ပဲ့တင္သံမ်ားမွ တစ္ဆင့္

 

 

Thanda Win's photo.

=============

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ အေမရိကားခရီးစဥ္မွာ CNN နဲ႔ အင္တာဗ်ဳးေတာ့ ကြ်န္မဟာ စစ္တပ္ကို ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါကို ေ၀ဖန္ၾကမွန္းသိေပမယ့္ သူ႔ဟာသူျဖစ္ေနတာ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး လို႔ ေျပာသြားပါတယ္။

ဒီစကားတစ္ခြန္းအေပၚ Stockholm Drama ( ျပဇတ္ဆန္တယ္၊ စိတ္ကူးယဥ္တယ္ ) လို႔ ဘုိေတြက ၀ိုင္းမွတ္ခ်က္ေပးၾကတာကို CNN စာမ်က္ႏွာေအာက္မွာ အမ်ားၾကီးေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီကြန္မန္႔ေတြကို CNN က ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဖ်က္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။

လူတစ္ေယာက္ဟာ ရွင္သန္ၾကီးျပင္းလာတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ လႊမ္းမိုးမွဳကို အနည္းနဲ႔အမ်ားခံၾကရတာ ဓမၼတာပါ။ စစ္သားအေဖကေမြးျပီး စစ္သားတပည့္ေတြက ထိန္းေက်ာင္းခံခဲ႔ရတာမို႔ စစ္သားေတြကို ခ်စ္တာ ကိုယ္တုိင္ အေဖခ်စ္သမီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ နားလည္ႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ လက္ရွိကိုသာ တြက္တတ္ၾကတဲ့ ဘိုေတြအဖို႔ ဟာသျဖစ္ေနတာ သိပ္အ႔ံၾသစရာမရွိပါ။

သုိ႔ေပမယ့္လည္း ဒီစကားရဲ့ တာသြားမွဳကို ဘာတီးလင့္နာရဲ့ ေဆာင္းပါးထဲမွာ ျပန္ေတြ႔ပါတယ္။ ဒီစကားေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို သူတို႔ရဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လို႔ ယံုမွတ္ခဲ့ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားမ်ားက သစၥာေဖာက္ခံရတယ္လို႔ ထင္ပါသတဲ့။ အထူးသျဖင့္ ကခ်င္ေတြေပါ့ေလ။ ဗမာအတိုက္အခံအခ်ဳိ႔ကေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲေျပာပါတယ္။ အာဏာမက္လာလို႔ ဒီလိုေျပာတာပါတဲ့။ အသြားအျပန္ရွိတတ္တဲ့ စိတ္ဆႏၵသေဘာေတြေၾကာင့္မို႔ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ႏွဳိင္းၾကေလတာပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။

ဘယ္လိုထင္ထင္ ဘယ္လိုျမင္ျမင္ ဒါဟာ တစ္ဦးစီရဲ့ စိတ္ခံစားမွဳအပိုင္းပါ။ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ လႊတ္ေတာ္ဟာ စစ္တပ္ကခြင့္ျပဳသေလာက္ပဲ သက္တမ္းရွိမယ္လို႔လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေျပာပါေသးတယ္။ ၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ ဒါဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ့ အရွိတရားပါ။

မီဒီယာေလာက၊ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ Echo လို႔ေခၚတဲ့ အမ်ားစုအသံကို ပဲ့တင္ထပ္တဲ့ သတင္းေတြ၊ အေရးအသားေတြ၊ မွတ္ခ်က္ေတြဟာ မထူးဆန္းစြာပဲ လူၾကိဳက္မ်ားလွပါတယ္။ လူထုေျပာခ်င္တဲ့အရာ၊ လူထုရဲ့စိတ္ခံစားမွဳနဲ႔ တူညီတဲ့အခါ လက္ခုပ္သံေတြအမ်ားၾကီး အလြယ္တကူရတတ္ပါတယ္။ စာေစာင္ေတြေရာင္းေကာင္းတယ္၊ မဲေတြရလြယ္လို႔ မဲဆြယ္ပြဲေတြေအာင္ျမင္တာေပါ့။

