, 2013 at 9:53am ·
မနက္က ေနာင္ေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတာင္သူလယ္သမားေန႔နဲ႔ ပက္သတ္တဲ့ စာတစ္ပိုဒ္ဖတ္မိရင္း စိတ္ထဲ ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ခ်ေရးမိတာပါ။ လယ္ယာေတြ အေၾကာင္း အရမ္းနားလည္ ေနလို႔ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ခုအခ်ိန္မွာ ရွိတဲ့ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ ဗဟုသုတေလာက္နဲ႔ ႏွစ္ျပားတန္ အၾကံေလးေတြ ေပးၾကည့္ခ်င္မိတာပါ။
သာပိုတို႔ နယ္ေတြဆင္းမိေတာ့ လယ္သမားဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလာရတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ထင္မိတယ္။ လယ္လုပ္တယ္ဆိုတာ မိုးဆို လယ္ထြန္၊ ထယ္ထိုးျပီးေတာ့ ပ်ိဳးၾကဲ၊ ပ်ိဳးႏႈတ္၊ ေကာက္စိုက္၊ ရင့္လာရင္ ရိတ္၊ သိမ္း၊ ေျခြေလွ႔ေပါ့။ ဒါေတြက ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးခဲ့တာေတြ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ တီဗြီမယ္ ခဏခဏေတြ႕ရ ျမင္ရတဲ့ တစ္ဧက တင္းတစ္ရာဆိုတဲ့ စပါးေတြျဖစ္တဲ့ ဆင္းသြယ္ရင္တို႔၊ မေနာသုခတို႔ စတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ရွိသာရွိေနတာ စိုက္လို႔ အဆင္မေျပတဲ့ သူေတြ၊ ေနရာေတြနဲ႔ အေျခအေနေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ေတာင္သူ လယ္လယ္သမားေတြရဲ႕ ဘဝကို အဓိက ျမွင့္တင္ေပးခ်င္ရင္ ျပင္ရမွာေတြကေတာ့ မနည္းလွပါဘူး။
(၁) စပါးေဈး တည္ျငိမ္ဖို႔။
ပထဆံုး လုပ္ရမယ္လို႔ ျမင္မိတာကေတာ့ စပါးေဈးကို တည္ျငိမ္လာေအာင္၊ ေဈးေကာင္းရေအာင္ လုပ္ေပးရမွာပါ။ ခုေခတ္ လယ္သမား အေတာ္မ်ားမ်ားက စပါးေဈး အေျခအေနကို ၾကည့္ျပီးမွ ေျမဆီ၊ ေျမၾသဇာကို ထည့္မထည့္ ဆံုးျဖတ္ၾကတာ လက္မခံခ်င္လဲ လက္ခံရမယ့္ လက္ေတြ႕ အေျခအေနပါ။ စပါးေတြ ရင့္ကာနီးကာမွ စပါးေဈးအေျခအေနစံုစမ္းၾက ေဈးေကာင္းမယ္ဆိုရင္ ေျမဆီဝယ္ျပီးေတာ့ အဲ့အခါက်မွ ထည့္ၾကတာရယ္ပါ။ တကယ္ကို ရွိေနပါတယ္။ တကယ္က ေျမဆီဆိုတာ ေဈးကို ၾကည့္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး အခ်ိန္ကို ၾကည့္ရမွာပါ။
ဒီႏွစ္ စပါးေဈး ေကာင္းႏိုင္မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းၾကျပီးမွ ေနာက္က် ေျမဆီထည့္ေတာ့ ထည့္သေလာက္လဲ အရာမထင္သလို အထြက္လဲ မေကာင္းလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္က ေသခ်ာ ၾကိဳထည့္ထားျပီး စပါးေဈး မေကာင္းလို႔ ရံႈးတဲ့ႏွစ္ေတြ ရွိခဲ့တဲ့ ေတာင္သူေတြကို ဘယ္လိုစကားနဲ႔ အသံုးမွ မက်တာလို႔ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ရာသီဥတု မေကာင္းလို႔ စပါးေတြအထြက္က်တဲ့ လယ္သမားေတြအဖို႔ အေတာ့္ကို ထိခိုက္ႏိုင္တဲ့ ပမာဏနဲ႔ ေျမၾသဇာ ေဈးေတြက ရွိေနတာပါ။
(၂) မ်ိဳးစပါး အလြယ္တကူရဖို႔
စပါးဆိုတာကို ေတာင္သူေတြက ကိုယ့္လယ္က ထြက္တဲ့စပါးကို မ်ိဳးခ်န္ၾကတာ အမ်ားစုပါ။ အရင္ကလဲ လုပ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္လယ္မွာ အေတာ္ေလး အႏွံဖ်င္းကာမွ လယ္ေကာင္းကေန ဝယ္ျပီး စိုက္ၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ မ်ိဳးစပါးဆိုတာက ေသေသခ်ာခ်ာ စနစ္တက် ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပဳစုထားရတဲ့ အမ်ိဳးပါ။ ရာသီဥတု၊ ပိုးက်တာနဲ႔ ေျမဆီၾသဇာ ထည့္တာေတြကို အခ်ိန္အတိအက် မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ထားတဲ့ စိုက္ခင္းက မ်ိဳးကမွသာ တကယ့္ကို အထြက္တိုးေစ၊ ပိုးဒဏ္ခံေစ၊ ရာသီဥတု ခံႏိုင္ေစတာပါ။
ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္တာ၊ ေငြမလိုက္ႏိုင္တာ စတာေတြနဲ႔ လံုးျခာလည္ေနတဲ့ ေတာင္သူေတြအတြက္ အစိုးရကေန မ်ိဳးစပါးကို တာဝန္ယူျပီး လုပ္ေပးမွ အဆင္ေျပမွာပါ။ ေရနက္ကြင္း၊ ဆားေပါက္တဲ့လယ္၊ ပိုးဒဏ္ခံ စပါးမ်ိဳးေတြဟာ ဒီႏွစ္ထြက္တဲ့ အထဲက မ်ိဳးခ်န္သံုးရင္းနဲ႔ အရည္အေသြး က်က်လာတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ိဳးကို လိုသေလာက္ အလြယ္တကူ မရႏိုင္တာ၊ ေဈးၾကီးတာနဲ႔ ေရြးပိုင္ခြင့္ မရတာေတြက အဓိက ျပႆနာေတြပါ။ ဒါေတြကို အစိုးရကလဲ ထိေရာက္စြာ ျဖန္႔ျဖဴးမႈ မေပးႏိုင္ေသးတာကိုလဲ လက္ခံကို ခံရပါ့မယ္။
တစ္ဧက ရာေက်ာ္ထြက္တဲ့ စပါးေတြဆိုတာက တိဗီြထဲရယ္ စံျပစိုက္ကြတ္မွာတင္ ရွိေနေသးတာပါ။ လယ္သမားေတြ မ်ိဳးအေနနဲ႔ေတာင္ လိုသေလာက္ မျဖန္႕ႏိုင္ပါဘူး။ မ်ိဳးမသန္႔တဲ့အခါ ဆန္လဲ မသန္႔ေတာ့ ေဈးေကာင္းက မရျပန္ပါဘူး။
(၃) စိုက္ပ်ိဳးစနစ္
လယ္သမားေတြ အဓိက လိုေနတာက စိုက္တဲ့ နည္းစနစ္အမွန္ပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ ေပါင္းလိုက္ရမယ္ ေျမဆီေကၽြးရမယ္၊ တမန္းႏိႈးရမယ္ ဆိုတာေတြကအစ တိတိက်က် လိုက္နာႏိုင္ဖို႔ အေတာ္ေလး လိုေနေသးတာပါ။ တစ္သက္လံုး လယ္စိုက္စားလာတဲ့ လူၾကီးေတြ ကိုယ့္အဘိုးအရြယ္ ေလာက္ေတြကို ေျပာေဟာရတယ္ တယ္မလြယ္ပါဘူး။ လက္လဲ မခံခ်င္ၾကပါဘူး။ အဓိက ျပႆနာကေတာ့ စံျပကြင္းေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္မျပႏိုင္တာပါ။ ေရွ႕မွာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႔ စိုက္ျပထားရင္ လိုက္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ နည္းပညာ ယူခ်င္စိတ္ေတြ အလိုလို ျဖစ္ာလမွပါပဲ။
အဓိက ကေတာ့ ေရွ႕ကေန လုပ္ျပဖို႔က ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ တာဝန္ပဲ ထင္မိပါတယ္။ ေတာင္သူေတြက ေရွ႕တင္မွာ တကယ္ ထြက္သဟဆိုေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ နည္းစနစ္မက် တာေၾကာင့္လဲ မွန္သေလာက္ မရပါဘူး။ စိုက္ခင္းထဲ ရွင္းျပလိုက္တာထက္ ပိုတဲ့စီမံမႈေတြ လိုေနပါေသးတယ္။ လိုက္လုပ္ျပီးေတာ့ စနစ္မက်လို႔၊ လိုအပ္တာေတြ ေထာက္ျပဖို႔ လူမရွိလို႔ တကယ္တမ္း မရတဲ့အခါက်ေတာ့ ေနာက္လုပ္ခ်င္စိတ္လဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။
တကယ့္ကို စနစ္တက် လုပ္ကိုင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ စက္ေတြ တြင္တြင္ မသံုးႏိုင္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ေျမဆီေဈးေတြ ၾကီးတာက တစ္ေၾကာင္း အေပၚက ေျပာခဲ့သလို စပါးေဈးၾကည့္ျပီးမွ လိုက္လုပ္တဲ့ အခါေတြက်ေတာ့ အခ်ိန္ေႏွာင္းေနပါျပီ။ ႏွေမ်ာစရာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက တစ္ဧက စိုက္စားရိတ္ပါ။ စိုက္ပ်ိဳးေရး ဌာနက တြက္ခ်က္ေပးတဲ့ စားရိတ္နဲ႔ အျပင္မွာ လက္ေတြ႕ ကုန္က်တာေတြက မတူတာမ်ားပါတယ္။ ဒီစားရိတ္ဆိုတာက စိတ္ပ်ိဳးစားရိတ္ ေခ်းေငြနဲ႔လဲ တိုက္ရိုက္ ပတ္သက္ေနေတာ့ကာ ဒါေလးေတြလဲ တိက် စနစ္က်ဖို႔ အေတာ္လိုပါေသးတယ္။
