ဘာေတြၿဖစ္ကုန္ၿပီလဲ လံုး၀န္းတဲ့ကမာၻၾကီး၊ အေရာင္ေတြညစ္ကုန္ၿပီလား အားလံုးရဲ႔ကမာၻၾကီး
ခုတေလာေတာ့ စိုင္းစုိင္းခမ္းလိႈင္ရဲ႔ အုိ ကမာၻေၿမ သီခ်င္းကို ခဏခဏပဲ ညည္းေနမိပါတယ္။ ညည္းဆုိ ရာသီဥတုကလည္း ေတာ္ေတာ္ပူတယ္ေလ။ ဒါေတာင္ အလယ္ပိုင္းေဒသ မဟုတ္ေသးလုိ႔၊ အဲဒီဘက္ေတြမွာဆုိ အပူခ်ိန္က ၿမင္မေကာင္းဘူး။ အပူလြန္ၿပီး ဆံုးကုန္ၾကတဲ့ နာေရးသတင္းေတြကုိလည္း မၾကာမၾကာ ဖတ္ေန ၾကားေနရတယ္။ ခရမ္းလြန္ေရာင္ၿခည္အႏၱရာယ္က ခုထိမၿပီးေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ အပူဒဏ္ကပါ ႏွိပ္စက္ေနေတာ့ လူေတြက်န္းမာေရးထိခုိက္ၾကမွာ အမွန္ပဲ။ အလုပ္မွာလည္း အေတာ္ၾကိဳးစားၿပီး စိတ္နွစ္ထားရတယ္။ လူေတြကလည္း ႏြမး္လို႔ဖတ္လို႔ ၊ မလႈပ္ခ်င္မကိုင္ခ်င္နဲ႔။
ညညဆုိလည္း အိပ္မရဘူး၊ ဒီလို ကၽြန္ေတာ္တုိိ႔ လူငယ္ေတြ၊ ဘာေရာဂါမွ အခံမရွိေသးတဲ့သူေတြေတာင္ ဒီေလာက္ဆုိ၊ လူၾကီးေတြ ေရာဂါသည္ေတြဆုိ ပိုဆုိးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြက ေနာင္အနာဂတ္မွာ ဘာၿဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္၊ ညာၿဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္နဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြသာ ထားေနၾကတာ၊ ဒီအတုိင္းဆုိ အသက္ေတာင္ရွည္ပါ့မလားပဲ။ ကံ စိတ္ ဥတု အာဟာရမွာ ဥတုက ဒီေလာက္ေဖာက္ၿပန္ေနတာကိုး။
တစ္ညေတာ့ ေႏြပူပူမွာ ဘယ္လိုမွ အိပ္မရတဲ့အဆံုး၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထြက္ထုိင္၊ အေအးေလးတစ္ဗူးေသာက္၊ ယပ္ေလးတခပ္ခပ္နဲ႔ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနမိတယ္။ အဲဒါလည္း ဇိမ္တစ္မ်ိဳးပဲေနာ့။ နယ္ေတြခ်ဲ႔ခ်င္တုိင္းခ်ဲ႔ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြထဲက ေခါင္းစဥ္တစ္ခုကေတာ့ ဘာလို႔ ရာသီဥတုက ဒီလိုေတြ ၿဖစ္ေနရသလဲ တဲ့။ ဒါေတာ့ အားလံုးလည္း သိပါတယ္၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္ဆီးလို႔ေပါ့။ ကဗ်ာဆန္ဆန္ေၿပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ ကမာၻၾကီးလည္း ေနမေကာင္းေတာ့ဘူးဗ်။ အင္းေလ၊ သစ္ေတြခုတ္ၾက၊ ၿမစ္ေတြေခ်ာင္းေတြ တိမ္ေကာ၊ ေတာေတြၿပဳန္းနဲ႔ဆုိေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမေပါ့။ ကာတြန္းေလးတစ္ပုဒ္ကိုလည္း သြားသတိရမိတယ္၊ ဒီဘက္မွာက သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းတဲ့အေနနဲ႔ သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္ စုိက္ေနတယ္၊ ဟုိဘက္မွာကေတာ့ သစ္ေတြအလံုးလုိက္ ခုတ္လွဲၿပီး ကားေပၚတင္သြားတာကုိ ယွဥ္ၿပီး ဆြဲၿပထားတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္သမားေတြ ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္၊ မထူးေတာ့ဘူးဗ်၊ ကုိ္ယ္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ဘာသြားၿဖစ္မွာလဲ။ ဒါက အစုိးရကုိယ္တုိင္ လုပ္မွရမဲ့ကိစၥၾကီးပဲကုိး။ ဟူး.. လို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ သက္ၿပင္းခ်၊ အိမ္ကသယ္လာတဲ့ မုန္႔ေလးကို ထုတ္စား၊ က်န္တဲ့ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကိုေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ေၿမာင္းထဲပစ္ခ်လုိက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အေပၚ အလႊမ္းမုိးဆံုးစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေၿပာပါလို႔မ်ား Celebrity ေတြကို အင္တာဗ်ဴးသလို ေမးလာခဲ့ရင္ လူနာေဆာင္အမွတ္ ၆ ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကို ခဏေတာင္ မဆုိင္းဘဲ ေရြးထုတ္ေပးမိမွာပါ။ အဲဒီ၀တၳဳကို ဘာသာၿပန္ဆုိခဲ့သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့အေပၚ လႊမ္းမိုးမႈအရွိဆံုးစာေရးဆရာ ဆရာေဖၿမင့္ပါ။ ဒီစာအုပ္က ဆရာ၀န္ေတြၾကားထဲမွာေတာ့ အေတာ္ေလး လူသိမ်ားပါတယ္၊ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဖတ္ဖူးၾကတယ္။ အယူအဆ ေဆြးေႏြးတာေတြ မ်ားေတာ့ ဖတ္ရတာ ၿငီးေငြ႔စရာ နည္းနည္းေကာင္းေပမဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္အရမ္းေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။
ဒီ၀တၳဳကို ရုရွားၿပည္ ေခတ္ပ်က္ကာလကို ေနာက္ခံထားၿပီး၊ ေဆးရံုတစ္ရံုရဲ႔ လူနာေဆာင္တစ္ခုထဲမွာ ဇာတ္အိမ္တည္ထားတယ္။ အဲဒီအေဆာင္က စိတ္ေရာဂါေ၀ဒနာသည္ေတြကို ထားတဲ့ အေဆာင္၊ အေဆာင္နံပါတ္က အမွတ္ ၆။ လူနာေဆာင္ဆုိေပမဲ့လည္း လူနာေတြကို လူနာလို မဆက္ဆံဘူး၊ ေထာင္သားေတြကို ဆက္ဆံသလို ဆက္ဆံၾကတယ္၊ လိုအပ္တဲ့ ၿပဳစုကုသမႈေတြ ဘာဆိုဘာမွမေပး၊ လံုၿခံဳေဘးကင္းတဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မႈဆိုတာလည္း ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ကို မရႏုိင္ဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာ ေဆးရံုက အေစာင့္ဆိုတဲ့လူၾကမး္ၾကီးက သူ႔စကား နားမေထာင္တဲ့သူဆုိ ဗလအားကုိးနဲ႔ ထုိးလားၾကိတ္လား လုပ္ေသးတာ။ အဲဒီလုိလူနာေတြထဲမွာ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွလို႔ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနရတဲ့ ပညာတတ္ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ရွိတယ္၊ ေလာကဓံကို မခံႏုိင္၊ စိတ္ေတြညစ္လြန္းလို႔ လုပ္မိလုပ္ရာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ရာကေန ရူးေနၿပီလို႔ အားလံုးက