Image may be NSFW.
Clik here to view.
Clik here to view.
photo credit to original uploader
July 23, 2013 at 12:46pm
အလုပ္ကေန ခြင့္ရက္ရွည္ ရလုိ ့ ၿပန္လာေတာ့ အရင္ဆုံးေတြ ့ခ်င္တာကေတာ့ အေမပဲ။
အေမ့ မ်က္ႏွာကုိ ၿမင္ခ်င္တယ္။ အေမ့ရဲ ့အၿပဳံးကုိ ေတြ ့ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ၿပန္လာတာ ၿမင္ရုံနဲ ့ မ်က္ရည္စုိ ့ကာ ဝမ္းသာအားရၿဖစ္ၿပီးအေမရဲ ့ အၾကင္နာ လက္နဲ ့ ဆီးၾကဳိ ေပြ ့ဖက္တာ ကုိ ခံခ်င္ေသးတယ္။
အေမ ့ ခ်က္ေကၽြးတဲ့ ထမင္းဟင္း ကုိ စားခ်င္တယ္။ အေမ ေၿပာတဲ့ ဆုံ းမစကားေတြကုိ နားေထာင္ခ်င္တယ္။ မၾကီး မငယ္နဲ ့ အေမ့ခြံ ့ေကၽြးတဲ့ ထမင္းလုတ္ကုိ ကေလး ငယ္တစ္ေယာက္လုိ အားရပါးရ စားခ်င္ေသးတယ္....
ဟို ေန ့က အေမ ့ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး ခြင့္ရက္ရွည္ ရလုိ ့ အိမ္ကုိအလည္ၿပန္လာမယ့္အေၾကာင္း ေၿပာေတာ့ အေမ့ခမ်ာ ဝမ္းသာအားရၿဖစ္သြားၿပီး
" ဘယ္ႏွရက္ ခြင့္ရလဲ။ "
"၁၀ ရက္ေပါ့ အေမဆုိေတာ့။ ဟင္..ခြင့္ကလည္း ရက္တုိလုိက္တာ
ပုိ ယူလုိ ့မရဘူးလား။"
" မရလုိ ့ေပါ့အေမရယ္။ အစုိးရ ဝန္ထမ္းဆုိေတာ့လည္း ဒီေလာက္ရတာကုိ မ်ားလွၿပီ အေမ။ နယ္မွာက ဆရာဝန္ရွားတယ္အေမ။ ရွိတဲ့ ဆရာဝန္ ေတြနဲ ့ ရုန္းကန္ၿပီး ေတာ့ လူနာေတြကုိ ကုသေပးေနရတာ။
တစ္ေယာက္မရွိရင္ မရွိသေလာက္ သိသာတယ္ အေမ။"
အေမ့ရဲ ့ သက္ၿပင္းခ်သံကုိ ဖုန္းထဲက ေန ၾကားၿဖစ္ေအာင္ၾကားလုိက္တယ္။ ၿပီးမွ
"ေအးပါ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္သားၾကဳိက္တဲ့ ဟင္းေတြ ခ်က္ေကၽြးမယ္ေနာ္။ ငါ့သားလည္း အိမ္ကုိ မၿပန္ရတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ မုိ ့လား။"
အခု အေမ ့ရဲ ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာဓာတ္ ေအာက္ကုိ သားအေရာက္ ၿပန္လာပါၿပီ အေမ။
လူကသာ ကား ေပၚမွာ ရွိေနတာ။ စိတ္ကေတာ့ အေမ့ဆီေရာက္ေနၿပီ။
အေမလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းေနမွာပါပဲ။ သား အိမ္ အလာကုိ လည္တဆန္ ့ဆန္ ့နဲ ့ေမွ်ာ္ေနေရာ ့မယ္။
အခုခ်ိန္ဆုိ အေမ ဘာလုပ္ေနမလဲ။ ရပ္ကြက္ထဲက သူ ့အမ်ဳိးေတြ ဆီလည္ၿပီး စကားစၿမည္ေၿပာေနမလား။ ဒါမွမဟုတ္ မ်က္မွန္ၾကီး တပ္ၿပီး တရားစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနမလား။ ဒါမွမဟုတ္
