………………………..
(၁)
"ေမာင့္သေဘာနဲ႔..ေျပာျပရရင္..ခ်စ္ဆုံးခ်စ္သူေလးနဲ႔…အၿမဲထာ၀စဥ္ တူေနခ်င္ေပါ့ေနာ္…
ဒါေပမယ့္..ေရွ႕တန္းေရာက္ေန..ရဲေဘာ္မွာေလ..အမိေျမကုိ..ကာကြယ္ရင္းနဲ႔…ခ်စ္သူကုိလြမ္းစိတ္
ေတြကပုိ.."
"ဟေကာင္..အလုိက္လဲမသိ..စာသားလဲမရပဲ ဆုိမေနစမ္းပါနဲ႔..ေမာရတဲ့အထဲ "
"ေမာလုိ႔ ..အေမာေျပာဆုိတာေပါ့ကြာ.."
"ေျပာမရလဲ..ဆုိကြာ.."
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေျခပစ္လက္ပစ္ နားလုိက္သည္။ ကုိယ့္ခႏၶာကုိ အဲဒီေလာက္အထိ ေလးမွန္းမသိ။ ကုိယ္မွာပါရွိေနသည့္ ေက်ာပုိးအိတ္သာမက သုိင္းႀကိဳးေတြ၊ ခါးပတ္ေတြကုိပါ ဆက္သယ္ခ်င္ စိတ္ပင္မရွိေတာ့။ နံနက္ ၄ နာရီကတည္းကထၿပီး ေလွ်ာက္လာလုိက္တာ ေန႔မြန္းတည့္လုိ႔ ဗုိက္ကလည္း ကေလာင္ ကေလာင္မည္ေနၿပီ။ ေတာ္ေသးသည္ နားလုိက္ရေပသမုိ႔။
ခရီးရွည္ခ်ီတက္ေလ့က်င့္ျခင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထြက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သင္တန္းကာလတစ္ ၀က္ေလာက္တြင္ ကုိယ့္ထမင္းကုိယ္ ခ်က္စားၾကရသည္။ ဟင္းကုိေတာ့ သင္တန္းေက်ာင္းက ေ၀ေပးသည္။ နံနက္ ၄ နာရီကတည္းက ဟန္ေကာကုိယ္စီျဖင့္ ခ်က္ထားၾကၿပီး ခရီးလမ္းအတြက္ သယ္ေဆာင္လာ ၾကရသည္။ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့သည္မွာ ေျခေထာက္ေတြလည္း ေပါက္ေနၿပီထင္သည္။ ေျခတစ္လွမ္းက ေရွ႕ သြားသလား ေနာက္သြားသလား ျပန္ျပန္ၾကည့္ရသည္။
အစကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ေလးပါဆုိၿပီး ေက်ာပုိးသယ္ပုိးခဲ့ သည့္အိတ္က ျမင့္မုိရ္ေတာင္ႀကီးထမ္းထားရသလား ေအာက္ေမ့မိသည္။
ထုိ႔အျပင္ ခါးတြင္လည္း ထမင္းအျပည့္ျဖင့္ ဟန္ေကာ၊ ေရဗူးတုိ႔က ခ်ိတ္ဆြဲထားရသည္။ သယ္ေဆာင္ လာခဲ့ရသည့္ ေသနတ္၊ ေရဗူးႏွင့္ ဟန္ေကာတုိ႔က ပုိပုိ၍ ေလးလာမိသည္။ ေၾသာ္ သင္တန္းကာလတြင္ သယ္ေဆာင္ရသည့္ ပစၥည္းမွာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ်ရွိလွသည္မဟုတ္ပါ။ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိရဲေဘာ္မ်ား သယ္ေဆာင္ရသည့္ ရိကၡာ၊ လက္နက္၊ ပစၥည္းတုိ႔က သာ၍ေလးလံပါလိမ့္ မည္။ ထုိ႔အျပင္ ေလွ်ာက္လွမ္းရသည့္လမ္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သင္တန္းတြင္ ေလွ်ာက္လွမ္းရသည့္ ေျမညီလမ္း မဟုတ္ေပ။ ေရွ႕တန္းထြက္ေနရသည့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ အေပၚကုိယ္ခ်င္းစာနာစိတ္က ကုိယ္တုိင္ႀကံဳမွ ပုိ၍ခံစားလာမိသည္။
