by Naung Taw Lay (Notes) on Saturday, June 1, 2013 at 10:46pm
(၁)
ကလင္ … ကလင္ … ကလင္
ဖုန္းခြက္မွ အသံျမည္ေနေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္သား မည္သူမွ် မကိုင္ၾကေသး။ ကိုေ၀လင္း ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ ဦးသာ ဂ်ာနယ္တုိက္တြင္ ရွိၿပီး ကိုေ၀လင္းက အင္တာနက္ဓာတ္ပံုမ်ား ရွာေနသည္။ ကြန္ပ်ဴတာကိုသာ အာရံုစိုက္လွ်က္ ရွိသည္။ ဂ်ာနယ္တိုက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ တာ၀န္မွာလည္း အင္တာနက္ပိုင္းဆိုင္ရာ အဓိက ျဖစ္သည္။ သတင္းကို စိတ္၀င္စားသည့္တုိင္ သတင္းလုိက္သည္အထိ လုပ္ကိုင္ျခင္း မရွိေသး အပတ္စဥ္ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္မွ်ေရး၍ အြန္လိုင္းတာ၀န္ခံ အျဖစ္လုပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ဖုန္းလာေနပါလွ်က္ မကိုင္လွ်င္ မသင့္ေတာ္ဟု ယူဆၿပီး ကိုေ၀လင္းအား ကိုင္ခုိင္းလုိ႔ မရသည့္ အဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းထကိုင္လုိက္သည္။ ဖုန္းထဲမွ အသံသည္ ျပတ္သားသည္။ မာထန္သည္။
ဟဲလုိ ... ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္လွ်င္ တဖက္မွ
ဂ်ာနယ္တုိက္ကလား ဟု ေမးျမန္း၏။ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာဟု အေျဖေပးၿပီးေနာက္ ေဒၚလာေစ်းက်ျခင္း ႏွင့္ ျမန္မာ ေငြမာျခင္း အေၾကာင္းအရင္း ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဂ်ာနယ္တစ္ခုက သံုးမယ္ေျပာၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးက မထည့္ဖို႔ေျပာတဲ့အတြက္ မထည့္ဘူးလုိ႔ ဆိုတယ္။ အဲဒါကို မင္းတုိ႔ အယ္ဒီတာနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး သံုးခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း သံုးေစခ်င္တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကိုလည္း ရွင္းျပခ်င္တယ္ဟု ဦးေနေ၀မွ ေျပာေနသည္။
ထုိစဥ္က ဂ်ာနယ္မ်ားမွ ထုတ္တင္ စနစ္သို႔ မေရာက္ေသး။ တင္ထုတ္ စနစ္ျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေနၾကရသည္ ျဖစ္ရာ သူ႕ေဆာင္းပါးကို စာေပစိစစ္ေရး တင္အၿပီးမွာ ထုိသုိ႔ ပိတ္ပင္ျခင္း ခံရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္း ေျပာၾကားသည္။
ဦးေနေ၀မွ အယ္ဒီတာနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အယ္ဒီတာမွာလည္း မအား မလပ္ရွိလွသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္း၍ ရမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့ပါမည္ဟု ျပန္လည္ ေျပာဆိုလုိက္ရာ သူ႕ဆီလာရင္ေ၀းမယ္။ တစ္ေနရာမွာ ၾကားခ်ၿပီး ခ်ိန္းလုိက္။ မင္းလည္းထြက္ခဲ့။ ငါလည္း ထြက္ လာခဲ့မယ္ဟု ဆိုၿပီး (၈)မိုင္သုိ႔ ခ်ိန္းဆိုလိုက္သည္။
တစ္ခါမွ အသံဖမ္းစက္(Recorder) မကိုင္ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုေ၀လင္းအား အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ကိုေ၀လင္းက မင္းသြားလုိက္ကြာ ၿပီးရင္ မင္းပဲေရးလုိက္ဟု ဆိုသျဖင့္ သူ႕ဆီမွ Recorder တစ္လံုးယူ၍ ရွစ္မိုင္သုိ႔ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။
ရွစ္မုိင္သုိ႔ေရာက္ေသာ္ သူေစာင့္ကိုယ္ေစာင့္ ျဖစ္ေနသည္။ သူေျပာသည့္ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္မရွိသျဖင့္ စေတြ႕ခါစမွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္အား ဟိန္းေတာ့ ေဟာက္ေတာ့သည္။ ဦးေနေ၀မွ သူပါတီထုတ္စာစဥ္မ်ား ထုတ္ျပ၍ သူ႕ေရးသားထားေသာ ျမန္မာေငြမာျခင္း ႏွင့္ ေဒၚလာေစ်းက်ျခင္း အေၾကာင္းကို ရွင္းလင္းေျပာဆိုေတာ့သည္။ ေဒၚလာေစ်းက်ျခင္းသည္ မ်ားစြာ ထိခိုက္ျခင္း မရွိေၾကာင္း ၊ ေဒၚလာေစ်းက်ျခင္း၏ ေနာက္တြင္ စပါးေစ်းက် ေကာင္းက်မည္။ စပါးေစ်းက်သည့္နည္းတူ ျပည္ပမွ တင္သြင္းေသာ အီလက္ထေရာနစ္ ပစၥည္းမ်ားလည္း လုိက္က်သည္ျဖစ္၍ အားလံုးတေျပးညီလည္ပတ္သည့္ သေဘာကို ရွင္းျပေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ လုိရင္း ကိစၥကို အင္တာဗ်ဴးရာတြင္လည္း ထုိင္မိသည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သီခ်င္းဖြင့္ထားသည္ျဖစ္ရာ ေမးသူကလည္း အသံကုန္ ေျဖသူကလည္း အသံကုန္ ေျဖေနရသည္။ ေဘး၀ိုင္းမွ လူမ်ားပင္ အာေဘာင္အာ ရင္းသံသံျဖင့္ ေျပာဆိုေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၀ိုင္းဘက္သို႔ အာရံုစိုက္လာၾကေတာ့သည္။
(၂)
ထုိမွ တစ္ဆက္တည္းပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတ္ဆက္စကားေျပာၾကရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘုိကေလးသား ၊ သူလည္း ဘုိကေလးသား ျဖစ္ေနသည္။ ထုိမွ အေၾကာင္းဆက္၍ ေျပာၾကရာ ၂၀၁၀ က လမ္းေဘးမွာ တရားစ ေဟာတာ ငါပဲ ဟူေသာ ေျပာဆိုခ်က္ျဖင့္ ဦးေနေ၀မွ သူ႔အလုပ္မွထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးနယ္ပဲထဲကို ၀င္လာပံုကို ရွင္းလင္းေျပာဆိုသည္။ ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ကို မျမင္မိေၾကာင္း ၊ သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးေၾကာင္းလည္း ေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ၂၀၁၀ ၀န္းက်င္တြင္ အင္တာနက္ဆိုင္မွာသာ ရွိေသးေၾကာင္း ၊ မီဒီယာေလာကထဲ စတင္ ေျခခ်မိျခင္း အေၾကာင္းမ်ား ေျပာဆိုရင္း အေတာ္ကို ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သြားသည္။ တဆက္တည္းပင္ မဂၤလာဒုံၿမိဳ႕နယ္အတြင္းတြင္ ျမစ္ဆံုစီမံကိန္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေဟာေျပာပြဲ ရွိသည္ဟု ဆုိကာ ကၽြန္ေတာ့္အား လုိက္ခဲ့ဖုိ႔ ေခၚသြားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ (၈)မိုင္သို႔ လာမည္ဟုဆိုကာ လမ္းစရိတ္ အနည္းငယ္သာ ပါ၏။ သူကပင္ လမ္းစရိတ္ခံ၍ ေခၚသြားျခင္းေၾကာင့္ ျမစ္ဆံုသတင္းတစ္ပုဒ္ ထပ္ရလုိက္ေသးသည္။ ျမစ္ဆံုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပညာရွင္မ်ားက ကန္႔ကြက္ျခင္း လူထုလႈံေဆာ္ပြဲျဖစ္သည္။ မိုးေလ၀သ ပညာရွင္ ဦးထြန္းလြင္ ၊ ဆရာ ကိုတာ ၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပညာရွင္ ဦးျမင့္ေဇာ္ ႏွင့္ ဆရာ စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)တို႔ ေဟာေျပာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ထုိအခ်ိန္မွ စ၍ ပါတီေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးေနေ၀ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သြားၾကရာ ေနာက္ေနာင္ အေရးကိစၥေပၚတုိင္း ဦးေနေ၀မွ ကၽြန္ေတာ့္အား ဆက္သြယ္ေတာ့သည္။ သူေျပာသည္မွာလည္း မီဒီယာအားသည္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ေၾကာင္း ၊ မီဒီယာမ်ားသည္လည္း ရံဖန္ရံခါ ဆက္သြယ္လို႔မလြယ္ေၾကာင္း ၊ တင္ထုတ္ စနစ္ျဖစ္ေနရာ သတင္းမက္ေစ့(message) မ်ားသည္ လုိရင္းကိုမေရာက္ဘဲ ျဖတ္ေတာက္ျခင္းခံရ သည့္အတြက္လည္း ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ပါသင့္သည္မ်ား ပါမလာေၾကာင္း ျဖင့္ေျပာသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ သတင္းေထာက္မ်ားအေနျဖင့္ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာတြင္ ေဖာ္ျပႏိုင္ျခင္းမရွိသည့္တိုင္ အင္တာနက္မွ ပြင့္လင္းစြာ ေရးသားျဖန္႔ေ၀သင့္ေၾကာင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား သင္ျပလုိက္ေလေတာ့သည္။
(၃)
ထုိစဥ္မွ စ၍ အပတ္စဥ္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွ်သာ ျဖစ္ညွစ္ေရးေလ့ရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းမ်ားပါ စေရးလာေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သည္ပင္ အင္တာနက္ဆိုင္တြင္ ေနစဥ္ ႏိုင္ငံေရးစာေပမ်ားကို ဖတ္ရႈ မိရာမွ ဂ်ယ္တိုက္မ်ားတြင္ မိမိေရးလုိသည္မ်ား ေရးႏိုင္မည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္း၍ လက္ရွိအလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ဂ်ာနယ္ တုိက္ကို ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ပညာႏွင့္ကိုယ္ တန္ရာတန္ေၾကးရလိမ့္မည္ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ ထားသည္။
ယခင္က ေဆာင္းပါးမ်ားေရး၍ ဂ်ာနယ္တုိက္သုိ႔ ေပးပို႔ရာ ေဆင္းပါးတစ္ပုဒ္လွ်င္ စာမူခ(၅၀၀)မွ် ရ၏။ ဂ်ာနယ္တုိက္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားၿပီးေနာက္ တိုက္တြင္း ေဆာင္းပါးရွင္ျဖစ္သြားရာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္လွ်င္ စာမူခ (၃၅၀၀)ခန္႔သာ ရေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ဂ်ာနယ္တုိက္အျပင္မထြက္ဘဲ အလုပ္လုပ္ေနရာမွ သတင္း လုိက္ပါရယူခြင့္ကိုပါ ေတာင္းခံလုိက္ေတာ့သည္။ ဂ်ာနယ္တုိက္တြင္လည္း ရွိေစ။ သတင္းလုိက္စရာရွိလွ်င္လည္း ခြင့္ေတာင္းၿပီး လုိက္ႏိုင္သည္ဟူေသာ အမိန္႔ရေတာ့သည္။