သား အတြက္ မိီးဖုိေခ်ာင္မွာ တကုပ္ကုပ္နဲ ့ ထမင္းဟင္းေတြ ခ်က္ၿပဳတ္ေနေရာ ့မလား ။ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ၿပန္ေမးေနမိရင္း စိတ္က အတိတ္ဆီကုိ ၿပန္လည္သြားတယ္။
၁၉၉၃ ေလာက္မွာ အိမ္ရဲ ့စီးပြားေရး အေၿခအေန ယိုင္နဲ ့သြားတယ္။အေဖ့လုပ္ငန္းေတြလည္း အလိမ္ခံရၿပီး အရႈံးေပၚကုန္တယ္။ ေၿမြပူရာ ကင္းေမွာင့္ဆုိသလုိ အေဖလည္း အက္ဆီးဒင့္ ၿဖစ္ၿပီး
ေပါင္ရုိးက်ဳိးကာ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ အေၿခအေန။ ဒီေတာ့ အိမ္ရဲ ့စားဝတ္ေနေရးေတြဟာ အိမ္ေထာင္ရွင္မ တစ္ဦးၿဖစ္တဲ့ အေမ့ေပၚမွာ ပုံက်လာခဲ့တယ္။
ဥမမယ္ စာမေၿမာက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ ့ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြ အၿပင္ က်န္းမာေရး ခ်ဳိ ့တဲ့ ေနတဲ့ အေဖ့ အတြက္ အေမ ့ခမ်ာ ရရာ အလုပ္ကုိ လုပ္ခဲ့ရတယ္။
ဆယ္တန္းကလည္း မေအာင္ေတာ့ ဥာဏအားနဲ ့ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြထက္ ကာယအားနဲ ့ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြကုိ အေမ့ခမ်ာ လုပ္ရရွာတယ္။
ဘုရားတုိက္ ေက်ာက္ေခ်ာေခ်ာ တယ္။ ဆန္ေရြး ဆန္ၿပာတယ္။ေစ်းေရာင္းတယ္။ အဝတ္ေလ်ွာ္တယ္။ဘဝေပါင္းမ်ားစြာက
်င္လည္ရင္း အေမ့ခမ်ာ ေလာကဓံရဲ ့ ဖိႏွိပ္မႈ ဒဏ္ေတြကုိ
အံၾကိတ္ခံတယ္။ဒါေပမယ့္ အေမ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဓာတ္မက်ခဲ့ဘူး။ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဆုိတဲ့ တြန္းအားဟာ အေမ့အတြက္ေတာ့ အားေဆး ၾကီးတစ္ခြက္ပဲ။
အလုပ္ေပါင္းစုံကုိ မုိးရြာမေရွာင္ ေနပူမေရွာင္ လုပ္ရေတာ့ အေမ့ မ်က္ႏွာဟာ အသက္အရြယ္ နဲ ့မလုိက္အုိစာသြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေမ့ အၿပဳံးမပ်က္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းညဴ ခဲ့ဘူး။ ၿဖစ္သမ်ွ အေၾကာင္းကို အေကာင္းခ်ည္းပဲ လုိ ့အေမေတြးခဲ့တယ္။ အေဖ ့အေပၚမွာလည္း ေမတၱာ မပ်က္ခဲ့သလုိ သားႏွစ္ေယာက္
အေပၚမွာလည္း တာဝန္မပ်က္ခဲ့ရဘူး မိဘဝတၱရား ေက်ပြန္ေအာင္ အေမၾကဳိးစားခဲ ့တယ္။
ၿခစ္ၿခစ္ေတာက္ပူတဲ့ ေႏြရာသီထဲ ၊ စြတ္စုိလွတဲ့ မုိးေရေတြထဲ ၊ ေအးခဲလြန္းတဲ့ ေဆာင္းဥတု အလီလီကုိ အေမဟာ ေစ်းေရာင္းရင္း ဘုရားေခ်ာရင္း အဝတ္ေလ်ွာ္ရင္း ရုန္းကန္ခဲ့ရတယ္။
အိမ္မွာ ဆန္မရွိလုိ ့ သူမ်ားအိမ္မွာ ဆန္ႏုိ ့ဆီဗူး တစ္ဗူးသြားေခ်းၿပီး ခ်က္ခဲ့ရတဲ့ ေန ့ေတြ။ ေက်ာင္းမုန္ ့ဖုိး မရဘဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတဲ့ ေန ့ေတြ၊ အဝတ္အစားေတာက္ေတာက္ေၿပာင္ေၿပာင္
