ေတာ္လွန္ေရး ၿပီးဆုံးၿပီ
ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြနားေတာ့
ေတာ္လွန္ရမဲ့အခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး…..
တပ္မေတာ္အစိုးရ လက္ထပ္မွာ ေနရာဌာနအသီးသီးကို ကိုင္တြယ္ရတာနဲ႔ အညီ လုံၿခံဳေရးအျမင္၊ အမိန္နာခံမႈ စတဲ့အခ်က္ေတြအျပင္ အသက္ခႏာၱရင္းႏွီး တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ေနရာရေစခ်င္တာ၊ ျပန္လယ္ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တာေတြေၾ
လက္သီးပုန္းထုိးတဲ့သူနဲ႔၊ ေပၚတင္ကန္တဲ့သူနဲ႔၊ အေဝးေရာက္ဆဲဆိုသူမ်ားနဲ႔ စစ္ေအးတိုက္ပြဲႀကီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဘာင္ဘီခၽြတ္မ်ားကလည္း စစ္သားစိတ္ရယ္ လက္ရွိလုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ တြယ္ထည့္လိုက္တာ မနည္းမေနာ။ ပါးနပ္တဲ့ ပညာရွင္ဆိုသူ အရပ္သားမ်ားကေတာ့ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သြားလုိက္တာ မိုးက်ေရႊကိုယ္ေတြလည္း WIN သူတို႔လည္း WIN ပါပဲ။ မ WIN တာကေတာ့ တိုင္းျပည္ေပါ့ဗ်ာ။ အရပ္သား ပညာရွင္မ်ားကေရာ အမွန္တကယ္ မေလာက္ငွတဲ့ လစာနဲ႔ တိုင္းျပည္အက်ိဳး အားႀကိဳးမန္တက္ လုပ္ပါ့မလား။ ဒါက အုပ္ခ်ဳပ္မႈအရည္အေသြး တိုင္းျပည္စီးပြားေရးေတြနဲ႔လည္း
ဘုန္းႀကီးလူထြက္၊ စစ္ထြက္ ဘာမွ သုံးမရဘူးတဲ့။ မွန္တဲ့အတိုင္းအတာထိ မွန္ပါတယ္။ သင္ယူတတ္ေျမာက္၊ က်င္လယ္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မတူတာလည္းပါ ပါတယ္။ စစ္တပ္ဆိုတာ အမိန္႔တစ္ခုတည္းနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ရတာမဟုတ္ဘူး။ လူသတ္လက္နက္ေတြ၊ ယႏၱယားေတြ၊ မ်ားျပားတဲ့ အသက္ခႏာၱေတြနဲ႔ ခ်ီ၊ တိုက္၊ ခံ၊ ခြာ စတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈ လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီးေတြကို သာမန္ပညာတတ္ေတြလည္း ဝင္လုပ္လို႔မရပါဘူး။ တပ္မေတာ္ဖက္က ကိုယ္ရည္ေသြးျပတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ငါသာလ်င္ ေကာင္းတယ္/ေတာ္တယ္ ဆိုတဲ့ အျမင္ေတြ ေျပာင္းလဲပစ္ရပါမယ္။ စစ္တပ္ဝင္လာလို႔ ႏို႔မိုဆိုရင္ ပညာတတ္ ရုိးသားသူေတြလုပ္လိမ့္မယ္ လို႔ထင္ျမင္ယူဆတာ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္လို႔ ပဲယုံၾကည္တယ္။ စနစ္ကိုသာ ေကာင္းေအာင္လုပ္ရမွာပါ။
ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ္လူေတြ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာ/လုပ္ငန္းေတြမွာ လုပ္ကိုင္/တာဝန္ေပးတာေတြ ရပ္ပစ္ရပါေတာ့မယ္။ "ငါတို႔က အသက္ေတာင္ ေပးခဲ့တာ၊ ငါတို႔ ဒီေလာက္ေတာ့ ခံစားသင့္တယ္" ဒီလိုလဲ မယူဆသင့္ေတာ့ပါဘူး။ "ဒါျဖင့္ ငါ့လူေတြ ဒုကၡေရာက္ရင္ ဒီအတိုင္း ထိုင္ၾကည့္ေနရမွာလား" ဒီလိုလဲ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ အလုပ္လုပ္ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္က တာဝန္ယူရမွာပါ။ မ်က္လုံး/လက္/ေျခ ဆုံးရႈံးခဲ့ရင္ က်ပ္ေငြ ေသာင္းဂဏန္း ျပဒါန္းထားတဲ့ ခံစားခြင့္ေတြကို ျပင္ဆင္ရမယ္။ "ငါတို႔က ေၾကးစားတပ္မေတာ္ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါရလို႔ ဒါလုပ္တာမဟုတ္ဘူးကြ" ဒါလဲမွန္ပါတယ္။ တလြဲမာနေတြနဲ႔ ကိုယ္ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ဦးေဆာင္ရတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းကို မႏွစ္သင့္ဘူး။
ဧရာဝတီနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာ တပ္မေတာ္က ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္သြားမယ္လို႔ ဆိုတယ္။ တပ္တြင္းစိုက္/ေမြး ေတြလုပ္မယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚ ဝန္မပိေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ (စကားခ်ပ္။ ။ငါ့ထမင္း ငါ့စားၿပီး ကာကြယ္ ေပးေနတာ ဆိုတဲ့ သေဘာ သက္ေရာက္ပါတယ္။) တစ္ခုလုံးၿခံဳၾကည့္ရင္ ေျဖသြားတာေကာင္းေပမယ့္ တပ္မေတာ္က ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကာကြယ္ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚမွာပဲ မွီခိုရမယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကလည္း ကာကြယ္ေရးဖက္မွာ တပ္မေတာ္ကို အားကိုးရမယ္။ အျပန္အလွန္ ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ အားကိုးမႈမရွိရင္ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈ ၾကာၾကာမတည္ေဆာက္ႏိုင္ဘူး။ တပ္မေတာ္ဟာ တိုင္းျပည္ကို ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး မျဖစ္ေစခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ့္ဝမ္းစာ ကိုယ္ရွာမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာဟာ ပေရာဖက္ရွင္နယ္ တပ္မေတာ္ မျဖစ္ေစပဲ ဂ်ပန္ေမဂ်ီေခတ္ တပ္မေတာ္လို၊ ျမန္မာဘုရင္လက္ထပ္က စစ္ခ်ီလိုက္၊ လယ္ျပန္စိုက္လိုက္ တပ္ေတာ္ေတြလို ျဖစ္သြားေစပါတယ္။ တိုင္းျပည္က ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ ဆက္သြား၊ ငါတို႔က ဆိုရွယ္လစ္ပုံစံနဲ႔ ဆက္ေနဦးမယ္ တစ္အုပ္/တစ္မ၊ ဆယ္မ်ိဳး/ဆယ္ေဘာင္ ေတြနဲ႔ ပင္ပန္းေနတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြဟာ ေခတ္မီ ယႏ ၱယားႀကီးေတြ၊ စစ္ေလယာဥ္/ေရယာဥ္ေတြ ထိန္းသိမ္း/ေမာင္ႏွင္၊ တိုက္ခၽြတ္၊ တိုက္ပြဲဝင္ၿပီး အျပန္မွာ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ကလို စိုက္/ေမြးၿခံထဲ ဆင္းသြားတာဟာ ပိုးပုဆိုးနဲ႔ ေနာက္ေဖးစီးဖိနပ္ တြဲဝတ္ ပြဲတက္သလို ဘယ္လိုမွ မလိုက္ဖက္ပါဘူး။ အေမရိကန္လို ေခတ္မီတပ္မေတာ္ေတြမွာ အရာရွိ/စစ္သည္ေတြ စိုက္/ေမြး လုပ္ခ်င္ လုပ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ Politic ေၾကာင့္ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ Moral အရ လုပ္ၾကတာဘဲ ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ တပ္လိုင္းခန္းမွာ ဆယ္မ်ိဳး/ဆယ္ေဘာင္/
ဘာရွာလား ဘာဂ်ာေခၚလားေတာ့ မသိ၊ ဝါးထရံ ဓနိမိုး ခေနာ္ခနဲ႔ ေဆာက္ေပးထားတဲ့ တပ္လိုင္းခန္းေတြမွာ ဟိုတိုး၊ ဒီေခြ႔၊ အခန္းရဖို႔ အလွည့္က်/ အမွတ္ေပးစနစ္နဲ႔ ေစာင့္ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သေဘၤာေပၚမွာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ စစ္သည္က သူ႔အမ်ိဳးသမီး ေခၚထားဖို႔ ဗ်ဴဟာမွဴးထိ တက္ေျပာရတယ္။ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ တစ္ခ်က္ခ်င္းတိုးလာတဲ့ ဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ယက္ကန္ယက္ကန္ပါဘဲ။ အသိတစ္ေယာက္ရဲ႕ Status မွာ ခေနာ္ခနဲ႔တဲပုတ္ ေက်ာင္းေလးမွာ ဗီြႏိုင္းနဲ႔ "ပညာေရးျဖင့္ ေခတ္မီ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးတည္ေဆာက္အံ့" လို႔ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာ ေတြ႔ရေတာ့ ဦးစီးခ်ဳပ္ရုံးက