ဂ်ာနယ္ေလာကတြင္ သတင္းေထာက္ဦးေရသည္ လက္ခ်ိဳးေရတြက္လုိ႔ ရသည္ျဖစ္ရာ တုိက္တြင္း ေဆာင္းပါးမွ်သာ ေရးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းပါေရးလာသျဖင့္ သတင္းေထာက္အခ်ိဳ႕က မေက်နပ္ခ်င္ၾက။ သတင္း၏ သေဘာတရားကို နားမလည္ဟု ယူဆၾကသည္။ တကယ္လည္း အျပည့္အ၀နားမလည္။ ဘေျခာက္ လံုးမွ်ကိုေတာ့ လူထုဦးလွ၏ စာအုပ္မ်ား ၊ ဆရာေမာင္၀ံသ၏ သတင္းစာပညာ စာအုပ္မ်ားထဲမွ သိထားသည္။ ဆရာေမာင္၀ံသ၏ သတင္းစာပညာစာအုပ္ကိုလည္း ၀ယ္သာထားသည္။ တခါတရံသာဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
(၄)
ဦးေနေ၀ ကၽြန္ေတာ့္ထံထပ္မံ ဆက္သြယ္လာသည္။ ယခုတစ္ခါတြင္ လယ္ယာေျမကိစၥျဖစ္သည္။ မဂၤလာဒံုၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ေရႊနံ႕သာေက်းရြာမွ လယ္သမားမ်ား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနေသာေျမကို သိမ္းယူထားျခင္း ႏွင့္ ပတ္သက္၍ လယ္သမားမ်ားက လက္မွတ္ေရးထုိးတုိင္ၾကားမည္ ျဖစ္ရာ သတင္းလာ ေရာက္ရယူရန္ ႏွင့္ ထိထိမိမိေရးသားရန္ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဦးေနေ၀ႏွင့္ တိုင္ပင္သည္။သိမ္းဆည္းခံထားရသည့္ ျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စတင္ေမးျမန္းသည္။ လယ္သမားမ်ားအား ၿခိန္းေျခာက္သိမ္းဆည္းထားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ေျမယာကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကိုင္တြယ္ရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိသည္။
နံနက္ေစာေစာပင္ ဦးေနေ၀ထံ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားသည္။ လယ္သမားအစံုအလင္စုေ၀း၍ ဦးေနေ၀ မွလယ္သမားထံမွ သိမ္းဆည္းရယူထားပံုကို ရွင္းလင္းေျပာၾကားသည္။ လယ္သမားမ်ားမွာ ေၾကာက္၍ ၿငိမ္ခံခဲ့ရ ေၾကာင္း ဆုိ၍ ျပန္လည္အေရးဆိုမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ၎တို႔လုပ္ကိုင္စားေသာက္လာခဲ့သည့္ အေျခအေနႏွင့္ လက္ရွိ လယ္ေျမအတြင္း ျဖစ္ေပၚေနေသာ ျပႆနာမ်ားကို ေျပာၾကသည္။ လယ္သမားေခါင္းေဆာင္ ဦးေက်ာ္စိန္ျဖစ္သည္။ လယ္ယာေျမမ်ားကို ယခုျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ဥကၠဌႀကီးျဖစ္ေနသူႏွင့္ ခမီးခမတ္ေတာ္ စပ္သူက သိမ္းဆည္းရယူရန္ ႀကိဳးပမ္းပံု။ ႏိုင္ငံေတာ္က သိမ္းဆည္းျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ လယ္သမားမ်ားအား ေျပာဆို၍ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးျဖစ္သူ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္မွ ရယူထားပံု။ လယ္သမားမ်ား အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ သိမ္းဆည္းေၾကာင္း မွန္လွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္ထံ အသနားခံစာတင္ျပပါမည္ဟု ထုိ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ သူေဌးႀကီးအား ျပန္လည္ ေျပာဆိုရာ ခင္ဗ်ားတို႔ႏိုင္ငံေတာ္ထံ အသနားခံစာတင္ လည္း ဖတ္မယ့္သူ မရွိဘူး။ အမိႈက္ပံုးထဲ ေရာက္မွာပဲဟူေသာ ေျပာဆိုမႈမ်ားလည္း ရွိေၾကာင္းျဖင့္ ၾကားသိရ ေတာ့သည္။
လယ္သမားမ်ား ႏွင့္ ဦးေနေ၀ စတင္ဆက္စပ္မိပံုကို ျပန္လည္ၾကားသိရာတြင္ လယ္သမားမ်ားက ၎တို႔လယ္ေျမမ်ား သိမ္းဆည္းခံရမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္မ်ားတြင္ တိုင္စာေရးသားရန္ သြားေရာက္ ေျပာဆိုၾကရာ မည္သူမွ်ေရးသား ေပးျခင္း မရွိသည့္အတြင္ ဦးေနေ၀၏ အိမ္ဆိုင္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာၾကၿပီး အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္သြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေနေ၀အား လယ္သမားမ်ား ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သူမွာ ဆရာ၀န္ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီးသည္။ ဦးဗ်ိဳ႕ဆိုသူ မြန္လယ္သမားႀကီး တစ္ဦးသည္ ေဆးခန္းတြင္ ကုသရင္း ဆရာ၀န္ အား ၎တို႔လယ္ေျမမ်ားသိမ္းဆည္းခံထားရပံုကို ေျပာဆိုမိရာ ဆရာ၀န္က ဦးေနမ်ိဳးေ၀ထံ လမ္းညႊန္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
