Image may be NSFW.
Clik here to view.
မွတ္မွတ္ရရက်ေနာ္မ်က္ရည္က်ရတဲ့ေန႔။ျပန္ေတာ္ျပန္ခ်င္ေသာ္လည္းမျပန္ရဲေသာက်ေနာ္မ်က္ရည္က်ရတဲ့ေန႔။တခ်ိန္တခါတုန္းကအစိုးရကိုေတာ္လွန္ေနသူေတြျဖစ္ေသာ ကိုမိုးသီးဇြန္၊ ႏိုင္ေအာင္ ၊ ျပည္သစ္ညြန္႔ေ၀တို႔ ျမန္မာျပည္ ေလဆိပ္ကို ေရာက္သည့္ေန႔က ျမင္ကြင္းအခ်ိဳ႔ေတြေၾကာင့္က်ေနာ္မ်က္ရည္က်ရသည္။ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြနဲ႔ကြဲကြာေနၾကေသာသူေတြမိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားနဲ႔ေတြ႔ေသာအခါမ်က္ရည္စို႔သည္ကိုျမင္ရစဥ္မိဘမ်ားနဲ႔ေတြ႔ခ်င္ေသာ္ျငားလည္းမေတြ႔ရဲေသာအညတရရဲေဘာ္က်ေနာ္မ်က္ရည္လည္သည္မွာအမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
မိဘေတြႏွင့္ေတြ႔ဆုံဖို႔အေၾကာင္းဆုံခဲ့သည္မွာႏွစ္ႀကိမ္ရွိခဲ့သည္။၂၀၁၂မတ္လ၃၁ရက္ေန႔တြင္ ရခိုင္ျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးပါတီႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးႏြဲပြဲအတြက္ ျပည္တြင္းကို ေရာက္ခဲ့စဥ္ အစိုးရ တာ၀န္ရွိသူ တဦးမွ မိဘမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ လိုပါက အကူအညီေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာဆိုလာခဲ့ ပါသည္။ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားအတြက္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈေၾကာင့္ဆက္သြယ္မႈ မလုပ္၀ံ့ခဲ့။ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအရိုးစြဲလာခဲ့သည့္ အစိုးရအေပၚ မယုံၾကည္မႈေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္ဟုမိမိကိုယ္ကိုေကာက္ခ်က္ဆြဲမိသည္။
သို႔ရာတြင္မိသားစုက်န္းမာရးကိစၥေၾကာင့္ရန္ကုန္တြင္ေဆးကုသမႈခံယူခြင့္ရရွိခဲ့စဥ္ဆယ္စုႏွစ္တခုေက်ာ္ေ၀းကြာေနခဲ့သည့္မိဘမ်ားထံသြားေရာက္လည္ပတ္ခြင့္ရရွိခဲ့ျပန္သည္။သုိ႔ရာတြင္က်ေနာ္မိဘမ်ားထံမျပန္ရဲေတာ့။မိဘမ်ားကိုမ်က္ႏွာမျပရဲေတာ့။မိဘမ်ားႏွင့္မေတြ႔မွီအႀကိဳအျဖစ္ပတ္၀န္းက်င္၏သေဘာထားကိုအကဲခတ္ရန္ေမာင္ႏွမလိုခင္မင္ေနေသာရန္ကုန္ၿမိဳ႔တြင္ေနသည့္အမ်ိဳးသမီးထံကိုသြားလည္ျဖစ္သည္။ေမာင္ႏွမလိုခင္သည့္အမ်ိဳးသမီး၏ေျပာစကားေၾကာင့္က်ေနာ္မိဘမ်ားထံမျပန္ရဲေတာ့။
က်ေနာ္၏အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းတဦးမွ“ေျပာေတာ့ေတာ္လွန္ေရးသမားထမင္းေတာင္နပ္မမွန္တဲ့ေကာင္၊မိမိမိသားစုကိုမေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့ေကာင္”ဟု က်ေနာ့္အေပၚ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးသြားသည္ကိုသိရွိရေသာအခါက်ေနာ္အေမ့အိမ္ကိုမျပန္ရဲေတာ့။
ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါေပသည္။ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုယ္စားလွယ္တဦးအျဖစ္ပါ၀င္ရန္ပါတီမွစာရင္းထုတ္ျပန္စဥ္က်ေနာ္စိတ္ေမာခဲ့ရသည္။ျပည္တြင္းသို႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲသြားရန္သင့္ေတာ္ေသာဖိနပ္မရွိ၊ေဘာင္းဘီမရွိ၊ပုဆိုးမရွိ။ညီအကုိလိုခင္မင္ေသာဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ေနသူငယ္ခ်င္းထံကိုအပူကပ္ရျပန္သည္။ရခိုင္ျပည္နယ္၊ေက်ာက္ျဖဴကက်ေနာ့္အခ်စ္ဆုံးေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းအထင္ေသးလိုကအထင္ေသးစရာအမွန္ပင္ျဖစ္သည္။အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ေသာက်ေနာ္ ဘ၀အတြက္ စိတ္မေမာရေသာေန႔မ်ား မရွိသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
ငပိရည္ႏွင့္တို႔စရာသည္က်ေနာ့္မိသားစု၏နတ္ၾသဇာျဖစ္ခဲ့သည္မွာႏွစ္ကာလၾကာခဲ့ေလၿပီ။အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းက်ေနာ့္အေပၚေ၀ဖန္မႈမ်ားကိုၾကားရေသာအခါအဆိုေတာ္ထူးအိမ္သင္၏“အေမ့အိမ္” သီခ်င္းကို မ်က္ရည္စို႔ကာ နားဆင္လာခဲ့ေသာ အညတရ ရဲေဘာ္ က်ေနာ္ အေမ့အိမ္ကို ျပန္လိုစိတ္ မရွိေတာ့။ ၀မ္းနည္းမ်က္ရည္ က်ရျပန္သည္။ အသက္ ၈၀ နီးနီးရွိေသာ ဖခင္ ရြာသူႀကီးႏွင့္ မိခင္ႀကီးကို အသက္ရွင္လ်က္ ကန္ေတာ့လိုေသာ က်ေနာ္၏ စိတ္သည္ ဘယ္သို႔ ေပ်ာက္သြားသည္ မသိေတာ့။
747 ေလယဥ္ႀကီးကိုစီးကာ၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္တြင္ ရာခ်ီေသာ သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ ႀကဳံႀကိဳက္ခြင့္ မရွိေသာ္လည္း သိကၡာရွိေသာ လူသားတဦးအျဖစ္ အေမ့အိမ္ကို ျပန္လိုေသာ က်ေနာ္၏ စိတ္သည္ အစဥ္္ရွိေနၿမဲ။ အသိအမွတ္ျပဳခံလိုေသာ က်ေနာ္၏ စိတ္သည္ရွိေနဆဲ။ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳးအတြက္ ဘ၀ကို အခ်ိန္တခုထိ စြန္႔လႊတ္ခဲ့မႈ အေပၚ အသိအမွတ္ျပဳခံလိုေသာ က်ေနာ္သည္ လူသားတဦးပင္ ျဖစ္သည္။ အေမ့အိမ္ကို ျပန္ေသာေန႔တြင္ ရြာဦးက ေညာင္ညိဳပင္ေအာက္တြင္ရာခ်ီေသာသတင္းေထာက္၊ရာခ်ီေသာကင္မရာမ်ားကိုက်ေနာ္မေမွ်ာ္လင့္။ေတာ္လွန္ေရးသမားတဦး၏အိမ္အျပန္ကိုႀကိဳလင့္လိုေသာဆႏၵက်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္ရွိေနခဲ့သည္။အသိအမွတ္ျပဳလိုေသာဆႏၵကားက်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္ရွိေနခဲ့သည္။က်ေနာ္ကား“ေငြ”လိုက္ေသာမုဆုိးေက်ာ္မဟုတ္ခဲ့။အနာဂါတ္တြင္လည္းျဖစ္လိမ့္မည္မဟုတ္။
တခုေသာဆည္းဆာတြင္အိမ္မျပန္လိုေသာအညတရရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္က်ေနာ္စကားေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ဒုကၡသည္စခန္းတခု၏သရက္ပင္ေအာက္ကြက္ပ်စ္ေပၚတြင္ထို္င္လ်က္အေမ့အိမ္ကိုမျပန္လိုေသာရဲေဘာ္ေျခာက္ဦးနဲ႔စကားေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။က်ေနာ္စေနာက္လိုက္ေသာစကားေၾကာင့္အညတရရဲေဘာ္ေျခာက္ဦးလုံး၏မ်က္ႏွာတြင္မအီမသာျဖစ္သြားသည္ကိုသတိျပဳမိခဲ့သည္။“ခင္ဗ်ားတို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြအေမ့အိမ္ကိုျပန္ေနၿပီ၊ခင္ဗ်ားတို႔မျပန္ေသးဘူးလား” လို႔ က်ေနာ္စေနာက္မိသည္။
