Image may be NSFW.
Clik here to view.
Clik here to view.
by Bo Zaw Naing (Notes) on Tuesday, June 4, 2013 at 11:56am
"ဆရာ၊ဆရာ... ဧည့္သည္၊ ဧည့္သည္.." ဆိုျပီး ဆရာမေလးမ်ားက အူယား ဖားယားျဖင့္ ေျပးဆင္းလာၾကသည္္..။
ဧည့္သည္လာတာမ်ား အဲေလာက္ၾကီး အသည္းအသန္ လုပ္စရာလား၊ ဘယ္သူလဲေပါ့..။
"ဆရာ..ဟုိ.. အသစ္ေရာက္ေနတဲ့ ဗိုလ္ၾကီး------ ေရာက္ေနတာ..။ ကြ်န္မတို႔ေတာ့ လစ္ျပီဆရာေရ..။"
အႏွီဗိုလ္ၾကီး---- အား အရွင္လတ္လတ္သာ မျမင္ဖူးေသးတာ..၊သတင္းက သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ေမႊး..။ ဟိုတစ္ေန႔က ရြာထဲဆင္းလာျပီး ေသနတ္ေထာင္ ေဖါက္သြားသတဲ့..။တပ္ထဲမွာလဲ တစ္ေရးႏိုးရင္ ေလွ်ာက္ပစ္ေနလို႔ ဘယ္သူမွ မကပ္ရဲၾကဘူးတဲ့..။ ဒီေန႔ ေဆးရုံကိုမဲက်ေလေသာအခါ သတၲိခဲဆရာမမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္ထဲ "စိမ္းရက္ေလအား" သြားၾကေလရဲ႕..။ ကဲ..ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲ..။ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်းေပါ့..။ ေလာေလာဆယ္ "လာမယ့္ ေဘးေျပးေတြ႕"(အဲေလ) "လာမယ့္ဧည့္သည္ ေျပးေတြ႕" ရုံပဲေပါ့...။
ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနေသာ ဗိုလ္ၾကီး--- မွာအသားျဖဴျဖဴ၊ လူပုံက ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔၊ မ်က္ႏွာက ျပဳံးစျပဳံးစႏွင့္မို႔ နာမည္ၾကီးသေလာက္လဲမဟုတ္ပါလားလို႔ေတာင္ ထင္မိေသးဗ်..။ ဂဏာမျငိမ္သည့္ပုံစံႏွင့္ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဘက္ကို ဆုတ္ေျခပြတ္ေနသျဖင့္သေကာင့္သားမွာ စိတ္လွဳပ္ရွား ေနသလား ဒါမွမဟုတ္ ေျပာရခက္တဲ့အေၾကာင္း တစ္ခုခုမ်ား ရိွေနမလား..။
သို႔ေပမယ့္ သူ႔မွာ လာရင္းအေၾကာင္းရင္း ထူးထူးျခားျခားမရိွပါဘူး..။ သူ႔အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း မိတ္ဆက္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ...။ ဒီေဆးရုံကို မေရာက္ခင္ကြ်န္ေတာ္တာ၀န္က်ခဲ့တဲ့ ျပည္နယ္မွာ သူလည္းအၾကာၾကီး ေနဖူးေၾကာင္းေျပာျပီး ဟိုေနရာ ေရာက္ဖူးလား၊ဒီေနရာ ေရာက္ဖူးလား ေမးပါတယ္..။
"ရဲေဘာ္ဘ၀ထဲက အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေနလာတာ..။ တိုက္ပြဲေတြက ၾကမ္းပါ့.. အရင္တုန္းကပိုဆိုးတာေပါ့..။ သြားရင္း၊ လာရင္း ဒီေနရာေရာက္ရင္ ဘယ္သူက်ခဲ့တာ၊ ဟိုေနရာမွာ ဘယ္သူက်ခဲ့တာဆိုတာျပန္ျပန္မွတ္မိ ေနေသးတယ္..။"
သူ႔ရဲ႕တိုက္ပြဲေတြ အေၾကာင္းေျပာရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔တရွဴးရွဴး ျဖစ္လာျပီး မာန္ပါလာပါသည္..။ (ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အင္း.. ဇာတ္လမ္းေတာ့စျပီ...၊ ဘယ္လို စကားျဖတ္ရမွန္း မသိ..။) ေျပာေနရင္း ရုတ္တရက္ "၀ွီးကနဲ" ဆိုဆြဲထုတ္လိုက္တာ ၉ မမ ပစၥတိုေသနတ္ၾကီး ... ခင္ဗ်..