(၄) ဆန္စပါးအသင္း
ဆန္စပါး အသင္းဆိုတာေတြက ဘယ္သူေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ထားျပီးေတာ့ ဘာ့အတြက္ လုပ္ေနလဲဆိုတာ ရွင္းပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ မစိုက္ရပဲ ေငြခ်ဳိးယူတဲ့ ကုန္သည္ေတြ ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ေတြ၊ ကုန္သည္ေတြက အမ်ားစုပါ။ ဆန္စပါးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အသင္းအဖြဲ႕ေတြဆိုတာ လယ္သမားေတြအဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔တစ္ေတြ အျမတ္မ်ားမ်ားက်န္ဖို႔ လုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕ေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ျပည္ပကို ဆန္တင္ပို႔လို႔ စပါးေဈး တက္လာရင္လဲ ေတာင္သူေတြ အ်ကိဳးမရၾကပါဘူး။ သူတို႔သာ ရၾကတာပါ။ ဆန္မ်ားမ်ားပို႔ရလို႔ ျပည္တြင္းေဈးကြတ္ထဲ အစိုးရက ထိန္းခ်ဳပ္တာေတြလဲ ရွိတာမို႔ ဆန္မ်ားမ်ား ပို႔ရလဲ ေတာင္သူေတြနဲ႔ ဘာဘာဘာမွ မဆိုင္သလိုပါပဲ။ အစိုးရရဲ႕ ဆန္စပါး တင္ပို႔မႈ၊ စပါးေဈး စတာေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ေပၚလစီကလဲ ကုန္သည္ေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ျပီးေတာ့ လုပ္ထားသလားပဲ ျမင္မိပါတယ္။
(၅) ဆန္စက္နည္းပညာ
လယ္သမားေတြ နဝလီခြဲရတဲ့ ဆန္စက္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက အရည္အေသြး ညံ့တဲ့အခါ ဆန္က်ိဳးမ်ားပါတယ္။ ဒါကလဲ ႏွစ္ဆယ့္ ငါးမွတ္ ဆန္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ တင္ေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အဓိက လိုအပ္ခ်က္ပါ။ စပါးသန္႔စင္တာ၊ မ်ိဳးသန္႔တာ စတာေတြနဲ႔လဲ သက္ဆိုင္ပါတယ္။
(၆) စက္ပစၥည္းကိရိယာ၊ ေျမဆီနဲ႔ အခြန္
တေန႔ကေတြ႕လိုက္တဲ့ ျမန္မာျပည္ကို သြင္းကုန္အခြန္ ကင္းလြတ္တဲ့ အထဲမယ္ လယ္ထြန္စက္ ဘန္ပါရယ္ တံခါးရယ္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အရံပစၥည္းေတြကို ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးပါသတဲ့။ လယ္ထြန္စက္က ဘန္ပါနဲ႔ တံခါးမပါလဲ ထြန္ရ သယ္ရ ျဖစ္ေနေသးတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ေထာက္ျပတဲ့ ေနာင္ေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေလးေတာင္ သြားသတိရပါေသးတယ္။ မေယာင္ရာ ဆီလူးတဲ့သူေတြပဲ ျမင္မိပါတယ္။ အလဲဗင္းကေရးတဲ့ ဆိပ္ကမ္းမွာ ကုမၼဏီ တစ္ခုတည္းအတြက္ က်ပ္သန္းေပါင္း သန္းနဲ႔ခ်ီျပီး အခြန္ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးလိုက္တယဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာမွာ လယ္ထြန္စက္နဲ႔ သက္ဆိုင္တာေတြ မပါဘူးပဲ ထင္မိပါတယ္။ တလြဲဆံပင္ေတြ သိပ္ေကာင္းေနၾကတာပါ။ ေအာ္ေနၾကတာေတာ့ လက္မႈလယ္ယာကေန စက္မႈလယ္ယာလို႔ ၾကားမိတာပါပဲ။
