Image may be NSFW.
Clik here to view.
စေတးတပ္တစ္ခု တင္လိုက္တယ္။ ဒါကို အက်ယ္ရွင္းပါဆိုရင္ေတာ႔ ေခါင္းနဲနဲစားတယ္ဗ်။
ဘာလို႔လဲဆို ကိုယ္က အခ်က္အလက္ေတြ အလြတ္က်က္ထားတာ မဟုတ္ေတာ႔ကာ
ျပန္ျပန္ရွာရတယ္ေလ။ တစ္ကယ္ေတာ႔ စိတ္ကူးထဲမွာ ဘယ္သူမွ မေမးလည္း ကိုယ္႔ဟာကိုယ္
ေရးခ်င္ေနတဲ႔ ႏုတ္ေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ တစ္ကယ္တမ္း လက္ေတြ႕မွာေတာ႔ မေရးျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ။
အရင္တုန္း ကေတာ႔ ဘယ္အေၾကာင္းအရာ ဘယ္စာအုပ္မွာ ပါတယ္ဆိုတာ မွတ္မိေနေပမယ္႔
အခုေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ စာအုပ္နာမည္ေတာင္ ေမ႔ေမ႔ေနတယ္။
ထားေတာ႔။ လိုရင္းပဲေျပာေတာ႔မယ္။ လက္ရွိ လဝက ဥပေဒဆိုတာက ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က ျပ႒ာန္း
ထားတာေပါ႔။ ၁၉၉၀ နဝတ လက္ထက္မွာေတာ႔ ဒါကို ျပင္ဆင္ခ်က္ဥပေဒ ထပ္ထုတ္တယ္။
အေထြအထူးေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒဏ္ေငြနဲ႔ ျပစ္ဒဏ္ ျပင္ဆင္တာေလာက္ပါပဲ။ ဒါလည္း
အခုထပ္ျပင္ရမွာပဲ။ ဒါကေတာ႔ လႊတ္ေတာ္ကိစၥေပါ႔။ ေျပာရမွာက ဒီ႔မတိုင္မီက လူဝင္မႈကိစၥကို
ေျပာရမွာဆိုေတာ႔ ဒီဥပေဒေတြ ကိုေတာ႔ သိခ်င္ရင္ ရွာဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါေတာ႔ဗ်ာ။
အဂၤလိပ္-ျမန္မာ စစ္ပြဲ သံုးႀကိမ္ႏႊဲၿပီး ၁၈၈၅ မွာေတာ႔ က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံက ၿဗိတိသၽွလက္ေအာက္
တစ္ျပည္လံုး ေရာက္ၿပီးတဲ႔အခါမွာ သူတို႔က ျမန္မာျပည္ကို အိႏၵိယရဲ႕ ျပည္နယ္တစ္ခုအေနနဲ႔ပဲ
သတ္မွတ္ခဲ႔တာကိုး။ အဲေတာ႔ အိႏၵိယသားေတြအဖို႔ ဝင္ခ်င္သလိုဝင္ ထြက္ခ်င္သလိုထြက္ေပါ႔။
ရန္ကုန္ဆိုပိုဆိုးတာေပါ႔ သူကအရင္ က်သြားတာကိုး။ အဆိုးဆံုးကေတာ႔ ရခိုင္ေပါ႔။
အဓိက ဝင္ေရာက္လာတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းကေတာ႔ ဆန္စပါးစိုက္ပ်ိဳးမႈေပၚမွာ အေျခခံတယ္လို႔ပဲ
ေျပာရမွာပဲ။ ေခၚသြင္းလာတဲ႔သူကေတာ႔ ဘယ္သူရွိရမလဲ သူတို႔ၿဗိတိသၽွ ကုန္သည္ႀကီးေတြ
ပဲေပါ႔ဗ်ာ။ ပထမဆံုးေခၚလာတာကေတာ႔ ၁၈၇၄ ခုႏွစ္ ေလာက္မွာ ဘီဟာနယ္က ဇမိန္ဒါေခၚ
ေျမရွင္လူတန္းစားေတြပဲဗ်။ သူတို႔ကို ေျမေတြခ်ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ၁၈၇၆ ခုႏွစ္မွာ မဒရပ္မွာ
ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ခန္႔ၿပီးေတာ႔ကို လယ္ကူလီေတြ သေဘာၤနဲ႔အလံုးအရင္းကို သြင္းေတာ႔တာပဲ။
အဲဒီတုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ္႔ အိႏၵိယသားမွန္သမွ် သေဘာၤခေတာင္ ေပးစရာ
မလိုဘူး။ အဂၤလိပ္ ကုမၼဏီေတြက အကုန္အက်ခံၿပီးေတာ႔ကို ပို႔ေပးတာ။
အဲဒီမွာ ျပန္တဲ႔လူလည္းျပန္၊ မျပန္ေတာ႔ပဲ ျမန္မာျပည္မွာပဲ အေျခခ်တဲ႔လူလည္းခ်ေပါ႔။ ၁၉၂၁
ခုႏွစ္မွာ ေကာက္ယူတဲ႔ သန္းေခါင္စာရင္းအရဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လူဦးေရရဲ႕ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ
အိႏၵိယသားေတြ ျဖစ္ေနၿပီတဲ႔။ အစိုးရရံုး၊ မီးရထားဌာနမွာရွိတဲ႔ စားေရးစာခ်ီေတြ၊ ေစ်းဆိုင္ရွင္၊
ကုန္သည္နဲ႔ စက္မႈပညာသည္ေတြမွာ ဘင္ဂါလီ။ သေဘာၤ၊ သမၺန္၊ စက္ရံု၊ ဆိပ္ကမ္းေတြမွာ
အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ စစ္တေကာင္းသားေတြ။ ရံုးစာေရး၊ ဆန္စက္နဲ႔ လယ္ယာ စိုက္ပ်ိဳးေရး
ဘက္မွာ တမီလ္။ မီးရထားနဲ႔ ကုန္းလမ္းပို႔ေဆာင္ေရးမွာဆို ဝူးရီးယားေတြအျပင္ အျခားလုပ္ငန္း
ေတြမွာလည္း ဟိႏၵဴစတန္နီ၊ ေတလ္ဂူ၊ ေဂၚရခါး အမ်ားအျပားေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါ႔အျပင္ ဂူဂ်ရတ္တီ၊
မာလဝါရီ၊ စူရတီ ကုန္သည္ႀကီးေတြ ေငြတိုးေခ်းစားတဲ႔ ခ်စ္တီးေတြ၊ ပန္ခ်ာပီ ဆရာဝန္ေတြ
အမ်ားအျပားပါပဲ။
၁၉၃၀ ခုႏွစ္အေရာက္မွာေတာ႔ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔မွာ ခ်စ္တီး ေငြေခ်းဌာနေပါင္း ၁၆၅၅ ခုေတာင္
ရွိေနၿပီတဲ႔။ ၁၉၄၁ မွာေတာ႔ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးမွာ ခ်စ္တီးပိုင္ လယ္ေျမဟာ ဧက ၃,၀၀၀,၀၀၀
အထိ ရွိသြားပါေတာ႔တယ္။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႀကီးစိုးသြားသလဲဆို ၁၉၄၁ စာရင္းအရ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးမွာရွိတဲ႔
