…………..
“ ဗ်ိဳ႕ ကုိရဲေဇာ္ထူး..ကုိရဲေဇာ္ထူး ”
“ ဗ်ာ ဗ်. ရွိပါတယ္ဗ် ဘာလုိ႔ ဇြတ္ေအာ္ေနတာတုန္း ”
သူက အခန္းထဲမွထြက္လာရင္း ေျပာသည္။
“ သိပါဘူးဗ်ာ ကုတင္ေအာက္မ်ား ၀င္ပုန္းေနသလားလုိ႔ ”
“ ဘာလုိ႔ပုန္းရမွာလဲဗ်၊ ဒီမွာ ဂိမ္းေဆာ့ေကာင္းတုန္း ”
သူက ဖုန္းကုိ ပုဆုိးနဲ႔ေကာက္ပြတ္ရင္း ေျပာသည္။ သူ႔အခန္းထဲ ၀င္လုိက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ၌ ထုိင္လုိက္ၾက သည္။
“ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္အိမ္ေက်ာ္က ဆယ္တန္းတက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးဗ်ာ။ အဲဒါ ေယာက်ာ္းေနာက္ လုိက္သြားလုိ႔ ”
“ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ကုတင္ေအာက္ပုန္းစရာလားဗ် ”
“ ေအာ္…ဟုိတုန္းက ခင္ဗ်ားလုိပဲ ေဂၚမစြံတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္ ”
သူက ကၽြန္ေတာ္ကုိ တြန္းလုိက္ရင္း
“ ေျပာစရာရွိတာေျပာပါ။ ဘာလုိ႔စြဲစြဲထည့္တာလဲ ”
“ တုိက္ဆုိင္လုိ႔ပါ။ တစ္ေန႔ရြာမွာ သူႀကီးသမီးေပ်ာက္သြားလုိ႔ ဆုိေတာ့ သူက ပုတ္ထဲ ၀င္ပုန္းေနေလရဲ႕ ေလ။ ရြာကလူေတြက လုိက္ရွာေတာ့ သူ႔သြားေတြ႕တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဘာလုိ႔ ပုတ္ထဲ၀င္ပုန္းေနတာလဲေမးေတာ့ သူႀကီးသမီးေပ်ာက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းေပ်ာက္တယ္ထင္ရေအာင္ပါ။ အဲဒါမွ အထင္လႊဲခံရနည္းလား ”တဲ့။
“ ခင္ဗ်ားလည္း အထင္ခံရနည္းလား ဆုိၿပီး ပုန္းေနတယ္မွတ္တာ ”
“ မင္းကေတာ့ကြာ ”
ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကုတင္ေပၚရွိရာ စာအုပ္ေတြကုိေမႊသည္။ သူကေတာ့ ဖုန္းတစ္လုံးနဲ႔ အလုပ္ဆက္ရႈပ္ ေနျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေမႊရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ ေတြ႕မိလုိ႔ ေကာက္ဖတ္ေနလုိက္သည္။
စာအုပ္က ဦးေအးခ်ိဳ(မဟာ၀ိဇၨာ)ေရးသားသည္ “ အမ်ိဳးေပ်ာက္မွာ စုိးေၾကာက္ပါေတာ့သည္ ”
…………
“ ကဲ … ကုိရဲ ဒီစာအုပ္ ခဏငွားလုိက္ဦး၊ အိမ္ေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆးဖတ္မလုိ႔ ”
“ ယူသြားေလ ငါ့ဆီမွာက ဖုန္တက္တာ အဖတ္တင္တယ္။ ဖုန္းရကတည္းက စာကုိမဖတ္ျဖစ္ပါဘူး ”
“ မဆီမဆုိင္ေျပာရဦးမယ္ ၀ါကေတာ့ ၀င္သြားျပန္ၿပီ။ ၀ါကၽြတ္လည္း ခင္ဗ်ားေတာ့ ထူးမယ္မထင္ဘူး ”
“ မင္းကဘာေျပာေျပာ ဒီဘူတာဆုိက္လာျပန္ၿပီ ”
“ ခင္ဗ်ားက ဆုိက္ေအာင္ေနတာကုိ ”
“ ဘာျဖစ္လဲကြာ ငါ့ဟာငါ အပူမရွာခ်င္လုိ႔ တစ္ေယာက္တည္းေနတာ ”
သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာမနာဆုိမနာ မိတ္ေဆြေတြပါ။ သူအသက္က ၃၆ ေက်ာ္ေတာ့မယ္။ ခုထိစြံဖုိ႔ ေနေနသာသာ ရည္စားေတာင္မရွိေတာ့ အဖြဲ႕ထဲမွာ သူ႔ပဲေနာက္ေနက်။
“ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦး၀ီရသူတုိ႔စီေလွ်ာက္တင္ၿပီး ခင္ဗ်ားတုိ႔လုိလူေတြကုိ အေရးယူျပစ္ ခ်င္တယ္ ”
“ ဟေကာင္ မင္းဟာက အမႈႀကီးလာၿပီ ”
“ ဟုတ္တယ္ေလ။ ခုဟာက အမ်ိဳးကုိေစာင့္ယုံတင္မကဘူး အမ်ိဳးပါတုိးေအာင္လုပ္ရမယ့္အခ်ိန္။ သူမ်ားေတြက မယားေတြအမ်ားႀကီးယူ။ ကေလးေတြအမ်ားႀကီး ေမြးၿပီးလူဦးေရနဲ႔ ခ်ိန္းေျခာက္လာမွာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ လုိ လူေတြရွိေနလုိ႔ လူမ်ိဳးနည္းၿပီး လူမ်ိဳးေပ်ာက္မွာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ အေရးယူရမယ္ ”
“ သြား…သြား…ျပန္ေတာ့။ ၾကာလာရင္ ငါ့ကုိ တစ္ခါတည္း ရဲစခန္းပုိ႔မယ္ပုံပဲ ”
“ ဟီး…ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးၿပီ ဆုိေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ာ ”
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔စာအုပ္ကုိ ဆုိင္ကယ္ေရွ႕ျခင္းထဲ ထည့္ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့လုိက္ေတာ့သည္။
…………..