လယ္သမားေတြ အဆင္ေျပေျပ အလြယ္တကူ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ဒီထြန္စက္ေတြဆိုတာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမယ္လဲ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ထုတ္ႏိုင္တာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ အခြန္ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးလိုက္ရင္ ဘာေတြ ျဖစ္သြားမယ္လို႔ ေတြးေၾကာက္ေနလဲ မသိပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခုက ေျမဆီပါ။ ျမန္မာျပည္မယ္ ေျမဆီကို လိုသေလာက္ မထုတ္ႏိုင္လို႔ တိုင္းတပါးကေန တင္ေနရတာ မနည္းပါဘူး။ ဒီကိစၥအတြက္ ကုန္က်စားရိတ္ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ ျပည္တြင္းမွ မ်ားမ်ားထုတ္ဖို႔၊ ျပည္ပက တင္သြင္းရင္လဲ အခြန္အခနဲ႔ သယ္ယူစားရိတ္ေတြ က်ဆင္းေအာင္ ၾကိဳးပမ္းေပးသင့္ပါတယ္။
ဒီအတြက္ အဓိက အေရးအၾကီးဆံုးလို႔ ထင္မိတာကေတာ့ ပညာေပးတာေတြပါပဲ။ စိုက္ပ်ိဳးနည္းစနစ္၊ ပိုးမႊားဒဏ္ ခံႏိုင္ေအာင္၊ ရာသီဥတု ဆိုးရြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ေရၾကီးကြင္း ေရနက္ကြင္းနဲ႔ ဆားေပါက္တဲ့ လယ္ေတြအတြက္ နည္းပညာနဲ႔ မ်ိဳးေတြ ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲ စတာေတြက တကယ္ကို အေရးၾကီၤးပါတယ္။ ဒါေတြကို လူထုၾကားထဲ အမွန္တကယ္ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးရမွာပါ။ တီဗီြထဲမယ္ ထည့္ရံုကေတာ့ ကိုရီးယားကားေလာက္ စိတ္ဝင္စားမယ္ မထင္ပါဘူး။ စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ နားလည္လာေအာင္ ပညာေပးဖို႔ လိုအပ္ပါမယ္။
တစ္ခု သတိထားမိတာက ျမန္မာျပည္က စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အစၥေရးကေနျပီးေတာ့ ပညာသင္ဆုေပးျပီး ႏွစ္တိုင္း အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေခၚျပီၤး ပညာသင္ေပးေနတာေတြပါ။ အစၥေရးဆိုတာက သဲကႏၱာရမွာ ရေအာင္စိုက္ႏိုင္၊ ျဖစ္ထြန္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ ပညာရွင္ေတြရွိတဲ့ ႏိုင္ငံပါ။ ဒါေပမယ့္ နားမလည္တာ တစ္ခုက အဲ့ဒိဆုကို ျမန္မာႏိုင္ငံ အင္ဂ်င္နီယာ အသင္းကေနတဆင့္ ေခၚေပးေနတာပါပဲ။ အစိုးရ အခ်င္းခ်င္းမွာ မေျပလည္တာ တစ္ခုခု ရွိလို႔လား ဆိုတာလဲ မသိပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခုက ဒီသင္လာတဲ့ ပညာရွင္ေတြက ျပန္လာရင္ တကယ့္လယ္ကြင္းထဲ ဆင္းၾကသလားဆိုတာပါပဲ။ လူတိုင္းကို အျပစ္မတင္ခ်င္ေပမယ့္ လယ္ထဲျပန္ဆင္းျပီးေတာ့ လုပ္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈ တစ္ခုခု ဖန္တီးေပးႏိုင္ဖို႔လဲ အစိုးရ တစ္ရပ္အေနနဲ႔ တာဝန္ရွိတယ္ ျမင္မိပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနမွာ လယ္သမားေတြဘက္က မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးေနတဲ့ သူေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူေတြထဲမယ္ အဓိက အသက္ျဖစ္တဲ့ ပညာေပးမယ့္သူ၊ ပညာေပးေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ရပါဘူး။ တိုင္းျပည္တစ္ခု တည္ေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ ပညာေရးဟာ တကယ္ကို လိုအပ္တဲ့အရာပါ။ အရာရာတိုင္းမွာ နည္းပညာနဲ႔ ဗဟုသုတနဲ႔ ပက္သတ္တဲ့ ပညာမေပးႏိုင္ေသသမွ်၊ မရွိေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး ဘယ္ေတာ့မွ ေရွ႕ေရာက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အတတ္ပညာ အသိပညာနဲ႔ ေတာင္သူေတြရဲ႕ဘဝကို ျမွင့္တင္ႏိုင္မယ့္ တကယ့္သူရဲေကာင္းေတြ ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔...
