………………
“ သမီးအေဖေျပာေနရင္ တစ္ခြန္းနဲ႔ရ။ မရရင္ေတာ့ ရိုက္မွာေႏွာ္ ”
သူက ကုိင္ေနတဲ့ဖုန္းကုိ မခ်ခ်င္ ခ်ခ်င္ျဖင့္ ခ်ထားလုိက္သည္။
သမီးက ငယ္ေသးသည္။ ေခတ္ကာလအေလွ်ာက္ တုိးတက္လာမႈေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ျဖင့္ ဖုန္းကုိဖြင့္တတ္သည္။ ဂိမ္းကစားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္လုံးပ်က္မွာဆုိးတာေၾကာင့္ မေဆာ့ဖုိ႔ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။
ကေလးက နည္းနည္းေခါင္းမာသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေျပာရင္ ေပေတေတလုပ္ခ်င္လုပ္ေနတတ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔ကုိ တုတ္ျဖင့္ခ်ိန္းေျခာက္မိသည္။
ေျပာရခက္လုိ႔ ဆုံးမရခက္လုိ႔ လႊတ္ထားလုိက္ရင္ပုိဆုိးသြားႏုိင္သည္မဟုတ္လား။ တုတ္မကုိင္ခ်င္ ေသာ္လည္း တုတ္နဲ႔မွ ေၾကာက္လုိ႔ေျခာက္ရသည္။ ဒါေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ ဖုန္းကုိလက္ကမခ်။ ခဏေလးပါ ဆုိၿပီး ေဆာ့ျဖစ္ေအာင္ေဆာ့ေနေသးသည္။
…………..
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ခဏခဏ သကၤန္း၀တ္ၾကသည္။ သကၤန္း၀တ္တာျဖင့္ ေကာင္းေသာ အလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ၀င္လုိက္ထြက္လုိက္လုပ္ၿပီး ရဟန္း၀တ္ေနခ်ိန္မွာ အေနအထုိင္မတတ္ရင္ ပုိ၍ အကုသုိလ္ ႀကီးႏုိင္ပါသည္။ အဲ ဒီလုိခဏခဏ သကၤန္း၀တ္ျခင္းကုိပဲ ဒုလႅဘလုိ႔ ထင္ေနၾကေသးသည္။
ေနာင္လား ေနာင္သားေတြက ဒုလႅဘဆုိတာ ခဏခဏ သကၤန္း၀တ္ျခင္းလုိ႔ ျမင္သြားမွျဖင့္ ဒုကၡပါပဲ။
ဒု-လဘ။ ဒု-ခဲယဥ္းေသာ၊ လဘ-ရျခင္း။
ဒုလႅဘဆုိတာရခဲျခင္းပါ။ ဘာကုိ ရခဲသလဲ။ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ အင္မတန္ရခဲလွပါတယ္။ လူဆုိတာ စၾက၀ဠာမွာအျမင့္ဆုံးေသာ အသိဥာဏ္ရွိသူေတြပါ။ ဒီလုိရခဲတဲ့ လူ႔ဘ၀ေတြကုိ ရရွိပိုင္ဆုိင္ေနၾကတဲ့ လူသား ေတြက လူ႔အႏွစ္သာရကုိ တကယ္အက်ိဳးရွိစြာအသုံးခ်ေနၿပီလား။
လူ႔တန္ဖုိးေတြကုိ ျမွင့္တင္ေနၾကၿပီလား။
………….