အလုပ္သမားဦးေရရဲ႕ ၆၉ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ အိႏၵိယသားေတြခ်ည္းပဲတဲ႔။ ဒါေတာင္ အလုပ္သမား
မဟုတ္တဲ႔ တစ္ျခားလူတန္းစား မပါေသးဘူးေနာ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ျမန္မာေတြ မလုပ္တဲ႔
အလုပ္သာရွိမယ္ ကုလားေတြ မလုပ္တဲ႔ အလုပ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား
တစ္ေယာက္ဟာ ရန္ကုန္မွာေနမယ္ဆိုရင္ ကုလားစကား မတတ္ရင္ အဆင္မေျပေလာက္
ေအာင္ကို ျဖစ္သြားခဲ႔တာ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း တို႔ဗမာအစည္းအရံုး ေပၚလာေတာ႔ ဗမာစာသည္
တို႔စာ၊ ဗမာစကားသည္ တို႔စကားဆိုတဲ႔ ေႂကြးေၾကာ္သံ ထည့္လာရတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ရန္ကုန္တင္ မဟုတ္ပါဘူး ကုလားေတြ တစ္ျပည္လံုးကို ျပန္႔သြားတာ ေျမာက္ဘက္ ပူတာအို၊
ေတာင္ဘက္ ေကာ႔ေသာင္၊ အေရွ႕ဘက္ တာခ်ီလိတ္အထိပဲတဲ႔ဗ်ား။ ဒီေလာက္ဆို တရားခံ
ဘယ္သူလဲေဟ႔ ဆိုတာ သိေလာက္ပါၿပီ။ ထူးျခားတာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ႔ အိႏၵိယ အမ်ိဳးသား
ဦးေရဟာ အမ်ိဳးသမီး ဦးေရထက္ ေလးဆေက်ာ္ရွိတယ္တဲ႔။ ဒါေၾကာင္လည္း ၁၉၃၁ ခုႏွစ္
သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္ေတာ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ကုလားကျပားဦးေရ ၁၂,၅၆၀ ျဖစ္ေနၿပီတဲ႔။
(ေျပာရင္းပဲ ဓါးနဲ႔ ထခုတ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာၿပီ။ အဲဒီ ဘိလပ္ကေကာင္ေတြကို ေျပာပါတယ္)
ဒီၾကားထဲက ဒိုင္အာခီ၊ ၉၁ ဌာနစတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ေတြကိုေတာ႔ ေက်ာ္လိုက္ေတာ႔မယ္။
လိုရင္း ျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္လို႔။ ဒါေပမဲ႔ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္း ႏွစ္ခုအေၾကာင္းေတာ႔
နည္းနည္း ေျပာမွရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အဆက္အစပ္ မမိမွာဆိုးလို႔။ ဒီေလာက္
လႊမ္းမိုး ခ်ယ္လွယ္ လာေတာ႔လည္း ျပႆနာေတြက ျဖစ္ၿပီေပါ႔ဗ်ာ။
ပထမ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္းကေတာ႔ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္တယ္။ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းမွာ
ရွိတဲ႔ ျမန္မာအလုပ္သမားနဲ႔ ေဂၚရင္ဂ်ီအလုပ္သမားေတြ အုပ္စုဖြဲ႕ရိုက္ၾကတာက စတာပဲ။
ျဖစ္ရတဲ႔ အေၾကာင္းခံကေတာ႔ စီးပြားေရးေၾကာင္႔လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ခြဲေရး၊ တြဲေရး
ႏိုင္ငံေရး ပေယာဂေတြ၊ ကုန္သည္ေတြ (အခုေခတ္ဆို ခရိုနီေပါ႔ဗ်ာ) က ဓာတ္ဆီေလာင္းေပး
တာကလည္းပါတာေပါ႔။ ဆိပ္ကမ္းရိုက္ပြဲကေန ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုးျပန္႔သြားၿပီး အဓိကရုဏ္းႀကီး
ျဖစ္လိုက္တာ ေလးရက္ၾကာတယ္၊ လူ ၁၂၀ ေက်ာ္ေသၿပီး အမ်ားအျပားဒဏ္ရာရၾကတယ္လို႔
အစိုးရက သတင္း ထုတ္ျပန္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီအဓိကရုဏ္းဟာ နယ္ေတြအထိေတာ႔
မကူးဆက္ခဲ႔ပါဘူး။
ဒုတိယ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္းကေတာ႔ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္မွာျဖစ္တယ္။ ဒီတစ္ခါကေတာ႔
ဘာသာေရးပါ ပါလာၿပီ။ ေရႊဘိုခရိုင္ ေျမဒူးက အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ ဦးေရႊဖီက ေမာ္လဝီႏွင္႔
ေယာဂီစာတမ္းကို ၁၉၃၁ ခုႏွစ္မွာ စာအုပ္ထုတ္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေစာင္ေရနည္းၿပီး လူသိ
နည္းေတာ႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အဲဒါကို ၁၉၃၇ မွာ မူဆလင္သူေဌး ပေတးက ဒုတိယအႀကိမ္
ေစာင္ေရအေျမာက္အမ်ား ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ီလိုက္တာမွာ ျပႆနာကစတာပဲ။ ဒီစာအုပ္မွာပါတဲ႔
ဗုဒၶဘာသာကို ထိခိုက္တဲ႔ အေရးအသားေတြကို ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြက မေက်နပ္ဘူး။
သတင္းစာေတြ စာေစာင္ေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေရးသား ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။