လယ္သမားမ်ားအေနျဖင့္ ဦးေနေ၀အား သံသယရွိေနၾကသည္။ သူ႕အရင္က လယ္သမားမ်ားကုိ ကူညီမည္ဟု ေျပာဆိုၿပီး မလိမ့္တပတ္လုပ္သြားသည့္ အျဖစ္ႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့၍ ပံုေအာယံုၾကည္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာ ပဲျဖစ္ေနျခင္းသာတည္း။ လယ္သမားမ်ားသည္ ထုိသုိ႔တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ႀကိဳးပမ္းေနၿပီး လယ္ေျမထဲတြင္ ကုမၸဏီတာ၀န္ရွိသူမ်ား၏ မတရားလုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားႏွင့္ တုိက္ရိုက္ရင္ဆိုင္ေနၾကရသည္။ ကုမၸဏီ လံုၿခံဳေရးအဖြဲ႕သည္ ရဲတပ္ဖြဲ႕၀င္မ်ားအလား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည္။ ၎တို႔အေရးေပၚတိုင္း ဦးေနေ၀ ထံဆက္သြယ္ၾကရာ ဦးေနေ၀ကလည္း နီးနီးနားနားျဖစ္သည့္ အားေလွ်ာ္စြာ ကိုယ္တုိင္ကြင္းဆင္း၍ လယ္သ မားအေရး စတင္ေဆာင္ရြက္ေတာ့သည္။
လယ္သမားမ်ား စုေပါင္းလက္မွတ္ထုိးသည့္ေန႔က တျခားဂ်ာနယ္မ်ားမွ သတင္းေထာက္ဟူ၍ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂ်ာနယ္တိုက္မွ ဂ်ာနယ္လစ္ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးေနေ၀ႏွင့္ အတူပါသြား ၿပီး ေနာက္မွ လယ္သမားမ်ားႏွင့္ သေဘာဆႏၵတူသည့္ သူေဌးႏွင့္ သတင္းအယ္ဒီတာ ပါလာသည္။ သူလည္း ေရးခ်င္သလုိေရး။ ကိုယ္လည္း ေရးခ်င္သလုိေရး။ အယ္ဒီတာၾကည့္သံုးလိမ့္မည္ဟုပင္ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ လယ္သမားမ်ား လက္မွတ္ထုိးၿပီး ေမးျမန္းစဥ္တြင္ သတင္းအယ္ဒီတာမွ လယ္သမားမ်ားအေနျဖင့္ လယ္ေျမ ျပန္လည္ရရွိေရးသာ တသံတည္းဆိုရန္ ေျပာဆိုၿပီး အင္တာဗ်ဴးသည္။ သူလည္း အင္တာဗ်ဴးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း အင္တာဗ်ဴးသည္။ ထုိသုိ႔အင္တာဗ်ဴးၿပီး ဦးေနေ၀ႏွင့္ ျပန္လည္တိုင္ပင္ရင္း အတူျပန္လာခဲ့သည္။ ဦးေန ေ၀မွ ဒီကိစၥမွာ လယ္ေျမျပန္ရေရးသာ ေျပာဆိုဖို႔မလြယ္ကူေၾကာင္း ၊ ယခုလယ္သမားမ်ားအား ေငြေပးထား သည္လည္း ရွိေနေၾကာင္း ၊ ေငြေပးသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ကာလတန္ေၾကး မဟုတ္သည့္အတြက္ လယ္သမားမ်ား အေနျဖင့္ လယ္သမားမ်ားအေနျဖင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သံုးသပ္ေျပာဆို သည္။ သူ႕အေနျဖင့္ အႀကံျပဳလုိသည္မွာ သတင္းျပန္လည္ ေရးသားရာတြင္ “လယ္သမားမ်ား၏ နစ္နာမႈ အတြက္ လယ္ယာေျမမ်ားကို ကာလေပါက္ေစ်းေပးေခ်ျခင္း အားျဖင့္ ရယူသင့္ေၾကာင္း ၊ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ သိမ္းဆည္းရယူရန္ မသင့္ေၾကာင္း ၊ ဥပေဒအရ လယ္ေျမမ်ားကို ႏုိင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းမွ အပ ပုဂၢလိက အက်ိဳးစီး ပြားအတြက္ သိမ္းဆည္းခြင့္ မရွိေၾကာင္းျဖင့္” သံုးသပ္ေရးသား ရန္ အႀကံျပဳသည္။
သူ႕အေနျဖင့္ အႀကံျပဳျခင္းသာ ျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္အေတြးအျမင္အတုိင္းသာ ေရးသားရန္ ေျပာဆိုလုိက္ေသး သည္။ သတင္းေဆာင္းပါး ပံုစံမ်ိဳးျပန္လည္ေရးသားရာတြင္ ဦးေနေ၀ေထာက္ျပေသာ အခ်က္မ်ား အပါအ၀င္ လယ္ယာေျမကို မဟားတရား သိမ္းဆည္းထားပံုကို ၿခံဳငံုေရးသားလုိက္ေတာ့သည္။ ထိုအပတ္ ဂ်ာနယ္ထြက္ ရက္တြင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးမွဴးမွာ ဂ်ာနယ္တုိက္တြင္ မရွိ။ ေနျပည္ေတာ္သုိ႔ ေရာက္ရွိေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးသားထားသည္ေလး ပါပါ့မလား စိုးတထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနရာမွ ေဖာ္ျပျခင္း ခံရသည္။
ဤသည္ကား ေဇကမၻာ ႏွင့္ ေရႊနံ႕သာ လယ္သမားမ်ား ျပႆနာအစျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စတင္ ကၽြမ္း၀င္ေသာ လယ္ယာေျမသိမ္းဆည္းခံရမႈ ျပႆနာျဖစ္ေလသည္။ ထုိသုိ႔ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာတြင္ ပါရွိၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ဦးေ၀မွမွ ၎၏ ပါတီစာစဥ္ Diversity (ဒုိင္ဗားစတီး)တြင္ ေဇကမၻာ ႏွင့္ ေရႊနံ႕သာလယ္သမား မ်ား ျပႆနာကို လယ္သမားတစ္ဦးခ်င္းစီႏွင့္ ေမးျမန္း၍ သံုးသပ္ေရးသား ျဖန္႔ေ၀လုိက္ေတာ့သည္။ စတင္ကိုင္ တြယ္မိေသာ လယ္ယာေျမျပႆနာအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ ေဖာ္ျပေရးသားအပ္ပါသည္။
(ေျမႀကီး ႏွင့္ ျပည္သူ အပိုင္း(၁)ျဖစ္ပါသည္။ဆက္လက္ေရးသား ေဖာ္ျပပါမည္။)