ကမၻာႀကီးေပၚက အသိဥာဏ္ရွိလူသားေတြက ပထမကမၻာစစ္၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ ဆုိၿပီး စစ္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲ တယ္။ ဒီမတုိင္မီကလည္း စစ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေတြၿပီးေတာ့လည္း ဆက္ျဖစ္ေနၾကတယ္။
လူသားေတြကုိ တစ္လုံးတစ္ခဲတည္းေသေစႏုိင္တဲ့ လက္နက္ေတြကလည္း တစ္ေန႔တစ္ျခား တုိးတက္ လာတယ္။ လူသားအခ်င္းခ်င္း လည္လွီးတယ္၊ အဓမၼက်င့္တယ္၊ မီးရိႈ႕သတ္တယ္၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူသားေတြ ဟာလူနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း မတူေတာ့သလုိပါပဲ။
အီစြတ္ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ဖတ္ဖူးတယ္။
နတ္ဘုရားဇီးယတ္၏ အမိန္ျဖင့္ ပရုိမီသီယတ္စ္နတ္သားက လူႏွင့္ တိရစၦာန္ေတြကုိ ဖန္းဆင္းသတဲ့။ နတ္ဘုရားက သားရဲတိရစၦာန္အခ်ိဳ႕ကုိ လူအျဖစ္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ နတ္သားထပ္မံ ေစခုိင္းပါတယ္။
နတ္သားက နတ္ဘုရားေျပာတဲ့အတုိင္း ေျပာင္းလဲလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားရဲတိရစၦာန္ကေန လူ ပုံသ႑ာန္ျဖစ္လာတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ သားရဲတိရစၦာန္စိတ္ေတာ့ မေပ်ာက္ဘူးတဲ့။
သားရဲတိရစၧာန္ထက္ လူသြားေတြက ညစ္ပတ္လာတယ္။ အက်င့္ပ်က္လာတယ္။ ယုတ္မာ လာၾကတယ္။ ပညာရွိေတြ၊ လူသူေတာ္ေကာင္းေတြက မ်ားလွစြာေသာ လူမုိက္မဲေတြကုိ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ ခဲယဥ္းေနၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ကမၻာႀကီးေပၚက ႏုိင္ငံတုိင္းလုိလုိမွာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ျဖစ္ေနၾကရတယ္။
…………….
လ်င္ျမန္စြာတုိးတက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမ်ာ ပညာရပ္ေတြက ပုိပုိတုိးလာတယ္။ ဒါေတြကုိ သိဖုိ႔၊ တတ္ဖုိ႔ လူငယ္ေတြ၊ လူႀကီးေတြ အျမန္လုိက္ေနၾကတယ္။ သင္ယူေနၾကတယ္။
ပညာတတ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။
ထု႔ိအတူ “ ဒုပၸည ” ေတြကလည္း အၿပိဳင္အဆုိင္ျဖစ္လာေနတယ္။
ဒု-ပည၊ ဒု-မရွိ၊ ပည-ပညာ။ ဒုပၸည- ပညာမဲ့တဲ့။
ပညာမဲ့သူေတြက ေနရာတကာမွာ အစြန္းေရာက္၊ အၾကမ္းဖက္၊ အေသခံဆုိၿပီး အက်ိဳးမဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္။
သိပၸံပညာရပ္ေတြဟာ ပညာရွိေတြအတြက္ ျဖစ္ရင္ အက်ိဳးေကာင္းေတြပုိရရွိႏုိင္မယ္။ ပညာမဲ့ေတြက သိပံၸပညာရပ္ေတြ ပုိတတ္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ လွပတယ္ဆုိတဲ့ ကမၻာၿဂိဳလ္ျပာျပာေလးက ျပာေတြျဖစ္သြားမယ္။
ဒုပၸညေတြ ဆိတ္သုဥ္းလာဖုိ႔ လုိတယ္။
……………..
