Image may be NSFW.
Clik here to view.
…………
အေဖက သမီးကုိ ပုိက္ဆံနဲ႔ သီခ်င္းမဆုိရဘူးတဲ့။
(ထူးအိမ္သင္မွ သူ႔သမီးေလးသို႔)
…………
“ ပုိက္ဆံက ကေလးေတြမကုိင္ရဘူး သမီးရဲ႕၊ သမီးက ဘာလုိခ်င္လုိ႔လဲ ”
“ ခ်ိဳခ်ဥ္ ”
“ ေအး..ေအး အေဖ၀ယ္ခဲ့မယ္ေနာ္ ”
ကၽြန္ေတာ္အလုပ္သြားကာနီး သမီးျဖစ္သူက မုန္႔ဖုိးေတာင္းေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ သမီးက ၃ ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ ပုိက္ဆံဘယ္၍ ဘယ္မွ်ဆုိတာေတာ့မသိ။ ပုိက္ဆံျဖင့္ မုန္႔၀ယ္စားလုိ႔ရတယ္ဆုိ တာသူသိေနၿပီ။
တစ္ရက္က ေရခဲေခ်ာင္းသည္ ျဖတ္သြားတာကုိ သူျမင္သည္။ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ ဟုိးအေ၀းေရာက္ေတာ့မွ သူ႔အေမကုိ ေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးက “ ဘာလုိ႔မေခၚတာလဲ သမီးရဲ႕” ဆုိေတာ့
“ သမီးမွာမွ ပုိက္ဆံမရွိတာ ” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က ပုိက္ဆံကုိ ကေလးေတြမကုိင္ေစခ်င္သလုိ သိေနတဲ့ကေလးေတြကုိ မုန္႔၀ယ္ခုိင္းတာ၊ ေစ်း၀ယ္ခုိင္းတာေတြ မလုပ္ေစခ်င္ပါ။
ပုိက္ဆံရွိရင္ ၀ယ္လုိ႔ရတယ္၊ စားလုိ႔ရတယ္ဆုိတာကုိ သိလာေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေတြက ျဖစ္ လာသည္။
ကေလးတုိင္းကုိမဆုိလုိေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက မိဘမသိေအာင္ ပုိက္ဆံယူတတ္လာသည္။ ေစ်း၀ယ္ခုိင္းလုိ႔ ပုိတဲ့ပုိက္ဆံကုိ ယူထားတာမ်ိဳးျဖစ္လာတတ္သည္။
လူႀကီးေတြက အလုပ္တစ္ခုခုိင္းရင္ တစ္ခါတစ္ခါ ပုိက္ဆံျဖင့္ဆြယ္တတ္သည္။ တစ္ရာေပး၊ ႏွစ္ရာေပးျဖင့္ အလုပ္တစ္ခုကုိခုိင္းတတ္သည္။ ေနာက္ကေလးက မုန္႔ဖုိး တစ္ရာေပးပါ၊ ႏွစ္ရာေပးပါဆုိၿပီး ေတာင္းတတ္သည့္ အက်င့္ျဖစ္လာသည္။
ပုိက္ဆံေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ေသာ အသိ၊ အေတြး မ၀င္ေစလုိ႔ပါ။ ကေလးရဲ႕ အသိဥာဏ္ထဲမွာ ပုိက္ဆံေၾကာင့္ အသိမွားေတြမ၀င္ေစလုိပါ။
………….
