သမုိင္းကို အမွားျပင္ဆင္ျခင္း -------------
ေရးသားသူ- ရဲမိုး
မိတ္ေဆြသံုးဦး၏ နံနက္စာထမင္း၀ိုင္းကို ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ေဆာင္းေနျခည္ႏုႏုတို႔က ပါးပါးေလးလႊမ္းၿခံဳထားသည္။ လက္ဖက္သားႏွပ္၊ ငါးေျခာက္ဖုတ္ႏွင့္ ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္တုိ႔၏ အရသာကပင္ ေဆြးေႏြးမႈကိုရပ္တန္႔ဖို႔ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္းမရွိလွ။ ထမင္္းစားပြဲေပၚမွာ လက္ရွိႏုိင္ငံေရးအေခ်အတင္မ်ားျဖင့္ ခုန္ႂကြေနသည့္ သတင္းစာမ်ားက ဟိုမွာဒီမွာ.. မိတ္ေဆြ အမွတ္တစ္က လက္ပစ္ဗံုးတစ္လံုးကို စားပြဲေပၚပစ္တင္လုိက္သည္။ “ဘယ္ေတာ့မွ တပ္မေတာ္က ဒီမုိကေရစီကို ျပည့္ျပည့္၀၀ေပးမွာလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ကို ခန္႔မွန္းႏိုင္သလား” လက္ပစ္ဗံုးက စားပြဲေပၚမွာမေပါက္ေသး လိမ့္ေနဆဲ။ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္သည့္ ထမင္းလုတ္ကို မ၀ါးျဖစ္ေသး၊ ေတြေနဆဲ။ ငါးစကၠန္႔ေလာက္ၿငိမ္သက္သြားအၿပီးမွာ မိတ္ေဆြအမွတ္ႏွစ္က ဆတ္ခနဲေျဖသည္။ “တစ္စံုတစ္ခုကို ေပးတယ္ဆုိတာ ကိုယ့္မွာရွိမွေပးလို႔ရတာ။ တပ္မေတာ္မွာ တို႔ကိုေပးစရာ ဒီမိုကေရစီရွိလုိ႔လား” စားပြဲေပၚက လက္ပစ္ဗံုးထေပါက္သြားသည္။ ပါးစပ္ထဲက ထမင္းလုတ္ကို ကၽြန္ေတာ္မ၀ါးဘဲ ေယာင္ၿပီးမ်ိဳခ်လိုက္မိသည္။ ဘာေၾကာင့္တစ္စံုတစ္ရာသည္ အႀကီးအက်ယ္မွားယြင္းသြားခဲ့ပါသနည္း။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္က တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕၏ “ဟုတ္ေယာင္ထင္မႈ”တစ္ခုက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကို ဘယ္လိုအသူရာေခ်ာက္ထဲကို ဆြဲေခၚသြားခဲ့သလဲဆိုတာကို ဖလက္ရွ္ဘက္ျပန္ၾကည့္ၾကရမည္။ လြတ္လပ္ေရးႏုႏုႏွင့္ ျပည္တြင္းစစ္မီးမ်ား၊ အရပ္သားႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား၏ အကြဲအၿပဲႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမ်ား၏ ႏုိင္ငံေရးမၿငိမ္သက္မႈမ်ားက ကမၻာတစ္လႊား တတိယကမၻာႏိုင္ငံမ်ားမွာ စိတ္ေရာဂါတစ္ခုကို ေမြးဖြားေပးလိုက္သည္။ “အရပ္သားႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားသည္ တုိင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိ၊ စည္းကမ္းစနစ္ျပည့္၀သည့္ စစ္သားမ်ားကသာ တုိင္းျပည္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္သည္”ဆုိသည့္ “ႏိုင္ငံေရး ဟုတ္ေယာင္ထင္မႈ”ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံအပါအ၀င္ တတိယကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ား၏ စစ္အာဏာသိမ္းသည့္ရက္စြဲမ်ား။ ေနာင္အခါ ကမၻာ့ျပည္သူအမ်ားအျပား ရာစုႏွစ္၀က္ခန္႔ အလူးအလဲခံစားၾကရေတာ့မည့္ အလြမ္းဇာတ္ရွည္ႀကီးအစ..။ တကယ္ေတာ့ ကိုလုိနီဘ၀က ႐ုန္းထြက္ခါစ မရင့္က်က္ေသးသည့္ ႏုိင္ငံမ်ားမွာ ျပည္တြင္းစစ္ႏွင့္ မၿငိမ္သက္မႈမ်ားက သဘာ၀အတုိင္းလုိက္ပါလာမည္သာ။ အရပ္သားႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၏ မရင့္က်က္မႈႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား၏ လြဲမွားသည့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားၾကားမွာ ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေခ်ာက္ထဲကို ထိုးက်ခဲ့ၾကသည္။ တုိင္းျပည္ကို ေရရွည္ထိန္းသိမ္းႏုိင္ဖို႔ အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ အင္စတီက်ဴးရွင္းမ်ားကို ခိုင္မာစြာတည္ေထာင္ခြင့္မရမီမွာဘဲ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္သို႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ၿပိဳလဲက်သြားၾကသည္။