က်လာတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္အသစ္ "ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္ရန္" ေအာက္မွာ ေခတ္မီ သေဘၤာ (အမွန္တကယ္ ေခတ္မမီပါ) က အျပန္ ပလုိင္းေလးရယ္၊ ငါးျမွားတံေလးကို ဆြဲလို႔ ဖားရွာ၊ ငါးရွာထြက္ၿပီးမွ အိမ္ျပန္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ စစ္သည္ႀကီးေတြကို သတိရသြားတယ္။ တခါတေလမ်ား ေခ်ာင္းပိတ္/ေျမာင္ပိတ္ ပုဇြန္/ငါး (လက္သည္းခြံ သာသာ) ေတြ ဖမ္းဆီးလို႔ အၾကမ္းပန္းကန္ တစ္လုံးစာေလာက္ ဟင္းခြက္ရတာေတာင္ ကိုယ့္ဆရာသမား အတြက္ဆိုၿပီး ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ပို႔ေပးေတာ့ သည္းေျခက တက္လာတဲ့ အခါးရယ္၊ ရင္ဘတ္က ေစာင့္တဲ့ မ်က္ရည္ရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာ အေတာ္ထူအမ္းသြားခဲ့ရတယ္။ အဆိုးအေပေတြလို႔ ထင္ရေပမယ့္ သူတို႔ ရင္ဘတ္ထဲ ဝင္ၾကည့္လိုက္ရင္ သူတို႔မွာလဲ ဘဝေတြနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေအာက္ ဆိုေပမယ့္ သူအိမ္မွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီး။ အိမ္ေထာင္ဦးစီး တစ္ေယာက္ရ႕ဲ အခန္းက႑ဟာ မိသားစုအတြက္၊ တိုင္းျပည္အတြက္ အလြန္အေရးပါတယ္။ ညေနဆို သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚထိုင္လို႔ စကားစျမည္ေျပာရင္း "တပည့္ မင္း မိသာစုေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား" ဆိုေတာ့ "ဟုတ္ကဲ့ မိန္းမက အေၾကာ္ေရာင္းပါတယ္။ ညေနျပန္လာရင္ အေၾကာ္ေတာ့ မကုန္ဘူး ပိုက္ဆံေတြ အျမားႀကီးပါလာတယ္၊ သနပ္ခါးေတြေတာ့ ပ်က္လာတာေပါ့" တဲ့။ သူက ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာေပမယ့္ သူမ်က္ႏွာ ညိဳေမွာင္ေနတယ္။
ဒီလို ေျပာျပေနရတာ တပ္မေတာ္ သိကၡာက်ေစခ်င္လို႔ မဟုတ္သလို အမ်ားသူထံ မ်က္ရည္ခံ ထိုးေနစရာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က A အရပ္မွာ ေနခဲ့လို႔ A အရပ္အေၾကာင္း သိရွိ ခံစားေနရ သလို၊ B, C, D, ….. စတဲ့အရပ္ ေဒသ အားလုံး မတူကြဲျပားတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနၾကမွာပါ။ နက္ရိႈင္းမႈခ်င္း၊ အနာခ်င္း ၿပိဳင္ေနဖို႔ထက္ အနာသက္သာေအာင္၊ အနာမရင္ေအာင္၊ အနာေပ်ာက္ေအာင္ ကိုယ္စီကိုယ္စီ လုပ္သင့္တာပါဘဲ။ လူနာေတြ မစြမ္းရင္ ဆရာဝန္ေတာ့ ပင့္ရမယ္။ သမားေရာ၊ ေဆးေရာ၊ လူနာ သုံးပြင့္ဆိုင္မွ ေရာဂါေပ်ာက္မယ္လို႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။
ေျပာခ်င္တာက မိမိအသက္/ခႏာၱေတာင္ ေပးအပ္ကာကြယ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကို မိမိ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံမႈေၾကာင့္ ဆင္းရဲသြားမွာ မလိုလားပဲ လုပ္တတ္/လုပ္ႏိုင္သူေတြကို ေပးအပ္ရပါမယ္။ ဒါဟာ ေတာ္လွန္ေရး ၿပီးဆုံးခ်ိန္၊ ထူေထာင္ခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ ၾကြယ္ဝ ခ်မ္းသာလာတဲ့အခါ ေရျမင့္ၾကာတင့္ ဆိုသလို Professional Army, Modernized Army, Mechanized Army ျဖစ္လာမွာပါ။
