Image may be NSFW.
Clik here to view.
၁။ မက္(စ့)အတြက္ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ဳိးအခ်ိန္
မက္ (စ့) ပရိုက္သည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူတစ္ဦးျဖစ္၏။သူသည္ဇနီးျဖစ္သူ အိန္ဂ်လာႏွင့္ သား စတီဖင္၊ သမီးဂ်ဴလီယက္တို႕အေပၚအခ်စ္ ပိုလြန္းသူျဖစ္သည္။မက္ (စ္) တို႕မိသားစုသည္ စိတ္ၾကည္ႏူးစဖြယ္ တုိက္ခန္းငယ္တစ္ခုတြင္ ေနထုိင္ၾက၏။ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားလည္းေပါမ်ားလွ၏။ ပရိုက္တတို႕ မိသားစုကား ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ မိသားစုတစ္စု ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္ တစ္ေန႕ေသာအခါါ မက္ (စ့) အလုပ္ျပဳတ္သြား၏။သတင္းဆိုးက စာတစ္ေစာင္ထဲတြင္ ပါလာသည္။ စာက တုိသည္။ ရွင္းသည္။ မက္ (စ့) မွာ အလြန္စိုးရိမ္သြားသည္။
‘ကိုယ္ အခု ဘာလုပ္ရမလဲကြာ…’ ဟု သူကဇနီးသည္ကို ေမးသည္။
‘ကၽြန္မလည္း မသိေတာ့ဘူး မက္ (စ့) ရယ္။တကယ္ကို မသိေတာ့ဘူးရွင္။’ ဟု အိန္ဂ်လာက ျပန္ေျဖသည္။ သူမလည္း အလြန္စိုးရိမ္ေနပါျပီ။
ထုိ႕ေနာက္မွာ မက္ (စ့) ေဒါသထြက္လာသည္။
သူကေျပာသည္။ ‘ၾကည့္စမ္းပါအံုး ဒီစာကို။သူတို႕က ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ‘ဆႏၵမြန္ျဖင့္’ တဲ့။ က်ဳပ္က ‘ဆႏၵမြန္’ မလိုခ်င္ဘူး။ အလုပ္ပဲလိုခ်င္တာ။က်ဳပ္မွာ သားနဲ႔ မယားနဲ႕…’
အိန္ဂ်လာက ေျပာသည္။ ‘စိတ္မပူပါနဲ႔ မက္(စ့) ရယ္။ အားလံုး အဆင္ေျပသြားမွာပါ။’
‘ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူက အလုပ္ခန္႔ေတာ့မလဲအိန္ဂ်လာရယ္။ ကိုယ္က အခု သံုးဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ရွိျပီ။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ အသက္သံုးဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ဆိုတာၾကီးေနျပီ။ ကိုယ္တို႔ေတြ ဘာလုပ္ၾကမလဲဟင္။’
‘မိတ္ေဆြေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြဆီ ေမးၾကည့္ၾကတာေပါ့’ဟု အိန္ဂ်လာက ေျပာသည္။
သို႕ေသာ္ သူတို႔၏ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးမ်ားထံမွအကူအညီ မရရွိခဲ့ၾက။ လူအမ်ားအျပားမွာ အလုပ္ရွာေနၾကသည္။
လူတိုင္းအတြက္ ဘဝသည္ ခက္ခဲေန၏။
နံနက္တုိင္း မက္ (စ့) သည္ အလုပ္သစ္တစ္ခုကိုရွာေဖြခဲ့၏။ ညေနေစာင္းလွ်င္ အလုပ္မရဘဲ သူအိမ္ျပန္လာစျမဲ။ ညေနပိုင္းတြင္ ညေနထုတ္သတင္းစာကိုသူ ေစာင့္ေမွ်ာ္စျမဲ။
‘‘အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ မိတ္သဂၤဟ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း’ဆိုပါလား။ ဒါကုမၸဏီအသစ္တစ္ခုပဲ။ အိန္ဂ်လာေရ။ မင္းေရာ ဘယ္လိုထင္လလဲကြာ။’ ဟု မက္ (စ့)က ဆိုသည္။
အိန္ဂ်လာက ေျပာသည္။ ‘သူတို႔နဲ႔ သြားေတြ႕လိုက္ပါလား။အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး လူသစ္ေတြလိုတယ္ဆိုပဲ။ ျပီးေတာ့ ‘အသက္အရြယ္မေရြး’ လို႔လည္း ပါေသးပါရဲ႕ရွင္’