ကၽြန္ေတာ္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုၾကားဖူးသည္။ တစ္ခါတုန္းက သန္လ်င္တံတားႀကီးမွာ ရဲေတြက ေန႔ေရာ ညေရာေစာင့္ရသည္တဲ့။ ဘာလုိ႔ဆုိရင္ ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသေၾကာင္းႀကံၿပီး တံ တားေပၚက ခုန္ခုန္ခ်လုိ႔တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က သေဘာမတူတာေတြ၊ လူငယ္ေတြထဲမွာ အခ်စ္ဆုိတာကုိ ကုိးကြယ္ၿပီး မိဘသေဘာမတူတာနဲ႔ ဥာဏ္မဲ့လုပ္ၾကတာတဲ့။
အဲဒီလုိေသေၾကာင္းႀကံမွာဆုိးလုိ႔ ေစာင့္ေပးေနရတာတဲ့။
ၾကည့္ သူ႔ဘာသာသူ ေသခ်င္တာကုိ မေသေအာင္ေစာင့္ေနေပးရတာ။ ဒီလုိပဲ မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒဆုိတာက သူ႔ဟာသူ လင္ယူမွား၊ ဒုကၡေရာက္မွာကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနရတာ။
မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒကုိ ကၽြန္ေတာ္ဂဃနဏ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ကာလအရ လုိအပ္တယ္လုိ႔ထင္ပါ တယ္။ ကုိယ္လူမ်ိဳးေတြကုိ ဆင္မစီးႏုိင္ေတာင္ ဆင္နင္းမခံရဖုိ႔ ေစာင့္ေပးရတယ္။ ထိန္းေပးေနရတယ္။
“ အခ်စ္မွာမ်က္စိမရွိတာ ” တုိ႔ “ လူ႔အခြင့္အေရး ” တုိ႔ “ ဒီမုိကေရစီ ” ဆုိတာေတြကုိ အေၾကာင္းျပၿပီး လူငယ္ပဲ ခ်စ္လုိ႔ႀကိဳက္လုိ႔ ယူမွာပဲ ဆုိလုိ႔ကေတာ့ လက္ရွိဘ၀သာမက သံသရာပါသြားၿပီမွတ္ေတာ့။
ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က ရုပ္ရွင္ႏွင့္ျပဇာတ္မင္းသား ခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕ ေလာကနိဗၺာန္ သီခ်င္းတြင္
“ သူ႔ထက္ပုိကဲ၊ လူမ်ိဳးကြဲကုိ ယူျပန္ရင္လည္း တကယ္….ဘာသာကုိ စြန္႔လႊတ္ရမယ္..ပစ္ပယ္ရမယ္.. အမွန္ေသခ်ာပဲကြယ္ …” တဲ့။
ေနာက္ဆုံး အမ်ိဳးကုိပစ္တယ္ထား ဘာသာပါပစ္လုိက္ရင္ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လုံးသြားၿပီ။ ထုိ႔အတူ ဖုိးပေညာ(သပိတ္က်င္း)၏ “ အမ်ိဳးကုိခ်စ္ ဘာသာကုိမပစ္နဲ႔ ” ဆုိေသာ စာအုပ္တြင္
“ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ လူမ်ိဳးျခားဘာသာေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳေနၾကတာကုိလည္း ေပါ့ေပါ့ဆဆ မေန လုိက္ၾကပါနဲ႔၊ ၾကာလာလွ်င္ လူမ်ိဳးေရာ ဘာသာပါ ေပ်ာက္သြားႏုိင္ပါတယ္ ” လုိ႔ သတိေပးေရးခဲ့ပါတယ္။
ေၾသာ္…အမ်ိဳးကုိေစာင့္ဖုိ႔ ဒီေလာက္.. တုိက္တြန္း..ဥပေဒထုတ္ေနရတာဟာ အားမနာတမ္းေျပာရရင္ ရွက္ဖုိ႔ ေကာင္းၿပီး သိကၡာက်လုိက္တာ။
…………..
ဆရာေရႊတုိင္ညြန္႔က “ တုိ႔ေဆြမ်ိဳး ” သီခ်င္းကုိ ေရးခဲ့ပါတယ္။
“ ဂ်ပန္၊ ဂ်ာမန္၊ လန္ဒန္ေနျပည္၊ အီတလီ၊ အိႏိၵယစုံညီ…အီဂ်စ္၊ ျပင္သစ္နဲ႔လည္း..ေဆြးမ်ိဳးစစ္စစ္ ဧကန္ သာျဖစ္သည္။.. ေၾသာ္…ဗမာ၊ ကရင္၊ ကခ်င္၊ ပေလာင္ ေတာင္သူမ်ိဳးလည္း ပါသည္။..က်မ္းအခ်ဳပ္မွီ…ရွမ္းတရုတ္ ပါအစုံညီ….သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ေနမည္..တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကုိ အမွန္ခ်စ္ပါေစ၊ ရန္မျဖစ္ၾကပါႏွင့္…ဆလိမ္ ၀ဆြဲသေ၀ထုိးလုိ႔ ေဆြမ်ိဳးလည္း ..ေတာ္ပါသည္ ”
တကယ္ေတာ့ ဘယ္လူသားမဆုိ ျဖဴျဖဴမည္းမည္း ေဆြမ်ိဳးေတြပါ။
၂၁ ရာစုေရာက္ေတာ့ ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္း၊ ကမၻာ့ရြာေတြျဖစ္လာေတာ့ လူမ်ိဳးေတြက ေဆြမ်ိဳးေတြ ပုိျဖစ္လာၾကတယ္။
အဲဒီလုိျဖစ္လာေတာ့ ပုိၿပီး လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးကေန တစ္မ်ိဳးကုိ ၀ါးမ်ိဳဘုိ႔လြယ္လာတယ္။ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ၀ါးမ်ိဳ လာၾကတယ္။ ကမၻာ့ရြာႀကီးမွာ ကုိယ့္ရပ္ကြက္ကုိ လုံၿခံဳေအာင္လုပ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိေနၿပီ။
Image may be NSFW.
Clik here to view.![Photo]()
“ ဗ်ိဳ႕ ကုိရဲေဇာ္ထူး..ကုိရဲေဇာ္ထူး ”
“ ဗ်ာ ဗ်. ရွိပါတယ္ဗ် ဘာလုိ႔ ဇြတ္ေအာ္ေနတာတုန္း ”
သူက အခန္းထဲမွထြက္လာရင္း ေျပာသည္။
“ သိပါဘူးဗ်ာ ကုတင္ေအာက္မ်ား ၀င္ပုန္းေနသလားလုိ႔ ”
“ ဘာလုိ႔ပုန္းရမွာလဲဗ်၊ ဒီမွာ ဂိမ္းေဆာ့ေကာင္းတုန္း ”
သူက ဖုန္းကုိ ပုဆုိးနဲ႔ေကာက္ပြတ္ရင္း ေျပာသည္။ သူ႔အခန္းထဲ ၀င္လုိက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ၌ ထုိင္လုိက္ၾက သည္။
“ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္အိမ္ေက်ာ္က ဆယ္တန္းတက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးဗ်ာ။ အဲဒါ ေယာက်ာ္းေနာက္ လုိက္သြားလုိ႔ ”
“ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ကုတင္ေအာက္ပုန္းစရာလားဗ် ”
“ ေအာ္…ဟုိတုန္းက ခင္ဗ်ားလုိပဲ ေဂၚမစြံတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္ ”
သူက ကၽြန္ေတာ္ကုိ တြန္းလုိက္ရင္း
“ ေျပာစရာရွိတာေျပာပါ။ ဘာလုိ႔စြဲစြဲထည့္တာလဲ ”
“ တုိက္ဆုိင္လုိ႔ပါ။ တစ္ေန႔ရြာမွာ သူႀကီးသမီးေပ်ာက္သြားလုိ႔ ဆုိေတာ့ သူက ပုတ္ထဲ ၀င္ပုန္းေနေလရဲ႕ ေလ။ ရြာကလူေတြက လုိက္ရွာေတာ့ သူ႔သြားေတြ႕တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဘာလုိ႔ ပုတ္ထဲ၀င္ပုန္းေနတာလဲေမးေတာ့ သူႀကီးသမီးေပ်ာက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းေပ်ာက္တယ္ထင္ရေအာင္ပါ။ အဲဒါမွ အထင္လႊဲခံရနည္းလား ”တဲ့။
“ ခင္ဗ်ားလည္း အထင္ခံရနည္းလား ဆုိၿပီး ပုန္းေနတယ္မွတ္တာ ”
“ မင္းကေတာ့ကြာ ”
ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကုတင္ေပၚရွိရာ စာအုပ္ေတြကုိေမႊသည္။ သူကေတာ့ ဖုန္းတစ္လုံးနဲ႔ အလုပ္ဆက္ရႈပ္ ေနျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေမႊရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ ေတြ႕မိလုိ႔ ေကာက္ဖတ္ေနလုိက္သည္။
စာအုပ္က ဦးေအးခ်ိဳ(မဟာ၀ိဇၨာ)ေရးသားသည္ “ အမ်ိဳးေပ်ာက္မွာ စုိးေၾကာက္ပါေတာ့သည္ ”
…………
“ ကဲ … ကုိရဲ ဒီစာအုပ္ ခဏငွားလုိက္ဦး၊ အိမ္ေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆးဖတ္မလုိ႔ ”
“ ယူသြားေလ ငါ့ဆီမွာက ဖုန္တက္တာ အဖတ္တင္တယ္။ ဖုန္းရကတည္းက စာကုိမဖတ္ျဖစ္ပါဘူး ”
“ မဆီမဆုိင္ေျပာရဦးမယ္ ၀ါကေတာ့ ၀င္သြားျပန္ၿပီ။ ၀ါကၽြတ္လည္း ခင္ဗ်ားေတာ့ ထူးမယ္မထင္ဘူး ”
“ မင္းကဘာေျပာေျပာ ဒီဘူတာဆုိက္လာျပန္ၿပီ ”
“ ခင္ဗ်ားက ဆုိက္ေအာင္ေနတာကုိ ”
“ ဘာျဖစ္လဲကြာ ငါ့ဟာငါ အပူမရွာခ်င္လုိ႔ တစ္ေယာက္တည္းေနတာ ”
သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာမနာဆုိမနာ မိတ္ေဆြေတြပါ။ သူအသက္က ၃၆ ေက်ာ္ေတာ့မယ္။ ခုထိစြံဖုိ႔ ေနေနသာသာ ရည္စားေတာင္မရွိေတာ့ အဖြဲ႕ထဲမွာ သူ႔ပဲေနာက္ေနက်။
“ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦး၀ီရသူတုိ႔စီေလွ်ာက္တင္ၿပီး ခင္ဗ်ားတုိ႔လုိလူေတြကုိ အေရးယူျပစ္ ခ်င္တယ္ ”
“ ဟေကာင္ မင္းဟာက အမႈႀကီးလာၿပီ ”
“ ဟုတ္တယ္ေလ။ ခုဟာက အမ်ိဳးကုိေစာင့္ယုံတင္မကဘူး အမ်ိဳးပါတုိးေအာင္လုပ္ရမယ့္အခ်ိန္။ သူမ်ားေတြက မယားေတြအမ်ားႀကီးယူ။ ကေလးေတြအမ်ားႀကီး ေမြးၿပီးလူဦးေရနဲ႔ ခ်ိန္းေျခာက္လာမွာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ လုိ လူေတြရွိေနလုိ႔ လူမ်ိဳးနည္းၿပီး လူမ်ိဳးေပ်ာက္မွာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ အေရးယူရမယ္ ”
“ သြား…သြား…ျပန္ေတာ့။ ၾကာလာရင္ ငါ့ကုိ တစ္ခါတည္း ရဲစခန္းပုိ႔မယ္ပုံပဲ ”
“ ဟီး…ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးၿပီ ဆုိေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ာ ”
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔စာအုပ္ကုိ ဆုိင္ကယ္ေရွ႕ျခင္းထဲ ထည့္ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့လုိက္ေတာ့သည္။
…………..
ကၽြန္ေတာ္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုၾကားဖူးသည္။ တစ္ခါတုန္းက သန္လ်င္တံတားႀကီးမွာ ရဲေတြက ေန႔ေရာ ညေရာေစာင့္ရသည္တဲ့။ ဘာလုိ႔ဆုိရင္ ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသေၾကာင္းႀကံၿပီး တံ တားေပၚက ခုန္ခုန္ခ်လုိ႔တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က သေဘာမတူတာေတြ၊ လူငယ္ေတြထဲမွာ အခ်စ္ဆုိတာကုိ ကုိးကြယ္ၿပီး မိဘသေဘာမတူတာနဲ႔ ဥာဏ္မဲ့လုပ္ၾကတာတဲ့။
အဲဒီလုိေသေၾကာင္းႀကံမွာဆုိးလုိ႔ ေစာင့္ေပးေနရတာတဲ့။
ၾကည့္ သူ႔ဘာသာသူ ေသခ်င္တာကုိ မေသေအာင္ေစာင့္ေနေပးရတာ။ ဒီလုိပဲ မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒဆုိတာက သူ႔ဟာသူ လင္ယူမွား၊ ဒုကၡေရာက္မွာကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနရတာ။
မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒကုိ ကၽြန္ေတာ္ဂဃနဏ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ကာလအရ လုိအပ္တယ္လုိ႔ထင္ပါ တယ္။ ကုိယ္လူမ်ိဳးေတြကုိ ဆင္မစီးႏုိင္ေတာင္ ဆင္နင္းမခံရဖုိ႔ ေစာင့္ေပးရတယ္။ ထိန္းေပးေနရတယ္။
“ အခ်စ္မွာမ်က္စိမရွိတာ ” တုိ႔ “ လူ႔အခြင့္အေရး ” တုိ႔ “ ဒီမုိကေရစီ ” ဆုိတာေတြကုိ အေၾကာင္းျပၿပီး လူငယ္ပဲ ခ်စ္လုိ႔ႀကိဳက္လုိ႔ ယူမွာပဲ ဆုိလုိ႔ကေတာ့ လက္ရွိဘ၀သာမက သံသရာပါသြားၿပီမွတ္ေတာ့။
ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က ရုပ္ရွင္ႏွင့္ျပဇာတ္မင္းသား ခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕ ေလာကနိဗၺာန္ သီခ်င္းတြင္
“ သူ႔ထက္ပုိကဲ၊ လူမ်ိဳးကြဲကုိ ယူျပန္ရင္လည္း တကယ္….ဘာသာကုိ စြန္႔လႊတ္ရမယ္..ပစ္ပယ္ရမယ္.. အမွန္ေသခ်ာပဲကြယ္ …” တဲ့။
ေနာက္ဆုံး အမ်ိဳးကုိပစ္တယ္ထား ဘာသာပါပစ္လုိက္ရင္ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လုံးသြားၿပီ။ ထုိ႔အတူ ဖုိးပေညာ(သပိတ္က်င္း)၏ “ အမ်ိဳးကုိခ်စ္ ဘာသာကုိမပစ္နဲ႔ ” ဆုိေသာ စာအုပ္တြင္
“ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ လူမ်ိဳးျခားဘာသာေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳေနၾကတာကုိလည္း ေပါ့ေပါ့ဆဆ မေန လုိက္ၾကပါနဲ႔၊ ၾကာလာလွ်င္ လူမ်ိဳးေရာ ဘာသာပါ ေပ်ာက္သြားႏုိင္ပါတယ္ ” လုိ႔ သတိေပးေရးခဲ့ပါတယ္။
ေၾသာ္…အမ်ိဳးကုိေစာင့္ဖုိ႔ ဒီေလာက္.. တုိက္တြန္း..ဥပေဒထုတ္ေနရတာဟာ အားမနာတမ္းေျပာရရင္ ရွက္ဖုိ႔ ေကာင္းၿပီး သိကၡာက်လုိက္တာ။
…………..
ဆရာေရႊတုိင္ညြန္႔က “ တုိ႔ေဆြမ်ိဳး ” သီခ်င္းကုိ ေရးခဲ့ပါတယ္။
“ ဂ်ပန္၊ ဂ်ာမန္၊ လန္ဒန္ေနျပည္၊ အီတလီ၊ အိႏိၵယစုံညီ…အီဂ်စ္၊ ျပင္သစ္နဲ႔လည္း..ေဆြးမ်ိဳးစစ္စစ္ ဧကန္ သာျဖစ္သည္။.. ေၾသာ္…ဗမာ၊ ကရင္၊ ကခ်င္၊ ပေလာင္ ေတာင္သူမ်ိဳးလည္း ပါသည္။..က်မ္းအခ်ဳပ္မွီ…ရွမ္းတရုတ္ ပါအစုံညီ….သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ေနမည္..တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကုိ အမွန္ခ်စ္ပါေစ၊ ရန္မျဖစ္ၾကပါႏွင့္…ဆလိမ္ ၀ဆြဲသေ၀ထုိးလုိ႔ ေဆြမ်ိဳးလည္း ..ေတာ္ပါသည္ ”
တကယ္ေတာ့ ဘယ္လူသားမဆုိ ျဖဴျဖဴမည္းမည္း ေဆြမ်ိဳးေတြပါ။
၂၁ ရာစုေရာက္ေတာ့ ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္း၊ ကမၻာ့ရြာေတြျဖစ္လာေတာ့ လူမ်ိဳးေတြက ေဆြမ်ိဳးေတြ ပုိျဖစ္လာၾကတယ္။
အဲဒီလုိျဖစ္လာေတာ့ ပုိၿပီး လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးကေန တစ္မ်ိဳးကုိ ၀ါးမ်ိဳဘုိ႔လြယ္လာတယ္။ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ၀ါးမ်ိဳ လာၾကတယ္။ ကမၻာ့ရြာႀကီးမွာ ကုိယ့္ရပ္ကြက္ကုိ လုံၿခံဳေအာင္လုပ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိေနၿပီ။
Image may be NSFW.
Clik here to view.
…………..
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက အရွက္အေၾကာက္ႀကီးသည္။ (ခုမိန္းကေလးေတြ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ ရုိင္းလာၾကတာက အရွက္အေၾကာက္တရားနည္းလာလုိ႔။ ဒါေၾကာင့္လည္း အမ်ိဳးပ်က္လာတာ။ ဒါေတြကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔က အမ်ိဳးသားေတြပါ တာ၀န္ရွိတယ္။ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း ဇာတ္တူသားစား၊ ကုိယ့္ျမန္မာ့အမ်ိဳးသမီးကုိ ႏွမျခင္းမစာမနာ ေရာင္းစားေနရင္၊ ပုိဆုိးသြားမယ္)။ အားနာတတ္၊ သည္းခံတတ္တဲ့အမ်ိဳးျဖစ္တယ္။
ဘယ္သူနဲ႔ယူယူ မိန္းကေလးဆုိရင္ ေယာက်ာ္းကုိဦးစားေပးတာမ်ားတယ္။ ေယာက်ာ္းဆုိးေသာ္ျငားလည္း တစ္လင္တစ္မယားဆုိတဲ့ အသိရွိတဲ့မိန္းကေလးေတြျဖစ္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ေခါင္းငုံ႔ခံေနၾကရတယ္။ အမွန္တရား၊ မတရားမႈေတြကုိ ျပန္ၿပီး မေဖာ္ရဲ၊ မလုပ္ရဲ႕ၾကေတာ့ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ တပါးသားေတြက ျမန္မာမိန္းကေလးေတြကုိ ယူဖုိ႔က လက္မေႏွးၾကေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ မိန္းကေလး ဘက္ကရပ္တည္ေပးတဲ့ ဥပေဒကလည္း မခုိင္မာေလေတာ့ ပုိၿပီးကန္းတက္လာၾကတယ္။ ဥပေဒဆုိရာ ထက္ ဥပေဒကုိ ထိန္းကြပ္ရတဲ့သူေတြ၊ ဆုံးျဖတ္ရသူေတြရဲ႕ ဘက္လုိက္မႈေတြေၾကာင့္ “ ကုိယ္ေလး၀င္ပါေရေစ၊ ေခါင္းေလး၀င္ပါရေစ ” နဲ႔ ခုေတာ့ တစ္ကုိယ္လုံး အ၀င္ခံရေတာ့မယ့္ အေျခအေနျဖစ္ေနပါၿပီ။
ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္လွတဲ့ ေရႊျမန္ေတြေၾကာင့္ တပါးသားမ်ားက ၀င္လာမစဲ တသဲသဲပဲ။
……………
လက္ရွိျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒေၾကာင့္ ရဟန္းႏွင့္ တခ်ိဳ႕ေသာ ပါတီ၀င္ေတြ အဖြဲ႕အစည္းေတြ ကြဲရမလုိျဖစ္ေနသည္။ ဆရာေတာ္ဦး၀ီရသူကုိလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးပုတ္ခတ္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔အတူ သံဃာမ်ားကုိေတာင္ တျဖည္းျဖည္း အတင့္ရဲစြာ ေျပာဆုိလာၾကတဲ့အထိ ျဖစ္လာၾကသည္။
တကယ္ေတာ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ဖုိ႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
၁၉၁၇ ခုႏွစ္ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပေသာ ၀ုိင္အမ္ဘီေအအသင္းႀကီး၏ ျပည္လုံးကၽြတ္အစည္းအေ၀း ႀကီးမွာ မုံရြာၿမိဳ႕ ဗုဒၶဘာသာကလ်ာဏယု၀အသင္း ကုိယ္စားလွယ္က ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားအား ဘာသာျခား လူမ်ိဳးတုိ႔လက္သုိ႔ မေရာက္ေစရန္ နည္းလမ္းမ်ား ရွာေဖြသင့္ေၾကာင္း ေျပာဆုိအႀကံေပးခဲ့ပါတယ္။
ထုိအစည္းအေ၀းမွာ ဘာသာျခားေတြနဲ႔ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ အုိးအိမ္ထူေထာင္ျခင္းကုိ မႏွစ္သက္ႏုိင္ ေၾကာင္း အမွတ္အသားျပဳၿပီး သေဘာတူျပ႒ာန္းအတည္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။
၁၉၁၉ ခုႏွစ္ ႏုိင္၀င္ဘာလ ၁၆ ရက္ေန႔မွာ “ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး ကုမၼာရီအသင္း ” ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။
အသင္း၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားမွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အခ်င္းခ်င္း လက္ထပ္ဖုိ႔ ေဟာေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဗုဒၶဘာသာဓမၼသတ္အရ အေမြဆက္ခံခြင့္ရေရးတုိ႔ကုိလည္း ေဆာင္ရြက္ေပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္။
၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁ ရက္မွ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔အထိ ၉၁ ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ကာလမွာ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ေသာ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ အခြင့္အေရးကုိ ကာကြယ္ေပးရန္ ဥပေဒၾကမ္းမ်ား တင္သြင္းခဲ့ၾကပါတယ္။
၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လအစည္းအေ၀းမွာ အိႏိၵယအမ်ိဳးသားအမတ္ ေက၊စီ၊ ဘုိ႔စ္က ဗုဒၶဘာသာထိမ္းျမား ေရးဥပေဒၾကမ္းကုိ တင္သြင္းပါတယ္။ ထုိဥပေဒနဲ႔ဆင္တူေသာ အဆိုမ်ိဳးကုိ အမတ္ဦးသာ၀င္းက တင္သြင္းခဲ့ပါ တယ္။
