"အပ်င္းေျပ _ ၈ "

 

. . . . . တျခားလူေတြလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အဘိုး ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ဗ်။ တစ္ေယာက္က ေသြးအေႏွာ ၊ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပ်ဴး၀ါး ဗမာႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ခုေျပာမွာက ပ်ဴး၀ါးဗမာႀကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးေပါ့။

. . . . . ဗမာေသြးစစ္ရုံတင္မက ၊ ဗမာေဒသမွာပဲ ေမြး . ႀကီး ၊ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈထုံးတမ္းအတိုင္း ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းလာ . . ျဖတ္သန္းသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးပါ။ အရိုးရွင္းလြန္ေနတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးနဲ႔ ဆိုပါေတာ့။

. . . . . အဘိုးရဲ႕အရပ္က ၆ ေပ နီးနီးရွိတယ္။ ဗမာဆိုေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး အသားျဖဴတယ္။ ဘန္ေကာက္ပုဆိုးကိုလည္း သူ႔ရဲ႕ပိန္သြယ္သြယ္ခႏၵာကိုယ္နဲ႔ ပုံစံတက်၀တ္တတ္တယ္။ သူတို႔ေခတ္မွာေတာ့ မင္းသားဆိုက္မ်ဳိးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ထင္ရွားတာကေတာ့ သူက စာတတ္တယ္ဗ်။ မအံ့ၾသပါနဲ႔။ ေရွးေရွးေခတ္မွာ စာတတ္တယ္ဆိုတာက အရည္အခ်င္းတရပ္မဟုတ္လား။ လူတိုင္း စာမတတ္ၾကဘူးေလ။ ဆိုလိုတာက ဌာန္ ကရိုဏ္းက်က် မတတ္တာမ်ဳိးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးက ျမန္မာစာ ၊ ပါဠိစာ ကို လိမ့္လိမ့္ပတ္ပတ္ ဖတ္တတ္ရုံတင္မကဘူး ၊ လက္ေရးလွလွ ပုံစံက်က်လည္း ေရးတတ္ေသးသဗ်ား။ ဒါက ပိုရွားသြားျပန္ၿပီ။ တခ်ဳိ႕ေတြကလည္း သူ႔ဆီစာလာလာေရးခိုင္းတတ္ၾကတယ္။ ကဲ . . ဒီလိုေခတ္မွာ ဒီလိုလူဟာ မင္းသားပုံမက်ပဲ ရွိပါ့မလားဗ်။

. . . . . ဟုတ္တယ္။ အဘိုးက ခပ္ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးပဲ ေနေလ့ရွိပါတယ္။ လူမုန္းေလာက္ေအာင္ ၊ ေျပာစရာႀကီးျဖစ္ေလာက္ေအာင္ မဟုတ္ဘူးရယ္။ သူေနတတ္သလို ပုံမွန္အတိုင္းေနတာေလးကပဲ အဲဒီေခတ္ကဖြားဖြားမ်ား မ်က္စိမယ္ "စိုင္းစိုင္းဂၽြန္နီပစ္"လိုေလးျဖစ္ေနမလားပဲ။ အဂၤလိပ္လိုေတာင္ ကြန္မြန္းယူ႕ေစ့ေလးေတြ တစ္ခါတစ္ခါေျပာတတ္ေသးတယ္။