တစ္ခါတုန္းက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ေဃာတိတာရုံေက်ာင္းမွာ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဓမၼကတိက သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးက ကုဋီတက္ၿပီး သန္႔သက္ေရၾကြင္းက်န္ခဲ့ပါတယ္။ (ေဆးေၾကာဖုိ႔ခပ္တဲ့ေရဟာ ေရခြက္ထဲမွာက်န္ေနတာပါ)။
အဲသည္ေနာက္ ၀ိနည္းဓုိရ္ရဟန္းတစ္ပါးက ကုဋီတက္တဲ့အခါ ေရက်န္ခြက္ငယ္ကုိ သြားေတြ႕ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္းကုိ “ အာပတ္သင့္ၿပီ”လုိ ေျပာဆုိပါတယ္။
သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္းက “ အဲသည္လုိ ခြက္ထဲေရက်န္ခဲ့တာဟာ အျပစ္ရွိသလား၊ အာပတ္သင့္ သလား” ဆုိၿပီး ျပန္လည္ေျပာဆုိပါတယ္။
ဒီေတာ့ “ ေသးငယ္ေသာ အာပတ္ေတာ့ျဖစ္တယ္။ ခပ္ေဆးတဲ့ေရခြက္ထဲမွာ ေရက်န္မထားခဲ့ရဘူး” လုိ႔ ၀ိနည္းဓုိရ္ရဟန္းက ျပန္လည္ေျပာဆုိရာကေန စလုိက္တဲ့ျပႆနာဟာ သူတုိ႔ရဲ႔ တပည့္ေတြ ကြဲလာၾကတယ္။ ေနာက္ တစ္ဖက္စီကုိ ကုိးကြယ္တဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြလည္း ႏွစ္ဖက္ကြဲသြားၾကေတာ့တယ္။
အဲဒီမွာ ဘုရားရွင္က ဆုိဆုံးမ မရေတာ့လုိ႔ ပါလိေလယ်ေတာကုိ ထြက္ၾကြသြားေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလည္း ျပႆနာေသးေသးေလးက စလုိက္တဲ့ အျဖစ္ေတြဟာ တစ္ၿမိဳ႕နယ္ လုံး၊ တစ္ႏုိင္ငံလုံးအထိ ပ်ံ႕ပ်ံ႕သြားတယ္။ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ ဦးသူတြယ္တယ္။ ေစာင္းေျမာင္းေျပာဆုိ ၾကတယ္။ အပုတ္ခ်ၾကတယ္။
ပူးေပါင္းစုစည္းၿပီး ခ်ီတက္ၾကတာရွားတယ္။ အဖြဲ႕ ႏွစ္ဖြဲ႕၊ သုံးဖြဲ႕ စုံလုိ႔ အတူတကြ ေလွ်ာက္တဲ့ဆီ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ရန္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္ေနၾကတယ္။
ဒါေတြကုိ ထိန္းေက်ာင္းဖုိ႔ ရဟန္းပညာရွိ၊ လူပညာရွိမ်ားက ၀င္ထိန္းေသာ္လည္း သူ႔ဘက္ပါတယ္ ငါ့ဘက္ပါတယ္နဲ႔ ျပန္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ရန္ရွာတတ္ၾကေသးတယ္။
တစ္ခါက ဘုရားရွင္နဲ႔ နာဂသမာလရဟန္းတုိ႔ ခရီးသြားၾကရင္ လမ္းဆုံတစ္ခုအေရာက္မွာ ျမတ္စြာ ဘုရားက လက္ယာလမ္းကုိ ၾကြလုိတယ္။ နာဂသမာလက လက္၀ဲလမ္းကုိ သြားလုိတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က နာဂသမာလေရြးတဲ့လမ္းဟာ သြားဖုိ႔မသင့္တဲ့လမ္းျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိဆုံးမတယ္။
ဒါေပမယ့္ နာဂမသမာလ က ဘုရားရွင္ရဲ႕ သပိတ္ကုိခ်ခဲ့ၿပီး တစ္ပါးတည္း ထြက္သြားေတာ့တယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဆုိဆုံးမခက္ေသာသူေတြကုိ ဥေပကၡာတရားျဖင့္ ေျပာဆုိခ်င္း၊ ဆက္ဆံျခင္း မျပဳဘဲ ဆုံးမေတာ္မူတယ္။
တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ မရုိးရေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ျပႆနာေတြ၊ တစ္ဖြဲ႕နဲ႔တစ္ဖြဲ႕ မတည့္ပဲ ရန္ျဖစ္ေနတာ ေတြ၊ ငါသိငါတတ္ဆုိၿပီး စြာက်ယ္စြာက်ယ္လုပ္ေနတာေတြ၊ ရာထူးဂုဏ္ရွိန္၊ စီးပြားဥစၥာေတြနဲ႔ ေမာက္မာၿပီး မာန္ျပေနသူေတြကုိ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက ဆုိဆုံးမခက္လုိ႔ ဥေပကၡာရႈလုိက္ရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ႀကီးက တုိးတက္ဖုိ႔ ပုိခက္သြားမယ္။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းဖုိ႔ဆုိတာ ပုိလုိ႔ ခက္သြားပါလိမ့္မယ္။
…………..