သီခ်င္းေလးဆုိရင္းနားေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကုိ ၾကည့္ေတာ့ စာဖတ္ေနသည္ကုိေတြ႕ရသည္။ ဖတ္ရင္းတစ္ခါတစ္ခါလည္း ၿပံဳးေနေသးသည္။ အင္း သူ႕ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ စာျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ သူေျပာသလုိ အေမာေျပစာ ျဖစ္ေပမေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိဘႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း စီကစာေတြကုိ သတိရမိသည္။ ခရီးက ဘယ္လုိဆက္ရမည္မသိ၍ အေဆာင္က ေသတၱာထဲတြင္ က်န္ေနရစ္ခဲ့ၿပီ။ အေမာေျပာစရာ သူငယ္ခ်င္းလုိ ဖတ္စရာစာမရွိေတာ့လည္း နီးနီးလာသည့္ ေတာင္တန္းႀကီးကုိ ေငးၾကည့္မိလုိက္သည္။ စိတ္ထဲတြင္ လွလုိက္တာ လုိ႔ေတြးရင္း သဘာ၀အလွတရားႀကီး ခံစားေနလုိက္ေတာ့သည္။။ ထုိေတာင္တန္း၏ ေတာင္ေျခသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ခရီးပန္းတုိင္ပင္ျဖစ္ေပသည္။
ထုိ႔အျပင္ ခါးတြင္လည္း ထမင္းအျပည့္ျဖင့္ ဟန္ေကာ၊ ေရဗူးတုိ႔က ခ်ိတ္ဆြဲထားရသည္။ သယ္ေဆာင္ လာခဲ့ရသည့္ ေသနတ္၊ ေရဗူးႏွင့္ ဟန္ေကာတုိ႔က ပုိပုိ၍ ေလးလာမိသည္။ ေၾသာ္ သင္တန္းကာလတြင္ သယ္ေဆာင္ရသည့္ ပစၥည္းမွာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ်ရွိလွသည္မဟုတ္ပါ။ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိရဲေဘာ္မ်ား သယ္ေဆာင္ရသည့္ ရိကၡာ၊ လက္နက္၊ ပစၥည္းတုိ႔က သာ၍ေလးလံပါလိမ့္ မည္။ ထုိ႔အျပင္ ေလွ်ာက္လွမ္းရသည့္လမ္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သင္တန္းတြင္ ေလွ်ာက္လွမ္းရသည့္ ေျမညီလမ္း မဟုတ္ေပ။ ေရွ႕တန္းထြက္ေနရသည့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ အေပၚကုိယ္ခ်င္းစာနာစိတ္က ကုိယ္တုိင္ႀကံဳမွ ပုိ၍ခံစားလာမိသည္။
သီခ်င္းေလးဆုိရင္းနားေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကုိ ၾကည့္ေတာ့ စာဖတ္ေနသည္ကုိေတြ႕ရသည္။ ဖတ္ရင္းတစ္ခါတစ္ခါလည္း ၿပံဳးေနေသးသည္။ အင္း သူ႕ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ စာျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ သူေျပာသလုိ အေမာေျပစာ ျဖစ္ေပမေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိဘႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း စီကစာေတြကုိ သတိရမိသည္။ ခရီးက ဘယ္လုိဆက္ရမည္မသိ၍ အေဆာင္က ေသတၱာထဲတြင္ က်န္ေနရစ္ခဲ့ၿပီ။ အေမာေျပာစရာ သူငယ္ခ်င္းလုိ ဖတ္စရာစာမရွိေတာ့လည္း နီးနီးလာသည့္ ေတာင္တန္းႀကီးကုိ ေငးၾကည့္မိလုိက္သည္။ စိတ္ထဲတြင္ လွလုိက္တာ လုိ႔ေတြးရင္း သဘာ၀အလွတရားႀကီး ခံစားေနလုိက္ေတာ့သည္။။ ထုိေတာင္တန္း၏ ေတာင္ေျခသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ခရီးပန္းတုိင္ပင္ျဖစ္ေပသည္။
(၂)
"အားပါးပါး..နာလုိက္တာ ငါေတာ့မရေတာ့ဘူး..ခၽြတ္ေတာ့မယ္ "
"ေအး ငါေရာပဲ ခၽြတ္ေတာ့မယ္ "
စီးထားသည့္ စစ္ဖိနပ္ေတြကုိ ကုိယ္စီခၽြတ္လုိက္ၾကသည္။ ဆရာေတြက ဘာမွမေျပာပဲ ၾကည့္ေန သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ ေပါက္ကုန္ၾကၿပီ။ ညွပ္ဖိနပ္ကုိ ထုတ္စီးသည္။ ဆက္ေလွ်ာက္ ရမည့္ ခရီးကေတာ့မေ၀းလွေတာ့။ တစ္မုိင္ခန္႔သာ ေ၀းေတာ့သည္ဟုဆုိသည္။ ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေလွ်ာက္မိသည့္လမ္း ခရီးဆုံးေအာင္ေတာ့ ေလွ်ာက္ရေပမည္ျဖစ္ေပ သည္။
"စစ္သားေျခေထာက္က မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ပါးထက္ ပုိႏုတယ္ "ဟု ဆုိေလ့ရွိပါသည္။ တကယ္ ခံစားရပါမွ၊ လက္ေတြ႕ၾကံဳရပါမွ ေျပာသည့္စကား မလြန္ဟုေထာက္ခံမိေတာ့သည္။ အခ်ိန္ျပည့္နီးပါး စစ္ဖိနပ္ မ်ား၀တ္ဆင္ထားရသည့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေျခေထာက္ေတြက ေဖြးလုိ႔ဥေနသည္။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္ေပါ့ေလ။ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြက ပါးျပင္ကေတာ့ သနပ္ခါးရနံ႔၊ ကုိယ္သင္းရနံ႔တုိ႔ျဖင့္ ေမႊးခ်င္စရာ ေကာင္းပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ ေတာ္တုိ႔ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ ေျခဆီတုိ႔ျဖင့္ နံလုိ႔ေနပါသည္။
အနံ႔တကာ့ အနံ႔တြင္ လူေသ၏ အနံ႔သည္ အဆုိးဆုံးဟု ထင္ပါသည္။ လူသည္ အစုံစားသည္။ အကုန္ႀကံသည္။ အကုန္လုပ္သည္။ သုိ႔အတြက္ ခႏၶာ၏ အနံ႔သည္ ပုိ၍ နံသည္ထင္သည္။ ေျခဆီ၏ အနံ႔သည္ပင္လွ်င္ ေျခအိတ္တြင္ စြဲေနတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ေျခအိတ္မ်ားကုိ ေန႔စဥ္ေလွ်ာ္ရသည္၊ လဲလွယ္ရသည္။ ေျခဆီတုိ႔ေပေနေသာ ေျခအိတ္တစ္စုံမွ် အခန္းတြင္းရွိေနလွ်င္ပင္ အနံ႔တုိ႔က ႀကီးစုိးေနတတ္ပါသည္။ ေၾသာ္ အပုပ္ေကာင္ဆုိသည္ကား ဟုတ္လွပါတကား။ တစ္ခုေကာင္းသည္ကေတာ့ ေျခဆီထြက္ျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူး ကုိခံစားရျခင္းျဖစ္သည္။ ေျခဆီထြက္ျခင္း၏ ေကာင္းက်ိဳးကေတာ့ ေဆာင္းတြင္းတြင္ ေျခေထာက္မ်ားစုိစြတ္ၿပီး ေျခေထာက္ကဲြဲအက္ျခင္း၊ ဖေနာက္ကြဲအက္ျခင္းမျဖစ္ေတာ့ပါ။