မရွိ လြတ္အိပ္စုတ္ေလး လြယ္ၿပီး အတန္းထဲမွာ သူမ်ား အစအေနာက္အႏွိမ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေန ့ေတြ ဟာ အေမ ့ ဒုကၡနဲ ့အေမ့ ပင္ပန္းမႈနဲ ့ယွဥ္လုိက္ရင္ ႏႈိင္းဆလုိ ့မရတာကုိ သိေနေတာ့ အေမ့ကုိ လည္း ဘာမွ မပူဆာခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ အေမ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ အၿမဲ ရွိတယ္ဆုိတာ ေတြးမၾကည့္ေတာင္ သိေနတယ္။
ဆယ္တန္း မေအာင္ခဲ့တဲ့ အေမဟာ သူ ပညာမတတ္ေပမယ့္ သူ ့သားသမီးေတြကုိ ပညာတတ္ၾကီးေတြ ၿဖစ္ေစခ်င္တယ္။ သူ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ရုန္းကန္ေနရေပမယ့္ သားႏွစ္ေယာက္ရဲ ့ပညာေရးကုိ ေတာ့
အထိခုိက္ အပြန္းအပဲ ့ မခံခဲ့ဘူး။ ပစၥည္းဥစၥာ အေမြ မေပးႏုိင္ေပမယ့္ ပညာအေမြေတာ့ ေပးႏုိင္ရမယ္ ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ ့ အေမ ၾကဳိးစားခဲ့တယ္။
အကုိၾကီး ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ စစ္တကၠသုိလ္ တက္တယ္။ ေဆြေတြ မ်ဳိးေတြက ဝုိင္းေၿပာၾကတာေပါ့။ ၿဖစ္ပါ့မလား အေဝးသင္တက္ၿပီး အၿပင္မွာ အလုပ္လုပ္ခုိင္း ေပါ့ ဆုိေတာ့ အေမက
သူ ဝါသနာပါရာ လုပ္ပါေစ။ ကၽြန္မ ရေအာင္ထားမယ္ လုိ ့ ၿပန္ေၿပာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေဆးေက်ာင္းတက္ေတာ့ လူေတြက ေမးေင့ါၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွ ၿပီးေအာင္တက္ႏုိင္ပါ့မလား။ ဒီေလာက္ဆင္းရဲေနတာကုိ တန္ရာတန္ရာမလုပ္ဘူး။
မႏုိင္ဝန္ထမ္း မေနနဲ ့။ ေဆးေက်ာင္းဆုိတာ အကုန္အက်မ်ားတယ္။ နင္တတ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ရုိးရုိးတကၠသုိလ္တက္ခုိင္း ၿပီးရင္ အလုပ္လုပ္ခုိင္းေပါ့ ဆုိေတာ့ အေမ က
ေၿပာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ထမင္းကုိ ေလ်ာ့စားရရင္ စားရပေလ့ေစ။ အေၾကာ္နဲ ့စားရင္ စားရပေလ့ေစ။ ကၽြန္မ မတတ္ခဲ့တဲ့ ပညာ ကၽြန္မမရခဲ့တဲ့ ဘြဲ ့ေတြကုိ
သားႏွစ္ေယာက္လုံး ရရေစမယ္။ ကၽြန္မ အေမြ ေပးႏုိင္တာ ဆုိလုိ ့ ပညာ အေမြပဲရွိတယ္ ။ အဲဒီေလာက္ကုိ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ သတၱိ ေကာင္းခဲ့တဲ့ အေမ ပါ။