ေနာင္ေတာ္ေလး (ဘိုကေလး)
ကလင္ … ကလင္ … ကလင္
ဖုန္းခြက္မွ အသံျမည္ေနေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္သား မည္သူမွ် မကိုင္ၾကေသး။ ကိုေ၀လင္း ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ ဦးသာ ဂ်ာနယ္တုိက္တြင္ ရွိၿပီး ကိုေ၀လင္းက အင္တာနက္ဓာတ္ပံုမ်ား ရွာေနသည္။ ကြန္ပ်ဴတာကိုသာ အာရံုစိုက္လွ်က္ ရွိသည္။ ဂ်ာနယ္တိုက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ တာ၀န္မွာလည္း အင္တာနက္ပိုင္းဆိုင္ရာ အဓိက ျဖစ္သည္။ သတင္းကို စိတ္၀င္စားသည့္တုိင္ သတင္းလုိက္သည္အထိ လုပ္ကိုင္ျခင္း မရွိေသး အပတ္စဥ္ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္မွ်ေရး၍ အြန္လိုင္းတာ၀န္ခံ အျဖစ္လုပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ဖုန္းလာေနပါလွ်က္ မကိုင္လွ်င္ မသင့္ေတာ္ဟု ယူဆၿပီး ကိုေ၀လင္းအား ကိုင္ခုိင္းလုိ႔ မရသည့္ အဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းထကိုင္လုိက္သည္။ ဖုန္းထဲမွ အသံသည္ ျပတ္သားသည္။ မာထန္သည္။
ဟဲလုိ ... ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္လွ်င္ တဖက္မွ
ဂ်ာနယ္တုိက္ကလား ဟု ေမးျမန္း၏။ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာဟု အေျဖေပးၿပီးေနာက္ ေဒၚလာေစ်းက်ျခင္း ႏွင့္ ျမန္မာ ေငြမာျခင္း အေၾကာင္းအရင္း ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဂ်ာနယ္တစ္ခုက သံုးမယ္ေျပာၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးက မထည့္ဖို႔ေျပာတဲ့အတြက္ မထည့္ဘူးလုိ႔ ဆိုတယ္။ အဲဒါကို မင္းတုိ႔ အယ္ဒီတာနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး သံုးခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း သံုးေစခ်င္တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကိုလည္း ရွင္းျပခ်င္တယ္ဟု ဦးေနေ၀မွ ေျပာေနသည္။
ထုိစဥ္က ဂ်ာနယ္မ်ားမွ ထုတ္တင္ စနစ္သို႔ မေရာက္ေသး။ တင္ထုတ္ စနစ္ျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေနၾကရသည္ ျဖစ္ရာ သူ႕ေဆာင္းပါးကို စာေပစိစစ္ေရး တင္အၿပီးမွာ ထုိသုိ႔ ပိတ္ပင္ျခင္း ခံရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္း ေျပာၾကားသည္။
ဦးေနေ၀မွ အယ္ဒီတာနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အယ္ဒီတာမွာလည္း မအား မလပ္ရွိလွသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္း၍ ရမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့ပါမည္ဟု ျပန္လည္ ေျပာဆိုလုိက္ရာ သူ႕ဆီလာရင္ေ၀းမယ္။ တစ္ေနရာမွာ ၾကားခ်ၿပီး ခ်ိန္းလုိက္။ မင္းလည္းထြက္ခဲ့။ ငါလည္း ထြက္ လာခဲ့မယ္ဟု ဆိုၿပီး (၈)မိုင္သုိ႔ ခ်ိန္းဆိုလိုက္သည္။
တစ္ခါမွ အသံဖမ္းစက္(Recorder) မကိုင္ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုေ၀လင္းအား အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ကိုေ၀လင္းက မင္းသြားလုိက္ကြာ ၿပီးရင္ မင္းပဲေရးလုိက္ဟု ဆိုသျဖင့္ သူ႕ဆီမွ Recorder တစ္လံုးယူ၍ ရွစ္မိုင္သုိ႔ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။
ရွစ္မုိင္သုိ႔ေရာက္ေသာ္ သူေစာင့္ကိုယ္ေစာင့္ ျဖစ္ေနသည္။ သူေျပာသည့္ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္မရွိသျဖင့္ စေတြ႕ခါစမွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္အား ဟိန္းေတာ့ ေဟာက္ေတာ့သည္။ ဦးေနေ၀မွ သူပါတီထုတ္စာစဥ္မ်ား ထုတ္ျပ၍ သူ႕ေရးသားထားေသာ ျမန္မာေငြမာျခင္း ႏွင့္ ေဒၚလာေစ်းက်ျခင္း အေၾကာင္းကို ရွင္းလင္းေျပာဆိုေတာ့သည္။ ေဒၚလာေစ်းက်ျခင္းသည္ မ်ားစြာ ထိခိုက္ျခင္း မရွိေၾကာင္း ၊ ေဒၚလာေစ်းက်ျခင္း၏ ေနာက္တြင္ စပါးေစ်းက် ေကာင္းက်မည္။ စပါးေစ်းက်သည့္နည္းတူ ျပည္ပမွ တင္သြင္းေသာ အီလက္ထေရာနစ္ ပစၥည္းမ်ားလည္း လုိက္က်သည္ျဖစ္၍ အားလံုးတေျပးညီလည္ပတ္သည့္ သေဘာကို ရွင္းျပေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ လုိရင္း ကိစၥကို အင္တာဗ်ဴးရာတြင္လည္း ထုိင္မိသည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သီခ်င္းဖြင့္ထားသည္ျဖစ္ရာ ေမးသူကလည္း အသံကုန္ ေျဖသူကလည္း အသံကုန္ ေျဖေနရသည္။ ေဘး၀ိုင္းမွ လူမ်ားပင္ အာေဘာင္အာ ရင္းသံသံျဖင့္ ေျပာဆိုေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၀ိုင္းဘက္သို႔ အာရံုစိုက္လာၾကေတာ့သည္။