. . . . . အဖြားနဲ႔ေတာ့ တျခားဆီပဲ ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားက ညိဳညိဳ တုတ္တုတ္ႀကီး . . ေျပာလိုက္ရင္လဲ ျငင္ျငင္သာသာမရွိလွဘူး။ စာလည္း လုံး၀မတတ္ဘူး။ ကြမ္းႀကီးအၿမဲငုံလို႔ ၊ တစ္ထြာေလာက္ေဆးလိပ္ႀကီးနဲ႔ အၿမဲ။ အေတာ္ၾကည့္ရ ဂြက်တဲ့အတြဲပါပဲ။ . . . အင္း . . . အိမ္ေထာင္ဦးစီးက အဖြားပါဗ်ာ။ စီးပြားေရးကိစၥ အ၀၀ သူ႔တာ၀န္သက္သက္ဗ်။ မကဘူး။ လူမႈေရး ၊ သားေရး သမီးေရး အားလုံးပဲ။ တစ္အိမ္လုံးရဲ႕ အမႈကိစၥေဆာင္တာ အားလုံးဟာ အဖြားတာ၀န္ခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီလို တာ၀န္ယူရေလာက္ေအာင္လည္း ေတာ္ပါသတဲ့။ ထက္ပါသတဲ့။ အရပ္က ဆိုၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ကဆိုၾကတယ္။ သူတို႔ေဆးလိပ္ခုံရဲ႕ေဖာက္သည္ေတြ ၊ လူရင္းမိတ္ေဆြေတြက မွတ္ခ်က္ျပဴၾကတယ္။ . . . အဘိုးကိုေတာ့ ဘာမွေထြေထြထူးထူး မွတ္ခ်က္မျပဳၾကဘူးရယ္။ စာလုံးလွလွေရးစရာေလးရွိရင္ေတာ့ သတိရတတ္ၾကတယ္။ အဘိုးရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာအလုပ္ကလည္း ေဆးလိပ္ထုပ္ေတြမွာ ကုန္ပို႔အမွာစာ လွလွေရးဖို႔နဲ႔ ၀င္ေငြထြက္ေငြ စာရင္းမွတ္ဖို႔ . . ဒါပဲ။

. . . . . အဘိုးဟာ တစ္သက္လုံး ဒီအလုပ္တစ္ခုကိုပဲ လုပ္သြားခဲ့တယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ေပါ့။ ေဆးလိပ္ခုံ ပိတ္လိုက္ေတာ့ စာေရးစရာ ၊ စာရင္းမွတ္စရာမရွိေတာ့ဘူး။ စာေရးတတ္သူေတြလည္းေပါလာ ၊ ပန္းခ်ီဆရာ ၊ ပုံႏွိပ္စက္ေတြလည္းရွိလာေတာ့ သူ႔ဆီတကူးတကန္႔လည္း ဘယ္သူကမွ စာလာမေရးခိုင္းၾကေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဆုံးသြားတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးဟာ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာမလိုေတာ့သလို ၊ ဘာအလုပ္မွလဲ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တယ္ . . "အရိုးရွင္းလြန္ေနတဲ့ ဘ၀မ်ဳိး"ပါလို႔။

. . . . . အဘိုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို မခ်စ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဘိုးကို မခ်စ္ဘူး ၊ ငယ္ငယ္ကေပါ့။ ႀကီးလာေတာ့လည္း အဘိုးဆိုတာ ခ်စ္ဖို႔ မုန္းဖို႔ရယ္ မဟုတ္ဘူး ၊ "အဘိုးေတာ္ဖို႔"လို႔ပဲသေဘာရလာေတာ့ ေနေပ်ာ္သြားေရာ။ ဆိုးတာက . . သိၾကတဲ့အတိုင္း . . ကၽြန္ေတာ္က "အလုပ္ဟူက ဂုဏ္ရွိစြ"တို႔ ၊ "အလုပ္ဟူသည္ လူ႕တန္ဘိုး"တို႔ ၊ "အလုပ္နဲ႔ ဘ၀ကိုတည္ေဆာက္"တို႔ စတဲ့ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ၾကားမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့သူ ျဖစ္ေလေတာ့ . . . . အလုပ္မရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးက ကၽြန္ေတာ့္ေပတံထဲမွာ အၿမဲကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ႀကီး ခံ ခံေနတာပဲ။

. . . . . တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးဟာ ပင္ကိုယ္အစြမ္းအစ ၊ လူရည္လူေသြး ( personal ability ) နိမ့္ပါးသူျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ . . အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ အေျပာအဆို ၊ အျပဳအမူ ၊ အေတြးအေခၚ ကစလို႔ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးထဲမွာ သူ႕ကို ခပ္ညံ့ညံ့လို႔ သတ္မွတ္သူမရွိၾကဘူး။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ . . . လူေတာ္လို႔လည္း ဘယ္သူကမွ မေျပာဘူး။ ေျပာရေလာက္ေအာင္ သူလုပ္ျပခဲ့တာက ဘာမွမရွိပဲကို။ ရုပ္ရွင္လည္းမဟုတ္ေတာ့ ေသခါနီးက်မွ ဘြားခနဲေတြ ဘာေတြလည္းမလာ ၊ တစ္ခြန္းခ်င္း သူ႕ဖေလာ္ေတြကို ဖြင့္ဟသြားတာမ်ဳိးလည္းမရွိ။ မိရိုးဖလာ ဗမာအဘိုးအိုႀကီးတစ္ဦး ရိုးရွင္းလြန္းစြာတိတ္တိတ္ကေလးပဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္။

. . . . . အဘိုးနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ ထစ္တစ္တစ္ေတြက မ်ားတယ္ဗ်။ အဲဒီထဲကမွတစ္ခုက ထိုးကြင္းမွင္ေၾကာင္ ကိစၥပဲ။ ဒါကလည္း အေဖကေနတဆင့္ သိရတာမ်ဳိးပဲဗ်။ ဆိုေတာ့ . . . ထိုးကြင္းမွင္ေၾကာင္ဆိုတာမ်ဳိးက တျခားလူေတာ့ဘယ့္ႏွယ္ေနမယ္ မသိဘူး ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ျဖင့္ အလြန္မတန္ "ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ တို႔ျမန္မာ"ဆိုသလိုမ်ဳိး အသိစြဲခဲ့ဘူးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေပတံထဲမယ္ အေရးပါတဲ့ စေကးလ္တစ္ခုျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္မွာ မွင္ေၾကာင္ရွိပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ကႀကီးတို႔ ၊ ေမာင္ခေခြးတို႔ မွာလည္း မရွိၾကဘူး။ ခင္ဗ်ားမွာလည္း မရွိဘူးမဟုတ္လား။ ရွိရင္ေတာင္ တက္တူး ျဖစ္မွာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ . . . ေသွ်ာင္ထုံး မထုံးၾကေတာ့ေပမယ့္ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေသွ်ာင္ထုံးတတ္တဲ့လူမ်ဳိး ဆိုတာက ေပ်ာက္မသြားသလိုေပါ့။ ေမာင္ကႀကီးရဲ႕ အဘိုးရယ္ ၊ ေမာင္ခေခြးရဲ႕ အဘိုးရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးရယ္ ထိုးကြင္း ထိုးမထိုး ၊ ရွိမရွိဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ သြယ္၀ိုက္ေသာအားျဖင့္ အေရးပါေနတုန္းပဲေလ။ ေမာင္ကႀကီးရဲ႕ အဘိုးက ထိုးကြင္းအျပည့္နဲ႔။ ေမာင္ခေခြးရဲ႕အဘိုးက နတၳိ ၊ ေပါင္တံျဖဴနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးက . . . လည္း . . ေပါင္တံျဖဴပါပဲ။ အသားျဖဴေတာ့ ေဖြးေနတာေပါ့။

. . . . . သိၾကလား မသိဘူး။ အဲဒီေခတ္မ်ဳိးက ေပါင္တံျဖဴနဲ႔ဆို မိန္းမလ်ာက်တယ္ ဆိုတဲ့ေခတ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းလွေသးဘူး။ ထိုးကြင္းအျပည့္နဲ႔မွ ေယာက်္ားပီသတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သတၱိကို ေဖာ္ညႊန္းတဲ့ အညႊန္းကိန္းလို႔လည္း လက္ခံၾကေသးတယ္။ ေပါင္မွာေၾကာင္ ၊ ေက်ာအိမ္ေျမွာင္ စသည္ျဖင့္ ေနရာစုံသူ႕စံနဲ႔ ၊ မာန္နဲ႔ ၊ ဟန္နဲ႔ ရွိၾကတယ္။ မွင္ေၾကာင္ထိုးတဲ့ စုတ္က ေတာင္ဆုပ္ေလာက္ရွိသတဲ့။ တခ်က္ခ်င္း ေပါက္ေပါက္ၿပီး ေဆးကိုသြင္းတာမ်ဳိး။ ေတာ္ရုံသတၱိနဲ႔ ခႏၵာအႏွံ႕ထိုးခံဖို႔မလြယ္ဘူးရယ္။ ေပါင္ဟာ အနာသက္သာတဲ့ေနရာမို႔ ေပါင္ေလာက္သာထိုးၾကတဲ့လူမ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးကေတာ့ ေပါင္တံျဖဴေလးနဲ႔ပါပဲ။ ဆိုေတာ့ . . ေမာင္ကႀကီးက "ငါ့အဘိုးမွာ ထိုးကြင္းေတြက . . "ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေမာင္ခေခြးက ခပ္မဆိတ္ေလးပဲေပါ့။