ဦးဘအုန္းတင္သြင္းေသာ ဥပေဒၾကမ္းက “ ဗုဒၶဘာသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား လက္ထပ္ျခင္းႏွင့္ အေမြ ဆက္ခံျခင္း ဥပေဒ” ပဲျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၃၉ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံအက္ဥပေဒအမွတ္ ၂၄ “ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မိန္းမမ်ားအထူးထိမ္းျမားမႈႏွင့္ အေမြဆက္ခံမႈ အက္ဥေပဒ ” ကုိျပ႒ာန္းႏုိင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ဧၿပီလ ၁ ရက္ေန႔မွာ စတင္ၿပီးအာဏာ တည္ပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ၁၉၅၄ ခုႏွစ္မွာ ၁၉၃၉ ဥပေဒကုိ ျပန္လည္ရုတ္သိမ္းၿပီး “ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မိန္းမမ်ားအထူးထိမ္းျမားမႈႏွင့္ အေမြဆက္ခံမႈ ဥေပဒ ” ကုိျပ႒ာန္းခဲ့ပါတယ္။ ထုိဥပေဒမွာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြ အတြက္ မ်ားစြာအကာကြယ္ေပးထားခဲ့ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ နစ္နာမႈအတြက္ မတုိင္ၾကားႏုိင္ေအာင္၊ မတုိင္ၾကားရဲ ေအာင္ တပါးသားမ်ားက ျပဳလုပ္ထားပါတယ္။ ႏွိပ္ကြပ္ထားခဲပါတယ္။
တုိင္ၾကားမႈရွိလာရင္လည္း စီရင္မႈအားနည္းျခင္းေၾကာင့္ ပုိၿပီးနစ္နစ္ခဲ့ၾကရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရွးဘုိးေဘးေတြက အေမွ်ာ္အျမင္ေတြနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီစည္းေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ထဲေရာက္မွ အညံ့ခံေတာ့မွာလား။ အေက်ာ္ခံေတာ့မွာလား။ အက်ိဳးခံၾကေတာ့မွာလား။
…………..
ဆရာေမာင္ထင္၏ “ ဗမာ့ႏုိင္ငံေရး သုခမိန္ ” တြင္ ကုိယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္အား ဂ်ပန္ေခတ္ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခုတြင္ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားကုိ စားပြဲထုိးလုပ္ခုိင္းပုံ၊ ထုိဧည့္ခံပြဲသုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေရာက္လာပုံႏွင့္ ေျပာပုံကုိ ေအာက္ပါအတုိင္းေရးသားခဲ့သည္။
“ ဧည့္ခံပြဲမစမီ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစာေစာေရာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိ ေနရာထုိင္ခင္းေပးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ေပးေသာေနရာ၌မထုိင္ဘဲ ခါးတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ဓားလြတ္ကုိ မကာ၊ မကာ၊ ေကာင္မေလးမ်ားစုရုံးေနေသာ ေနရာကုိ တစ္လွမ္း ႏွစ္လွမ္းတုိး၍ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
“ ဟဲ..ဟဲ…ဟဲ ” ဟု ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ဟဲလုိက္သည္။
ကၽြန္ေတာက အနားသုိ႔ တုိးသြားသည္။
“ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဆီမွာလည္း “ ဂ်ပန္စာ ” ေတြရွိပါကလား ”
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကဤသုိ႔ေျပာၿပီး အမ်ားၾကားေလာက္ေအာင္ “ ဟား…ဟား…ဟား “ ဟုရယ္ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား လက္ကုတ္၍
“ သတိထားဗ်ာ၊ ေခြးမသားေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တုိ႔ တစ္မ်ိဳးလုံး “ ဂ်ပန္စာ ” ျဖစ္ေတာ့မယ္ ” ဟုဆုိေလ သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္သာ ရွိေနခဲ့ေသးရင္ “ သတိထားေဟ့ က်ဳပ္တုိ႔တစ္မ်ိဳးလုံး…. “ အစုံသုတ္စာ ” ျဖစ္ေတာ့မယ္ လို႔ မ်ားေျပာေလမလား မသိပါ။
…………..
တစ္ခါတုန္းက ဗာရာဏသီျပည္မွာ ဘုရားေလာင္း ျဗဟၼမင္း မင္းျပဳေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီမင္းႀကီးမွာ အလြန္လွပၿပီး အလြန္ႏူးညံ့တဲ့ အသားအရည္ပုိင္ဆုိင္တဲ့ မုဒုပါဏိေဒ၀လုိ႔ေခၚတဲ့ မင္းသမီးတစ္ပါးရွိတယ္။
မင္းႀကီးက ထီးနန္းဆက္ခံဖုိ႔ သားေတာ္မရွိေတာ့ တူေတာ္ ရာဇာကုမာရကုိ နန္းတင္ၿပီး သမီးေတာ္နဲ႔ လက္ဆက္ဖုိ႔ မွဴးမတ္ေတြကုိ တုိင္ပင္တယ္။ အစကတည္းက ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္ခ်င္တဲ့ မင္းသားနဲ႔မင္းသမီးက သတင္း လည္းၾကားေရာ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္မိၾကတာေပါ့။
အဲဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေလးၾကာလာေတာ့ ဘုရင္က စဥ္းစားတယ္။ တုိင္းေရးျပည္ရာဆုိတာ မလြယ္ကူဘူး။ တစ္ဘက္နဲ႔ တစ္ဘက္အၿမဲတည့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ စစ္ျဖစ္ၾကရင္ ျပည္သူျပည္သားေတြ ပ်က္စီးရာေရာက္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ တပါးေသာ ႏုိင္ငံနဲ႔ ေရႊလမ္းေငြလမ္းေဖာက္ဖုိ႔ ႏုိင္ငံနားနီး ျပည္ႀကီးမ်ားထဲက ဘုရင္တစ္ပါးနဲ႔ သမီးေတာ္ကုိ လက္ဆက္ေပးဖုိ႔ မွဴးမတ္ေတြကုိ ျပန္ၿပီးတုိင္ပင္ပါသတဲ့။
ဒီေတာ့ ဘုရင္က တူေတာ္ေမာင္နဲ႔ခ်စ္ကၽြမ္းမ၀င္ရေအာင္ ျပန္လည္စီမံပါေတာ့တယ္။ တူေတာ္ေမာင္ကုိ နန္းၿမိဳ႕ရုိးအျပင္မွာသာ ေနထုိင္ေစပါတယ္။
အေဖ ျဖစ္သူက သမီးေတာ္ေရခ်ိဳးတဲ့အခါ တံခါးအျပင္ဘက္ လက္ကေလးတစ္ဘက္ကုိင္ၿပီး ေစာင့္တဲ့ အထိ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။
တစ္ညမွာ သမီးေတာ္က သူ႔ရည္းစားနဲ႔ ခုိးရာလုိက္နာေအာင္ စီစဥ္တယ္။ သူလက္နဲ႔ ထိေတြ႕မႈတူတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိရွာခုိင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူေရခ်ိဳးရာ နန္းျမင့္အထိ ဆင္၀င္ႏုိင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္တယ္။ အဲဒီညမွာ အေဖက သမီးလက္တစ္ဘက္ကုိ အျပင္က ကုိင္ၿပီးေစာင့္ေတာ္မူတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ အာလုံးစီမံထားတဲ့အတြက္ ဆင္ေပၚမွာ လူစားလဲမယ့္ မိန္းကေလးကုိေခၚၿပီး မင္းသားက ေရာက္လာပါတယ္။
မင္းသမီးက သူ႔အေဖကုိ လက္ကေလး ေျပာင္းခ်ိဳးပါရေစလုိ႔ ခြင့္ပန္ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူစားလဲလုိက္ေတာ့ တာပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ ခ်စ္သူေနာက္ပါသြားပါေလတယ္။
အေဖက လက္တစ္ဘက္ကုိင္ထားတာေတာင္ ပါေအာင္လုိက္ႏုိင္တဲ့ မင္းသမီးကုိ ခ်ီးက်ဴးရမည္လား။
ဒါေလးဖတ္မိေတာ့ မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒဆုိတာ လက္တစ္ဘက္ကုိင္ထားသလုိပဲလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒီၾကား ထဲက လုိက္မယ္သူေတြ ရွိေနၾကဦးမွာပါ။ ရွိလာရင္လည္း အက်ိဳးခံစားခြင့္ေတြရရွိႏုိင္ဖုိ႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနၾကရ တာပါ။
…………..