သာပို
သာပိုတို႔ နယ္ေတြဆင္းမိေတာ့ လယ္သမားဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလာရတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ထင္မိတယ္။ လယ္လုပ္တယ္ဆိုတာ မိုးဆို လယ္ထြန္၊ ထယ္ထိုးျပီးေတာ့ ပ်ိဳးၾကဲ၊ ပ်ိဳးႏႈတ္၊ ေကာက္စိုက္၊ ရင့္လာရင္ ရိတ္၊ သိမ္း၊ ေျခြေလွ႔ေပါ့။ ဒါေတြက ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးခဲ့တာေတြ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ တီဗြီမယ္ ခဏခဏေတြ႕ရ ျမင္ရတဲ့ တစ္ဧက တင္းတစ္ရာဆိုတဲ့ စပါးေတြျဖစ္တဲ့ ဆင္းသြယ္ရင္တို႔၊ မေနာသုခတို႔ စတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ရွိသာရွိေနတာ စိုက္လို႔ အဆင္မေျပတဲ့ သူေတြ၊ ေနရာေတြနဲ႔ အေျခအေနေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ေတာင္သူ လယ္လယ္သမားေတြရဲ႕ ဘဝကို အဓိက ျမွင့္တင္ေပးခ်င္ရင္ ျပင္ရမွာေတြကေတာ့ မနည္းလွပါဘူး။
(၁) စပါးေဈး တည္ျငိမ္ဖို႔။
ပထဆံုး လုပ္ရမယ္လို႔ ျမင္မိတာကေတာ့ စပါးေဈးကို တည္ျငိမ္လာေအာင္၊ ေဈးေကာင္းရေအာင္ လုပ္ေပးရမွာပါ။ ခုေခတ္ လယ္သမား အေတာ္မ်ားမ်ားက စပါးေဈး အေျခအေနကို ၾကည့္ျပီးမွ ေျမဆီ၊ ေျမၾသဇာကို ထည့္မထည့္ ဆံုးျဖတ္ၾကတာ လက္မခံခ်င္လဲ လက္ခံရမယ့္ လက္ေတြ႕ အေျခအေနပါ။ စပါးေတြ ရင့္ကာနီးကာမွ စပါးေဈးအေျခအေနစံုစမ္းၾက ေဈးေကာင္းမယ္ဆိုရင္ ေျမဆီဝယ္ျပီးေတာ့ အဲ့အခါက်မွ ထည့္ၾကတာရယ္ပါ။ တကယ္ကို ရွိေနပါတယ္။ တကယ္က ေျမဆီဆိုတာ ေဈးကို ၾကည့္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး အခ်ိန္ကို ၾကည့္ရမွာပါ။
ဒီႏွစ္ စပါးေဈး ေကာင္းႏိုင္မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းၾကျပီးမွ ေနာက္က် ေျမဆီထည့္ေတာ့ ထည့္သေလာက္လဲ အရာမထင္သလို အထြက္လဲ မေကာင္းလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္က ေသခ်ာ ၾကိဳထည့္ထားျပီး စပါးေဈး မေကာင္းလို႔ ရံႈးတဲ့ႏွစ္ေတြ ရွိခဲ့တဲ့ ေတာင္သူေတြကို ဘယ္လိုစကားနဲ႔ အသံုးမွ မက်တာလို႔ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ရာသီဥတု မေကာင္းလို႔ စပါးေတြအထြက္က်တဲ့ လယ္သမားေတြအဖို႔ အေတာ့္ကို ထိခိုက္ႏိုင္တဲ့ ပမာဏနဲ႔ ေျမၾသဇာ ေဈးေတြက ရွိေနတာပါ။
(၂) မ်ိဳးစပါး အလြယ္တကူရဖို႔
စပါးဆိုတာကို ေတာင္သူေတြက ကိုယ့္လယ္က ထြက္တဲ့စပါးကို မ်ိဳးခ်န္ၾကတာ အမ်ားစုပါ။ အရင္ကလဲ လုပ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္လယ္မွာ အေတာ္ေလး အႏွံဖ်င္းကာမွ လယ္ေကာင္းကေန ဝယ္ျပီး စိုက္ၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ မ်ိဳးစပါးဆိုတာက ေသေသခ်ာခ်ာ စနစ္တက် ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပဳစုထားရတဲ့ အမ်ိဳးပါ။ ရာသီဥတု၊ ပိုးက်တာနဲ႔ ေျမဆီၾသဇာ ထည့္တာေတြကို အခ်ိန္အတိအက် မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ထားတဲ့ စိုက္ခင္းက မ်ိဳးကမွသာ တကယ့္ကို အထြက္တိုးေစ၊ ပိုးဒဏ္ခံေစ၊ ရာသီဥတု ခံႏိုင္ေစတာပါ။
ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္တာ၊ ေငြမလိုက္ႏိုင္တာ စတာေတြနဲ႔ လံုးျခာလည္ေနတဲ့ ေတာင္သူေတြအတြက္ အစိုးရကေန မ်ိဳးစပါးကို တာဝန္ယူျပီး လုပ္ေပးမွ အဆင္ေျပမွာပါ။ ေရနက္ကြင္း၊ ဆားေပါက္တဲ့လယ္၊ ပိုးဒဏ္ခံ စပါးမ်ိဳးေတြဟာ ဒီႏွစ္ထြက္တဲ့ အထဲက မ်ိဳးခ်န္သံုးရင္းနဲ႔ အရည္အေသြး က်က်လာတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ိဳးကို လိုသေလာက္ အလြယ္တကူ မရႏိုင္တာ၊ ေဈးၾကီးတာနဲ႔ ေရြးပိုင္ခြင့္ မရတာေတြက အဓိက ျပႆနာေတြပါ။ ဒါေတြကို အစိုးရကလဲ ထိေရာက္စြာ ျဖန္႔ျဖဴးမႈ မေပးႏိုင္ေသးတာကိုလဲ လက္ခံကို ခံရပါ့မယ္။
တစ္ဧက ရာေက်ာ္ထြက္တဲ့ စပါးေတြဆိုတာက တိဗီြထဲရယ္ စံျပစိုက္ကြတ္မွာတင္ ရွိေနေသးတာပါ။ လယ္သမားေတြ မ်ိဳးအေနနဲ႔ေတာင္ လိုသေလာက္ မျဖန္႕ႏိုင္ပါဘူး။ မ်ိဳးမသန္႔တဲ့အခါ ဆန္လဲ မသန္႔ေတာ့ ေဈးေကာင္းက မရျပန္ပါဘူး။
(၃) စိုက္ပ်ိဳးစနစ္
လယ္သမားေတြ အဓိက လိုေနတာက စိုက္တဲ့ နည္းစနစ္အမွန္ပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ ေပါင္းလိုက္ရမယ္ ေျမဆီေကၽြးရမယ္၊ တမန္းႏိႈးရမယ္ ဆိုတာေတြကအစ တိတိက်က် လိုက္နာႏိုင္ဖို႔ အေတာ္ေလး လိုေနေသးတာပါ။ တစ္သက္လံုး လယ္စိုက္စားလာတဲ့ လူၾကီးေတြ ကိုယ့္အဘိုးအရြယ္ ေလာက္ေတြကို ေျပာေဟာရတယ္ တယ္မလြယ္ပါဘူး။ လက္လဲ မခံခ်င္ၾကပါဘူး။ အဓိက ျပႆနာကေတာ့ စံျပကြင္းေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္မျပႏိုင္တာပါ။ ေရွ႕မွာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႔ စိုက္ျပထားရင္ လိုက္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ နည္းပညာ ယူခ်င္စိတ္ေတြ အလိုလို ျဖစ္ာလမွပါပဲ။
အဓိက ကေတာ့ ေရွ႕ကေန လုပ္ျပဖို႔က ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ တာဝန္ပဲ ထင္မိပါတယ္။ ေတာင္သူေတြက ေရွ႕တင္မွာ တကယ္ ထြက္သဟဆိုေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ နည္းစနစ္မက် တာေၾကာင့္လဲ မွန္သေလာက္ မရပါဘူး။ စိုက္ခင္းထဲ ရွင္းျပလိုက္တာထက္ ပိုတဲ့စီမံမႈေတြ လိုေနပါေသးတယ္။ လိုက္လုပ္ျပီးေတာ့ စနစ္မက်လို႔၊ လိုအပ္တာေတြ ေထာက္ျပဖို႔ လူမရွိလို႔ တကယ္တမ္း မရတဲ့အခါက်ေတာ့ ေနာက္လုပ္ခ်င္စိတ္လဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။
တကယ့္ကို စနစ္တက် လုပ္ကိုင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ စက္ေတြ တြင္တြင္ မသံုးႏိုင္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ေျမဆီေဈးေတြ ၾကီးတာက တစ္ေၾကာင္း အေပၚက ေျပာခဲ့သလို စပါးေဈးၾကည့္ျပီးမွ လိုက္လုပ္တဲ့ အခါေတြက်ေတာ့ အခ်ိန္ေႏွာင္းေနပါျပီ။ ႏွေမ်ာစရာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက တစ္ဧက စိုက္စားရိတ္ပါ။ စိုက္ပ်ိဳးေရး ဌာနက တြက္ခ်က္ေပးတဲ့ စားရိတ္နဲ႔ အျပင္မွာ လက္ေတြ႕ ကုန္က်တာေတြက မတူတာမ်ားပါတယ္။ ဒီစားရိတ္ဆိုတာက စိတ္ပ်ိဳးစားရိတ္ ေခ်းေငြနဲ႔လဲ တိုက္ရိုက္ ပတ္သက္ေနေတာ့ကာ ဒါေလးေတြလဲ တိက် စနစ္က်ဖို႔ အေတာ္လိုပါေသးတယ္။
(၄) ဆန္စပါးအသင္း