သတ္မွတ္လိုက္ၾကၿပီး အဲဒီအေဆာင္ထဲ ထည္႕ခံလိုက္ရသူ။ က်န္လူေတြလို အရူးစစ္စစ္ မဟုတ္ေတာ့ ဒီအေဆာင္ရဲ႔ မူမမွန္မႈေတြကို အားလံုး အစအဆံုး သိေန ၿမင္ေန စိတ္ပ်က္ေနေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိမွလြန္ဆန္လို႔မရေတာ့လည္း ဒီအတုိင္းပဲ အရံႈးေပးေနရတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီေဆးရံုကို စာေပ၀ါသနာပါတဲ့ တာ၀န္ခံဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေၿပာင္းလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္က ၀န္ထမ္းေတြအားလံုးကေတာ့ စာေပကို စိတ္၀င္စားမႈ လံုး၀မရွိဘူး။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာကိုပဲ ေဆြးေႏြး ေဆြးေႏြး၊ သူကပဲ ေၿပာေနရတယ္၊ တစ္ဖက္လူကုိ ၾကည္႔လိုက္ရင္ အၿမဲအိပ္ငိုက္ေနတာခ်ည္းဘဲ။ ဒီေတာ့ တၿခားလူေတြလို ေဆးေတြခုိးေရာင္း ခုိးထုတ္ဖုိ႔ထက္ သူတကယ္ပုိလုိခ်င္ေနတာက သူနဲ႔ စာေပေေဆြးေႏြးေဖာ္ ေဆြးေႏြးဖက္၊ စာေပမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကုိပါပဲ။
တစ္ရက္ေတာ့ အဲဒီအေဆာင္ ၆ ထဲကို အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုနဲ႔ မထင္မွတ္ဘဲ သူေရာက္သြားတယ္္။ အဲဒီမွာတင္ ခုနက ပညာတတ္လူနာႏွင့္ ေတြ႔ၿပီး စာေပအေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးၿဖစ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ အစစအရာရာ ၿပည္႕စံုေနတဲ့ ဆရာ၀န္လူတန္းစားႏွင့္ လူနာေဆာင္တစ္ခုထဲ မတရားထည္႕ပိတ္ထားၿခင္းခံေနရတဲ့ အကူအညီမဲ့လူတန္းစား၊ ဒီလိုေတြကြာၿခားေနေတာ့လည္း အေၾကာင္းအရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူတုိ႔အၿမင္မတူၾကဘူး။ အကြဲလြဲဆံုးကေတာ့.. လူနာက သူတို႔ေတြကို ဘာၿပဳစုကုသမႈမွ မေပးဘဲ ၀င္ၿပီးရင္ၿပန္ထြက္မရေတာ့တဲ့ ေနရာတစ္ခုလုိ ဒီလူူနာေဆာင္က ၿဖစ္ေနတာကို ေ၀ဖန္တယ္၊ အဲဒီအခါ ဆရာ၀န္က ၿပန္ေခ်ပတယ္၊ ဒိုင္အိုဂ်ီးနိစ္က ေရစည္ထဲမွာ ၀င္ေနေပမဲ့၊ အဲဒီလို ေနေနတဲ့သူဟာ ရွင္ဘုရင္ထက္ေတာင္မွ စိတ္ခ်မ္းသာရေသးေၾကာင္း ေၿပာၾကားခဲ့တယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အဓိကက ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုေနရတယ္ဆုိတာ မဟုတ္ဘူး၊ မိမိစိတ္ကသာ အေရးၾကီးဆံုးပဲ ဆုိၿပီး သူ႔အၿမင္ကို ၿပန္ေၿပာတယ္။ အဲဒီလို အၿမင္မတူမႈေတြ ရွိေနေပမဲ့လည္း ဆရာ၀န္ဟာ အဲဒီလူနာကို အထင္ၾကီးသြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ေဆြးေႏြးေဖာ္တစ္ေယာက္ ရလိုက္တဲ့အတြက္လည္း သူအရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း မၾကာမၾကာဆုိသလို သြားသြားၿပီး ေဆြးေႏြးၿဖစ္တယ္။ အဲဒီလို ဘယ္ဆရာ၀န္ကမွ အေရးတယူ သြားမၾကည္႔ခဲ့ဖူးတဲ့၊ ဆရာ၀န္အေရာက္အေပါက္နည္းလွတဲ့ အေဆာင္ ၆ ကို ဒီဆရာ၀န္က ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ သြားေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြက မသကၤာၿဖစ္လာတယ္၊ နဂိုတည္းကမွလည္း သူတုိ႔နားမလည္တဲ့ စကားၾကီးစကားက်ယ္ေတြ ေၿပာေနက်လူ မဟုတ္လား။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ေဆးရံုမွာရွိတဲ့ အၿခားဆရာ၀န္တစ္ေယာက္နဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး အဲဒီဆရာ၀န္ကို စိတ္ေရာဂါရွိေနတယ္လို႔ု သတ္မွတ္လိုက္ကာ လူနာေဆာင္အမွတ္ ၆ ထဲကို လူနာအၿဖစ္ အၿပီးအပုိင္ ပို႔လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ အရာရာ ၿပည္႕စံုေနတုန္းကေတာ့ ဒိုင္အိုဂ်ီးနိစ္အေၾကာင္း အားပါးတရ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့၊ ဘယ္လုိပဲၿဖစ္ၿဖစ္ မိမိစိတ္ကသာ အဓိက လို႔ၿငင္းခဲ့ ခံယူခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ဟာ လူနာေဆာင္အမွတ္ ၆ ရဲ႔ မတရားႏွိပ္စက္မႈေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ကိုုယ္တိုင္လက္ေတြ႔ၾကံဳရတဲ့အခါလည္းက်ေရာ ဘယ္လိုမွ ခံႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ဘဲ စိတ္ဓါတ္ေတြ အၾကီးအက်ယ္က်ၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ေသပြဲ၀င္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒီစာအုုပ္ကို ဖတ္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ၿပင္းၿပင္းရွရွ ရလိုက္တာႏွစ္ခု ရွိတယ္၊ ပထမတစ္ခုက ကိုယ္ခ်င္းစာတရား။ အရင္ကလည္း သူမ်ားဒုကၡေရာက္ေနတာေတြ႔ရင္ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ ဘာညာနဲ႔ ခဏခဏေၿပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါ အမွန္တကယ္ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီအတုိင္း ၀တ္ေက်တန္းေက် ေၿပာလိုက္တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ ဆိုတဲ့စကားမွာကိုက သူ႔ေနရာ ကိုယ္တိုင္အစား၀င္ၿပီး ခံစားၾကည္႕ၿခင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္က ရွင္းၿပစရာမလိုေတာ့ေအာင္ ေပၚလြင္ေနၿပီးသားပဲ။ ဘာမွမခက္ဘူး၊ တကယ္ခက္ေနတာက လက္ေတြ႔ႏွလံုးသြင္းရတဲ့အပိုင္း၊ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ လူဆိုတဲ့အမ်ိဳးက ကိုယ့္ကိုကုိယ္သာ ဗဟိုၿပဳၿပီး စဥ္းစားတတ္ၾကတာမဟုတ္လား။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထက္ေတာင္ ပိုအေရးၾကီးပါေသးတယ္၊ အဲဒါ ဘာလဲဆုိေတာ့ မေကာင္းမႈေတြ၊ မတရားမႈေတြကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ တြန္းလွန္ပစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ပါပဲ။ မတရားမႈဆုိတာရဲ႔ သေဘာက အစပထမမွာေတာ့ တိုက္ဖ်က္ရလြယ္ကူေပမဲ့ ေစာေစာစီးစီး မတိုက္လို႔ သူအင္အားေကာင္းလာၿပီေဟ့ ဆုိရင္ေတာ့ ရွိသမွ်အရာအားလံုးကို သိမ္းၾကံဳးဖ်က္ဆီးသြားတတ္တယ္။ ၀တၳဳထဲက ဆရာ၀န္ကုိပဲၾကည္႔၊ ဒီလူနာေဆာင္ထဲက မတရားမႈေတြကို သူသိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ တုိက္ရုိက္ဆိုင္မလာေသးေတာ့့ အမ်ိဳးမ်ိဳးအေၾကာင္းၿပၿပီး ေရွာင္လႊဲေနတယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီမေကာင္းမႈၾကီးက လက္ပုိက္ၾကည္႔ေနတဲ့ သူ႔ကိုပါ ၀ါးမ်ိဳသြားေတာ့တယ္။