သမီးေလးေမြးေတာ့ အနီးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာ္ရသည္။
သမီးေလးရဲ႕ က်င္ႀကီး၊ က်င္ငယ္ေတြ ေလွ်ာ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္အေတြးေတြက ၀င္လာမိသည္။
ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြလည္း ဒီလုိေလွ်ာ္ခဲ့မွာ အမွန္ပင္။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ က်င္ႀကီး၊ က်င္ငယ္ကုိ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ရသည္မွာ ရြံ႕ရွာတတ္လွ်င္ မလြယ္ကူပါ။ သုိ႔ေသာ္ မိခင္၊ ဖခင္တုိ႔၏ ေမတၱာတရား စြမ္းအား ေၾကာင့္ အားလုံးသန္႔စင္ေနပါသည္။ ေတာက္ေျပာင္ေနပါသည္။
ညဘက္ ေလေအာင့္၊ ဗုိက္ေအာင့္၊ အိပ္ယာထဲ ရူးေပါက္တာျဖစ္ျဖစ္ ထၿပီး အ၀တ္လဲွေပးရတာ၊ ကေလး အကုိတိတ္ေအာင္ ေခ်ာ့ရတာေတြကုိ အိပ္ေရးပ်က္လုိက္တာကြာ၊ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးကြာလုိ႔ မဆုိခဲ့ၾကဘူးပါ။
ကၽြန္ေတာ့္သမီးေၾကာင့္ မိခင္၊ ဖခင္ေမတၱာကုိ ပုိသိလာသည္။ မိဘေနရာရမွ မိဘေမတၱာဆုိတာကုိ စာဖြဲ႕ တာနဲ႔ မလုံေလာက္ေၾကာင္း၊ ပုိေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ သမီးအတြက္ တစ္ခုခုလုပ္ေဆာင္ေပးတုိင္း မိဘေတြကုိ အၿမဲသတိရမိပါသည္။
…………..
မင္းတုန္းမင္းႀကီးလက္ထက္က ပညာရွိအမတ္ႀကီး ဦးခ်ိမ့္ဟာ သူ႔အေမရဲ႕ထဘီကုိ ကုိယ္တုိင္ပဲေလွ်ာ္ေပး ပါသတဲ့။
သူ႕ရဲ႕ေလွ်ာ္ပုံကေတာ့ သူ႔အေမရဲ႕ထဘီကုိ အင္တုံထဲမွာ တစ္ညဥ့္စိမ္ထားတယ္။ မနက္က်ေတာ့မွ အင္တုံထဲထည့္ထားတဲ့ ထဘီကုိ ႏွိပ္ညွစ္ၿပီး အင္တုံထဲမွာရွိေနတဲ့ ထဘီေခ်းေရေတြကုိ သြန္မပစ္ဘဲ သိမ္းထား လုိက္တယ္။ ထဘီကုိေတာ့ ဆက္ေလွ်ာ္တာေပါ့။
တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ထဘီစိမ္ထားတဲ့အင္တုံထဲက အေပၚယံေရၾကည္ေတြကုိ သြန္ပစ္ လုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ အင္တုံထဲမွာက ထဘီေခ်းအႏွစ္ကေလးေတြ က်န္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီေခ်းအႏွစ္ေလးေတြကုိ ေနလွမ္း၊ ေျခာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေက်ာက္ျပင္မွာ မႈန္႔ေအာင္က်ိတ္တယ္။ အမႈန္ကေလးေတြကုိ နံ႔သာဆီ၊ သနပ္ ခါးတုိ႔နဲ႔ေရာက်ိတ္ၿပီး နားမွာပန္ေလ့ရွိပါသတဲ့။
သူ႔ဘ၀မွာ အစစအရာရာ အဆင္ေျပခဲ့တယ္တဲ့။ ဘုရင္ကလည္း ဘြဲ႕ေတြအမ်ားႀကီး ခ်ီးျမွင့္ခဲ့တယ္။ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ စပိန္၊ အီတလီစတဲ့ႏုိင္ငံေတြကုိလည္း သံတမန္အေနနဲ႔ သြားေရာက္ခဲ့ရတယ္တဲ့။