ဒါကို အစိုးရက မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳေနတယ္။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အေရးမယူဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က
အာဏာရအစိုးရက ေဒါက္တာဘေမာ္၊ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးက ဆာေပၚထြန္းေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔
တအံုေႏြးေႏြး မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနရာကေန ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၆ ရက္ေန႔၊ ေရႊတိဂံုဘုရား
ကုန္းေတာ္ေပၚမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ရဟန္းပ်ိဳမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ဦးစီးၿပီး ကန္႔ကြက္
ရံႈ႕ခ်ေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ၿပီး စီတန္းလွည့္လည္ၾကရာကေန အဓိကရုဏ္းႀကီးစတာပါပဲ။
ဒီတစ္ခါေတာ႔ ရန္ကုန္ တင္မက မႏၲေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ ေရနံေခ်ာင္း၊ ေရႊဘိုအျပင္ တစ္ျခား
ၿမိဳ႕ႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကူးဆက္သြားေတာ႔တာပဲ။ လူေပါင္း ၁၀၈၄ ေယာက္ေသတယ္။
အဲဒီထဲမွာ ပုလိပ္ပစ္လို႔ေသတာ ၁၇၁ ေယာက္မွာ ျမန္မာက ၁၅၅ ေယာက္ေသတယ္တဲ႔။
အဓိကရုဏ္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္ေတြက အစိုးရကို လက္ညွိဳးထိုးတယ္၊ ေဒါက္တာ
ဘေမာ္ ဂိုဏ္းသားေတြက ဦးေစာကို လက္ညွိဳးထိုးတယ္၊ အဂၤလိပ္ အစိုးရက သတင္းစာ
ေတြကို လက္ညိွဳးထိုးတယ္။ မွတ္သားစရာကေတာ႔ ဒီအဓိကရုဏ္းႀကီးမွာ တို႔ဗမာ
အစည္းအရံုးရဲ႕ ပေယာဂ လံုးဝမပါေၾကာင္း ၿဗိတိသွ် အာဏာပိုင္ေတြက ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုတဲ႔
အခ်က္ပါပဲ။
ဇူလိုင္လက စလိုက္တဲ႔ အဓိကရုဏ္းဟာ ရန္ကုန္မွာ စက္တင္ဘာလလယ္ေလာက္မွ ၿငိမ္းေအး
သြားတယ္။ ၿပီးၿပီဆိုေတာ႔လည္း ထံုးစံအတိုင္း စံုစမ္းေရးေကာ္မတီဖြဲ႕တာေပါ႔။ သဘာပတိနဲ႔
အတြင္းေရးမွဴးက အဂၤလိပ္၊ အဖြဲ႕ဝင္ေတြက အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ အမ်ိဳးသားႏွစ္ဦး၊ ျမန္မာ
အမ်ိဳးသားႏွစ္ဦး ပါတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
စံုစမ္းေရးေကာ္မတီရဲ႕ အဆိုမွာေတာ႔ “ျမန္မာသတင္းစာမ်ား၏ တာဝန္မဲ႔ လံႈ႔ေဆာ္
ေရးသားျခင္းႏွင္႔ အခ်ိဳ႕ေသာ ရဟန္းမ်ားႏွင္႔ လူမ်ားက ေသြးထိုးေပးျခင္းသည္ အနီးကပ္ဆံုး
အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ေအာက္ျမန္မာျပည္တြင္ လယ္ယာျပႆနာ မေျပလည္သျဖင္႔ ျမန္မာတို႔
စီးပြားေရး ၾကပ္တည္းၾကသည္။ အိႏၵိယအမ်ိဳးသား ေျမပိုင္ရွင္မ်ားႏွင္႔ ေငြေခ်းစားသူမ်ား၏
လုပ္နည္း လုပ္ဟန္ေၾကာင္႔ ျမန္မာတို႔သည္ ကုလားမ်ားကို မုန္းတီးလာၾကသည္။ ေနာက္
တစ္ေၾကာင္းမွာလည္း အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ားႏွင္႔ အိမ္ေထာင္က်ေသာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား
အဖို႔ ဗုဒၶဘာသာ တရားဥပေဒအရ အခြင္႔အေရး ဆံုးရံႈးၾကရသျဖင္႔လည္း အိႏၵိယတို႔အေပၚ
ျမန္မာတို႔ စိတ္နာၾကျပန္သည္။ ပုလိပ္အဖြဲ႕ကို လူအေပါင္းက မယံုၾကည္ျခင္း၊ သံသယရွိျခင္း
သည္လည္း အေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းျဖစ္သည္” လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီၾကားထဲမွာ ေျပာရဦးမယ္။ အဲဒီ အဓိကရုဏ္းျဖစ္ၿပီးေတာ႔ ဒါဒါခ်န္ဂ်ီနဲ႔ တယဘ္ဂ်ီဆိုတဲ႔
မူဆလင္ အမ်ိဳးသား ႏွစ္ေယာက္က အိႏၵိယကို အေျပးအလႊားသြားၿပီး အိႏၵိယအမ်ိဳးသား
ကြန္ဂယက္နဲ႔ မူဆလင္လိဂ္ကို သြားတိုင္ၾကသတဲ႔။ ျမန္မာျပည္မွာ သူတို႔အမ်ိဳးသားေတြ
ဘယ္လို ဘယ္ပံု ညွင္းပန္းႏိွပ္စက္ ခံေနရေၾကာင္း ဆိုၿပီးေတာ႔ေပါ႔။ (ငျပဴး မွန္ရင္ေတာ႔
ၿပဲတာခ်ည္းပဲ၊ အရင္တုန္း ကလည္း ၿပဲတယ္၊ အခုလည္း ၿပဲတယ္၊ ေနာင္လည္း ၿပဲမွာပဲ။)
ဒါနဲ႔ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၉ ရက္ေန႔ အိႏၵိယ ျပည္လံုးဆိုင္ရာ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား အသင္းခ်ဳပ္က
“ျမန္မာႏွင္႔ အိႏၵိယအစိုးရသည္ ပင္လယ္ရပ္ျခား အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ား၏ အသက္စည္းစိမ္၊
လြတ္လပ္မႈ၊ တရားဥပေဒအခြင္႔အေရးမ်ား ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္မႈ ပ်က္ကြက္သည္”