ေမးစရာရွိတာက အမ်ားသေဘာညီတိုင္း ဤ ဟာ ကြ်ဲျဖစ္သလားဆုိတဲ့ေမးခြန္းပါ။ ဥပမာ လူသိအမ်ားဆံုး ျမစ္ဆံုကိစၥ။ ျမစ္ဆံုကို ရပ္ပါလို႔ ၀ိုင္းေအာ္ၾကျပီးတဲ့ေနာက္ ဒီသက္တမ္းအတြင္းရပ္မယ္လို႔ ေၾကျငာလိုက္တဲ့အခါ ၀မ္းသာအားရလက္ခုပ္တီးၾကပါတယ္။ ေနာက္သက္တမ္းမွာ ၾက႔ံခိုင္ေရးပါတီအာဏာရခဲ့ရင္ ဆက္လုပ္မွာလား၊ မလုပ္ဘူးလားလို႔ ဘယ္သူမွ မေမးၾကပါဘူး။ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ ကခ်င္ေဒသခံေတြရဲ့ နစ္နာမွဳကို ဘယ္လိုရွင္းေပးမလဲဆိုတာေတြ ပါမလာေတာ့ဘူး။ တရုတ္ရဲ့လက္ကို ဒီစီမံကိန္းေပၚက အျပီးတိုင္ ဘယ္လိုျဖည္ထုတ္မလဲဆိုတာေတြ ဘယ္သူမွ စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လဲ တရုတ္က NLD ေတြနဲ႔ အျခားအတိုက္အခံေတြကို ေခၚျပီး သူဆက္လုပ္ခ်င္တယ္လို႔ ေသြးတိုးစမ္းလာပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သြယ္၀ိုက္ ျခိမ္းေျခာက္တာလည္း ပါေကာင္းပါမယ္ေပါ့ေလ။ သူတို႔ကေတာ့ ၀န္ခံမယ္မဟုတ္ပါဘူး။

ဒုတိယက လက္ပံေတာင္းေတာင္ပါ။ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ျဖစ္ေနတာၾကားထဲက ျဖစ္ႏိုင္တာကို လုပ္ျပသြားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဦးေဆာင္တဲ့ေကာ္မတီကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ဒီေနရာမွာ ေကာ္မတီ၀င္အားလံုးရဲ့ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္မွဳကို မွတ္တမ္းတင္ရပါမယ္။ ပညာရွင္ေတြရဲ့ အကူအညီမပါပဲ လက္ေတြ႔ဆန္ျပီး သမာသမတ္က်တဲ့ အစီရင္ခံစာမ်ဳိး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တစ္ဦးထဲက တတ္ႏုိင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ကဲ့ရဲ့တဲ့အခါ တစ္အုပ္စုလံုးကို သိမ္းက်ဳံးတတ္ေပမယ့္ ခ်ီးမြမ္းတဲ့အခါ တစ္ေယာက္ထဲကို ကြက္ထားတတ္တဲ့ အေလ့အထကို ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ လိုေနပါတယ္။

ေထာက္ျပလိုတာက လက္ခုပ္သံနဲ႔ ကဲ့ရဲ့သံၾကားထဲမွာ လူသိမမ်ားတဲ့၊ လူၾကိဳက္မမ်ားတဲ့ လမ္းကေလးတစ္လမ္း ပါးပါးကေလးရွိေနတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ဒီလမ္းကို ေလွ်ာက္တဲ့အခါ အေဖာ္နည္းလွပါတယ္။

လူ႔သဘာ၀အရ အားေပးခံရတဲ့အခါ ႏွစ္သက္သေဘာက်တာ ထံုးစံပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း လက္ေတြ႔ဆန္တဲ့ ခ်ဥ္းကပ္မွဳမ်ဳိး၊ ရလဒ္ကို ထည့္တြက္ထားတဲ့ နည္းစနစ္မ်ဳိးအျပင္ ေနာင္မ်ဳိးဆက္မ်ားအထိ လွမ္းျမင္ႏိုင္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ဳိးေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားအေနနဲ႔ ခ်မွတ္ႏိုင္ဖို႔လိုပါတယ္။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ ေရတို၊ ေရရွည္အျမင္ေပါ့ေလ။ ဒီလမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္ေအာင္ ပညာရွင္မ်ားနဲ႔ အတိုက္အခံမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းတိုက္တြန္းဖို႔လိုပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ တခဏတာ လူၾကိဳက္မ်ားမွဳေပၚမွာ အေျခခံတာ အႏၱရာယ္ရွိတတ္ပါတယ္။ ေလာဘကဦးေဆာင္တာမို႔ လမ္းမွားဖို႔သာ မ်ားပါတယ္။ ဥပမာ ဟစ္တလာ လူၾကိဳက္မ်ားဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း ၾကံဳရတဲ့ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံရဲ့ အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိးေပါ့။