။ တကယ့္တိုက္ပြဲထဲ ေရာက္ေနတဲ့အလား ေခြ်းေတြထြက္၊ အသားေတြ နီျမန္းလာ၊ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လုံးအစုံနဲ႔ ေသနတ္ၾကီးကို ဟိုရမ္း၊ ဒီရမ္း..။ ဟိုတစ္ပြဲမွာတုန္းကရန္သူကို ဘယ္လိုပစ္လိုက္တာ၊ ေနာက္တစ္ပြဲမွာေတာ့ ဘယ္လို..၊ "Saving PrivateRyan" ထဲက တြမ္ဟင့္ခ္တို႔ သရုပ္ေဆာင္တယ္ဆိုတာ.. ပ်င္းတာေပါ့ဗ်ာ..။ အခုထိ သူ႔အိုက္တင္ေတြမ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္လို႔ရေသး..။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ေၾကာက္တာေပါ့ဗ်ာ..။ ေဆာင္းတြင္းၾကီးမွာေခြ်းေတြကို ျပန္လို႔..။ မိတ္ေဆြတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ..။ က်ည္ထြက္သြားလို႔ကေတာ့ မေကာင္းသူထိပ္၊ေကာင္းသူထိပ္၊ ျပီးမွေနာက္ကိစၥကေနာက္..။ အခုမွေတာ့ ဘာမွလည္း လုပ္မရ..။ ထေျပးမွ လန္႔ျပီး တကယ္ပစ္ထည့္လိုက္ရင္ ကိုယ္က်ဳိးနည္းလိမ့္မယ္..။ေသတစ္ေန႔၊ ေမြးတစ္ေန႔ေပါ့..။ သူ႔ဟာသူ တစ္ေယာက္တည္း အားေကာင္း၊ ေမာင္းသန္ ေျပာေနရင္းနဲ႔မွျဖတ္ကနဲဆို သတိ၀င္လာပုံရျပီး
"ဆရာရယ္အားနာလိုက္တာ..။ ကြ်န္ေတာ္က ဒီအေၾကာင္းေတြ ေတြးလိုက္ရင္ မ်က္စိေရွ႕မွာ တကယ့္တိုက္ပြဲေတြကိုျပန္ေတြ႕ေနတာ..၊ အခုေနာက္ပိုင္း ေန႔တိုင္းနီးပါး ကြ်န္ေတာ့္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြကို ျမင္ေနရတယ္"လို႔ ေျပာပါတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း "ေသနတ္ၾကီးကို အရင္သိမ္းလိုက္ပါဦး..။ ဗိုလ္ၾကီးရဲ႕တိုက္ပြဲေတြကတကယ့္ကို သဲထိပ္ရင္ဖိုပါပဲ" လို႔ျပန္ေျပာခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ..။ (တကယ္လည္း သဲထိပ္ရင္ဖိုပါပဲ..။က်ည္မထြက္သြားတာ ကံေကာင္း..)
သူ႔ကိုေခ်ာ့ျပီးေတာ့ "ဗိုလ္ၾကီးေရ..အဲဒီလို အျမဲတမ္း ျမင္ေနတာ မေကာင္းဘူးဗ်..။ ေဆးဗိုလ္ၾကီးေတြနဲ႔ မေျပာၾကည့္ဘူးလား"ဆိုေတာ့.. လစဥ္ျပေနတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရိွေတာ့မယ္ ၊ ေနာက္ႏွစ္လ ျပန္သြားျပရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ေပးထားတဲ့ ေဆးေတြကလည္း ရတစ္လွည့္၊ မရတစ္လွည့္..၊ အျပင္က ၀ယ္ရတာလည္း မလြယ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္..။(Anti- Depressent ေတြ ေနမွာေပါ့.) ကြ်န္ေတာ္က ေလာေလာဆယ္ ေသာက္ေဆးရိွေနလားဆိုေတာ့.. ရိွပါတယ္တဲ့..။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ကိုအရက္မေသာက္ဖို႔၊ ေဆးေတြကို မျပတ္ေစဖို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္..။ခဏေနေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး ထျပန္သြားေလရဲ႕..။ ၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ.. မေျပာပါနဲ႔..။ ေနပါဦးလို႔တစ္ခြန္းမွ မတားမိလိုက္ပါ..။
ေနာက္ရက္က်မွ တပ္ရင္းမွဴးၾကီးကို
"အဘရယ္... အရူးကိုမွ ေခၚလာရသလား" ဆိုေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးကျပဳံးျပီး
"ေဆးအဆင့္ႏွိမ့္ဖို႔ကတင္ထားတာ ၾကာျပီဗ်..။ ျပန္မက်လာေသးလို႔..။ တပ္ရင္းမွာလည္း သူ႔ကိုဘယ္သူမွ မႏိုင္ဘူး၊စိတ္ေပါက္ရင္ ေယာင္ေယာင္ျပီး ေလွ်ာက္ပစ္ေနလို႔ ေခၚလိုက္ရတာ..။ သူကကိုယ့္ တစ္ေယာက္ပဲေၾကာက္တာေလ..။ မေန႔က ေဒါက္တာတို႔ဆီသြားတာ ျပန္ေရာက္မွ သိလိုက္တယ္..။ အားနာလိုက္တာ ေဒါက္တာရယ္..။ကိုယ္တာ၀န္နဲ႔ အျပင္သြားတုန္း လစ္ထြက္သြားတာ..။ က်န္တဲ့ အငယ္ေတြက်ေတာ့ သူ႔ကိုေၾကာက္ၾကတယ္..။ေနာက္ဆိုရင္ ပိုျပီး ဂရုစိုက္ပါ့မယ္..။" လို႔ ေျပာရွာပါတယ္..။ (ဘာေတြလုပ္သြားေသးလဲလို႔ေမးေတာ့.. "ေတာင္ေျပာ၊ ေျမာက္ေျပာပါပဲ.." လို႔ပဲ ေျဖလိုက္ပါတယ္...။ ေသနတ္ၾကီးတရမ္းရမ္း လုပ္သြားသည့္အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာလိုက္ပါ..။)
"တပ္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ပစ္ေနတာက ေတာ္ေသးတာေပါ့..။ အဘရဲေဘာ္ေတြက အေရွာင္အတိမ္း ကြ်မ္းျပီးသားမလား..။(ၾကဳံတုန္း ကစ္လိုက္တာ..) သူ႔နားထင္ သူေတ့ျပီး ပစ္ထည့္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"ဆိုေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးၾကီးလည္း လန္႔သြားပုံရသည္..။ ေနာက္ထပ္တစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔ကိုေနာက္တန္းျပန္ပို႔...၊ျပီးေတာ့ ကုတင္- ၁၀၀ မွာပဲ တြဲထား..။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူး..။ အခုေလာက္ဆိုအႏွီဗိုလ္ၾကီးလည္း တပ္ထဲမွာ မရိွေလာက္ေတာ့ပါ..။ Rဇာနည္လို ဇလုပ္သံၾကီးနဲ႔ပဲ ဟစ္ပစ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္.."သူ႔မွာယဥ္ယဥ္ေလးရူး..!!!"
သူ႔လိုမ်ဳိး "Post Traumatic Stress Disorders" နဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲေတြက အေတာ္မ်ားဆိုပဲ..။ အထူးသျဖင့္ သူရို႕လို ရဲေဘာ္ေတြထဲမွာပိုမ်ားလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္..။ သူ႔အလိုလို ေပ်ာက္သြားတတ္ေပမယ့္ Stress ေတြ သိပ္မ်ား၊သိပ္ၾကာသြားရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေကာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကိုေကာ အႏၲရာယ္ ရိွတတ္ပါသတဲ့..။ လည္ပင္းၾကိဳးကြင္းစြပ္တာ၊အျမင့္ေပၚကေန ခုန္ခ်တာကစလို႔ ပါးစပ္ထဲ ေသနတ္ေျပာင္းထည့္ျပီး ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္တာ..၊ အထက္အရာရိွကိုျပန္ပစ္တာေတြ စုံလို႔ပါပဲ ၾကားၾကားေနရတာ..၊ အမ်ားစုဟာ ဒီလို Stresses ေတြကို ေသခ်ာManage မလုပ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ျဖစ္ပါမယ္...။