ေမတၱာသုတ္ပါဠိေတာ္မွာ သု၀ေစာစ- ဆုိဆုံးမလြယ္သူလည္း၊ အႆ-ျဖစ္ရ၏တဲ့။
မိမိထက္ အသက္၊ ပညာ၊ ၀ါ၊ သိကၡာႀကီးသူက ဆုံးမတာကုိ လက္ခံလြယ္ၾကေပမယ့္ မိမိနဲ႔ တန္းတူ၊ ငယ္သူေတြက ေျပာဆုိဆုံးမရင္ေတာ့ လုိက္နာဖုိ႔ ခဲယဥ္းၾကပါတယ္။ ကုိယ့္ထက္ႀကီးသူျဖစ္ေစ၊ တန္းတူျဖစ္ေစ၊ ငယ္သူျဖစ္ေစ အက်ိဳးရွိမယ့္စကား၊ မွန္ေသာစကားဆုိရင္ေတာ့ လုိက္နာၾကရမွာပါ။
ထုိ႔အတူ “ ေသာ၀စႆတာ ဧတံမဂၤလမုတၱမံ ” “ ေျပာဆုိဆုံးမလြယ္ကူျခင္းသည္ ျမတ္ေသာမဂၤလာ ျဖစ္၏” လုိ႔ မဂၤလာတရားေတာ္မွာလည္း ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ကမၻာႀကီးေပၚက ဒုလႅဘေတြ၊ ဒုပၸည(ပညာမဲ့)ေတြရဲ႕ အက်င့္စရုိက္ျဖစ္တဲ့ ငါဆုိတဲ့ မာန္ေလးေတြ ခ်လုိက္က်ရင္ ဆုိဆုံးမခက္သူ(ဒုဗၺစ)ေတြ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ဒုဗၺစ၊ ဒု-၀စ၊ ဒု-ခက္ေသာ၊ ၀စဆုိျခင္း။
ဒုဗၺစဆုိတဲ့ ဆုိဆုံးမခက္သူေတြနည္းပါးလာပါမွ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကရမွာပါ။
…………..
“ အေမ..သမီးကုိ အေဖရိုက္တယ္.အီး..ဟီး..”
သမီးက သူ႔အေမကုိတုိင္လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေျပာရတာ ခဏခဏဆုိေတာ့ ေဒါသေလး ထြက္လာလုိ႔ တုတ္ေလးနဲ႔ ခတ္ဆတ္ဆတ္ေလးရိုက္လုိက္တာပါ။
“ အေဖႀကီး..ဘာလုိ႔ ကေလးကုိရုိက္တာလည္း ပါးစပ္နဲ႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ သမီးေလး ဘယ္နာ သြားလဲ၊ ဥံဳဖြ၊ ဥံဳဖြ ”
မိန္းမျဖစ္သူက သမီးကုိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကုိ လွမ္းေျပာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း မရိုိက္ခ်င္ေပမယ့္ ေဒါသေလးထြက္လာလုိ႔ ရုိက္လုိက္မိတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုျဖတ္ခနဲ သတိရလုိက္မိပါတယ္။
“ အတၱာနေမ၀ ပထမံ၊ ပတိရူေပ နိေ၀သေယ။
အထည မႏုသာေသယ်၊ ”
မိမိကုိယ္သာလွ်င္ ပထမဦးစြာ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ေသာအက်င့္ကုိ က်င့္ၿပီးမွသာ သူတစ္ပါးကုိ ဆုံးမရာ၏တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသျဖစ္ လက္ကထြက္ဆုိတဲ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ေတာင္ မႏုိင္ေသးပါလားေႏွာ္။ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္ဆုံးမရပါဦးမယ္။
