March 11, 2012 at 6:46am
(က်ေနာ္ ဒီစာေလးကို မႏွစ္က ေရးထားျဖစ္တာပါ။ ကိုယ့္ ဘာသာစိတ္ထဲရွိတာ ခ် ေရးၿပီးမွ Only Me ပဲ လုပ္ထားျဖစ္တယ္။ ခုေတာ့ မ Spring Flowers ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ စာ တစ္ခုကိုဖတ္လိုက္ရလို႔ ဒီ စာကိုအနည္းငယ္ ျပင္ဆင္ၿပီး မိတ္ေဆြမ်ားကို ျပန္ ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။)ဆရာမ ဂ်ဴး ရဲ႕ "သူရဲေကာင္းေတြ မမ်ားလြန္းဘူးလား " ၀တၱဳေလးကို ဖတ္ရင္း ဒီ ပန္းခ်ီကားအေၾကာင္း ပါလာတာနဲ႔ စိတ္၀င္စားလို႔ Google ကေန စပ္စုၾကည့္တာပါ။ ပန္းခ်ီကား နာမယ္က 'တုတ္တိုမ်ားျဖင့္ စိန္ေခၚသတ္ပြဲ (Duel with Cudgels)' ျဖစ္ပါတယ္။ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဖရန္စစ္ ကို ဒီဂုိရာ ရဲ႕ လက္ရာပါ။ ဆရာမ ရဲ႕ စာအုပ္မွာေတာ့ ဒီ ပန္းခ်ီကားနဲ႔ အစၥေရး-ပါလက္စတိုင္း စစ္ပြဲကို ခိုင္းႏိႈင္းသရုပ္ေဖာ္သြားပါတယ္။ ဖရန္စစ္ ဒီဂုိရာက (၁၈) ရာစုအတြင္း အေက်ာ္ၾကားဆံုး စပိန္လူမ်ိဳး ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ရာေတြက သူေနာက္ပိုင္းမ်ိဳးဆက္ေတြျဖစ္တဲ့ Manet, Picasso တို႔လို႔ ပန္းခ်ီေက်ာ္ေတြအတြက္ စံ ထားစရာေတြျဖစ္ခဲ့ပါသတဲ့။
အင္တာနက္ မွတ္တမ္းေတြအရေတာ့ (၁၈၂၀) ကေန (၁၈၂၃) ၾကား ကာလတစ္ခုမွာ ဒီပန္းခ်ီကိုေရးခဲ့ၿပီးေတာ့ ဂိုရာကိုယ္တိုင္ Fight with Cudgels ဆိုၿပီး အမည္ေပးခဲ့ပါသတဲ့။ လက္ရွိဒီပန္းခ်ီကားမူရင္းကေတာ့ မက္ဒရစ္ၿမိဳ႕က Museo del Prado (National Art Museum) ဆိုတဲ့ျပတိုက္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားရွိပါတယ္။
ပံုမွာ ၾကည့္လိုက္ရင္ အမုန္းတရား ကိုယ္စီနဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ တင္းပုတ္ကိုယ္စီ နဲ႔ ရိုက္ႏွက္ သတ္ပုတ္ ေနၾက တာကို ျမင္ရ မွာပါ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သဲ၀ဲႏြံထဲမွာ နစ္ေနၾကရတယ္။ ပါတ္၀န္းက်င္မွာလည္း သဲမုန္တိုင္းက တိုက္ခတ္ေနတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သတ္လို႔ေကာင္းတုန္း၊ သဲေတြက ဒူးဆစ္အထိ နစ္ေနၿပီ။ ဘယ္သူႏိုင္တယ္ဆိုတာ မေသခ်ာသလို၊တစ္ေယာက္ေယာက္က ႏိုင္သြားခဲ့ရင္ေတာင္မွ အႏိုင္ရသူကိုယ္တိုင္ သဲႏြံထဲက ရုန္းထြက္ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတာ ခံစားသူေတြးေတာႏိုင္ေအာင္ ေရးျခစ္ထားတာပါ။ ပုံက Landscape (ျမင္ကြယ္းက်ယ္) ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အလင္းေဖ်ာ့ဆြဲၿပီး အေမွာင္ရိပ္ေတြ ၾကီးစိုးေနလို႔ ေသြးဆာေနတဲ့ ရူးသြပ္မႈ (Bloody madness) ကို ၾကည့္ရႈ႕သူရင္ထဲ စိမ့္၀င္ေအာင္ ေရးသားႏိုင္တဲ့ လက္ရာေျမာက္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာမ က Time မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့ အသက္ (၁၆) ႏွစ္အရြယ္ ပါလက္စ္တီးနီးယန္း သူကေလး အစၥေရးနယ္ေျမထဲမွာ အေသခံဗံုးခြဲတာကို အေျချပဳေရးထားတာပါ။ အဲဒါနဲ႔ တဆက္ထဲ ေရးထားတာက အဲလိုပဲ တိုက္ပြဲေတြ ၾကား၊ အၾကမ္းဖက္ တိုက္ခိုက္မႈ႔ေတြ ၾကားက လူေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ပါ။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဗံုးကြဲ၊ ေသေၾက ဒါဏ္ရာရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ေၾကာက္ရြံ႔မႈ႔ေတြ ၾကားမွာ ရွင္သန္ေနထိုင္ ေနၾကရတယ္။ အၾကမ္းဖက္မႈ႔ ရဲ႕ ရလာဒ္ေတြဟာ ကိုယ္ေပၚမွာသာမက စိတ္မွာပါ အမာရြတ္ ထင္က်န္ရပါသတဲ့။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေျပလည္မလည္း အားလံုးက ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။
ဆရာမ ဂ်ဴးရဲ႕ စာထဲမွာေတာ့ အခုလို ေရးျပထားပါတယ္။
" ...... အစၥေရး ျပည္သူတို႔အေနျဖင့္ ဘာမွ စြမ္းအားမရွိ၊ ကူကယ္ရာမဲ့ အေျခအေနတို႔ ျဖင့္ ဒါဏ္ရာတို႔သည္ ထံုေနတတ္သည္။ ဆတ္ဆတ္ထိ နာက်င္မႈ႔ႏွင့္ ထံုအမ္းမႈ႔ အၾကားမွာ သူတို႔ ယိမ္းခါေနခဲ့သည္။ ခရီးသြားလုပ္ငန္း၊ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈ႔၊ ပညာေရး အရာရာသည္ ပ်က္စီးကာ အလုပ္လက္မဲ့ ေတြ စုပံုလာခဲ့သည္။ အလုပ္ရွိေနသူတို႔ ပင္လွ်င္ ေနာင္ အနာဂါတ္ စိတ္ကူး ၾကံစည္မႈ႔ဆိုတာ ေ၀းလို႔ တစ္ပါတ္စာ ႀကိဳတင္ၾကံစည္မႈ႔ေတြပင္ လုပ္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ အနာဂါတ္ မဲ့ကုန္ၾကသည္"
က်ေနာ္ကေတာ့ ပန္းခ်ီကားရယ္၊ ဆရာမေရးထားတဲ့ စာ သားေတြရယ္၊ အဲဒီေနာက္ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔အတူ ဖြားဖက္ေတာ္ အျဖစ္ပါလာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံက ျပည္တြင္းစစ္ရယ္ကို ဆက္စပ္ေတြးၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။ ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ နီးပါး က်ေနာ္တို႔ သဲ၀ဲႏြံနဲ နစ္ခဲ့ရၿပီးၿပီ။ တိုင္းျပည္က ႏုႏု၊ မုန္တိုင္းက ထန္ထန္ ဆိုသလို ပန္းခ်ီကားထဲကအတိုင္း ပါတ္၀န္းက်င္မွာလည္း မုန္တိုင္းေတြ ထန္ခဲ့တယ္။ ပံုမွာ ျပထားသလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ ေျခေထာက္ေတြကို သဲေတြက ႏြံနစ္သလို နစ္ေနၿပီ။ ရုန္းထြက္ရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ပါၿပီ။ ျပသနာ အေျဖမရွာေတြ႔သ၍ ( ရန္ျဖစ္ေနသ၍) သဲ၀ဲႏြံထဲမွာ နစ္ေနၾကရမယ္ ဆိုတာကို ပန္းခ်ီကားေလ့လာ လိုက္ရုံနဲ႔ အားလံုး ဆက္စပ္ စဥ္းစားမိႏိုင္မွာပါ။ ကိုင္ထားတဲ့ တုတ္ေတြ လႊတ္ခ်ၿပီး ... တေယာက္ နဲ႔ တေယာက္ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးစြာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ (Shaking Hands) လုပ္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳး ... စိတ္ကူးနဲ႔ ေတြးၾကည့္ရုံ နဲ႔ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။
ၾကံဳၾကိဳက္လို႔ လူေတြ ဘာလို႔ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ (Shaking Hands) ရတယ္ ဆိုတာေလးကို မွတ္ထားမိတာ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ ဒ႑ာရီလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
Civilised society မျဖစ္ေသးတဲ့ ဟိုး ေက်ာက္ေခတ္က လူေတြ တေယာက္ကိုတေယာက္ ျမင္ရင္ ေတြ႔ရာလက္နက္ တခုခု နဲ႔