ကံၾကမၼာဟာ ဆင္းရဲ တဲ့ အေမ့ကုိ မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့ဘူး။ စီးပြားေရးအဆင္မေၿပတုန္းက အေမငုိခဲ့တယ္။ အေဖ အက္ဆီးဒင့္ၿဖစ္ၿပီး က်န္းမာေရးခ်ဳိ ့တဲ့ေတာ့ အေမ ငုိခဲ့တယ္။
အေမ့ရဲ ့ အေဖ ဆုံးတယ္။ အေမ ငုိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖ ဆုံးေတာ့ အေမ မငိုေတာ့ဘူး။ စကားတစ္ခြန္းပဲ ေၿပာတယ္
အေမ့မွာ ငိုစရာ မ်က္ရည္ မရွိေတာ့ဘူး။ အေမ့ က်မယ္ ့ မ်က္ရည္ ဟာ ငါ့သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ၾကဳိးစားရင္း က်မယ့္ ေခၽြးစက္ ပဲ အၿဖစ္ခံေတာ့မယ္ "
လုိ ့ေၿပာခဲ့တယ္။
အေမ ဟာ အေကာက္အေကြ ့မ်ားတဲ့ ဘဝကုိ ရင္ေကာ့ၿပီး ေလ်ွာက္ခဲ့တယ္။ သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ပညာတတ္အရာရွိ ႏုိင္ ့ငံ ဝန္ထမ္း ေတြ ၿဖစ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ အေမ၊ ကုိယ့္ေၿခေထာက္ေပၚကုိယ္ရပ္တည္ႏု
ိင္ေအာင္
လမ္းညႊန္ေပးခဲ့တဲ့ အေမ။ သားေတြ မစြန္ ့ပဲ စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ေအာင္ အေမဟာ မစားပဲ စြန္ ့ခဲ့တယ္။ မုန္ တုိင္းၿပီးရင္ ေလၿပည္ လာစၿမဲ ဆုိသလုိ အခု ေလာကဓံ အဆုိးမုန္တုိင္း
ေတြ အေမ့ဘဝကုိ တုိက္ခတ္အၿပီး မွာ အခုေတာ့ အေမ့ဘဝ ေအးခ်မ္းေနပါၿပီ။ အရင္ကလုိ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္စရာမလုိေတာ့ဘူး။
သားႏွစ္ေယာက္ရဲ ့အေထာက္ အပံ့နဲ ့အိမ္မွာ ေစ်းဆုိင္ေလး တည္ၿပီး အေမ ့ေနညဳိခ်ိန္ေတြကုိ တရားဓမၼ နဲ ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းၿဖတ္သန္းေနရၿပီ။
အေမ အခု ခ်ိန္ဆုိ ဘာလုပ္ေနမလဲ ။ သူ ့ညီမ အစ္မေတြ အိမ္ကုိ ေလ်ွာက္လည္ရင္း သူ ့ သားေတြ အေၾကာင္း
အားရပါးရ ေၿပာေနမလား ။ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေရွ ့ဘုရားစင္မွာ ပုဆစ္တုပ္ထုိင္ၿပီး ဘုရားစာေတြ ရြတ္ေနမလား။ တရားစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနမလား။ ေစ်းေရာင္းေနမလား။
ဒါမွမဟုတ္ မီးဖုိ ေခ်ာင္မွာ တကုပ္ကုပ္နဲ ့ သူ ့သားၾကဳိက္တဲ့ ဟင္းေတြ ခ်က္ၿပဳတ္ေနမလား။ကၽြန္ေတာ္ ၿပန္အလာကုိ လည္တဆန္ ့ဆန္ ့နဲ ့ေမ်ွာ္ေနရင္း ခရီးလမ္းမွာ ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းဖုိ ့ အေရး
ဆုေတာင္းေမတၱာ ပုိ ့သေနမလား ။
ခရီးသည္တင္ကားၾကီးကေတာ့ အေဝးေၿပးလမ္းမၾကီးေပၚမွာ ေမာင္းႏွင္ေနဆဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ အေတြးေတြကလည္း.................