ဆိုတဲ႔ ရံႈ႕ခ်တဲ႔အဆိုကို အတည္ျပဳလိုက္တယ္တဲ႔။ ၿပီးေတာ႔ အိႏၵိယ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ အက်ိဳး
စီးပြားကို ကာကြယ္ရန္ ျမန္မာျပည္မွာ ဌာနတစ္ခုဖြင္႔ဖို႔ အိႏၵိယအစိုးရကို တိုက္တြန္း ေတာင္းဆို
ၾကတယ္တဲ႔။ (အခု အိုအိုင္စီလို ေနမွာေပါ႔ေနာ္) တစ္ခါ အိႏၵိယအမ်ိဳးသား ကြန္ဂယက္ အဖြဲ႕ႀကီး
ကလည္း “ျမန္မာျပည္ရွိ အိႏၵိယ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ အသက္စည္းစိမ္အတြက္ အႏၲရာယ္ရွိသျဖင္႔
စိုးရိမ္ေၾကာင္း” မွတ္တမ္းတင္တယ္ ဆိုပဲဗ်ာ။ (ဒါေတာင္ ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က အဲဒီတုန္းက
မေပၚေသးလို႔ေပါ႔ဗ်ာ)
ဒီအဓိကရုဏ္း ျဖစ္ေပၚတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၿဗိတိသွ်အစိုးရက အခ်က္ႀကီး ေလးခ်က္ကို
လုပ္ေဆာင္ခဲ႔တယ္တဲ႔။
(၁) အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ား ျမန္မာျပည္သို႔ တံခါးမရွိ၊ ဓားမရွိ ဝင္ေရာက္ျခင္းကိစၥကို
ဂ်ိမ္းစ္-ဘတ္စကာ ဦးေဆာင္သည့္ ေကာ္မတီတစ္ရပ္ ဖြဲ႕စည္း စံုစမ္းေစသည္။ (အေစာႀကီး
ကတည္းက လုပ္ရမွာ၊ သူတို႔ဟာသူတို႔လုပ္ၿပီး ျပန္စံုစမ္းေနရေသးတယ္ေနာ္)
(၂) အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ား ျမန္မာျပည္သို႔ ဝင္ေရာက္ျခင္းကို မည္သို႔မည္ပံု ကန္႔သတ္
သင္႔သည္ဆိုသည့္ အခ်က္ကိုကား အႏၵိယအစိုးရႏွင္႔ ျမန္မာအစိုးရတို႔ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးမႈမ်ား
လုပ္ေဆာင္ရမည္။ (ဒီဟာကေန ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္ ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဆံုး လူဝင္မႈ
ႀကီးၾကပ္ေရးဆိုင္ရာ သေဘာတူညီခ်က္တစ္ရပ္ ျဖစ္ေပၚလာတာေပါ႔။ ဦးေဆာင္သူကေတာ႔
ဇာတ္လိုက္ႀကီး ဦးေစာေပါ႔။)
(၃) ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ အစိုးရအမႈထမ္း၊ အရာထမ္းမ်ားသည္ အဂတိ ေလးပါးစလံုး လိုက္စား
သည္ဟု သံသယရွိဘြယ္မ်ား ေတြ႕ရွိေလသျဖင္႔ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္
တစ္ရပ္ ဖြဲ႕စည္းစံုစမ္းေစရသည္။ ျမန္မာဘာသာျဖင္႔ ေရးသားေသာ ဦးေရႊဖီ၏ စာအုပ္ကို
ျပည္ထဲေရး ဝန္ႀကီးသည္ ဖတ္၍ ခ်က္ျခင္း သင္႔သလို အေရးယူႏိုင္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ႀကိဳးနီ
စနစ္အရ ယင္းစာအုပ္ကို ပုလိပ္အဖြဲ႕ကသိမ္း၊ စံုေထာက္အဖြဲ႕သို႔ပို႔၊ စံုေထာက္အဖြဲ႕က ယင္း
စာအုပ္ကို ျမန္မာဘာသာမွ အဂၤလိပ္ဘာသာသို႔ျပန္၊ ထိုျပန္ၿပီးေသာ စာအုပ္ကိုမွ မွတ္ခ်က္ႏွင္႔
ျပည္ထဲေရး ဝန္ႀကီးထံ တင္ျပ၊ အမိန္႔ေတာင္းရသည္။ ဤသို႔ျပဳမူျခင္းသည္ အဂတိ
တစ္ခုခုေၾကာင္႔ တမင္ ေရွာင္၍ ေႏွာင္႔ေႏွးေအာင္ လုပ္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။
(ျဗဴရိုကရက္ေတြေပါ႔ေနာ္)
(၄) ေက်းရြာမ်ားတြင္ လက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ စနစ္မွာ သင္႔ေလ်ာ္ျခင္း မရွိေတာ႔သျဖင္႔
ယင္းျပႆနာ ေျဖရွင္းရန္ ေကာ္မတီတစ္ရပ္ဖြဲ႕၍ စစ္ေဆးရသည္။ ကုလား-ဗမာ
အဓိကရုဏ္းမွာ ေတာရြာ ေက်းလက္မ်ားတြင္ပါ ျဖစ္ပြားေလသည္။
ဒီ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဥေရာပသတင္းစာေတြ၊ အိႏၵိယ သတင္းစာ
ေတြက အေတာ္ေလးကို ဘက္လိုက္ေရးသားၾကတယ္တဲ႔။ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေတြရဲ႕
ေသဆံုးသူ၊ ဒဏ္ရာရသူ၊ ပစၥည္းဆံုးရံႈးမႈေတြကို အက်ယ္တဝင္႔ ေရးသားေဖာ္ျပၾကၿပီး
ျမန္မာေတြ ထိခိုက္ ေသဆံုးတာေတြ၊ ပစၥည္းဆံုးရံႈးတာေတြကိုေတာ႔ တမင္မေဖာ္ျပပဲ
ထားတယ္။ ျမန္မာေတြဟာ အေတာ္ပဲ ဆိုးဝါးရက္စက္ေၾကာင္း ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ေရးသားေဖာ္ျပ
ခဲ႔ၾကပါတယ္တဲ႔။ (အခုလည္း ဒီလိုပါပဲေနာ္)
ဦးေစာနဲ႔ လူဝင္မႈကိစၥမဆက္ခင္ အဲဒီအခ်ိန္က လႊတ္ေတာ္အေၾကာင္းေလးလည္း
နည္းနည္းေတာ႔ ထည့္ေျပာမွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ႏုတ္တစ္ပုဒ္ထဲနဲ႔ အားလံုးျခံဳမိေအာင္ ေရးဖို႔
လုပ္ေပမယ္႔ မတတ္ႏိုင္ဘူး ေျပာလက္စနဲ႔ ဆက္ေျပာရေတာ႔မွာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ဒုတိယပိုင္းကို
ေနာက္မွ ဆက္တာေပါ႔ေလ။
Clik here to view.