ႏိုင္ငံေရးအင္အားစု ဆိုသူေတြ၊ တပ္မေတာ္အစိုးရကို လက္နက္/လက္နက္မဲ့ ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္၊ ႏူ/ဝဲစြဲ/ေထာင္က်/ေကာင္းစား ၾကတဲ့ အလႊာအသီးသီးဟာ ေတာ္လွန္ေရးေခတ္ ၿပီးဆုံးပါၿပီ။ မိမိ အနစ္နာခံခဲ့တာေတြ၊ ေထာင္က်ခဲ့တာေတြ ေရႏူးလို႔ အနာမက်က္ပဲ ပိုးဝင္သြားဖို႔ဘဲ ျမင္တယ္။ အတိုက္အခံ ပါတီႀကီးရဲ႕ ပုသိမ္ၿမိဳ႕နယ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျမင္ေတာ့ တရုတ္ျပည္ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရး ကာလကို သတိရမိတယ္။ ပါတီတြင္း ပညာတတ္ေတြ ေနရာရမွာ မလိုလားပဲ အစိုးရ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္ ေတာက္ေလ်ာက္ခံလာရသူေတြသာ ဆက္လက္ ဦးေဆာင္ခ်င္တဲ့ အသံေတြ ထြက္လာတယ္လို႔ ယူဆတယ္။ "ေငြရွိလို႔ ေခါင္းေဆာင္ကပ္တယ္။ ပါတီတြင္း ဘီလူးမဝင္လာၿပီ စသည့္စသည့္ အသံေတြ က်ယ္ေလာင္လာတာ ပါတီၿပိဳကြဲမွ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္မယ့္ လူတန္းစားအတြက္ နားဝင္ခ်ိဳလွတဲ့ သတင္းေတြျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ အေတြး/ခံစားခ်က္/အျမင္ ေတြဟာ ေခတ္ေဟာင္းအတိုင္း ရွိပါေသးလားလို႔ ယူဆပါတယ္။
တကယ္ဟုတ္/ မဟုတ္ မသိေပမယ့္ သာလြန္မင္းတရားရဲ႕ "တိုင္းျပည္ကို ငါ့ထက္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္ပါက ငါ့ရန္သူပင္ ျဖစ္ပေစ ငါ့ကို ႏိုင္ပါေစ" စကားလုံးအတိအက် ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္။ အႏွစ္သာရကို ေျပာတာပါ။ ကိုယ္က စားဖို႔မွ အႏိုင္ႏိုင္၊ ကိုယ္အျမင္/အေတြးက ကုိယ့္ လမ္းထိပ္ထက္မွ မေက်ာ္ရင္ ကိုယ့္ထက္သာတဲ့သူကို ေပးအပ္ရမွာဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖမ္းဆုပ္ထားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ေတြပူလာၿပီး လက္ထဲမွာတင္ ပုပ္သြားမယ့္ အရာကို ရွင္သန္ေပါက္ပြားႏိုင္တဲ့ ေျမဆီမွာခ်၊ ဥယာဥ္မွဴးေကာင္းကို အပ္လိုက္ရမွာပါ။
ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးကာလ ၿပီးဆံုးပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အသည္းၾကားက မဲတစ္ျပားဆိုတာကို ထည့္ယုံနဲ႔ လုပ္ရည္ကိုယ္ရည္ ရွိတဲ့ ပညာတတ္ေတြကို အၿမီးေလးဆြဲလိုက္၊ တင္ပါးေလးပုတ္လိုက္၊ ေၾကာေလးသပ္လိုက္၊ ဝီစီမႈတ္ေမာင္းလိုက္ ခိုင္းစားရတာဗ်။ ဒီမိုကေရစီဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြေျပာပါတယ္။
ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႕ အခန္႔သားထိုင္ေနရုံ၊ ယက္ကန္ယက္ကန္လုပ္ရုံ၊ ဘီးေအာက္ခဲ ခုတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြရွိေနသေရႊ႕ စူပါမန္းေတာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ဦးမွာမဟုတ္ဘူး။ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ လႊတ္ေတာ္စရိတ္ ကုန္တယ္၊ အားနာပါ၊ တစ္ရက္ တစ္ေသာင္းစားေတြ ေအာ္ေနတာ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ အိမ္ေဖာ္လစာေလာက္ရွိတာကို ဘယ္ပညာတတ္/ စီးပြားေရးသမားမွ တစ္ႏွစ္ (၈)လ လႊတ္ေတာ္ႀကီး လာတက္မေနႏိုင္ေလာက္ဘူး။ လာတက္ေနလဲ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြ ျဖစ္လာမွာဘဲ။ သူတို႔လည္း ေရျမင့္ၾကာတင့္ ျဖစ္လာမွာေပါ့။
ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ နားၾကပါ။ တည္ေထာင္ေရးသမားေတြ ေနရာယူၾကပါ။ ျပည္သူေတြ ဝီစီမႈတ္ပါ။ ကိုယ္တိုင္လဲ ေျပးၾကပါ။ ဒီေန႔ ေနျပည္ေတာ္မွာ လုပ္သြားတဲ့ Debate ရဲ႕ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ All Inclusiveness, Optimism and Move forward ျဖစ္ပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြနားေတာ့
ေတာ္လွန္ရမဲ့အခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး…..