မက္ (စ့) က ဆိုသည္။ ‘ဟုတ္တယ္ကြ။ ‘ၾကယ္တာရာအေဆာက္အဦ’ တဲ့။ ဒါ ျမိဳ႕လယ္က မုိးေမွ်ာ္တိုက္ အသစ္ စက္စက္ကြ။ အဲဒါ ကုမၸဏီၾကီးပဲ အိန္ဂ်လာေရ။အရမ္းကို ၾကီးတာကြ။’
‘ဒီမနက္ ရွင္သြားလို႔ရတာေပါ့’ ဟု အိန္ဂ်လာကေျပာသည္။
‘သြားလိုက္မယ္ကြာ’ ဟု မက္ (စ့) က ျပန္ေျပာသည္။သူ စိတ္လႈပ္ရွားေနပါျပီ။ ‘ကိုယ္ အဲဒီကို ေစာေစာ ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္။ မနက္ခုနစ္နာရီေလာက္အဲဒီကို အေရာက္ေပါ့။ အိန္ဂ်လာေရ၊ ကိုယ္အလုပ္ရေတာ့မယ္ကြ။ ဘာမွ မပူနဲ႔ေတာ့။’
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ မက္ (စ့)သည္ ‘ၾကယ္တာရာအေဆာက္အဦ’ သို႔ ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ။ ကိုးနာရီထိုးခ်ိန္တြင္ ‘အျပညျပည္ဆိုင္ရာမိတ္သဂၤဟ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း’ မွ ပုဂၢဳိလ္သံုးဦးႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးဝင္ရသည္။
မန္ေနဂ်ာျဖစ္သူ မစၥတာ လီလိုက္ (စ) ကေမးသည္။‘ခင္ဗ်ား ေနာက္ဆံုး လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္က ဘာလဲ’
မက္္ (စ့) က ျပန္ေျဖသည္။ ‘ကၽြန္ေတာ္အိမ္သံုး ပရိေဘာဂပစၥည္းေတြ ေရာင္းခဲ့ပါတယ္။’
‘ပရိေဘာဂပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့သူ ဒီမွာမလိုအပ္ဘူးဗ်’ ဟု ဒုတိယလူျဖစ္ေသာ မစၥတာ ခရီး (ပ့) က ေျပာသည္။
‘ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္သစ္တစ္ခုကိုသင္ယူေလ့လာမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားလုပ္ပါ့မယ္။’ ဟု မက္ (စ့) က လ်င္ျမန္စြာ ေျပာလိုက္သည္။
‘ေကာင္းျပီေလ’ ဟု တတိယလူျဖစ္ေသာ မစၥတာဟုိက္ေတာင္ဝါက ေျပာသည္။
‘က်ဳပ္တို႔က လူသစ္ ေတြလိုေနတယ္။ ျပီးေတာ့ၾကိဳးစားျပီး အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြ လိုေနတယ္။ မစၥတာ…’ ဟု သူက ဆက္ေျပာသည္။
‘… ပရိုက္ (စ့) ပါခင္ဗ်ာ’ ဟု မက္ (စ့)က လ်င္ျမန္စြာ ေျပာလိုက္သည္။
‘ေကာင္းျပီေလ၊ ပရိုက္ (စ့)။ မနက္ျဖန္ဒီကို ရွစ္နာရီခဲြ အေရာက္လာခဲ့ေပါ့။ ခင္ဗ်ားအခု ‘ႏိုင္ငံတကာ မိတ္သဂၤဟ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းမွာအလုပ္လုပ္ရေတာ့မယ္’ ဟု မစၥတာ ဟုိက္ေတာင္ဝါက ေျပာသည္။
ယခု မက္ (စ့) အလုပ္ရေပျပီ။ သူ အိမ္သို႔အေျပးျပန္လာျပီး၊ သတင္းေကာင္းကို ဇနီးသည္အား ေျပာျပသည္။ ဤသည္ကား မက္ (စ့) အတြက္ ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ဳိးအခ်ိန္ပင္ျဖစ္ေပသည္။
(အဂၤလိပ္ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို အရမ္းၾကိဳက္လို႕ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ ေရးထားတာေတာ့ ၾကာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွည္ေတာ့ ဟုိဟုိဒီဒီ မပို႕ျဖစ္ပါဘူး။ေသာင္တင္ေနမယ့္အတူတူ အင္တာနက္ေပၚပဲတင္ေတာ့မယ္။ စိတ္ဝင္စားရင္ ဆက္တင္ျပေပးပါ့မယ္။)
By: ဇဲြသစ္ (ရမၼာေျမ)
၁၆၊ ၆၊ ၂၀၁၃ (တနဂၤေႏြေန႔)
Clik here to view.
