ရဲေက်ာ္သူရ
ဒီအေၾကာင္းကိုမေျပာခ်င္ပါဘူး..ဒါေပမဲ့ အမွားသရုပ္ျပလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး သင္ခန္းစာ ယူႏိုင္ေအာင္ ေရးလိုက္တာပါ။
သူ႔နာမည္ကို ဆရာႀကီး ခင္ေမာင္စိုးလို႔ပဲထားလိုက္ပါေတာ့ (အမည္ရင္းမဟုတ္ပါ။)။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒုအရာခံဗိုလ္အဆင့္နဲ႔ အၿငိမ္းစားယူခါနီးပါၿပီ။ အခုေလာက္ဆို အၿငိမ္းစား ယူၿပီးေလာက္ပါၿပီ။
၁၉၈၈ အေရးအခင္းကာလက ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္ရင္းက မိုင္းခတ္၊ မိုင္းယန္းဘက္မွာ စစ္ဆင္ေရးတာဝန္ေတြ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။
ဆရာႀကီး ခင္ေမာင္စိုးတို႔တပ္ရင္းကေတာ့ ရန္ကုန္မွာေရာက္ေနပါတယ္။ သူက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒုတပ္ၾကပ္ပါ။
သူတို႔တပ္စုတာဝန္က်ေနတာ စံျပရုပ္ရွင္ရုံထဲမွာပါ။
အဲဒီေန႔က ကုန္သြယ္ေရးရံုးက စစ္သည္ေတြဆီက လက္နက္ခဲယမ္းေတြကို ေလ၊ ေရ က ဆႏၵျပ စစ္သည္တခ်ိဳ႕နဲ႔ သံဃာေတြေပါင္းၿပီး တက္သိမ္းခဲ့တဲ့ေန႔...........ပါ...။
အဲဒီအခ်ိန္မတိုင္ခင္ေလးမွာပဲ အဲဒီတပ္ခြဲက တကကလား၊ စီႀကဴႀကီးလား ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့တဲ့ ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ ကုန္သြယ္ေရးရံုးေနာက္ဖက္ ပိုက္လံုးကတဆင့္ ေအာက္ကိုဆင္းၿပီးထြက္ေျပးလာခဲ့ပါတယ္။
သူ႔ေနာက္ကေတာ့ ဝရုန္းသုန္းကားနဲ႔ ေသြးဆူေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးက လိုက္လို႔...ေျပး...ေျပး...ေျပး ေျပးႏိုင္မွ လြတ္မယ္ ဆရာႀကီးေရ..။
ဒီလိုနဲ႔ေျပးလာလိုက္တာ အဲဒီအခ်ိန္က ဆရာခင္ေမာင္စိုးတို႔ တပ္စု စခန္းခ်ထားတဲ့ စံျပရံုကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ စစ္သားပါ၊ ဘယ္တပ္ကပါ၊ ကုန္သြယ္ေရးရံုးမွာ ဒီလိုဒီလို ျဖစ္လို႔ေျပးလာတာပါလို႔ အေမာတေကာ ေျပာေနတဲ့ ဆရာႀကီးဟာ အသက္ကိုေတာင္ မွန္မွန္ မရႈႏိုင္ေသးပါဘူး။
ဆရာ ခင္ေမာင္စိုးတို႔ အဖြဲ႔က တပ္စုတပ္ၾကပ္ႀကီး တင္ဝင္း (အမည္ရင္းမဟုတ္) ကေတာ့ ေရခပ္တိုက္ၿပီး ဆရာႀကီး ျဖည္းျဖည္းေျပာ၊ ေမာေနတယ္၊ နားၿပီးမွေျပာ ဆိုၿပီး နားခိုင္းပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ လူအုပ္ႀကီး စံျပရံုေရွ႕ကို ေရာက္လာၿပီး ထြက္ေျပးလာတဲ့ ဆရာႀကီးကို သူတို႔လက္ကို အပ္ဖို႔ဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာခင္ေမာင္စိုးတို႔ တပ္စုမွဴးက ဒီဆရာႀကီး ဒီမွာေရာက္ေနတာကို သိပ္သေဘာမက်ပါဘူး။
"ဘာေတြလုပ္လာမွန္းလဲမသိဘူးဗ်ာ၊ ကိုယ့္တပ္ကလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ အပ္လိုက္တာေကာင္းမယ္ထင္တယ္..."လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။