“ ဒီေန႔ေတာ့ ခင္ဗ်ားကုိ ေကာ္ဖီတုိက္မယ္ ”
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အခန္းထဲ ၀င္၀င္ျခင္း ေျပာလုိက္သည္။
“ ဟ မင္းက ဘာစိတ္ကူးေပါက္တာလဲ။ ”
“ ခင္ဗ်ားဒီစာအုပ္ေပးဖတ္လုိ႔ပါ။ ”
သူက သူ႔စာအုပ္ကုိလွမ္းယူၿပီး ဟုိလွန္ဒီလွန္ၾကည့္သည္။
“ ငါေတာ့ ဖတ္ၿပီးတာၾကာၿပီကြ။ ႀကိဳက္လုိ႔ ၀ယ္ထားတာ၊ ဒါေပမယ့္ ေမ့ေနၿပီကြ ”
“ ခင္ဗ်ားကဘာနဲ႔တူသလဲသိလား ”
“ လာၿပီ မင္းကငါ့ကုိ တြယ္တာမွာ မဟုတ္လား ”
“ ဟုတ္တယ္ေလ..ခင္ဗ်ားက ေသာ့ကိုင္ထားၿပီး .. ကိုယ့္တံခါးကုိ ဘယ္လုိပိတ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတဲ့လူ၊ ဒီေလာက္အက်ိဳးရွိတဲ့ စာအုပ္ကုိ ဒီအတုိင္း ဖုန္တက္ေအာင္ထားၿပီး ပစ္ထားတာ၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားေလာက္ မ်ိဳးခ်စ္တာ ခင္ဗ်ားပဲ ရွိတယ္ေျပာဦးမယ္၊ ဘယ္အမ်ိဳးခ်စ္တာလဲ။ ေဆြမ်ိဳးေတြကုိ ခ်စ္တာလား ”
ကၽြန္ေတာ္လည္း အားမနာတမ္းေျပာလုိက္ေတာ့ သူက ေခါင္းေလးညိတ္ၿပီး ေနသည္။
“ ေအးပါကြာ ေအးပါ။ ခုေတာ့ ေကာ္ဖီလုိက္တုိက္ေတာ့ ”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေကာ္ဖီဆုိင္ကုိသြားဖုိ႔အတြက္ သူ႔အခန္းတံခါးေတြကုိ လုိက္ပိတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အျပင္ကုိထြက္လုိက္သည္။
“ ကဲ ခင္ဗ်ား လက္ထဲမွာ ေသာ့ ..ခင္ဗ်ား ေရႊတံခါးႀကီးကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္လုိက္ေတာ့ ”
ကိုးကား- (ဦး)သုခ “ ခ်ယ္ရီအလွ စာအလွ ”
ဦးေအးခ်ိဳ(မဟာ၀ိဇၨာ) “ အမ်ိဳးေပ်ာက္မွာ စုိးေၾကာက္ပါေတာ့သည္ ”
ဖုိးပေညာ(သပိတ္က်င္း) “ အမ်ိဳးကုိခ်စ္ ဘာသာကုိမပစ္နဲ႔ ”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက အရွက္အေၾကာက္ႀကီးသည္။ (ခုမိန္းကေလးေတြ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ ရုိင္းလာၾကတာက အရွက္အေၾကာက္တရားနည္းလာလုိ႔။ ဒါေၾကာင့္လည္း အမ်ိဳးပ်က္လာတာ။ ဒါေတြကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔က အမ်ိဳးသားေတြပါ တာ၀န္ရွိတယ္။ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း ဇာတ္တူသားစား၊ ကုိယ့္ျမန္မာ့အမ်ိဳးသမီးကုိ ႏွမျခင္းမစာမနာ ေရာင္းစားေနရင္၊ ပုိဆုိးသြားမယ္)။ အားနာတတ္၊ သည္းခံတတ္တဲ့အမ်ိဳးျဖစ္တယ္။
ဘယ္သူနဲ႔ယူယူ မိန္းကေလးဆုိရင္ ေယာက်ာ္းကုိဦးစားေပးတာမ်ားတယ္။ ေယာက်ာ္းဆုိးေသာ္ျငားလည္း တစ္လင္တစ္မယားဆုိတဲ့ အသိရွိတဲ့မိန္းကေလးေတြျဖစ္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ေခါင္းငုံ႔ခံေနၾကရတယ္။ အမွန္တရား၊ မတရားမႈေတြကုိ ျပန္ၿပီး မေဖာ္ရဲ၊ မလုပ္ရဲ႕ၾကေတာ့ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ တပါးသားေတြက ျမန္မာမိန္းကေလးေတြကုိ ယူဖုိ႔က လက္မေႏွးၾကေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ မိန္းကေလး ဘက္ကရပ္တည္ေပးတဲ့ ဥပေဒကလည္း မခုိင္မာေလေတာ့ ပုိၿပီးကန္းတက္လာၾကတယ္။ ဥပေဒဆုိရာ ထက္ ဥပေဒကုိ ထိန္းကြပ္ရတဲ့သူေတြ၊ ဆုံးျဖတ္ရသူေတြရဲ႕ ဘက္လုိက္မႈေတြေၾကာင့္ “ ကုိယ္ေလး၀င္ပါေရေစ၊ ေခါင္းေလး၀င္ပါရေစ ” နဲ႔ ခုေတာ့ တစ္ကုိယ္လုံး အ၀င္ခံရေတာ့မယ့္ အေျခအေနျဖစ္ေနပါၿပီ။
ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္လွတဲ့ ေရႊျမန္ေတြေၾကာင့္ တပါးသားမ်ားက ၀င္လာမစဲ တသဲသဲပဲ။
……………
လက္ရွိျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒေၾကာင့္ ရဟန္းႏွင့္ တခ်ိဳ႕ေသာ ပါတီ၀င္ေတြ အဖြဲ႕အစည္းေတြ ကြဲရမလုိျဖစ္ေနသည္။ ဆရာေတာ္ဦး၀ီရသူကုိလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးပုတ္ခတ္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔အတူ သံဃာမ်ားကုိေတာင္ တျဖည္းျဖည္း အတင့္ရဲစြာ ေျပာဆုိလာၾကတဲ့အထိ ျဖစ္လာၾကသည္။
တကယ္ေတာ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ဖုိ႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
၁၉၁၇ ခုႏွစ္ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပေသာ ၀ုိင္အမ္ဘီေအအသင္းႀကီး၏ ျပည္လုံးကၽြတ္အစည္းအေ၀း ႀကီးမွာ မုံရြာၿမိဳ႕ ဗုဒၶဘာသာကလ်ာဏယု၀အသင္း ကုိယ္စားလွယ္က ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားအား ဘာသာျခား လူမ်ိဳးတုိ႔လက္သုိ႔ မေရာက္ေစရန္ နည္းလမ္းမ်ား ရွာေဖြသင့္ေၾကာင္း ေျပာဆုိအႀကံေပးခဲ့ပါတယ္။
ထုိအစည္းအေ၀းမွာ ဘာသာျခားေတြနဲ႔ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ အုိးအိမ္ထူေထာင္ျခင္းကုိ မႏွစ္သက္ႏုိင္ ေၾကာင္း အမွတ္အသားျပဳၿပီး သေဘာတူျပ႒ာန္းအတည္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။
၁၉၁၉ ခုႏွစ္ ႏုိင္၀င္ဘာလ ၁၆ ရက္ေန႔မွာ “ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး ကုမၼာရီအသင္း ” ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။
