တိတ္ဆိတ္ရာကုိရွာတယ္။ တိတ္ဆိတ္ခ်ိန္မွာ အစပ်ိဳးတယ္။
စိတ္ကေတာ့ စတင္ ဆူညံလာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးမွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရွိတယ္။
ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းရွိတယ္။ မွတ္စု တစ္အုပ္ရွိတယ္။
ဟုိတစ္ဒီတစ္စလွန္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြရွိေနတယ္။
အုိႏြမ္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပါရမီျဖည့္ဖက္ ကြန္ပ်ဴတာေလးက ေရွ႕မွာရွိတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ စာတစ္ပုဒ္အတြက္ စတင္လုိက္တာ…က
တစ္ခါတစ္ခါ ေမးေထာက္ၿပီး စာတစ္ေၾကာင္းအတြက္ ဦးေႏွာက္ေတြ ေဒါင္ခ်ာေျပးေနတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ စကားလုံးတစ္လုံးအတြက္ ႏွလုံးသားေတြ တုန္လႈပ္ေနတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ စာတစ္ပုိဒ္ဟာ ႏွစ္မ်ားစြာက ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈေတြျဖစ္ေနတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ စာတစ္ပုိဒ္ဟာ မျဖစ္လုိက္ရတဲ့ ဘ၀ေတြအတြက္ နာက်ည္းေပးဆပ္ျခင္း၊
လုိခ်င္ေတာင့္တျခင္း၊ ေမွ်ာ္ကုိးျခင္း အိပ္မက္ေတြ ျဖစ္ေနျပန္ေသးတယ္။
အဲ…တစ္ခါတစ္ခါက်ျပန္ေတာ့လည္း ဘ၀အငွားေတြကုိ ရင္ဘတ္အရင္းနဲ႔ ေရးရျပန္ေသးတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ ေတာက္ေခါက္ခ်င္ေခါက္တယ္။ စုတ္သပ္ခ်င္သပ္တယ္။ ေက်နပ္ခ်င္ ေက်နပ္တယ္။
မ်က္ရည္စုိ႔ခ်င္စုိ႔တယ္။ လက္ခေမာင္းခတ္ခ်င္ခတ္တယ္။
တစ္ခါတစ္ခါမွာလည္း မ်က္လုံးေတြျပာေ၀လာတဲ့အထိ စာတစ္ပုိဒ္မၿပီးႏိုင္ေသးဘူး။
အဲ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့..
စိတ္အလ်ဥ္နဲ႔ လုိက္ပါၿပီး လက္ေတြလြင့္ေမ်ာလုိ႔
ေဟာတစ္ေၾကာင္း ေဟာတစ္ေၾကာင္း ခပ္သြက္သြက္ ေရးျခစ္လုိက္ႏိုင္တယ္။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့
ဒီတစ္ပုဒ္ကအေတြးစက ေနာက္တစ္ပုဒ္အတြက္ အေတြးစျဖစ္လုိ႔
ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။
အဲ ငုတ္တုတ္ေမ့ၿပီး မုိးလင္းမွ တစ္ေရးႏိုးခဲ့တာလဲ မနည္းလွေတာ့ဘူး။
ဒါနဲ႔ပဲ ဒီစာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ႏွလုံးသားနဲ႔ ေရးျခစ္မိရင္း….
ကၽြန္ေတာ္စာေရးေနမိပါသည္…။
ေမာင္ပုိင္
၃၀-၆-၂၀၁၃။
— with William Tuntunko and 3 others.