စခန္းခ်ၾကမည့္ စုိက္ပ်ိဳးေရးၿခံတြင္ တပ္စုအလုိက္ေနရာကုိယ္စီယူရင္း သယ္ေဆာင္လာသည့္ ပစၥည္း တုိ႔ကုိ ပစ္ခ်လုိက္ၾကသည္။ ေျခပစ္လက္ပစ္ နားလုိက္ၾကသည္။
"ေအး ငါေရာပဲ ခၽြတ္ေတာ့မယ္ "
စီးထားသည့္ စစ္ဖိနပ္ေတြကုိ ကုိယ္စီခၽြတ္လုိက္ၾကသည္။ ဆရာေတြက ဘာမွမေျပာပဲ ၾကည့္ေန သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ ေပါက္ကုန္ၾကၿပီ။ ညွပ္ဖိနပ္ကုိ ထုတ္စီးသည္။ ဆက္ေလွ်ာက္ ရမည့္ ခရီးကေတာ့မေ၀းလွေတာ့။ တစ္မုိင္ခန္႔သာ ေ၀းေတာ့သည္ဟုဆုိသည္။ ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေလွ်ာက္မိသည့္လမ္း ခရီးဆုံးေအာင္ေတာ့ ေလွ်ာက္ရေပမည္ျဖစ္ေပ သည္။
"စစ္သားေျခေထာက္က မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ပါးထက္ ပုိႏုတယ္ "ဟု ဆုိေလ့ရွိပါသည္။ တကယ္ ခံစားရပါမွ၊ လက္ေတြ႕ၾကံဳရပါမွ ေျပာသည့္စကား မလြန္ဟုေထာက္ခံမိေတာ့သည္။ အခ်ိန္ျပည့္နီးပါး စစ္ဖိနပ္ မ်ား၀တ္ဆင္ထားရသည့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေျခေထာက္ေတြက ေဖြးလုိ႔ဥေနသည္။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္ေပါ့ေလ။ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြက ပါးျပင္ကေတာ့ သနပ္ခါးရနံ႔၊ ကုိယ္သင္းရနံ႔တုိ႔ျဖင့္ ေမႊးခ်င္စရာ ေကာင္းပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ ေတာ္တုိ႔ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ ေျခဆီတုိ႔ျဖင့္ နံလုိ႔ေနပါသည္။
အနံ႔တကာ့ အနံ႔တြင္ လူေသ၏ အနံ႔သည္ အဆုိးဆုံးဟု ထင္ပါသည္။ လူသည္ အစုံစားသည္။ အကုန္ႀကံသည္။ အကုန္လုပ္သည္။ သုိ႔အတြက္ ခႏၶာ၏ အနံ႔သည္ ပုိ၍ နံသည္ထင္သည္။ ေျခဆီ၏ အနံ႔သည္ပင္လွ်င္ ေျခအိတ္တြင္ စြဲေနတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ေျခအိတ္မ်ားကုိ ေန႔စဥ္ေလွ်ာ္ရသည္၊ လဲလွယ္ရသည္။ ေျခဆီတုိ႔ေပေနေသာ ေျခအိတ္တစ္စုံမွ် အခန္းတြင္းရွိေနလွ်င္ပင္ အနံ႔တုိ႔က ႀကီးစုိးေနတတ္ပါသည္။ ေၾသာ္ အပုပ္ေကာင္ဆုိသည္ကား ဟုတ္လွပါတကား။ တစ္ခုေကာင္းသည္ကေတာ့ ေျခဆီထြက္ျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူး ကုိခံစားရျခင္းျဖစ္သည္။ ေျခဆီထြက္ျခင္း၏ ေကာင္းက်ိဳးကေတာ့ ေဆာင္းတြင္းတြင္ ေျခေထာက္မ်ားစုိစြတ္ၿပီး ေျခေထာက္ကဲြဲအက္ျခင္း၊ ဖေနာက္ကြဲအက္ျခင္းမျဖစ္ေတာ့ပါ။