အသင္း၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားမွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အခ်င္းခ်င္း လက္ထပ္ဖုိ႔ ေဟာေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဗုဒၶဘာသာဓမၼသတ္အရ အေမြဆက္ခံခြင့္ရေရးတုိ႔ကုိလည္း ေဆာင္ရြက္ေပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္။
၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁ ရက္မွ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔အထိ ၉၁ ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ကာလမွာ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ေသာ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ အခြင့္အေရးကုိ ကာကြယ္ေပးရန္ ဥပေဒၾကမ္းမ်ား တင္သြင္းခဲ့ၾကပါတယ္။
၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လအစည္းအေ၀းမွာ အိႏိၵယအမ်ိဳးသားအမတ္ ေက၊စီ၊ ဘုိ႔စ္က ဗုဒၶဘာသာထိမ္းျမား ေရးဥပေဒၾကမ္းကုိ တင္သြင္းပါတယ္။ ထုိဥပေဒနဲ႔ဆင္တူေသာ အဆိုမ်ိဳးကုိ အမတ္ဦးသာ၀င္းက တင္သြင္းခဲ့ပါ တယ္။
ဦးဘအုန္းတင္သြင္းေသာ ဥပေဒၾကမ္းက “ ဗုဒၶဘာသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား လက္ထပ္ျခင္းႏွင့္ အေမြ ဆက္ခံျခင္း ဥပေဒ” ပဲျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၃၉ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံအက္ဥပေဒအမွတ္ ၂၄ “ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မိန္းမမ်ားအထူးထိမ္းျမားမႈႏွင့္ အေမြဆက္ခံမႈ အက္ဥေပဒ ” ကုိျပ႒ာန္းႏုိင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ဧၿပီလ ၁ ရက္ေန႔မွာ စတင္ၿပီးအာဏာ တည္ပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ၁၉၅၄ ခုႏွစ္မွာ ၁၉၃၉ ဥပေဒကုိ ျပန္လည္ရုတ္သိမ္းၿပီး “ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မိန္းမမ်ားအထူးထိမ္းျမားမႈႏွင့္ အေမြဆက္ခံမႈ ဥေပဒ ” ကုိျပ႒ာန္းခဲ့ပါတယ္။ ထုိဥပေဒမွာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြ အတြက္ မ်ားစြာအကာကြယ္ေပးထားခဲ့ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ နစ္နာမႈအတြက္ မတုိင္ၾကားႏုိင္ေအာင္၊ မတုိင္ၾကားရဲ ေအာင္ တပါးသားမ်ားက ျပဳလုပ္ထားပါတယ္။ ႏွိပ္ကြပ္ထားခဲပါတယ္။
တုိင္ၾကားမႈရွိလာရင္လည္း စီရင္မႈအားနည္းျခင္းေၾကာင့္ ပုိၿပီးနစ္နစ္ခဲ့ၾကရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရွးဘုိးေဘးေတြက အေမွ်ာ္အျမင္ေတြနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီစည္းေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ထဲေရာက္မွ အညံ့ခံေတာ့မွာလား။ အေက်ာ္ခံေတာ့မွာလား။ အက်ိဳးခံၾကေတာ့မွာလား။
…………..
ဆရာေမာင္ထင္၏ “ ဗမာ့ႏုိင္ငံေရး သုခမိန္ ” တြင္ ကုိယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္အား ဂ်ပန္ေခတ္ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခုတြင္ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားကုိ စားပြဲထုိးလုပ္ခုိင္းပုံ၊ ထုိဧည့္ခံပြဲသုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေရာက္လာပုံႏွင့္ ေျပာပုံကုိ ေအာက္ပါအတုိင္းေရးသားခဲ့သည္။
“ ဧည့္ခံပြဲမစမီ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစာေစာေရာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိ ေနရာထုိင္ခင္းေပးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ေပးေသာေနရာ၌မထုိင္ဘဲ ခါးတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ဓားလြတ္ကုိ မကာ၊ မကာ၊ ေကာင္မေလးမ်ားစုရုံးေနေသာ ေနရာကုိ တစ္လွမ္း ႏွစ္လွမ္းတုိး၍ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
“ ဟဲ..ဟဲ…ဟဲ ” ဟု ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ဟဲလုိက္သည္။
ကၽြန္ေတာက အနားသုိ႔ တုိးသြားသည္။
“ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဆီမွာလည္း “ ဂ်ပန္စာ ” ေတြရွိပါကလား ”
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကဤသုိ႔ေျပာၿပီး အမ်ားၾကားေလာက္ေအာင္ “ ဟား…ဟား…ဟား “ ဟုရယ္ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား လက္ကုတ္၍
“ သတိထားဗ်ာ၊ ေခြးမသားေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တုိ႔ တစ္မ်ိဳးလုံး “ ဂ်ပန္စာ ” ျဖစ္ေတာ့မယ္ ” ဟုဆုိေလ သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္သာ ရွိေနခဲ့ေသးရင္ “ သတိထားေဟ့ က်ဳပ္တုိ႔တစ္မ်ိဳးလုံး…. “ အစုံသုတ္စာ ” ျဖစ္ေတာ့မယ္ လို႔ မ်ားေျပာေလမလား မသိပါ။
…………..