ခုလုိ ရာသီဥတုေတြ ေဖာက္ၿပန္ေနတာလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ ဟုိေဖာင္ေဒးရွင္းက ဟုိလူၾကီး သစ္ေတြခုတ္တယ္၊ ဘာၿဖစ္လဲ အဲဒီေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဘာဆုိင္လဲ၊ အေနသာၾကီးေနာ္။ ကုိယ္ေတာင္ ခရုိမနီလုိ႔ နီရင္ ၀င္ခုတ္ခ်င္ေသးတာ။ ဟုိစီမံကိန္းက သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိခုိက္သတဲ့၊ ေဒသခံေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္ တဲ့။ ေအာ္ ဟုတ္လားဗ်ာ၊ ကၽြတ္ ကၽြတ္ ကၽြတ္။ ဒီလုိေတြ ခပ္ေအးေအးေနလာခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္ဆီးတာ၊ ကမာၻၾကီး ပူေႏြးလာတာ၊ ရာသီဥတုေတြ ေဖာက္ၿပန္လာတာ၊ ဒီဒဏ္ေတြကို ခံေနၾကရပါၿပီ။
ႏုိင္ငံေရးမွာဆုိလည္း ဒီလုိပါပဲ။ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးၾကီး မေကာင္းမွန္း လူတိုင္းသိပါတယ္၊ လူတုိင္းလည္း တုိးတုိးတစ္မ်ိဳး စိတ္ထဲကတစ္သြယ္ ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနသာေသးသမွ် လက္ေတြ႔မတိုက္ဖ်က္ခဲ့ၾကတဲ့အခါက်ေတာ့၊ အဲဒါၾကီးက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္တံ့သြားၿပီး တိုင္းၿပည္လည္း ခၽြတ္ခ်ံဳက်သြားတယ္၊ တိုင္းၿပည္တြင္းမွာ ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ေတြလည္း စုတ္ၿပတ္သတ္သြားရတယ္။
ခုဆုိရင္ ဆရာၾကီး ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္လည္း ဆံုးသြားၿပီ။ အသက္အရြယ္ခ်င္း၊ အေတြ႔အၾကံဳခ်င္း၊ ပညာ ခံယူခ်က္ အေတြးအေခၚခ်င္း ဘယ္လုိမွ ႏိႈင္းမရတဲ့သူမုိ႔ အဘတာ၀န္ေက်သလို ကၽြန္ေတာ္လည္း တာ၀န္ေက်ရေစမယ္ လို႔ေတာ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ မေၿပာခ်င္ဘူး။ မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ ဒီမုိကေရစီတုိက္ပြဲကို ဆက္တုိက္မယ္လို႔လည္း စကားလံုးလွလွ မသံုးခ်င္ဘူး။ ဟုတ္တယ္ ဒီမုိကေရစီက တကယ့္အစစ္ၾကီး မရေသးဘူး၊ ဟန္ၿပသာသာပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဘဦး၀င္းတင္တို႔ တာ၀န္မေက်ခဲ့ဘူးလုိ႔ေတာ့ ေၿပာလုိ႔မရဘူး၊ တာ၀န္ေက်ခဲ့တယ္၊ တာ၀န္ေက်ခဲ့လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ခုလိုစာေတြကို ဘာအဖမ္းအဆီးမွ စိတ္ပူစရာမလုိဘဲ စိတ္ေအးလက္ေအး ေရးေနႏုိင္တာေပါ့။
ဆရာၾကီးဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က ေၿပာခဲ့ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔တန္ဖုိးကုိ သူၿဖတ္သန္းသြားတဲ့ေခတ္ၾကီးက ပခံုးေပၚတင္ေပးလုိက္တဲ့တာ၀န္ကို ဘယ္ေလာက္ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္သြားလဲ ဆုိတဲ့အခ်က္နဲ႔ပဲ တုိင္းတာရမွာပါပဲ တဲ့။ ဟုတ္တယ္၊ ေရွ႔လူေတြ တာ၀န္ေက်ခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြ ဒီမိုကေရစီကို အသက္ေပးၿပီး ေတာင္းဆုိစရာ မလုိေတာ့ဘူး၊ စစ္ေၾကာေရးစခန္းမွာ ဒုကၡဆင္းရဲခံ အႏွိပ္စက္ခံၿပီး အတုိက္အခံလုပ္စရာ မလုိေတာ့ဘူး။ အၿပည္႔အ၀မဟုတ္ေတာင္ တုိးတက္မႈေတြေတာ့ ရွိလာခဲ့ၿပီ။ ဒါၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿဖတ္ၾကေတာ့မဲ့ေခတ္ကေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ပခံုးေပၚ ဘာတာ၀န္ေတြ တင္ေပးလုိက္မွာလဲ။ နည္းနည္းရလာတဲ့ဒီမိုကေရစီကို ခုထက္ပုိခုိင္ၿမဲေအာင္ လုပ္ၾကရမဲ့တာ၀န္ ၿဖစ္သြားၿပီ။ ဒီတာ၀န္ကုိ ေက်ဖုိ႔လုိတယ္။ ဒီတာ၀န္ေက်မွ ေနာက္မ်ိဳးဆက္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ ၿမန္မာႏုိင္ငံၾကီး အာရွမွာနံပါတ္တစ္၊ ကမာၻ႔စူပါပါ၀ါ၊ ဒီလိုေနရာေတြရလာဖုိ႔ ဆိုတဲ့တာ၀န္မ်ိဳးကို ဆက္ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ၾကမွာၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ္မွာ ၿပည္သူက အုပ္ခ်ဳပ္တာၿဖစ္တယ္၊ အဲဒီအတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္မဲ့ၿပည္သူဟာ အသိပညာအားနည္းေနလုိ႔ မရဘူး။ ဒါဟာ စလံုးေရစၾကမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ တကယ့္မဟာအတားအဆီးပဲ။ လႊတ္ေတာ္ထဲ၀င္ အဆုိတင္သြင္းမွ၊ ဆႏၵၿပတတ္မွ ႏုိင္ငံေရးုလုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံရဲ႔အေရးကို လုပ္ေနတာမွန္သမွ်သည္ ႏုိင္ငံေရးပါပဲ။ နည္းလမ္းေပါင္းစံု နယ္ပယ္ေပါင္းစံုကေန အားလံုး ၀ိုင္းလုပ္ၾကဖုိ႔လုိပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ တကယ့္ကို အတားအဆီးၿဖစ္လာတာက ဘာလဲဆုိေတာ့ ႏွမ္းတစ္ေစ့နဲ႔ ဆီမၿဖစ္ပါဘူး ဆုိတဲ့အေတြးအၿမင္ပါပဲ။ အဲဒီလိုေတြးလိုက္တဲ့အခါ လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ အားအင္ေတြ ေလ်ာ့က်သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔တစ္ဆက္တည္းမွာ အမ်ားမုိးခါးေရေသာက္သလို