ဒီလုိပဲ တစ္ခါက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ေကာင္မေလးကို ရည္းစားစကားေျပာရာမွာ အေမ့ထဘီ ေခ်မႈန္႔ေလးကုိ လိမ္းၿပီးသြားေျပာတာ အဆင္ေျပသြားပါသတဲ့။
တပ္မေတာ္သားေတြ ေရွ႕တန္းစစ္ဆင္ေရးထြက္ရင္ အေမ႔ထဘီစေလးကုိ လည္ပင္းမွာ ပတ္ခ်င္ပတ္၊ လက္မွာပင္ခ်င္ပတ္ၿပီး ထြက္ေလ့ရွိပါသတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီအသက္အရြယ္အထိ အေမ့ ထဘီကုိ မေလွ်ာ္ခဲ့ဘူးေသးပါ။
…………
“ အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္၊ ကုိယ့္အိုိး ကုိယ့္အိမ္ ” ဆုိတဲ့ စကားလုံးနဲ႔ပဲ ကုိယ့္မိသားစုထဲမွာ လုံးေထြး ေနရင္း အေဖအေမကုိ ေမ႔ေနတတ္ေသးတယ္။
“ မာတပိတု ဥပ႒ာနံ ” “ ျမင္းမိုရ္ေရႊေတာင္ မိဘေကၽြးကုိ ေကာင္းစြာဆပ္ေပး ၀တ္ေက်ေက် ”
ဆုိတဲ့ မဂၤလာတရားကုိေတာ့ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ပါပဲ။
“ ပုတၱဒါရႆသဂၤေဟာ ” “ ေၾကြးသစ္ခ်ကာ သားႏွင့္မယားကုိ၊ ေျမွာက္စားခ်ီးျမွင့္ ၀တ္ကုန္ေစ ”
ဆိုတဲ့ မဂၤလာတရားကုိေတာ့ ေန႔စဥ္ယူေနမိတာပဲ။
ဟသၤာတထြန္းရင္ သီခ်င္းေလးေတာင္ ဟစ္ဆုိမိပါေသးတယ္။
“ မယားအတြက္ စိန္နားကပ္…အေမ့အတြက္ပဲၾကီးေလွာ္..ငါ့သားေလး တယ္ေတာ္တယ္ေတာ္ အေမ့ အတြက္ပဲႀကီးေလွာ္ ”
…………….
“ ဗုဒၶံ ”
“ ဗုဒၶံ ”
“ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ”
“ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ”
“ ပူေဇမိ ”
“ ပူေဇမိ ”
“ ပူေဇာ္ရွိခုိးပါ၏ အရွင္ဘုရား ”
“ ပူေဇာ္ရွိခုိးပါ၏ အရွင္ဘုရား ”
အေမျဖစ္သူက ဘုရားရွိခုိးတုိင္ေပးၿပီး သမီးက လုိက္ဆုိရင္း ဘုရားရွိခုိးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးေနရာမွာ ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ သမီးကေတာ့ က်က်နန ရွိခုိးေနသည္။ ရွိခုိးၿပီးေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အိပ္ယာထဲ၀င္က်သည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စာဆက္ေရးေနမိသည္။
အခ်ိန္ေလးရလာေတာ့ စာေရးျခင္းကုိလက္စျဖတ္ၿပီး အိပ္ယာထဲ၀င္သည္။ အပ်င္းေၾကာနည္းနည္းဆန္႔ၿပီး လွဲအိပ္လုိက္သည္။
“ အေမ..အေမ.. အေဖဘုရားမရွိခုိးဘူး၊ အေဖ့ကုိ ေျပာဦး ”
“ အေဖ..ဘုရားရွိခုိးေလ။ ကေလးေတာင္ရွိခုိးၿပီးၿပီ ”
သူတုိ႔ေျပာမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထၿပီး ဘုရားရွိခုိးမိသည္။
ကေလးကုိ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပလုပ္ရမည့္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခါတစ္ခါ အဲဒီလုိျဖစ္ေနတတ္သည္။ ကုိယ္က ေကာင္းေသာလမ္းကုိ ျပဖုိ႔ ကုိယ္ကအရင္ ေကာင္းေသာလမ္းကုိ ေလွ်ာက္ရမည္မဟုတ္ပါလား။
………………….