(၂)
ထုိမွ တစ္ဆက္တည္းပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတ္ဆက္စကားေျပာၾကရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘုိကေလးသား ၊ သူလည္း ဘုိကေလးသား ျဖစ္ေနသည္။ ထုိမွ အေၾကာင္းဆက္၍ ေျပာၾကရာ ၂၀၁၀ က လမ္းေဘးမွာ တရားစ ေဟာတာ ငါပဲ ဟူေသာ ေျပာဆိုခ်က္ျဖင့္ ဦးေနေ၀မွ သူ႔အလုပ္မွထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးနယ္ပဲထဲကို ၀င္လာပံုကို ရွင္းလင္းေျပာဆိုသည္။ ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ကို မျမင္မိေၾကာင္း ၊ သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးေၾကာင္းလည္း ေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ၂၀၁၀ ၀န္းက်င္တြင္ အင္တာနက္ဆိုင္မွာသာ ရွိေသးေၾကာင္း ၊ မီဒီယာေလာကထဲ စတင္ ေျခခ်မိျခင္း အေၾကာင္းမ်ား ေျပာဆိုရင္း အေတာ္ကို ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သြားသည္။ တဆက္တည္းပင္ မဂၤလာဒုံၿမိဳ႕နယ္အတြင္းတြင္ ျမစ္ဆံုစီမံကိန္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေဟာေျပာပြဲ ရွိသည္ဟု ဆုိကာ ကၽြန္ေတာ့္အား လုိက္ခဲ့ဖုိ႔ ေခၚသြားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ (၈)မိုင္သို႔ လာမည္ဟုဆိုကာ လမ္းစရိတ္ အနည္းငယ္သာ ပါ၏။ သူကပင္ လမ္းစရိတ္ခံ၍ ေခၚသြားျခင္းေၾကာင့္ ျမစ္ဆံုသတင္းတစ္ပုဒ္ ထပ္ရလုိက္ေသးသည္။ ျမစ္ဆံုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပညာရွင္မ်ားက ကန္႔ကြက္ျခင္း လူထုလႈံေဆာ္ပြဲျဖစ္သည္။ မိုးေလ၀သ ပညာရွင္ ဦးထြန္းလြင္ ၊ ဆရာ ကိုတာ ၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပညာရွင္ ဦးျမင့္ေဇာ္ ႏွင့္ ဆရာ စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)တို႔ ေဟာေျပာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ထုိအခ်ိန္မွ စ၍ ပါတီေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးေနေ၀ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သြားၾကရာ ေနာက္ေနာင္ အေရးကိစၥေပၚတုိင္း ဦးေနေ၀မွ ကၽြန္ေတာ့္အား ဆက္သြယ္ေတာ့သည္။ သူေျပာသည္မွာလည္း မီဒီယာအားသည္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ေၾကာင္း ၊ မီဒီယာမ်ားသည္လည္း ရံဖန္ရံခါ ဆက္သြယ္လို႔မလြယ္ေၾကာင္း ၊ တင္ထုတ္ စနစ္ျဖစ္ေနရာ သတင္းမက္ေစ့(message) မ်ားသည္ လုိရင္းကိုမေရာက္ဘဲ ျဖတ္ေတာက္ျခင္းခံရ သည့္အတြက္လည္း ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ပါသင့္သည္မ်ား ပါမလာေၾကာင္း ျဖင့္ေျပာသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ သတင္းေထာက္မ်ားအေနျဖင့္ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာတြင္ ေဖာ္ျပႏိုင္ျခင္းမရွိသည့္တိုင္ အင္တာနက္မွ ပြင့္လင္းစြာ ေရးသားျဖန္႔ေ၀သင့္ေၾကာင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား သင္ျပလုိက္ေလေတာ့သည္။
(၃)
ထုိစဥ္မွ စ၍ အပတ္စဥ္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွ်သာ ျဖစ္ညွစ္ေရးေလ့ရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းမ်ားပါ စေရးလာေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သည္ပင္ အင္တာနက္ဆိုင္တြင္ ေနစဥ္ ႏိုင္ငံေရးစာေပမ်ားကို ဖတ္ရႈ မိရာမွ ဂ်ယ္တိုက္မ်ားတြင္ မိမိေရးလုိသည္မ်ား ေရးႏိုင္မည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္း၍ လက္ရွိအလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ဂ်ာနယ္ တုိက္ကို ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ပညာႏွင့္ကိုယ္ တန္ရာတန္ေၾကးရလိမ့္မည္ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ ထားသည္။
ယခင္က ေဆာင္းပါးမ်ားေရး၍ ဂ်ာနယ္တုိက္သုိ႔ ေပးပို႔ရာ ေဆင္းပါးတစ္ပုဒ္လွ်င္ စာမူခ(၅၀၀)မွ် ရ၏။ ဂ်ာနယ္တုိက္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားၿပီးေနာက္ တိုက္တြင္း ေဆာင္းပါးရွင္ျဖစ္သြားရာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္လွ်င္ စာမူခ (၃၅၀၀)ခန္႔သာ ရေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ဂ်ာနယ္တုိက္အျပင္မထြက္ဘဲ အလုပ္လုပ္ေနရာမွ သတင္း လုိက္ပါရယူခြင့္ကိုပါ ေတာင္းခံလုိက္ေတာ့သည္။ ဂ်ာနယ္တုိက္တြင္လည္း ရွိေစ။ သတင္းလုိက္စရာရွိလွ်င္လည္း ခြင့္ေတာင္းၿပီး လုိက္ႏိုင္သည္ဟူေသာ အမိန္႔ရေတာ့သည္။