စေတးတပ္တစ္ခု တင္လိုက္တယ္။ ဒါကို အက်ယ္ရွင္းပါဆိုရင္ေတာ႔ ေခါင္းနဲနဲစားတယ္ဗ်။
ဘာလို႔လဲဆို ကိုယ္က အခ်က္အလက္ေတြ အလြတ္က်က္ထားတာ မဟုတ္ေတာ႔ကာ
ျပန္ျပန္ရွာရတယ္ေလ။ တစ္ကယ္ေတာ႔ စိတ္ကူးထဲမွာ ဘယ္သူမွ မေမးလည္း ကိုယ္႔ဟာကိုယ္
ေရးခ်င္ေနတဲ႔ ႏုတ္ေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ တစ္ကယ္တမ္း လက္ေတြ႕မွာေတာ႔ မေရးျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ။
အရင္တုန္း ကေတာ႔ ဘယ္အေၾကာင္းအရာ ဘယ္စာအုပ္မွာ ပါတယ္ဆိုတာ မွတ္မိေနေပမယ္႔
အခုေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ စာအုပ္နာမည္ေတာင္ ေမ႔ေမ႔ေနတယ္။
ထားေတာ႔။ လိုရင္းပဲေျပာေတာ႔မယ္။ လက္ရွိ လဝက ဥပေဒဆိုတာက ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က ျပ႒ာန္း
ထားတာေပါ႔။ ၁၉၉၀ နဝတ လက္ထက္မွာေတာ႔ ဒါကို ျပင္ဆင္ခ်က္ဥပေဒ ထပ္ထုတ္တယ္။
အေထြအထူးေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒဏ္ေငြနဲ႔ ျပစ္ဒဏ္ ျပင္ဆင္တာေလာက္ပါပဲ။ ဒါလည္း
အခုထပ္ျပင္ရမွာပဲ။ ဒါကေတာ႔ လႊတ္ေတာ္ကိစၥေပါ႔။ ေျပာရမွာက ဒီ႔မတိုင္မီက လူဝင္မႈကိစၥကို
ေျပာရမွာဆိုေတာ႔ ဒီဥပေဒေတြ ကိုေတာ႔ သိခ်င္ရင္ ရွာဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါေတာ႔ဗ်ာ။
အဂၤလိပ္-ျမန္မာ စစ္ပြဲ သံုးႀကိမ္ႏႊဲၿပီး ၁၈၈၅ မွာေတာ႔ က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံက ၿဗိတိသၽွလက္ေအာက္
တစ္ျပည္လံုး ေရာက္ၿပီးတဲ႔အခါမွာ သူတို႔က ျမန္မာျပည္ကို အိႏၵိယရဲ႕ ျပည္နယ္တစ္ခုအေနနဲ႔ပဲ
သတ္မွတ္ခဲ႔တာကိုး။ အဲေတာ႔ အိႏၵိယသားေတြအဖို႔ ဝင္ခ်င္သလိုဝင္ ထြက္ခ်င္သလိုထြက္ေပါ႔။
ရန္ကုန္ဆိုပိုဆိုးတာေပါ႔ သူကအရင္ က်သြားတာကိုး။ အဆိုးဆံုးကေတာ႔ ရခိုင္ေပါ႔။
အဓိက ဝင္ေရာက္လာတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းကေတာ႔ ဆန္စပါးစိုက္ပ်ိဳးမႈေပၚမွာ အေျခခံတယ္လို႔ပဲ
ေျပာရမွာပဲ။ ေခၚသြင္းလာတဲ႔သူကေတာ႔ ဘယ္သူရွိရမလဲ သူတို႔ၿဗိတိသၽွ ကုန္သည္ႀကီးေတြ
ပဲေပါ႔ဗ်ာ။ ပထမဆံုးေခၚလာတာကေတာ႔ ၁၈၇၄ ခုႏွစ္ ေလာက္မွာ ဘီဟာနယ္က ဇမိန္ဒါေခၚ
ေျမရွင္လူတန္းစားေတြပဲဗ်။ သူတို႔ကို ေျမေတြခ်ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ၁၈၇၆ ခုႏွစ္မွာ မဒရပ္မွာ
ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ခန္႔ၿပီးေတာ႔ကို လယ္ကူလီေတြ သေဘာၤနဲ႔အလံုးအရင္းကို သြင္းေတာ႔တာပဲ။
အဲဒီတုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ္႔ အိႏၵိယသားမွန္သမွ် သေဘာၤခေတာင္ ေပးစရာ
မလိုဘူး။ အဂၤလိပ္ ကုမၼဏီေတြက အကုန္အက်ခံၿပီးေတာ႔ကို ပို႔ေပးတာ။
အဲဒီမွာ ျပန္တဲ႔လူလည္းျပန္၊ မျပန္ေတာ႔ပဲ ျမန္မာျပည္မွာပဲ အေျခခ်တဲ႔လူလည္းခ်ေပါ႔။ ၁၉၂၁
ခုႏွစ္မွာ ေကာက္ယူတဲ႔ သန္းေခါင္စာရင္းအရဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လူဦးေရရဲ႕ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ
အိႏၵိယသားေတြ ျဖစ္ေနၿပီတဲ႔။ အစိုးရရံုး၊ မီးရထားဌာနမွာရွိတဲ႔ စားေရးစာခ်ီေတြ၊ ေစ်းဆိုင္ရွင္၊
ကုန္သည္နဲ႔ စက္မႈပညာသည္ေတြမွာ ဘင္ဂါလီ။ သေဘာၤ၊ သမၺန္၊ စက္ရံု၊ ဆိပ္ကမ္းေတြမွာ
အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ စစ္တေကာင္းသားေတြ။ ရံုးစာေရး၊ ဆန္စက္နဲ႔ လယ္ယာ စိုက္ပ်ိဳးေရး
ဘက္မွာ တမီလ္။ မီးရထားနဲ႔ ကုန္းလမ္းပို႔ေဆာင္ေရးမွာဆို ဝူးရီးယားေတြအျပင္ အျခားလုပ္ငန္း
ေတြမွာလည္း ဟိႏၵဴစတန္နီ၊ ေတလ္ဂူ၊ ေဂၚရခါး အမ်ားအျပားေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါ႔အျပင္ ဂူဂ်ရတ္တီ၊
မာလဝါရီ၊ စူရတီ ကုန္သည္ႀကီးေတြ ေငြတိုးေခ်းစားတဲ႔ ခ်စ္တီးေတြ၊ ပန္ခ်ာပီ ဆရာဝန္ေတြ
အမ်ားအျပားပါပဲ။
၁၉၃၀ ခုႏွစ္အေရာက္မွာေတာ႔ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔မွာ ခ်စ္တီး ေငြေခ်းဌာနေပါင္း ၁၆၅၅ ခုေတာင္
ရွိေနၿပီတဲ႔။ ၁၉၄၁ မွာေတာ႔ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးမွာ ခ်စ္တီးပိုင္ လယ္ေျမဟာ ဧက ၃,၀၀၀,၀၀၀
အထိ ရွိသြားပါေတာ႔တယ္။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႀကီးစိုးသြားသလဲဆို ၁၉၄၁ စာရင္းအရ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးမွာရွိတဲ႔