စိတ္ခံစားမွဳဆိုတာကေတာ့ ေမြးရာပါမို႔ သေဘာက်တယ္၊ မက်ဘူးဆိုတာေတြကေတာ့ ရွိစျမဲပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း တုန္႔ျပန္ရုံသက္သက္မဟုတ္ပဲ ေျဖရွင္းနည္းအထိ ၀ိုင္းစဥ္းစားဖို႔လိုပါတယ္။ ဥပမာ မီးေလာင္ေနတာေတြ႔ရင္ မီးေလာင္ေနတယ္ဗ်ဳိ႔လို႔ ေအာ္တဲ့လူကေအာ္မွာပါ။ မီးေပါ့ဆတာကိုးလို႔ အျပစ္တင္သူကလည္း တင္မွာပါ။ အဲဒီ အဆင့္ေတြကို ေက်ာ္ျပီး မီးသတ္ကားေခၚဖို႔၊ ေရျဖန္းဖို႔လိုတာကို အားလံုးသိၾကပါတယ္။ ဒါက အေတြ႔အၾကံဳက သင္ထားျပီးသားကိုး။ ဒီလိုပါပဲ။ လူထုအေနနဲ႔ ျပသနာတစ္ခုခ်င္းစီမွာ ပဲ့တင္သံအဆင့္ထက္ ေက်ာ္သြားဖို႔ လိုေနပါတယ္။

လတ္တေလာအားျဖင့္ အျမန္လမ္းမၾကီးကိစၥ။ ဒါဟာ ခရီးသြားသူေတြအျပင္ မိသားစုေတြနဲ႔ပါ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြပါ သြားလာေနတာမို႔ တိုင္းျပည္ပံုရိပ္နဲ႔လည္း အခ်ဳိးက်ပါတယ္။ ကားတိုက္မွဳေတြမ်ားလို႔ မီဒီယာက လမ္းနဲ႔အစိုးရကို အျပစ္တင္ပါတယ္။ အစိုးရသတင္းစာက ေမာင္းသူေတြကို ျပန္အျပစ္တင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ျဖင့္ လိုင္စင္အေၾကာင္း၊ လမ္းစည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးအေၾကာင္း၊ ဘီးအေၾကာင္း၊ ခါးပတ္အေၾကာင္း၊ ကားေအာက္ပိုင္းအေၾကာင္း စသျဖင့္ ဂရုျပဳသင့္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို လူထုထဲကပဲ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ လက္ဆင့္ကမ္းေ၀မွ်လာၾကပါတယ္။ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ေထာင့္၊ ကိုယ္ကြ်မ္းက်င္တဲ့အခ်က္တစ္ခ်ဳိ႔ကို ေျဖရွင္းနည္းအဆင့္ေတြထဲ ထည့္သြင္းလာတာ အင္မတန္ေကာင္းမြန္သင့္ေလ်ာ္တဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ လုပ္ေဆာင္မွဳပါ။ ပူးေပါင္းအေျဖရွာတဲ့စိတ္ဓါတ္ကို ျပသလာၾကပါတယ္။ ဒီလိုပူးေပါင္းတဲ့နည္းမ်ဳိးနဲ႔ လူထုကိုယ္တုိင္က အစိုးရနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကို ေမာင္းႏွင္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွလည္း ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပံုကို ကိုယ္တိုင္စုေပါင္းေဖာ္ႏိုင္မွာပါ။

ပဲ့တင္သံမ်ားမွတစ္ဆင့္ ေက်ာ္လြန္ျမင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ။