Image may be NSFW.
Clik here to view.
ကေလးငယ္တဦး ေဆာ့ကစားရင္း အေရာင္လက္လက္ ေက်ာက္ေလးတပြင့္ ေကာက္ရ၊ ကေလးပီပီ အေရာင္လွတာေလးေလာက္ပဲ သိျပီး၊ က်န္တဲ့ အရည္အေသြး ဘာမွမသိ။ မိဘေတြကုိ ျပၾကည့္ေတာ့လည္း ထူးျခားတဲ့ စဲြျငိမႈ သိသိသာသာမရွိ။ ဘာသိဘာသာ စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိသလုိ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ နုိ႔ေအးေခ်ာင္းသည္ အိမ္ေရွ႕ ေရာက္လာ။ ကေလးက စားခ်င္၊ မိဘမွာ ဝယ္ေကၽြးဖုိ႔ရာ ပုိက္ဆံမရွိ။ ဒီေတာ့ ေစာေစာက ကေလးေကာက္ရလာတဲ့ ေက်ာက္ပြင့္ေလးျပျပီး နုိ႔ေအးေခ်ာင္း တခုႏွင့္ လဲလွယ္ေပးပါရန္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာ။ နုိးေအးေခ်ာင္းသည္လည္း ေက်ာက္ေလးကုိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ပြတ္သပ္ၾကည့္ရင္း အေရာင္အဆင္းလွလွေလး သေဘာက်။ ဘာမွအသံုးမတည့္ေတာင္ အလွၾကည့္လုိ႔ ရေပသားပဲ စိတ္ထဲေတြးမိ။ နုိ႔ေအးေခ်ာင္းတခု အလကားေကၽြးလုိက္ရလုိ႔ သူ႔အတြက္ ဘာအပန္းၾကီး တာလုိက္လုိ႔။ ဒီေတာ့ ကေလးစားခ်င္ ေနရွာတဲ့ နုိ႔ေအးေခ်ာင္းတခု ထုတ္ေပးျပီး ေက်ာက္ေလးကုိ အိမ္ယူလာခဲ့။
အဲဒီကတဆင့္ ရတနာအတုိအစ ဝယ္သူနဲ႔ အေၾကာင့္သင့္ဆက္မိျပီး ေငြအသျပာ ရာဂဏန္းနဲ႔ ျပန္ေရာင္းလုိက္။ အတုိအစဝယ္သူက ေက်ာက္ကုန္သည္ေပါက္စတဦးထံ ေထာင္ဂဏန္းရွိတဲ့ ေငြနဲ႔ ထပ္ေရာင္း… တဆင့္ထက္ တဆင့္ လက္ေျပာင္းသြားလုိက္တာ.. ေနာက္ဆံုး ေက်ာက္မ်က္ရတနာ ကၽြမ္းက်င္သူ သူေဌးၾကီးလက္ထဲ အေရာက္မွာ ေစာေစာတုန္းက လမ္းေဘးေကာက္ရ ေက်ာက္ပြင့္ေလးဟာ တန္ဖုိးမျဖတ္သာတဲ့ ပတၱျမားၾကီး ျဖစ္ေနမွန္း သိရ။
အရင္ဆံုး ေကာက္ရတဲ့ ကေလး…. နုိ႔ေအးေခ်ာင္း တခုနဲ႔သာ ရင္ေအးခြင့္ ရခဲ့ရွာေသာအျဖစ္။
…………………………………………………..
ေက်ာင္းတက္လုိ႔ ျမန္မာဖတ္စာမွာ ေရႊသားစင္စစ္ကုိ ေရႊမွန္းမသိ၊ ေရႊခြက္တလံုးကုိ အေပါစား ရဲြတကံုးနဲ႔ လဲလွယ္ဖုိ႔ရာ ေတာင္းပန္ခယရွာေသာ ေျမးအဖြားနွစ္ဦးရဲ႕ အသိဥာဏ္ နံုမဲြမႈအေပၚ မတရားအျမတ္ထုတ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားတဲ့ ဝိသမေလာဘသား ရဲြကုန္သည္… သူထားတဲ့ေစတနာ သူ႔ျပန္အက်ဳိးေပး၊ ျမစ္ကမ္းဆိပ္မွာ ေသာက ပရိေဒဝမီး ေလာင္ကၽြမ္းျပီး ရင္ကဲြနာက် ဇာတ္သိမ္းမလွတဲ့ အျဖစ္ကုိ ဖတ္မွတ္သင္ယူဖူးေတာ့ …. ။
Image may be NSFW.
Clik here to view.
ေၾသာ္… လူ႔ေလာကမွာ ေလာဘ ေမာဟ ကိေလသာတရားေတြ လြန္က်ဴးလြန္းရင္ ကုိယ့္ရႈိ႕တဲ့မီး ကုိယ့္ျပန္ေလာင္တာ ခံရသလုိ ကုိယ္သာလွ်င္ နစ္နာရတဲ့ အျဖစ္ေတြလည္းရွိပါလားလုိ႔ သံေဝဂ တရားေလး ဆင္ျခင္မိခဲ့တယ္။
ဒါေတြက တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ မေသခ်ာတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ဒ႑ာရီ ပံုျပင္သေဘာသာ။
……………………………………………………………………………………………………….
………………………………………………………….
ေရတပ္မွာ အမႈထမ္းျဖစ္လာတဲ့အခါ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားတဲ့ ေရတပ္သားၾကီးတခ်ဳိ႕ ေျပာျပလုိ႔ နုိ႔ေအးေခ်ာင္း ပံုျပင္ဆန္ဆန္ အျဖစ္မွန္ ဇာတ္လမ္းတခု သိခဲ့ရျပန္တယ္။ ကုိကုိးကၽြန္းဘက္ကုိ ေရာက္သြားတဲ့ ေရတပ္သား တဦး၊ ပင္လယ္ေရတက္လႈိင္းပုတ္ခတ္ ေသာင္ျပင္စပ္မွာ ကပ္တင္က်န္ေနတဲ့ ငါးၾကီးအံဖတ္ဆုိတာေတြ႔ေတာ့ အိတ္တလံုးနဲ႔ထည့္ျပီး သေဘာၤေပၚယူတင္လာခဲ့။
Image may be NSFW.
Clik here to view.
ရန္ကုန္အျပန္ခရီးတေလွ်ာက္ အဆူအေငါက္ခံျပီး အပါသယ္လာ။ ရန္ကုန္ေရာက္ျပန္ေတာ့ အေရးတယူ စိတ္ဝင္စားသူ မရွိ။ ဝယ္မယ့္သူလည္း မေတြ႔နုိင္ ျဖစ္ေနတာမုိ႔ ကုိယ္ယူလာတဲ့ ပစၥည္းဟာ ငါးၾကီးဆီ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လား သံသယအေတြး ဝင္လာ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတပ္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ဌာန နေဘး ေခ်ာင္ကြယ္ တေနရာမွာ ျဖစ္သလုိ သိမ္းဆည္းထား။
အဲဒီ ပစၥည္းက ထြက္လာတဲ့ ပုပ္အဲ့အဲ့အနံ႔ကုိ ဘယ္သူမွ ႏွာေခါင္းမခံနုိင္ … ပြစီညံ အျပစ္တင္သံေတြ ေန႔စဥ္ ၾကားေနရ။
တေန႔မေတာ့ ဝယ္လက္ပဲြစားတဦးလာၾကည့္ျပီး မလုိခ်င္လုိခ်င္ဟန္နဲ႔ တန္ရာတန္ေၾကးရယ္မဟုတ္၊ ေငြစကၠဴ တခ်ဳိ႕ ထုတ္ေပးျပီး ယူသြား။ ေရတပ္သားခမ်ာ သူမ်ားအေျပာခံရတာလည္း သက္သာ။ ေငြေလးတခ်ဳိ႕လည္း သံုးစဲြ နုိင္ျပီဆုိေတာ့ ငါလံု႔လထုတ္ခဲ့တာ အလာကားမဟုတ္ပါလား ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ ပီတိေတြျဖာ။
ဟုိတဆင့္ခံပဲြစားက ထပ္ဆင့္ေရာင္းခ်လုိက္တဲ့ ေငြနဲ႔ တုိက္ခန္းေတြဝယ္၊ ရတနာေတြဝယ္နုိင္တဲ့ အျဖစ္ကုိ သိတဲ့ အခါက်မွ ႏွေျမာတသ,မဆံုး ရင္ကဲြနာမက်တက် ခံစားလုိက္ရရွာ။
ဟုိင္းၾကီးကၽြန္းမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရေတာ့လည္း အဲဒီအျဖစ္မ်ဳိး ပေဟဠိဆန္တဲ့ ငါးၾကီးဆီ ပံုျပင္ေတြ ၾကားသိ ရပါေသးတယ္။
…………………………………………………………………………………………………………….
ဟုိတေလာက မေတြ႔ျဖစ္တာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ဦးေလးတေယာက္နဲ႔ အမွတ္မထင္ ဆံုေတြ႔ ျဖစ္တဲ့အခါ… တူဝရီးႏွစ္ေယာက္သား ေျပာစရာစကားေတြက မကုန္နုိင္။
ဦးေလးက အသက္အရြယ္ ဇရာေထာင္းတာေၾကာင့္ နည္းနည္းအုိစာသြားတဲ့ ရုပ္သြင္ကုိေဆာင္ေနေပမဲ့ ေဖာ္ေရြ လႈိက္လွဲတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ရုိးသားပြင့္လင္းစြာ ေျပာဆုိတတ္တာေတြကေတာ့ အရင္အတုိင္းပဲ မေျပာင္းမလဲ ေတြ႔ေနရ ပါတယ္။ ဦးေလးၾကည့္ရတာ ေလာကဓံတရားနဲ႔ အေတာ္ကုိေနသားတက် ျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။
ဒီဘက္ကမ္းမွာ အလုပ္လာလုပ္တဲ့ သမီးဆီကုိ ခဏလာလည္တဲ့အခုိက္ က်ေနာ္နဲ႔ ဆံုေတြ႔ခြင့္ရတာပါ။
ဦးေလးက အလုပ္ၾကိဳးစားတယ္။ ဝိရိယရွိတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ စနစ္က်ျပီး အကြက္လည္းျမင္တတ္တယ္။ ရြာမွာေနတုန္း အိမ္ေထာင္က်။ အိမ္ေထာင္သက္ ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္ေလာက္အရမွာ တတံုးထြန္စာ လယ္ ၆ ဧကနဲ႔ ႏြားတရွဥ္း၊ သစ္သားအိမ္တေဆာင္ ပုိင္ဆုိင္ေနျပီ။ ရြာမွာဆက္ေနရင္ ဒီထက္ပုိျပီး ၾကီးပြားဖုိ႔ရွိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဦးေလးအေတြးက ဒီရြာေလးမွာ ေနရတာေလာက္နဲ႔ မေက်နပ္ခ်င္ဘူး။ ျမိဳ႕ျပကုိေျပာင္းျပီး အေျခခ်ခ်င္ စိတ္ရွိတယ္။ ေမြးထားတဲ့ သားသမီးေနာင္ေရး အတြက္လည္း ပါတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကုိ အလည္သြားခုိက္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထားကုိ သူေလ့လာတယ္။ အဲဒီတုန္းက မဆလေခတ္ ေမွာင္ရီလုလု ေနညိဳခ်ိန္။ ဦးေနဝင္း အစုိးရရဲ႕ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ဖံြ႔ျဖဳိးမႈစီမံကိန္းမွာ ေျမာက္ဥကၠာလာပ ၆ ေကြ႔လမ္းဆံုကေန မဂၤလာဒံု ေထာက္ၾကံ႕ဘက္ ေဖာက္ထြက္ထားတဲ့ အမွတ္ ၃ လမ္းမၾကီး လည္းပါရဲ႕။ ေဖာက္လုပ္စ ေျမနီ လမ္းမတန္းမွာ ‘အိမ္ေရာင္းမည္’ ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားတာျမင္ေတာ့ ဦးေလး စိတ္ကူးယဥ္လုိက္တယ္။