"ဘာ...ဘာေျပာတယ္ ဗိုလ္ႀကီး၊ ဒါ (....) က စစ္သားဗ်၊ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ဗ်၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ဆိုတာ တပ္တူတယ္မတူဘူးဆိုတာ မရွိဘူး၊ ခင္ဗ်ားမို႔လို႔ ေျပာရက္တယ္ဗ်ာ"..လို႔ ဆရာႀကီးတင္ဝင္းက ေဒါသတႀကီးျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
သူ႔တပ္စုမွဴးကို ခင္ဗ်ားလို႔ သူတစ္ခါမွ မသံုးဘူးပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒါသေတာ္ေတာ္ထြက္ေနၿပီမို႔ သူတပ္စုမွဴးကိုလည္း ေျပေျပပ်စ္ပ်စ္ မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
"မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာလည္း ကိုယ့္တာဝန္နဲ႔ကိုယ္ရွိေသးတယ္ေလ။ ဒီလိုလုပ္မယ္ဗ်ာ တပ္ရင္းမွဴးဆီ အမိန္႔ေတာင္းၾကည့္မယ္၊ တပ္ရင္းမွဴးေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ၾကတာေပါ့။"လို႔ တပ္စုမွဴးက ေျပာပါတယ္။
စစ္သည္အားလံုးကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။ တပ္စုမွဴးက ဗိုလ္ႀကီးပါ။ သူက တစ္လံုးတည္းေသာ ႀကိဳးဖုန္းကို လွည့္ၿပီး.."တပ္ရင္းမွဴးႀကီးလား ခင္ဗ်ာ၊ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္......ပါ၊ ဟုတ္...ဒီလိုျဖစ္ေနပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ ခင္ဗ်။ ဟုတ္ကဲ့..ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ရမယ္၊ ဟုတ္ကဲ့ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ပါ့မယ္၊ ၉၆ ပါခင္ဗ်.."ဆိုၿပီး ဖုန္းကို ခ်လိုက္ပါတယ္။
"ကဲ...ဆရာႀကီး တင္ဝင္း ခင္ဗ်ားတို႔ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ၊ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကားတဲ့ အတိုင္းပဲ.."ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။
ဆရာႀကီးတင္ဝင္းနဲ႔ စစ္သည္ေတြဟာ မေက်နပ္ေပမဲ့လည္း တပ္ရင္းမွဴး အမိန္႔ဆိုေတာ့ စစ္သားမ်ားပီပီ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အားလံုးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစိတ္ေတြနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲေနၾကပါတယ္။
ကာယကံရွင္ဆရာႀကီး ဘယ္လိုေနမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့။ ေသြးဆူေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးထဲကို တပ္မေတာ္က ဆရာႀကီးကို ျပန္ထည့္လိုက္ပါတဲ့.....။
အဲဒီဆရာႀကီးကေတာ့ ယက္ကန္ ယက္ကန္နဲ႔ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ ျပန္ပါသြားပါၿပီ...............။
စစ္သည္ေတြ ေတာက္ေခါက္တဲ့သူ ေခါက္၊ ေတြ႔ရာကို ပိတ္ကန္တဲ့သူ ကန္နဲ႔ ေဒါသေတြလွ်ံထြက္ေနၾကပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တပ္ရင္းမွဴးကားေလး စံျပရံုကိုေရာက္လာပါတယ္။
အားလံုးအေလးျပဳၿပီးၿပီးခ်င္း ဆရာႀကီး တင္ဝင္းက ခုနက အျဖစ္အပ်က္ကို အေၾကာင္းစံုသတင္းပို႔ၿပီး တပ္စုမွဴးက တပ္ရင္းမွဴးအမိန္႔ေၾကာင့္ ျပန္အပ္လိုက္ရတယ္လို႔ ေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ေမးပါတယ္။