စခန္းခ်ၾကမည့္ စုိက္ပ်ိဳးေရးၿခံတြင္ တပ္စုအလုိက္ေနရာကုိယ္စီယူရင္း သယ္ေဆာင္လာသည့္ ပစၥည္း တုိ႔ကုိ ပစ္ခ်လုိက္ၾကသည္။ ေျခပစ္လက္ပစ္ နားလုိက္ၾကသည္။
(၃)
တစ္ေယာက္ကုိ ၀ါးႏွစ္လုံး ပါရမည္ ဟူေသာ အမွာစကားေၾကာင့္ ၀ါးခုတ္ထြက္ၾကသည္။ ပုံစံျပထား သည့္၀ါးအရွည္ႏွင့္ လုံးပတ္နီးပါးရေအာင္ ခုတ္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ သယ္ရသည့္ ၀ါးက ႏွစ္လုံးပင္ျဖစ္ေသာ္ လည္းခုတ္ရသည့္ခရီးက မလြယ္။ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚတက္ရသည္။ ႏြယ္ႀကိဳးသုံးရသည္။ ေတာထဲတြင္ လမ္းမေပ်ာက္ေအာင္လည္း ဂရုစုိက္ရသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အသံေပးေနၾကရသည္။
ေတာအတြင္း ေခ်ာင္းေရကစီးေနေသးသည္။ အေမာေျဖရင္း သဘာ၀တရားတုိ႔၏ အလွကုိ ခံစားေန မိသည္။ ေအးျမေသာ ေလေအးကုိ ထိေတြ႕သည္။ စိမ္းစုိေသာ ေတာႏွင့္ ေတာင္အျမင့္ကုိ ေငးေမာသည္။ ေၾသာ္ကမၻာေပၚရွိ ေတာ၊ ေတာင္၊ ေရ၊ ေျမတုိ႔သည္ တကယ္ေတာ့ လူတုိ႔မဖ်က္ဆီးသ၍ လွပေနၾကသည္ပင္။ သုိ႔ေသာ္ လူတုိ႔၏ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟစိတ္တုိ႔ျဖင့္ ထုိအလွတရားတုိ႔ကုိ မခံစားႏုိင္ပဲရွိေနၾကသည္။ မျမင္ ႏုိင္ေအာင္ အာရုံတုိ႔ဖုံးလႊမ္းခံေနၾကရသည္။
ထုိ႔အျပင္ "စစ္ "ဟူေသာ စကားလုံးတစ္လုံး၏ ေနာက္ကြယ္၌ ထုိစိမ္းစုိေအးျမလွပသည့္ ေတာ၊ ေတာင္အတြင္းတြင္ ေျပးလႊားပစ္ခတ္ပုန္းခုိေနၾကရပါသည္။ အသက္တုိ႔သည္လည္း လႊင့္ပါးခဲ့ၾကရပါသည္။ သဘာအလွတရားတုိ႔သည္ လူတုိ႔ဖန္းတီးလုိက္သည့္ "စစ္ "၏ ေသြးညီွအနံ႔တုိ႔ျဖင့္ တစ္ခါတစ္ခါ မသတီစရာ ျဖစ္ေနရေတာ့သည္။
လႊင့္ပ်ံ႕ေနေသာအေတြးတုိ႔ကုိ စုစည္းရင္း လုိအပ္သည့္၀ါးကုိ ခုတ္သည္။ ၀ါးခုတ္ရသည္ကလည္း လြယ္မေယာင္ရွိေသာ္လည္း မလြယ္လွ။ မိဘအိမ္တြင္ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ပင္မလုပ္ခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အဖုိ႔ပုိလုိပင္ဆုိးေနပါေသးသည္။ သူငယ္ခ်င္းအကူအညီယူရသည္။ ရသည့္၀ါးကုိ ႏြယ္ႀကိဳးတုိ႔ျဖင့္စီးၿပီး ျပန္ခဲ့ ၾကသည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ေတာေတာင္အတြင္း သြားလာမႈ၊ အခ်င္းခ်င္းအျပန္အလွန္ကူညီမႈ၊ လုပ္ကုိင္တတ္ မႈတုိ႔အတြက္ သင္ၾကားရေသာ သင္ခန္းစာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ေတာအတြင္း ေခ်ာင္းေရကစီးေနေသးသည္။ အေမာေျဖရင္း သဘာ၀တရားတုိ႔၏ အလွကုိ ခံစားေန မိသည္။ ေအးျမေသာ ေလေအးကုိ ထိေတြ႕သည္။ စိမ္းစုိေသာ ေတာႏွင့္ ေတာင္အျမင့္ကုိ ေငးေမာသည္။ ေၾသာ္ကမၻာေပၚရွိ ေတာ၊ ေတာင္၊ ေရ၊ ေျမတုိ႔သည္ တကယ္ေတာ့ လူတုိ႔မဖ်က္ဆီးသ၍ လွပေနၾကသည္ပင္။ သုိ႔ေသာ္ လူတုိ႔၏ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟစိတ္တုိ႔ျဖင့္ ထုိအလွတရားတုိ႔ကုိ မခံစားႏုိင္ပဲရွိေနၾကသည္။ မျမင္ ႏုိင္ေအာင္ အာရုံတုိ႔ဖုံးလႊမ္းခံေနၾကရသည္။
ထုိ႔အျပင္ "စစ္ "ဟူေသာ စကားလုံးတစ္လုံး၏ ေနာက္ကြယ္၌ ထုိစိမ္းစုိေအးျမလွပသည့္ ေတာ၊ ေတာင္အတြင္းတြင္ ေျပးလႊားပစ္ခတ္ပုန္းခုိေနၾကရပါသည္။ အသက္တုိ႔သည္လည္း လႊင့္ပါးခဲ့ၾကရပါသည္။ သဘာအလွတရားတုိ႔သည္ လူတုိ႔ဖန္းတီးလုိက္သည့္ "စစ္ "၏ ေသြးညီွအနံ႔တုိ႔ျဖင့္ တစ္ခါတစ္ခါ မသတီစရာ ျဖစ္ေနရေတာ့သည္။
လႊင့္ပ်ံ႕ေနေသာအေတြးတုိ႔ကုိ စုစည္းရင္း လုိအပ္သည့္၀ါးကုိ ခုတ္သည္။ ၀ါးခုတ္ရသည္ကလည္း လြယ္မေယာင္ရွိေသာ္လည္း မလြယ္လွ။ မိဘအိမ္တြင္ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ပင္မလုပ္ခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အဖုိ႔ပုိလုိပင္ဆုိးေနပါေသးသည္။ သူငယ္ခ်င္းအကူအညီယူရသည္။ ရသည့္၀ါးကုိ ႏြယ္ႀကိဳးတုိ႔ျဖင့္စီးၿပီး ျပန္ခဲ့ ၾကသည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ေတာေတာင္အတြင္း သြားလာမႈ၊ အခ်င္းခ်င္းအျပန္အလွန္ကူညီမႈ၊ လုပ္ကုိင္တတ္ မႈတုိ႔အတြက္ သင္ၾကားရေသာ သင္ခန္းစာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
(၄)
သဲေခ်ာင္းအတြင္း တုိက္ပြဲပမာေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ျခင္း၊ စစ္အေျခခံပညာမ်ားသင္ၾကားၿပီးသည့္အခါ တပ္ သို႔ျပန္ဖုိ႔စီစဥ္ၾကသည္။ သင္တန္း၏ တပ္မွဴးျဖစ္သူက ညဘက္တုိက္ပြဲေလ့က်င့္ခန္းပါ တစ္ခါတည္း သင္ၾကား ရင္းျပန္ၾကရမည္ဟူေသာ စကားေၾကာင့္ သင္တန္းဆရာမ်ားက ညေန ၆ နာရီ စထြက္မည္ဟု မွာၾကားသည္။
ည မီးက်ည္ေဖာက္ရင္း ဆရာျဖစ္သူက ရန္သူ၊ ရန္သူ ဟူေသာ အမိန္႔ေၾကာင့္ ၀ပ္ၾက၊ ေျပးၾက။ တျဖည္းျဖည္းေမွာင္လာသည့္အခါ ခပ္ေရးေရးသာေနသည့္ လမင္းႀကီးကုိပင္ ေက်းဇူးတင္ရေပသည္။ ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း ေမာပန္းရင္း နားလုိက္ၾကသည့္အခ်ိန္တြင္ တစ္ေရးေလာက္ရေအာင္ ေမွးလုိက္ေသး သည္။ ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ ေခါင္းအုံး၊ ေျမႀကီးေပၚ ေျခဆန္႔ၿပီးအိပ္ရသည္မွာ ထုိအခ်ိန္က ညက္ေညာေပ့ဆုိသည့္ ေမြ႕ယာေပၚအိပ္ရသည္ထက္ ပုိ၍ ေကာင္းေပသည္ဟုပင္ ေတြးထင္မိသည္။