“ သမီးဖုန္းကုိ အၾကာႀကီးမေဆာ့ရဘူးေႏွာ္ မ်က္လုံးပ်က္တတ္တယ္ ”
“ ဟုတ္ကဲ့ပါအေဖ၊ ခဏပဲေဆာ့မွာပါ ”
အဲဒါနဲ႔ သူ႔ကုိ ဖုန္းေပးေဆာ့ထားၿပီး ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ သူ႔ဘာသာသူ ဂိမ္းဖြင့္သည္။ ကားေမာင္းၿပိဳင္ တဲ့ဂိမ္းေဆာ့ၿပီး ဟုိယိမ္း၊ ဒီယိမ္းျဖစ္လာသည္။ ဂိမ္းထဲမွာ သူနစ္၀င္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
ေၾသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ဘ၀ေတြတုန္းက ေတာမွာပဲ ေမြးခဲလုိ႔လားေတာ့မသိ တီဗြီေတာင္ တစ္ရပ္ကြက္မွ တစ္လုံးေလာက္ရွိသည့္ အေျခအေန။
ဗြက္ထဲ၊ ရႊံ႕ထဲေဆာ့သည္။ သစ္ပင္တက္၊ ေလာက္စလုံးလုံး ေပေနေအာင္ေဆာ့က်သည္။ မုိးထဲ၊ ေရထဲ ဘယ္လုိပဲေဆာ့ေဆာ့ အေအးမိတယ္ဆုိတာ ရွားသည္။ ဘာမွမျဖစ္က်။
ခုေတာ့ ကေလးေတြက မုိးနည္းနည္းမိလာတာနဲ႔ ႏွာေစးခ်င္ၿပီ။
“ ေဖေဖ..
အိမ္ေတြ လမ္းေတြ
စာသင္ခန္းေတြက ပူလုိ႔
ကားေတြ ကြန္ပ်ဴတာေတြ
သူငယ္ခ်င္းေတြက ပူလုိ႔
သမီးကုိ
ေရနည္းနည္း ေပးေဆာ့ပါ ”
ခရမ္းျပာတက္လူရဲ႕ “ သိပၸံနဲ႔နည္းပညာေခတ္ထဲက သမီးေလး ”ဆုိတဲ့ ကဗ်ာထဲက တစ္ပုိဒ္ပါ။
တျဖည္းျဖည္း ကေလးေတြကုိ ၾကည့္ရတာ ရင္ေမာလာရသလုိပါပဲ။
………….
“ အေဖ ဟုိးအေပၚက ၾကယ္ေတြက အမ်ားႀကီး လွတယ္ေႏွာ္ ”
“ လွတာေပါ့ သမီးရဲ႕။ ၾကယ္ေလးေတြမွာလည္း သူ႔အလင္းေရာင္နဲ႔သူ ရွိတယ္သမီးရဲ႕ ”
“ လႀကီးလုိလား”
“ ဟုတ္တာေပါ့ သမီးရဲ႕ “
“ အဲဒါဆုိ ၾကယ္ေလးေတြလည္း လင္းေနမွာပဲေႏွာ္ ”
ညဘက္ သမီးကုိ ခ်ီထားရင္း ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကုိၾကည့္ၿပီး အေမး၊ အေျဖလုပ္ေနမိတာပါ။
တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြဆုိတာၾကယ္ေတြပါပဲ။ အဲဒီၾကယ္ေလးေတြေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ႀကီး ၾကည့္လုိ႔လွေနတာပါ။
ေၾသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ၾကယ္ပြင့္ေလးေၾကာင့္ စၾကာ၀ဠာထိ ကၽြန္ေတာ္အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ ေနမိတာပါခင္ဗ်ား။
Clik here to view.