လိုုက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ေတြပါ တဖြါးဖြါးေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ကုိယ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္တာ လုပ္ရံုနဲ႔ေတာ့ ဘာမွမၿဖစ္ေလာက္ပါဘူး လို႔လည္း ဆင္ေၿခဆင္လက္ ေပးတတ္လာၾကတယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ သစ္ခုတ္တာေတာ့ ကုိယ္တတ္နုိင္တဲ့အပုိင္းမဟုတ္လို႔ ထားေတာ့၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တစ္ပုိင္တစ္ႏုိင္ေလးအေနနဲ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေလး ေလွ်ာ့သံုးမယ္၊ စကၠဴသံုးတာ ေလွ်ာ့မယ္၊ ဒီေနရာမွာတင္ အဖ်က္စိတ္က ၀င္လာၿပီ။ လုပ္မေနနဲ႔ ဟုိမွာ သစ္ေတြခုတ္ေနတာမွ အမ်ားၾကီးပဲ မင္း ဒါေလးလုပ္ေနရံုနဲ႔ ဘာမွထူးမလာဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ မထူးပါဘူး၊ ငါ့ဟာငါပဲ ေနသာသလုိေနေတာ့မယ္။ အဲဒီလို ေတြးမိတယ္၊ ေနာက္ၿပီး မုိးခါးေရေတြလည္း မက္မက္စက္စက္ ေသာက္မိတယ္။
ပံုၿပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ၾကားဖူးပါတယ္၊ တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ အံ့ဖြယ္အၿဖစ္ ႏြားႏုိ႔ေရတံခြန္လုပ္ၾကဖို႔ စီစဥ္ၾကသတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ရြာသူရြာသားအားလံုး ညက်ရင္ ရြာထိပ္က ကန္ၾကီးထဲကို ႏြားႏုိ႔ တစ္အိမ္ကို တစ္ပိႆာက် လာထည္႔ၾကဖုိ႔ ေဆာ္ၾသထားတယ္။ ညလည္းက်ေရာ၊ ရြာသားေတြက စဥ္းစားတယ္၊ တစ္ပိႆာေတာင္ ႏွေၿမာစရာၾကီး၊ ဒီေလာက္ တစ္ရြာလံုးက ႏြားနုိ႔ေတြ ၀ုိင္းထည္႔ထားၾကမဲ့ဟာဘဲ၊ နည္းတာမဟုတ္ဘူး၊ ငါတုိ႔တစ္အိမ္က ေရေတြသြားထည္႔ထားလို႔ေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိေလာက္ပါဘူး တဲ့။ အဲဒီလုိ အားလံုးက ငါတုိ႔တစ္အိမ္တည္းနဲ႔ေတာ့ ဘာမွမၿဖစ္ေလာက္ပါဘူး လို႔ေတြးၿပီး ေရေတြထည္႔လိုက္ၾကရာကေန မနက္မုိးလင္းလုိ႔ ၾကည္႔လည္းၾကည္႔လုိက္ေရာ ကန္ၾကီးတစ္ခုလံုးမွာ ႏြားနုိ႔ရယ္လုိ႔ တစ္စက္မွမရွိဘဲ ေရေတြခ်ည္း ၿဖစ္ေနသတဲ့ေလ။
ဒီမုိကေရစီဆုိတာ လူစြမ္းေကာင္း၀ါဒ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆုိလုိတာက တစ္ဦးေကာင္းတစ္ေယာက္ေကာင္းနဲ႔ မရွင္သန္ႏုိင္ပါဘူး။ လူေကာင္းေတြ လူေတာ္ေတြ အမ်ားၾကီးလုိပါတယ္။ အားလံုး၀ိုင္းလုပ္ၾကရမွာပါ။ အရင္ဆံုး ကိုယ့္ကိုုကိုယ္ ၿပင္ၾကရမယ္၊ ေနာက္ ကိုယ့္္မိသားစု၊ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့အဖြဲ႔၊ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ ကုိယ့္ေဒသ ဒီလုိတစ္ဆင့္ခ်င္း ဦးတည္ခ်က္ထားၿပီး ၾကိဳးစားသြားၾကရပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေမာ္လၿမိဳင္ရဲ႔ ရပ္ကြက္ေလးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုကို တာ၀န္ယူမယ္၊ ယူတာေတာင္ က႑ေပါင္းစံုမဟုတ္ဘူး၊ က်န္းမာေရးက႑ရဲ႔ က႑ခြဲေသးေသးေလးပဲ၊ အဲဒီလိုပဲ ေနာက္ထပ္လူေတြအမ်ားၾကီးကလည္း သူတို႔ကၽြမ္းက်င္ရာ ယံုၾကည္ရာနယ္ပယ္ေတြမွာ ကုိယ္စီကိုယ္စီ တာ၀န္ယူၾကမယ္၊ အဲဒီအခါ ေမာ္လၿမိဳင္ တုိးတက္လာတယ္။ ဒီလိုပဲ မေကြးမွာ လုပ္ၾကတယ္။ မေကြး တုိးတက္လာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ မႏၱေလး ေမာ္လၿမိဳင္ ဘားအံ ေဒသေပါင္းစံု တုိးတက္လာေတာ့ ၿမန္မာၿပည္ၾကီး တုိးတက္လာမယ္ ဆုိတဲ့စိတ္မ်ိဳး ခံယူခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးစကားနဲ႔ ေၿပာရရင္ေတာ့ micropolitics ေပါ့။ မႏုိင္တဲ့၀န္ေတြအေၾကာင္းကို ထည္႔စဥ္းစားၿပီး စိတ္ပ်က္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး၊ ကုိယ္ႏုိင္တဲ့က႑တစ္ခုခ်င္းစီအလိုက္ တာ၀န္ယူသြားတာပါပဲ။
ႏွမ္းေတြအမ်ားၾကီးေပါင္းစပ္လိုက္တဲ့အခါက်မွ ဆီဆုိတာ ၿဖစ္လာတာပါ။ ႏွမ္းတစ္ေစ့တည္းနဲ႔ေတာ့ ဆီမၿဖစ္ပါဘူး၊ ဒါေသခ်ာပါတယ္၊ ဒီထက္ ပုိေသခ်ာတာက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွမ္းေလးတစ္ေစ့ပါပဲ လို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ႏွမ္းေတြနဲ႔ေတာ့ ပိုလုိ႔ေတာင္ ဆီမၿဖစ္ပါဘူး။
ေရကန္ထဲကို ေက်ာက္ခဲေလးတစ္လံုး က်သြားတဲ့အခါ ၀ဲဂယက္ေလးေတြ ထသြားပါတယ္။ ေက်ာက္ခဲက ၾကီးေလေလ ၀ဲဂယက္ကလည္း က်ယ္ၿပန္႔ေလေလပါပဲ။ ေရကန္ရဲ႔ ဒီေနရာမွာ ေက်ာက္ခဲတစ္လံုး ဟိုေနရာမွာ ေက်ာက္ခဲတစ္လံုး ဒီလိုနဲ႔သာ ေက်ာက္ခဲေတြအမ်ားၾကီး တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ေရကန္ထဲေရာက္သြားၾကမယ္ဆုိရင္ အဲဒီခဲေလးေတြေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာတဲ့ ၀ဲဂယက္ေလးေတြကလည္း တခုနဲ႔တခု ဆက္မိၿပီး ေရကနု္ၾကီးတစ္ခုလံုး ၀ဲဂယက္ေတြ ထကုန္မွာပါ။ ဒီဥပမာအတုိင္းပါပဲ။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ခံယူခ်က္၊ ေစတနာ၊ တက္ၾကြမႈနဲ႔ အသိပညာေတြဟာ သူရ႔ဲကုိယ္ပုိင္ဥစၥာဆုိေပမဲ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္ဆင့္ကမ္း ၿပန္႔ပြါးတတ္၊ ကူးစက္သြားတတ္တဲ့သေဘာ ရွိပါတယ္။
ခုခ်ိန္ဟာ အားလံုးပါ၀င္ၾကိဳးစားမွ ရမဲ့အခ်ိန္ပါ။ ကမာၻၾကီးအတြက္ေရာ ၿမန္မာၿပည္အတြက္ေရာေပါ့။ ႏွမ္းတစ္ေစ့နဲ႔ေတာ့ ဆီမၿဖစ္ဘူးလုိ႔ မေတြးၾကေတာ့ဘဲနဲ႔ က်ယ္ေၿပာလွတဲ့ေရကန္ၾကီးမွာ ၀ဲဂယက္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ထသြားေစႏုိင္တဲ့ ခဲလံုးတစ္လံုးအၿဖစ္ ကုိယ့္ကိုကိုယ္သတ္မွတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ကန္ေရၿပင္ကုိ ေရလိႈင္းေတြနဲ႔ မၿပတ္လႈပ္ရွားေနေအာင္ အားလံုး၀ိုင္းၾကိဳးပမ္းၾကဖုိ႔ လိုေနပါၿပီ။
