မေန႔ညေနတုန္းကေပါ့….
အိမ္နီးခ်င္း တစု ရုန္းရုန္း ရုန္းရုန္းနဲ႔ ဘာလုပ္ေနလဲ စနည္းနာၾကည့္လုိက္ေတာ့.. အဟဲ…. ေခြးသား ခ်က္ေနၾကတာဗ်။ ကုိယ့္ကုိေတာင္ အေဖာ္လွည့္ညွိလုိက္ေသးတယ္… ‘ ဆိတ္ကတံုးသား ေဆာ္အံုးမလား’ တဲ့။ ခပ္သြက္သြက္ပဲ ေခါင္းခါျပလုိက္ပါတယ္။ ‘ဟင့္အင္း’ လုိ႔..။
အဲလုိျငင္းလုိက္လုိ႔ တသက္လံုး ေရွာင္ေလေဝးေဝး ကင္းရွင္းခဲ့တယ္ေတာ့ မထင္လုိက္ပါေလနဲ႔။ အမွန္ဝန္ခံ ရရင္… ခပ္ငယ္ငယ္ မုိက္ရူးရဲ အရြယ္မွာ လက္တည့္စမ္းခဲ့ဖူးတာေပါ့။ အိမ္မွာ အကုိနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခြးတေကာင္ (ေဒသအေခၚ ေဟာင္ေကာင္) ေပၚျပီး ခ်က္စားၾကတယ္ေလ။ ကုိယ္က ကေလးမုိ႔ သူတုိ႔နားမွာ ေယာင္ေပေပ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနတုန္း … မဆလာ ဝယ္ခုိင္းရင္ ေျပးဝယ္ေပးရ၊ စပါးလင္လုိတယ္ဆုိလည္း ေျပးရွာ ေပးလုိက္ရနဲ႔ မသိမသာ လုပ္အားေပးသလုိ ျဖစ္ေနခဲ့တာ။
ဟင္းခ်က္မယ့္လူက အသားေတြခုတ္ထစ္ ေရေဆးျပီး ၾကက္သြန္၊ ငရုတ္သီး၊ ဆား… အစပ္အဟပ္တည့္ေအာင္ နယ္ေနတုန္းမွာ ေနာက္တေယာက္က ကလိစာေတြကုိ လွီးျဖတ္သန္႔စင္လုိ႔ ဒယ္အုိးပုိင္းထဲမွာ ဆီနည္းနည္း ေလာင္းထည့္ ဆားနဲ႔ နႏြင္းမႈန္႔ျဖဴး နယ္ဖတ္ျပီး မီးဖုိေပၚတင္ ေၾကာ္ေလွာ္ေနေတာ့တယ္။ အဲဒါကုိ သူတုိ႔အေခၚ ေတာ့ ‘ေၾကာ္ရွဲ’ တဲ့။ ထမင္း မစားခင္ ယမကာနဲ႔ ျမည္းၾကမွာေလ။ မီးဖုိတဝုိက္မွာေတာ့ ဆီေၾကာ္ ေညွာ္နံ႔ေလး တေထာင္းေထာင္းနဲ႔…။
ခဏၾကာေတာ့ အေၾကာ္အုိးက်ျပီ။ ဟင္းအုိးကုိ မီးဖုိေပၚတင္လုိက္ျပီးခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ဝုိင္းထုိင္ၾကတယ္။ အစ္ကုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတဦးက ေဘးနားမွာ စာအုပ္ဖြင့္ျပီး အရုပ္ၾကည့္သလုိလုိ… စာဖတ္သလုိလုိ လုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကုိ ေမးေငါ့ျပျပီး ‘ေဟ့…. မင္းညီကုိ ဇာတ္သြင္းလုိက္အံုးေလ’ တဲ့။ အစ္ကုိကလည္း အသဲအျမစ္ ေလးငါးတံုး ေလာက္ပန္းကန္ေသးေသးမွာထည့္ျပီး က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ လာခ်ေပးရင္း ‘စားကြ ညီေလး’ ဆုိျပီး လက္မေထာင္ ျပကာ ရဲေဆးတင္ေပးလုိက္တယ္။ အဲေတာ့မွ မရဲတရဲေလးနဲ႔ အသဲတတံုးကုိ ေကာက္ကုိင္ျပီး ဟုိနမ္းဒီနမ္း စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ ႏွာေခါင္းေအာက္က ေခ်ာက္ထဲကုိ အေရာက္ပုိ႔ပစ္လုိက္တာေပါ့။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သား ဗ်… ေစာေစာက အနံ႔နဲ႔ က်ေနာ့္ႏွာေခါင္းကုိ ျမွဴဆြယ္ခဲ့တဲ့ အသားဟာ ခုေတာ့ လွ်ာကုိပါ အပုိင္စည္းရံုးလုိက္ျပီ ေလ။
ဟင္းအုိးက်က္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ ထမင္းစားဖုိ႔ျပင္ေတာ့.. ဘယ္ရမလဲ က်ေနာ္လည္း ထမင္းတပဲြ အပုိင္ဆဲြထား တာေပါ့။ ပဲြဝင္ခါစ လူသစ္ေလးမုိ႔ ဝုိင္းျပီးအားေပးၾကတယ္။ ဒါေလးက ဘယ္လုိေကာင္းတာ… ဟုိဟာေလး စားၾကည့္ပါလား … စသျဖင့္။ သူတုိ႔နဲ႔ အတူ စိတ္ၾကိဳက္စားျပီး အိပ္ရာဝင္ေတာ့ အေမ့ေဘးနားမွာ ေစာင္ျခံဳျပီး ဝင္ေကြးေနလုိက္တယ္။ တေရးနုိးတဲ့အခါ က်ေနာ့္တကုိယ္လုံး ပူရွိန္းျပီး ေခၽြးေတြလည္း ရႊဲနစ္ေနတာပဲ။ ေစာင္ခြာလုိက္ျပီး ဟုိလွိမ့္ဒီလွိမ့္ျဖစ္ေနတယ္။ ေရဆာလုိ႔ ထေသာက္လုိက္ေတာ့ ေခၽြးေတြ ထြက္လာျပန္တယ္။ မ်က္ႏွာကုိ လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ေစးထန္းထန္းၾကီး…။
ထူးျခားတာက တေလွ်ာက္လံုး က်ေနာ့္ကုိ ဖက္ျပီးအိပ္ေနက် အေမဟာ အဲဒီညမွာ က်ေနာ့္ကုိ ေနာက္ခုိင္း အိပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ေနာက္ကေန သုိင္းဖက္လုိက္ျပန္ေတာ့ လက္ကုိ ဆဲြဖယ္ျပီး ‘သြားစမ္း နင့္ကုိယ္က ေခြးေစာ္ နံေဟာင္ေနတာပဲ’ ဆုိျပီး ေနာက္ခုိင္းျမဲ ခုိင္းထားတယ္။ ေနာက္ေန႔ မနက္အေစာၾကီး အေမကုိယ္တုိင္ က်ေနာ့္ကုိ ေရခ်ဳိး ေခါင္းေလွ်ာ္ လုပ္ေပးပါေရာလား။ ေနာက္ကုိ ေခြးသားမစားဖုိ႔ ဆံုးမခဲ့တယ္။ တကယ္ပါပဲ ေခြးသားစားျပီး ထြက္လာတဲ့ ေခၽြးနံ႔ဟာ ေခြးကုိယ္က ထြက္တဲ့အနံ႔အတုိင္းပါပဲ။
အဲဒီေနာက္ပုိင္း ယေန႔အထိ နံျပတ္ခဲ့တယ္ ဆုိပါေတာ့။
………………………………………………………………………………………………………