မိမိကအစ ဒုလႅဘထဲက ဒုပၸည(ပညာမဲ့)နဲ႔ ဒုဗၺစ(ဆုိးဆုံးမခက္သူ)မျဖစ္ေစဖုိ႔ ပထမဆုံး ဆုံးမရဦးမွာ ပါလား။
“ သမီးအေဖေျပာေနရင္ တစ္ခြန္းနဲ႔ရ။ မရရင္ေတာ့ ရိုက္မွာေႏွာ္ ”
သူက ကုိင္ေနတဲ့ဖုန္းကုိ မခ်ခ်င္ ခ်ခ်င္ျဖင့္ ခ်ထားလုိက္သည္။
သမီးက ငယ္ေသးသည္။ ေခတ္ကာလအေလွ်ာက္ တုိးတက္လာမႈေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ျဖင့္ ဖုန္းကုိဖြင့္တတ္သည္။ ဂိမ္းကစားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္လုံးပ်က္မွာဆုိးတာေၾကာင့္ မေဆာ့ဖုိ႔ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။
ကေလးက နည္းနည္းေခါင္းမာသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေျပာရင္ ေပေတေတလုပ္ခ်င္လုပ္ေနတတ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔ကုိ တုတ္ျဖင့္ခ်ိန္းေျခာက္မိသည္။
ေျပာရခက္လုိ႔ ဆုံးမရခက္လုိ႔ လႊတ္ထားလုိက္ရင္ပုိဆုိးသြားႏုိင္သည္မဟုတ္လား။ တုတ္မကုိင္ခ်င္ ေသာ္လည္း တုတ္နဲ႔မွ ေၾကာက္လုိ႔ေျခာက္ရသည္။ ဒါေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ ဖုန္းကုိလက္ကမခ်။ ခဏေလးပါ ဆုိၿပီး ေဆာ့ျဖစ္ေအာင္ေဆာ့ေနေသးသည္။
…………..
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ခဏခဏ သကၤန္း၀တ္ၾကသည္။ သကၤန္း၀တ္တာျဖင့္ ေကာင္းေသာ အလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ၀င္လုိက္ထြက္လုိက္လုပ္ၿပီး ရဟန္း၀တ္ေနခ်ိန္မွာ အေနအထုိင္မတတ္ရင္ ပုိ၍ အကုသုိလ္ ႀကီးႏုိင္ပါသည္။ အဲ ဒီလုိခဏခဏ သကၤန္း၀တ္ျခင္းကုိပဲ ဒုလႅဘလုိ႔ ထင္ေနၾကေသးသည္။
ေနာင္လား ေနာင္သားေတြက ဒုလႅဘဆုိတာ ခဏခဏ သကၤန္း၀တ္ျခင္းလုိ႔ ျမင္သြားမွျဖင့္ ဒုကၡပါပဲ။
ဒု-လဘ။ ဒု-ခဲယဥ္းေသာ၊ လဘ-ရျခင္း။
ဒုလႅဘဆုိတာရခဲျခင္းပါ။ ဘာကုိ ရခဲသလဲ။ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ အင္မတန္ရခဲလွပါတယ္။ လူဆုိတာ စၾက၀ဠာမွာအျမင့္ဆုံးေသာ အသိဥာဏ္ရွိသူေတြပါ။ ဒီလုိရခဲတဲ့ လူ႔ဘ၀ေတြကုိ ရရွိပိုင္ဆုိင္ေနၾကတဲ့ လူသား ေတြက လူ႔အႏွစ္သာရကုိ တကယ္အက်ိဳးရွိစြာအသုံးခ်ေနၿပီလား။
လူ႔တန္ဖုိးေတြကုိ ျမွင့္တင္ေနၾကၿပီလား။
………….