‘ဒီေနရာ အကြက္အကြင္းေလးမွာ ဒီေခတ္ကာလေပါက္ေစ်းနဲ႔ဆုိရင္ အိမ္တေဆာင္ေျမတကြက္ေလာက္ေတာ့ ငါ့မွာရွိတာေလး ထုခဲြလုိက္တာနဲ႔ ဝယ္နုိင္တယ္။ ေနာင္တခ်ိန္ လမ္းစီမံကိန္း အေကာင္အထည္ေပၚလာတဲ့အခါ အခ်က္အျခာ ျဖစ္လာမယ့္ေနရာပဲ။’
ဦးေလး ရြာျပန္လာျပီး ပုိင္ဆုိင္သမွ် လယ္၊ႏြား၊လွည္း အိမ္ကစ ေရာင္းခ်ျပီး ရန္ကုန္ေျပာင္းဖုိ႔လုပ္တယ္။ လူၾကီး မိဘေတြက ‘ဟဲ့.. သူငယ္ အုိခါမွ ေငြတရာျဖစ္မယ့္ကိစၥ စိတ္ကူးမယဥ္စမ္းပါနဲ႔… ကုိယ့္ေျမကုိယ့္ရြာမွာ မိရုိးဖလာ လုပ္စားလည္း လူ႔ေအာက္မက်နုိင္ပါဘူး’ ဝုိင္းဝန္း ေဖ်ာင္းဖ်ၾကေပမယ့္ ဦးေလးရဲ႕ ဆႏၵက သတ္မွတ္ျပဌာန္းျပီး သားမုိ႔ ဘယ္လုိမွ ျပင္မရေတာ့။
ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အခါ ဆုိင္းဘုတ္ကပ္ထားတဲ့အိမ္ကုိ ေစ်းနာညွိျပီး ဝယ္လုိက္တယ္။ ပုိတဲ့ေငြနဲ႔ ဆုိကၠားေလး တစီးေတာင္ ဝယ္နုိင္ေသး။ ေတာသားျမိဳ႕ေရာက္စ ရရာအလုပ္ဝင္လုပ္ရင္ မကၽြမ္းမက်င္ ေအာက္ဆံုးလုပ္ခနဲ႔ မိသားစုအသံုးစရိတ္ မေျပလည္နုိင္။ ကုိယ္ပုိင္ဆုိကၠားနင္းတာက သူမ်ားဆီမွာ လုပ္ရတာထက္ ေတာ္ေသး တယ္ေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ တေနကုန္ဆုိက္ကားနင္းလုိ႔ရတဲ့ေငြဟာ ပုိလွ်ံတယ္မေျပာသာေပမဲ့ မိသားစု ဟန္မပ်က္ စားနုိင္ေနနုိင္ ကေလးေတြလည္း ေက်ာင္းထားနုိင္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေလးတုိ႔က အရြယ္ေတြ ဟုိင္းခါနီးမွ အိမ္ေထာင္က် သမီးတဦးနဲ႔ သားတဦးသာ ထြန္းကားရွာတယ္။
ေနာက္ပုိင္း ကေလးေတြ အလယ္တန္း.. အထက္တန္းေရာက္လာခ်ိန္၊ မဂၤလာဒံုဥယာဥ္ျမိဳ႕ေတာ္စီမံကိန္းနဲ႔ ေအာင္မဂၤလာအေဝးေျပးဂိတ္ေဆာက္လုပ္မယ့္သတင္း ထြက္ေပၚလာခ်ိန္၊ ဦးေလး ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီျပီး ေမွ်ာ္မွန္း အားခဲထားတဲ့ အိပ္မက္ေတြ နုိးထအေရာင္လက္လာခ်ိန္မွာ မျမင္သာတဲ့ ကံၾကမၼာတရားရဲ႕ ေမႊေႏွာက္မႈဒဏ္ကုိ ခံလုိက္ရတယ္။ ေျခေထာက္ တဖက္ ေလျဖန္းသလုိျဖစ္ျပီး ဦးေလး ဆုိကၠားမနင္းနုိင္ရွာေတာ့။
အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက ေဒၚေလးခမ်ာ မိသားစုအတြက္ တတ္နုိင္တဲ့ဘက္က ဝင္ေငြရွာရင္း အိမ္ေထာင္ဦးစီး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာရတယ္။ အင္းစိန္ေစ်း၊ သီရိမဂၤလာေစ်းေတြက ရာသီေပၚသီးႏွံေလးေတြ ဝယ္ျပီး လမ္းထိပ္ေစ်းတန္းေလးမွာ လက္လီျပန္ေရာင္းရတာ။
သူရတဲ့အျမတ္က မီးဖုိေခ်ာင္ စားစရိတ္ကာမိတယ္ ဆုိေပမဲ့ နာတာရွည္သေဘာျဖစ္ေနတဲ့ ဦးေလးအတြက္ ေဆးဖုိးကိုေတာ့ လက္လွမ္းမမီျဖစ္ေနရတယ္။ မက်န္းမာတဲ့ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေစလုိ ေတာ့ ေစ်းေရာင္းရတဲ့ အရင္းနဲ႔ အျမတ္စာရင္းကုိ အဆင္ေျပသလုိ ဖံုးဖိကာ ကုလားဖန္ထုိးရင္း ဣေျႏၵမပ်က္ ေနလာလုိက္တာ ေနာက္ဆံုး ေၾကြးစာရင္းရွင္းမနုိင္ေတာ့ အိမ္ဂရံေပါင္ရတဲ့အျဖစ္ ေရာက္ေရာ။ ျမဳိ႕မွာ အိမ္ဂရံ ေပါင္ႏွံရတာကလည္း သိတဲ့အတုိင္း သတ္မွတ္ကာလအတြင္း ျပန္မေရြးနုိင္ရင္ အဆံုးသေဘာရွိေနေတာ့ အေရာင္းစာခ်ဳပ္ပါ လက္မွတ္ထုိးေပးလုိက္ရတာ။
Image may be NSFW.