............
အေမ့ မ်က္ႏွာကုိ ၿမင္ခ်င္တယ္။ အေမ့ရဲ ့အၿပဳံးကုိ ေတြ ့ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ၿပန္လာတာ ၿမင္ရုံနဲ ့ မ်က္ရည္စုိ ့ကာ ဝမ္းသာအားရၿဖစ္ၿပီးအေမရဲ ့ အၾကင္နာ လက္နဲ ့ ဆီးၾကဳိ ေပြ ့ဖက္တာ ကုိ ခံခ်င္ေသးတယ္။
အေမ ့ ခ်က္ေကၽြးတဲ့ ထမင္းဟင္း ကုိ စားခ်င္တယ္။ အေမ ေၿပာတဲ့ ဆုံ းမစကားေတြကုိ နားေထာင္ခ်င္တယ္။ မၾကီး မငယ္နဲ ့ အေမ့ခြံ ့ေကၽြးတဲ့ ထမင္းလုတ္ကုိ ကေလး ငယ္တစ္ေယာက္လုိ အားရပါးရ စားခ်င္ေသးတယ္....
ဟို ေန ့က အေမ ့ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး ခြင့္ရက္ရွည္ ရလုိ ့ အိမ္ကုိအလည္ၿပန္လာမယ့္အေၾကာင္း ေၿပာေတာ့ အေမ့ခမ်ာ ဝမ္းသာအားရၿဖစ္သြားၿပီး
" ဘယ္ႏွရက္ ခြင့္ရလဲ။ "
"၁၀ ရက္ေပါ့ အေမဆုိေတာ့။ ဟင္..ခြင့္ကလည္း ရက္တုိလုိက္တာ
ပုိ ယူလုိ ့မရဘူးလား။"
" မရလုိ ့ေပါ့အေမရယ္။ အစုိးရ ဝန္ထမ္းဆုိေတာ့လည္း ဒီေလာက္ရတာကုိ မ်ားလွၿပီ အေမ။ နယ္မွာက ဆရာဝန္ရွားတယ္အေမ။ ရွိတဲ့ ဆရာဝန္ ေတြနဲ ့ ရုန္းကန္ၿပီး ေတာ့ လူနာေတြကုိ ကုသေပးေနရတာ။
တစ္ေယာက္မရွိရင္ မရွိသေလာက္ သိသာတယ္ အေမ။"
အေမ့ရဲ ့ သက္ၿပင္းခ်သံကုိ ဖုန္းထဲက ေန ၾကားၿဖစ္ေအာင္ၾကားလုိက္တယ္။ ၿပီးမွ
"ေအးပါ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္သားၾကဳိက္တဲ့ ဟင္းေတြ ခ်က္ေကၽြးမယ္ေနာ္။ ငါ့သားလည္း အိမ္ကုိ မၿပန္ရတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ မုိ ့လား။"
အခု အေမ ့ရဲ ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာဓာတ္ ေအာက္ကုိ သားအေရာက္ ၿပန္လာပါၿပီ အေမ။
လူကသာ ကား ေပၚမွာ ရွိေနတာ။ စိတ္ကေတာ့ အေမ့ဆီေရာက္ေနၿပီ။
အေမလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းေနမွာပါပဲ။ သား အိမ္ အလာကုိ လည္တဆန္ ့ဆန္ ့နဲ ့ေမွ်ာ္ေနေရာ ့မယ္။
အခုခ်ိန္ဆုိ အေမ ဘာလုပ္ေနမလဲ။ ရပ္ကြက္ထဲက သူ ့အမ်ဳိးေတြ ဆီလည္ၿပီး စကားစၿမည္ေၿပာေနမလား။ ဒါမွမဟုတ္ မ်က္မွန္ၾကီး တပ္ၿပီး တရားစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနမလား။ ဒါမွမဟုတ္
သား အတြက္ မိီးဖုိေခ်ာင္မွာ တကုပ္ကုပ္နဲ ့ ထမင္းဟင္းေတြ ခ်က္ၿပဳတ္ေနေရာ ့မလား ။ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ၿပန္ေမးေနမိရင္း စိတ္က အတိတ္ဆီကုိ ၿပန္လည္သြားတယ္။
၁၉၉၃ ေလာက္မွာ အိမ္ရဲ ့စီးပြားေရး အေၿခအေန ယိုင္နဲ ့သြားတယ္။အေဖ့လုပ္ငန္းေတြလည္း အလိမ္ခံရၿပီး အရႈံးေပၚကုန္တယ္။ ေၿမြပူရာ ကင္းေမွာင့္ဆုိသလုိ အေဖလည္း အက္ဆီးဒင့္ ၿဖစ္ၿပီး
ေပါင္ရုိးက်ဳိးကာ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ အေၿခအေန။ ဒီေတာ့ အိမ္ရဲ ့စားဝတ္ေနေရးေတြဟာ အိမ္ေထာင္ရွင္မ တစ္ဦးၿဖစ္တဲ့ အေမ့ေပၚမွာ ပုံက်လာခဲ့တယ္။
ဥမမယ္ စာမေၿမာက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ ့ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြ အၿပင္ က်န္းမာေရး ခ်ဳိ ့တဲ့ ေနတဲ့ အေဖ့ အတြက္ အေမ ့ခမ်ာ ရရာ အလုပ္ကုိ လုပ္ခဲ့ရတယ္။
ဆယ္တန္းကလည္း မေအာင္ေတာ့ ဥာဏအားနဲ ့ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြထက္ ကာယအားနဲ ့ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြကုိ အေမ့ခမ်ာ လုပ္ရရွာတယ္။
ဘုရားတုိက္ ေက်ာက္ေခ်ာေခ်ာ တယ္။ ဆန္ေရြး ဆန္ၿပာတယ္။ေစ်းေရာင္းတယ္။ အဝတ္ေလ်ွာ္တယ္။ဘဝေပါင္းမ်ားစြာက
်င္လည္ရင္း အေမ့ခမ်ာ ေလာကဓံရဲ ့ ဖိႏွိပ္မႈ ဒဏ္ေတြကုိ
အံၾကိတ္ခံတယ္။ဒါေပမယ့္ အေမ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဓာတ္မက်ခဲ့ဘူး။ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဆုိတဲ့ တြန္းအားဟာ အေမ့အတြက္ေတာ့ အားေဆး ၾကီးတစ္ခြက္ပဲ။
အလုပ္ေပါင္းစုံကုိ မုိးရြာမေရွာင္ ေနပူမေရွာင္ လုပ္ရေတာ့ အေမ့ မ်က္ႏွာဟာ အသက္အရြယ္ နဲ ့မလုိက္အုိစာသြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေမ့ အၿပဳံးမပ်က္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းညဴ ခဲ့ဘူး။ ၿဖစ္သမ်ွ အေၾကာင္းကို အေကာင္းခ်ည္းပဲ လုိ ့အေမေတြးခဲ့တယ္။ အေဖ ့အေပၚမွာလည္း ေမတၱာ မပ်က္ခဲ့သလုိ သားႏွစ္ေယာက္
အေပၚမွာလည္း တာဝန္မပ်က္ခဲ့ရဘူး မိဘဝတၱရား ေက်ပြန္ေအာင္ အေမၾကဳိးစားခဲ ့တယ္။
ၿခစ္ၿခစ္ေတာက္ပူတဲ့ ေႏြရာသီထဲ ၊ စြတ္စုိလွတဲ့ မုိးေရေတြထဲ ၊ ေအးခဲလြန္းတဲ့ ေဆာင္းဥတု အလီလီကုိ အေမဟာ ေစ်းေရာင္းရင္း ဘုရားေခ်ာရင္း အဝတ္ေလ်ွာ္ရင္း ရုန္းကန္ခဲ့ရတယ္။
အိမ္မွာ ဆန္မရွိလုိ ့ သူမ်ားအိမ္မွာ ဆန္ႏုိ ့ဆီဗူး တစ္ဗူးသြားေခ်းၿပီး ခ်က္ခဲ့ရတဲ့ ေန ့ေတြ။ ေက်ာင္းမုန္ ့ဖုိး မရဘဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတဲ့ ေန ့ေတြ၊ အဝတ္အစားေတာက္ေတာက္ေၿပာင္ေၿပာင္