ရဲေဘာ္တဦး၏တုန္႔ျပန္ခ်က္ကေၾကကြဲစရာေကာင္းလွသည္။“သူတို႔ကအထုတ္ေတြနဲ႔ျပန္တာဗ်၊က်ေနာ္တို႔ျပန္ရင္ဘယ္ေနရာသြားေနမလဲ၊မိဘေတြနဲ႔အဆက္ျပတ္ေနတာႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီဗ်”ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါေပသည္။ေတာထဲေတာင္ထဲတြင္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္းမင္းခေယာက်ၤားကဲ့က်င့္ႀကံလာခဲ့သည္မွာဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုေက်ာ္ခဲ့ေပၿပီ။အထုပ္လည္းမရွိ၊အထည္လည္းမရွိေလဆိပ္တြင္ႀကိဳမည့္သူမဆိုထားဘိ၊ေခြးတိုးေပါက္က၀င္ခြင့္ရွိဖို႔အေရးႀကိဳးစားရေပအုံးမယ္။
မည္သည့္ႏိုင္ငံတကာေခါင္းေဆာင္၊NGOs မ်ားႏွင့္မသိကြ်မ္းေသာအညတရရဲေဘာ္မ်ားအဖို႔ေလဆိပ္တြင္ႀကိဳမည့္သူ၊သတင္းရယူလိုသည့္သတင္းသမားမ်ားကိုမဆိုထားဘိ၊ဂုဏ္ေတြ၊ပကာသဏေတြ၊အထုတ္ေတြမပါလာရွာေသာ၊အေမ့အိမ္ျပန္လာေသာေတာ္လွန္ေရးသမား၊သားလူမိုက္ကိုမိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားပင္ႀကိဳလင့္ပါမည္ေလာ။
ရဲေဘာ္တဦး၏တုန္႔ျပန္ခ်က္ကလည္းစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွသည္။က်ေနာ့္မွာကေလးငါးေယာက္ေမြးထားတယ္။ျမန္မာျပည္ကိုျပန္ရင္ဒီကေလးေတြကိုဘယ္လိုေကြ်းေမြးေစာင့္ေရွာက္မလဲဟုျပန္ေျပာရွာသည္။“က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့အိမ္ျပန္တဲ့ရက္ကိုအိမ္မက္ေတာင္မမက္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်”ဟု ေျပာစကားကို ၾကားရေသာ က်ေနာ့္အဖို႔ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရသည္။ “ ဒီမွာေနရင္ေတာင္အလုပ္အကိုင္ေလးနဲ႔မိသားစုကိုေကၽြးေမြးလို႔ရတယ္” ဟုေျပာျပရွာသည္။
ဒီမိုကေရစီ အတြက္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ရင္း ႏိုင္ငံေရး အေျခအေန ေျပာင္းခဲ့ေသာ္လည္း ျပည္ေတာ္မျပန္ဘဲ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ မိသားစုဘ၀ တိုက္ပြဲဆင္ႏြဲဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ ဘ၀တူ အညတရ ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းဒီမိုကေရစီေရးအတြက္လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ရန္နယ္စပ္ေဒသတေလွ်ာက္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ား ရွိရာသို႔ တိမ္းေရွာင္ခဲ့ၾကၿပီး၄င္းေနရာတြင္အေျခစိုက္ခဲ့ၾကသည္။လူမသိသူမသိငွက္ဖ်ားေရာဂါေၾကာင့္ေသသြားရွာေသာရဲေဘာ္မ်ားလည္းမေရတြက္ႏိုင္။ရန္သူသူလွ်ိဳဟုစြပ္စြဲခံရလ်က္အသက္ေပးသြားရရွာေသာလူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားလည္းမေရတြက္ႏိုင္။ငတ္တလွည့္ျပတ္တလွည့္ျဖင့္ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္းအသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာအညတရရဲေဘာ္မ်ားတြင္လည္းစိတ္ဒဏ္ရာကိုယ္စီရွိေနၾကသည္ကိုသတိျပဳမိခဲ့သည္။စာေရးသူကိုယ္တိုင္ျပည္ေတာ္ျပန္ခြင့္ရရွိခဲ့ေသာ္လည္းအေမ့အိမ္ကိုမျပန္ရဲေသာက်ေနာ္အပါအ၀င္နယ္စပ္ေဒသတေလွ်ာက္ရွိအညတရရဲေဘာ္မ်ားသည္ကားေထာင္ေသာင္းခ်ီေနေပလိမ့္မည္။
ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေသာေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနျဖင့္မိမိတို႔၏အနစ္နာခံစြန္႔လႊတ္မႈကိုပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ေဖၚျပခြင့္ရရွိခဲ့ေသာ္လည္းေထာင္ခ်ီေသာအညတရရဲေဘာ္မ်ားမွာမိမိတို႔၏စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈကိုမည္သည့္ေနရာတြင္မွေဖၚျပခြင့္မရွိသည္မွာစိတ္မေကာင္းစရာေကာင္းလွသည္။
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ေနာက္လိုက္ျဖစ္ျဖစ္မိသားစုသံေယာဇဥ္ဆိုသည္မွာရွိစၿမဲ။မိဘမ်ားဘ၀တပါးသို႔မေျပာင္းမွီလက္ဆယ္ျဖာထိပ္မွာမိုး၍ကန္ေတာ့လိုေသာဆႏၵမွာလူသားမ်ား၏လူပီသေသာစိတ္ထားပင္ျဖစ္သည္။မည္သို႔ပင္ဆိုေစဘ၀တေကြ႔တြင္တိုင္းျပည္အတြက္စိတ္ေစတနာသန္႔သန္႔ျဖင့္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ေသာ၊ေလာကဓံလႈိင္းတို႔၏ရိုက္ပုတ္မႈကိုႀကံ့ႀကံ့ခံရင္းတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ေသာအညတရရဲေဘာ္မ်ားသည္လည္းမၾကာေသာအခ်ိန္တြင္ျပည္ေတာ္ျပန္ႏိုင္ၿပီးမိဘမ်ား၏ရင္ခြင္တြင္နားခိုႏိုင္ၾကပါေစဟုဆုေတာင္းမိသည္။
လွေရႊ
Clik here to view.
မွတ္မွတ္ရရက်ေနာ္မ်က္ရည္က်ရတဲ့ေန႔။ျပန္ေတာ္ျပန္ခ်င္ေသာ္လည္းမျပန္ရဲေသာက်ေနာ္မ်က္ရည္က်ရတဲ့ေန႔။တခ်ိန္တခါတုန္းကအစိုးရကိုေတာ္လွန္ေနသူေတြျဖစ္ေသာ ကိုမိုးသီးဇြန္၊ ႏိုင္ေအာင္ ၊ ျပည္သစ္ညြန္႔ေ၀တို႔ ျမန္မာျပည္ ေလဆိပ္ကို ေရာက္သည့္ေန႔က ျမင္ကြင္းအခ်ိဳ႔ေတြေၾကာင့္က်ေနာ္မ်က္ရည္က်ရသည္။ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြနဲ႔ကြဲကြာေနၾကေသာသူေတြမိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားနဲ႔ေတြ႔ေသာအခါမ်က္ရည္စို႔သည္ကိုျမင္ရစဥ္မိဘမ်ားနဲ႔ေတြ႔ခ်င္ေသာ္ျငားလည္းမေတြ႔ရဲေသာအညတရရဲေဘာ္က်ေနာ္မ်က္ရည္လည္သည္မွာအမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။မိဘေတြႏွင့္ေတြ႔ဆုံဖို႔အေၾကာင္းဆုံခဲ့သည္မွာႏွစ္ႀကိမ္ရွိခဲ့သည္။၂၀၁၂မတ္လ၃၁ရက္ေန႔တြင္ ရခိုင္ျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးပါတီႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးႏြဲပြဲအတြက္ ျပည္တြင္းကို ေရာက္ခဲ့စဥ္ အစိုးရ တာ၀န္ရွိသူ တဦးမွ မိဘမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ လိုပါက အကူအညီေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာဆိုလာခဲ့ ပါသည္။ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားအတြက္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈေၾကာင့္ဆက္သြယ္မႈ မလုပ္၀ံ့ခဲ့။ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအရိုးစြဲလာခဲ့သည့္ အစိုးရအေပၚ မယုံၾကည္မႈေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္ဟုမိမိကိုယ္ကိုေကာက္ခ်က္ဆြဲမိသည္။
