(၁)
ျပန္ရမည္။ ငွက္ကေလး အေတာင္ကုန္ အားကုန္ထုတ္၍ ပ်ံသန္းရမည္။ ဟုိးအေ၀း စိမ္းညွိဳ႕ညိွဳ႕ဆီသုိ႔ ျပန္ရမည္။ အေတာင္ေတြကုိ ျဖန္႔လုိက္သည္။ ဆတ္ခနဲ ငွက္ကေလးကုိယ္ခႏၶာက တုန္သြားသည္။
"က်ိ က်ိ က်ိ "
အေတာင္ျဖန္႔ေလ ခႏၶာက နာက်င္ေလျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီလုိ ဒဏ္ရာႏွင့္ အဘယ္သုိ႔ ပ်ံသန္းၿပီး ျပန္ရမည္ နည္း။ အားကုိတင္းရင္း အေတာင္ကုိထပ္ျဖန္႔သည္။
"က်ိ က်ိ က်ိ က်ိ "
နားမွရေတာ့မည္။ ခြန္အားေမြးမွရေတာ့မည္။ ပ်ံသန္းႏုိင္ဖုိ႔ ဟုိးအေ၀းကုိ ျပန္ေရာက္ႏုိင္ဖုိ႔ ငွက္ကေလး နားရေတာ့မည္။
(၂)
အဘယ္မွ် ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းလုိက္ပါသနည္
ၾကည္လင္ရွင္းသန္႔ေနသည့္ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးထဲတြင္ အေရွ႕မွ အေနာက္၊ ေတာင္မွ ေျမာက္ မိမိ စိတ္ရွိရာအရပ္ဆီသုိ႔ ပ်ံသန္းသြားလာရသည့္ ဘ၀ကုိ အဘယ္မွ် မေက်နပ္ဘဲ ေနပါမည္နည္း။ ေက်နပ္ေနသည္ေပါ့။
သုိ႔ေသာ္ ဘ၀ခရီးအစကေတာ့ သူသူကုိယ္ကုိယ္ ခက္ခဲၾကတာေပါ့။ ႏုိင္သူ စားစတမ္း ခြန္အားႀကီးသူ ႏုိင္စတမ္း ေလာကႀကီးမဟုတ္လား။ အသက္ႏွင့္ ဘ၀ရွင္သန္ျခင္းသည္ မိဘ၏ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈေၾကာင့္
ဒီလုိျဖတ္သန္းႀကီးျပင္ရင္း ကုိယ့္ခြန္ ကုိယ့္အားႏွင့္ ဘ၀ကုိ ပ်ံသန္းႏုိင္သည့္အခါ ေလအဆန္လည္း ခပ္ထန္ထန္ျဖတ္သန္း ပ်ံသန္းခဲ့ၿပီ။ ေလအစုန္မွာ ေလအဟုန္စီးရင္းလည္း ပ်ံသန္းခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေက်ာေကာ့ေအာင္ ပူလြန္းသည့္ေန၊ သည္းလြန္းသည့္ မုိး၊ ခ်မ္းေအးသည့္ ႏွင္းမ်ားကုိျဖတ္၊ တိမ္ညိဳ၊ တိမ္မဲ၊ တိမ္ထူ၊ တိမ္ပါးေတြကုိျဖတ္ရင္း ေနရာေဒသမ်ိဳးစုံကုိ ျဖတ္သန္းခရီးႏွင္ခဲ့ၿပီ။
ဒီေတာ့လည္း ျမင္ကြင္းစုံ၊ အေရာင္စုံ၊ အေၾကာင္းအရာအစုံကုိ ျမင္ေတြ႕ရၿပီေပါ့။
(၃)
လွသည္ သိပ္ကုိလွသည္။ ေအးျမသည္ သိပ္ကုိ ေအးျမသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းသည္ သိပ္ကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းလွပါ ေပသည္။ စိမ္းညွိဳ႕ညိွဳ႕ေတာေတာင္ေတြ