က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာ ေခြးသား အင္မတန္ၾကိဳက္တဲ့ လူတေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က ကုိေတာၾကီး။ သူက ေခြးသားရသာမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး ေရာက္ေအာင္သြားယူတယ္။ ရြာထဲမွာ ၾကက္ဥခုိး၊ ဟင္းခုိး စားတတ္တဲ့ အက်င့္မေကာင္း ေခြးေတြရဲ႕ ပုိင္ရွင္ေတြဟာ သူတုိ႔ေခြးကုိ အိမ္မွာ ဆက္မေမြးခ်င္ၾကဘူး။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း သတ္မပစ္ရက္ေတာ့ ကုိေတာၾကီး လက္ကုိ အပ္ၾကတယ္။ ကုိေတာၾကီးကလည္း ေခြးသတ္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြမ္းမွကၽြမ္း..။ ေခြးကုိ ထန္းလ်က္ခဲေလး ခ်ေကၽြးျပီး အခ်ဳိသပ္.. ခင္သလုိ ယုယသလုိနဲ႔ ပြတ္သပ္ေပးေနတုန္း ေခြးက မေနာေခြ႔ေနခ်ိန္မွာ သူ႔ခါးၾကား အသင့္ထုိးလာတဲ့ တေပခန္႔ ငါးမူလံုးသံေခ်ာင္းနဲ႔ ေခြးရဲ႕ အုပ္ဆက္ကုိ တခ်က္တည္း အပုိင္ရုိက္ထည့္လုိက္တာ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ‘ခြပ္’ ခနဲ အသံတခ်က္ပဲ ၾကားလုိက္ရျပီး ဇာတ္သိမ္းသြားတာပဲ။ တခါတေလ ခ်က္လဲြျပီး ေအာ္ဟစ္သံေတြ ဆူညံတာလည္း ရွိတာေပါ့။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ အနီးအနားက ေခြးေတြၾကားျပီး ဝုိင္းအူလုိက္ၾကတာ ရြာထဲကုိ တေစၧသရဲ ဝင္လာသလား ထင္မွတ္ရတယ္။
ေခြးပုိင္ရွင္ေတြဆီက ေပးတာ ကမ္းတာမ်ဳိးမရွိရင္ ကုိေတာၾကီးက တန္ဖုိးအသင့္အတင့္ ေပးျပီး ဝယ္စား တတ္တယ္။ တခါတေလမွာလည္း ရြာနဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္း လယ္ကြင္းထဲမွာ ဝါးဆစ္ဘူးေထာင္ေခ်ာက္နဲ႔ ေထာင္စားေသးတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခြးသားအျမဲစားတဲ့ ကုိေတာၾကီးရဲ႕ ကုိယ္နံ႔က ေခြးနံ႔ရေနတာမုိ႔ သူသြားေလရာ ေခြးေဟာင္သံ တစီစီ ၾကားရတာပဲ။ ေခြးသားစားတဲ့ လူကုိ ေခြးေတြက အလြယ္တကူ မွတ္မိၾကတယ္။ တေကာင္က ေဟာင္ျပီ ဆုိတာနဲ႔ အုပ္လုိက္ ဝုိင္းေဟာင္ၾကေတာ့တာ။
ရြာလည္လမ္းမွာ ဂံုနီအိတ္တလံုးထမ္းထားတဲ့ ကုိေတာၾကီး လမ္းေလွ်ာက္သြားျပီဆုိရင္ ေခြးေဟာင္သံေတြ အဆက္မျပတ္ေတာ့ဘူး။ ဂံုနီအိတ္ထဲမွာ ေခြးေသတေကာင္ပါလာျပီဆုိတာ က်န္တဲ့ေခြးေတြ သိပံုရတယ္။ ကုိေတာၾကီး ေနာက္ကေန က်ားစီးဝါးစီး လုိက္ေဟာင္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ေခြးေတြက ကုိက္မယ္တကဲကဲ သြားျဖဲျပီး ရန္ေစာင္ ျခိမ္းေျခာက္ၾကတယ္။ ျခံဝင္းအတြင္းက ေညာင္နာနာ အသံေပးတဲ့ ေခြးလည္းရွိရဲ႕။ ကိုေတာၾကီးကေတာ့ ေျခလွမ္းမပ်က္။ သူေနာက္ကုိ တခ်က္ လွည့္ျပီး ကန္မယ့္ဟန္ျပလုိက္ရင္ ေခြးေတြ ေနာက္ဆုတ္ကုန္ၾကတာကုိး..။ တခ်ဳိ႕လည္း နီးစပ္ရာ ျခံစည္းရုိးေပါက္ထဲ အတင္းတုိးဝင္ ေျပးၾကနဲ႔။
