Image may be NSFW.
Clik here to view.
မုိးရြာေနတဲ့ညတစ္ညမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ။
အိမ္မွာလည္း ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ဒီၾကားထဲ မမွန္တဲ့မီးက ျပတ္သြားေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕အေဖာ္ ဖေယာင္းတုိင္ေလးထြန္းၿပီး မုိးေအးေအးနဲ႔ ေဆာင္ၿခံဳေကြးေနလုိက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မုိးခ်ိန္းသံေတြ၊ ေလတုိက္သံေတြေၾကာင့္ နည္းနည္းေၾကာက္စိတ္ ၀င္လာမိေတာ့ေပါ့ေလ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ထားတဲ့ စာေလးတစ္ခုကုိ ျဖတ္ခနဲသတိရမိလုိက္တယ္။
“ Only one but lion ”
“ တစ္ေကာင္ထဲ ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့ ”
ဟုတ္တယ္ ငါတစ္ေယာက္ထဲ။ ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့။ မေၾကာက္ဘူး၊ ရဲရင့္တယ္ကြဆုိၿပီး စာေလးတစ္ေၾကာင္း အေတြးေလးတစ္ခုေၾကာင့္ ေၾကာက္စိတ္ေလးေတြေျပသြားတယ္။ အဲဒီညကုိ ျဖတ္သန္းႏုိင္ခဲ့တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္၀င္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္လာတယ္။ အလုပ္ကလည္း မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳး၊ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ခြဲခြဲေနရတဲ့ အလုပ္။
လျပည့္ည။ လႀကီးကလည္း ထိန္လုိ႔။ တစ္ေယာက္တည္း။ အေဖာ္ေတြကလည္း ေလွ်ာက္သြားေနၾကတယ္။ လြမ္းရမယ့္ခ်စ္သူကလည္းမရွိ(အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက) ။ တစ္ေယာက္တည္း ေတာ္ေတာ့ကုိပ်င္းလာတယ္။ အိပ္ရေကာင္းမလား။ ေလွ်ာက္သြားရရင္းေကာင္းမလား။ ဘယ္လုိမွန္းကုိမသိဘူး စိတ္ကရုိးတုိးရြတနဲ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ..
အေပၚက စာေလးကုိျပန္သတိရမိတယ္။
တစ္ေယာက္ထဲ ျခေသၤ့ကြ။ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ အင္း တစ္ေယာက္ထဲဆုိေတာ့ ေျခေသၤ့လည္း ပ်င္းလာတာေပါ့။
ဟုတ္တယ္ ေနရာေဒသ၊ အခ်ိန္၊ အသက္အရြယ္လုိက္ၿပီး အသိ၊ အေတြးေလးေတြက ေျပာင္းေျပာင္းလာတယ္။ အင္းဟာသေလးတစ္ခုသတိရမိရဲ႕။
မိန္းမမရခင္တုန္းက(ခ်စ္သူဘ၀တုန္းက) သူကအလွဆုံးလုိ႔ျမင္တယ္။ က်န္တဲ့သူက ဖြဲ၊ ဆန္ကြဲပဲ။
အဲရလည္းၿပီးေရာ သူကလႊဲရင္ အကုန္လွတယ္လုိ႔ျမင္ေရာ။ အိမ္ကမိန္းမႀကီး ဆန္ကြဲအမွတ္နျပ ေထာင္းျပစ္ခ်င္လာတယ္။(ဟုတ္လားမသိဘူး)။
ဒီလုိ ဒီလုိ အျမင္ကလုိက္လုိက္ေျပာင္းေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္ စားလုိက္တာပဲ။ ဘာျဖစ္လဲ။ ဟင္းေကာင္းရင္ ဗုိက္ကားေအာင္ဆြဲတယ္။ ဟင္းမေအာင္းရင္ေတာ့ မိဘကုိဂ်ီၾကတယ္။ မိန္းမရရင္ မိန္းမကုိ ေျပာဆုိတယ္။
ေဟာ ရဟန္းခံေတာ့ ထမင္းတစ္လုတ္စားဖုိ႔ ဆင္ခ်င္ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘာအတြက္ ထမင္းစားတာလဲ။ လွဖုိ႔လား၊ ၀ဖုိ႔လား။ ကာမဂုဏ္မီွ၀ဲဖုိ႔လား။ အျမင္ခ်င္းကြာသြားတယ္။ အေတြးခ်င္းကြာသြားတယ္။ အသိခ်င္းကြာသြားတယ္။
ေကာင္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ေကာင္းေသာအသိနဲ႔ ဒုိင္းနမုိက္ကုိ တီထြင္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ လက္နက္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကမၻာက လူသားေတြ စစ္ခင္းေနၾကတယ္။
လူေတြရဲ႕ အသိတစ္ခ်က္ကြာသြားတာနဲ႔ ေအာင္လုံးေျပာင္းလဲသြားတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သိဒိၶတၳမင္းသားဘ၀က သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္းဆုိတဲ့ နိမိတ္ႀကီးေလးပါးျမင္ခဲ့တယ္။
လူ႔ေလာကႀကီးရဲ႕ ဆင္းရဲေၾကာင္း၊ ေသေၾကာင္းေတြကုိ ေတြးမိတယ္။ အေတြးေလးတစ္ခ်က္ကေန အသိတစ္ခု ၀င္ၿပီး သားမယား၊ စည္းစိမ္ဥစၥာကုိစြန္႔လုိ႔ ေတာထြက္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူအုိဆုိလည္း မျမင္ခ်င္အဆုံး၊ သူနာဆုိလည္း လွဴခ်င္လွဴလုိက္ေသး၊ သူေသဆုိရင္လည္း “မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္”လ ုိ႔ ခပ္တည္တည္ရြတ္ေသးတယ္။
ဒုလႅဘကေတာ့ ယၾကာေခ်သလုိလုိ၊ အျပစ္ေခ်သလုိလုိနဲ႔ ႏွစ္သစ္ကူးလုိမ်ိဳးမွာဆုိ ေကာက္၀င္လုိက္၊ ထြက္လုိက္လုပ္ေနၾကေသးတယ္။
ဒါဆုိ သံသရာကလႊတ္ေၾကာင္း၊ ဒုကၡဆင္းရဲေၾကာင္းေတြ ေတြးမိၿပီး မယားနဲ႔ သား၊ ပစၥည္းစြန္႔ပါလား။
“ ဘာေျပာတယ္ မယားထိဓားၾကည့္ကြ။ ဥစၥာေစာင့္ျဖစ္ပါေစ နဖူးကေခၽြး၊ ေျခမက်ေအာင္ရွာထားရတယ္ စြန္႔မလားကြ”။
အေတြးေတြ…အေတြးေတြ..။ အေတြးေတြေၾကာင့္ အသိေတြျဖစ္ေနတယ္။
ေကာင္းေသာအေတြးေတြေၾကာင့္ ေကာင္းေသာအသိေတြျဖစ္မယ္။
“စိတ္တစ္ခုယုတ္ကုိးဆယ္”တဲ့။ “တစ္စကၠန္႔အတြင္းမွာ စိတ္ေပါင္းမ်ားစြာျဖစ္ေနတယ္”
ျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ၾကဘူး။ အေတြးေတြကုိ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ၾကဘူး။
ဒီၾကားထဲ ေျပာေသးတယ္..“ တရားအားထုတ္တယ္ဆုိတာ ေတာထြက္မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ထုိင္ေနရင္းနဲ႔လည္း အားထုတ္လုိ႔ရပါတယ္” တဲ့။
ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္လုပ္ရင္းအားထုတ္ရေအာင္ ကုိယ္က သမာဓိေတြေကာင္းေနၿပီလား။
အာရုံဆုိတာရွိေသးတယ္။ မေကာင္းတဲ့အာရုံ၊ မထိေတြ႕၊ မက်င္လည္၊ မခံစားသင့္တဲ့ အာရုံၾကားမွာ တရားအားထုတ္တယ္ကြာ၊ တရားအားရုံေကာင္းရဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ကူပါဘူး။
စိတ္ၿငိမ္းေသာအရပ္မွ တစ္ေယာက္ထဲ အားထုတ္ရင္ေတာင္ စိတ္က ဟုိလႊင့္ ဒီလႊင့္လႊင့္တတ္ေသးတာ။
ဒီေတာ့ ေနရေဒသ(အာရုံ)ကလည္း အျမင္ေတြ၊ အသိေတြကုိ ကြားျခားေစႏုိင္ပါတယ္။ ေျပာင္းလဲသြားေစႏုိင္ပါတယ္။
အသက္အရြယ္၊ အေတြ႕အႀကံဳအရလည္း အေတြးေတြကြာျခားသြားႏုိင္ပါတယ္။
အဘယ္သုိ႔ပဲျဖစ္ေစ ကိုယ့္အေတြး၊ ကုိယ့္အသိေတြက ေကာင္းေသာအေတြး၊ ေကာင္းေသာအသိေတြကုိ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ေျပာင္းလဲလာဖုိ႔ ရင့္က်က္လာဖုိ႔လုိပါတယ္လုိ႔သာ….
ေမာင္ပုိင္
၂၆-၆-၂၀၁၃။
— with Thanda Win and 4 others.