…………
အေဖက သမီးကုိ ပုိက္ဆံနဲ႔ သီခ်င္းမဆုိရဘူးတဲ့။
(ထူးအိမ္သင္မွ သူ႔သမီးေလးသို႔)
…………
“ ပုိက္ဆံက ကေလးေတြမကုိင္ရဘူး သမီးရဲ႕၊ သမီးက ဘာလုိခ်င္လုိ႔လဲ ”
“ ခ်ိဳခ်ဥ္ ”
“ ေအး..ေအး အေဖ၀ယ္ခဲ့မယ္ေနာ္ ”
ကၽြန္ေတာ္အလုပ္သြားကာနီး သမီးျဖစ္သူက မုန္႔ဖုိးေတာင္းေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ သမီးက ၃ ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ ပုိက္ဆံဘယ္၍ ဘယ္မွ်ဆုိတာေတာ့မသိ။ ပုိက္ဆံျဖင့္ မုန္႔၀ယ္စားလုိ႔ရတယ္ဆုိ တာသူသိေနၿပီ။
တစ္ရက္က ေရခဲေခ်ာင္းသည္ ျဖတ္သြားတာကုိ သူျမင္သည္။ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ ဟုိးအေ၀းေရာက္ေတာ့မွ သူ႔အေမကုိ ေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးက “ ဘာလုိ႔မေခၚတာလဲ သမီးရဲ႕” ဆုိေတာ့
“ သမီးမွာမွ ပုိက္ဆံမရွိတာ ” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က ပုိက္ဆံကုိ ကေလးေတြမကုိင္ေစခ်င္သလုိ သိေနတဲ့ကေလးေတြကုိ မုန္႔၀ယ္ခုိင္းတာ၊ ေစ်း၀ယ္ခုိင္းတာေတြ မလုပ္ေစခ်င္ပါ။
ပုိက္ဆံရွိရင္ ၀ယ္လုိ႔ရတယ္၊ စားလုိ႔ရတယ္ဆုိတာကုိ သိလာေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေတြက ျဖစ္ လာသည္။
ကေလးတုိင္းကုိမဆုိလုိေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက မိဘမသိေအာင္ ပုိက္ဆံယူတတ္လာသည္။ ေစ်း၀ယ္ခုိင္းလုိ႔ ပုိတဲ့ပုိက္ဆံကုိ ယူထားတာမ်ိဳးျဖစ္လာတတ္သည္။
လူႀကီးေတြက အလုပ္တစ္ခုခုိင္းရင္ တစ္ခါတစ္ခါ ပုိက္ဆံျဖင့္ဆြယ္တတ္သည္။ တစ္ရာေပး၊ ႏွစ္ရာေပးျဖင့္ အလုပ္တစ္ခုကုိခုိင္းတတ္သည္။ ေနာက္ကေလးက မုန္႔ဖုိး တစ္ရာေပးပါ၊ ႏွစ္ရာေပးပါဆုိၿပီး ေတာင္းတတ္သည့္ အက်င့္ျဖစ္လာသည္။
ပုိက္ဆံေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ေသာ အသိ၊ အေတြး မ၀င္ေစလုိ႔ပါ။ ကေလးရဲ႕ အသိဥာဏ္ထဲမွာ ပုိက္ဆံေၾကာင့္ အသိမွားေတြမ၀င္ေစလုိပါ။
………….
သမီးေလးေမြးေတာ့ အနီးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာ္ရသည္။
သမီးေလးရဲ႕ က်င္ႀကီး၊ က်င္ငယ္ေတြ ေလွ်ာ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္အေတြးေတြက ၀င္လာမိသည္။
ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြလည္း ဒီလုိေလွ်ာ္ခဲ့မွာ အမွန္ပင္။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ က်င္ႀကီး၊ က်င္ငယ္ကုိ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ရသည္မွာ ရြံ႕ရွာတတ္လွ်င္ မလြယ္ကူပါ။ သုိ႔ေသာ္ မိခင္၊ ဖခင္တုိ႔၏ ေမတၱာတရား စြမ္းအား ေၾကာင့္ အားလုံးသန္႔စင္ေနပါသည္။ ေတာက္ေျပာင္ေနပါသည္။
ညဘက္ ေလေအာင့္၊ ဗုိက္ေအာင့္၊ အိပ္ယာထဲ ရူးေပါက္တာျဖစ္ျဖစ္ ထၿပီး အ၀တ္လဲွေပးရတာ၊ ကေလး အကုိတိတ္ေအာင္ ေခ်ာ့ရတာေတြကုိ အိပ္ေရးပ်က္လုိက္တာကြာ၊ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးကြာလုိ႔ မဆုိခဲ့ၾကဘူးပါ။
ကၽြန္ေတာ့္သမီးေၾကာင့္ မိခင္၊ ဖခင္ေမတၱာကုိ ပုိသိလာသည္။ မိဘေနရာရမွ မိဘေမတၱာဆုိတာကုိ စာဖြဲ႕ တာနဲ႔ မလုံေလာက္ေၾကာင္း၊ ပုိေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ သမီးအတြက္ တစ္ခုခုလုပ္ေဆာင္ေပးတုိင္း မိဘေတြကုိ အၿမဲသတိရမိပါသည္။
…………..
မင္းတုန္းမင္းႀကီးလက္ထက္က ပညာရွိအမတ္ႀကီး ဦးခ်ိမ့္ဟာ သူ႔အေမရဲ႕ထဘီကုိ ကုိယ္တုိင္ပဲေလွ်ာ္ေပး ပါသတဲ့။
သူ႕ရဲ႕ေလွ်ာ္ပုံကေတာ့ သူ႔အေမရဲ႕ထဘီကုိ အင္တုံထဲမွာ တစ္ညဥ့္စိမ္ထားတယ္။ မနက္က်ေတာ့မွ အင္တုံထဲထည့္ထားတဲ့ ထဘီကုိ ႏွိပ္ညွစ္ၿပီး အင္တုံထဲမွာရွိေနတဲ့ ထဘီေခ်းေရေတြကုိ သြန္မပစ္ဘဲ သိမ္းထား လုိက္တယ္။ ထဘီကုိေတာ့ ဆက္ေလွ်ာ္တာေပါ့။
တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ထဘီစိမ္ထားတဲ့အင္တုံထဲက အေပၚယံေရၾကည္ေတြကုိ သြန္ပစ္ လုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ အင္တုံထဲမွာက ထဘီေခ်းအႏွစ္ကေလးေတြ က်န္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီေခ်းအႏွစ္ေလးေတြကုိ ေနလွမ္း၊ ေျခာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေက်ာက္ျပင္မွာ မႈန္႔ေအာင္က်ိတ္တယ္။ အမႈန္ကေလးေတြကုိ နံ႔သာဆီ၊ သနပ္ ခါးတုိ႔နဲ႔ေရာက်ိတ္ၿပီး နားမွာပန္ေလ့ရွိပါသတဲ့။
သူ႔ဘ၀မွာ အစစအရာရာ အဆင္ေျပခဲ့တယ္တဲ့။ ဘုရင္ကလည္း ဘြဲ႕ေတြအမ်ားႀကီး ခ်ီးျမွင့္ခဲ့တယ္။ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ စပိန္၊ အီတလီစတဲ့ႏုိင္ငံေတြကုိလည္း သံတမန္အေနနဲ႔ သြားေရာက္ခဲ့ရတယ္တဲ့။
ဒီလုိပဲ တစ္ခါက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ေကာင္မေလးကို ရည္းစားစကားေျပာရာမွာ အေမ့ထဘီ ေခ်မႈန္႔ေလးကုိ လိမ္းၿပီးသြားေျပာတာ အဆင္ေျပသြားပါသတဲ့။
တပ္မေတာ္သားေတြ ေရွ႕တန္းစစ္ဆင္ေရးထြက္ရင္ အေမ႔ထဘီစေလးကုိ လည္ပင္းမွာ ပတ္ခ်င္ပတ္၊ လက္မွာပင္ခ်င္ပတ္ၿပီး ထြက္ေလ့ရွိပါသတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီအသက္အရြယ္အထိ အေမ့ ထဘီကုိ မေလွ်ာ္ခဲ့ဘူးေသးပါ။
…………
“ အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္၊ ကုိယ့္အိုိး ကုိယ့္အိမ္ ” ဆုိတဲ့ စကားလုံးနဲ႔ပဲ ကုိယ့္မိသားစုထဲမွာ လုံးေထြး ေနရင္း အေဖအေမကုိ ေမ႔ေနတတ္ေသးတယ္။
“ မာတပိတု ဥပ႒ာနံ ” “ ျမင္းမိုရ္ေရႊေတာင္ မိဘေကၽြးကုိ ေကာင္းစြာဆပ္ေပး ၀တ္ေက်ေက် ”
ဆုိတဲ့ မဂၤလာတရားကုိေတာ့ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ပါပဲ။
“ ပုတၱဒါရႆသဂၤေဟာ ” “ ေၾကြးသစ္ခ်ကာ သားႏွင့္မယားကုိ၊ ေျမွာက္စားခ်ီးျမွင့္ ၀တ္ကုန္ေစ ”
ဆိုတဲ့ မဂၤလာတရားကုိေတာ့ ေန႔စဥ္ယူေနမိတာပဲ။
ဟသၤာတထြန္းရင္ သီခ်င္းေလးေတာင္ ဟစ္ဆုိမိပါေသးတယ္။
“ မယားအတြက္ စိန္နားကပ္…အေမ့အတြက္ပဲၾကီးေလွာ္..ငါ့သားေလး တယ္ေတာ္တယ္ေတာ္ အေမ့ အတြက္ပဲႀကီးေလွာ္ ”
…………….