ဂ်ာနယ္ေလာကတြင္ သတင္းေထာက္ဦးေရသည္ လက္ခ်ိဳးေရတြက္လုိ႔ ရသည္ျဖစ္ရာ တုိက္တြင္း ေဆာင္းပါးမွ်သာ ေရးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းပါေရးလာသျဖင့္ သတင္းေထာက္အခ်ိဳ႕က မေက်နပ္ခ်င္ၾက။ သတင္း၏ သေဘာတရားကို နားမလည္ဟု ယူဆၾကသည္။ တကယ္လည္း အျပည့္အ၀နားမလည္။ ဘေျခာက္ လံုးမွ်ကိုေတာ့ လူထုဦးလွ၏ စာအုပ္မ်ား ၊ ဆရာေမာင္၀ံသ၏ သတင္းစာပညာ စာအုပ္မ်ားထဲမွ သိထားသည္။ ဆရာေမာင္၀ံသ၏ သတင္းစာပညာစာအုပ္ကိုလည္း ၀ယ္သာထားသည္။ တခါတရံသာဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
(၄)
ဦးေနေ၀ ကၽြန္ေတာ့္ထံထပ္မံ ဆက္သြယ္လာသည္။ ယခုတစ္ခါတြင္ လယ္ယာေျမကိစၥျဖစ္သည္။ မဂၤလာဒံုၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ေရႊနံ႕သာေက်းရြာမွ လယ္သမားမ်ား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနေသာေျမကို သိမ္းယူထားျခင္း ႏွင့္ ပတ္သက္၍ လယ္သမားမ်ားက လက္မွတ္ေရးထုိးတုိင္ၾကားမည္ ျဖစ္ရာ သတင္းလာ ေရာက္ရယူရန္ ႏွင့္ ထိထိမိမိေရးသားရန္ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဦးေနေ၀ႏွင့္ တိုင္ပင္သည္။သိမ္းဆည္းခံထားရသည့္ ျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စတင္ေမးျမန္းသည္။ လယ္သမားမ်ားအား ၿခိန္းေျခာက္သိမ္းဆည္းထားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ေျမယာကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကိုင္တြယ္ရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိသည္။
နံနက္ေစာေစာပင္ ဦးေနေ၀ထံ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားသည္။ လယ္သမားအစံုအလင္စုေ၀း၍ ဦးေနေ၀ မွလယ္သမားထံမွ သိမ္းဆည္းရယူထားပံုကို ရွင္းလင္းေျပာၾကားသည္။ လယ္သမားမ်ားမွာ ေၾကာက္၍ ၿငိမ္ခံခဲ့ရ ေၾကာင္း ဆုိ၍ ျပန္လည္အေရးဆိုမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ၎တို႔လုပ္ကိုင္စားေသာက္လာခဲ့သည့္ အေျခအေနႏွင့္ လက္ရွိ လယ္ေျမအတြင္း ျဖစ္ေပၚေနေသာ ျပႆနာမ်ားကို ေျပာၾကသည္။ လယ္သမားေခါင္းေဆာင္ ဦးေက်ာ္စိန္ျဖစ္သည္။ လယ္ယာေျမမ်ားကို ယခုျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ဥကၠဌႀကီးျဖစ္ေနသူႏွင့္ ခမီးခမတ္ေတာ္ စပ္သူက သိမ္းဆည္းရယူရန္ ႀကိဳးပမ္းပံု။ ႏိုင္ငံေတာ္က သိမ္းဆည္းျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ လယ္သမားမ်ားအား ေျပာဆို၍ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးျဖစ္သူ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္မွ ရယူထားပံု။ လယ္သမားမ်ား အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ သိမ္းဆည္းေၾကာင္း မွန္လွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္ထံ အသနားခံစာတင္ျပပါမည္ဟု ထုိ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ သူေဌးႀကီးအား ျပန္လည္ ေျပာဆိုရာ ခင္ဗ်ားတို႔ႏိုင္ငံေတာ္ထံ အသနားခံစာတင္ လည္း ဖတ္မယ့္သူ မရွိဘူး။ အမိႈက္ပံုးထဲ ေရာက္မွာပဲဟူေသာ ေျပာဆိုမႈမ်ားလည္း ရွိေၾကာင္းျဖင့္ ၾကားသိရ ေတာ့သည္။
လယ္သမားမ်ား ႏွင့္ ဦးေနေ၀ စတင္ဆက္စပ္မိပံုကို ျပန္လည္ၾကားသိရာတြင္ လယ္သမားမ်ားက ၎တို႔လယ္ေျမမ်ား သိမ္းဆည္းခံရမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္မ်ားတြင္ တိုင္စာေရးသားရန္ သြားေရာက္ ေျပာဆိုၾကရာ မည္သူမွ်ေရးသား ေပးျခင္း မရွိသည့္အတြင္ ဦးေနေ၀၏ အိမ္ဆိုင္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာၾကၿပီး အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္သြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေနေ၀အား လယ္သမားမ်ား ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သူမွာ ဆရာ၀န္ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီးသည္။ ဦးဗ်ိဳ႕ဆိုသူ မြန္လယ္သမားႀကီး တစ္ဦးသည္ ေဆးခန္းတြင္ ကုသရင္း ဆရာ၀န္ အား ၎တို႔လယ္ေျမမ်ားသိမ္းဆည္းခံထားရပံုကို ေျပာဆိုမိရာ ဆရာ၀န္က ဦးေနမ်ိဳးေ၀ထံ လမ္းညႊန္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