တစ္ခါတုန္းက ဗာရာဏသီျပည္မွာ ဘုရားေလာင္း ျဗဟၼမင္း မင္းျပဳေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီမင္းႀကီးမွာ အလြန္လွပၿပီး အလြန္ႏူးညံ့တဲ့ အသားအရည္ပုိင္ဆုိင္တဲ့ မုဒုပါဏိေဒ၀လုိ႔ေခၚတဲ့ မင္းသမီးတစ္ပါးရွိတယ္။
မင္းႀကီးက ထီးနန္းဆက္ခံဖုိ႔ သားေတာ္မရွိေတာ့ တူေတာ္ ရာဇာကုမာရကုိ နန္းတင္ၿပီး သမီးေတာ္နဲ႔ လက္ဆက္ဖုိ႔ မွဴးမတ္ေတြကုိ တုိင္ပင္တယ္။ အစကတည္းက ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္ခ်င္တဲ့ မင္းသားနဲ႔မင္းသမီးက သတင္း လည္းၾကားေရာ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္မိၾကတာေပါ့။
အဲဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေလးၾကာလာေတာ့ ဘုရင္က စဥ္းစားတယ္။ တုိင္းေရးျပည္ရာဆုိတာ မလြယ္ကူဘူး။ တစ္ဘက္နဲ႔ တစ္ဘက္အၿမဲတည့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ စစ္ျဖစ္ၾကရင္ ျပည္သူျပည္သားေတြ ပ်က္စီးရာေရာက္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ တပါးေသာ ႏုိင္ငံနဲ႔ ေရႊလမ္းေငြလမ္းေဖာက္ဖုိ႔ ႏုိင္ငံနားနီး ျပည္ႀကီးမ်ားထဲက ဘုရင္တစ္ပါးနဲ႔ သမီးေတာ္ကုိ လက္ဆက္ေပးဖုိ႔ မွဴးမတ္ေတြကုိ ျပန္ၿပီးတုိင္ပင္ပါသတဲ့။
ဒီေတာ့ ဘုရင္က တူေတာ္ေမာင္နဲ႔ခ်စ္ကၽြမ္းမ၀င္ရေအာင္ ျပန္လည္စီမံပါေတာ့တယ္။ တူေတာ္ေမာင္ကုိ နန္းၿမိဳ႕ရုိးအျပင္မွာသာ ေနထုိင္ေစပါတယ္။
အေဖ ျဖစ္သူက သမီးေတာ္ေရခ်ိဳးတဲ့အခါ တံခါးအျပင္ဘက္ လက္ကေလးတစ္ဘက္ကုိင္ၿပီး ေစာင့္တဲ့ အထိ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။
တစ္ညမွာ သမီးေတာ္က သူ႔ရည္းစားနဲ႔ ခုိးရာလုိက္နာေအာင္ စီစဥ္တယ္။ သူလက္နဲ႔ ထိေတြ႕မႈတူတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိရွာခုိင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူေရခ်ိဳးရာ နန္းျမင့္အထိ ဆင္၀င္ႏုိင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္တယ္။ အဲဒီညမွာ အေဖက သမီးလက္တစ္ဘက္ကုိ အျပင္က ကုိင္ၿပီးေစာင့္ေတာ္မူတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ အာလုံးစီမံထားတဲ့အတြက္ ဆင္ေပၚမွာ လူစားလဲမယ့္ မိန္းကေလးကုိေခၚၿပီး မင္းသားက ေရာက္လာပါတယ္။
မင္းသမီးက သူ႔အေဖကုိ လက္ကေလး ေျပာင္းခ်ိဳးပါရေစလုိ႔ ခြင့္ပန္ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူစားလဲလုိက္ေတာ့ တာပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ ခ်စ္သူေနာက္ပါသြားပါေလတယ္။
အေဖက လက္တစ္ဘက္ကုိင္ထားတာေတာင္ ပါေအာင္လုိက္ႏုိင္တဲ့ မင္းသမီးကုိ ခ်ီးက်ဴးရမည္လား။
ဒါေလးဖတ္မိေတာ့ မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒဆုိတာ လက္တစ္ဘက္ကုိင္ထားသလုိပဲလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒီၾကား ထဲက လုိက္မယ္သူေတြ ရွိေနၾကဦးမွာပါ။ ရွိလာရင္လည္း အက်ိဳးခံစားခြင့္ေတြရရွိႏုိင္ဖုိ႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနၾကရ တာပါ။
…………..
“ ဒီေန႔ေတာ့ ခင္ဗ်ားကုိ ေကာ္ဖီတုိက္မယ္ ”
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အခန္းထဲ ၀င္၀င္ျခင္း ေျပာလုိက္သည္။
“ ဟ မင္းက ဘာစိတ္ကူးေပါက္တာလဲ။ ”
“ ခင္ဗ်ားဒီစာအုပ္ေပးဖတ္လုိ႔ပါ။ ”
သူက သူ႔စာအုပ္ကုိလွမ္းယူၿပီး ဟုိလွန္ဒီလွန္ၾကည့္သည္။
“ ငါေတာ့ ဖတ္ၿပီးတာၾကာၿပီကြ။ ႀကိဳက္လုိ႔ ၀ယ္ထားတာ၊ ဒါေပမယ့္ ေမ့ေနၿပီကြ ”
“ ခင္ဗ်ားကဘာနဲ႔တူသလဲသိလား ”
“ လာၿပီ မင္းကငါ့ကုိ တြယ္တာမွာ မဟုတ္လား ”
“ ဟုတ္တယ္ေလ..ခင္ဗ်ားက ေသာ့ကိုင္ထားၿပီး .. ကိုယ့္တံခါးကုိ ဘယ္လုိပိတ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတဲ့လူ၊ ဒီေလာက္အက်ိဳးရွိတဲ့ စာအုပ္ကုိ ဒီအတုိင္း ဖုန္တက္ေအာင္ထားၿပီး ပစ္ထားတာ၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားေလာက္ မ်ိဳးခ်စ္တာ ခင္ဗ်ားပဲ ရွိတယ္ေျပာဦးမယ္၊ ဘယ္အမ်ိဳးခ်စ္တာလဲ။ ေဆြမ်ိဳးေတြကုိ ခ်စ္တာလား ”
ကၽြန္ေတာ္လည္း အားမနာတမ္းေျပာလုိက္ေတာ့ သူက ေခါင္းေလးညိတ္ၿပီး ေနသည္။
“ ေအးပါကြာ ေအးပါ။ ခုေတာ့ ေကာ္ဖီလုိက္တုိက္ေတာ့ ”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေကာ္ဖီဆုိင္ကုိသြားဖုိ႔အတြက္ သူ႔အခန္းတံခါးေတြကုိ လုိက္ပိတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အျပင္ကုိထြက္လုိက္သည္။
“ ကဲ ခင္ဗ်ား လက္ထဲမွာ ေသာ့ ..ခင္ဗ်ား ေရႊတံခါးႀကီးကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္လုိက္ေတာ့ ”
ကိုးကား- (ဦး)သုခ “ ခ်ယ္ရီအလွ စာအလွ ”
ဦးေအးခ်ိဳ(မဟာ၀ိဇၨာ) “ အမ်ိဳးေပ်ာက္မွာ စုိးေၾကာက္ပါေတာ့သည္ ”
ဖုိးပေညာ(သပိတ္က်င္း) “ အမ်ိဳးကုိခ်စ္ ဘာသာကုိမပစ္နဲ႔ ”
ေမာင္ပုိင္
၃၁-၇-၂၀၁၃။
— with Thanda Win and 9 others.