၁။ မက္(စ့)အတြက္ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ဳိးအခ်ိန္
မက္ (စ့) ပရိုက္သည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူတစ္ဦးျဖစ္၏။သူသည္ဇနီးျဖစ္သူ အိန္ဂ်လာႏွင့္ သား စတီဖင္၊ သမီးဂ်ဴလီယက္တို႕အေပၚအခ်စ္ ပိုလြန္းသူျဖစ္သည္။မက္ (စ္) တို႕မိသားစုသည္ စိတ္ၾကည္ႏူးစဖြယ္ တုိက္ခန္းငယ္တစ္ခုတြင္ ေနထုိင္ၾက၏။ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားလည္းေပါမ်ားလွ၏။ ပရိုက္တတို႕ မိသားစုကား ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ မိသားစုတစ္စု ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္ တစ္ေန႕ေသာအခါါ မက္ (စ့) အလုပ္ျပဳတ္သြား၏။သတင္းဆိုးက စာတစ္ေစာင္ထဲတြင္ ပါလာသည္။ စာက တုိသည္။ ရွင္းသည္။ မက္ (စ့) မွာ အလြန္စိုးရိမ္သြားသည္။
‘ကိုယ္ အခု ဘာလုပ္ရမလဲကြာ…’ ဟု သူကဇနီးသည္ကို ေမးသည္။
‘ကၽြန္မလည္း မသိေတာ့ဘူး မက္ (စ့) ရယ္။တကယ္ကို မသိေတာ့ဘူးရွင္။’ ဟု အိန္ဂ်လာက ျပန္ေျဖသည္။ သူမလည္း အလြန္စိုးရိမ္ေနပါျပီ။
ထုိ႕ေနာက္မွာ မက္ (စ့) ေဒါသထြက္လာသည္။
သူကေျပာသည္။ ‘ၾကည့္စမ္းပါအံုး ဒီစာကို။သူတို႕က ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ‘ဆႏၵမြန္ျဖင့္’ တဲ့။ က်ဳပ္က ‘ဆႏၵမြန္’ မလိုခ်င္ဘူး။ အလုပ္ပဲလိုခ်င္တာ။က်ဳပ္မွာ သားနဲ႔ မယားနဲ႕…’
အိန္ဂ်လာက ေျပာသည္။ ‘စိတ္မပူပါနဲ႔ မက္(စ့) ရယ္။ အားလံုး အဆင္ေျပသြားမွာပါ။’
‘ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူက အလုပ္ခန္႔ေတာ့မလဲအိန္ဂ်လာရယ္။ ကိုယ္က အခု သံုးဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ရွိျပီ။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ အသက္သံုးဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ဆိုတာၾကီးေနျပီ။ ကိုယ္တို႔ေတြ ဘာလုပ္ၾကမလဲဟင္။’
‘မိတ္ေဆြေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြဆီ ေမးၾကည့္ၾကတာေပါ့’ဟု အိန္ဂ်လာက ေျပာသည္။
သို႕ေသာ္ သူတို႔၏ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးမ်ားထံမွအကူအညီ မရရွိခဲ့ၾက။ လူအမ်ားအျပားမွာ အလုပ္ရွာေနၾကသည္။
လူတိုင္းအတြက္ ဘဝသည္ ခက္ခဲေန၏။
နံနက္တုိင္း မက္ (စ့) သည္ အလုပ္သစ္တစ္ခုကိုရွာေဖြခဲ့၏။ ညေနေစာင္းလွ်င္ အလုပ္မရဘဲ သူအိမ္ျပန္လာစျမဲ။ ညေနပိုင္းတြင္ ညေနထုတ္သတင္းစာကိုသူ ေစာင့္ေမွ်ာ္စျမဲ။
‘‘အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ မိတ္သဂၤဟ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း’ဆိုပါလား။ ဒါကုမၸဏီအသစ္တစ္ခုပဲ။ အိန္ဂ်လာေရ။ မင္းေရာ ဘယ္လိုထင္လလဲကြာ။’ ဟု မက္ (စ့)က ဆိုသည္။
အိန္ဂ်လာက ေျပာသည္။ ‘သူတို႔နဲ႔ သြားေတြ႕လိုက္ပါလား။အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး လူသစ္ေတြလိုတယ္ဆိုပဲ။ ျပီးေတာ့ ‘အသက္အရြယ္မေရြး’ လို႔လည္း ပါေသးပါရဲ႕ရွင္’