ဘ၀တူ ငွက္ကေလးေတြ၊ ယုန္ကေလးေတြ၊ သမင္ေလးေတြ၊ ဒရယ္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ႀကီးမားလွသည့္ က်ားႀကီးေတြ၊ ၀က္၀ံႀကီးေတြက သူ႔တုိ႔ဘ၀ သူ႔တုိ႔ဟန္အတုိင္း ရွင္သန္လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ အပုိအပင္ရိကၡာ မပါဘဲ ကုိယ့္၀မ္းအတုိင္းသာ ရွာေဖြစားေသာက္ၾကသည္။ ေတာစည္း၊ ေတာင္စည္းရွိေလသည္။ မဖ်က္ဆီးၾက။ သစၥာရွိၾကသည္။
ေတာနက္ႀကီးထဲတြင္ ရစ္ေခြစီးဆင္းေနသည့္ ေခ်ာင္းေလးေဘးတြင္ နားရင္း အေမာေျပေရေသာက္ ရသည္မွာ ငွက္ကေလး၏ ရင္ထဲေအးခ်မ္းလုိက္ပါဘိ။ အပင္ႀကီးေတြက သူ႔ထက္ငါ ရွင္သန္ႀကီးထြား ေနၾကသည္ကုိ ဒီစမ္းေခ်ာင္းေလးေတြက သံစဥ္တီးခတ္ေပးေနသည့္နယ္ တလြင္လြင္ရွိလွသည္။ ဒီေတာ့ ငွက္ေလးက ေတးသီဆုိရၿပီေပါ့။
ေတာနက္ႀကီးက တည္ၿငိမ္သည္။ ရင့္က်က္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ငွက္ကေလး၏ စိတ္တြင္ မျပည့္စုံဟု ထင္မိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သြားရမည္။ ေနရာေဒသသစ္ေတြသုိ႔ ပ်ံသန္းရမည္။ စူးစမ္းလုိသည္။ ရွာေဖြလုိသည္။ အသစ္ အသစ္ေတြကုိ ၾကည့္လုိ၏။ ျမင္လုိ၏။ ၾကားလုိ၏။ ထိေတြ႕ ခံစားလုိပါ၏။
ပ်ံသန္းခဲ့ၿပီ။ ပင္ႀကီးပင္ႏြယ္တုိ႔ျဖင့္ အုပ္ဆုိင္းေနသည့္၊ စိမ္းျမေနသည့္ ေတာနက္ႀကီးကုိ ျပန္ၾကည့္ လိုက္သည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ျပန္ေတြ႕မွာေပါ့။ ခုေတာ့ ပ်ံသန္းဦးမည္ ေတာနက္ႀကီးေရ။
(၄)
အကြင္းအကြက္ေတြကုိ ျမင္ရသည္။ ေတာင္ယာေတြကုိျမင္ရသည္။ မီးခုိတလူလူထြက္ေနသည့္ တဲအိမ္ေလးကုိ ျမင္ရသည္။ လူသားေတြ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ စုိက္ၾကပ်ိဳးၾက၊ ခုတ္ၾကထြင္ၾက လုပ္ေနၾကသည္။
