က်ေနာ္ႏွင့္ကိုကိုးက်ြန္းခရီးစဥ္ ( အပိုင္း-၂ )

တကယ္ေတာ့ အဲ့ေခတ္က ကိုကိုးက်ြန္းဆိုတာ အင္မတန္မွ သြားေရးလာေရး ဆက္သြယ္ေရး ခက္တဲ့
ေဒသက်ြန္းျကီးတခုပါ။
ဖုန္းဆိုတာမရွိ Internetဆိုတာ ျကားေတာင္မျကားဖူးေသးတဲ့
ေခတ္ေပါ့။

ရန္ကုန္တိုင္းထဲပါတယ္ မိုင္ ၂၆၀ ဝန္းက်င္ဘဲေဝးတယ္
ဆိုေပမဲ့ တလေနလို ့ တခါ ရန္ကုန္နဲ့ အသြားအလာ
မရွိပါဘူး။
၃လတခါ ၄လတခါ နဲ ့ မိုးတြင္းဆို လံုးဝကို
အဆက္အသြယ္ျပတ္တဲ့ က်ြန္းျကီးပါ။

ေျပာရရင္ အဲ့က်ြန္းမွာ ေနရတဲ့ မူလေဒသခံ ံနည္းနည္းေလးကလြဲလို ့
ဝန္ထမ္းအားလံုးဟာ သနားစရာပါ။
အထူးသျဖင့္ က်မၼာေရးကိစၥကေတာ့ ကံနဲ ့ ဘုရားသခင္ထံသာ အလံုးစံုအပ္ႏွင္းထားရတဲ့
အေျခအေနျကီးပါဗ်။

အဲ့ေတာ့ ဘာျဖစ္လာလည္းဆိုေတာ့ကာ
က်ေနာ္တို ့ ခရီးစဥ္သည္ ရန္ကုန္က သြားမဲ့သူကလည္း
မိသားစုေတြပါ ရိကၡာအျပည့္အစံု
ဟိုမွာရွိတဲ့ မိသားစုေတြကလည္း ဆက္သြယ္ေရးဆက္ေတြနဲ ့ တဆင့္ဆင့္ မွာျကတဲ့
စားေသာက္ကုန္ေတြကလည္း အေတာ္ကိုမ်ားပါတယ္။

ဆိုေတာ့ကာ ေရယာဥ္က အေတာ္ကို ဝန္မ်ားတယ္
ဆိုျကပါေတာ့ဗ်ာ။

သိတဲ့အတိုင္း
ေခတ္မီ အခ်ိန္အတြယ္ကရိယာကလည္းမရွိ
ရန္ကုန္ကသြားမဲ့သူေရာ ဟိုမွာရွိတဲ့ မိသားစုေတြကို
သနားတာေျကာင့္ ေတာ္ရံု ကုန္တင္တာကို
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း
ေရယာဥ္ရဲ့ Water Line ကိုဘဲ
အရိပ္တျကည့္ျကည့္နဲ့ အကဲခတ္ေနမိပါေတာ့တယ္။

ဒါနဲ ့ဘဲ ေရယာဥ္ စထြက္ခြာျကျပီေပါ့။
ေရတပ္ထံုးစံအတိုင္း Yangon Channel လို ့ေခၚတဲ့
ရန္ကုန္ျမစ္ေျကာင္းအတြင္းကိုေတာ့ စီအိုျကီးကဘဲ
ဦးေဆာင္ေမာင္းႏွင္ေပးပါတယ္။

Fairway ပင္လယ္ဝ ေလာက္ေရာက္မွသာ
က်န္တဲ့ အရာရွိေတြ အလွဲ ့က် ေမာင္းျကတာေပါ့။
ေမာင္းတယ္ဆိုတာလည္း ကိုယ္တိုင္မဟုတ္ပါဘူး
ဒီဂရီနဲ ့ စက္အားကို ပါးစပ္က ေျပာေပး
Wheel နဲ ့ စက္ကိုင္တ့ဲ စစ္သည္ေတြက ေျပာတဲ့အတိုင္း
လိုက္ထိန္းေပးရတာပါ။