ကမၻာႀကီးေပၚက အသိဥာဏ္ရွိလူသားေတြက ပထမကမၻာစစ္၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ ဆုိၿပီး စစ္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲ တယ္။ ဒီမတုိင္မီကလည္း စစ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေတြၿပီးေတာ့လည္း ဆက္ျဖစ္ေနၾကတယ္။
လူသားေတြကုိ တစ္လုံးတစ္ခဲတည္းေသေစႏုိင္တဲ့ လက္နက္ေတြကလည္း တစ္ေန႔တစ္ျခား တုိးတက္ လာတယ္။ လူသားအခ်င္းခ်င္း လည္လွီးတယ္၊ အဓမၼက်င့္တယ္၊ မီးရိႈ႕သတ္တယ္၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူသားေတြ ဟာလူနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း မတူေတာ့သလုိပါပဲ။
အီစြတ္ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ဖတ္ဖူးတယ္။
နတ္ဘုရားဇီးယတ္၏ အမိန္ျဖင့္ ပရုိမီသီယတ္စ္နတ္သားက လူႏွင့္ တိရစၦာန္ေတြကုိ ဖန္းဆင္းသတဲ့။ နတ္ဘုရားက သားရဲတိရစၦာန္အခ်ိဳ႕ကုိ လူအျဖစ္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ နတ္သားထပ္မံ ေစခုိင္းပါတယ္။
နတ္သားက နတ္ဘုရားေျပာတဲ့အတုိင္း ေျပာင္းလဲလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားရဲတိရစၦာန္ကေန လူ ပုံသ႑ာန္ျဖစ္လာတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ သားရဲတိရစၦာန္စိတ္ေတာ့ မေပ်ာက္ဘူးတဲ့။
သားရဲတိရစၧာန္ထက္ လူသြားေတြက ညစ္ပတ္လာတယ္။ အက်င့္ပ်က္လာတယ္။ ယုတ္မာ လာၾကတယ္။ ပညာရွိေတြ၊ လူသူေတာ္ေကာင္းေတြက မ်ားလွစြာေသာ လူမုိက္မဲေတြကုိ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ ခဲယဥ္းေနၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ကမၻာႀကီးေပၚက ႏုိင္ငံတုိင္းလုိလုိမွာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ျဖစ္ေနၾကရတယ္။
…………….
လ်င္ျမန္စြာတုိးတက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမ်ာ ပညာရပ္ေတြက ပုိပုိတုိးလာတယ္။ ဒါေတြကုိ သိဖုိ႔၊ တတ္ဖုိ႔ လူငယ္ေတြ၊ လူႀကီးေတြ အျမန္လုိက္ေနၾကတယ္။ သင္ယူေနၾကတယ္။
ပညာတတ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။
ထု႔ိအတူ “ ဒုပၸည ” ေတြကလည္း အၿပိဳင္အဆုိင္ျဖစ္လာေနတယ္။
ဒု-ပည၊ ဒု-မရွိ၊ ပည-ပညာ။ ဒုပၸည- ပညာမဲ့တဲ့။
ပညာမဲ့သူေတြက ေနရာတကာမွာ အစြန္းေရာက္၊ အၾကမ္းဖက္၊ အေသခံဆုိၿပီး အက်ိဳးမဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္။
သိပၸံပညာရပ္ေတြဟာ ပညာရွိေတြအတြက္ ျဖစ္ရင္ အက်ိဳးေကာင္းေတြပုိရရွိႏုိင္မယ္။ ပညာမဲ့ေတြက သိပံၸပညာရပ္ေတြ ပုိတတ္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ လွပတယ္ဆုိတဲ့ ကမၻာၿဂိဳလ္ျပာျပာေလးက ျပာေတြျဖစ္သြားမယ္။
ဒုပၸညေတြ ဆိတ္သုဥ္းလာဖုိ႔ လုိတယ္။
……………..