ဆန္စပါး အသင္းဆိုတာေတြက ဘယ္သူေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ထားျပီးေတာ့ ဘာ့အတြက္ လုပ္ေနလဲဆိုတာ ရွင္းပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ မစိုက္ရပဲ ေငြခ်ဳိးယူတဲ့ ကုန္သည္ေတြ ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ေတြ၊ ကုန္သည္ေတြက အမ်ားစုပါ။ ဆန္စပါးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အသင္းအဖြဲ႕ေတြဆိုတာ လယ္သမားေတြအဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔တစ္ေတြ အျမတ္မ်ားမ်ားက်န္ဖို႔ လုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕ေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ျပည္ပကို ဆန္တင္ပို႔လို႔ စပါးေဈး တက္လာရင္လဲ ေတာင္သူေတြ အ်ကိဳးမရၾကပါဘူး။ သူတို႔သာ ရၾကတာပါ။ ဆန္မ်ားမ်ားပို႔ရလို႔ ျပည္တြင္းေဈးကြတ္ထဲ အစိုးရက ထိန္းခ်ဳပ္တာေတြလဲ ရွိတာမို႔ ဆန္မ်ားမ်ား ပို႔ရလဲ ေတာင္သူေတြနဲ႔ ဘာဘာဘာမွ မဆိုင္သလိုပါပဲ။ အစိုးရရဲ႕ ဆန္စပါး တင္ပို႔မႈ၊ စပါးေဈး စတာေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ေပၚလစီကလဲ ကုန္သည္ေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ျပီးေတာ့ လုပ္ထားသလားပဲ ျမင္မိပါတယ္။
(၅) ဆန္စက္နည္းပညာ
လယ္သမားေတြ နဝလီခြဲရတဲ့ ဆန္စက္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက အရည္အေသြး ညံ့တဲ့အခါ ဆန္က်ိဳးမ်ားပါတယ္။ ဒါကလဲ ႏွစ္ဆယ့္ ငါးမွတ္ ဆန္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ တင္ေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အဓိက လိုအပ္ခ်က္ပါ။ စပါးသန္႔စင္တာ၊ မ်ိဳးသန္႔တာ စတာေတြနဲ႔လဲ သက္ဆိုင္ပါတယ္။
(၆) စက္ပစၥည္းကိရိယာ၊ ေျမဆီနဲ႔ အခြန္
တေန႔ကေတြ႕လိုက္တဲ့ ျမန္မာျပည္ကို သြင္းကုန္အခြန္ ကင္းလြတ္တဲ့ အထဲမယ္ လယ္ထြန္စက္ ဘန္ပါရယ္ တံခါးရယ္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အရံပစၥည္းေတြကို ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးပါသတဲ့။ လယ္ထြန္စက္က ဘန္ပါနဲ႔ တံခါးမပါလဲ ထြန္ရ သယ္ရ ျဖစ္ေနေသးတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ေထာက္ျပတဲ့ ေနာင္ေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေလးေတာင္ သြားသတိရပါေသးတယ္။ မေယာင္ရာ ဆီလူးတဲ့သူေတြပဲ ျမင္မိပါတယ္။ အလဲဗင္းကေရးတဲ့ ဆိပ္ကမ္းမွာ ကုမၼဏီ တစ္ခုတည္းအတြက္ က်ပ္သန္းေပါင္း သန္းနဲ႔ခ်ီျပီး အခြန္ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးလိုက္တယဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာမွာ လယ္ထြန္စက္နဲ႔ သက္ဆိုင္တာေတြ မပါဘူးပဲ ထင္မိပါတယ္။ တလြဲဆံပင္ေတြ သိပ္ေကာင္းေနၾကတာပါ။ ေအာ္ေနၾကတာေတာ့ လက္မႈလယ္ယာကေန စက္မႈလယ္ယာလို႔ ၾကားမိတာပါပဲ။
လယ္သမားေတြ အဆင္ေျပေျပ အလြယ္တကူ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ဒီထြန္စက္ေတြဆိုတာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမယ္လဲ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ထုတ္ႏိုင္တာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ အခြန္ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးလိုက္ရင္ ဘာေတြ ျဖစ္သြားမယ္လို႔ ေတြးေၾကာက္ေနလဲ မသိပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခုက ေျမဆီပါ။ ျမန္မာျပည္မယ္ ေျမဆီကို လိုသေလာက္ မထုတ္ႏိုင္လို႔ တိုင္းတပါးကေန တင္ေနရတာ မနည္းပါဘူး။ ဒီကိစၥအတြက္ ကုန္က်စားရိတ္ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ ျပည္တြင္းမွ မ်ားမ်ားထုတ္ဖို႔၊ ျပည္ပက တင္သြင္းရင္လဲ အခြန္အခနဲ႔ သယ္ယူစားရိတ္ေတြ က်ဆင္းေအာင္ ၾကိဳးပမ္းေပးသင့္ပါတယ္။