Traumatic Stress ဆုိလို႔ စစ္သားနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္မေအာက့္ေမ့ပါနဲ႔..။ သိုးေဆာင္းျပည္ အရူးကု ဆရာ၀န္မ်ားအသင္းက ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းေတြေရးျပထားတာ အမ်ားၾကီးဗ်..။ ကားေမွာက္တာ၊ ေဘးအႏၲရာယ္ ၾကဳံရတာ၊ အၾကမ္းဖက္ခံရတာ၊အလုပ္ျပဳတ္တာ စသျဖင့္.. ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သူမ်ားေတြ စိတ္ညစ္စရာေျပာတာ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ေတာင္ရႏိုင္သတဲ့..။ (ပန္းရံဆရာၾကီး မာ့ခ္ ဇူကာဘာ့ခ္ၾကီး ဖန္တီးလိုက္ေသာ ဤအုတ္နံရံၾကီးမွာလည္းStress တက္ေစသည့္အေၾကာင္းထဲမွာ ပါလိမ့္မည္..။ ။ စကားခ်ပ္)
တစ္ေလာကမွ ကိုရီးယား မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြေနာက္ဘ၀ ကူးသြားတဲ့အေၾကာင္း ခဏခဏ ၾကားေနၾကရတာ..။ အခုဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္းCelebrities ေတြ ျဖစ္လာျပီမို႔ ကိုယ္ကိုယ္ကို ဂရုစိုက္ႏိုင္မွ ေတာ္ရုံက်လိမ့္မယ္..။ဟုတ္တယ္မလား..။ ဒီကဆရာ၀န္ အမ်ားစုက အရက္ျဖတ္တာေလာက္သာ ကြ်မ္းတာ၊ က်န္တဲ့ စိတၲက်န္းမာေရး ျပႆနာေတြက် သိပ္ကြ်မ္းက်င္တာမဟုတ္ဘူး..။တကယ္ကြ်မ္းက်င္တဲ့ဆရာမ်ားကို တိုင္ပင္ရမွာ က်ေတာ့လည္း ရွက္လို႔..၊ အဲဒီလို ျမဳံထားရင္းျမဳံထားရင္းနဲ႔ပဲ တကယ့္ကို "ကိုယ့္မွာ ယဥ္ယဥ္ေလး ရူး" သြားႏိုင္ေၾကာင္းပါ..ခင္ဗ်ား..။
(အရင္အေကာင့္မွာ ေရးခဲ့တဲ့ အေဟာင္းေတြပါ..။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး.. မဖတ္ရေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ အမွတ္တရေပါ့..။ Lecture ကလည္း Stress အေၾကာင္း သင္ေနတာကိုးး.. :P)
ဧည့္သည္လာတာမ်ား အဲေလာက္ၾကီး အသည္းအသန္ လုပ္စရာလား၊ ဘယ္သူလဲေပါ့..။
"ဆရာ..ဟုိ.. အသစ္ေရာက္ေနတဲ့ ဗိုလ္ၾကီး------ ေရာက္ေနတာ..။ ကြ်န္မတို႔ေတာ့ လစ္ျပီဆရာေရ..။"
အႏွီဗိုလ္ၾကီး---- အား အရွင္လတ္လတ္သာ မျမင္ဖူးေသးတာ..၊သတင္းက သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ေမႊး..။ ဟိုတစ္ေန႔က ရြာထဲဆင္းလာျပီး ေသနတ္ေထာင္ ေဖါက္သြားသတဲ့..။တပ္ထဲမွာလဲ တစ္ေရးႏိုးရင္ ေလွ်ာက္ပစ္ေနလို႔ ဘယ္သူမွ မကပ္ရဲၾကဘူးတဲ့..။ ဒီေန႔ ေဆးရုံကိုမဲက်ေလေသာအခါ သတၲိခဲဆရာမမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္ထဲ "စိမ္းရက္ေလအား" သြားၾကေလရဲ႕..။ ကဲ..ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲ..။ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်းေပါ့..။ ေလာေလာဆယ္ "လာမယ့္ ေဘးေျပးေတြ႕"(အဲေလ) "လာမယ့္ဧည့္သည္ ေျပးေတြ႕" ရုံပဲေပါ့...။
ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနေသာ ဗိုလ္ၾကီး--- မွာအသားျဖဴျဖဴ၊ လူပုံက ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔၊ မ်က္ႏွာက ျပဳံးစျပဳံးစႏွင့္မို႔ နာမည္ၾကီးသေလာက္လဲမဟုတ္ပါလားလို႔ေတာင္ ထင္မိေသးဗ်..။ ဂဏာမျငိမ္သည့္ပုံစံႏွင့္ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဘက္ကို ဆုတ္ေျခပြတ္ေနသျဖင့္သေကာင့္သားမွာ စိတ္လွဳပ္ရွား ေနသလား ဒါမွမဟုတ္ ေျပာရခက္တဲ့အေၾကာင္း တစ္ခုခုမ်ား ရိွေနမလား..။