မရွိ လြတ္အိပ္စုတ္ေလး လြယ္ၿပီး အတန္းထဲမွာ သူမ်ား အစအေနာက္အႏွိမ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေန ့ေတြ ဟာ အေမ ့ ဒုကၡနဲ ့အေမ့ ပင္ပန္းမႈနဲ ့ယွဥ္လုိက္ရင္ ႏႈိင္းဆလုိ ့မရတာကုိ သိေနေတာ့ အေမ့ကုိ လည္း ဘာမွ မပူဆာခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ အေမ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ အၿမဲ ရွိတယ္ဆုိတာ ေတြးမၾကည့္ေတာင္ သိေနတယ္။
ဆယ္တန္း မေအာင္ခဲ့တဲ့ အေမဟာ သူ ပညာမတတ္ေပမယ့္ သူ ့သားသမီးေတြကုိ ပညာတတ္ၾကီးေတြ ၿဖစ္ေစခ်င္တယ္။ သူ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ရုန္းကန္ေနရေပမယ့္ သားႏွစ္ေယာက္ရဲ ့ပညာေရးကုိ ေတာ့
အထိခုိက္ အပြန္းအပဲ ့ မခံခဲ့ဘူး။ ပစၥည္းဥစၥာ အေမြ မေပးႏုိင္ေပမယ့္ ပညာအေမြေတာ့ ေပးႏုိင္ရမယ္ ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ ့ အေမ ၾကဳိးစားခဲ့တယ္။
အကုိၾကီး ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ စစ္တကၠသုိလ္ တက္တယ္။ ေဆြေတြ မ်ဳိးေတြက ဝုိင္းေၿပာၾကတာေပါ့။ ၿဖစ္ပါ့မလား အေဝးသင္တက္ၿပီး အၿပင္မွာ အလုပ္လုပ္ခုိင္း ေပါ့ ဆုိေတာ့ အေမက
သူ ဝါသနာပါရာ လုပ္ပါေစ။ ကၽြန္မ ရေအာင္ထားမယ္ လုိ ့ ၿပန္ေၿပာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေဆးေက်ာင္းတက္ေတာ့ လူေတြက ေမးေင့ါၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွ ၿပီးေအာင္တက္ႏုိင္ပါ့မလား။ ဒီေလာက္ဆင္းရဲေနတာကုိ တန္ရာတန္ရာမလုပ္ဘူး။
မႏုိင္ဝန္ထမ္း မေနနဲ ့။ ေဆးေက်ာင္းဆုိတာ အကုန္အက်မ်ားတယ္။ နင္တတ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ရုိးရုိးတကၠသုိလ္တက္ခုိင္း ၿပီးရင္ အလုပ္လုပ္ခုိင္းေပါ့ ဆုိေတာ့ အေမ က
ေၿပာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ထမင္းကုိ ေလ်ာ့စားရရင္ စားရပေလ့ေစ။ အေၾကာ္နဲ ့စားရင္ စားရပေလ့ေစ။ ကၽြန္မ မတတ္ခဲ့တဲ့ ပညာ ကၽြန္မမရခဲ့တဲ့ ဘြဲ ့ေတြကုိ
သားႏွစ္ေယာက္လုံး ရရေစမယ္။ ကၽြန္မ အေမြ ေပးႏုိင္တာ ဆုိလုိ ့ ပညာ အေမြပဲရွိတယ္ ။ အဲဒီေလာက္ကုိ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ သတၱိ ေကာင္းခဲ့တဲ့ အေမ ပါ။
ကံၾကမၼာဟာ ဆင္းရဲ တဲ့ အေမ့ကုိ မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့ဘူး။ စီးပြားေရးအဆင္မေၿပတုန္းက အေမငုိခဲ့တယ္။ အေဖ အက္ဆီးဒင့္ၿဖစ္ၿပီး က်န္းမာေရးခ်ဳိ ့တဲ့ေတာ့ အေမ ငုိခဲ့တယ္။