ဒီအတြက္ အဓိက အေရးအၾကီးဆံုးလို႔ ထင္မိတာကေတာ့ ပညာေပးတာေတြပါပဲ။ စိုက္ပ်ိဳးနည္းစနစ္၊ ပိုးမႊားဒဏ္ ခံႏိုင္ေအာင္၊ ရာသီဥတု ဆိုးရြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ေရၾကီးကြင္း ေရနက္ကြင္းနဲ႔ ဆားေပါက္တဲ့ လယ္ေတြအတြက္ နည္းပညာနဲ႔ မ်ိဳးေတြ ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲ စတာေတြက တကယ္ကို အေရးၾကီၤးပါတယ္။ ဒါေတြကို လူထုၾကားထဲ အမွန္တကယ္ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးရမွာပါ။ တီဗီြထဲမယ္ ထည့္ရံုကေတာ့ ကိုရီးယားကားေလာက္ စိတ္ဝင္စားမယ္ မထင္ပါဘူး။ စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ နားလည္လာေအာင္ ပညာေပးဖို႔ လိုအပ္ပါမယ္။
တစ္ခု သတိထားမိတာက ျမန္မာျပည္က စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အစၥေရးကေနျပီးေတာ့ ပညာသင္ဆုေပးျပီး ႏွစ္တိုင္း အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေခၚျပီၤး ပညာသင္ေပးေနတာေတြပါ။ အစၥေရးဆိုတာက သဲကႏၱာရမွာ ရေအာင္စိုက္ႏိုင္၊ ျဖစ္ထြန္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ ပညာရွင္ေတြရွိတဲ့ ႏိုင္ငံပါ။ ဒါေပမယ့္ နားမလည္တာ တစ္ခုက အဲ့ဒိဆုကို ျမန္မာႏိုင္ငံ အင္ဂ်င္နီယာ အသင္းကေနတဆင့္ ေခၚေပးေနတာပါပဲ။ အစိုးရ အခ်င္းခ်င္းမွာ မေျပလည္တာ တစ္ခုခု ရွိလို႔လား ဆိုတာလဲ မသိပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခုက ဒီသင္လာတဲ့ ပညာရွင္ေတြက ျပန္လာရင္ တကယ့္လယ္ကြင္းထဲ ဆင္းၾကသလားဆိုတာပါပဲ။ လူတိုင္းကို အျပစ္မတင္ခ်င္ေပမယ့္ လယ္ထဲျပန္ဆင္းျပီးေတာ့ လုပ္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈ တစ္ခုခု ဖန္တီးေပးႏိုင္ဖို႔လဲ အစိုးရ တစ္ရပ္အေနနဲ႔ တာဝန္ရွိတယ္ ျမင္မိပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနမွာ လယ္သမားေတြဘက္က မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးေနတဲ့ သူေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူေတြထဲမယ္ အဓိက အသက္ျဖစ္တဲ့ ပညာေပးမယ့္သူ၊ ပညာေပးေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ရပါဘူး။ တိုင္းျပည္တစ္ခု တည္ေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ ပညာေရးဟာ တကယ္ကို လိုအပ္တဲ့အရာပါ။ အရာရာတိုင္းမွာ နည္းပညာနဲ႔ ဗဟုသုတနဲ႔ ပက္သတ္တဲ့ ပညာမေပးႏိုင္ေသသမွ်၊ မရွိေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး ဘယ္ေတာ့မွ ေရွ႕ေရာက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အတတ္ပညာ အသိပညာနဲ႔ ေတာင္သူေတြရဲ႕ဘဝကို ျမွင့္တင္ႏိုင္မယ့္ တကယ့္သူရဲေကာင္းေတြ ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔...
သာပို