သို႔ေပမယ့္ သူ႔မွာ လာရင္းအေၾကာင္းရင္း ထူးထူးျခားျခားမရိွပါဘူး..။ သူ႔အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း မိတ္ဆက္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ...။ ဒီေဆးရုံကို မေရာက္ခင္ကြ်န္ေတာ္တာ၀န္က်ခဲ့တဲ့ ျပည္နယ္မွာ သူလည္းအၾကာၾကီး ေနဖူးေၾကာင္းေျပာျပီး ဟိုေနရာ ေရာက္ဖူးလား၊ဒီေနရာ ေရာက္ဖူးလား ေမးပါတယ္..။
"ရဲေဘာ္ဘ၀ထဲက အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေနလာတာ..။ တိုက္ပြဲေတြက ၾကမ္းပါ့.. အရင္တုန္းကပိုဆိုးတာေပါ့..။ သြားရင္း၊ လာရင္း ဒီေနရာေရာက္ရင္ ဘယ္သူက်ခဲ့တာ၊ ဟိုေနရာမွာ ဘယ္သူက်ခဲ့တာဆိုတာျပန္ျပန္မွတ္မိ ေနေသးတယ္..။"
သူ႔ရဲ႕တိုက္ပြဲေတြ အေၾကာင္းေျပာရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔တရွဴးရွဴး ျဖစ္လာျပီး မာန္ပါလာပါသည္..။ (ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အင္း.. ဇာတ္လမ္းေတာ့စျပီ...၊ ဘယ္လို စကားျဖတ္ရမွန္း မသိ..။) ေျပာေနရင္း ရုတ္တရက္ "၀ွီးကနဲ" ဆိုဆြဲထုတ္လိုက္တာ ၉ မမ ပစၥတိုေသနတ္ၾကီး ... ခင္ဗ်..။ တကယ့္တိုက္ပြဲထဲ ေရာက္ေနတဲ့အလား ေခြ်းေတြထြက္၊ အသားေတြ နီျမန္းလာ၊ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လုံးအစုံနဲ႔ ေသနတ္ၾကီးကို ဟိုရမ္း၊ ဒီရမ္း..။ ဟိုတစ္ပြဲမွာတုန္းကရန္သူကို ဘယ္လိုပစ္လိုက္တာ၊ ေနာက္တစ္ပြဲမွာေတာ့ ဘယ္လို..၊ "Saving PrivateRyan" ထဲက တြမ္ဟင့္ခ္တို႔ သရုပ္ေဆာင္တယ္ဆိုတာ.. ပ်င္းတာေပါ့ဗ်ာ..။ အခုထိ သူ႔အိုက္တင္ေတြမ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္လို႔ရေသး..။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ေၾကာက္တာေပါ့ဗ်ာ..။ ေဆာင္းတြင္းၾကီးမွာေခြ်းေတြကို ျပန္လို႔..။ မိတ္ေဆြတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ..။ က်ည္ထြက္သြားလို႔ကေတာ့ မေကာင္းသူထိပ္၊ေကာင္းသူထိပ္၊ ျပီးမွေနာက္ကိစၥကေနာက္..။ အခုမွေတာ့ ဘာမွလည္း လုပ္မရ..။ ထေျပးမွ လန္႔ျပီး တကယ္ပစ္ထည့္လိုက္ရင္ ကိုယ္က်ဳိးနည္းလိမ့္မယ္..။ေသတစ္ေန႔၊ ေမြးတစ္ေန႔ေပါ့..။ သူ႔ဟာသူ တစ္ေယာက္တည္း အားေကာင္း၊ ေမာင္းသန္ ေျပာေနရင္းနဲ႔မွျဖတ္ကနဲဆို သတိ၀င္လာပုံရျပီး
"ဆရာရယ္အားနာလိုက္တာ..။ ကြ်န္ေတာ္က ဒီအေၾကာင္းေတြ ေတြးလိုက္ရင္ မ်က္စိေရွ႕မွာ တကယ့္တိုက္ပြဲေတြကိုျပန္ေတြ႕ေနတာ..၊ အခုေနာက္ပိုင္း ေန႔တိုင္းနီးပါး ကြ်န္ေတာ့္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြကို ျမင္ေနရတယ္"လို႔ ေျပာပါတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း "ေသနတ္ၾကီးကို အရင္သိမ္းလိုက္ပါဦး..။ ဗိုလ္ၾကီးရဲ႕တိုက္ပြဲေတြကတကယ့္ကို သဲထိပ္ရင္ဖိုပါပဲ" လို႔ျပန္ေျပာခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ..။ (တကယ္လည္း သဲထိပ္ရင္ဖိုပါပဲ..။က်ည္မထြက္သြားတာ ကံေကာင္း..)