စုိက္ၾကေစ။ ပ်ိဳးၾကေစ။ ျဖစ္ထြန္းၾကပါေစ။ ဒါမွလည္း သီးႏွံေတြေပါမည္ေပါ့။ သီးႏွံေတြ ေပါမွ ေက်းငွက္တုိ႔အတြက္၊ ငွက္ကေလးတုိ႔အတြက္ အစာေရစာေပါမ်ားမည္ေပါ့။ ဟုိးဘုိးေဘးဘီဘင္ေတြ လက္ဆင့္ပါးခဲ့သည့္ စကားေလးရွိသည္။ သူတုိ႔ေခတ္တုန္းက ေက်းငွက္သတၱ၀ါေတြအတြက္ လူသားေတြက သီးသန္႔ စုိက္ပ်ိဳးကြက္မ်ား ထားေပးသည္တဲ့။ အလွဴေပးၾကသည္တဲ့။ ယခုေရာ ရွိပါေသးသည္ေလာ။ ရွိၾကေသး သည္ေလာ။
မည္သုိ႔ဆုိေစ လူသားတုိ႔ စုိက္ပ်ိဳးသည့္ သီးႏွံမ်ား အထြက္ေကာင္းၾကပါေစ။ သုိ႔မွသာ လူသားတုိ႔ ေခ်ာင္လည္မည္။ လူသားေတြေခ်ာင္လည္မွလည္း ေတာေတာင္ေတြ သာယာမည္ဟု ထင္မိ၏။ ေတာေတာင္ ေတြသာယာမွသာလည္း ေဟာဒီေကာင္းကင္ျပင္ႀကီး သာယာၾကည္လင္မည္ေပါ့။ ထုိအခါ ငွက္ကေလး လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းႏုိင္ေတာ့မည္ျဖစ္ပါေ
စိမ္းျမျမ လယ္ကြင္းေတြဆီ ဆက္လက္ပ်ံသန္းခဲ့သည္။ အျမင္အာရုံေအးခ်မ္းပါေပသည္။
ႀကီးထြားရင့္သန္ၾကသည့္ ေကာက္ပဲသီးႏွံ၊ ရွင္သန္ႀကီးရင့္ေနသည့္ ဆန္စပါးတုိ႔ကုိ ၾကည့္ျမင္ေနသည့္ လူသားတုိ႔၏ ၾကည္ႏူးျခင္းအၿပံဳးမ်က္ႏွာသ
ၿပံဳးၾကပါေစ၊ ေပ်ာ္ၾကပါေစ။ ငွက္ကေလးလည္း ၿပံဳးၿပံဳးေပ်ာ္ေပ်ာ္ ဆက္လက္ပ်ံသန္းၿပီေပါ့။ ခရီးႏွင္ေလၿပီေပါ့။
(၅)
တစ္ခါတစ္ရံ မၾကားျခင္းသည္လည္း ေကာင္း၏။ မျမင္ျခင္းသည္လည္း ေကာင္း၏။ အနိ႒ာရံု အၾကား၊ အျမင္တုိ႔ကုိ ထိေတြ႕ရျခင္းသည္ စိတ္ကုိ ညစ္ႏြမ္းေစသည္ မဟုတ္လား။ တစ္ခုေတာ့ သက္သာသည္ ငွက္ကေလးေပမုိ႔ ျမင္တုိင္းလည္း နားမလည္၊ ၾကားတုိင္းလည္း မသိေခ်။ မသိမနားလည္ျခင္းသည္လည္း တစ္ခါတေလ ေကာင္းသည္ေလ။
"ကယ္ၾကပါဦး ကယ္ၾကပါ ရွင္ "
"သူခုိးဗ်ိဳ႕ သူခုိး သူခုိး "
"နင္က ဘာေကာင္မမုိ႔လဲ အင့္ ဟယ္ "
"ျဖန္း "
"ခြပ္ ဒုတ္ ဒုတ္ ခြပ္ "
"ဇြပ္ "
"ေသပါၿပီဗ် "
ေအာ္သံေတြကုိ ၾကားရသည္မွာ မသက္သာလွ။ နားမခ်မ္းသာလွ။ ဒီၿမိဳ႕ႀကီးကုိ ျဖတ္လာသည္မွာ မွားေရာ့ေလထင္။ ေၾသာ္ သုိ႔ေပမယ့္ အေတြ႕အႀကံဳပဲေလ။ ခ်မ္းသာစရာႀကီးပဲ ဘယ္လုိေတြ႕ႀကံဳရမလဲ။ အဆုိးေတြလည္း ရွိမည္။
"ဂ်ိန္း "
"ဒုန္း "
"ဟာ ေသကုန္ၾကၿပီထင္တယ္ ကားေတြကေတာ့ သြားၿပီ။ ေၾကမြကုန္ၿပီ "
"လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့သူကုိ ဆုိင္ကယ္က ေနာက္က၀င္တုိက္တာတဲ့ "
ဘာေတြလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္ၾကျပန္ၿပီတဲ့လဲ။ လူသားေတြ၏ မ်က္ႏွာတြင္ အဆီတုိ႔၀င္းေနသည္။ နီျမန္း ေနသည္။ ေခၽြးေစးတုိ႔ျမင္ရသည္။ မ်က္လုံးတုိ႔က ၀င္းေနသည္။ မီးလ်ံကထြက္သည့္ အလင္းေရာင္မ်ိဳး။ လူသားေတြကုိၾကည္ရင္း ငွက္ကေလး ေမာပန္းရေပၿပီ။ နားရေတာ့မည္။ အိမ္တစ္အိမ္၏ အမုိးေပၚတြင္ နားလုိက္သည္။ အေညာင္းအညာ ဆန္႔လုိက္သည္။ အေတာင္ပံေတြကုိ ခတ္လုိက္သည္။ အသက္ကုိ တစ္၀ရွဴရွိဳက္လုိက္သည္။
"က်ိလိ က်ိ "
ဘာအနံ႔ႀကီးလဲ။ မႊန္လုိက္တာ။ ဆုိးလုိက္တာ။ အသက္ရွဴရၾကပ္သလုိ ရွိလာသည္မုိ႔ ငွက္ကေလး ၾကာၾကာပင္နားမေနႏုိင္ ဆက္လက္ပ်ံသန္းထြက္ခြာခဲ့ေတာ
(၆)
"ခ်လြင္ ခ်လြင္ ခ်လြင္ ခ်လြင္ "
အသံေလးက သာယာသည္။ နားထဲစိမ့္၀င္လာသည္။
"ဦးေတာ္လုပ္ေလ သားရဲ႕။ ရွိခုိးလုိက္ပါဦး "
နားေနရင္း ၾကည့္ေနမိသည္။ သိပ္ေတာ့ လူသားေတြမ်ားမ်ားစားစား မရွိလွ။ လူႀကီး၊ လူငယ္ႏွင့္ ကေလး အနည္းငယ္သာေတြ႕ရသည္။
"ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္က တကယ္ေအးခ်မ္းတယ္ေနာ္ ေမာင္ "
"ဟုတ္တာေပါ့ ေမရဲ႕ "
"မ်က္စိပူ နားပူ တျခားေနရာေတြ မသြားခ်င္လုိ႔ ေမာင္ကုိ ဒီေခၚတာေပါ့ "
အသံေတြကေတာ့ျဖင့္ ၾကားေနရသည္။ ဒီေနရာမွာ နားခုိမိတာ မွန္ေပၿပီ။ ရာသီဥတု ေအးခ်မ္းသလုိ လူသားေတြ၏ မ်က္ႏွာက ေအးခ်မ္းေနဟန္ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ငွက္ကေလး ဆက္လက္ပ်ံသန္းရဦးမည္။ ေတြ႕ခ်င္ႀကံဳခ်င္သည္ကုိး။
ေသြ႕ေျခာက္ေျခာက္ အပင္ေတြကုိ ျဖတ္သည္။ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထေနသည့္ လမ္းေတြေပၚက ျဖတ္ပ်ံသည္။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္လား၊ အေပါက္အၿပဲေတြကုိ ဖာေထးထားသည္လားမသိသည့္ အကြက္ထေန၊ လႈိင္းတြန္႔ေနသည့္ ေခါင္မုိးေတြကုိေတြ႕ျမင္ရသည
ေတာ္ၿပီ မၾကားခ်င္လွေတာ့။ ဆူလြန္းသည္။ ညံလြန္းသည္။ ဆက္လက္ပ်ံသန္းလာလုိက္သည္။ အေ၀းတစ္ေနရာရွိ သစ္ပင္ႀကီးတြင္ နားလုိက္သည္။ ဟုိး ေတာနက္ႀကီးထဲက သစ္ပင္ႀကီးလုိမဟုတ္။ ထီးတည္းမုိ႔ သိပ္ေတာ့မေအးခ်မ္းလွ။ ေၾသာ္ ေတာနက္ႀကီးကုိ လြမ္းလုိက္တာ။ ေတာနက္ႀကီးထဲမွာေတာ့ ေတာစည္း၊ ေတာင္စည္းႏွင့္ ေအးေအးလူလူရွိလွသည္။