ထိုးႀကိတ္ရန္ျဖစ္ၾကသတဲ့။ လက္နက္တခုစီေတာ့ ကြယ္၀ွက္ယူသြားၿပီး ေတြ႔တာနဲ႔ ေဆာ္ၾကေတာ့တယ္။ အဲေတာ့ ခံရသူမွာလည္း မသက္သာသလို၊ တိုက္ခိုက္လိုက္တဲ့သူမွာလည္း ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ငါ့ကိုေခ်ာင္းေျမာင္းလုပ္ၾကံမလည္း ဆိုတဲ့အသိနဲ႔
လံုျခံဳမႈ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ယဥ္ေက်းမႈေတြ ဖြံ႔ျဖိဳးလာတယ္။ အသိဥာဏ္ေတြ ဖြံ႕ျဖိဳးလာေတာ့ တေယာက္ကို တေယာက္ မသတ္ျဖတ္ၾကေတာ့ဘူး။
"ေဟ့လူ .. ဒီမွာ ၾကည့္ .. က်ဳပ္လက္ထဲမွာ ဘာလက္နက္မွ ပါ မလာဘူး။ ခင္ဗ်ား န႔ဲ က်ဳပ္ နဲ႔ ပိစိ၊ ပိစိ (peace) ဗ်ာ"ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ နဲ႔ တေယာက္ကို တေယာက္ လက္၀ါးျဖန္႔ျပၾကရင္း လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ အေလ့အထ ေပၚေပါက္လာတယ္ မွတ္သားဖူးရဲ႕။
It was a way of showing a stranger you weren't carrying a weapon in the old days.
(Cold War ကာလမွာ အားၿပိဳင္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ နဲ႔ ဆိုဗီယက္ ရုရွေတာင္ ခု Snowden ကိစၥမွာ အေပးအယူ တည့္တည့္နဲ႔ သံခင္းတမန္ခင္း ဆက္ဆံေရးမျပတ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနတာကို ၾကည့္ရင္ အခုေနာက္ပိုင္း သူႏိုင္ ကိုယ္ႏိုင္ အျပိဳင္က်ဲတာထက္ Partnership ပံုစံပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေနတာကို က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ျမင္ရတယ္ မွတ္လား။)
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျခင္းအေၾကာင္း ထပ္ေျပာရရင္ .. (အမွတ္မမွားခဲ့ရင္) ဆရာ အတၱေက်ာ္ ရဲ႕ "ပ်ဴငွာတဲ့ မူရာ" စာအုပ္မွာတဦးနဲ႔ တဦး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရာမွာ .. အရင္ဆံုး လက္စဆြဲ ႏႈတ္ဆက္သူဟာ ပိုၿပီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူ၊ ကိုယ့္ ကို ကိုယ္ယံုၾကည္မႈ႔ ပိုရွိတဲ့သူ၊ ျပည့္၀တဲ့သူ အျဖစ္ေရးထားတာ မွတ္သားဖူးပါတယ္။ အဲေတာ့ .. ဘယ္သူနဲ႔ပဲ ၾကံဳၾကံဳ ဘယ္သူကို မဆို ကိုယ့္ဘက္က စတင္ၿပီးသာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္ေတာ့။ ေသခ်ာပါတယ္ .. အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ဟာရန္ျပဳတိုက္ခိုက္ခ်င္ စိတ္ မရွိတဲ့သူ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာက ၾကိဳးစားအားထုတ္ေနတဲ့သူ အျဖစ္ကိုယ့္ ကို ကိုယ္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ယံုၾကည္လိုက္ႏိုင္ၿပီလို႔ ဆိုခ်င္ပါရဲ႕။ ရိုးသားတဲ့စိတ္နဲ႔ ျဖန္႔ထုတ္လိုက္တဲ့ လက္ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့ေလ။
*** ဆရာမ ဂ်ဴး ၏ "သူရဲေကာင္းေတြ မမ်ားလြန္းဘူးလား" ၀တၱဳတိုကို ဆင့္ပြားခံစားပါသည္။
Photo @ http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/45/Francisco_de_Goya_y_Lucientes_-_Duel_with_Cudgels_-_WGA10102.jpg
Wunna Than Htun
Sunday, March 11, 2012