လယ္သမားမ်ားအေနျဖင့္ ဦးေနေ၀အား သံသယရွိေနၾကသည္။ သူ႕အရင္က လယ္သမားမ်ားကုိ ကူညီမည္ဟု ေျပာဆိုၿပီး မလိမ့္တပတ္လုပ္သြားသည့္ အျဖစ္ႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့၍ ပံုေအာယံုၾကည္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာ ပဲျဖစ္ေနျခင္းသာတည္း။ လယ္သမားမ်ားသည္ ထုိသုိ႔တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ႀကိဳးပမ္းေနၿပီး လယ္ေျမထဲတြင္ ကုမၸဏီတာ၀န္ရွိသူမ်ား၏ မတရားလုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားႏွင့္ တုိက္ရိုက္ရင္ဆိုင္ေနၾကရသည္။ ကုမၸဏီ လံုၿခံဳေရးအဖြဲ႕သည္ ရဲတပ္ဖြဲ႕၀င္မ်ားအလား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည္။ ၎တို႔အေရးေပၚတိုင္း ဦးေနေ၀ ထံဆက္သြယ္ၾကရာ ဦးေနေ၀ကလည္း နီးနီးနားနားျဖစ္သည့္ အားေလွ်ာ္စြာ ကိုယ္တုိင္ကြင္းဆင္း၍ လယ္သ မားအေရး စတင္ေဆာင္ရြက္ေတာ့သည္။
လယ္သမားမ်ား စုေပါင္းလက္မွတ္ထုိးသည့္ေန႔က တျခားဂ်ာနယ္မ်ားမွ သတင္းေထာက္ဟူ၍ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂ်ာနယ္တိုက္မွ ဂ်ာနယ္လစ္ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးေနေ၀ႏွင့္ အတူပါသြား ၿပီး ေနာက္မွ လယ္သမားမ်ားႏွင့္ သေဘာဆႏၵတူသည့္ သူေဌးႏွင့္ သတင္းအယ္ဒီတာ ပါလာသည္။ သူလည္း ေရးခ်င္သလုိေရး။ ကိုယ္လည္း ေရးခ်င္သလုိေရး။ အယ္ဒီတာၾကည့္သံုးလိမ့္မည္ဟုပင္ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ လယ္သမားမ်ား လက္မွတ္ထုိးၿပီး ေမးျမန္းစဥ္တြင္ သတင္းအယ္ဒီတာမွ လယ္သမားမ်ားအေနျဖင့္ လယ္ေျမ ျပန္လည္ရရွိေရးသာ တသံတည္းဆိုရန္ ေျပာဆိုၿပီး အင္တာဗ်ဴးသည္။ သူလည္း အင္တာဗ်ဴးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း အင္တာဗ်ဴးသည္။ ထုိသုိ႔အင္တာဗ်ဴးၿပီး ဦးေနေ၀ႏွင့္ ျပန္လည္တိုင္ပင္ရင္း အတူျပန္လာခဲ့သည္။ ဦးေန ေ၀မွ ဒီကိစၥမွာ လယ္ေျမျပန္ရေရးသာ ေျပာဆိုဖို႔မလြယ္ကူေၾကာင္း ၊ ယခုလယ္သမားမ်ားအား ေငြေပးထား သည္လည္း ရွိေနေၾကာင္း ၊ ေငြေပးသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ကာလတန္ေၾကး မဟုတ္သည့္အတြက္ လယ္သမားမ်ား အေနျဖင့္ လယ္သမားမ်ားအေနျဖင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သံုးသပ္ေျပာဆို သည္။ သူ႕အေနျဖင့္ အႀကံျပဳလုိသည္မွာ သတင္းျပန္လည္ ေရးသားရာတြင္ “လယ္သမားမ်ား၏ နစ္နာမႈ အတြက္ လယ္ယာေျမမ်ားကို ကာလေပါက္ေစ်းေပးေခ်ျခင္း အားျဖင့္ ရယူသင့္ေၾကာင္း ၊ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ သိမ္းဆည္းရယူရန္ မသင့္ေၾကာင္း ၊ ဥပေဒအရ လယ္ေျမမ်ားကို ႏုိင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းမွ အပ ပုဂၢလိက အက်ိဳးစီး ပြားအတြက္ သိမ္းဆည္းခြင့္ မရွိေၾကာင္းျဖင့္” သံုးသပ္ေရးသား ရန္ အႀကံျပဳသည္။
သူ႕အေနျဖင့္ အႀကံျပဳျခင္းသာ ျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္အေတြးအျမင္အတုိင္းသာ ေရးသားရန္ ေျပာဆိုလုိက္ေသး သည္။ သတင္းေဆာင္းပါး ပံုစံမ်ိဳးျပန္လည္ေရးသားရာတြင္ ဦးေနေ၀ေထာက္ျပေသာ အခ်က္မ်ား အပါအ၀င္ လယ္ယာေျမကို မဟားတရား သိမ္းဆည္းထားပံုကို ၿခံဳငံုေရးသားလုိက္ေတာ့သည္။ ထိုအပတ္ ဂ်ာနယ္ထြက္ ရက္တြင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးမွဴးမွာ ဂ်ာနယ္တုိက္တြင္ မရွိ။ ေနျပည္ေတာ္သုိ႔ ေရာက္ရွိေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးသားထားသည္ေလး ပါပါ့မလား စိုးတထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနရာမွ ေဖာ္ျပျခင္း ခံရသည္။
ဤသည္ကား ေဇကမၻာ ႏွင့္ ေရႊနံ႕သာ လယ္သမားမ်ား ျပႆနာအစျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စတင္ ကၽြမ္း၀င္ေသာ လယ္ယာေျမသိမ္းဆည္းခံရမႈ ျပႆနာျဖစ္ေလသည္။ ထုိသုိ႔ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာတြင္ ပါရွိၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ဦးေ၀မွမွ ၎၏ ပါတီစာစဥ္ Diversity (ဒုိင္ဗားစတီး)တြင္ ေဇကမၻာ ႏွင့္ ေရႊနံ႕သာလယ္သမား မ်ား ျပႆနာကို လယ္သမားတစ္ဦးခ်င္းစီႏွင့္ ေမးျမန္း၍ သံုးသပ္ေရးသား ျဖန္႔ေ၀လုိက္ေတာ့သည္။ စတင္ကိုင္ တြယ္မိေသာ လယ္ယာေျမျပႆနာအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ ေဖာ္ျပေရးသားအပ္ပါသည္။
(ေျမႀကီး ႏွင့္ ျပည္သူ အပိုင္း(၁)ျဖစ္ပါသည္။ဆက္လက္ေရးသား ေဖာ္ျပပါမည္။)
ေနာင္ေတာ္ေလး (ဘိုကေလး)