. . . . . တကယ္ေတာ့ ထိုးကြင္းမွင္ေၾကာင္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးရဲ႕ ဂုဏ္ယူစရာ ေလာက္ေလာက္လားလား ဓေလ့တစ္ခုျဖစ္တယ္ဗ်။ ကမာၻေပၚမွာ ေရွးက်တဲ့ လူမ်ဳိးႏြယ္ေတြမွာပဲရွိၾကတယ္။ အာရွမွာဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဂ်ပန္ ၊ ေနာက္ သမုဒၵရာပိုင္းက မာအိုရီ နဲ႔ ပိုလီနီးရွန္းေတြရယ္ စသည္ ရွိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ထိုးကြင္းမွင္ေၾကာင္ဓေလ့က အားလုံးထဲမယ္ လုံး၀အဆင့္မနိမ့္ဘူးတဲ့ဗ်။ ေျပာပေလာက္ေအာင္လည္း formal တက်ရွိတယ္။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း ၊ ထုံးတမ္းေပါ့ဗ်ာ။ အလွသက္သက္မဟုတ္ဘူး။ ေဆးကြက္တိုင္းမွာ အဓိပၹာယ္ကိုယ္စီရွိၾကတယ္ ၊ ရွိရတယ္။ ထိုးတဲ့အခ်ိန္ ၊ ထိုးေပးတဲ့လူ ၊ ထိုးတဲ့ေဆးအထိ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြလည္း ရွိတယ္။ "အစြဲေတြပါ"လို႔ပဲေျပာေျပာ သူ႔ေခတ္ရဲ႕သူ႔ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္မွာ တန္းျမင့္ခဲ့တာကေတာ့ အရွိတရားပါပဲ။

. . . . . အဲဒါေတြကို သိခဲ့ ၊ ဂုဏ္ယူတတ္ခဲ့ၿပီး ခံစားဆင္ျခင္တတ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးငယ္ငယ္ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးက ေပါင္တံျဖဴျဖဴျဖစ္ေနျခင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကံမေကာင္းလို႔ပါပဲ။ တစ္ခါေတာ့ အေဖ့ေမးၾကည့္ပါေရာ။ အေဖေရ . . အဘိုးက ဘာလို႔ ထိုးကြင္းမရွိတာတုန္း လို႕။ အေဖက ျပန္ေျပာတယ္ . . "ေအး ငါလည္း ေမးဘူးတယ္ကြ ၊ ငယ္ငယ္က ၊ အေဖ ေပါင္တံျဖဴနဲ႔ မရွက္ဘူးလားလို႔။ ေအာင္မယ္ . . သူ႕မွာ မွင္ေၾကာင္ရွိတယ္ဟ။ ဘယ္ေပါင္ တစ္ကြက္ ၊ ညာေပါင္တစ္ကြက္။ ႏွစ္ကြက္တည္း။ ငါ့ကို လွန္ျပတယ္။ ေျပာေသးတယ္။ သူ႔တစ္ကြက္က အားလုံးပါၿပီးသားတဲ့။ အိမ္ေျမွာင္ေရာ ၊ ေၾကာင္ေရာ ေနာက္ စာေတြေရာ ၊ ဘီလူးေတာင္ပါေသးထင္ပါရဲ႕။ ေအာလ္အင္၀မ္း ေပါ့ကြာ။ ထိုးကြင္းလည္းရွိတယ္ ၊ အသားလည္း သိပ္မနာဘူးေပါ့ကြာ" . . တဲ့။

. . . . . အင္း . . ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးက ေပါင္တံျဖဴသက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ထိုးကြင္းရွိျခင္းမွာ တစ္ခုခုကေတာ့ ထစ္ေနသလိုပဲဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ေမာင္ခေခြးတို႔ကို ျပန္ေျပာေတာ့ . . . ေမာင္ခေခြးကေျပာတယ္။ "ငါ့အဘိုးကေတာ့ လုံး၀မရွိဘူးကြ။ သူကထိုးကို မထိုးခ်င္လို႔ မထိုးတာလို႔ေျပာတာပဲ။ ေနာက္ၿပီးထိုးကြင္းမရွိတာကို မရွက္ဘူးတဲ့။ သူ နာမွာေၾကာက္လို႔ မထိုးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ"တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အီလည္လည္ေပါ့ဗ်ာ . . ၊ ဂုဏ္ပဲယူရမလိုလို တိတ္တိတ္ေနတာကပဲ ပိုေကာင္းမလိုလိုနဲ႔ . . . ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးကေတာ့ အာဂပဲ ခင္ဗ်ေနာ္။

. . . . . အဘိုးကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မေမးလိုက္ရဘူး။ တစ္ကြက္တည္းေသာထိုးကြင္း အေၾကာင္း သူ႕ဖေလာ္က ဘယ္လိုမ်ားလဲ လို႔။ တကယ္ေတာ့လည္း သူ႔ေပါင္မွာ သူႀကိဳက္သလို ထိုးထားတဲ့ ေဆးမွင္မွာ အထူးတလည္ ဖေလာ္ႀကီးေတြလည္း ရွိခ်င္မွရွိေပမေပါ့ဗ်ာ။ အခက္ပဲ ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေျမးျဖစ္ေနေတာ့ သူ႔ေပါင္ကထိုးကြင္းတစ္ကြက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ထိုက္သင့္သေလာက္ေတာ့လည္း ပတ္သတ္ေနတယ္မဟုတ္လား။ ဒါပါပဲ . . မ်ဳိးရိုးဆိုတာ ေဖ်ာက္ပစ္လို႔မရသလို ျပန္ျပင္လို႔လည္း မရဘူးဗ်ား။ ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ ဒါဟာ ျပဌာန္းၿပီးသား ခင္းဗ်ားရဲ႕ သမိုင္း တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ျဖစ္တယ္ေလ။

. . . . . ခင္ဗ်ားတတ္ႏိုင္တာ ၊ ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္တာ . . က . . အခုေန ထိုးကြင္းထိုးတဲ့ ဓေလ့ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူတူဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက . . ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးလုပ္မွာလား ၊ ေမာင္ကႀကီး အဘိုးလုပ္မွာလား ၊ ေမာင္ခေခြးအဘိုးလုပ္မွာလား ဆိုတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေျမး ခ်ာတိတ္ေတြက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္က မွင္ေၾကာင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကတဲ့အခါ . . . . . ဒါပါပဲ။ လူတစ္ဦးရဲ႕ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ဟာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ျမစ္ေတြလိုတိတ္တိတ္ကေလး စီးသြားတတ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ဆန္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ . . . . ခင္ဗ်ားရဲ႕ျမစ္ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ျမစ္လည္း ရွိမွာေပါ့။ တစ္ေန႕ေတာ့ ပင္လယ္ထဲ စီး၀င္ၾကရမွာခ်ည္းပါပဲ။

. . . . . ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးဟာ လူေတာ္လား ကၽြန္ေတာ္သိပ္သိခ်င္တယ္။ လူဆိုးေတာ့ မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္။ လူညံ့လည္း ဟုတ္ဟန္မတူ။ သူလိုငါလိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ ျဖစ္ဖို႔လည္း အမ်ားဆုံးေနပါလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားေတာင္ အခုဒီလိုပဲ ထင္တယ္မဟုတ္လား။ အေရးအပါဆုံးအခ်က္က . . အဲဒါ ခင္ဗ်ားအဘိုး မဟုတ္လို႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ဒါဟာကၽြန္ေတာ့္အဘိုး ျဖစ္ေလေတာ့ . . . သူဟာ လူေတာ္တစ္ေယာက္မ်ားလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္သိပ္သိခ်င္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္စီဟာ အတၱနဲ႔တည္ေဆာက္ထားၾကတာမဟုတ္လား။

. . . . . အဘိုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အဓိက ကြဲလြဲခ်က္ကေတာ့ "အလုပ္"ဆိုတာကို ခံယူခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္က "အလုပ္"ေတြကို တန္ဘိုးထားၿပီး အသက္ရွင္မႈရဲ႕ အေရးပါေသာအဓိပၹာယ္တစ္ခုလို ခံယူတတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အဘိုးနဲ႔ယွဥ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္က အမ်ားႀကီးပိုပင္ပန္းတာေပါ့။ ဘ၀ တစ္ခုစီကို ျဖတ္သန္းၾကတဲ့ကိစၥမွာ ခံယူခ်က္နည္းနည္း ကြာျခားမႈက ပင္ပန္းႀကီးစြာျဖတ္သန္းရသူ နဲ႔ ေအးၿငိမ္းသက္သာစြာ ျဖတ္သန္းခြင့္ရသူ အျဖစ္ ကြဲျပားသြားေစခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို ျမင္ရဲ႕လားဗ်။

. . . . . အဘိုးအေၾကာင္း စဥ္းစားတိုင္း . . အလုပ္ေတြကို ႀကိဳးစားပမ္းစားနဲ႔ လက္ေၾကာတင္းတင္းေထာင္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့သူေတြဟာ / လုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြဟာ . . သူတို႔ရဲ႕ ခဏတာ 'ဘ၀'ဆိုတာကေလးကို ပူပူေလာင္ေလာင္နဲ႔ ျဖတ္ခ်င္ေနတဲ့ သူေတြမ်ားလားလို႔ အေတြး၀င္ေစမိတာ အမွန္ပါပဲ။

. . . . . ခင္ဗ်ားေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ တစ္ေန႔ ထမင္းႏွစ္နပ္ကို ဗိုက္ကားေအာင္စားၿပီးရင္ ထပ္ထည့္ခ်င္ေပမယ့္လည္း ထည့္လို႔မရႏိုင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ဒါဆို ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ထပ္ ထမင္းေတြ ၊ ဟင္းေတြ ထပ္ရွာေနရတာတုန္း ၊ ပင္ပန္းႀကီးစြာနဲ႔။ အခ်ိန္ေစ့ေတာ့လည္း ဒီကြင္းက ထြက္ၾကရမွာခ်ည္း မဟုတ္လား။ ဒီ ထမင္း ဟင္း အပိုေတြကို ဒီကြင္းႀကီးထဲ ခ်န္ခဲ့ၾကရမွာလား။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဒီေန႕ "အလုပ္"ေတြမွာ ဒီထမင္း ဒီဟင္းေတြ ထက္ပိုတဲ့ အနက္ေတြမ်ား ရွိေနဦးမလား။ အခက္ပဲ ဗ်ား။

. . . . . ခင္ဗ်ားရဲ႕ျမစ္ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကၽြန္ေတာ့္ျမစ္ျဖစ္ျဖစ္ . . တစ္ေန႔ေတာ့ ပင္လယ္ထဲ စီး၀င္ရမွာပဲ မဟုတ္လား။ ပင္လယ္ထဲေရာက္မွာခ်င္းအတူတူ ဆိုၿပီး သိပ္အားမစိုက္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားျမစ္ေၾကာင္းကလည္း ေျဖာင့္ခ်င္မွေျဖာင့္မွာေပါ့။ ခင္ဗ်ားအတြက္ ျမစ္ေၾကာင္းေျဖာင့္တာ ၊ ေကာက္တာက အေရးမပါဘူးဆိုရင္လည္း ဒီလိုစီးခဲ့တဲ့ ဒီျမစ္ကေတာ့ က်န္ခဲ့မွာ အေသအခ်ာပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ဆန္တက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ျမစ္ေၾကာင္းမွာ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ထက္ ပိုက်ယ္၀န္း ပိုနက္ရိႈင္းတဲ့ မျမင္ႏိုင္ေသာ ကာလတန္ဘိုးမ်ားက အၿမဲကပ္ၿငိေနဦးမွာ . . . တဲ့။

. . . . . ခင္ဗ်ားရဲ႕ျမစ္ေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ ျမစ္က်ဳိးအင္းေတြလည္း နည္းပါေစဗ်ာ။ ။

(ယကၡ) ရဲႀကီး ။ ၂၉.၁၂.၁၃ ။
https://www.facebook.com/yekkha.yejee
https://www.facebook.com/yekkha.yegyii.fanpage
http://yekkhayejee.blogspot.com/— with ရုပ္ ဆိုး and 97 others.