ျဖတ္ခဲ့သည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာေရာ၊ ရြာႀကီးမွာေရာ ၿမိဳ႕စည္း ရြာစည္းမရွိသေလာ။ လူသားေတြမွာေရာ လူ႔စည္း ရွိပါ၏ေလာ။
"ဖတ္ "
"က်လိ လိ က်လိ "
"ဘုတ္ "
ငွက္ကေလး ခဲထိမွန္ၿပီး ျပဳတ္က်သြားသည္။
"ထိသြားၿပီဟ။ ဟုိမွာ က်သြားၿပီ ျမန္ျမန္လုိက္ေကာက္ဟ "
အသံမ်ားၾကားရသည္။ ငွက္ကေလး၏ အျမင္အာရုံကေတာ့ ခပ္၀ါး၀ါးသာ။ ငွက္ကေလး အားရွိသမွ် အေတာင္ပံေတြ ခတ္ပစ္လုိက္သည္။ ေကာင္းကင္ျပင္ထဲသုိ႔ ထုိးတက္သြားသည္။
"ပ်ံသြားၿပီဟ အဲဒါေၾကာင့္ ျမန္ျမန္ဖမ္းပါဆုိမွ "
ငွက္ကေလး အားကုန္ပ်ံသန္းလုိက္သည္။ ဘယ္ဆီေရာက္ၿပီနည္း။ ဘယ္ကုိေရာက္ေနၿပီနည္း။ ေတြ႕ရၿပီ ျမင္ရၿပီ။ ဟုိး အေ၀းက ေတာအုပ္ကေလး။ ပ်ံသည္ အားကုန္ပ်ံသန္းလုိက္သည္။
"က်လိ က်လိ က်လိ က်လိ "
ငွက္ကေလး အပင္ႀကီး၏ အျမင့္ဆုံးထိပ္ဖ်ားဆီတြင္ နားလုိက္သည္။ ဆက္ပ်ံရမည္။ ဟုိးအေ၀းက ေတာနက္ႀကီးဆီ ျပန္မွရေတာ့မည္။
(၇)
ျပန္ရမည္။ ငွက္ကေလး အေတာင္ကုန္ အားကုန္ထုတ္၍ ပ်ံသန္းရမည္။ ဟုိးအေ၀း စိမ္းညွိဳ႕ညိွဳ႕ဆီသုိ႔ ျပန္ရမည္။ အေတာင္ေတြကုိ ျဖန္႔လုိက္သည္။ ဆတ္ခနဲ ငွက္ကေလးကုိယ္ခႏၶာက တုန္သြားသည္။
"က်ိ က်ိ က်ိ "
အေတာင္ျဖန္႔ေလ ခႏၶာက နာက်င္ေလျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီလုိ ဒဏ္ရာႏွင့္ အဘယ္သုိ႔ ပ်ံသန္းၿပီး ျပန္ရမည္ နည္း။ အားကုိတင္းရင္း အေတာင္ကုိထပ္ျဖန္႔သည္။
"က်ိ က်ိ က်ိ က်ိ "
နားမွရေတာ့မည္။ ခြန္အားေမြးမွရေတာ့မည္။ ပ်ံသန္းႏုိင္ဖုိ႔ ဟုိးအေ၀းကုိ ျပန္ေရာက္ႏုိင္ဖုိ႔ ငွက္ကေလး နားရေတာ့မည္။ ယခုေတာ့ ခဏတာ နားရဦးမည္။
ၿပီးမွသာလွ်င္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းလွသည့္၊ ေတာစည္း၊ ေတာင္စည္းရွိသည့္ ေတာနက္ႀကီးဆီသုိ႔ ငွက္ကေလးပ်ံသန္းရေပေတာ့မည္။
-----------------
ေမတၱာျဖင့္
ေမာင္ပုိင္ ( ေလးမ်က္ႏွာ )
၁၇-၉-၂၀၁၅