အလုပ္သမားဦးေရရဲ႕ ၆၉ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ အိႏၵိယသားေတြခ်ည္းပဲတဲ႔။ ဒါေတာင္ အလုပ္သမား
မဟုတ္တဲ႔ တစ္ျခားလူတန္းစား မပါေသးဘူးေနာ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ျမန္မာေတြ မလုပ္တဲ႔
အလုပ္သာရွိမယ္ ကုလားေတြ မလုပ္တဲ႔ အလုပ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား
တစ္ေယာက္ဟာ ရန္ကုန္မွာေနမယ္ဆိုရင္ ကုလားစကား မတတ္ရင္ အဆင္မေျပေလာက္
ေအာင္ကို ျဖစ္သြားခဲ႔တာ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း တို႔ဗမာအစည္းအရံုး ေပၚလာေတာ႔ ဗမာစာသည္
တို႔စာ၊ ဗမာစကားသည္ တို႔စကားဆိုတဲ႔ ေႂကြးေၾကာ္သံ ထည့္လာရတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ရန္ကုန္တင္ မဟုတ္ပါဘူး ကုလားေတြ တစ္ျပည္လံုးကို ျပန္႔သြားတာ ေျမာက္ဘက္ ပူတာအို၊
ေတာင္ဘက္ ေကာ႔ေသာင္၊ အေရွ႕ဘက္ တာခ်ီလိတ္အထိပဲတဲ႔ဗ်ား။ ဒီေလာက္ဆို တရားခံ
ဘယ္သူလဲေဟ႔ ဆိုတာ သိေလာက္ပါၿပီ။ ထူးျခားတာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ႔ အိႏၵိယ အမ်ိဳးသား
ဦးေရဟာ အမ်ိဳးသမီး ဦးေရထက္ ေလးဆေက်ာ္ရွိတယ္တဲ႔။ ဒါေၾကာင္လည္း ၁၉၃၁ ခုႏွစ္
သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္ေတာ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ကုလားကျပားဦးေရ ၁၂,၅၆၀ ျဖစ္ေနၿပီတဲ႔။
(ေျပာရင္းပဲ ဓါးနဲ႔ ထခုတ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာၿပီ။ အဲဒီ ဘိလပ္ကေကာင္ေတြကို ေျပာပါတယ္)
ဒီၾကားထဲက ဒိုင္အာခီ၊ ၉၁ ဌာနစတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ေတြကိုေတာ႔ ေက်ာ္လိုက္ေတာ႔မယ္။
လိုရင္း ျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္လို႔။ ဒါေပမဲ႔ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္း ႏွစ္ခုအေၾကာင္းေတာ႔
နည္းနည္း ေျပာမွရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အဆက္အစပ္ မမိမွာဆိုးလို႔။ ဒီေလာက္
လႊမ္းမိုး ခ်ယ္လွယ္ လာေတာ႔လည္း ျပႆနာေတြက ျဖစ္ၿပီေပါ႔ဗ်ာ။
ပထမ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္းကေတာ႔ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္တယ္။ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းမွာ
ရွိတဲ႔ ျမန္မာအလုပ္သမားနဲ႔ ေဂၚရင္ဂ်ီအလုပ္သမားေတြ အုပ္စုဖြဲ႕ရိုက္ၾကတာက စတာပဲ။
ျဖစ္ရတဲ႔ အေၾကာင္းခံကေတာ႔ စီးပြားေရးေၾကာင္႔လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ခြဲေရး၊ တြဲေရး
ႏိုင္ငံေရး ပေယာဂေတြ၊ ကုန္သည္ေတြ (အခုေခတ္ဆို ခရိုနီေပါ႔ဗ်ာ) က ဓာတ္ဆီေလာင္းေပး
တာကလည္းပါတာေပါ႔။ ဆိပ္ကမ္းရိုက္ပြဲကေန ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုးျပန္႔သြားၿပီး အဓိကရုဏ္းႀကီး
ျဖစ္လိုက္တာ ေလးရက္ၾကာတယ္၊ လူ ၁၂၀ ေက်ာ္ေသၿပီး အမ်ားအျပားဒဏ္ရာရၾကတယ္လို႔
အစိုးရက သတင္း ထုတ္ျပန္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီအဓိကရုဏ္းဟာ နယ္ေတြအထိေတာ႔
မကူးဆက္ခဲ႔ပါဘူး။
ဒုတိယ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္းကေတာ႔ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္မွာျဖစ္တယ္။ ဒီတစ္ခါကေတာ႔
ဘာသာေရးပါ ပါလာၿပီ။ ေရႊဘိုခရိုင္ ေျမဒူးက အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ ဦးေရႊဖီက ေမာ္လဝီႏွင္႔
ေယာဂီစာတမ္းကို ၁၉၃၁ ခုႏွစ္မွာ စာအုပ္ထုတ္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေစာင္ေရနည္းၿပီး လူသိ
နည္းေတာ႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အဲဒါကို ၁၉၃၇ မွာ မူဆလင္သူေဌး ပေတးက ဒုတိယအႀကိမ္
ေစာင္ေရအေျမာက္အမ်ား ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ီလိုက္တာမွာ ျပႆနာကစတာပဲ။ ဒီစာအုပ္မွာပါတဲ႔
ဗုဒၶဘာသာကို ထိခိုက္တဲ႔ အေရးအသားေတြကို ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြက မေက်နပ္ဘူး။
သတင္းစာေတြ စာေစာင္ေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေရးသား ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။
