လူငယ္ႏွင့္ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း

                                                              နိဒါန္း

          ဒီစာကို ဘြဲ႕ရၿပီးစလူငယ္ေတြနဲ႔ ပညာေရးခရီးမဆက္ေတာ့ဘဲ စီးပြားရွာၾက၊ အလုပ္အကုိင္ ရွာၾကေတာ့မယ့္ လူငယ္ေလးေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းငယ္ (Small Business)ေလးေတြကို လုပ္ခ်င္ေနၿပီး ဘယ္ကစရမွန္း၊ ဘာလုပ္ ရမွန္း မသိျဖစ္ေနတဲ့ လူငယ္ေေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးထားတာျဖစ္ပါတယ္။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားႏွင့္ ပညာရွင္မ်ားအတြက္ မရည္ရြယ္ပါဘူးလုိ႔ အရင္ ဦးစြာေျပာပါရေစ။

          အထက္တန္းအဆင့္ (သုိ႔မဟုတ္) ဘြဲ႕ရၿပီးစလူငယ္ေတြဟာ အလုပ္အကုိင္ေကာင္းေတြ လိုခ်င္ၾကေပမယ့္ ရွားပါး ေတာ့ရဖု႔ိ မလြယ္ၾကပါဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရထားတဲ့ လူငယ္ေလးက Electronic ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ဝန္ထမ္း လုပ္ပါတယ္။ တစ္လမွ ေလးေသာင္းပဲရတာပါ။ TV နဲ႔ ေရခဲ ေသတၱာလို ပစၥည္းအႀကီးႀကီးေတြကိုလည္း သယ္ရ၊ ထမ္းရ၊ ပို႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ လုပ္မယ္ဆိုေတာ့လည္း ဘဲဥအစရွာမရသလိုျဖစ္ၾက၊ အားကိုးစရာ၊ တုိင္ပင္စရာ လူမရွိၾကရွာပါဘူး။ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္လည္း ဘဝမွာ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲဆိုၿပီး ႀကံရာမရျဖစ္ဖူးတဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိသလို၊ လုပ္ရင္းကုိင္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနလို႔ ျပန္လွည့္ခဲ့ရတဲ့ အခါေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုယ္ခ်င္း စာတရားႏွင့္အတူ ဒီစာကို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္လိုဘဝတူလူငယ္ေတြအတြက္ နည္းနည္းေလးေတာ့ အေထာက္အကူျဖစ္ေစမယ္လုိ႔ ထင္ပါ တယ္။
          အကယ္၍ ကၽြန္မတို႔သည္ ကိုယ္ပုိင္လုပ္ငန္းငယ္ေလးတစ္ခု ထူေထာင္လုပ္ကိုင္ေတာ့မည္ ဆိုပါစို႔- မိဘေတြနဲ႔ မိသားစုအသိုင္းအဝိုင္းေတြလည္း ဝန္ထမ္းမ်ား၊ လခစားမ်ားသာ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီတဲ့။ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး လုပ္ခ်င္ေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ကို ဘယ္သူက ဘယ္လိုလမ္းညႊန္ေပးႏုိင္မွာလဲ။ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံထုတ္ေပးတယ္ဆိုရင္ေရာ... အခက္အခဲ ေတြ႕တယ္၊ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ေနာက္တစ္ဖန္ျပန္စဖို႔ေရာ ပ့ံပိုးေပးႏုိင္ၾကပါအံုးမလား။ ကိုယ္ကေရာ ျပန္လည္လုပ္ရဲ ကိုင္ရဲရွိပါအံုးမလား။ ကဲပါ စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ၾကရေအာင္ပါ။
၁။   ဘာလုပ္ငန္းစလုပ္မလဲ။
၂။   အရင္းအႏွီးဘယ္ေလာက္နဲ႔စသင့္သလဲ။
၃။   ဘယ္ေနရာမွာ လုပ္မွာလဲ။
၄။   ဘယ္သူေတြကို ေရာင္းရမွာလဲ။
၅။   ဘယ္သူေတြဆီက ဝယ္ရမွာလဲ။
၇။   သူမ်ားေတြေအာက္ ေစ်းေလွ်ာ့ေရာင္းရင္ကိုက္ပါ့မလဲ။
၈။   သူမ်ားနဲ႔ေစ်းတူေရာင္းရင္ေရာ ေနာက္မွေရာင္းတဲ့ ကုိယ့္ဆီကို ေဖာက္သည္ေတြ လာဝယ္ၾကပါ့ မလား။
၉။   တခ်ဳိ႕ေသာကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးသမားေတြကေအာင္ျမင္ေနၾကၿပီး တခ်ဳိ႕က အေႂကြးေတြတင္ၿပီး အ႐ႈံးေတြနဲ႔ေစ်းေလာက ထဲကေန ထြက္ခြာသြားၾကရတယ္။ ဒါဟာ ဘာလုိ႔လဲ
စသျဖင့္ေသာ လူငယ္ေတြနဲ႔ ရင္ထဲက သိလို႔တဲ့ေမးခြန္းေတြအတြက္ ေျဖၾကားေပးမယ့္သူ တုိင္ပင္ေဆြး ေႏြးေပးမယ့္သူေတြ ရွိၾကပါသလား။ ရွိရင္လည္း ရွားပါလိမ့္မယ္။