တစ္ခါတုန္းက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ေဃာတိတာရုံေက်ာင္းမွာ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဓမၼကတိက သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးက ကုဋီတက္ၿပီး သန္႔သက္ေရၾကြင္းက်န္ခဲ့ပါတယ္။ (ေဆးေၾကာဖုိ႔ခပ္တဲ့ေရဟာ ေရခြက္ထဲမွာက်န္ေနတာပါ)။
အဲသည္ေနာက္ ၀ိနည္းဓုိရ္ရဟန္းတစ္ပါးက ကုဋီတက္တဲ့အခါ ေရက်န္ခြက္ငယ္ကုိ သြားေတြ႕ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္းကုိ “ အာပတ္သင့္ၿပီ”လုိ ေျပာဆုိပါတယ္။
သုတၱန္ေဆာင္ရဟန္းက “ အဲသည္လုိ ခြက္ထဲေရက်န္ခဲ့တာဟာ အျပစ္ရွိသလား၊ အာပတ္သင့္ သလား” ဆုိၿပီး ျပန္လည္ေျပာဆုိပါတယ္။
ဒီေတာ့ “ ေသးငယ္ေသာ အာပတ္ေတာ့ျဖစ္တယ္။ ခပ္ေဆးတဲ့ေရခြက္ထဲမွာ ေရက်န္မထားခဲ့ရဘူး” လုိ႔ ၀ိနည္းဓုိရ္ရဟန္းက ျပန္လည္ေျပာဆုိရာကေန စလုိက္တဲ့ျပႆနာဟာ သူတုိ႔ရဲ႔ တပည့္ေတြ ကြဲလာၾကတယ္။ ေနာက္ တစ္ဖက္စီကုိ ကုိးကြယ္တဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြလည္း ႏွစ္ဖက္ကြဲသြားၾကေတာ့တယ္။
အဲဒီမွာ ဘုရားရွင္က ဆုိဆုံးမ မရေတာ့လုိ႔ ပါလိေလယ်ေတာကုိ ထြက္ၾကြသြားေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလည္း ျပႆနာေသးေသးေလးက စလုိက္တဲ့ အျဖစ္ေတြဟာ တစ္ၿမိဳ႕နယ္ လုံး၊ တစ္ႏုိင္ငံလုံးအထိ ပ်ံ႕ပ်ံ႕သြားတယ္။ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ ဦးသူတြယ္တယ္။ ေစာင္းေျမာင္းေျပာဆုိ ၾကတယ္။ အပုတ္ခ်ၾကတယ္။
ပူးေပါင္းစုစည္းၿပီး ခ်ီတက္ၾကတာရွားတယ္။ အဖြဲ႕ ႏွစ္ဖြဲ႕၊ သုံးဖြဲ႕ စုံလုိ႔ အတူတကြ ေလွ်ာက္တဲ့ဆီ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ရန္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္ေနၾကတယ္။
ဒါေတြကုိ ထိန္းေက်ာင္းဖုိ႔ ရဟန္းပညာရွိ၊ လူပညာရွိမ်ားက ၀င္ထိန္းေသာ္လည္း သူ႔ဘက္ပါတယ္ ငါ့ဘက္ပါတယ္နဲ႔ ျပန္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ရန္ရွာတတ္ၾကေသးတယ္။
တစ္ခါက ဘုရားရွင္နဲ႔ နာဂသမာလရဟန္းတုိ႔ ခရီးသြားၾကရင္ လမ္းဆုံတစ္ခုအေရာက္မွာ ျမတ္စြာ ဘုရားက လက္ယာလမ္းကုိ ၾကြလုိတယ္။ နာဂသမာလက လက္၀ဲလမ္းကုိ သြားလုိတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က နာဂသမာလေရြးတဲ့လမ္းဟာ သြားဖုိ႔မသင့္တဲ့လမ္းျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိဆုံးမတယ္။
ဒါေပမယ့္ နာဂမသမာလ က ဘုရားရွင္ရဲ႕ သပိတ္ကုိခ်ခဲ့ၿပီး တစ္ပါးတည္း ထြက္သြားေတာ့တယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဆုိဆုံးမခက္ေသာသူေတြကုိ ဥေပကၡာတရားျဖင့္ ေျပာဆုိခ်င္း၊ ဆက္ဆံျခင္း မျပဳဘဲ ဆုံးမေတာ္မူတယ္။
တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ မရုိးရေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ျပႆနာေတြ၊ တစ္ဖြဲ႕နဲ႔တစ္ဖြဲ႕ မတည့္ပဲ ရန္ျဖစ္ေနတာ ေတြ၊ ငါသိငါတတ္ဆုိၿပီး စြာက်ယ္စြာက်ယ္လုပ္ေနတာေတြ၊ ရာထူးဂုဏ္ရွိန္၊ စီးပြားဥစၥာေတြနဲ႔ ေမာက္မာၿပီး မာန္ျပေနသူေတြကုိ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက ဆုိဆုံးမခက္လုိ႔ ဥေပကၡာရႈလုိက္ရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ႀကီးက တုိးတက္ဖုိ႔ ပုိခက္သြားမယ္။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းဖုိ႔ဆုိတာ ပုိလုိ႔ ခက္သြားပါလိမ့္မယ္။
…………..