သို႔ရာတြင္မိသားစုက်န္းမာရးကိစၥေၾကာင့္ရန္ကုန္တြင္ေဆးကုသမႈခံယူခြင့္ရရွိခဲ့စဥ္ဆယ္စုႏွစ္တခုေက်ာ္ေ၀းကြာေနခဲ့သည့္မိဘမ်ားထံသြားေရာက္လည္ပတ္ခြင့္ရရွိခဲ့ျပန္သည္။သုိ႔ရာတြင္က်ေနာ္မိဘမ်ားထံမျပန္ရဲေတာ့။မိဘမ်ားကိုမ်က္ႏွာမျပရဲေတာ့။မိဘမ်ားႏွင့္မေတြ႔မွီအႀကိဳအျဖစ္ပတ္၀န္းက်င္၏သေဘာထားကိုအကဲခတ္ရန္ေမာင္ႏွမလိုခင္မင္ေနေသာရန္ကုန္ၿမိဳ႔တြင္ေနသည့္အမ်ိဳးသမီးထံကိုသြားလည္ျဖစ္သည္။ေမာင္ႏွမလိုခင္သည့္အမ်ိဳးသမီး၏ေျပာစကားေၾကာင့္က်ေနာ္မိဘမ်ားထံမျပန္ရဲေတာ့။
က်ေနာ္၏အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းတဦးမွ“ေျပာေတာ့ေတာ္လွန္ေရးသမားထမင္းေတာင္နပ္မမွန္တဲ့ေကာင္၊မိမိမိသားစုကိုမေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့ေကာင္”ဟု က်ေနာ့္အေပၚ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးသြားသည္ကိုသိရွိရေသာအခါက်ေနာ္အေမ့အိမ္ကိုမျပန္ရဲေတာ့။
ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါေပသည္။ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုယ္စားလွယ္တဦးအျဖစ္ပါ၀င္ရန္ပါတီမွစာရင္းထုတ္ျပန္စဥ္က်ေနာ္စိတ္ေမာခဲ့ရသည္။ျပည္တြင္းသို႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲသြားရန္သင့္ေတာ္ေသာဖိနပ္မရွိ၊ေဘာင္းဘီမရွိ၊ပုဆိုးမရွိ။ညီအကုိလိုခင္မင္ေသာဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ေနသူငယ္ခ်င္းထံကိုအပူကပ္ရျပန္သည္။ရခိုင္ျပည္နယ္၊ေက်ာက္ျဖဴကက်ေနာ့္အခ်စ္ဆုံးေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းအထင္ေသးလိုကအထင္ေသးစရာအမွန္ပင္ျဖစ္သည္။အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ေသာက်ေနာ္ ဘ၀အတြက္ စိတ္မေမာရေသာေန႔မ်ား မရွိသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
ငပိရည္ႏွင့္တို႔စရာသည္က်ေနာ့္မိသားစု၏နတ္ၾသဇာျဖစ္ခဲ့သည္မွာႏွစ္ကာလၾကာခဲ့ေလၿပီ။အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းက်ေနာ့္အေပၚေ၀ဖန္မႈမ်ားကိုၾကားရေသာအခါအဆိုေတာ္ထူးအိမ္သင္၏“အေမ့အိမ္” သီခ်င္းကို မ်က္ရည္စို႔ကာ နားဆင္လာခဲ့ေသာ အညတရ ရဲေဘာ္ က်ေနာ္ အေမ့အိမ္ကို ျပန္လိုစိတ္ မရွိေတာ့။ ၀မ္းနည္းမ်က္ရည္ က်ရျပန္သည္။ အသက္ ၈၀ နီးနီးရွိေသာ ဖခင္ ရြာသူႀကီးႏွင့္ မိခင္ႀကီးကို အသက္ရွင္လ်က္ ကန္ေတာ့လိုေသာ က်ေနာ္၏ စိတ္သည္ ဘယ္သို႔ ေပ်ာက္သြားသည္ မသိေတာ့။