ပင္လယ္ဝသာဆိုတယ္ လိွဳင္းေလးက မစိုစေလာက္ေလး ရွိေနတာမို ့
ဆရာမေတြ ခေလးေတြနဲ ့ ခံနိုင္ရည္မရွိသူေတြက
အံျပီး ေခြေနျကပါျပီ။ ဒါခုမွအစပါ။
ခရီးအကြာအေဝးနဲ ့ ေရယာဥ္အိုရဲ့ Speed ေျကာင့္
ေနာက္ထပ္ ၂ ညေမာင္းရအံုးမွာပါ။

ဒီလိုနဲ ့ သူတလွဲ ့ေမာင္း ကိုယ္တလွဲ ့ေမာင္းနဲ ့
တညကုန္သြားပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ေန ့မနက္မွာေတာ့ ရာသီဥတုကလည္းေကာင္း
မနက္ေစာေစာကလည္းျဖစ္ ပင္လယ္ထဲလည္း
ျဖစ္ေနသမို ့ အင္မတန္မွ ေပ်ာ္ရြင္စရာ ခရီးစဥ္တခု
ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ တခုေတာ့ရွိတာေပါ့ေလ
တာဝန္အရ အခန္းေတြ လိုက္စစ္ခ်ိန္မွာေတာ့
အံဖတ္နံ ့့ေတြ ေထာင္းေထာင္းထေနလို ့
ကိုယ္ပါအနံ ့ေျကာင့္ ေရာျပီး မအံမိခင္ ျပန္ေျပးရတာေပါ့။

ေန ့လည္ပိုင္းထိ ေအးေအးေဆးေဆးပါဘဲ။
Hydro Notice လို ့ေခၚတဲ့ မိုးေလဝသ
အေျခအေနကလည္း Fair Weather ပါဘဲ။

ေန ့လည္စာကို ပဲ့ပိုင္းမွာ စုခ်က္ စုစားျပီး
ေန ့လည္ ၂ နာရီေလာက္က စလို ့ မိုးအံုလာျပီး
ေနာက္ပိုင္းမွာ လိွဳင္းလည္း တျဖည္းျဖည္းျကီးလာပါေတာ့တယ္။

အထက္ဌာနကို ပံုမွန္ခ်ိန္ဆက္သြယ္ေတာ့လည္း
ရာသီဥတုထူးျခားျပီး ေဖာက္မေနပါ။
လက္ေတြ ့မွာေတာ့ မဲေမွာင္ျပီး ေလ/မိုး/လွိဳင္း
ပိုပို ဆိုးလာပါျပီ။

ဒါနဲ ့ဘဲ ညေနစာအတြက္ ရသေလာက္စီစဥ္
ပါလာတဲ့ ခရီးသည္ေတြကို ျကိုေဝထားလိုက္ပါတယ္။

Crewေတြကေတာ့ စစ္သားေတြမို ့ျကံုသလိုစားလို ့ရလို ့ပါ။
က်ေနာ့အတြက္ကေတာ့ ညစာအတြက္ ထံုးစံအတိုင္း
က်ေနာ့ရဲ့ လွိဳင္းျကီးရိကၡာပံုစံ က်ြတ္က်ြတ္အိပ္ထဲ
ထမင္း/ဆီ/ဆားနဲ ့ အိမ္က ယူလာတဲ့ ပုဇြန္ေျခာက္ကို
ေရာေမွ ြဇြန္းတပ္ျပီး အိပ္စင္မွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္တာေပါ့။
ဒါဆို လိွဳင္းဘယ္ေလာက္ျကီးျကီး က်ေနာ္ ထမင္းမငတ္ေတာ့ပါဘူး :-) :-) :-)