Clik here to view.![]()
တုိတုိပဲ ေျပာပါစုိ႔ဗ်ာ.. မိန္းမသားတဦးရဲ႕ ပ်ံက်ေစ်းေရာင္းရတဲ့ဝင္ေငြဟာ ေၾကြးဆပ္ဖုိ႔ေနေနသာသာ ေန႔စဥ္ အိမ္အသံုးစရိတ္ေတာင္ ေျခြေျခြတာတာ ဇယားခ်သံုးေနရတာဆုိေတာ့ အေပါင္စာခ်ဳပ္ကာလ စြန္းစြန္းျဖစ္လာ ခ်ိန္မွာ အရင္းနဲ႔အတုိးေပါင္း၊ အိမ္ရဲ႕တန္ေၾကးကုိ ကာလေပါက္ေစ်းမဆုိသာပဲ အဖုိးျဖတ္၊ ေနာက္ထပ္ေငြ အနည္းအက်ဥ္းရလုိက္ျပီး အိမ္ေပၚက အျပီးဆင္းခဲ့ရ၊ အိမ္ပုိင္ဘဝကေန အိမ္ငွားဘဝကုိ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ကူးေျပာင္းခဲ့ရေတာ့တယ္။
မတတ္သာေတာ့ သမီးၾကီးကုိ ေက်ာင္းႏႈတ္၊ အေမနဲ႔ေစ်းကူေရာင္းေစတာကေန အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုတခုမွာ အလုပ္ဝင္လုပ္ ေစခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအထည္ခ်ဳပ္မွာလုပ္ရင္း အဆက္အသြယ္ရျပီး ဒီဘက္နုိင္ငံထိကူးလာတာ ခုဆုိ ဆယ္ႏွစ္နီးပါး ရွိျပီပဲ။
သမီးအလိမၼာေလးက သူရတဲ့ လုပ္ခကုိ ျခစ္ျခဳတ္စုေဆာင္းျပီး ပုိ႔ေပးေနတဲ့ေငြနဲ႔ က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစုသံုးဦး စားဖုိ႔ လည္ပတ္ရံုေလာက္ ပဲရွိပါတယ္။ အိမ္တေဆာင္ျပန္ဝယ္နုိင္ဖုိ႔ေတာ့ ဘယ္လုိမွ မတတ္နုိင္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အေဖျဖစ္သူ က်န္းမာေရး ျပန္ထူေထာင္လာတာရယ္၊ ေမာင္ေလး ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ေအာင္သြားတာရယ္က သူ႔အတြက္ အေမာေျပ မဂၤလာသတင္းေတြျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
………………………………………………………………………………..
‘ဖုိးေက်ာ္အေျခအေနေရာ ဘယ္လုိရွိလဲ ဦးေလး .. အဆင္ေျပရဲ႕လား’ လုိ႔ ဦးေလးရဲ႕ သားငယ္အေၾကာင္း စကားစပ္မိေတာ့…
‘မင္းညီ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာ ဗုိလ္သင္တန္း ေလွ်ာက္တာ အေရြးမခံရဘူး။ အဲေတာ့ ရဲေဘာ္အျဖစ္န႔ဲပဲ တပ္ထဲဝင္သြားျပီး ခုေတာ့ မင္းလုိပဲ တပ္ၾကပ္ၾကီးစာေရးဘဝနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်လုိ႔ ခေလးခေလာက္ေတာင္ ရေနျပီဟ’ ဆုိလုိ႔ မ်ဳိးရုိးဂုဏ္ေစာင့္ထိန္းတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္အတြက္ ဂုဏ္ယူျပံဳးေလး ျပံဳးမိလုိက္ေသးတယ္။
‘ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ဦးေလးအရင္ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ေနရာမွာ ခုဆုိ ေတာ္ေတာ္စည္ကားေနေလာက္ျပီေနာ္’
အလုိက္မသိ ေမးလုိက္မိတဲ့ က်ေနာ့္စကားအဆံုးမွာ ဦးေလးမ်က္ႏွာ သိသိသာသာ ညွိဳးေရာ္သြားတာ သတိထား မိလုိက္ပါတယ္။ ဦးေလး အတန္ၾကာေငးေနျပီးမွ ‘ေအးေပါ့ကြာ… အဲဒီေနရာမွာ အရင္က တဲပုတ္ေတြေပ်ာက္ျပီး တုိက္ေတြတန္းစီေနတာပဲ.. ေျမေစ်းကလည္း ေပ ၄၀x၆၀ တကြက္ကုိ သိန္းေထာင္ဂဏန္းေလာက္ျဖစ္ေနျပီ.. ငါသာက်န္းမာေရး ေကာင္းခဲ့ရင္ မိသားစုအေျခအေန ေတာင့္ေတာင္းတင္းတင္း ျဖစ္ေနမွာ’ လုိ႔ ေဆြးေဆြး ေျမ႕ေျမ႕ ေလသံနဲ႔ ေျပာရွာတယ္။
မိသားစုဘဝတုိးတက္ေကာင္းစားဖုိ႔ ဥာဏ္နဲ႔ ဝိရိယ စုိက္ထုတ္နုိင္ခဲ့တဲ့ ဦးေလးခမ်ာ ကံၾကမၼာရဲ႕ မ်က္ႏွာသာ မေပးမႈကုိေတာ့ အန္တုရင္ဆုိင္နုိင္စြမ္း မရိွခဲ့။
‘ဒီလုိပဲေပါ့ ဦးေလးရာ အဆင္မေျပသူေတြအဖုိ႔ ျမိဳ႕မွာေနေတာ့ ျမိဳ႕ျပရဲ႕ ဒုကၡနဲ႔ၾကံဳရ.. ေတာမွာေနျပန္ရင္လည္း ထမင္းတနပ္ေလွ်ာ့စားဖုိ႔ အားေပးစကားေျပာသူနဲ႔ ၾကံဳရအံုးမွာ’ လုိ႔ ဦးေလးခံစားခ်က္ေလး သက္သာသြား ေအာင္ အာရံုေျပာင္းၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ..
‘အင္း…. ေသေရးထက္ ေနေရးခက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ ဦးေလး ေနတတ္ေနပါျပီ…. ဥစၥာကံေပးမရေသး ေႏွာင့္ေႏွးဗ်ာပါ မရွိရာ… လုိ႔ပဲ သေဘာပုိက္ရတာေပါ့ကြာ’ တဲ့။
ဦးေလးဆီက အျပန္လမ္းမွာ ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖသင္ေပးခဲ့တဲ့ ေလာကနီတိလုိလုိ စာသားေလးကုိ စဥ္းစား ရြတ္ဆုိလာခဲ့မိပါတယ္…
‘မိတ္ေဆြအစစ္က ကံ ဥာဏ္ ဝိရယ
ရန္သူၾကီးက ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ’
‘ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေန
ေတြ႔တဲ့လူနဲ႔ သင့္ေအာင္ေပါင္း
ရွိတာေလးနဲ႔ လွေအာင္ဝတ္
ရတာေလးနဲ႔ ဝေအာင္စား
ျပိဳင္လာလွ်င္ အရွဳံးေပး
ႏွလံုးေအးတဲ့ေဆး…..။’
ေနမင္းသူ
၁၈-၀၂-၂၀၁၃
Clik here to view.