ဒါကို အစိုးရက မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳေနတယ္။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အေရးမယူဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က
အာဏာရအစိုးရက ေဒါက္တာဘေမာ္၊ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးက ဆာေပၚထြန္းေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔
တအံုေႏြးေႏြး မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနရာကေန ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၆ ရက္ေန႔၊ ေရႊတိဂံုဘုရား
ကုန္းေတာ္ေပၚမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ရဟန္းပ်ိဳမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ဦးစီးၿပီး ကန္႔ကြက္
ရံႈ႕ခ်ေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ၿပီး စီတန္းလွည့္လည္ၾကရာကေန အဓိကရုဏ္းႀကီးစတာပါပဲ။
ဒီတစ္ခါေတာ႔ ရန္ကုန္ တင္မက မႏၲေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ ေရနံေခ်ာင္း၊ ေရႊဘိုအျပင္ တစ္ျခား
ၿမိဳ႕ႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကူးဆက္သြားေတာ႔တာပဲ။ လူေပါင္း ၁၀၈၄ ေယာက္ေသတယ္။
အဲဒီထဲမွာ ပုလိပ္ပစ္လို႔ေသတာ ၁၇၁ ေယာက္မွာ ျမန္မာက ၁၅၅ ေယာက္ေသတယ္တဲ႔။
အဓိကရုဏ္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္ေတြက အစိုးရကို လက္ညွိဳးထိုးတယ္၊ ေဒါက္တာ
ဘေမာ္ ဂိုဏ္းသားေတြက ဦးေစာကို လက္ညွိဳးထိုးတယ္၊ အဂၤလိပ္ အစိုးရက သတင္းစာ
ေတြကို လက္ညိွဳးထိုးတယ္။ မွတ္သားစရာကေတာ႔ ဒီအဓိကရုဏ္းႀကီးမွာ တို႔ဗမာ
အစည္းအရံုးရဲ႕ ပေယာဂ လံုးဝမပါေၾကာင္း ၿဗိတိသွ် အာဏာပိုင္ေတြက ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုတဲ႔
အခ်က္ပါပဲ။
ဇူလိုင္လက စလိုက္တဲ႔ အဓိကရုဏ္းဟာ ရန္ကုန္မွာ စက္တင္ဘာလလယ္ေလာက္မွ ၿငိမ္းေအး
သြားတယ္။ ၿပီးၿပီဆိုေတာ႔လည္း ထံုးစံအတိုင္း စံုစမ္းေရးေကာ္မတီဖြဲ႕တာေပါ႔။ သဘာပတိနဲ႔
အတြင္းေရးမွဴးက အဂၤလိပ္၊ အဖြဲ႕ဝင္ေတြက အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ အမ်ိဳးသားႏွစ္ဦး၊ ျမန္မာ
အမ်ိဳးသားႏွစ္ဦး ပါတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
စံုစမ္းေရးေကာ္မတီရဲ႕ အဆိုမွာေတာ႔ “ျမန္မာသတင္းစာမ်ား၏ တာဝန္မဲ႔ လံႈ႔ေဆာ္
ေရးသားျခင္းႏွင္႔ အခ်ိဳ႕ေသာ ရဟန္းမ်ားႏွင္႔ လူမ်ားက ေသြးထိုးေပးျခင္းသည္ အနီးကပ္ဆံုး
အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ေအာက္ျမန္မာျပည္တြင္ လယ္ယာျပႆနာ မေျပလည္သျဖင္႔ ျမန္မာတို႔
စီးပြားေရး ၾကပ္တည္းၾကသည္။ အိႏၵိယအမ်ိဳးသား ေျမပိုင္ရွင္မ်ားႏွင္႔ ေငြေခ်းစားသူမ်ား၏
လုပ္နည္း လုပ္ဟန္ေၾကာင္႔ ျမန္မာတို႔သည္ ကုလားမ်ားကို မုန္းတီးလာၾကသည္။ ေနာက္
တစ္ေၾကာင္းမွာလည္း အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ားႏွင္႔ အိမ္ေထာင္က်ေသာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား
အဖို႔ ဗုဒၶဘာသာ တရားဥပေဒအရ အခြင္႔အေရး ဆံုးရံႈးၾကရသျဖင္႔လည္း အိႏၵိယတို႔အေပၚ
ျမန္မာတို႔ စိတ္နာၾကျပန္သည္။ ပုလိပ္အဖြဲ႕ကို လူအေပါင္းက မယံုၾကည္ျခင္း၊ သံသယရွိျခင္း
သည္လည္း အေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းျဖစ္သည္” လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီၾကားထဲမွာ ေျပာရဦးမယ္။ အဲဒီ အဓိကရုဏ္းျဖစ္ၿပီးေတာ႔ ဒါဒါခ်န္ဂ်ီနဲ႔ တယဘ္ဂ်ီဆိုတဲ႔
မူဆလင္ အမ်ိဳးသား ႏွစ္ေယာက္က အိႏၵိယကို အေျပးအလႊားသြားၿပီး အိႏၵိယအမ်ိဳးသား
ကြန္ဂယက္နဲ႔ မူဆလင္လိဂ္ကို သြားတိုင္ၾကသတဲ႔။ ျမန္မာျပည္မွာ သူတို႔အမ်ိဳးသားေတြ
ဘယ္လို ဘယ္ပံု ညွင္းပန္းႏိွပ္စက္ ခံေနရေၾကာင္း ဆိုၿပီးေတာ႔ေပါ႔။ (ငျပဴး မွန္ရင္ေတာ႔
ၿပဲတာခ်ည္းပဲ၊ အရင္တုန္း ကလည္း ၿပဲတယ္၊ အခုလည္း ၿပဲတယ္၊ ေနာင္လည္း ၿပဲမွာပဲ။)
ဒါနဲ႔ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၉ ရက္ေန႔ အိႏၵိယ ျပည္လံုးဆိုင္ရာ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား အသင္းခ်ဳပ္က
“ျမန္မာႏွင္႔ အိႏၵိယအစိုးရသည္ ပင္လယ္ရပ္ျခား အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ား၏ အသက္စည္းစိမ္၊
လြတ္လပ္မႈ၊ တရားဥပေဒအခြင္႔အေရးမ်ား ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္မႈ ပ်က္ကြက္သည္”