“ဟုတ္ေယာင္ထင္မႈ”ႀကီးက ျဖာထြက္လာသည့္ ဟုတ္ေယာင္ထင္မႈ အေတြးအေခၚမ်ား၏ ေနာက္ဆက္တြဲေပၚေပါက္လာသည္။ “စစ္သားမ်ားက တုိင္းျပည္ကို အခ်စ္ဆံုးျဖစ္သည္။ အနစ္နာအခံဆံုးျဖစ္သည္။ တုိင္းျပည္အတြက္ ဘယ္အရာက အမွန္ျဖစ္သည္ကို စစ္သားကသာသိသည္” ဆိုသည့္ ခံယူမႈမ်ားက အခိုင္အမာ ေမြးဖြားရင့္သန္လာသည္။ ေရဒီယို၊ သတင္းစာမ်ားမွာ စစ္သားမ်ားကို ျပည္သူမ်ားက ေက်းဇူးတင္ၾကဖို႔ ေဆာ္ၾသသံမ်ားက ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ လႊမ္းမိုးထားသြားသည္။ ေရးေနာ့ဒ္အီဂရီတူႏွင့္ လယ္ရီေယဂင္တုိ႔၏ “ဗမာျပည္က စစ္သားမ်ားႏွင့္ သံတမန္ေရးရာ” (Soldiers and Diplomacy in Burma) စာအုပ္မွာ တပ္မေတာ္က အုပ္စီးခ်ဳပ္ကုိင္သြားခဲ့သည့္ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာသြားခဲ့သည္။ ေရးေနာ့ဒ္ႏွင့္ လယ္ရီတို႔က အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေရးရာကၽြမ္းက်င္သူ ပညာရွင္အမို႔စ္ပါလက္တာကို ကိုးကားၿပီး အာဏာသိမ္းသည့္ စစ္တပ္မ်ားက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက႑အားလံုးကို ဘယ္လိုထိန္းခ်ဳပ္၀ါးမ်ဳိသြားသည္ကို ဖြင့္ဆုိသည္။ အမို႔စ္ပါလက္တာက စစ္အစုိးရမ်ားကို ႏွစ္မ်ဳိးခြဲျခားသည္။ တစ္မ်ဳိးက ဖ်န္ေျဖသူ(Arbitrator)ႏွင့္ ေနာက္တစ္မ်ဳိးက အလံုးစံုအုပ္စုိးသူ (Ruler) ျဖစ္သည္။ ဖ်န္ေျဖသူစစ္အစိုးရ (Arbitrator)က အေျခအေနတစ္ခုမွာ ၀င္ထိန္းသိမ္းသည္။ တုိင္းျပည္တည္ၿငိမ္လွ်င္ ျပန္ဆုတ္သည္။
အရပ္သားအစိုးရကို ေနာက္ကြယ္က ဖိအားေပးသည္။ အလံုးစံုအုပ္ခ်ဳပ္သူ စစ္အစိုးရ (Ruler)ကေတာ့ စစ္တန္းလ်ားကိုျပန္ဖို႔ စိတ္မကူးေတာ့ပါ။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အမည္နာမအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းၿပီး ထာ၀ရအဓြန္႔ရွည္ဖို႔ နည္းလမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးသံုးၿပီး ဆြဲဆန္႔ေတာ့သည္။ စစ္တပ္အရာရွိ ႀကီးငယ္ဟူသမွ်ကို အရပ္ဘက္၀န္ႀကီးဌာနမ်ားသ႔ို ေစလႊတ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေစသည္။ “စစ္သားသည္ အရပ္သားထက္ ပိုစမတ္က်သည္။ အရပ္သားအထက္ကရွိသည္”ဆုိသည့္ ခြဲျခားမႈကို သြတ္သြင္းသည္။ သည္လိုႏွင့္ ယူနီေဖာင္း၀တ္မ်ားက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ အားလံုးထက္ ေခါင္း ၁၀ လံုး ပိုျမင့္သည့္ အီလစ္အလႊာႀကီး ေပၚေပါက္လာေတာ့သည္။ “တုိင္းျပည္ကို ငါတုိ႔ထိန္းသိမ္းမွရမည္”ဆုိသည့္ ခံယူခ်က္ကိုလည္း အရသာရွိရွိႀကီးခံယူခဲ့ၾကသည္။ ကံဆုိးသည္က ကၽြန္ေတာ္တို႔လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရရွိခဲ့သည့္ စစ္အစိုးရအမ်ဳိးအစားက ဒုတိယအမ်ဳိးအစားျဖစ္သည့္ အလံုးစံုအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၊ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ၊ န၀တ၊ နအဖ ဘယ္လိုအမည္ေတြေျပာင္းေျပာင္း လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၏ထိပ္ဆံုးမွာ အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၾကသူမ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္းမ်ားသာ။ ႏွစ္ေပါင္း ၅၁ ႏွစ္အတြင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္းမဟုတ္သည့္ အရပ္သားတစ္ဦး၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဆို၍ ၁၉ ၾသဂုတ္ ၁၉၈၈ မွ ၁၈ စက္တင္ဘာ ၁၉၈၈ အထိ ရက္ေပါင္း ၃၁ ရက္ၾကာသည့္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈသာျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ သူလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရသည္မဟုတ္ပါ။
စနက္တံမျဖဳတ္ႏိုင္သည့္ ေပါက္ခါနီးခ်ိန္ကုိက္ဗံုးကို သူ႔လက္ထဲပစ္ထည့္သြားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ နာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းၿပီး စစ္သားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဆြဲဆန္႔လာသည့္ရလဒ္က တစ္ေခတ္ေျပာင္းတိုင္း တုိး၍နာက်င္လာသည့္ ျပည္သူ႔ရင္တြင္းက ခံစားမႈျဖစ္သည္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဆြဲဆန္႔လာေလ ျပည္သူ႔သံေယာဇဥ္ႀကိဳးက တပ္မေတာ္အေပၚ ျပတ္ေတာက္လာေလပင္။ သည္လိုႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးတြင္းက ျပည္သူတို႔ ေလးစားျမတ္ႏိုးသည့္တပ္မေတာ္ကို ျပည္သူတို႔ကိုယ္တိုင္ လက္မခံႏိုင္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၏ ဘယ္ေနရာကိုသြားသြား အရပ္သားအရာရွိမ်ား၊ ပညာရွင္မ်ားအေပၚမွာ တက္ထုိင္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကသည့္ ယူနီေဖာင္း၀တ္၊ ခၽြတ္မ်ားက လက္ညႇိဳးထုိးမလြဲေတာ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း ဦးသိန္းစိန္၏အစိုးရ တက္လာသည့္အခါမွာေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ျပန္ရွင္သန္လာသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တစ္ေက်ာ့ျပန္ေမွ်ာ္လင့္လာၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းေရးဆုိသည္မွာ အားလံုးကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္ေရးဟုျမင္သည္။ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ခင္းက်င္းေပးမည့္ အေျခခံဥပေဒျဖစ္ဖို႔လိုသည္။
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ျပန္လည္ေမတၱာမွ်ႏုိင္ဖို႔ လိုအပ္သလို တပ္မေတာ္ကို ျပည္သူေတြ တစ္ေက်ာ့ျပန္ခ်စ္ႏိုင္ဖို႔လိုသည္။ ၅၁ ႏွစ္ၾကာအၿပီးမွာ “တပ္မေတာ္သားကသာ တုိင္းျပည္ကုိ ကယ္တင္ႏုိင္တယ္”ဆိုသည့္ အယူအဆသည္ “ဟုတ္ေယာင္ထင္မႈ” သာျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးသေဘာေပါက္သင့္ပါၿပီ။ နံနက္စာထမင္း၀ိုင္းကမထမီမွာ မိတ္ေဆြႏွစ္ဦးကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာခဲ့သည္။ “ဟုတ္တယ္။ တပ္မေတာ္ဆီက ဒီမိုကေရစီကို ေတာင္းရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔မွာမရွိတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူတို႔ကို ဒီမိုကေရစီေပးရမွာပါ”။ ။