ေနာက္ပိုင္းမွာ မိုးက ပိုသည္းလာ ေလက ပိုထန္လာ
ပါတယ္။
စီအိုျကီးက ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ပိုတိုးျပီးျပင္ဆင္ျကဖို ့
အေသးစိတ္ညွြန္ျကားပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေပါ့ေလ
ဇရာကို ဘယ္သူမွ မလြန္ဆန္နိုင္ဘူးဆိုသလ္ုိ
ခပ္အိ္ုအို ေရယာဥ္ဟာ ေလဒဏ္ လွိဳင္းဒဏ္ျကားမွာ
အေတာ္ကို ဆိုးဆိုးဝါးဝါး လူးလိမ့္ေနပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္ အားနာစြာနဲ ့ဘဲ အဲ့တုန္းက က်ေနာ္တို ့ေရယာဥ္ရဲ့
အေျခအေနကို ေျပာျပပါ့မယ္။

က်ေနာ္တို ့မွာ ေရယာဥ္ပိုင္ ေရဒါရွိေပမဲ့
အရမ္းေဟာင္းျပီး Gain ေတြက်ေနတာမို ့
ရပဆ လို ့ေခၚတဲ့တပ္ကေန ခဏဌားခဲ့ရတာပါ။
အလားတူ GPS ကလည္း ေခတ္သစ္ အသံုးအေဆာင္
ျဖစ္ေနတဲ့ကာလမို ့ ဌားခဲ့ရတာပါဘဲ။
ေရတပ္သံုး ဆက္သြယ္ေရးစက္ တခုသာပါပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေျပာ႐ရင္ ကုန္းပတ္ကေန စီးဝင္လာတဲ့
မိုးေရ ပင္လယ္ေရေတြက ေအာက္ခန္းထဲေတြအထိ
တစိမ့္စိမ့္ ဝင္လာလို ့ အားလံုး လိုက္သုတ္ေနရတဲ့
အေနအထားျဖစ္ကုန္ပါတယ္။

Crew ကလြဲျပီး က်န္ခရီးသည္မ်ားအားလံုးလည္း
ညစာစားဖို ့ေနေနသာသာ ေမွာက္ကုန္ျကပါျပီ။

ဘာမွ မတတ္နိုင္ ရည္မွန္းခ်က္ေရာက္ဖို ့
ဆက္ေမာင္းရန္သာရွိေတာ့သည္။

စီအိုျကီးေရာ Crew အားလံုးဟာ သတိျကီးျကီးနဲ ့
ေက်ာ္ျဖတ္ေနျကပါတယ္။

ဒီလိုနဲ ့ ည ၁၂ ဝန္းက်င္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္Watch
မဟုတ္ေသးလို ့ အခန္းထဲ ဝင္ျပီး ခဏနားလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ့္ Watch က မနက္ ၄ နာရီမွ ဝင္ရမွာပါ။
လိွဳင္းနဲ ့မို ့ အိပ္စင္ေပၚမွာလည္း လူးလိမ့္ေနပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ၄နာရီထိုးခါနီး Bridge ေပၚတက္
အရင္ Watch ဝင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းသန္းေဇာ္ကို
ေရယာဥ္အေျခအေနေမးျပီး ဆက္ေမာင္းမယ္ေပါ့။

ဒါေပမဲ့ အဲ့ခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းသန္းေဇာ္ေျပာတဲ့စကားက
""""နိဳင္ဇာျကီးရ သေဘၤာက အရမ္းထိန္းရခက္တယ္
ဦးတည္ေျပာင္းရင္လည္း ရာဒါ(ပဲ့)မလိုက္ဘူး
ျပီးေတာ့ သေဘၤာဦးက လိွဳင္းထဲကကို
မထနိုင္ဘူးဟ""""တဲ့။