by Seaman Nayminthu on Monday, February 18, 2013 at 1:03pm ·
ကေလးငယ္တဦး ေဆာ့ကစားရင္း အေရာင္လက္လက္ ေက်ာက္ေလးတပြင့္ ေကာက္ရ၊ ကေလးပီပီ အေရာင္လွတာေလးေလာက္ပဲ သိျပီး၊ က်န္တဲ့ အရည္အေသြး ဘာမွမသိ။ မိဘေတြကုိ ျပၾကည့္ေတာ့လည္း ထူးျခားတဲ့ စဲြျငိမႈ သိသိသာသာမရွိ။ ဘာသိဘာသာ စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိသလုိ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ နုိ႔ေအးေခ်ာင္းသည္ အိမ္ေရွ႕ ေရာက္လာ။ ကေလးက စားခ်င္၊ မိဘမွာ ဝယ္ေကၽြးဖုိ႔ရာ ပုိက္ဆံမရွိ။ ဒီေတာ့ ေစာေစာက ကေလးေကာက္ရလာတဲ့ ေက်ာက္ပြင့္ေလးျပျပီး နုိ႔ေအးေခ်ာင္း တခုႏွင့္ လဲလွယ္ေပးပါရန္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာ။ နုိးေအးေခ်ာင္းသည္လည္း ေက်ာက္ေလးကုိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ပြတ္သပ္ၾကည့္ရင္း အေရာင္အဆင္းလွလွေလး သေဘာက်။ ဘာမွအသံုးမတည့္ေတာင္ အလွၾကည့္လုိ႔ ရေပသားပဲ စိတ္ထဲေတြးမိ။ နုိ႔ေအးေခ်ာင္းတခု အလကားေကၽြးလုိက္ရလုိ႔ သူ႔အတြက္ ဘာအပန္းၾကီး တာလုိက္လုိ႔။ ဒီေတာ့ ကေလးစားခ်င္ ေနရွာတဲ့ နုိ႔ေအးေခ်ာင္းတခု ထုတ္ေပးျပီး ေက်ာက္ေလးကုိ အိမ္ယူလာခဲ့။
အဲဒီကတဆင့္ ရတနာအတုိအစ ဝယ္သူနဲ႔ အေၾကာင့္သင့္ဆက္မိျပီး ေငြအသျပာ ရာဂဏန္းနဲ႔ ျပန္ေရာင္းလုိက္။ အတုိအစဝယ္သူက ေက်ာက္ကုန္သည္ေပါက္စတဦးထံ ေထာင္ဂဏန္းရွိတဲ့ ေငြနဲ႔ ထပ္ေရာင္း… တဆင့္ထက္ တဆင့္ လက္ေျပာင္းသြားလုိက္တာ.. ေနာက္ဆံုး ေက်ာက္မ်က္ရတနာ ကၽြမ္းက်င္သူ သူေဌးၾကီးလက္ထဲ အေရာက္မွာ ေစာေစာတုန္းက လမ္းေဘးေကာက္ရ ေက်ာက္ပြင့္ေလးဟာ တန္ဖုိးမျဖတ္သာတဲ့ ပတၱျမားၾကီး ျဖစ္ေနမွန္း သိရ။
အရင္ဆံုး ေကာက္ရတဲ့ ကေလး…. နုိ႔ေအးေခ်ာင္း တခုနဲ႔သာ ရင္ေအးခြင့္ ရခဲ့ရွာေသာအျဖစ္။
…………………………………………………..
ေက်ာင္းတက္လုိ႔ ျမန္မာဖတ္စာမွာ ေရႊသားစင္စစ္ကုိ ေရႊမွန္းမသိ၊ ေရႊခြက္တလံုးကုိ အေပါစား ရဲြတကံုးနဲ႔ လဲလွယ္ဖုိ႔ရာ ေတာင္းပန္ခယရွာေသာ ေျမးအဖြားနွစ္ဦးရဲ႕ အသိဥာဏ္ နံုမဲြမႈအေပၚ မတရားအျမတ္ထုတ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားတဲ့ ဝိသမေလာဘသား ရဲြကုန္သည္… သူထားတဲ့ေစတနာ သူ႔ျပန္အက်ဳိးေပး၊ ျမစ္ကမ္းဆိပ္မွာ ေသာက ပရိေဒဝမီး ေလာင္ကၽြမ္းျပီး ရင္ကဲြနာက် ဇာတ္သိမ္းမလွတဲ့ အျဖစ္ကုိ ဖတ္မွတ္သင္ယူဖူးေတာ့ …. ။
Image may be NSFW.
Clik here to view.
ေၾသာ္… လူ႔ေလာကမွာ ေလာဘ ေမာဟ ကိေလသာတရားေတြ လြန္က်ဴးလြန္းရင္ ကုိယ့္ရႈိ႕တဲ့မီး ကုိယ့္ျပန္ေလာင္တာ ခံရသလုိ ကုိယ္သာလွ်င္ နစ္နာရတဲ့ အျဖစ္ေတြလည္းရွိပါလားလုိ႔ သံေဝဂ တရားေလး ဆင္ျခင္မိခဲ့တယ္။
ဒါေတြက တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ မေသခ်ာတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ဒ႑ာရီ ပံုျပင္သေဘာသာ။
……………………………………………………………………………………………………….
………………………………………………………….
ေရတပ္မွာ အမႈထမ္းျဖစ္လာတဲ့အခါ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားတဲ့ ေရတပ္သားၾကီးတခ်ဳိ႕ ေျပာျပလုိ႔ နုိ႔ေအးေခ်ာင္း ပံုျပင္ဆန္ဆန္ အျဖစ္မွန္ ဇာတ္လမ္းတခု သိခဲ့ရျပန္တယ္။ ကုိကုိးကၽြန္းဘက္ကုိ ေရာက္သြားတဲ့ ေရတပ္သား တဦး၊ ပင္လယ္ေရတက္လႈိင္းပုတ္ခတ္ ေသာင္ျပင္စပ္မွာ ကပ္တင္က်န္ေနတဲ့ ငါးၾကီးအံဖတ္ဆုိတာေတြ႔ေတာ့ အိတ္တလံုးနဲ႔ထည့္ျပီး သေဘာၤေပၚယူတင္လာခဲ့။
Image may be NSFW.
Clik here to view.