ေမတၱာသုတ္ပါဠိေတာ္မွာ သု၀ေစာစ- ဆုိဆုံးမလြယ္သူလည္း၊ အႆ-ျဖစ္ရ၏တဲ့။
မိမိထက္ အသက္၊ ပညာ၊ ၀ါ၊ သိကၡာႀကီးသူက ဆုံးမတာကုိ လက္ခံလြယ္ၾကေပမယ့္ မိမိနဲ႔ တန္းတူ၊ ငယ္သူေတြက ေျပာဆုိဆုံးမရင္ေတာ့ လုိက္နာဖုိ႔ ခဲယဥ္းၾကပါတယ္။ ကုိယ့္ထက္ႀကီးသူျဖစ္ေစ၊ တန္းတူျဖစ္ေစ၊ ငယ္သူျဖစ္ေစ အက်ိဳးရွိမယ့္စကား၊ မွန္ေသာစကားဆုိရင္ေတာ့ လုိက္နာၾကရမွာပါ။
ထုိ႔အတူ “ ေသာ၀စႆတာ ဧတံမဂၤလမုတၱမံ ” “ ေျပာဆုိဆုံးမလြယ္ကူျခင္းသည္ ျမတ္ေသာမဂၤလာ ျဖစ္၏” လုိ႔ မဂၤလာတရားေတာ္မွာလည္း ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ကမၻာႀကီးေပၚက ဒုလႅဘေတြ၊ ဒုပၸည(ပညာမဲ့)ေတြရဲ႕ အက်င့္စရုိက္ျဖစ္တဲ့ ငါဆုိတဲ့ မာန္ေလးေတြ ခ်လုိက္က်ရင္ ဆုိဆုံးမခက္သူ(ဒုဗၺစ)ေတြ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ဒုဗၺစ၊ ဒု-၀စ၊ ဒု-ခက္ေသာ၊ ၀စဆုိျခင္း။
ဒုဗၺစဆုိတဲ့ ဆုိဆုံးမခက္သူေတြနည္းပါးလာပါမွ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကရမွာပါ။
…………..
“ အေမ..သမီးကုိ အေဖရိုက္တယ္.အီး..ဟီး..”
သမီးက သူ႔အေမကုိတုိင္လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေျပာရတာ ခဏခဏဆုိေတာ့ ေဒါသေလး ထြက္လာလုိ႔ တုတ္ေလးနဲ႔ ခတ္ဆတ္ဆတ္ေလးရိုက္လုိက္တာပါ။
“ အေဖႀကီး..ဘာလုိ႔ ကေလးကုိရုိက္တာလည္း ပါးစပ္နဲ႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ သမီးေလး ဘယ္နာ သြားလဲ၊ ဥံဳဖြ၊ ဥံဳဖြ ”
မိန္းမျဖစ္သူက သမီးကုိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကုိ လွမ္းေျပာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း မရိုိက္ခ်င္ေပမယ့္ ေဒါသေလးထြက္လာလုိ႔ ရုိက္လုိက္မိတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုျဖတ္ခနဲ သတိရလုိက္မိပါတယ္။
“ အတၱာနေမ၀ ပထမံ၊ ပတိရူေပ နိေ၀သေယ။
အထည မႏုသာေသယ်၊ ”
မိမိကုိယ္သာလွ်င္ ပထမဦးစြာ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ေသာအက်င့္ကုိ က်င့္ၿပီးမွသာ သူတစ္ပါးကုိ ဆုံးမရာ၏တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသျဖစ္ လက္ကထြက္ဆုိတဲ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ေတာင္ မႏုိင္ေသးပါလားေႏွာ္။ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္ဆုံးမရပါဦးမယ္။
မိမိကအစ ဒုလႅဘထဲက ဒုပၸည(ပညာမဲ့)နဲ႔ ဒုဗၺစ(ဆုိးဆုံးမခက္သူ)မျဖစ္ေစဖုိ႔ ပထမဆုံး ဆုံးမရဦးမွာ ပါလား။
ေမာင္ပုိင္
၂၅-၇-၂၀၁၃။
— with Thanda Win and 10 others.