က်ေနာ္လည္း ေအးေဆးပါဘဲ ေရဒါျကည့္ GPSျကည့္
ေရယာဥ္သံလိုက္ညွြန္းျကည့္ေပါ့။
ေရယာဥ္ကေတာ့ လမ္းေျကာင္းမွန္ေပၚမွာပါဘဲ။
မနက္ေလးနာရီဆိုေတာ့ ျမင္ကြင္းက မလင္းေသးသလို
မိုးေလေျကာင့္လည္း ေမွာင္ေနပါေသးတယ္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဘဲေျပာရမလား ကံေကာင္းတယ္ဘဲ
ေျပာရမလားေတာ့မသိပါဘူး
ေရယာဥ္ရဲ့ ဦးပိုင္းအေျခအေနကို သိခ်င္တာနဲ ့
Floodlight ကို ဖြင့္ျကည့္လိုက္ေတာ့ ေရယာဥ္ရဲ့
ေရွ့ပိုင္းကုန္းပတ္ေပၚမွာ ပင္လယ္ေရက တခ်က္တခ်က္
ေျပးေနျပီး သေဘာဦးက လိွဳင္းထဲ ဝင္လုနီးပါး
ျဖစ္ေနပါျပီ။

ပထမေတာ့ ဘာလဲဟ?????ေပါ့
ေနာက္ေတာ့ ဒီျမင္ကြင္းျကီးက ပံုေသလိုျဖစ္ေနျပီး
လိွဳင္းနဲ ့အတူ သေဘာၤဦး နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီမရွိေတာ့ပါဘူး။
အပိုင္း-၁ မွာ တြဲတင္ထားတဲ့ စစ္ေရယာဥ္ပံုလိုဘဲ
ဖင္ေထာင္ ေခါင္းစိုက္အေနကထားျဖစ္ေနပါတယ္။

အမွန္ဆို ခုအပိုင္း-၂ မွာ ပူးတြဲထားတဲ့ပံုထဲကလို
ဦးက လိွဳင္းကို ရံဖန္ရံခါသာ နိမ့္ဝင္ျပီး
ပံုမွန္အားျဖင့္ လွိဳင္းကို နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္
စီးေနရမွာပါ။

ဒါနဲ ့ သူငယ္ခ်င္းသန္းေဇာ္ကို
"""သူငယ္ခ်င္း မင္းဆက္ေမာင္းထားကြာ
ငါတခ်က္ဆင္းျကည့္လိုက္အံုးမယ္"""ဆိုျပီး

LifeJacket ဝတ္ အေရးအေျကာင္းဆို
အရမ္းသတၱိရွိတဲ့ တပည့္ေက်ာ္ မ်ိဳးလြင္ကို ေရြးေခၚျပီး
ခါးမွာ Life Line တပ္လို ့ ဦးပိုင္းကို မိုးထဲေရထဲ
ခ်ီတက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွ မ်ိဳးလြင္သတၱိေကာင္းပံုေတြ ေရးျပပါ့မယ္။

Lifeline သာေျပာတာပါ။ ဒီမိုးဒီေလနဲ ့ ျပဳတ္က်လည္း
ေသမွာပါဘဲ။

ေရွ့ကို ဒယီဒယိုင္နဲ ့ က်ေနာ္ရယ္ ေဂၚရခါးလူမ်ိဳးစစ္သား
မ်ိဳးလြင္ရယ္ဟာ ေရွ့ဦးပိုင္းကိုေရာက္လို ့
ဓါတ္မီးနဲ ့ထိုးျကည့္လိုက္ေတာ့
ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းျကီးေျကာင့္----------------

ဟာ!!!!!!!!!!သြားျပီ SO ေရ!!!!!!!!!!

အဲ့အသံက မ်ိဳးလြင္ရဲ့ေအာ္သံ
SO ဆိုတာက က်ေနာ့ ရာထူးကို ေခၚတာပါ။

ေစာေစာက ခပ္ေအးေအးျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့စိတ္ေတြလည္း
ျမင္ကြင္းကို ျကည့္ျပီး လန္ ့ျဖန္ ့သြားသလို့ ့ေျကာင္အမ္းအမ္းျကီးလည္း ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

-
-
-

ပံုက စစ္ေရယာဥ္မဟုတ္ပါ။ အလားတူ ျမင္သာေအာင္
ျပထားျခင္းသက္သက္ပါ။