သူ႔ကိုေခ်ာ့ျပီးေတာ့ "ဗိုလ္ၾကီးေရ..အဲဒီလို အျမဲတမ္း ျမင္ေနတာ မေကာင္းဘူးဗ်..။ ေဆးဗိုလ္ၾကီးေတြနဲ႔ မေျပာၾကည့္ဘူးလား"ဆိုေတာ့.. လစဥ္ျပေနတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရိွေတာ့မယ္ ၊ ေနာက္ႏွစ္လ ျပန္သြားျပရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ေပးထားတဲ့ ေဆးေတြကလည္း ရတစ္လွည့္၊ မရတစ္လွည့္..၊ အျပင္က ၀ယ္ရတာလည္း မလြယ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္..။(Anti- Depressent ေတြ ေနမွာေပါ့.) ကြ်န္ေတာ္က ေလာေလာဆယ္ ေသာက္ေဆးရိွေနလားဆိုေတာ့.. ရိွပါတယ္တဲ့..။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ကိုအရက္မေသာက္ဖို႔၊ ေဆးေတြကို မျပတ္ေစဖို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္..။ခဏေနေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး ထျပန္သြားေလရဲ႕..။ ၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ.. မေျပာပါနဲ႔..။ ေနပါဦးလို႔တစ္ခြန္းမွ မတားမိလိုက္ပါ..။
ေနာက္ရက္က်မွ တပ္ရင္းမွဴးၾကီးကို
"အဘရယ္... အရူးကိုမွ ေခၚလာရသလား" ဆိုေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးကျပဳံးျပီး
"ေဆးအဆင့္ႏွိမ့္ဖို႔ကတင္ထားတာ ၾကာျပီဗ်..။ ျပန္မက်လာေသးလို႔..။ တပ္ရင္းမွာလည္း သူ႔ကိုဘယ္သူမွ မႏိုင္ဘူး၊စိတ္ေပါက္ရင္ ေယာင္ေယာင္ျပီး ေလွ်ာက္ပစ္ေနလို႔ ေခၚလိုက္ရတာ..။ သူကကိုယ့္ တစ္ေယာက္ပဲေၾကာက္တာေလ..။ မေန႔က ေဒါက္တာတို႔ဆီသြားတာ ျပန္ေရာက္မွ သိလိုက္တယ္..။ အားနာလိုက္တာ ေဒါက္တာရယ္..။ကိုယ္တာ၀န္နဲ႔ အျပင္သြားတုန္း လစ္ထြက္သြားတာ..။ က်န္တဲ့ အငယ္ေတြက်ေတာ့ သူ႔ကိုေၾကာက္ၾကတယ္..။ေနာက္ဆိုရင္ ပိုျပီး ဂရုစိုက္ပါ့မယ္..။" လို႔ ေျပာရွာပါတယ္..။ (ဘာေတြလုပ္သြားေသးလဲလို႔ေမးေတာ့.. "ေတာင္ေျပာ၊ ေျမာက္ေျပာပါပဲ.." လို႔ပဲ ေျဖလိုက္ပါတယ္...။ ေသနတ္ၾကီးတရမ္းရမ္း လုပ္သြားသည့္အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာလိုက္ပါ..။)
"တပ္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ပစ္ေနတာက ေတာ္ေသးတာေပါ့..။ အဘရဲေဘာ္ေတြက အေရွာင္အတိမ္း ကြ်မ္းျပီးသားမလား..။(ၾကဳံတုန္း ကစ္လိုက္တာ..) သူ႔နားထင္ သူေတ့ျပီး ပစ္ထည့္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"ဆိုေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးၾကီးလည္း လန္႔သြားပုံရသည္..။ ေနာက္ထပ္တစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔ကိုေနာက္တန္းျပန္ပို႔...၊ျပီးေတာ့ ကုတင္- ၁၀၀ မွာပဲ တြဲထား..။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူး..။ အခုေလာက္ဆိုအႏွီဗိုလ္ၾကီးလည္း တပ္ထဲမွာ မရိွေလာက္ေတာ့ပါ..။ Rဇာနည္လို ဇလုပ္သံၾကီးနဲ႔ပဲ ဟစ္ပစ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္.."သူ႔မွာယဥ္ယဥ္ေလးရူး..!!!"