မက္ (စ့) က ဆိုသည္။ ‘ဟုတ္တယ္ကြ။ ‘ၾကယ္တာရာအေဆာက္အဦ’ တဲ့။ ဒါ ျမိဳ႕လယ္က မုိးေမွ်ာ္တိုက္ အသစ္ စက္စက္ကြ။ အဲဒါ ကုမၸဏီၾကီးပဲ အိန္ဂ်လာေရ။အရမ္းကို ၾကီးတာကြ။’
‘ဒီမနက္ ရွင္သြားလို႔ရတာေပါ့’ ဟု အိန္ဂ်လာကေျပာသည္။
‘သြားလိုက္မယ္ကြာ’ ဟု မက္ (စ့) က ျပန္ေျပာသည္။သူ စိတ္လႈပ္ရွားေနပါျပီ။ ‘ကိုယ္ အဲဒီကို ေစာေစာ ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္။ မနက္ခုနစ္နာရီေလာက္အဲဒီကို အေရာက္ေပါ့။ အိန္ဂ်လာေရ၊ ကိုယ္အလုပ္ရေတာ့မယ္ကြ။ ဘာမွ မပူနဲ႔ေတာ့။’
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ မက္ (စ့)သည္ ‘ၾကယ္တာရာအေဆာက္အဦ’ သို႔ ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ။ ကိုးနာရီထိုးခ်ိန္တြင္ ‘အျပညျပည္ဆိုင္ရာမိတ္သဂၤဟ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း’ မွ ပုဂၢဳိလ္သံုးဦးႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးဝင္ရသည္။
မန္ေနဂ်ာျဖစ္သူ မစၥတာ လီလိုက္ (စ) ကေမးသည္။‘ခင္ဗ်ား ေနာက္ဆံုး လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္က ဘာလဲ’
မက္္ (စ့) က ျပန္ေျဖသည္။ ‘ကၽြန္ေတာ္အိမ္သံုး ပရိေဘာဂပစၥည္းေတြ ေရာင္းခဲ့ပါတယ္။’
‘ပရိေဘာဂပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့သူ ဒီမွာမလိုအပ္ဘူးဗ်’ ဟု ဒုတိယလူျဖစ္ေသာ မစၥတာ ခရီး (ပ့) က ေျပာသည္။
‘ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္သစ္တစ္ခုကိုသင္ယူေလ့လာမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားလုပ္ပါ့မယ္။’ ဟု မက္ (စ့) က လ်င္ျမန္စြာ ေျပာလိုက္သည္။
‘ေကာင္းျပီေလ’ ဟု တတိယလူျဖစ္ေသာ မစၥတာဟုိက္ေတာင္ဝါက ေျပာသည္။
‘က်ဳပ္တို႔က လူသစ္ ေတြလိုေနတယ္။ ျပီးေတာ့ၾကိဳးစားျပီး အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြ လိုေနတယ္။ မစၥတာ…’ ဟု သူက ဆက္ေျပာသည္။
‘… ပရိုက္ (စ့) ပါခင္ဗ်ာ’ ဟု မက္ (စ့)က လ်င္ျမန္စြာ ေျပာလိုက္သည္။
‘ေကာင္းျပီေလ၊ ပရိုက္ (စ့)။ မနက္ျဖန္ဒီကို ရွစ္နာရီခဲြ အေရာက္လာခဲ့ေပါ့။ ခင္ဗ်ားအခု ‘ႏိုင္ငံတကာ မိတ္သဂၤဟ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းမွာအလုပ္လုပ္ရေတာ့မယ္’ ဟု မစၥတာ ဟုိက္ေတာင္ဝါက ေျပာသည္။
ယခု မက္ (စ့) အလုပ္ရေပျပီ။ သူ အိမ္သို႔အေျပးျပန္လာျပီး၊ သတင္းေကာင္းကို ဇနီးသည္အား ေျပာျပသည္။ ဤသည္ကား မက္ (စ့) အတြက္ ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ဳိးအခ်ိန္ပင္ျဖစ္ေပသည္။
(အဂၤလိပ္ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို အရမ္းၾကိဳက္လို႕ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ ေရးထားတာေတာ့ ၾကာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွည္ေတာ့ ဟုိဟုိဒီဒီ မပို႕ျဖစ္ပါဘူး။ေသာင္တင္ေနမယ့္အတူတူ အင္တာနက္ေပၚပဲတင္ေတာ့မယ္။ စိတ္ဝင္စားရင္ ဆက္တင္ျပေပးပါ့မယ္။)
By: ဇဲြသစ္ (ရမၼာေျမ)
၁၆၊ ၆၊ ၂၀၁၃ (တနဂၤေႏြေန႔)