ခုတေလာေတာ့ စိုင္းစုိင္းခမ္းလိႈင္ရဲ႔ အုိ ကမာၻေၿမ သီခ်င္းကို ခဏခဏပဲ ညည္းေနမိပါတယ္။ ညည္းဆုိ ရာသီဥတုကလည္း ေတာ္ေတာ္ပူတယ္ေလ။ ဒါေတာင္ အလယ္ပိုင္းေဒသ မဟုတ္ေသးလုိ႔၊ အဲဒီဘက္ေတြမွာဆုိ အပူခ်ိန္က ၿမင္မေကာင္းဘူး။ အပူလြန္ၿပီး ဆံုးကုန္ၾကတဲ့ နာေရးသတင္းေတြကုိလည္း မၾကာမၾကာ ဖတ္ေန ၾကားေနရတယ္။ ခရမ္းလြန္ေရာင္ၿခည္အႏၱရာယ္က ခုထိမၿပီးေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ အပူဒဏ္ကပါ ႏွိပ္စက္ေနေတာ့ လူေတြက်န္းမာေရးထိခုိက္ၾကမွာ အမွန္ပဲ။ အလုပ္မွာလည္း အေတာ္ၾကိဳးစားၿပီး စိတ္နွစ္ထားရတယ္။ လူေတြကလည္း ႏြမး္လို႔ဖတ္လို႔ ၊ မလႈပ္ခ်င္မကိုင္ခ်င္နဲ႔။
ညညဆုိလည္း အိပ္မရဘူး၊ ဒီလို ကၽြန္ေတာ္တုိိ႔ လူငယ္ေတြ၊ ဘာေရာဂါမွ အခံမရွိေသးတဲ့သူေတြေတာင္ ဒီေလာက္ဆုိ၊ လူၾကီးေတြ ေရာဂါသည္ေတြဆုိ ပိုဆုိးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြက ေနာင္အနာဂတ္မွာ ဘာၿဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္၊ ညာၿဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္နဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြသာ ထားေနၾကတာ၊ ဒီအတုိင္းဆုိ အသက္ေတာင္ရွည္ပါ့မလားပဲ။ ကံ စိတ္ ဥတု အာဟာရမွာ ဥတုက ဒီေလာက္ေဖာက္ၿပန္ေနတာကိုး။
တစ္ညေတာ့ ေႏြပူပူမွာ ဘယ္လိုမွ အိပ္မရတဲ့အဆံုး၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထြက္ထုိင္၊ အေအးေလးတစ္ဗူးေသာက္၊ ယပ္ေလးတခပ္ခပ္နဲ႔ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနမိတယ္။ အဲဒါလည္း ဇိမ္တစ္မ်ိဳးပဲေနာ့။ နယ္ေတြခ်ဲ႔ခ်င္တုိင္းခ်ဲ႔ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြထဲက ေခါင္းစဥ္တစ္ခုကေတာ့ ဘာလို႔ ရာသီဥတုက ဒီလိုေတြ ၿဖစ္ေနရသလဲ တဲ့။ ဒါေတာ့ အားလံုးလည္း သိပါတယ္၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္ဆီးလို႔ေပါ့။ ကဗ်ာဆန္ဆန္ေၿပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ ကမာၻၾကီးလည္း ေနမေကာင္းေတာ့ဘူးဗ်။ အင္းေလ၊ သစ္ေတြခုတ္ၾက၊ ၿမစ္ေတြေခ်ာင္းေတြ တိမ္ေကာ၊ ေတာေတြၿပဳန္းနဲ႔ဆုိေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမေပါ့။ ကာတြန္းေလးတစ္ပုဒ္ကိုလည္း သြားသတိရမိတယ္၊ ဒီဘက္မွာက သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းတဲ့အေနနဲ႔ သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္ စုိက္ေနတယ္၊ ဟုိဘက္မွာကေတာ့ သစ္ေတြအလံုးလုိက္ ခုတ္လွဲၿပီး ကားေပၚတင္သြားတာကုိ ယွဥ္ၿပီး ဆြဲၿပထားတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္သမားေတြ ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္၊ မထူးေတာ့ဘူးဗ်၊ ကုိ္ယ္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ဘာသြားၿဖစ္မွာလဲ။ ဒါက အစုိးရကုိယ္တုိင္ လုပ္မွရမဲ့ကိစၥၾကီးပဲကုိး။ ဟူး.. လို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ သက္ၿပင္းခ်၊ အိမ္ကသယ္လာတဲ့ မုန္႔ေလးကို ထုတ္စား၊ က်န္တဲ့ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကိုေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ေၿမာင္းထဲပစ္ခ်လုိက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အေပၚ အလႊမ္းမုိးဆံုးစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေၿပာပါလို႔မ်ား Celebrity ေတြကို အင္တာဗ်ဴးသလို ေမးလာခဲ့ရင္ လူနာေဆာင္အမွတ္ ၆ ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကို ခဏေတာင္ မဆုိင္းဘဲ ေရြးထုတ္ေပးမိမွာပါ။ အဲဒီ၀တၳဳကို ဘာသာၿပန္ဆုိခဲ့သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့အေပၚ လႊမ္းမိုးမႈအရွိဆံုးစာေရးဆရာ ဆရာေဖၿမင့္ပါ။ ဒီစာအုပ္က ဆရာ၀န္ေတြၾကားထဲမွာေတာ့ အေတာ္ေလး လူသိမ်ားပါတယ္၊ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဖတ္ဖူးၾကတယ္။ အယူအဆ ေဆြးေႏြးတာေတြ မ်ားေတာ့ ဖတ္ရတာ ၿငီးေငြ႔စရာ နည္းနည္းေကာင္းေပမဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္အရမ္းေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။
ဒီ၀တၳဳကို ရုရွားၿပည္ ေခတ္ပ်က္ကာလကို ေနာက္ခံထားၿပီး၊ ေဆးရံုတစ္ရံုရဲ႔ လူနာေဆာင္တစ္ခုထဲမွာ ဇာတ္အိမ္တည္ထားတယ္။ အဲဒီအေဆာင္က စိတ္ေရာဂါေ၀ဒနာသည္ေတြကို ထားတဲ့ အေဆာင္၊ အေဆာင္နံပါတ္က အမွတ္ ၆။ လူနာေဆာင္ဆုိေပမဲ့လည္း လူနာေတြကို လူနာလို မဆက္ဆံဘူး၊ ေထာင္သားေတြကို ဆက္ဆံသလို ဆက္ဆံၾကတယ္၊ လိုအပ္တဲ့ ၿပဳစုကုသမႈေတြ ဘာဆိုဘာမွမေပး၊ လံုၿခံဳေဘးကင္းတဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မႈဆိုတာလည္း ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ကို မရႏုိင္ဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာ ေဆးရံုက အေစာင့္ဆိုတဲ့လူၾကမး္ၾကီးက သူ႔စကား နားမေထာင္တဲ့သူဆုိ ဗလအားကုိးနဲ႔ ထုိးလားၾကိတ္လား လုပ္ေသးတာ။ အဲဒီလုိလူနာေတြထဲမွာ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွလို႔ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနရတဲ့ ပညာတတ္ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ရွိတယ္၊ ေလာကဓံကို မခံႏုိင္၊ စိတ္ေတြညစ္လြန္းလို႔ လုပ္မိလုပ္ရာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ရာကေန ရူးေနၿပီလို႔ အားလံုးက သတ္မွတ္လိုက္ၾကၿပီး အဲဒီအေဆာင္ထဲ ထည္႕ခံလိုက္ရသူ။ က်န္လူေတြလို အရူးစစ္စစ္ မဟုတ္ေတာ့ ဒီအေဆာင္ရဲ႔ မူမမွန္မႈေတြကို အားလံုး အစအဆံုး သိေန ၿမင္ေန စိတ္ပ်က္ေနေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိမွလြန္ဆန္လို႔မရေတာ့လည္း ဒီအတုိင္းပဲ အရံႈးေပးေနရတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီေဆးရံုကို စာေပ၀ါသနာပါတဲ့ တာ၀န္ခံဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေၿပာင္းလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္က ၀န္ထမ္းေတြအားလံုးကေတာ့ စာေပကို စိတ္၀င္စားမႈ လံုး၀မရွိဘူး။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာကိုပဲ ေဆြးေႏြး ေဆြးေႏြး၊ သူကပဲ ေၿပာေနရတယ္၊ တစ္ဖက္လူကုိ ၾကည္႔လိုက္ရင္ အၿမဲအိပ္ငိုက္ေနတာခ်ည္းဘဲ။ ဒီေတာ့ တၿခားလူေတြလို ေဆးေတြခုိးေရာင္း ခုိးထုတ္ဖုိ႔ထက္ သူတကယ္ပုိလုိခ်င္ေနတာက သူနဲ႔ စာေပေေဆြးေႏြးေဖာ္ ေဆြးေႏြးဖက္၊ စာေပမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကုိပါပဲ။
တစ္ရက္ေတာ့ အဲဒီအေဆာင္ ၆ ထဲကို အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုနဲ႔ မထင္မွတ္ဘဲ သူေရာက္သြားတယ္္။ အဲဒီမွာတင္ ခုနက ပညာတတ္လူနာႏွင့္ ေတြ႔ၿပီး စာေပအေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးၿဖစ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ အစစအရာရာ ၿပည္႕စံုေနတဲ့ ဆရာ၀န္လူတန္းစားႏွင့္ လူနာေဆာင္တစ္ခုထဲ မတရားထည္႕ပိတ္ထားၿခင္းခံေနရတဲ့ အကူအညီမဲ့လူတန္းစား၊ ဒီလိုေတြကြာၿခားေနေတာ့လည္း အေၾကာင္းအရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူတုိ႔အၿမင္မတူၾကဘူး။ အကြဲလြဲဆံုးကေတာ့.. လူနာက သူတို႔ေတြကို ဘာၿပဳစုကုသမႈမွ မေပးဘဲ ၀င္ၿပီးရင္ၿပန္ထြက္မရေတာ့တဲ့ ေနရာတစ္ခုလုိ ဒီလူူနာေဆာင္က ၿဖစ္ေနတာကို ေ၀ဖန္တယ္၊ အဲဒီအခါ ဆရာ၀န္က ၿပန္ေခ်ပတယ္၊ ဒိုင္အိုဂ်ီးနိစ္က ေရစည္ထဲမွာ ၀င္ေနေပမဲ့၊ အဲဒီလို ေနေနတဲ့သူဟာ ရွင္ဘုရင္ထက္ေတာင္မွ စိတ္ခ်မ္းသာရေသးေၾကာင္း ေၿပာၾကားခဲ့တယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အဓိကက ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုေနရတယ္ဆုိတာ မဟုတ္ဘူး၊ မိမိစိတ္ကသာ အေရးၾကီးဆံုးပဲ ဆုိၿပီး သူ႔အၿမင္ကို ၿပန္ေၿပာတယ္။ အဲဒီလို အၿမင္မတူမႈေတြ ရွိေနေပမဲ့လည္း ဆရာ၀န္ဟာ အဲဒီလူနာကို အထင္ၾကီးသြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ေဆြးေႏြးေဖာ္တစ္ေယာက္ ရလိုက္တဲ့အတြက္လည္း သူအရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း မၾကာမၾကာဆုိသလို သြားသြားၿပီး ေဆြးေႏြးၿဖစ္တယ္။ အဲဒီလို ဘယ္ဆရာ၀န္ကမွ အေရးတယူ သြားမၾကည္႔ခဲ့ဖူးတဲ့၊ ဆရာ၀န္အေရာက္အေပါက္နည္းလွတဲ့ အေဆာင္ ၆ ကို ဒီဆရာ၀န္က ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ သြားေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြက မသကၤာၿဖစ္လာတယ္၊ နဂိုတည္းကမွလည္း သူတုိ႔နားမလည္တဲ့ စကားၾကီးစကားက်ယ္ေတြ ေၿပာေနက်လူ မဟုတ္လား။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ေဆးရံုမွာရွိတဲ့ အၿခားဆရာ၀န္တစ္ေယာက္နဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး အဲဒီဆရာ၀န္ကို စိတ္ေရာဂါရွိေနတယ္လို႔ု သတ္မွတ္လိုက္ကာ လူနာေဆာင္အမွတ္ ၆ ထဲကို လူနာအၿဖစ္ အၿပီးအပုိင္ ပို႔လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ အရာရာ ၿပည္႕စံုေနတုန္းကေတာ့ ဒိုင္အိုဂ်ီးနိစ္အေၾကာင္း အားပါးတရ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့၊ ဘယ္လုိပဲၿဖစ္ၿဖစ္ မိမိစိတ္ကသာ အဓိက လို႔ၿငင္းခဲ့ ခံယူခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ဟာ လူနာေဆာင္အမွတ္ ၆ ရဲ႔ မတရားႏွိပ္စက္မႈေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ကိုုယ္တိုင္လက္ေတြ႔ၾကံဳရတဲ့အခါလည္းက်ေရာ ဘယ္လိုမွ ခံႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ဘဲ စိတ္ဓါတ္ေတြ အၾကီးအက်ယ္က်ၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ေသပြဲ၀င္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒီစာအုုပ္ကို ဖတ္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ၿပင္းၿပင္းရွရွ ရလိုက္တာႏွစ္ခု ရွိတယ္၊ ပထမတစ္ခုက ကိုယ္ခ်င္းစာတရား။ အရင္ကလည္း သူမ်ားဒုကၡေရာက္ေနတာေတြ႔ရင္ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ ဘာညာနဲ႔ ခဏခဏေၿပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါ အမွန္တကယ္ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီအတုိင္း ၀တ္ေက်တန္းေက် ေၿပာလိုက္တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ ဆိုတဲ့စကားမွာကိုက သူ႔ေနရာ ကိုယ္တိုင္အစား၀င္ၿပီး ခံစားၾကည္႕ၿခင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္က ရွင္းၿပစရာမလိုေတာ့ေအာင္ ေပၚလြင္ေနၿပီးသားပဲ။ ဘာမွမခက္ဘူး၊ တကယ္ခက္ေနတာက လက္ေတြ႔ႏွလံုးသြင္းရတဲ့အပိုင္း၊ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ လူဆိုတဲ့အမ်ိဳးက ကိုယ့္ကိုကုိယ္သာ ဗဟိုၿပဳၿပီး စဥ္းစားတတ္ၾကတာမဟုတ္လား။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထက္ေတာင္ ပိုအေရးၾကီးပါေသးတယ္၊ အဲဒါ ဘာလဲဆုိေတာ့ မေကာင္းမႈေတြ၊ မတရားမႈေတြကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ တြန္းလွန္ပစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ပါပဲ။ မတရားမႈဆုိတာရဲ႔ သေဘာက အစပထမမွာေတာ့ တိုက္ဖ်က္ရလြယ္ကူေပမဲ့ ေစာေစာစီးစီး မတိုက္လို႔ သူအင္အားေကာင္းလာၿပီေဟ့ ဆုိရင္ေတာ့ ရွိသမွ်အရာအားလံုးကို သိမ္းၾကံဳးဖ်က္ဆီးသြားတတ္တယ္။ ၀တၳဳထဲက ဆရာ၀န္ကုိပဲၾကည္႔၊ ဒီလူနာေဆာင္ထဲက မတရားမႈေတြကို သူသိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ တုိက္ရုိက္ဆိုင္မလာေသးေတာ့့ အမ်ိဳးမ်ိဳးအေၾကာင္းၿပၿပီး ေရွာင္လႊဲေနတယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီမေကာင္းမႈၾကီးက လက္ပုိက္ၾကည္႔ေနတဲ့ သူ႔ကိုပါ ၀ါးမ်ိဳသြားေတာ့တယ္။