သူ႔လိုမ်ဳိး "Post Traumatic Stress Disorders" နဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲေတြက အေတာ္မ်ားဆိုပဲ..။ အထူးသျဖင့္ သူရို႕လို ရဲေဘာ္ေတြထဲမွာပိုမ်ားလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္..။ သူ႔အလိုလို ေပ်ာက္သြားတတ္ေပမယ့္ Stress ေတြ သိပ္မ်ား၊သိပ္ၾကာသြားရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေကာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကိုေကာ အႏၲရာယ္ ရိွတတ္ပါသတဲ့..။ လည္ပင္းၾကိဳးကြင္းစြပ္တာ၊အျမင့္ေပၚကေန ခုန္ခ်တာကစလို႔ ပါးစပ္ထဲ ေသနတ္ေျပာင္းထည့္ျပီး ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္တာ..၊ အထက္အရာရိွကိုျပန္ပစ္တာေတြ စုံလို႔ပါပဲ ၾကားၾကားေနရတာ..၊ အမ်ားစုဟာ ဒီလို Stresses ေတြကို ေသခ်ာManage မလုပ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ျဖစ္ပါမယ္...။
Traumatic Stress ဆုိလို႔ စစ္သားနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္မေအာက့္ေမ့ပါနဲ႔..။ သိုးေဆာင္းျပည္ အရူးကု ဆရာ၀န္မ်ားအသင္းက ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းေတြေရးျပထားတာ အမ်ားၾကီးဗ်..။ ကားေမွာက္တာ၊ ေဘးအႏၲရာယ္ ၾကဳံရတာ၊ အၾကမ္းဖက္ခံရတာ၊အလုပ္ျပဳတ္တာ စသျဖင့္.. ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သူမ်ားေတြ စိတ္ညစ္စရာေျပာတာ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ေတာင္ရႏိုင္သတဲ့..။ (ပန္းရံဆရာၾကီး မာ့ခ္ ဇူကာဘာ့ခ္ၾကီး ဖန္တီးလိုက္ေသာ ဤအုတ္နံရံၾကီးမွာလည္းStress တက္ေစသည့္အေၾကာင္းထဲမွာ ပါလိမ့္မည္..။ ။ စကားခ်ပ္)
တစ္ေလာကမွ ကိုရီးယား မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြေနာက္ဘ၀ ကူးသြားတဲ့အေၾကာင္း ခဏခဏ ၾကားေနၾကရတာ..။ အခုဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္းCelebrities ေတြ ျဖစ္လာျပီမို႔ ကိုယ္ကိုယ္ကို ဂရုစိုက္ႏိုင္မွ ေတာ္ရုံက်လိမ့္မယ္..။ဟုတ္တယ္မလား..။ ဒီကဆရာ၀န္ အမ်ားစုက အရက္ျဖတ္တာေလာက္သာ ကြ်မ္းတာ၊ က်န္တဲ့ စိတၲက်န္းမာေရး ျပႆနာေတြက် သိပ္ကြ်မ္းက်င္တာမဟုတ္ဘူး..။တကယ္ကြ်မ္းက်င္တဲ့ဆရာမ်ားကို တိုင္ပင္ရမွာ က်ေတာ့လည္း ရွက္လို႔..၊ အဲဒီလို ျမဳံထားရင္းျမဳံထားရင္းနဲ႔ပဲ တကယ့္ကို "ကိုယ့္မွာ ယဥ္ယဥ္ေလး ရူး" သြားႏိုင္ေၾကာင္းပါ..ခင္ဗ်ား..။
(အရင္အေကာင့္မွာ ေရးခဲ့တဲ့ အေဟာင္းေတြပါ..။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး.. မဖတ္ရေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ အမွတ္တရေပါ့..။ Lecture ကလည္း Stress အေၾကာင္း သင္ေနတာကိုးး.. :P)