တပ္မေတာ္အစိုးရ လက္ထပ္မွာ ေနရာဌာနအသီးသီးကို ကိုင္တြယ္ရတာနဲ႔ အညီ လုံၿခံဳေရးအျမင္၊ အမိန္နာခံမႈ စတဲ့အခ်က္ေတြအျပင္ အသက္ခႏာၱရင္းႏွီး တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ေနရာရေစခ်င္တာ၊ ျပန္လယ္ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တာေတြေၾ
လက္သီးပုန္းထုိးတဲ့သူနဲ႔၊ ေပၚတင္ကန္တဲ့သူနဲ႔၊ အေဝးေရာက္ဆဲဆိုသူမ်ားနဲ႔ စစ္ေအးတိုက္ပြဲႀကီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဘာင္ဘီခၽြတ္မ်ားကလည္း စစ္သားစိတ္ရယ္ လက္ရွိလုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ တြယ္ထည့္လိုက္တာ မနည္းမေနာ။ ပါးနပ္တဲ့ ပညာရွင္ဆိုသူ အရပ္သားမ်ားကေတာ့ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သြားလုိက္တာ မိုးက်ေရႊကိုယ္ေတြလည္း WIN သူတို႔လည္း WIN ပါပဲ။ မ WIN တာကေတာ့ တိုင္းျပည္ေပါ့ဗ်ာ။ အရပ္သား ပညာရွင္မ်ားကေရာ အမွန္တကယ္ မေလာက္ငွတဲ့ လစာနဲ႔ တိုင္းျပည္အက်ိဳး အားႀကိဳးမန္တက္ လုပ္ပါ့မလား။ ဒါက အုပ္ခ်ဳပ္မႈအရည္အေသြး တိုင္းျပည္စီးပြားေရးေတြနဲ႔လည္း
ဘုန္းႀကီးလူထြက္၊ စစ္ထြက္ ဘာမွ သုံးမရဘူးတဲ့။ မွန္တဲ့အတိုင္းအတာထိ မွန္ပါတယ္။ သင္ယူတတ္ေျမာက္၊ က်င္လယ္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မတူတာလည္းပါ ပါတယ္။ စစ္တပ္ဆိုတာ အမိန္႔တစ္ခုတည္းနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ရတာမဟုတ္ဘူး။ လူသတ္လက္နက္ေတြ၊ ယႏၱယားေတြ၊ မ်ားျပားတဲ့ အသက္ခႏာၱေတြနဲ႔ ခ်ီ၊ တိုက္၊ ခံ၊ ခြာ စတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈ လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီးေတြကို သာမန္ပညာတတ္ေတြလည္း ဝင္လုပ္လို႔မရပါဘူး။ တပ္မေတာ္ဖက္က ကိုယ္ရည္ေသြးျပတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ငါသာလ်င္ ေကာင္းတယ္/ေတာ္တယ္ ဆိုတဲ့ အျမင္ေတြ ေျပာင္းလဲပစ္ရပါမယ္။ စစ္တပ္ဝင္လာလို႔ ႏို႔မိုဆိုရင္ ပညာတတ္ ရုိးသားသူေတြလုပ္လိမ့္မယ္ လို႔ထင္ျမင္ယူဆတာ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္လို႔ ပဲယုံၾကည္တယ္။ စနစ္ကိုသာ ေကာင္းေအာင္လုပ္ရမွာပါ။
ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ္လူေတြ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာ/လုပ္ငန္းေတြမွာ လုပ္ကိုင္/တာဝန္ေပးတာေတြ ရပ္ပစ္ရပါေတာ့မယ္။ "ငါတို႔က အသက္ေတာင္ ေပးခဲ့တာ၊ ငါတို႔ ဒီေလာက္ေတာ့ ခံစားသင့္တယ္" ဒီလိုလဲ မယူဆသင့္ေတာ့ပါဘူး။ "ဒါျဖင့္ ငါ့လူေတြ ဒုကၡေရာက္ရင္ ဒီအတိုင္း ထိုင္ၾကည့္ေနရမွာလား" ဒီလိုလဲ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ အလုပ္လုပ္ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္က တာဝန္ယူရမွာပါ။ မ်က္လုံး/လက္/ေျခ ဆုံးရႈံးခဲ့ရင္ က်ပ္ေငြ ေသာင္းဂဏန္း ျပဒါန္းထားတဲ့ ခံစားခြင့္ေတြကို ျပင္ဆင္ရမယ္။ "ငါတို႔က ေၾကးစားတပ္မေတာ္ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါရလို႔ ဒါလုပ္တာမဟုတ္ဘူးကြ" ဒါလဲမွန္ပါတယ္။ တလြဲမာနေတြနဲ႔ ကိုယ္ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ဦးေဆာင္ရတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းကို မႏွစ္သင့္ဘူး။
ဧရာဝတီနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာ တပ္မေတာ္က ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္သြားမယ္လို႔ ဆိုတယ္။ တပ္တြင္းစိုက္/ေမြး ေတြလုပ္မယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚ ဝန္မပိေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ (စကားခ်ပ္။ ။ငါ့ထမင္း ငါ့စားၿပီး ကာကြယ္ ေပးေနတာ ဆိုတဲ့ သေဘာ သက္ေရာက္ပါတယ္။) တစ္ခုလုံးၿခံဳၾကည့္ရင္ ေျဖသြားတာေကာင္းေပမယ့္ တပ္မေတာ္က ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကာကြယ္ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚမွာပဲ မွီခိုရမယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကလည္း ကာကြယ္ေရးဖက္မွာ တပ္မေတာ္ကို အားကိုးရမယ္။ အျပန္အလွန္ ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ အားကိုးမႈမရွိရင္ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈ ၾကာၾကာမတည္ေဆာက္ႏိုင္ဘူး။ တပ္မေတာ္ဟာ တိုင္းျပည္ကို ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး မျဖစ္ေစခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ့္ဝမ္းစာ ကိုယ္ရွာမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာဟာ ပေရာဖက္ရွင္နယ္ တပ္မေတာ္ မျဖစ္ေစပဲ ဂ်ပန္ေမဂ်ီေခတ္ တပ္မေတာ္လို၊ ျမန္မာဘုရင္လက္ထပ္က စစ္ခ်ီလိုက္၊ လယ္ျပန္စိုက္လိုက္ တပ္ေတာ္ေတြလို ျဖစ္သြားေစပါတယ္။ တိုင္းျပည္က ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ ဆက္သြား၊ ငါတို႔က ဆိုရွယ္လစ္ပုံစံနဲ႔ ဆက္ေနဦးမယ္ တစ္အုပ္/တစ္မ၊ ဆယ္မ်ိဳး/ဆယ္ေဘာင္ ေတြနဲ႔ ပင္ပန္းေနတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြဟာ ေခတ္မီ ယႏ ၱယားႀကီးေတြ၊ စစ္ေလယာဥ္/ေရယာဥ္ေတြ ထိန္းသိမ္း/ေမာင္ႏွင္၊ တိုက္ခၽြတ္၊ တိုက္ပြဲဝင္ၿပီး အျပန္မွာ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ကလို စိုက္/ေမြးၿခံထဲ ဆင္းသြားတာဟာ ပိုးပုဆိုးနဲ႔ ေနာက္ေဖးစီးဖိနပ္ တြဲဝတ္ ပြဲတက္သလို ဘယ္လိုမွ မလိုက္ဖက္ပါဘူး။ အေမရိကန္လို ေခတ္မီတပ္မေတာ္ေတြမွာ အရာရွိ/စစ္သည္ေတြ စိုက္/ေမြး လုပ္ခ်င္ လုပ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ Politic ေၾကာင့္ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ Moral အရ လုပ္ၾကတာဘဲ ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ တပ္လိုင္းခန္းမွာ ဆယ္မ်ိဳး/ဆယ္ေဘာင္/
ဘာရွာလား ဘာဂ်ာေခၚလားေတာ့ မသိ၊ ဝါးထရံ ဓနိမိုး ခေနာ္ခနဲ႔ ေဆာက္ေပးထားတဲ့ တပ္လိုင္းခန္းေတြမွာ ဟိုတိုး၊ ဒီေခြ႔၊ အခန္းရဖို႔ အလွည့္က်/ အမွတ္ေပးစနစ္နဲ႔ ေစာင့္ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သေဘၤာေပၚမွာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ စစ္သည္က သူ႔အမ်ိဳးသမီး ေခၚထားဖို႔ ဗ်ဴဟာမွဴးထိ တက္ေျပာရတယ္။ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ တစ္ခ်က္ခ်င္းတိုးလာတဲ့ ဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ယက္ကန္ယက္ကန္ပါဘဲ။ အသိတစ္ေယာက္ရဲ႕ Status မွာ ခေနာ္ခနဲ႔တဲပုတ္ ေက်ာင္းေလးမွာ ဗီြႏိုင္းနဲ႔ "ပညာေရးျဖင့္ ေခတ္မီ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးတည္ေဆာက္အံ့" လို႔ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာ ေတြ႔ရေတာ့ ဦးစီးခ်ဳပ္ရုံးက