ခုလုိ ရာသီဥတုေတြ ေဖာက္ၿပန္ေနတာလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ ဟုိေဖာင္ေဒးရွင္းက ဟုိလူၾကီး သစ္ေတြခုတ္တယ္၊ ဘာၿဖစ္လဲ အဲဒီေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဘာဆုိင္လဲ၊ အေနသာၾကီးေနာ္။ ကုိယ္ေတာင္ ခရုိမနီလုိ႔ နီရင္ ၀င္ခုတ္ခ်င္ေသးတာ။ ဟုိစီမံကိန္းက သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိခုိက္သတဲ့၊ ေဒသခံေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္ တဲ့။ ေအာ္ ဟုတ္လားဗ်ာ၊ ကၽြတ္ ကၽြတ္ ကၽြတ္။ ဒီလုိေတြ ခပ္ေအးေအးေနလာခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္ဆီးတာ၊ ကမာၻၾကီး ပူေႏြးလာတာ၊ ရာသီဥတုေတြ ေဖာက္ၿပန္လာတာ၊ ဒီဒဏ္ေတြကို ခံေနၾကရပါၿပီ။
ႏုိင္ငံေရးမွာဆုိလည္း ဒီလုိပါပဲ။ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးၾကီး မေကာင္းမွန္း လူတိုင္းသိပါတယ္၊ လူတုိင္းလည္း တုိးတုိးတစ္မ်ိဳး စိတ္ထဲကတစ္သြယ္ ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနသာေသးသမွ် လက္ေတြ႔မတိုက္ဖ်က္ခဲ့ၾကတဲ့အခါက်ေတာ့၊ အဲဒါၾကီးက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္တံ့သြားၿပီး တိုင္းၿပည္လည္း ခၽြတ္ခ်ံဳက်သြားတယ္၊ တိုင္းၿပည္တြင္းမွာ ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ေတြလည္း စုတ္ၿပတ္သတ္သြားရတယ္။
ခုဆုိရင္ ဆရာၾကီး ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္လည္း ဆံုးသြားၿပီ။ အသက္အရြယ္ခ်င္း၊ အေတြ႔အၾကံဳခ်င္း၊ ပညာ ခံယူခ်က္ အေတြးအေခၚခ်င္း ဘယ္လုိမွ ႏိႈင္းမရတဲ့သူမုိ႔ အဘတာ၀န္ေက်သလို ကၽြန္ေတာ္လည္း တာ၀န္ေက်ရေစမယ္ လို႔ေတာ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ မေၿပာခ်င္ဘူး။ မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ ဒီမုိကေရစီတုိက္ပြဲကို ဆက္တုိက္မယ္လို႔လည္း စကားလံုးလွလွ မသံုးခ်င္ဘူး။ ဟုတ္တယ္ ဒီမုိကေရစီက တကယ့္အစစ္ၾကီး မရေသးဘူး၊ ဟန္ၿပသာသာပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဘဦး၀င္းတင္တို႔ တာ၀န္မေက်ခဲ့ဘူးလုိ႔ေတာ့ ေၿပာလုိ႔မရဘူး၊ တာ၀န္ေက်ခဲ့တယ္၊ တာ၀န္ေက်ခဲ့လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ခုလိုစာေတြကို ဘာအဖမ္းအဆီးမွ စိတ္ပူစရာမလုိဘဲ စိတ္ေအးလက္ေအး ေရးေနႏုိင္တာေပါ့။
ဆရာၾကီးဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က ေၿပာခဲ့ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔တန္ဖုိးကုိ သူၿဖတ္သန္းသြားတဲ့ေခတ္ၾကီးက ပခံုးေပၚတင္ေပးလုိက္တဲ့တာ၀န္ကို ဘယ္ေလာက္ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္သြားလဲ ဆုိတဲ့အခ်က္နဲ႔ပဲ တုိင္းတာရမွာပါပဲ တဲ့။ ဟုတ္တယ္၊ ေရွ႔လူေတြ တာ၀န္ေက်ခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြ ဒီမိုကေရစီကို အသက္ေပးၿပီး ေတာင္းဆုိစရာ မလုိေတာ့ဘူး၊ စစ္ေၾကာေရးစခန္းမွာ ဒုကၡဆင္းရဲခံ အႏွိပ္စက္ခံၿပီး အတုိက္အခံလုပ္စရာ မလုိေတာ့ဘူး။ အၿပည္႔အ၀မဟုတ္ေတာင္ တုိးတက္မႈေတြေတာ့ ရွိလာခဲ့ၿပီ။ ဒါၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿဖတ္ၾကေတာ့မဲ့ေခတ္ကေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ပခံုးေပၚ ဘာတာ၀န္ေတြ တင္ေပးလုိက္မွာလဲ။ နည္းနည္းရလာတဲ့ဒီမိုကေရစီကို ခုထက္ပုိခုိင္ၿမဲေအာင္ လုပ္ၾကရမဲ့တာ၀န္ ၿဖစ္သြားၿပီ။ ဒီတာ၀န္ကုိ ေက်ဖုိ႔လုိတယ္။ ဒီတာ၀န္ေက်မွ ေနာက္မ်ိဳးဆက္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ ၿမန္မာႏုိင္ငံၾကီး အာရွမွာနံပါတ္တစ္၊ ကမာၻ႔စူပါပါ၀ါ၊ ဒီလိုေနရာေတြရလာဖုိ႔ ဆိုတဲ့တာ၀န္မ်ိဳးကို ဆက္ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ၾကမွာၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ္မွာ ၿပည္သူက အုပ္ခ်ဳပ္တာၿဖစ္တယ္၊ အဲဒီအတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္မဲ့ၿပည္သူဟာ အသိပညာအားနည္းေနလုိ႔ မရဘူး။ ဒါဟာ စလံုးေရစၾကမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ တကယ့္မဟာအတားအဆီးပဲ။ လႊတ္ေတာ္ထဲ၀င္ အဆုိတင္သြင္းမွ၊ ဆႏၵၿပတတ္မွ ႏုိင္ငံေရးုလုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံရဲ႔အေရးကို လုပ္ေနတာမွန္သမွ်သည္ ႏုိင္ငံေရးပါပဲ။ နည္းလမ္းေပါင္းစံု နယ္ပယ္ေပါင္းစံုကေန အားလံုး ၀ိုင္းလုပ္ၾကဖုိ႔လုိပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ တကယ့္ကို အတားအဆီးၿဖစ္လာတာက ဘာလဲဆုိေတာ့ ႏွမ္းတစ္ေစ့နဲ႔ ဆီမၿဖစ္ပါဘူး ဆုိတဲ့အေတြးအၿမင္ပါပဲ။ အဲဒီလိုေတြးလိုက္တဲ့အခါ လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ အားအင္ေတြ ေလ်ာ့က်သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔တစ္ဆက္တည္းမွာ အမ်ားမုိးခါးေရေသာက္သလို လိုုက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ေတြပါ တဖြါးဖြါးေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ကုိယ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္တာ လုပ္ရံုနဲ႔ေတာ့ ဘာမွမၿဖစ္ေလာက္ပါဘူး လို႔လည္း ဆင္ေၿခဆင္လက္ ေပးတတ္လာၾကတယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ သစ္ခုတ္တာေတာ့ ကုိယ္တတ္နုိင္တဲ့အပုိင္းမဟုတ္လို႔ ထားေတာ့၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တစ္ပုိင္တစ္ႏုိင္ေလးအေနနဲ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေလး ေလွ်ာ့သံုးမယ္၊ စကၠဴသံုးတာ ေလွ်ာ့မယ္၊ ဒီေနရာမွာတင္ အဖ်က္စိတ္က ၀င္လာၿပီ။ လုပ္မေနနဲ႔ ဟုိမွာ သစ္ေတြခုတ္ေနတာမွ အမ်ားၾကီးပဲ မင္း ဒါေလးလုပ္ေနရံုနဲ႔ ဘာမွထူးမလာဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ မထူးပါဘူး၊ ငါ့ဟာငါပဲ ေနသာသလုိေနေတာ့မယ္။ အဲဒီလို ေတြးမိတယ္၊ ေနာက္ၿပီး မုိးခါးေရေတြလည္း မက္မက္စက္စက္ ေသာက္မိတယ္။
ပံုၿပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ၾကားဖူးပါတယ္၊ တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ အံ့ဖြယ္အၿဖစ္ ႏြားႏုိ႔ေရတံခြန္လုပ္ၾကဖို႔ စီစဥ္ၾကသတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ရြာသူရြာသားအားလံုး ညက်ရင္ ရြာထိပ္က ကန္ၾကီးထဲကို ႏြားႏုိ႔ တစ္အိမ္ကို တစ္ပိႆာက် လာထည္႔ၾကဖုိ႔ ေဆာ္ၾသထားတယ္။ ညလည္းက်ေရာ၊ ရြာသားေတြက စဥ္းစားတယ္၊ တစ္ပိႆာေတာင္ ႏွေၿမာစရာၾကီး၊ ဒီေလာက္ တစ္ရြာလံုးက ႏြားနုိ႔ေတြ ၀ုိင္းထည္႔ထားၾကမဲ့ဟာဘဲ၊ နည္းတာမဟုတ္ဘူး၊ ငါတုိ႔တစ္အိမ္က ေရေတြသြားထည္႔ထားလို႔ေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိေလာက္ပါဘူး တဲ့။ အဲဒီလုိ အားလံုးက ငါတုိ႔တစ္အိမ္တည္းနဲ႔ေတာ့ ဘာမွမၿဖစ္ေလာက္ပါဘူး လို႔ေတြးၿပီး ေရေတြထည္႔လိုက္ၾကရာကေန မနက္မုိးလင္းလုိ႔ ၾကည္႔လည္းၾကည္႔လုိက္ေရာ ကန္ၾကီးတစ္ခုလံုးမွာ ႏြားနုိ႔ရယ္လုိ႔ တစ္စက္မွမရွိဘဲ ေရေတြခ်ည္း ၿဖစ္ေနသတဲ့ေလ။
ဒီမုိကေရစီဆုိတာ လူစြမ္းေကာင္း၀ါဒ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆုိလုိတာက တစ္ဦးေကာင္းတစ္ေယာက္ေကာင္းနဲ႔ မရွင္သန္ႏုိင္ပါဘူး။ လူေကာင္းေတြ လူေတာ္ေတြ အမ်ားၾကီးလုိပါတယ္။ အားလံုး၀ိုင္းလုပ္ၾကရမွာပါ။ အရင္ဆံုး ကိုယ့္ကိုုကိုယ္ ၿပင္ၾကရမယ္၊ ေနာက္ ကိုယ့္္မိသားစု၊ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့အဖြဲ႔၊ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ ကုိယ့္ေဒသ ဒီလုိတစ္ဆင့္ခ်င္း ဦးတည္ခ်က္ထားၿပီး ၾကိဳးစားသြားၾကရပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေမာ္လၿမိဳင္ရဲ႔ ရပ္ကြက္ေလးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုကို တာ၀န္ယူမယ္၊ ယူတာေတာင္ က႑ေပါင္းစံုမဟုတ္ဘူး၊ က်န္းမာေရးက႑ရဲ႔ က႑ခြဲေသးေသးေလးပဲ၊ အဲဒီလိုပဲ ေနာက္ထပ္လူေတြအမ်ားၾကီးကလည္း သူတို႔ကၽြမ္းက်င္ရာ ယံုၾကည္ရာနယ္ပယ္ေတြမွာ ကုိယ္စီကိုယ္စီ တာ၀န္ယူၾကမယ္၊ အဲဒီအခါ ေမာ္လၿမိဳင္ တုိးတက္လာတယ္။ ဒီလိုပဲ မေကြးမွာ လုပ္ၾကတယ္။ မေကြး တုိးတက္လာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ မႏၱေလး ေမာ္လၿမိဳင္ ဘားအံ ေဒသေပါင္းစံု တုိးတက္လာေတာ့ ၿမန္မာၿပည္ၾကီး တုိးတက္လာမယ္ ဆုိတဲ့စိတ္မ်ိဳး ခံယူခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးစကားနဲ႔ ေၿပာရရင္ေတာ့ micropolitics ေပါ့။ မႏုိင္တဲ့၀န္ေတြအေၾကာင္းကို ထည္႔စဥ္းစားၿပီး စိတ္ပ်က္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး၊ ကုိယ္ႏုိင္တဲ့က႑တစ္ခုခ်င္းစီအလိုက္ တာ၀န္ယူသြားတာပါပဲ။
ႏွမ္းေတြအမ်ားၾကီးေပါင္းစပ္လိုက္တဲ့အခါက်မွ ဆီဆုိတာ ၿဖစ္လာတာပါ။ ႏွမ္းတစ္ေစ့တည္းနဲ႔ေတာ့ ဆီမၿဖစ္ပါဘူး၊ ဒါေသခ်ာပါတယ္၊ ဒီထက္ ပုိေသခ်ာတာက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွမ္းေလးတစ္ေစ့ပါပဲ လို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ႏွမ္းေတြနဲ႔ေတာ့ ပိုလုိ႔ေတာင္ ဆီမၿဖစ္ပါဘူး။
ေရကန္ထဲကို ေက်ာက္ခဲေလးတစ္လံုး က်သြားတဲ့အခါ ၀ဲဂယက္ေလးေတြ ထသြားပါတယ္။ ေက်ာက္ခဲက ၾကီးေလေလ ၀ဲဂယက္ကလည္း က်ယ္ၿပန္႔ေလေလပါပဲ။ ေရကန္ရဲ႔ ဒီေနရာမွာ ေက်ာက္ခဲတစ္လံုး ဟိုေနရာမွာ ေက်ာက္ခဲတစ္လံုး ဒီလိုနဲ႔သာ ေက်ာက္ခဲေတြအမ်ားၾကီး တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ေရကန္ထဲေရာက္သြားၾကမယ္ဆုိရင္ အဲဒီခဲေလးေတြေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာတဲ့ ၀ဲဂယက္ေလးေတြကလည္း တခုနဲ႔တခု ဆက္မိၿပီး ေရကနု္ၾကီးတစ္ခုလံုး ၀ဲဂယက္ေတြ ထကုန္မွာပါ။ ဒီဥပမာအတုိင္းပါပဲ။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ခံယူခ်က္၊ ေစတနာ၊ တက္ၾကြမႈနဲ႔ အသိပညာေတြဟာ သူရ႔ဲကုိယ္ပုိင္ဥစၥာဆုိေပမဲ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္ဆင့္ကမ္း ၿပန္႔ပြါးတတ္၊ ကူးစက္သြားတတ္တဲ့သေဘာ ရွိပါတယ္။
ခုခ်ိန္ဟာ အားလံုးပါ၀င္ၾကိဳးစားမွ ရမဲ့အခ်ိန္ပါ။ ကမာၻၾကီးအတြက္ေရာ ၿမန္မာၿပည္အတြက္ေရာေပါ့။ ႏွမ္းတစ္ေစ့နဲ႔ေတာ့ ဆီမၿဖစ္ဘူးလုိ႔ မေတြးၾကေတာ့ဘဲနဲ႔ က်ယ္ေၿပာလွတဲ့ေရကန္ၾကီးမွာ ၀ဲဂယက္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ထသြားေစႏုိင္တဲ့ ခဲလံုးတစ္လံုးအၿဖစ္ ကုိယ့္ကိုကိုယ္သတ္မွတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ကန္ေရၿပင္ကုိ ေရလိႈင္းေတြနဲ႔ မၿပတ္လႈပ္ရွားေနေအာင္ အားလံုး၀ိုင္းၾကိဳးပမ္းၾကဖုိ႔ လိုေနပါၿပီ။