ခက္တာက ေခြးဆုိတဲ့ သတၱဝါမ်ဳိးဟာ အခ်င္းခ်င္းသာ အေသအလဲကုိက္ၾကဖဲ့ၾကတာ။ သူတုိ႔ထက္ ဥာဏ္ရည္ သာတဲ့ လူကုိေတာ့ အလစ္မွာ ဝင္ဆဲြတာမ်ဳိး၊ ေၾကာက္တတ္ရင္ ျဖဲေျခာက္တာမ်ဳိးကလဲြျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ တုိက္ခုိက္ဖုိ႔ မဝံ့ရဲဘူး ျဖစ္ေနၾကရတယ္။ ေခြးေတြရဲ႕ အဲဒီအားနည္းခ်က္ကုိ ေခြးမုဆုိး ကုိေတာၾကီးက အထာ ေကာင္းေကာင္း နပ္ထားေလေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေဟာင္ေဟာင္ မျဖဳံေရးခ် မျဖဳံလုပ္ေနတာ။ ရြာမွာ ဆုိေတာ့လည္း တုိက္ရဲခုိက္ရဲ အယ္လ္ေဇးရွင္းေခြးမ်ဳိး ေမြးမွ မေမြးနုိင္ၾကတာ။
ေခြးေတြအတြက္ေတာ့ ကုိေတာၾကီးဟာ မဟာရန္သူစာရင္း နံပတ္(၁) ။ တေန႔တေန႔ ကုိေတာၾကီးလက္ခ်က္နဲ႔ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ေခြးအေရအတြက္လည္း မနည္းေတာ့။ ကုိေတာ္ၾကီးကုိ ေတြ႔တုိင္း ေဟာင္လုိက္ၾကတာ၊ ကုိေတာၾကီးရဲ႕ အသံၾကားတုိင္း အသဲတယားယားနဲ႔ နားကေလာေနၾကမွာ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ရန္သူကုိ အျပတ္ ေခ်မႈန္းဖုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မစည္းရံုး မစုစည္းနုိင္ၾကဘူး ျဖစ္ေနေတာ့ က်ိတ္မနုိင္ခဲမရ ျဖစ္ေနၾကမွာပဲ။ အဲဒီေတာ့လည္း ကုိယ့္ဝန္းက်င္ ေရာက္လာခုိက္မွာ အသံေပး ေဟာင္ျပတာ ေလာက္နဲ႔ပဲ ရန္သူကုိ ဆန္႔က်င္ ေၾကာင္း သက္ေသထူေနၾကရဟန္ တူပါတယ္။
ေခြးေတြရဲ႕ အျဖစ္ကုိ မခ်င့္မရဲၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ ေတြးၾကည့္မိခဲ့တယ္။ ေခြးေနရာမွာ ဒီလံုး ငွက္ကေလးသာ ဆုိရင္ ကုိေတာၾကီး ဘဝ ဇာတ္သိမ္းရတာ ၾကာေပါ့ လုိ႔။
ေတြးမိေသာ အေၾကာင္းအရာတခုကုိ ခ်ေရးျခင္းသာျဖစ္ျပီး ေခြးသားၾကိဳက္ႏွစ္သက္သူမ်ားအား ေဝဖန္ ပုတ္ခတ္ျခင္း လံုးဝ(လံုးဝ) မဟုတ္ေၾကာင္း ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား…။
ေနမင္းသူ
၁-၇-၂၀၁၃