ရန္ကုန္အျပန္ခရီးတေလွ်ာက္ အဆူအေငါက္ခံျပီး အပါသယ္လာ။ ရန္ကုန္ေရာက္ျပန္ေတာ့ အေရးတယူ စိတ္ဝင္စားသူ မရွိ။ ဝယ္မယ့္သူလည္း မေတြ႔နုိင္ ျဖစ္ေနတာမုိ႔ ကုိယ္ယူလာတဲ့ ပစၥည္းဟာ ငါးၾကီးဆီ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လား သံသယအေတြး ဝင္လာ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတပ္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ဌာန နေဘး ေခ်ာင္ကြယ္ တေနရာမွာ ျဖစ္သလုိ သိမ္းဆည္းထား။
အဲဒီ ပစၥည္းက ထြက္လာတဲ့ ပုပ္အဲ့အဲ့အနံ႔ကုိ ဘယ္သူမွ ႏွာေခါင္းမခံနုိင္ … ပြစီညံ အျပစ္တင္သံေတြ ေန႔စဥ္ ၾကားေနရ။
တေန႔မေတာ့ ဝယ္လက္ပဲြစားတဦးလာၾကည့္ျပီး မလုိခ်င္လုိခ်င္ဟန္နဲ႔ တန္ရာတန္ေၾကးရယ္မဟုတ္၊ ေငြစကၠဴ တခ်ဳိ႕ ထုတ္ေပးျပီး ယူသြား။ ေရတပ္သားခမ်ာ သူမ်ားအေျပာခံရတာလည္း သက္သာ။ ေငြေလးတခ်ဳိ႕လည္း သံုးစဲြ နုိင္ျပီဆုိေတာ့ ငါလံု႔လထုတ္ခဲ့တာ အလာကားမဟုတ္ပါလား ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ ပီတိေတြျဖာ။
ဟုိတဆင့္ခံပဲြစားက ထပ္ဆင့္ေရာင္းခ်လုိက္တဲ့ ေငြနဲ႔ တုိက္ခန္းေတြဝယ္၊ ရတနာေတြဝယ္နုိင္တဲ့ အျဖစ္ကုိ သိတဲ့ အခါက်မွ ႏွေျမာတသ,မဆံုး ရင္ကဲြနာမက်တက် ခံစားလုိက္ရရွာ။
ဟုိင္းၾကီးကၽြန္းမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရေတာ့လည္း အဲဒီအျဖစ္မ်ဳိး ပေဟဠိဆန္တဲ့ ငါးၾကီးဆီ ပံုျပင္ေတြ ၾကားသိ ရပါေသးတယ္။
…………………………………………………………………………………………………………….
ဟုိတေလာက မေတြ႔ျဖစ္တာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ဦးေလးတေယာက္နဲ႔ အမွတ္မထင္ ဆံုေတြ႔ ျဖစ္တဲ့အခါ… တူဝရီးႏွစ္ေယာက္သား ေျပာစရာစကားေတြက မကုန္နုိင္။
ဦးေလးက အသက္အရြယ္ ဇရာေထာင္းတာေၾကာင့္ နည္းနည္းအုိစာသြားတဲ့ ရုပ္သြင္ကုိေဆာင္ေနေပမဲ့ ေဖာ္ေရြ လႈိက္လွဲတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ရုိးသားပြင့္လင္းစြာ ေျပာဆုိတတ္တာေတြကေတာ့ အရင္အတုိင္းပဲ မေျပာင္းမလဲ ေတြ႔ေနရ ပါတယ္။ ဦးေလးၾကည့္ရတာ ေလာကဓံတရားနဲ႔ အေတာ္ကုိေနသားတက် ျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။
ဒီဘက္ကမ္းမွာ အလုပ္လာလုပ္တဲ့ သမီးဆီကုိ ခဏလာလည္တဲ့အခုိက္ က်ေနာ္နဲ႔ ဆံုေတြ႔ခြင့္ရတာပါ။
ဦးေလးက အလုပ္ၾကိဳးစားတယ္။ ဝိရိယရွိတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ စနစ္က်ျပီး အကြက္လည္းျမင္တတ္တယ္။ ရြာမွာေနတုန္း အိမ္ေထာင္က်။ အိမ္ေထာင္သက္ ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္ေလာက္အရမွာ တတံုးထြန္စာ လယ္ ၆ ဧကနဲ႔ ႏြားတရွဥ္း၊ သစ္သားအိမ္တေဆာင္ ပုိင္ဆုိင္ေနျပီ။ ရြာမွာဆက္ေနရင္ ဒီထက္ပုိျပီး ၾကီးပြားဖုိ႔ရွိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဦးေလးအေတြးက ဒီရြာေလးမွာ ေနရတာေလာက္နဲ႔ မေက်နပ္ခ်င္ဘူး။ ျမိဳ႕ျပကုိေျပာင္းျပီး အေျခခ်ခ်င္ စိတ္ရွိတယ္။ ေမြးထားတဲ့ သားသမီးေနာင္ေရး အတြက္လည္း ပါတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကုိ အလည္သြားခုိက္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထားကုိ သူေလ့လာတယ္။ အဲဒီတုန္းက မဆလေခတ္ ေမွာင္ရီလုလု ေနညိဳခ်ိန္။ ဦးေနဝင္း အစုိးရရဲ႕ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ဖံြ႔ျဖဳိးမႈစီမံကိန္းမွာ ေျမာက္ဥကၠာလာပ ၆ ေကြ႔လမ္းဆံုကေန မဂၤလာဒံု ေထာက္ၾကံ႕ဘက္ ေဖာက္ထြက္ထားတဲ့ အမွတ္ ၃ လမ္းမၾကီး လည္းပါရဲ႕။ ေဖာက္လုပ္စ ေျမနီ လမ္းမတန္းမွာ ‘အိမ္ေရာင္းမည္’ ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားတာျမင္ေတာ့ ဦးေလး စိတ္ကူးယဥ္လုိက္တယ္။