747 ေလယဥ္ႀကီးကိုစီးကာ၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္တြင္ ရာခ်ီေသာ သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ ႀကဳံႀကိဳက္ခြင့္ မရွိေသာ္လည္း သိကၡာရွိေသာ လူသားတဦးအျဖစ္ အေမ့အိမ္ကို ျပန္လိုေသာ က်ေနာ္၏ စိတ္သည္ အစဥ္္ရွိေနၿမဲ။ အသိအမွတ္ျပဳခံလိုေသာ က်ေနာ္၏ စိတ္သည္ရွိေနဆဲ။ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳးအတြက္ ဘ၀ကို အခ်ိန္တခုထိ စြန္႔လႊတ္ခဲ့မႈ အေပၚ အသိအမွတ္ျပဳခံလိုေသာ က်ေနာ္သည္ လူသားတဦးပင္ ျဖစ္သည္။ အေမ့အိမ္ကို ျပန္ေသာေန႔တြင္ ရြာဦးက ေညာင္ညိဳပင္ေအာက္တြင္ရာခ်ီေသာသတင္းေထာက္၊ရာခ်ီေသာကင္မရာမ်ားကိုက်ေနာ္မေမွ်ာ္လင့္။ေတာ္လွန္ေရးသမားတဦး၏အိမ္အျပန္ကိုႀကိဳလင့္လိုေသာဆႏၵက်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္ရွိေနခဲ့သည္။အသိအမွတ္ျပဳလိုေသာဆႏၵကားက်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္ရွိေနခဲ့သည္။က်ေနာ္ကား“ေငြ”လိုက္ေသာမုဆုိးေက်ာ္မဟုတ္ခဲ့။အနာဂါတ္တြင္လည္းျဖစ္လိမ့္မည္မဟုတ္။
တခုေသာဆည္းဆာတြင္အိမ္မျပန္လိုေသာအညတရရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္က်ေနာ္စကားေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ဒုကၡသည္စခန္းတခု၏သရက္ပင္ေအာက္ကြက္ပ်စ္ေပၚတြင္ထို္င္လ်က္အေမ့အိမ္ကိုမျပန္လိုေသာရဲေဘာ္ေျခာက္ဦးနဲ႔စကားေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။က်ေနာ္စေနာက္လိုက္ေသာစကားေၾကာင့္အညတရရဲေဘာ္ေျခာက္ဦးလုံး၏မ်က္ႏွာတြင္မအီမသာျဖစ္သြားသည္ကိုသတိျပဳမိခဲ့သည္။“ခင္ဗ်ားတို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြအေမ့အိမ္ကိုျပန္ေနၿပီ၊ခင္ဗ်ားတို႔မျပန္ေသးဘူးလား” လို႔ က်ေနာ္စေနာက္မိသည္။
ရဲေဘာ္တဦး၏တုန္႔ျပန္ခ်က္ကေၾကကြဲစရာေကာင္းလွသည္။“သူတို႔ကအထုတ္ေတြနဲ႔ျပန္တာဗ်၊က်ေနာ္တို႔ျပန္ရင္ဘယ္ေနရာသြားေနမလဲ၊မိဘေတြနဲ႔အဆက္ျပတ္ေနတာႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီဗ်”ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါေပသည္။ေတာထဲေတာင္ထဲတြင္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္းမင္းခေယာက်ၤားကဲ့က်င့္ႀကံလာခဲ့သည္မွာဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုေက်ာ္ခဲ့ေပၿပီ။အထုပ္လည္းမရွိ၊အထည္လည္းမရွိေလဆိပ္တြင္ႀကိဳမည့္သူမဆိုထားဘိ၊ေခြးတိုးေပါက္က၀င္ခြင့္ရွိဖို႔အေရးႀကိဳးစားရေပအုံးမယ္။
မည္သည့္ႏိုင္ငံတကာေခါင္းေဆာင္၊NGOs မ်ားႏွင့္မသိကြ်မ္းေသာအညတရရဲေဘာ္မ်ားအဖို႔ေလဆိပ္တြင္ႀကိဳမည့္သူ၊သတင္းရယူလိုသည့္သတင္းသမားမ်ားကိုမဆိုထားဘိ၊ဂုဏ္ေတြ၊ပကာသဏေတြ၊အထုတ္ေတြမပါလာရွာေသာ၊အေမ့အိမ္ျပန္လာေသာေတာ္လွန္ေရးသမား၊သားလူမိုက္ကိုမိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားပင္ႀကိဳလင့္ပါမည္ေလာ။