တပ္ရင္းမွဴးလည္း ေၾကာင္သြားၿပီး "ေဟ..ငါ့ဆီကို ဘယ္သူမွ ဖုန္းမဆက္ေသးပါဘူး၊ ေဟ့ေကာင္..မင္းဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ.."လို႔ အေျပာ တပ္ရင္းမွဴးစကား မဆံုးခင္ေလးမွာပဲ ဆရာႀကီးတင္ဝင္းဟာ တပ္စုမွဴးရဲ႕ေခါင္းကို လက္ထဲက ကာဘိုင္ဒင္နဲ႔လႊဲၿပီး ရိုက္ခ်လိုက္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးတင္ဝင္းရိုက္ခ်လိုက္တာနဲ႔ က်န္တဲ့ အၾကပ္ စစ္သည္ေတြကလည္း ကန္တဲ့သူကန္ ထိုးတဲ့သူထိုးနဲ႔ ခဏၾကာေတာ့ အဲဒီတပ္စုမွဴးလည္း ထြက္ေျပးသြားပါတယ္။
တပ္ရင္းမွဴးလည္း ထိန္းလို႔မႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆရာႀကီးတင္ဝင္းက တပ္ရင္းမွဴးစကားလည္း နားမေထာင္ေတာ့ပါဘူး။
"ေဟ့...ငါ ခုနက လူအုပ္ႀကီးထဲပါသြားတဲ့ ဆရာႀကီးကို သြားကယ္မယ္၊ ဘယ္သူလိုက္မလဲ..."လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ အၾကပ္စစ္သည္အားလံုး "လိုက္မယ္၊ လိုက္မယ္..."နဲ႔ ေအာ္ၾကပါတယ္။
"ေအး..မင္းတို႔ လိုက္ခ်င္မွ လိုက္ေနာ္၊ ငါကေတာ့ ဒါ..ဘယ္တပ္ကျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ရဲေဘာ္ပဲ၊ လိုအပ္လို႔ ပစ္သင့္ရင္လည္း ပစ္ရမယ္၊ လိုက္ရဲမွ လိုက္..."လို႔ ေျပာပါတယ္။
"လိုက္မယ္၊ လိုက္မယ္ "နဲ႔ အားလံုးက ညာသံေပးၿပီး ဆရာႀကီးတင္ဝင္းေနာက္ လိုက္သြားၾကပါတယ္..။
သိပ္မၾကာခင္မွာ ေစာေစာက လူအုပ္ႀကီးကို သူတို႔ မီသြားၾကပါၿပီ။ မလွမ္းမကမ္းကေန ဆရာႀကီးတင္ဝင္းက "ေဟ့....မင္းတို႔ ခုနက ေခၚသြားတဲ့ ဆရာႀကီးေရာ.."လို႔ လွမ္းေအာ္ေမးပါတယ္။
တစ္ဘက္အဖြဲ႔ကလည္း "မရွိေတာ့ဘူး၊ မရွိေတာ့ဘူး.."လို႔ ေျဖပါတယ္။
ဆရာႀကီးတင္ဝင္းက ထပ္ေမးပါတယ္.."မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာလား၊ ရွိရင္ ငါတို႔နဲ႔ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ပါ.."လို႔ ထပ္ေျပာပါတယ္။
တစ္ဖက္အဖြဲ႔ကလည္း "ေသခ်ာတယ္၊ ေသခ်ာတယ္..."လို႔ ေအာ္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဆရာႀကီး တင္ဝင္းလည္း ငယ္ထိပါေရာက္ေနတဲ့ ေဒါသစိတ္နဲ႔ "ေအး ေသခ်ာရင္ ပစ္ကြာ.."ဆိုၿပီး ပစ္မိန္႔ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဟုတ္ကဲ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အဲဒီပြဲမွာ ဆရာႀကီးတင္ဝင္းတို႔ တပ္စု ပစ္လိုက္တာ အေတာ္ထိသြားပါတယ္။
ဆရာႀကိးတင္ဝင္းနဲ႔ သူ႔တပ္စုကေတာ့ မိုးခ်ဳပ္တဲ့ အထိ ခုနက ဆရာႀကီး သတင္းကိုလိုက္စံုစမ္းရင္း မုိးႀကီး စုန္းစုန္းခ်ဳပ္မွ စံျပကို ျပန္လာၾကပါတယ္။
ဆက္ရန္...............................................................
မွတ္ခ်က္- အရာရွိစစ္သည္မ်ား သင္ခန္းစာ ယူႏိုင္ရန္ ေဖၚျပတာျဖစ္လို႔ နာမည္အရင္းမ်ားနဲ႔တပ္ကိုေတာ့ ေဖၚျပမွာမဟုတ္ပါ။
https://www.facebook.com/yekyaw.thura မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ ...