~~~ရင္ထဲကငလ်င္~~~
မိဘဆိုတာ ဖဝါးလက္ႏွစ္လံုး ပုခံုး
လက္ႏွစ္သစ္အ႐ြယ္ကေနစၿပီး
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြခုလိုလူလား
ေျမာက္တဲ့အ႐ြယ္အထိအခက္အခဲ
ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကိုရင္ဆိုင္
ေက်ာ္လႊားရင္းကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြလူူ
လူသူသူရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ပုခံုးနဲ႔
ထမ္းတင္ေပးခဲ့ၾကတဲ့သူေတြပါ။
စိတ္ကသိေပမယ့္လည္း အမႈမဲ့
အမွတ္မဲ့သတိမျပဳမိတဲ့အရာေလး
ေတြဟာကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အနီးအနား
မွာျဖစ္ပ်က္ေနမွာအမွန္ပါပဲ။
ဘယ္အရာနဲ႔မွအစားျပန္ထိုးလို႔မရ
ႏိုင္ေတာ့မယ့္အရာေတြထဲမွာ
မိဘဆိုတာ အေရးအႀကီးဆံုးမို႔
သတိျပဳမိလိုက္ခ်ိန္ဟာ
ေနာက္မက်ဖို႔ဘဝမွာအလြန္အေရး
ႀကီးမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
အလုပ္အကိုင္၊မိတ္ေဆြအေပါင္းအ
သင္း၊ဘဝအခက္အခဲ၊ရပ္တည္ရုန္း
ကန္မႈ၊အခ်စ္ေရးကိစၥ၊အိမ္ေထာင္
ေရးကိစၥေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔
တစ္ေတြလံုးခ်ာလည္လိုက္လာခ်ိန္
ဟာကိုယ္ေတြမိဘေတြအသက္
အ႐ြယ္ေလးေထာက္လာခ်ိန္နဲ႔
သိပ္ကြာမယ္မထင္လွပါဘူး။
သူတို႔ေတြအင္အားနည္းလာခ်ိန္မွာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြသတိမထားမိ
လိုက္တတ္တဲ့အေၾကာင္းအရာ
ေလးေတြက တျဖည္းျဖည္း
ျဖစ္လို႔လာေနတာပါ။
အရင္တေလာမွာသတိမျပဳမိေပ
မယ့္ အေမ ထူးထူးဆန္းဆန္း
ေမးခြန္းေလးေတြအေမးမ်ားလာ
တာေတာ့အနည္းငယ္ရိပ္မိခဲ့ပါ
တယ္။ " သား remote ထဲ
ထည့္တာဘာ ဓာတ္ခဲလဲ "
" အိမ္မွာသံုးတာ colgate လား
close up လား " စသည္ျဖင့္
ေမးလို႔လာတတ္ပါတယ္။
ဘာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္လာလာေမးေန
ေပမယ့္အရမ္းေတာ့သတိမထားခဲ့မိ
တာအမွန္ပါပဲ။ဒီေန႔ညအျပင္ကျပန္
လာေတာ့အေမအိမ္ေရွ႕စားပြဲမွာ
ထိုင္ရင္းစာ႐ြက္ေလးေတြၾကည့္ေန
ပါတယ္။ " သားၾကည့္စမ္း
သန္းေခါင္စာရင္း ဘယ္ဟာက
မူရင္း ဘယ္ဟာက မိတၱဴလဲ "
လို႔ေမးလာပါတယ္။ "
အျဖဴေလးကမိတၱဴဝါက်င့္က်င့္ေလး
ကမူရင္းေမေမ"လို႔ေျဖရင္းအခန္းထဲ
ကိုဝင္လာခဲ့ပါတယ္။အေမေမး
လိုက္တဲ့ေမးခြန္းက
အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံ
ဒါမွမဟုတ္ရင္ထဲကိုလႈပ္သြားတဲ
့ငလ်င္ အျပင္းစားပါ။ အေမဟာ
၁၉ႏွစ္သမီး ကတည္းက
လုပ္သားေကာလိပ္တက္ရင္း
အစိုးရေန႔စားရံုးဝန္ထမ္းစလုပ္ခဲ့သူ
ပါ။ စာ႐ြက္စာတမ္းေတြနဲ႔
အလြန္ရင္းႏွီးသူပါ။ အခုေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ၃၁ႏွစ္ကို
ခ်ဥ္းကပ္လာခ်ိန္မွာ အေမဟာ
ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း ဆိုတဲ့ ဇရာရဲ႕
လကၡဏာေတြျပင္းျပင္းျပျပေပၚ
ေပါက္လာခဲ့ပါၿပီ။
ေသခ်ာေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ
"ေသာ့ေလး ဘယ္ခ်ခဲ့လဲ မသိဘူး "
မ်က္မွန္ ေပ်ာက္ေနလို႔ " အစရွိတဲ့
အေမ့ေမးခြန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာရဲ႕
အရင္းအျမစ္ကိုခံစားမိပါေတာ့
့တယ္။အေမအသက္ေတာ္ေတာ္
္ႀကီးၿပီပဲဆိုတဲ့အခ်က္ေပးေခါင္း
ေလာင္းသံကရင္ထဲကိုလႈပ္ခါေစပါ
တယ္။ ေတြးရင္းနဲ႔လည္း
ရင္ထဲမွာပိုဝမ္းနည္းလာပါတယ္။
အေမဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက
မိသားစုမွာအႀကီးဆံုးမို႔
အရာရာဦးေဆာင္ခဲ့ရသူပါ။
အိမ္ေထာင္က်ေတာ့လည္း
အၿမဲတမ္းအသက္အႏၲရာယ္ေတြ
ြၾကား ေနရတဲ့ အေဖ့ အတြက္ပူရ
ေနာက္ ၁၀တန္းေအာင္
ကတည္းက ေသတၱာတစ္လံုးနဲ႔
ရထားေပၚတက္သြားကတည္းက
၁ႏွစ္တစ္ေခါက္ပဲျပန္ျမင္ရေတာ့တဲ့
တစ္ဦးတည္းေသာသားအတြက္ပူရ
နဲ႔ ဘဝကိုျဖတ္သန္းခဲ့ရတာပါ။
ဒီၾကားထဲမွာ " မင္းမႈထမ္း
ကမ္းပါးသစ္ပင္ " ဆိုသလို
အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔
သားအဖ ၂ေယာက္လံုးအတြက္
အၿမဲစိုးရိမ္ေနခဲ့ရတာပါ။ ဘဝမွာ
ႀကံဳလာသမ်ွ အခက္အခဲေပါင္း
ေျမာက္ျမားစြာကိုအေဝးကေနျပန္
လာလို႔ မရတဲ့ အေဖ့ထက္
အေမကပဲ ဒိုင္ခံရွင္းေပးရတာပါ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အနိစၥ ဒုကၡ
အနတၱ ဆိုတဲ့ မၿမဲျခင္းတရား
ေတြထဲမွာ အေမလည္း
သံသရာခရီးသြားေပမို႔ တစ္ေန႔မွာ
မလြဲမေသြ ႀကံဳေတြ႕ ရမယ့္
ခရီးဆံုးေန႔တစ္ေန႔ဟာ
ေရာက္ရွိလာဦးမွာပါ။ အဲဒီလို
ေန႔မေရာက္ခင္မွာဘယ္ေလာက္အ
ခ်ိန္ရႏိုင္ေသးလဲအေမ့အတြက္ဘာ
ေတြျပင္ဆင္ေပးႏိုင္မလဲ ......
ဘာေတြမ်ားအစြမ္းကုန္လုပ္ေပး
လိုက္ႏိုင္မလဲလို႔ ေတြးမိတိုင္း
စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာနဲ႔
ဝမ္းနည္းလာမိပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ေစာေစာစီးစီး
သတိျပဳမိလိုက္တဲ့ အတြက္
အမ်ားႀကီး မဟုတ္ေတာင္
ေရွ႕ေလ်ာက္အရာရာကိုဂရုတစိုက္နဲ
ျဖတ္သန္းသြားႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားရေတာ့
မွာပါ။ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေမြးထုတ္
ေပးခဲ့ဲ့တယ္လူလားေျမာက္ရွင္သန္
ႀကီးျပင္းေစခဲ့တယ္ ...
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕
အိပ္မက္ေတြအတြက္အေဝးထြက္
ခဲ့ၾကရတယ္ ကူးခတ္ပ်ံသန္းရင္း
မဆံုးမဲ့ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြေနာက္ကို
လိုက္ေနဆဲမွာ ..... သူတို႔ေတြ
အိုမင္းလာတယ္အားအင္ေတြနည္း
ပါး မွတ္ဥာဏ္ေလးေတြခ်ိဳ႕
ယြင္းလာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔
ေလးဘက္သြားခ်ိန္စၿပီးမတ္တပ္ရပ္
ခ်ိန္ကေနကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚရပ္
ခ်ိန္အထိအေမဟာအနားရွိခဲ့တယ္။
ငယ္ငယ္ကဘာမွနကန္းတစ္လံုး
ေတာင္ မသိတဲ့ အ႐ြယ္ကေနစၿပီး
ေမးသမ်ွေမးခြန္းေတြကို ေျဖၿပီး
အသိတရားနဲ႔ ဥာဏ္ပညာေတြကို
ေပးခဲ့တယ္။အခုသူတို႔မွာရပ္တည္
ႏိုင္စြမ္းေတြတစ္စတစ္စနည္းပါးလာ
ၿပီ ... အရာရာမွာ
ကိုယ့္အားကိုယ္မကိုးႏိုင္တာေတြ
တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာခ်ိန္မွာ
အိပ္မက္ေတြေနာက္ကိုလိုက္ပ်ံ
သန္းရင္းနဲ႔ ....
ဘယ္အခ်ိန္မွာကြၽန္ေတာ္တို႔
သူတို႔ အနားကိုျပန္ၾကမွာလဲ?
သူတို႔ဘဝေနဝင္ခ်ိန္မွာကြၽန္ေတာ္
တို႔ ေတြရဲ႕ ေဖးမမႈမပါဘဲနဲ႔
ေျခာက္ေသြ႕အထီးက်န္ေနသင့္ပါ
သလား?
ခ်ီပိုးခဲ့ေသာေကြၽးေမြးျပဳစုေစာင့္
ေရွာက္ခဲ့ေသာသူတို႔ရဲ႕လက္ေတြကို
ေႏြးေထြးစြာ ျပန္လည္ တြဲထူဖို႔
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရႏိုင္ေသးတဲ့
အခ်ိန္မွာ အနေႏၲာ အနႏၲငါးပါးမွာ
ဘုရားနဲ႔ တစ္ဂိုဏ္းတည္းထားဖို႔
ျမတ္စြာဘုရားမွာၾကားခဲ့တဲ့
ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိဘ ေတြအတြက္
အေကာင္းဆံုးဘာေတြလုပ္ေပးႏိုင္
္ၾကမလဲ.....
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာဟာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေစာင့္ႀကိဳေနပါ
တယ္။မိမိ၏မိဘႏွင့္တကြအိုမင္း
လာေသာသက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြကို
သူတို႔ရဲ႕ေနဝင္ခ်ိန္မွာအေကာင္းဆံုး
ျပဴစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔
အားလံုးကိုယ္စီကိုယ္ငွေမးခြန္ေလး
ေတြထုတ္ရင္းျပန္ေမးၾကည့္သင့္ပါ
ၿပီ။ကြၽန္ေတာ္လည္းရင္ထဲမွာလႈပ္ခါ
ေနတဲ့ငလ်င္အတြက္ဒီကေန႔က
စၿပီးအေကာင္းဆံုးေပးဆပ္ႀကိဳးစား
သြားေတာ့မွာပါ။ေႂကြးသစ္ေတြခ်
ရင္းေႂကြးေဟာင္းဆပ္ဖို႔မေမ့ေလ်ာ့
ေစခ်င္ပါ။
ခ်စ္ေသာမိတ္ေဆြအားလံုးလည္း
ကိုယ္စီကိုယ္ငွ မိဘႏွစ္ပါး
အတြက္ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈေတြေပး
ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ရင္ထဲကလွိုက္လွိုက္
လွဲလွဲ ဆုေတာင္းပါတယ္။
( ကြၽန္ေတာ့္ မိဘအတြက္ အားလံုး
ေသာမိဘေတြအတြက္ )
မ်ိဳးအိမ္ဇန္ ( Archangel AK )
29.7.2013 1:10 AM
— with ရုပ္ ဆိုး and 95 others.မိဘဆိုတာ ဖဝါးလက္ႏွစ္လံုး ပုခံုး
လက္ႏွစ္သစ္အ႐ြယ္ကေနစၿပီး
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြခုလိုလူလား
ေျမာက္တဲ့အ႐ြယ္အထိအခက္အခဲ
ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကိုရင္ဆိုင္
ေက်ာ္လႊားရင္းကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြလူူ
လူသူသူရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ပုခံုးနဲ႔
ထမ္းတင္ေပးခဲ့ၾကတဲ့သူေတြပါ။
စိတ္ကသိေပမယ့္လည္း အမႈမဲ့
အမွတ္မဲ့သတိမျပဳမိတဲ့အရာေလး
ေတြဟာကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အနီးအနား
မွာျဖစ္ပ်က္ေနမွာအမွန္ပါပဲ။
ဘယ္အရာနဲ႔မွအစားျပန္ထိုးလို႔မရ
ႏိုင္ေတာ့မယ့္အရာေတြထဲမွာ
မိဘဆိုတာ အေရးအႀကီးဆံုးမို႔
သတိျပဳမိလိုက္ခ်ိန္ဟာ
ေနာက္မက်ဖို႔ဘဝမွာအလြန္အေရး
ႀကီးမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
အလုပ္အကိုင္၊မိတ္ေဆြအေပါင္းအ
သင္း၊ဘဝအခက္အခဲ၊ရပ္တည္ရုန္း
ကန္မႈ၊အခ်စ္ေရးကိစၥ၊အိမ္ေထာင္
ေရးကိစၥေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔
တစ္ေတြလံုးခ်ာလည္လိုက္လာခ်ိန္
ဟာကိုယ္ေတြမိဘေတြအသက္
အ႐ြယ္ေလးေထာက္လာခ်ိန္နဲ႔
သိပ္ကြာမယ္မထင္လွပါဘူး။
သူတို႔ေတြအင္အားနည္းလာခ်ိန္မွာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြသတိမထားမိ
လိုက္တတ္တဲ့အေၾကာင္းအရာ
ေလးေတြက တျဖည္းျဖည္း
ျဖစ္လို႔လာေနတာပါ။
အရင္တေလာမွာသတိမျပဳမိေပ
မယ့္ အေမ ထူးထူးဆန္းဆန္း
ေမးခြန္းေလးေတြအေမးမ်ားလာ
တာေတာ့အနည္းငယ္ရိပ္မိခဲ့ပါ
တယ္။ " သား remote ထဲ
ထည့္တာဘာ ဓာတ္ခဲလဲ "
" အိမ္မွာသံုးတာ colgate လား
close up လား " စသည္ျဖင့္
ေမးလို႔လာတတ္ပါတယ္။
ဘာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္လာလာေမးေန
ေပမယ့္အရမ္းေတာ့သတိမထားခဲ့မိ
တာအမွန္ပါပဲ။ဒီေန႔ညအျပင္ကျပန္
လာေတာ့အေမအိမ္ေရွ႕စားပြဲမွာ
ထိုင္ရင္းစာ႐ြက္ေလးေတြၾကည့္ေန
ပါတယ္။ " သားၾကည့္စမ္း
သန္းေခါင္စာရင္း ဘယ္ဟာက
မူရင္း ဘယ္ဟာက မိတၱဴလဲ "
လို႔ေမးလာပါတယ္။ "
အျဖဴေလးကမိတၱဴဝါက်င့္က်င့္ေလး
ကမူရင္းေမေမ"လို႔ေျဖရင္းအခန္းထဲ
ကိုဝင္လာခဲ့ပါတယ္။အေမေမး
လိုက္တဲ့ေမးခြန္းက
အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံ
ဒါမွမဟုတ္ရင္ထဲကိုလႈပ္သြားတဲ
့ငလ်င္ အျပင္းစားပါ။ အေမဟာ
၁၉ႏွစ္သမီး ကတည္းက
လုပ္သားေကာလိပ္တက္ရင္း
အစိုးရေန႔စားရံုးဝန္ထမ္းစလုပ္ခဲ့သူ
ပါ။ စာ႐ြက္စာတမ္းေတြနဲ႔
အလြန္ရင္းႏွီးသူပါ။ အခုေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ၃၁ႏွစ္ကို
ခ်ဥ္းကပ္လာခ်ိန္မွာ အေမဟာ
ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း ဆိုတဲ့ ဇရာရဲ႕
လကၡဏာေတြျပင္းျပင္းျပျပေပၚ
ေပါက္လာခဲ့ပါၿပီ။
ေသခ်ာေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ
"ေသာ့ေလး ဘယ္ခ်ခဲ့လဲ မသိဘူး "
မ်က္မွန္ ေပ်ာက္ေနလို႔ " အစရွိတဲ့
အေမ့ေမးခြန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာရဲ႕
အရင္းအျမစ္ကိုခံစားမိပါေတာ့
့တယ္။အေမအသက္ေတာ္ေတာ္
္ႀကီးၿပီပဲဆိုတဲ့အခ်က္ေပးေခါင္း
ေလာင္းသံကရင္ထဲကိုလႈပ္ခါေစပါ
တယ္။ ေတြးရင္းနဲ႔လည္း
ရင္ထဲမွာပိုဝမ္းနည္းလာပါတယ္။
အေမဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက
မိသားစုမွာအႀကီးဆံုးမို႔
အရာရာဦးေဆာင္ခဲ့ရသူပါ။
အိမ္ေထာင္က်ေတာ့လည္း
အၿမဲတမ္းအသက္အႏၲရာယ္ေတြ
ြၾကား ေနရတဲ့ အေဖ့ အတြက္ပူရ
ေနာက္ ၁၀တန္းေအာင္
ကတည္းက ေသတၱာတစ္လံုးနဲ႔
ရထားေပၚတက္သြားကတည္းက
၁ႏွစ္တစ္ေခါက္ပဲျပန္ျမင္ရေတာ့တဲ့
တစ္ဦးတည္းေသာသားအတြက္ပူရ
နဲ႔ ဘဝကိုျဖတ္သန္းခဲ့ရတာပါ။
ဒီၾကားထဲမွာ " မင္းမႈထမ္း
ကမ္းပါးသစ္ပင္ " ဆိုသလို
အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔
သားအဖ ၂ေယာက္လံုးအတြက္
အၿမဲစိုးရိမ္ေနခဲ့ရတာပါ။ ဘဝမွာ
ႀကံဳလာသမ်ွ အခက္အခဲေပါင္း
ေျမာက္ျမားစြာကိုအေဝးကေနျပန္
လာလို႔ မရတဲ့ အေဖ့ထက္
အေမကပဲ ဒိုင္ခံရွင္းေပးရတာပါ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အနိစၥ ဒုကၡ
အနတၱ ဆိုတဲ့ မၿမဲျခင္းတရား
ေတြထဲမွာ အေမလည္း
သံသရာခရီးသြားေပမို႔ တစ္ေန႔မွာ
မလြဲမေသြ ႀကံဳေတြ႕ ရမယ့္
ခရီးဆံုးေန႔တစ္ေန႔ဟာ
ေရာက္ရွိလာဦးမွာပါ။ အဲဒီလို
ေန႔မေရာက္ခင္မွာဘယ္ေလာက္အ
ခ်ိန္ရႏိုင္ေသးလဲအေမ့အတြက္ဘာ
ေတြျပင္ဆင္ေပးႏိုင္မလဲ ......
ဘာေတြမ်ားအစြမ္းကုန္လုပ္ေပး
လိုက္ႏိုင္မလဲလို႔ ေတြးမိတိုင္း
စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာနဲ႔
ဝမ္းနည္းလာမိပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ေစာေစာစီးစီး
သတိျပဳမိလိုက္တဲ့ အတြက္
အမ်ားႀကီး မဟုတ္ေတာင္
ေရွ႕ေလ်ာက္အရာရာကိုဂရုတစိုက္နဲ
ျဖတ္သန္းသြားႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားရေတာ့
မွာပါ။ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေမြးထုတ္
ေပးခဲ့ဲ့တယ္လူလားေျမာက္ရွင္သန္
ႀကီးျပင္းေစခဲ့တယ္ ...
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕
အိပ္မက္ေတြအတြက္အေဝးထြက္
ခဲ့ၾကရတယ္ ကူးခတ္ပ်ံသန္းရင္း
မဆံုးမဲ့ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြေနာက္ကို
လိုက္ေနဆဲမွာ ..... သူတို႔ေတြ
အိုမင္းလာတယ္အားအင္ေတြနည္း
ပါး မွတ္ဥာဏ္ေလးေတြခ်ိဳ႕
ယြင္းလာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔
ေလးဘက္သြားခ်ိန္စၿပီးမတ္တပ္ရပ္
ခ်ိန္ကေနကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚရပ္
ခ်ိန္အထိအေမဟာအနားရွိခဲ့တယ္။
ငယ္ငယ္ကဘာမွနကန္းတစ္လံုး
ေတာင္ မသိတဲ့ အ႐ြယ္ကေနစၿပီး
ေမးသမ်ွေမးခြန္းေတြကို ေျဖၿပီး
အသိတရားနဲ႔ ဥာဏ္ပညာေတြကို
ေပးခဲ့တယ္။အခုသူတို႔မွာရပ္တည္
ႏိုင္စြမ္းေတြတစ္စတစ္စနည္းပါးလာ
ၿပီ ... အရာရာမွာ
ကိုယ့္အားကိုယ္မကိုးႏိုင္တာေတြ
တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာခ်ိန္မွာ
အိပ္မက္ေတြေနာက္ကိုလိုက္ပ်ံ
သန္းရင္းနဲ႔ ....
ဘယ္အခ်ိန္မွာကြၽန္ေတာ္တို႔
သူတို႔ အနားကိုျပန္ၾကမွာလဲ?
သူတို႔ဘဝေနဝင္ခ်ိန္မွာကြၽန္ေတာ္
တို႔ ေတြရဲ႕ ေဖးမမႈမပါဘဲနဲ႔
ေျခာက္ေသြ႕အထီးက်န္ေနသင့္ပါ
သလား?
ခ်ီပိုးခဲ့ေသာေကြၽးေမြးျပဳစုေစာင့္
ေရွာက္ခဲ့ေသာသူတို႔ရဲ႕လက္ေတြကို
ေႏြးေထြးစြာ ျပန္လည္ တြဲထူဖို႔
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရႏိုင္ေသးတဲ့
အခ်ိန္မွာ အနေႏၲာ အနႏၲငါးပါးမွာ
ဘုရားနဲ႔ တစ္ဂိုဏ္းတည္းထားဖို႔
ျမတ္စြာဘုရားမွာၾကားခဲ့တဲ့
ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိဘ ေတြအတြက္
အေကာင္းဆံုးဘာေတြလုပ္ေပးႏိုင္
္ၾကမလဲ.....
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာဟာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေစာင့္ႀကိဳေနပါ
တယ္။မိမိ၏မိဘႏွင့္တကြအိုမင္း
လာေသာသက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြကို
သူတို႔ရဲ႕ေနဝင္ခ်ိန္မွာအေကာင္းဆံုး
ျပဴစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔
အားလံုးကိုယ္စီကိုယ္ငွေမးခြန္ေလး
ေတြထုတ္ရင္းျပန္ေမးၾကည့္သင့္ပါ
ၿပီ။ကြၽန္ေတာ္လည္းရင္ထဲမွာလႈပ္ခါ
ေနတဲ့ငလ်င္အတြက္ဒီကေန႔က
စၿပီးအေကာင္းဆံုးေပးဆပ္ႀကိဳးစား
သြားေတာ့မွာပါ။ေႂကြးသစ္ေတြခ်
ရင္းေႂကြးေဟာင္းဆပ္ဖို႔မေမ့ေလ်ာ့
ေစခ်င္ပါ။
ခ်စ္ေသာမိတ္ေဆြအားလံုးလည္း
ကိုယ္စီကိုယ္ငွ မိဘႏွစ္ပါး
အတြက္ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈေတြေပး
ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ရင္ထဲကလွိုက္လွိုက္
လွဲလွဲ ဆုေတာင္းပါတယ္။
( ကြၽန္ေတာ့္ မိဘအတြက္ အားလံုး
ေသာမိဘေတြအတြက္ )
မ်ိဳးအိမ္ဇန္ ( Archangel AK )
29.7.2013 1:10 AM