‘ဒီေနရာ အကြက္အကြင္းေလးမွာ ဒီေခတ္ကာလေပါက္ေစ်းနဲ႔ဆုိရင္ အိမ္တေဆာင္ေျမတကြက္ေလာက္ေတာ့ ငါ့မွာရွိတာေလး ထုခဲြလုိက္တာနဲ႔ ဝယ္နုိင္တယ္။ ေနာင္တခ်ိန္ လမ္းစီမံကိန္း အေကာင္အထည္ေပၚလာတဲ့အခါ အခ်က္အျခာ ျဖစ္လာမယ့္ေနရာပဲ။’
ဦးေလး ရြာျပန္လာျပီး ပုိင္ဆုိင္သမွ် လယ္၊ႏြား၊လွည္း အိမ္ကစ ေရာင္းခ်ျပီး ရန္ကုန္ေျပာင္းဖုိ႔လုပ္တယ္။ လူၾကီး မိဘေတြက ‘ဟဲ့.. သူငယ္ အုိခါမွ ေငြတရာျဖစ္မယ့္ကိစၥ စိတ္ကူးမယဥ္စမ္းပါနဲ႔… ကုိယ့္ေျမကုိယ့္ရြာမွာ မိရုိးဖလာ လုပ္စားလည္း လူ႔ေအာက္မက်နုိင္ပါဘူး’ ဝုိင္းဝန္း ေဖ်ာင္းဖ်ၾကေပမယ့္ ဦးေလးရဲ႕ ဆႏၵက သတ္မွတ္ျပဌာန္းျပီး သားမုိ႔ ဘယ္လုိမွ ျပင္မရေတာ့။
ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အခါ ဆုိင္းဘုတ္ကပ္ထားတဲ့အိမ္ကုိ ေစ်းနာညွိျပီး ဝယ္လုိက္တယ္။ ပုိတဲ့ေငြနဲ႔ ဆုိကၠားေလး တစီးေတာင္ ဝယ္နုိင္ေသး။ ေတာသားျမိဳ႕ေရာက္စ ရရာအလုပ္ဝင္လုပ္ရင္ မကၽြမ္းမက်င္ ေအာက္ဆံုးလုပ္ခနဲ႔ မိသားစုအသံုးစရိတ္ မေျပလည္နုိင္။ ကုိယ္ပုိင္ဆုိကၠားနင္းတာက သူမ်ားဆီမွာ လုပ္ရတာထက္ ေတာ္ေသး တယ္ေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ တေနကုန္ဆုိက္ကားနင္းလုိ႔ရတဲ့ေငြဟာ ပုိလွ်ံတယ္မေျပာသာေပမဲ့ မိသားစု ဟန္မပ်က္ စားနုိင္ေနနုိင္ ကေလးေတြလည္း ေက်ာင္းထားနုိင္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေလးတုိ႔က အရြယ္ေတြ ဟုိင္းခါနီးမွ အိမ္ေထာင္က် သမီးတဦးနဲ႔ သားတဦးသာ ထြန္းကားရွာတယ္။
ေနာက္ပုိင္း ကေလးေတြ အလယ္တန္း.. အထက္တန္းေရာက္လာခ်ိန္၊ မဂၤလာဒံုဥယာဥ္ျမိဳ႕ေတာ္စီမံကိန္းနဲ႔ ေအာင္မဂၤလာအေဝးေျပးဂိတ္ေဆာက္လုပ္မယ့္သတင္း ထြက္ေပၚလာခ်ိန္၊ ဦးေလး ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီျပီး ေမွ်ာ္မွန္း အားခဲထားတဲ့ အိပ္မက္ေတြ နုိးထအေရာင္လက္လာခ်ိန္မွာ မျမင္သာတဲ့ ကံၾကမၼာတရားရဲ႕ ေမႊေႏွာက္မႈဒဏ္ကုိ ခံလုိက္ရတယ္။ ေျခေထာက္ တဖက္ ေလျဖန္းသလုိျဖစ္ျပီး ဦးေလး ဆုိကၠားမနင္းနုိင္ရွာေတာ့။
အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက ေဒၚေလးခမ်ာ မိသားစုအတြက္ တတ္နုိင္တဲ့ဘက္က ဝင္ေငြရွာရင္း အိမ္ေထာင္ဦးစီး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာရတယ္။ အင္းစိန္ေစ်း၊ သီရိမဂၤလာေစ်းေတြက ရာသီေပၚသီးႏွံေလးေတြ ဝယ္ျပီး လမ္းထိပ္ေစ်းတန္းေလးမွာ လက္လီျပန္ေရာင္းရတာ။
သူရတဲ့အျမတ္က မီးဖုိေခ်ာင္ စားစရိတ္ကာမိတယ္ ဆုိေပမဲ့ နာတာရွည္သေဘာျဖစ္ေနတဲ့ ဦးေလးအတြက္ ေဆးဖုိးကိုေတာ့ လက္လွမ္းမမီျဖစ္ေနရတယ္။ မက်န္းမာတဲ့ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေစလုိ ေတာ့ ေစ်းေရာင္းရတဲ့ အရင္းနဲ႔ အျမတ္စာရင္းကုိ အဆင္ေျပသလုိ ဖံုးဖိကာ ကုလားဖန္ထုိးရင္း ဣေျႏၵမပ်က္ ေနလာလုိက္တာ ေနာက္ဆံုး ေၾကြးစာရင္းရွင္းမနုိင္ေတာ့ အိမ္ဂရံေပါင္ရတဲ့အျဖစ္ ေရာက္ေရာ။ ျမဳိ႕မွာ အိမ္ဂရံ ေပါင္ႏွံရတာကလည္း သိတဲ့အတုိင္း သတ္မွတ္ကာလအတြင္း ျပန္မေရြးနုိင္ရင္ အဆံုးသေဘာရွိေနေတာ့ အေရာင္းစာခ်ဳပ္ပါ လက္မွတ္ထုိးေပးလုိက္ရတာ။
Image may be NSFW.
Clik here to view.