အေမ့ရဲ ့ အေဖ ဆုံးတယ္။ အေမ ငုိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖ ဆုံးေတာ့ အေမ မငိုေတာ့ဘူး။ စကားတစ္ခြန္းပဲ ေၿပာတယ္
အေမ့မွာ ငိုစရာ မ်က္ရည္ မရွိေတာ့ဘူး။ အေမ့ က်မယ္ ့ မ်က္ရည္ ဟာ ငါ့သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ၾကဳိးစားရင္း က်မယ့္ ေခၽြးစက္ ပဲ အၿဖစ္ခံေတာ့မယ္ "
လုိ ့ေၿပာခဲ့တယ္။
အေမ ဟာ အေကာက္အေကြ ့မ်ားတဲ့ ဘဝကုိ ရင္ေကာ့ၿပီး ေလ်ွာက္ခဲ့တယ္။ သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ပညာတတ္အရာရွိ ႏုိင္ ့ငံ ဝန္ထမ္း ေတြ ၿဖစ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ အေမ၊ ကုိယ့္ေၿခေထာက္ေပၚကုိယ္ရပ္တည္ႏု
ိင္ေအာင္
လမ္းညႊန္ေပးခဲ့တဲ့ အေမ။ သားေတြ မစြန္ ့ပဲ စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ေအာင္ အေမဟာ မစားပဲ စြန္ ့ခဲ့တယ္။ မုန္ တုိင္းၿပီးရင္ ေလၿပည္ လာစၿမဲ ဆုိသလုိ အခု ေလာကဓံ အဆုိးမုန္တုိင္း
ေတြ အေမ့ဘဝကုိ တုိက္ခတ္အၿပီး မွာ အခုေတာ့ အေမ့ဘဝ ေအးခ်မ္းေနပါၿပီ။ အရင္ကလုိ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္စရာမလုိေတာ့ဘူး။
သားႏွစ္ေယာက္ရဲ ့အေထာက္ အပံ့နဲ ့အိမ္မွာ ေစ်းဆုိင္ေလး တည္ၿပီး အေမ ့ေနညဳိခ်ိန္ေတြကုိ တရားဓမၼ နဲ ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းၿဖတ္သန္းေနရၿပီ။
အေမ အခု ခ်ိန္ဆုိ ဘာလုပ္ေနမလဲ ။ သူ ့ညီမ အစ္မေတြ အိမ္ကုိ ေလ်ွာက္လည္ရင္း သူ ့ သားေတြ အေၾကာင္း
အားရပါးရ ေၿပာေနမလား ။ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေရွ ့ဘုရားစင္မွာ ပုဆစ္တုပ္ထုိင္ၿပီး ဘုရားစာေတြ ရြတ္ေနမလား။ တရားစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနမလား။ ေစ်းေရာင္းေနမလား။
ဒါမွမဟုတ္ မီးဖုိ ေခ်ာင္မွာ တကုပ္ကုပ္နဲ ့ သူ ့သားၾကဳိက္တဲ့ ဟင္းေတြ ခ်က္ၿပဳတ္ေနမလား။ကၽြန္ေတာ္ ၿပန္အလာကုိ လည္တဆန္ ့ဆန္ ့နဲ ့ေမ်ွာ္ေနရင္း ခရီးလမ္းမွာ ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းဖုိ ့ အေရး
ဆုေတာင္းေမတၱာ ပုိ ့သေနမလား ။
ခရီးသည္တင္ကားၾကီးကေတာ့ အေဝးေၿပးလမ္းမၾကီးေပၚမွာ ေမာင္းႏွင္ေနဆဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ အေတြးေတြကလည္း.................
............