က်လာတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္အသစ္ "ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္ရန္" ေအာက္မွာ ေခတ္မီ သေဘၤာ (အမွန္တကယ္ ေခတ္မမီပါ) က အျပန္ ပလုိင္းေလးရယ္၊ ငါးျမွားတံေလးကို ဆြဲလို႔ ဖားရွာ၊ ငါးရွာထြက္ၿပီးမွ အိမ္ျပန္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ စစ္သည္ႀကီးေတြကို သတိရသြားတယ္။ တခါတေလမ်ား ေခ်ာင္းပိတ္/ေျမာင္ပိတ္ ပုဇြန္/ငါး (လက္သည္းခြံ သာသာ) ေတြ ဖမ္းဆီးလို႔ အၾကမ္းပန္းကန္ တစ္လုံးစာေလာက္ ဟင္းခြက္ရတာေတာင္ ကိုယ့္ဆရာသမား အတြက္ဆိုၿပီး ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ပို႔ေပးေတာ့ သည္းေျခက တက္လာတဲ့ အခါးရယ္၊ ရင္ဘတ္က ေစာင့္တဲ့ မ်က္ရည္ရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာ အေတာ္ထူအမ္းသြားခဲ့ရတယ္။ အဆိုးအေပေတြလို႔ ထင္ရေပမယ့္ သူတို႔ ရင္ဘတ္ထဲ ဝင္ၾကည့္လိုက္ရင္ သူတို႔မွာလဲ ဘဝေတြနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေအာက္ ဆိုေပမယ့္ သူအိမ္မွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီး။ အိမ္ေထာင္ဦးစီး တစ္ေယာက္ရ႕ဲ အခန္းက႑ဟာ မိသားစုအတြက္၊ တိုင္းျပည္အတြက္ အလြန္အေရးပါတယ္။ ညေနဆို သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚထိုင္လို႔ စကားစျမည္ေျပာရင္း "တပည့္ မင္း မိသာစုေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား" ဆိုေတာ့ "ဟုတ္ကဲ့ မိန္းမက အေၾကာ္ေရာင္းပါတယ္။ ညေနျပန္လာရင္ အေၾကာ္ေတာ့ မကုန္ဘူး ပိုက္ဆံေတြ အျမားႀကီးပါလာတယ္၊ သနပ္ခါးေတြေတာ့ ပ်က္လာတာေပါ့" တဲ့။ သူက ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာေပမယ့္ သူမ်က္ႏွာ ညိဳေမွာင္ေနတယ္။
ဒီလို ေျပာျပေနရတာ တပ္မေတာ္ သိကၡာက်ေစခ်င္လို႔ မဟုတ္သလို အမ်ားသူထံ မ်က္ရည္ခံ ထိုးေနစရာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က A အရပ္မွာ ေနခဲ့လို႔ A အရပ္အေၾကာင္း သိရွိ ခံစားေနရ သလို၊ B, C, D, ….. စတဲ့အရပ္ ေဒသ အားလုံး မတူကြဲျပားတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနၾကမွာပါ။ နက္ရိႈင္းမႈခ်င္း၊ အနာခ်င္း ၿပိဳင္ေနဖို႔ထက္ အနာသက္သာေအာင္၊ အနာမရင္ေအာင္၊ အနာေပ်ာက္ေအာင္ ကိုယ္စီကိုယ္စီ လုပ္သင့္တာပါဘဲ။ လူနာေတြ မစြမ္းရင္ ဆရာဝန္ေတာ့ ပင့္ရမယ္။ သမားေရာ၊ ေဆးေရာ၊ လူနာ သုံးပြင့္ဆိုင္မွ ေရာဂါေပ်ာက္မယ္လို႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။
ေျပာခ်င္တာက မိမိအသက္/ခႏာၱေတာင္ ေပးအပ္ကာကြယ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကို မိမိ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံမႈေၾကာင့္ ဆင္းရဲသြားမွာ မလိုလားပဲ လုပ္တတ္/လုပ္ႏိုင္သူေတြကို ေပးအပ္ရပါမယ္။ ဒါဟာ ေတာ္လွန္ေရး ၿပီးဆုံးခ်ိန္၊ ထူေထာင္ခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ ၾကြယ္ဝ ခ်မ္းသာလာတဲ့အခါ ေရျမင့္ၾကာတင့္ ဆိုသလို Professional Army, Modernized Army, Mechanized Army ျဖစ္လာမွာပါ။
