ေပးရန္က်န္

“ သင့္လက္မွလုိလားစြာ ေပးကမ္းသမွ်ကုိသာ ကၽြႏု္ပ္ယူပါမည္။ ေနာက္ထပ္မေတာင္းဆုိေတာပါ ”
“ ဟုတ္ေပၿပီ ေရာင္ရဲလြယ္ေသာ အသင္သူဖုန္းစား သင္သည္ ရွိသမွ်အကုန္ေတာင္းဆုိေနသည္တကား ”
“ အေလ့က် ပန္းကေလးတစ္ပြင္ရိွပါလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္၏ ႏွလုံးသားမွာ ပန္ဆင္လုိပါသည္ ”
“ ဆူးေတြမ်ားရွိရင္ေကာ ”
“ ကၽြႏု္ပ္အဆူးခံပါမည္ ”
“ ဟုတ္ေပၿပီ ေရာင္ရဲလြယ္ေသာ အသင္သူဖုန္းစား သင္သည္ ရွိသမွ်အကုန္ေတာင္းဆုိေနသည္တကား ”
“ သင့္ရဲ႕ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ုလံုးမ်ားကုိဖြင့္၍ ကၽြႏု္ပ္ကုိၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္၏ ဘ၀တြင္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီ”
“ ရက္စက္တဲ့ အၾကည့္မ်ားျဖစ္ရင္ေကာ ”
“ ကၽြႏု္ပ္၏ ႏွလုံးသားမွာ ထြင္းေဖာက္သိမ္းထားပါမည္ ”
“ ဟုတ္ေပၿပီ ေရာင္ရဲလြယ္ေသာ အသင္သူဖုန္းစား သင္သည္ ရွိသမွ်အကုန္ေတာင္းဆုိေနသည္တကား ”
မုိးမုိးအင္းလ်ားဘာသာျပန္သည့္ တဂုိး၏ ေမတၱာသူဖုန္းစားအေၾကာင္း ဖတ္ေနရင္း ေကာ္ဖီကုိ တစ္ငုံမွ် ေသာက္လုိက္သည္။ ေသာက္ေနရင္း ဆုိင္က အဘြားႀကီး၏ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ ထြက္လာသည္။
“ အဲဒီေကာင္ေပါ့ ဆုိင္ကယ္ဆီ ဂါလံ၀က္ေလာက္ေခ်းပါဆုိလုိ႔ ေပးလုိက္ပါတယ္။ ျပန္ေတာင္းေတာ့
မသိသလုိသိသလုိလုပ္ေနတယ္။ ငါ့ကုိေတာင္ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္နဲ႔ ျပန္ေျပာေနေသးတယ္။ သူေတာင္းစားေတြေလ၊ ခြက္ မပါဘဲ လက္နဲ႔ေတာင္းစားတဲ့သူေတာင္းစားေတြ ”
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာ္ဖီဖုိးရွင္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ထျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ခဲ့သည့္ လမ္းတစ္လွ်ာက္တြင္ ေတာင္းခံစားေသာက္ေနသူတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ျမင္ေတြ႕ရျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သူတုိ႔ဘ၀ေတြ ဘယ္ကလာသလဲ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ဒီဘ၀ေရာက္ေနရတာလဲေတြးရင္း လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနမိသည္။
သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေရွေရာက္ေတာ့ လွမ္းေခၚလုိက္သည္။ အိမ္ထဲက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ အေမထြက္လာၿပီး
“ မင္းသူငယ္ခ်င္းလယ္ထဲသြားတယ္ကြ။ လုိက္သြားခ်င္သြားေလ။ သြားတာမၾကာေသးဘူး”
“ ဟုတ္ကဲ့အန္တီ။ လုိက္သြားလုိက္ပါ့မယ္ ”
ကၽြန္ေတာ္လည္း လယ္ထဲဆက္လုိက္သြားသည္။ လယ္ထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေတြ႕သျဖင့္ ေနာက္ၿပီး ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။
“ ဟေကာင္ႀကီး စီးပြားေရး၊ ႀကီးပြားေရးလုပ္မေနနဲ႔ဦး သမီးရည္းစားေရးလည္းလုပ္ဦးဟ”
သူငယ္ခ်င္းက ၀မ္းသာအားရေျပးလာသည္။
“ စာေရးဆရာႀကီးပါလား ငါ့ေကာင္ႀကီး ဆံပင္ျဖဴေတြထြက္ေနၿပီ၊ အရြယ္ေလးႏုေအာင္လုပ္ဦး ”
ႏွစ္ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာျဖင့္ အပင္ေအာက္သြားထုိင္ၾကသည္။
သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ မိသားစုအေၾကာင္း၊ စီးပြားေရးအေၾကာင္း ေျပာရင္း သူ႕လယ္အေၾကာင္းေရာက္သြားသည္။
“ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေသခ်ာလုပ္ေနရတယ္ကြာ။ မႏွစ္က မုိးဖ်က္လုိ႔စပါးေတြ သိပ္မရလုိက္ဘူး ”
မႏွစ္က ရိတ္သိမ္းခ်ိန္မွာ ရြာသည့္မုိးေၾကာင့္ စပါးမ်ားပ်က္စီးရေၾကာင္း၊ ပဲမ်ားလည္း အဖတ္မတင္ေၾကာင္း၊ ရာသီဥတုေကာင္းမြန္ဖုိ႔ ဆုိေတာင္းေနရေၾကာင္းႏွင့္ ေဆာင္းသီးႏွံမ်ားကုိပါ အားထား ေနရေၾကာင္း သူကေျပာျပသည္။ သူကပဲ ဆက္ၿပီး
“ ဒီႏွစ္ေတာ့ အိမ္ၿခံထဲမွာ ငရုတ္၊ မာလကာပင္ေတြ စုိက္ဖုိ႔ေျမႀကီးကုိ ေသေသခ်ာခ်ာျပင္ေနရတယ္ကြ။ ေျမေဆြးထည့္သင့္တာထည့္။ ဓာတ္ေျမၾသဇာျဖည့္သင့္တာျဖည့္ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္အရင္းအႏွီးစုိက္ရတာကြ”
စေကာင္းကေကာင္းေနေပမယ့္ ျပန္ဖုိ႔အခ်ိန္လင့္လာသည္။
“ သူငယ္ခ်င္းေရ စကားေတာ့ေျပာလုိ႔ေကာင္းတယ္ကြာ။ ငါအိမ္မွာလုပ္စရာရွိေသးလုိ႔ ျပန္ဦးမယ္။ ေနာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆးေတြ႕ၾကတာေပါ့ ”
“ စားၿပီးမွျပန္ေလကြာ တစ္ခါတေလလာလည္တာကုိ ”
“ ေတာ္ပါၿပီကြာ။ မစားေတာ့ပါဘူး။ မင္းလည္း ငါ့စီကုိလာလည္ဦးေႏွာ္ ”
ကၽြန္ေတာ္သူစီမွ ျပန္ခဲ့လုိက္သည္။
…………………………………………….
ညေနစာစားၿပီး ခဏထုိင္ေနစဥ္မွာပင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ၀င္လာသည္။
“ ဘုရားသြားရေအာင္ကြာ ”
“ ဟေကာင္းတာေပါ့ကြ။ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ပဲ ”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာေျပာဆုိဆုိထြက္ခဲ့သည္။ အေမႊးတုိင္း၊ ဖေယာင္းတုိင္မ်ား ၀င္၀ယ္ၾကသည္။ ဘုရားတြင္ အေမႊးတုိင္၊ ဆီမီးမ်ားကပ္လွဴ၊ ရွိခုိးၿပီး ေဆာင္းတန္းထဲတြင္ ထုိင္ျဖစ္ၾကသည္။
“ ေအးကြာ ငါလည္း အလုပ္ေလွ်ာက္ထားေတာ့ အလုပ္ရဖုိ႔ဆုေတာင္းမိတယ္။ အလုပ္ရမွ မိသားစု အဆင္ေျပမွကြ ”
သူဆုေတာင္းကုိေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဘာဆုေတာင္းသလဲေမးလာသည္။
“ ငါကေတာ့ကြာ သိတဲ့အတုိင္း စာေရးတာရူးသြပ္သူဆုိေတာ့ စာေရးဆရာျဖစ္ဖုိ႔ေပါ့ ”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေန၀င္လာခ်ိန္တြင္ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။
……………………
ည သာေနေသာလကုိေငးၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိသည္။
ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး ေတာင္းျခင္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ရသည္။
အေၾကြးေတာင္းခံသူ၊ ေတာင္းစားသူတခ်ိဳ႕၊ ဆုေတာင္းေနသည့္ သူငယ္ခ်င္း။ ၿပီးေတာ့ သဘာ၀ႀကီးက ေတာင္းဆုိေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းစုိက္ပ်ိဳာား။ သူကသဘ၀ေျမႀကီးမွ ေတာင္းခံေနျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေရာ …
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာေတြေရးၿပီး ေမတၲာမ်ားကုိ ေတာင္းခံေနျခင္းျဖစ္သည္။
ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ အသီးသီးေတာင္းဆုိေနၾကၿပီ။ ယူခဲ့ၾကၿပီ။ ယူေနၾကသည္။
ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပန္လည္ေပးဆပ္ရေပမည္။
ဘာေတြျပန္ေပးဆပ္ရမလဲ..
ေသခ်ာသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေပးရန္က်န္ပါဦးမည္။ ေပးရန္က်န္ပါလိမ့္မည္။

ေမာင္ပုိင္
၁၄-၄-၂၀၀၆