တရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဟူေသာ ဆုိးရုိးကဲ့သုိ႔ ေနာက္တန္းတပ္စခန္းသုိ႔ ျပန္ေရာက္ျပီး တလခန္႔အၾကာ ကက(ၾကည္း) ညႊန္ၾကားခ်က္ျဖင့္ တနယ္တေက်းသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရသည္။ ဆရာၾကီး ေရႊေမာင္၊ ဒုတပ္ၾကပ္ အုိက္စံ (ရွမ္းလူမ်ဳိး)၊ တပ္ၾကပ္ ဇုိဝါးနီ(ကေယာလူမ်ဳိး) ႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ခမရ(၅၃၀) (ေလာပိတ) သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရမည္ျဖစ္သည္။
ခရီးသြားလာေရးအတြက္ မီးရထားစီးဝရမ္း ရရွိေသာ္လည္း အျခားလုိအပ္ေသာ ေငြေၾကးကုိေတာ့ ရရွိျခင္း မရွိ။ ေရွ႕တန္းေရာက္ေနစဥ္ ဟသၤာတဘဏ္ ၌ စုေဆာင္းထားေသာ ေငြေၾကးကုိ သြားေရာက္ထုတ္ယူရသည္။ ဘဏ္စုေငြအျဖစ္ ၁၅၇၅ က်ပ္ ရရွိသည္။ က်ေနာ္မွအပ က်န္သူအားလံုးမွာ အိမ္ေထာင္သည္မ်ားျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ပုိ ၍ အခက္အခဲရွိေနၾကသည္။ ဟသၤာတမွ သာရေဝါ ထုိမွတဆင့္ ရန္ကုန္သုိ႔ ဆင္းရသည္။ ရန္ကုန္မွ ေလာ္ကယ္ရထားျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ ပင္ေလာင္းျမိဳ႕ထိ တက္ခဲ့ၾကရသည္။ ပင္ေလာင္းမွ ကားျဖင့္ လြယ္ေကာ္ျမိဳ႕ သုိ႔ သြားရျခင္းျဖစ္သည္။ ခရီးၾကမ္းသလုိ ေဝးလံေခါင္လြန္းသည္။
ထုိအခ်ိန္က ကယားျပည္နယ္တြင္ မီးရထား လမ္းပင္ မရွိေသးေပ။ အဆုိးဆံုး ျဖတ္သန္းရေသာ ျမိဳ႕မ်ားမွာ ဖယ္ခံုႏွင့္ မုိးျဗဲျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္က ေကဘရယ္ ပ်ံ ေခၚ တုိက္ေအာင္တုိ႔အဖဲြ႔က အေတာ္ၾကီးစုိးေသာ ကာလလည္းျဖစ္သည္။ အစစအရာရာ သတိအျပည့္ျဖင့္ သြားလာလႈပ္ရွားၾကရသည္။ ေနာက္ပုိင္း ထုိအဖဲြ႔မွာ နဝတ အစုိးရထံ လက္နက္ခ်သြားျပီး ကယန္း အမ်ဳိးသား လံုျခံဳေရးတပ္အျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့ၾကသည္။ အခုေတာ့ ျပိဳကဲြသြားေၾကာင္း သိရွိရသည္။
ကယားျပည္နယ္ လြယ္ေကာ္ ျမိဳ႕သုိ႔ေရာက္ေတာ့ ဦးစြာပထမ ခလရ(၅၄) သုိ႔ သတင္းပုိ႔ၾကရသည္။ ခရလ(၅၄) ႏွင့္ ခလရ(၇၂) တုိ႔မွာ ကယားျပည္နယ္တြင္ ပထမဦးဆံုး ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေသာ တပ္မ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ခလရ(၅၄) တြင္ တဲြဘက္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ၾကရသည္။ ခမရ(၅၃၀) ကုိ လာေရာက္အုပ္ခ်ဳပ္မည့္ တပ္ဗုိလ္ တပ္မွဴးမ်ား မရွိေသးေသာေၾကာင့္ တဲြဘက္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ခလရ(၅၄) တြင္ တလနီးပါး ၾကာမွ ခမရ(၅၃၀) သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရသည္။ ခမရ(၅၃၀) မွာ လြယ္ေကာ္ျမိဳ႕ႏွင့္ ေလာပိတ ေရအားလွ်ပ္စစ္ စက္ရံု သြားရာ လမ္းတဝက္တြင္ တည္ထားေသာ တပ္လည္း ျဖစ္သည္။ တပ္၏ ဘယ္ဘက္ တြင္ မေထာခူရြာ ရွိျပီး ရြာအေရွ႕ဘက္တြင္ ေက်ာက္ခဲြစက္ ၊ ရဲစခန္း၊ ရဲဘက္စခန္းတုိ႔ ရွိၾကသည္။ တပ္၏ အေရွ႕ဘက္ မ်က္ေစာင္းထုိးမွာေတာ့ မုိက္ကန္းဟု ေခၚဆုိသည့္ ပုအုိ႔ဝ္ရြာေလး တရြာရွိသည္။ အသစ္တည္ ေသာ တပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရဲေဘာ္ဘားတုိက္ (၃) လံုး၊ စားဖုိေဆာင္ တခု ၊ ေဆးခန္း၊ ဗဟုိကင္းႏွင့္ အရာရွိ မ်ားေနထုိင္ရန္ အိမ္္(၄) လံုးခန္႔သာ ရွိသည္။ တပ္ျခံစည္းရုိးကား မရွိေသး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ျခံစည္းရုိး သဖြယ္ ကင္းေစာင့္အိပ္ၾကရသည္။
ထုိတပ္ကုိ အဓိက အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားမွာ တပ္ေရးဗုိလ္ၾကီး ဝင္းထြဋ္ႏွင့္ ဗုိလ္ၾကီးမင္းေနာင္တုိ႔ (၂) ျဖစ္ၾကသည္။ တပ္ရင္းမွဴးက မရွိ။ ေနာက္တဦးမွာ ဗုိလ္ကုိကုိဦး ဟုထင္သည္။ သူက ရုိးေအးျပီး ရဲေဘာ္မ်ားကုိ ညီရင္းအစ္ကုိ သဖြယ္ ဆက္ဆံတတ္ေသာေၾကာင့္ အားလံုးကလည္း ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကသည္။ ဗုိလ္ၾကီးဝင္းထြဋ္မွာ တုိက္ရည္ ခုိက္ရည္ႏွင့္ အရာရွိျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ေသြးနထင္ေရာက္ေနသည္။ ဗုိလ္မင္းေနာင္က လက္သံေျပာင္သည္။ အျပစ္ရွာ ရုိက္ပုတ္တတ္သည္။ သူတုိ႔အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ကာလ တပ္ကုိ ထင္ရာစုိင္းခဲ့သည္။ အာဏာကုိ ခံုမင္တပ္မက္ ေမာျပီး ေမာက္မာၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ ခံစားေနၾကရသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ နည္းတူ အျခားေသာ တပ္မ်ားမွ ေျပာင္းေရႊ႕လာေသာ ရဲေဘာ္မ်ားမွာလည္း မနည္းခဲ့ေပ။
တေန႔ တန္းစီေနာက္က်သည့္ ရဲေဘာ္တဦးကုိ ဗုိလ္ၾကီးမင္းေနာင္ႏွင့္ ဗုိလ္ၾကီးဝင္းထြဋ္တုိ႔က ဝုိင္းဝန္း ထုိးၾကိတ္ ၾကသည္။ ဗုိလ္ၾကီးမင္းေနာင္က အဆိုးဆံုးဟု ဆုိရမည္။ ကန္သည္၊ ဝမ္းဗုိက္ကုိ ပင့္ကာပင့္ကာ အဆက္မျပတ္ ထုိးသည္။ မည္သူမွ မတားရဲၾက။ စိတ္မေကာင္း ၍ ရဲေဘာ္မ်ား မ်က္ႏွာလႊဲေနၾကသည္။ ရဲေဘာ္ေလးမွာ စကားပင္ မေျပာနုိင္ေတာ့။ ေျမေပၚသုိ႔ ဘုန္းဘုန္းလဲက်သြားေတာ့သည္။ ေဆးခန္းတြင္ တဲြဘက္တာဝန္ထမ္း ေဆာင္ေနေသာ က်ေနာ္က တဲြ ၍ ေဆးခန္းသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ရသည္။ ေဆးခန္းအတြင္း ေရာက္ေတာ့ ရင္ညြန္႔ ေအာင့္သည္ေအာင့္သည္ဟု ေျပာကာ အသက္ထြက္သြားေတာ့သည္။ အသက္မဆံုးမီ လြယ္ေကာ္ ေဆးရံုၾကီးသုိ႔ တင္ပုိ႔ရန္ သတင္းပုိ႔လုိက္ေသာအခါ ဗုိလ္မင္းေနာင္မွ ‘မင္းတုိ႔နဲ႔ မဆုိင္ဘူး ဒါစစ္တပ္ကြ မင္းအေမ့ လင္အိမ္မဟုတ္ဘူး အထက္အမိန္႔မရရင္ ဘာမွ မလုပ္နဲ႔ လုပ္လုိ႔ကေတာ့ ငါတုိ႔နဲ႔ ေတြ႔ျပီသာမွတ္’ ဟု ၾကိမ္းေမာင္း ကာ ေမာင္းထုတ္ခဲ့သည္။ ရဲေဘာ္ေလး ဆံုးသြားေတာ့ အေတာ္ တုန္လႈပ္သြားရသည္။
တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ အသက္ေပးဆပ္သြားလွ်င္ ထုိသုိ႔ ခံစားမႈမ်ဳိးျဖစ္လိမ့္မည္မဟုတ္။ အနူိင္က်င့္ ဗုိလ္က် မႈေၾကာင့္ ႏွလံုးမီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ခဲ့ရသည္။ ရဲေဘာ္ေလး ေသဆံုးသြားျခင္းမွာ သူတုိ႔ႏွင့္ မဆုိင္သလုိ ေဆးခန္းတာဝန္ခံ အရာခံဗုိလ္ မင္းဒင္ႏွင့္ ဒုတာဝန္ခံ တပ္ၾကပ္ၾကီး ထြန္းေအာင္ျဖဴတုိ႔ကုိ အမိန္႔ျဖင့္ ျခိမ္းေျခာက္ ျပီး သာမန္ဖ်ားနာ ေသဆံုးသြားေၾကာင္း အထက္သုိ႔ အစီရင္ခံ တင္ျပေစခဲ့သည္။ ထုိသုိ႔ အာဏာရူးမ်ားေၾကာင့္ တပ္မေတာ္၏ ဂုဏ္ သိကၡာကုိ ညွိဳးႏြမ္း အရုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္ေစသည္။
ထုိအရာရွိဆုိးမ်ားကုိ လက္စားေခ် တုန္႔ျပန္လုိသည့္ စိတ္က ထိန္းမရ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဲေဘာ္မ်ားျဖင့္ တုိင္ပင္ကာ ေတာခုိ ၍ ျပန္လည္တုိက္ထုတ္မည္ ဟု ၾကံစည္ခဲ့သည္။ မေထာခူရြာရွိ မာရီယာႏွင့္ တုိင္ပင္ျဖစ္ၾကသည္။ မာရီယာမွာ နယ္ေျမခံျဖစ္သလုိ ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္းမ်ားလည္း ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ရွိေနေၾကာင္း သိရွိရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ေတာခုိမည့္သတင္းမွာ မည္သုိ႔ ေပါက္ၾကားသြားသည္မသိ။ က်ေနာ့္အား ဖမ္းဆီးရန္ ျပင္ဆင္ေနေၾကာင္း သတင္းရသည္ႏွင့္ က်ေနာ္ ၊ ထြန္းလင္း ႏွင့္ မာရီယာ တုိ႔ ၃ ဦး တပ္ႏွင့္ေဝးရာသုိ႔ သုတ္ေျခတင္ကာ ေျပးခဲ့ၾကရသည္။
ထုိမွာ က်ေနာ့္အား ေတာခုိရန္အတြက္ တြန္းအားမ်ား ပင္ျဖစ္သည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
အုပ္ၾကီးေဖ
၂၁-၈-၂၀၁၃