တုိတုိပဲ ေျပာပါစုိ႔ဗ်ာ.. မိန္းမသားတဦးရဲ႕ ပ်ံက်ေစ်းေရာင္းရတဲ့ဝင္ေငြဟာ ေၾကြးဆပ္ဖုိ႔ေနေနသာသာ ေန႔စဥ္ အိမ္အသံုးစရိတ္ေတာင္ ေျခြေျခြတာတာ ဇယားခ်သံုးေနရတာဆုိေတာ့ အေပါင္စာခ်ဳပ္ကာလ စြန္းစြန္းျဖစ္လာ ခ်ိန္မွာ အရင္းနဲ႔အတုိးေပါင္း၊ အိမ္ရဲ႕တန္ေၾကးကုိ ကာလေပါက္ေစ်းမဆုိသာပဲ အဖုိးျဖတ္၊ ေနာက္ထပ္ေငြ အနည္းအက်ဥ္းရလုိက္ျပီး အိမ္ေပၚက အျပီးဆင္းခဲ့ရ၊ အိမ္ပုိင္ဘဝကေန အိမ္ငွားဘဝကုိ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ကူးေျပာင္းခဲ့ရေတာ့တယ္။
မတတ္သာေတာ့ သမီးၾကီးကုိ ေက်ာင္းႏႈတ္၊ အေမနဲ႔ေစ်းကူေရာင္းေစတာကေန အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုတခုမွာ အလုပ္ဝင္လုပ္ ေစခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအထည္ခ်ဳပ္မွာလုပ္ရင္း အဆက္အသြယ္ရျပီး ဒီဘက္နုိင္ငံထိကူးလာတာ ခုဆုိ ဆယ္ႏွစ္နီးပါး ရွိျပီပဲ။
သမီးအလိမၼာေလးက သူရတဲ့ လုပ္ခကုိ ျခစ္ျခဳတ္စုေဆာင္းျပီး ပုိ႔ေပးေနတဲ့ေငြနဲ႔ က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစုသံုးဦး စားဖုိ႔ လည္ပတ္ရံုေလာက္ ပဲရွိပါတယ္။ အိမ္တေဆာင္ျပန္ဝယ္နုိင္ဖုိ႔ေတာ့ ဘယ္လုိမွ မတတ္နုိင္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အေဖျဖစ္သူ က်န္းမာေရး ျပန္ထူေထာင္လာတာရယ္၊ ေမာင္ေလး ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ေအာင္သြားတာရယ္က သူ႔အတြက္ အေမာေျပ မဂၤလာသတင္းေတြျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
………………………………………………………………………………..
‘ဖုိးေက်ာ္အေျခအေနေရာ ဘယ္လုိရွိလဲ ဦးေလး .. အဆင္ေျပရဲ႕လား’ လုိ႔ ဦးေလးရဲ႕ သားငယ္အေၾကာင္း စကားစပ္မိေတာ့…
‘မင္းညီ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာ ဗုိလ္သင္တန္း ေလွ်ာက္တာ အေရြးမခံရဘူး။ အဲေတာ့ ရဲေဘာ္အျဖစ္န႔ဲပဲ တပ္ထဲဝင္သြားျပီး ခုေတာ့ မင္းလုိပဲ တပ္ၾကပ္ၾကီးစာေရးဘဝနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်လုိ႔ ခေလးခေလာက္ေတာင္ ရေနျပီဟ’ ဆုိလုိ႔ မ်ဳိးရုိးဂုဏ္ေစာင့္ထိန္းတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္အတြက္ ဂုဏ္ယူျပံဳးေလး ျပံဳးမိလုိက္ေသးတယ္။
‘ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ဦးေလးအရင္ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ေနရာမွာ ခုဆုိ ေတာ္ေတာ္စည္ကားေနေလာက္ျပီေနာ္’
အလုိက္မသိ ေမးလုိက္မိတဲ့ က်ေနာ့္စကားအဆံုးမွာ ဦးေလးမ်က္ႏွာ သိသိသာသာ ညွိဳးေရာ္သြားတာ သတိထား မိလုိက္ပါတယ္။ ဦးေလး အတန္ၾကာေငးေနျပီးမွ ‘ေအးေပါ့ကြာ… အဲဒီေနရာမွာ အရင္က တဲပုတ္ေတြေပ်ာက္ျပီး တုိက္ေတြတန္းစီေနတာပဲ.. ေျမေစ်းကလည္း ေပ ၄၀x၆၀ တကြက္ကုိ သိန္းေထာင္ဂဏန္းေလာက္ျဖစ္ေနျပီ.. ငါသာက်န္းမာေရး ေကာင္းခဲ့ရင္ မိသားစုအေျခအေန ေတာင့္ေတာင္းတင္းတင္း ျဖစ္ေနမွာ’ လုိ႔ ေဆြးေဆြး ေျမ႕ေျမ႕ ေလသံနဲ႔ ေျပာရွာတယ္။
မိသားစုဘဝတုိးတက္ေကာင္းစားဖုိ႔ ဥာဏ္နဲ႔ ဝိရိယ စုိက္ထုတ္နုိင္ခဲ့တဲ့ ဦးေလးခမ်ာ ကံၾကမၼာရဲ႕ မ်က္ႏွာသာ မေပးမႈကုိေတာ့ အန္တုရင္ဆုိင္နုိင္စြမ္း မရိွခဲ့။
‘ဒီလုိပဲေပါ့ ဦးေလးရာ အဆင္မေျပသူေတြအဖုိ႔ ျမိဳ႕မွာေနေတာ့ ျမိဳ႕ျပရဲ႕ ဒုကၡနဲ႔ၾကံဳရ.. ေတာမွာေနျပန္ရင္လည္း ထမင္းတနပ္ေလွ်ာ့စားဖုိ႔ အားေပးစကားေျပာသူနဲ႔ ၾကံဳရအံုးမွာ’ လုိ႔ ဦးေလးခံစားခ်က္ေလး သက္သာသြား ေအာင္ အာရံုေျပာင္းၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ..
‘အင္း…. ေသေရးထက္ ေနေရးခက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ ဦးေလး ေနတတ္ေနပါျပီ…. ဥစၥာကံေပးမရေသး ေႏွာင့္ေႏွးဗ်ာပါ မရွိရာ… လုိ႔ပဲ သေဘာပုိက္ရတာေပါ့ကြာ’ တဲ့။
ဦးေလးဆီက အျပန္လမ္းမွာ ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖသင္ေပးခဲ့တဲ့ ေလာကနီတိလုိလုိ စာသားေလးကုိ စဥ္းစား ရြတ္ဆုိလာခဲ့မိပါတယ္…
‘မိတ္ေဆြအစစ္က ကံ ဥာဏ္ ဝိရယ
ရန္သူၾကီးက ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ’
‘ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေန
ေတြ႔တဲ့လူနဲ႔ သင့္ေအာင္ေပါင္း
ရွိတာေလးနဲ႔ လွေအာင္ဝတ္
ရတာေလးနဲ႔ ဝေအာင္စား
ျပိဳင္လာလွ်င္ အရွဳံးေပး
ႏွလံုးေအးတဲ့ေဆး…..။’
ေနမင္းသူ
၁၈-၀၂-၂၀၁၃