ရဲေဘာ္တဦး၏တုန္႔ျပန္ခ်က္ကလည္းစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွသည္။က်ေနာ့္မွာကေလးငါးေယာက္ေမြးထားတယ္။ျမန္မာျပည္ကိုျပန္ရင္ဒီကေလးေတြကိုဘယ္လိုေကြ်းေမြးေစာင့္ေရွာက္မလဲဟုျပန္ေျပာရွာသည္။“က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့အိမ္ျပန္တဲ့ရက္ကိုအိမ္မက္ေတာင္မမက္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်”ဟု ေျပာစကားကို ၾကားရေသာ က်ေနာ့္အဖို႔ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရသည္။ “ ဒီမွာေနရင္ေတာင္အလုပ္အကိုင္ေလးနဲ႔မိသားစုကိုေကၽြးေမြးလို႔ရတယ္” ဟုေျပာျပရွာသည္။
ဒီမိုကေရစီ အတြက္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ရင္း ႏိုင္ငံေရး အေျခအေန ေျပာင္းခဲ့ေသာ္လည္း ျပည္ေတာ္မျပန္ဘဲ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ မိသားစုဘ၀ တိုက္ပြဲဆင္ႏြဲဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ ဘ၀တူ အညတရ ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းဒီမိုကေရစီေရးအတြက္လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ရန္နယ္စပ္ေဒသတေလွ်ာက္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ား ရွိရာသို႔ တိမ္းေရွာင္ခဲ့ၾကၿပီး၄င္းေနရာတြင္အေျခစိုက္ခဲ့ၾကသည္။လူမသိသူမသိငွက္ဖ်ားေရာဂါေၾကာင့္ေသသြားရွာေသာရဲေဘာ္မ်ားလည္းမေရတြက္ႏိုင္။ရန္သူသူလွ်ိဳဟုစြပ္စြဲခံရလ်က္အသက္ေပးသြားရရွာေသာလူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားလည္းမေရတြက္ႏိုင္။ငတ္တလွည့္ျပတ္တလွည့္ျဖင့္ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္းအသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာအညတရရဲေဘာ္မ်ားတြင္လည္းစိတ္ဒဏ္ရာကိုယ္စီရွိေနၾကသည္ကိုသတိျပဳမိခဲ့သည္။စာေရးသူကိုယ္တိုင္ျပည္ေတာ္ျပန္ခြင့္ရရွိခဲ့ေသာ္လည္းအေမ့အိမ္ကိုမျပန္ရဲေသာက်ေနာ္အပါအ၀င္နယ္စပ္ေဒသတေလွ်ာက္ရွိအညတရရဲေဘာ္မ်ားသည္ကားေထာင္ေသာင္းခ်ီေနေပလိမ့္မည္။
ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေသာေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနျဖင့္မိမိတို႔၏အနစ္နာခံစြန္႔လႊတ္မႈကိုပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ေဖၚျပခြင့္ရရွိခဲ့ေသာ္လည္းေထာင္ခ်ီေသာအညတရရဲေဘာ္မ်ားမွာမိမိတို႔၏စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈကိုမည္သည့္ေနရာတြင္မွေဖၚျပခြင့္မရွိသည္မွာစိတ္မေကာင္းစရာေကာင္းလွသည္။
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ေနာက္လိုက္ျဖစ္ျဖစ္မိသားစုသံေယာဇဥ္ဆိုသည္မွာရွိစၿမဲ။မိဘမ်ားဘ၀တပါးသို႔မေျပာင္းမွီလက္ဆယ္ျဖာထိပ္မွာမိုး၍ကန္ေတာ့လိုေသာဆႏၵမွာလူသားမ်ား၏လူပီသေသာစိတ္ထားပင္ျဖစ္သည္။မည္သို႔ပင္ဆိုေစဘ၀တေကြ႔တြင္တိုင္းျပည္အတြက္စိတ္ေစတနာသန္႔သန္႔ျဖင့္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ေသာ၊ေလာကဓံလႈိင္းတို႔၏ရိုက္ပုတ္မႈကိုႀကံ့ႀကံ့ခံရင္းတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ေသာအညတရရဲေဘာ္မ်ားသည္လည္းမၾကာေသာအခ်ိန္တြင္ျပည္ေတာ္ျပန္ႏိုင္ၿပီးမိဘမ်ား၏ရင္ခြင္တြင္နားခိုႏိုင္ၾကပါေစဟုဆုေတာင္းမိသည္။
လွေရႊ