ႏိုင္ငံေရးအင္အားစု ဆိုသူေတြ၊ တပ္မေတာ္အစိုးရကို လက္နက္/လက္နက္မဲ့ ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္၊ ႏူ/ဝဲစြဲ/ေထာင္က်/ေကာင္းစား ၾကတဲ့ အလႊာအသီးသီးဟာ ေတာ္လွန္ေရးေခတ္ ၿပီးဆုံးပါၿပီ။ မိမိ အနစ္နာခံခဲ့တာေတြ၊ ေထာင္က်ခဲ့တာေတြ ေရႏူးလို႔ အနာမက်က္ပဲ ပိုးဝင္သြားဖို႔ဘဲ ျမင္တယ္။ အတိုက္အခံ ပါတီႀကီးရဲ႕ ပုသိမ္ၿမိဳ႕နယ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျမင္ေတာ့ တရုတ္ျပည္ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရး ကာလကို သတိရမိတယ္။ ပါတီတြင္း ပညာတတ္ေတြ ေနရာရမွာ မလိုလားပဲ အစိုးရ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္ ေတာက္ေလ်ာက္ခံလာရသူေတြသာ ဆက္လက္ ဦးေဆာင္ခ်င္တဲ့ အသံေတြ ထြက္လာတယ္လို႔ ယူဆတယ္။ "ေငြရွိလို႔ ေခါင္းေဆာင္ကပ္တယ္။ ပါတီတြင္း ဘီလူးမဝင္လာၿပီ စသည့္စသည့္ အသံေတြ က်ယ္ေလာင္လာတာ ပါတီၿပိဳကြဲမွ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္မယ့္ လူတန္းစားအတြက္ နားဝင္ခ်ိဳလွတဲ့ သတင္းေတြျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ အေတြး/ခံစားခ်က္/အျမင္ ေတြဟာ ေခတ္ေဟာင္းအတိုင္း ရွိပါေသးလားလို႔ ယူဆပါတယ္။
တကယ္ဟုတ္/ မဟုတ္ မသိေပမယ့္ သာလြန္မင္းတရားရဲ႕ "တိုင္းျပည္ကို ငါ့ထက္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္ပါက ငါ့ရန္သူပင္ ျဖစ္ပေစ ငါ့ကို ႏိုင္ပါေစ" စကားလုံးအတိအက် ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္။ အႏွစ္သာရကို ေျပာတာပါ။ ကိုယ္က စားဖို႔မွ အႏိုင္ႏိုင္၊ ကိုယ္အျမင္/အေတြးက ကုိယ့္ လမ္းထိပ္ထက္မွ မေက်ာ္ရင္ ကိုယ့္ထက္သာတဲ့သူကို ေပးအပ္ရမွာဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖမ္းဆုပ္ထားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ေတြပူလာၿပီး လက္ထဲမွာတင္ ပုပ္သြားမယ့္ အရာကို ရွင္သန္ေပါက္ပြားႏိုင္တဲ့ ေျမဆီမွာခ်၊ ဥယာဥ္မွဴးေကာင္းကို အပ္လိုက္ရမွာပါ။
ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးကာလ ၿပီးဆံုးပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အသည္းၾကားက မဲတစ္ျပားဆိုတာကို ထည့္ယုံနဲ႔ လုပ္ရည္ကိုယ္ရည္ ရွိတဲ့ ပညာတတ္ေတြကို အၿမီးေလးဆြဲလိုက္၊ တင္ပါးေလးပုတ္လိုက္၊ ေၾကာေလးသပ္လိုက္၊ ဝီစီမႈတ္ေမာင္းလိုက္ ခိုင္းစားရတာဗ်။ ဒီမိုကေရစီဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြေျပာပါတယ္။
ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႕ အခန္႔သားထိုင္ေနရုံ၊ ယက္ကန္ယက္ကန္လုပ္ရုံ၊ ဘီးေအာက္ခဲ ခုတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြရွိေနသေရႊ႕ စူပါမန္းေတာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ဦးမွာမဟုတ္ဘူး။ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ လႊတ္ေတာ္စရိတ္ ကုန္တယ္၊ အားနာပါ၊ တစ္ရက္ တစ္ေသာင္းစားေတြ ေအာ္ေနတာ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ အိမ္ေဖာ္လစာေလာက္ရွိတာကို ဘယ္ပညာတတ္/ စီးပြားေရးသမားမွ တစ္ႏွစ္ (၈)လ လႊတ္ေတာ္ႀကီး လာတက္မေနႏိုင္ေလာက္ဘူး။ လာတက္ေနလဲ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြ ျဖစ္လာမွာဘဲ။ သူတို႔လည္း ေရျမင့္ၾကာတင့္ ျဖစ္လာမွာေပါ့။
ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ နားၾကပါ။ တည္ေထာင္ေရးသမားေတြ ေနရာယူၾကပါ။ ျပည္သူေတြ ဝီစီမႈတ္ပါ။ ကိုယ္တိုင္လဲ ေျပးၾကပါ။ ဒီေန႔ ေနျပည္ေတာ္မွာ လုပ္သြားတဲ့ Debate ရဲ႕ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ All Inclusiveness, Optimism and Move forward ျဖစ္ပါတယ္။