ဆိုတဲ႔ ရံႈ႕ခ်တဲ႔အဆိုကို အတည္ျပဳလိုက္တယ္တဲ႔။ ၿပီးေတာ႔ အိႏၵိယ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ အက်ိဳး
စီးပြားကို ကာကြယ္ရန္ ျမန္မာျပည္မွာ ဌာနတစ္ခုဖြင္႔ဖို႔ အိႏၵိယအစိုးရကို တိုက္တြန္း ေတာင္းဆို
ၾကတယ္တဲ႔။ (အခု အိုအိုင္စီလို ေနမွာေပါ႔ေနာ္) တစ္ခါ အိႏၵိယအမ်ိဳးသား ကြန္ဂယက္ အဖြဲ႕ႀကီး
ကလည္း “ျမန္မာျပည္ရွိ အိႏၵိယ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ အသက္စည္းစိမ္အတြက္ အႏၲရာယ္ရွိသျဖင္႔
စိုးရိမ္ေၾကာင္း” မွတ္တမ္းတင္တယ္ ဆိုပဲဗ်ာ။ (ဒါေတာင္ ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က အဲဒီတုန္းက
မေပၚေသးလို႔ေပါ႔ဗ်ာ)
ဒီအဓိကရုဏ္း ျဖစ္ေပၚတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၿဗိတိသွ်အစိုးရက အခ်က္ႀကီး ေလးခ်က္ကို
လုပ္ေဆာင္ခဲ႔တယ္တဲ႔။
(၁) အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ား ျမန္မာျပည္သို႔ တံခါးမရွိ၊ ဓားမရွိ ဝင္ေရာက္ျခင္းကိစၥကို
ဂ်ိမ္းစ္-ဘတ္စကာ ဦးေဆာင္သည့္ ေကာ္မတီတစ္ရပ္ ဖြဲ႕စည္း စံုစမ္းေစသည္။ (အေစာႀကီး
ကတည္းက လုပ္ရမွာ၊ သူတို႔ဟာသူတို႔လုပ္ၿပီး ျပန္စံုစမ္းေနရေသးတယ္ေနာ္)
(၂) အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ား ျမန္မာျပည္သို႔ ဝင္ေရာက္ျခင္းကို မည္သို႔မည္ပံု ကန္႔သတ္
သင္႔သည္ဆိုသည့္ အခ်က္ကိုကား အႏၵိယအစိုးရႏွင္႔ ျမန္မာအစိုးရတို႔ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးမႈမ်ား
လုပ္ေဆာင္ရမည္။ (ဒီဟာကေန ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္ ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဆံုး လူဝင္မႈ
ႀကီးၾကပ္ေရးဆိုင္ရာ သေဘာတူညီခ်က္တစ္ရပ္ ျဖစ္ေပၚလာတာေပါ႔။ ဦးေဆာင္သူကေတာ႔
ဇာတ္လိုက္ႀကီး ဦးေစာေပါ႔။)
(၃) ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ အစိုးရအမႈထမ္း၊ အရာထမ္းမ်ားသည္ အဂတိ ေလးပါးစလံုး လိုက္စား
သည္ဟု သံသယရွိဘြယ္မ်ား ေတြ႕ရွိေလသျဖင္႔ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္
တစ္ရပ္ ဖြဲ႕စည္းစံုစမ္းေစရသည္။ ျမန္မာဘာသာျဖင္႔ ေရးသားေသာ ဦးေရႊဖီ၏ စာအုပ္ကို
ျပည္ထဲေရး ဝန္ႀကီးသည္ ဖတ္၍ ခ်က္ျခင္း သင္႔သလို အေရးယူႏိုင္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ႀကိဳးနီ
စနစ္အရ ယင္းစာအုပ္ကို ပုလိပ္အဖြဲ႕ကသိမ္း၊ စံုေထာက္အဖြဲ႕သို႔ပို႔၊ စံုေထာက္အဖြဲ႕က ယင္း
စာအုပ္ကို ျမန္မာဘာသာမွ အဂၤလိပ္ဘာသာသို႔ျပန္၊ ထိုျပန္ၿပီးေသာ စာအုပ္ကိုမွ မွတ္ခ်က္ႏွင္႔
ျပည္ထဲေရး ဝန္ႀကီးထံ တင္ျပ၊ အမိန္႔ေတာင္းရသည္။ ဤသို႔ျပဳမူျခင္းသည္ အဂတိ
တစ္ခုခုေၾကာင္႔ တမင္ ေရွာင္၍ ေႏွာင္႔ေႏွးေအာင္ လုပ္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။
(ျဗဴရိုကရက္ေတြေပါ႔ေနာ္)
(၄) ေက်းရြာမ်ားတြင္ လက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ စနစ္မွာ သင္႔ေလ်ာ္ျခင္း မရွိေတာ႔သျဖင္႔
ယင္းျပႆနာ ေျဖရွင္းရန္ ေကာ္မတီတစ္ရပ္ဖြဲ႕၍ စစ္ေဆးရသည္။ ကုလား-ဗမာ
အဓိကရုဏ္းမွာ ေတာရြာ ေက်းလက္မ်ားတြင္ပါ ျဖစ္ပြားေလသည္။
ဒီ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဥေရာပသတင္းစာေတြ၊ အိႏၵိယ သတင္းစာ
ေတြက အေတာ္ေလးကို ဘက္လိုက္ေရးသားၾကတယ္တဲ႔။ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေတြရဲ႕
ေသဆံုးသူ၊ ဒဏ္ရာရသူ၊ ပစၥည္းဆံုးရံႈးမႈေတြကို အက်ယ္တဝင္႔ ေရးသားေဖာ္ျပၾကၿပီး
ျမန္မာေတြ ထိခိုက္ ေသဆံုးတာေတြ၊ ပစၥည္းဆံုးရံႈးတာေတြကိုေတာ႔ တမင္မေဖာ္ျပပဲ
ထားတယ္။ ျမန္မာေတြဟာ အေတာ္ပဲ ဆိုးဝါးရက္စက္ေၾကာင္း ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ေရးသားေဖာ္ျပ
ခဲ႔ၾကပါတယ္တဲ႔။ (အခုလည္း ဒီလိုပါပဲေနာ္)
ဦးေစာနဲ႔ လူဝင္မႈကိစၥမဆက္ခင္ အဲဒီအခ်ိန္က လႊတ္ေတာ္အေၾကာင္းေလးလည္း
နည္းနည္းေတာ႔ ထည့္ေျပာမွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ႏုတ္တစ္ပုဒ္ထဲနဲ႔ အားလံုးျခံဳမိေအာင္ ေရးဖို႔
လုပ္ေပမယ္႔ မတတ္ႏိုင္ဘူး ေျပာလက္စနဲ႔ ဆက္ေျပာရေတာ႔မွာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ဒုတိယပိုင္းကို
ေနာက္မွ ဆက္တာေပါ႔ေလ။