အခန္း (၁)
ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းေရြးခ်ယ္ျခင္း

စီးပြားေရးဆိုင္ရာ စာအုပ္စာေပေတြနဲ႔ တက္က်မ္းေတြကို ႀကဳိးစားဖတ္႐ႈ႕ခဲ့ေပမယ့္ ဗဟုသုတ ရတာကလြဲလို႔ ဘယ္လိုအေထာက္အကူမ်ဳိးမွ မယ္မယ္ရရ မရွိခဲ့ပါဘူး။ စီးပြားေရးနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမွဳ႕ဆုိင္ရာ စာအုပ္ေတြကလည္း ကုမၸဏီႀကီးေတြ၊ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုႀကီးေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားေတြအတြက္ပဲ ရည္ညႊန္းေရးသားထားတယ္လုိ႔ ခံစားမိပါတယ္။ Small Business လုပ္ငန္းေလးေတြ လုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ Entrepreneur ေလးေတြအတြက္ေတာ့ အားကိုးေလာက္တဲ့ စာအုပ္စာေပေတြ နည္းေနသလိုပါပဲ။ ဒီစာစုဟာ လိုအပ္ခ်က္ေတြရွိၿပီး မျပည့္စံုမွန္း သိေပမယ့္လည္း ကုိယ္ပိုင္ဘဝအေတြ႕အႀကံဳေတြနဲ႔ သင္ယူ ေလ့လာခဲ့မႈ႕ေတြကို ေပါင္းစပ္ၿပီး ပန္းတိုင္ကို အနီးကပ္ဆံုး လမ္းညႊန္ေပးမယ့္ Guide Map ေလးတစ္ခုကို အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေရးဆြဲၾကည့္တဲ့ သေဘာပါ။ ပန္းတုိင္ဆီေရာက္ေအာင္ မညႊန္ႏိုင္ေတာင္ ျဖတ္သန္းရ မယ့္ ေတာရဲ႕သဘာဝ၊ အက်ယ္အဝန္းနဲ႔ အႏၱရာယ္ေတြကို ညႊန္ျပထားၿပီး ေတာထဲမွာ ရွင္သန္္ရပ္တည္ ႏုိင္ေအာင္ အႀကံဥာဏ္ေလးေတြ ေပးထားႏုိင္တယ္လို႔ ယူဆ မိပါတယ္။

(၁) မိသားစုလုပ္ငန္းဆုိတာ
          လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မိဘလက္ငုတ္လုပ္ငန္းေတြကို အထင္ႀကီးျခင္း၊ တန္ဖိုးထား ျခင္း၊ သင္ယူလိုျခင္း မရွိၾကတာ မ်ားပါတယ္။ မိဘေတြကလည္း သားသမီးကို ဒီလုပ္ငန္းကရတဲ့ ဝင္ေငြ၊ အရင္းအႏွီးႏွင့္ အျမတ္အစြန္းေတြကို ေျပာျပရွင္းျပေလ့မရွိသလို၊ ဒီလုပ္ငန္းေလးကေန မိသားစု စားဝတ္ေနေရးႏွင့္ သားသမီးေတြရဲ႕ ပညာေရးစားရိတ္ေတြ ထုတ္ေပးေနႏုိင္တာေတြ၊ သူ႕အထြာေလးႏွင့္သူ လွဴႏုိင္တန္းႏုိင္ေနတာေတြကိုလည္း ရွင္းျပေပးၾကတာ နည္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလုပ္ငန္းကို သားသမီးကလည္း တန္ဖိုးထားရမွန္း မသိ၊ ေလးစားရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ မိဘေတြက သားသမီးကို ဒီအလုပ္နဲ႔ လုပ္မစားခ်င္ေနပါ။ တတ္ေအာင္ေသခ်ာသင္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးမၾကပ္မတ္မႈမ်ဳိးႏွင့္ အလုပ္တန္ဖိုး နား လည္ေအာင္ သြန္သင္ျပသမႈ႕မ်ဳိးလည္း မလုပ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။

(၂) မိဘႏွင့္သားသမီးတုိ႔၏ မိသားစုလုပ္ငန္းအေပၚထင္ျမင္ခ်က္
          လယ္သမားႀကီးကလည္း သားသမီးကို ေတာင္သူလုပ္မစားေစခ်င္ပါဘူး။ ပင္ပန္းလုိ႔တဲ့။ ပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ မပင္ပန္းေအာင္ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲ ဆန္းသစ္လုပ္ၾကမလဲလုိ႔ မေတြးေတာသလို၊ ေတြးတတ္ေအာင္လည္း သင္မေပးႏုိင္ၾကပါဘူး။ လယ္သမားသား တကၠသိုလ္တက္ ခြင့္ရရင္ စုိက္ပ်ဳိးေရးတကၠသုိလ္သြားဖုိ႔လည္း စိတ္ကူးမရွိသလို၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္ကလည္း လယ္ သမား၊ ယာသမား သားသမီးေတြကို ဦးစားေပးေခၚယူဖို႔ စီမံခ်က္မ်ဳိးမရွိခဲ့ပါဘူး။ စုိက္ပ်ဳိးေရးသိပၸံတက္ဖုိ႔ ႏွင့္ ေခတ္မီစုိက္ပ်ဳိးေရးစနစ္ေတြ၊ ႏုိင္ငံျခားက ေခတ္မီပညာတတ္ လယ္သမားေတြ ဘယ္လိုစုိက္ပ်ဳိး ၾက သလဲ၊ ဘယ္လို Living standard နဲ႔ ေနၾကသလဲဆိုတာလည္း မသိသလို သိေအာင္လည္း အားမထုတ္ၾကပါဘူး။ မိုးကုတ္က ေက်ာက္သူေဌး၊ တြင္းပိုင္၊ ပြဲစား၊ တြင္းသမား သားသမီးေတြကလည္း တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ ဘူမိေဗဒဘာသာ ယူဖုိ႔ စိတ္မဝင္စားၾကပါဘူး။ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္လည္း မိဘလုပ္ငန္းကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ကူညီလုပ္ကုိင္မႈ၊ မိဘက သင္ေပးမႈ႕ေတြေၾကာင့္သာ တတ္သိနားလည္ေပမယ့္ အထင္ႀကီးျခင္း၊ စိတ္ဝင္စားျခင္းမရွိခဲ့လို႔ ဥပေဒဘာသာ (သို႔မဟုတ္) ဓါတုေဗဒဘာသာရပ္ေတြကို မယူျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ကိုယ္တိုင္တျခားလုပ္ငန္းခြင္ တစ္ခုထဲကို ထဲထဲဝင္ဝင္ေရာက္သြားေတာ့မွ ကိုယ္မိဘလုပ္ငန္းကို နားလည္လာၿပီး အထင္ႀကီးရမွန္း သိလာခဲ့ရတာပါ။ မသိတဲ့လူေတြကို အျပစ္တင္ခ်င္လုိ႔ ေရးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္တုိင္မသိခဲ့လုိ႔ ကိုယ့္လိုမျဖစ္ၾကေစခ်င္လို႔နဲ႔ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္လည္း အခ်ိန္မီ သတိျပဳမိေစခ်င္လို႔ ေရးမိတာပါ။

(၃) မိသားစုလုပ္ငန္း၏တန္ဖုိး
          မိဘလုပ္ငန္းကို မိဘသိသလို၊ တတ္သလို သိျခင္း၊ တတ္ျခင္းဟာ မိဘေတြ ဆည္းပူးေလ့လာ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ အႏွစ္ ၂၀ (သို႔မဟုတ္) ႏွစ္ ၃၀ စာကို အလကားနီးပါးရလုိက္ျခင္းပါပဲ။ ကိုယ္က ထပ္ ၿပီး သိေအာင္၊ နားလည္ေအာင္ ႀကဳိးစားၿပီး တုိးတက္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ရန္ အဲဒီလိုလုပ္ေပးႏုိင္တဲ့ ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္ အတြင္းက လုပ္ရပ္ဟာ ၂၆ ႏွစ္ (သို႔မဟုတ္) ၃၆ ႏွစ္စာ လုပ္ခဲ့တာနဲ႕အတူတူပါပဲ။ သားသမီး ဘက္ကခ်ည္းပဲ လိုခ်င္သိခ်င္ေနလို႔ မရပါဘူး။ လက္ခုပ္ဆိုတာ ႏွစ္ဘက္ တီးမွ ျမည္တာပါ။ မိဘေတြက လည္း ေသခ်ာသင္ၾကား၊ ျပသ၊ လမ္းညႊန္ေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။

  ေနထက္ထက္ေအာင္