ဘာလုိလုိျဖင့္ ဤ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ျခင္း သင္ခန္းစားၿပီး မၾကာခင္ကာလတြင္ စစ္ပညာသင္တန္းၿပီး ဆုံး၍ စစ္သားႀကီးလုံးလုံးျဖစ္လာေတာ့မည္တကား။ ဘ၀ကုိေတြးၾကည့္ရင္း ၿပံဳးမိသည္။
"ဘ၀ "
လုိတုိင္း တ မရ
တတုိင္း ရ မလုိ။
လုိတုိင္းတ၍ မရသည္က အမွန္ျဖစ္သလုိ တတုိင္းလည္း မရခဲ့ပါ။ ျဖစ္ခ်င္သည္က ေက်ာင္းဆရာ၊ ျဖစ္ လာသည္ကုိ စစ္သား။ ေျမျဖဴကုိက္မည့္ လက္က၊ ေသနတ္ကုိင္ရၿပီ။ ျပဒါးတစ္လမ္း၊ သံတစ္လမ္းျဖစ္ရေတာ့ သည္။
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ က်ရာဘ၀ဇာတ္ရုပ္တြင္ ေဗဒါပ်ံအံကုိခဲရင္း ပန္းပန္လ်က္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။
**************
ေမာင္ပုိင္
၁၅-၁-၂၀၁၄။
ည မီးက်ည္ေဖာက္ရင္း ဆရာျဖစ္သူက ရန္သူ၊ ရန္သူ ဟူေသာ အမိန္႔ေၾကာင့္ ၀ပ္ၾက၊ ေျပးၾက။ တျဖည္းျဖည္းေမွာင္လာသည့္အခါ ခပ္ေရးေရးသာေနသည့္ လမင္းႀကီးကုိပင္ ေက်းဇူးတင္ရေပသည္။ ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း ေမာပန္းရင္း နားလုိက္ၾကသည့္အခ်ိန္တြင္ တစ္ေရးေလာက္ရေအာင္ ေမွးလုိက္ေသး သည္။ ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ ေခါင္းအုံး၊ ေျမႀကီးေပၚ ေျခဆန္႔ၿပီးအိပ္ရသည္မွာ ထုိအခ်ိန္က ညက္ေညာေပ့ဆုိသည့္ ေမြ႕ယာေပၚအိပ္ရသည္ထက္ ပုိ၍ ေကာင္းေပသည္ဟုပင္ ေတြးထင္မိသည္။
ဘာလုိလုိျဖင့္ ဤ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ျခင္း သင္ခန္းစားၿပီး မၾကာခင္ကာလတြင္ စစ္ပညာသင္တန္းၿပီး ဆုံး၍ စစ္သားႀကီးလုံးလုံးျဖစ္လာေတာ့မည္တကား။ ဘ၀ကုိေတြးၾကည့္ရင္း ၿပံဳးမိသည္။
"ဘ၀ "
လုိတုိင္း တ မရ
တတုိင္း ရ မလုိ။
လုိတုိင္းတ၍ မရသည္က အမွန္ျဖစ္သလုိ တတုိင္းလည္း မရခဲ့ပါ။ ျဖစ္ခ်င္သည္က ေက်ာင္းဆရာ၊ ျဖစ္ လာသည္ကုိ စစ္သား။ ေျမျဖဴကုိက္မည့္ လက္က၊ ေသနတ္ကုိင္ရၿပီ။ ျပဒါးတစ္လမ္း၊ သံတစ္လမ္းျဖစ္ရေတာ့ သည္။
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ က်ရာဘ၀ဇာတ္ရုပ္တြင္ ေဗဒါပ်ံအံကုိခဲရင္း ပန္းပန္လ်က္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။
**************
ေမာင္ပုိင္
၁၅-၁-၂၀၁၄။