“ ဗုဒၶံ ”
“ ဗုဒၶံ ”
“ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ”
“ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ”
“ ပူေဇမိ ”
“ ပူေဇမိ ”
“ ပူေဇာ္ရွိခုိးပါ၏ အရွင္ဘုရား ”
“ ပူေဇာ္ရွိခုိးပါ၏ အရွင္ဘုရား ”
အေမျဖစ္သူက ဘုရားရွိခုိးတုိင္ေပးၿပီး သမီးက လုိက္ဆုိရင္း ဘုရားရွိခုိးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးေနရာမွာ ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ သမီးကေတာ့ က်က်နန ရွိခုိးေနသည္။ ရွိခုိးၿပီးေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အိပ္ယာထဲ၀င္က်သည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စာဆက္ေရးေနမိသည္။
အခ်ိန္ေလးရလာေတာ့ စာေရးျခင္းကုိလက္စျဖတ္ၿပီး အိပ္ယာထဲ၀င္သည္။ အပ်င္းေၾကာနည္းနည္းဆန္႔ၿပီး လွဲအိပ္လုိက္သည္။
“ အေမ..အေမ.. အေဖဘုရားမရွိခုိးဘူး၊ အေဖ့ကုိ ေျပာဦး ”
“ အေဖ..ဘုရားရွိခုိးေလ။ ကေလးေတာင္ရွိခုိးၿပီးၿပီ ”
သူတုိ႔ေျပာမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထၿပီး ဘုရားရွိခုိးမိသည္။
ကေလးကုိ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပလုပ္ရမည့္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခါတစ္ခါ အဲဒီလုိျဖစ္ေနတတ္သည္။ ကုိယ္က ေကာင္းေသာလမ္းကုိ ျပဖုိ႔ ကုိယ္ကအရင္ ေကာင္းေသာလမ္းကုိ ေလွ်ာက္ရမည္မဟုတ္ပါလား။
………………….
“ သမီးဖုန္းကုိ အၾကာႀကီးမေဆာ့ရဘူးေႏွာ္ မ်က္လုံးပ်က္တတ္တယ္ ”
“ ဟုတ္ကဲ့ပါအေဖ၊ ခဏပဲေဆာ့မွာပါ ”
အဲဒါနဲ႔ သူ႔ကုိ ဖုန္းေပးေဆာ့ထားၿပီး ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ သူ႔ဘာသာသူ ဂိမ္းဖြင့္သည္။ ကားေမာင္းၿပိဳင္ တဲ့ဂိမ္းေဆာ့ၿပီး ဟုိယိမ္း၊ ဒီယိမ္းျဖစ္လာသည္။ ဂိမ္းထဲမွာ သူနစ္၀င္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
ေၾသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ဘ၀ေတြတုန္းက ေတာမွာပဲ ေမြးခဲလုိ႔လားေတာ့မသိ တီဗြီေတာင္ တစ္ရပ္ကြက္မွ တစ္လုံးေလာက္ရွိသည့္ အေျခအေန။
ဗြက္ထဲ၊ ရႊံ႕ထဲေဆာ့သည္။ သစ္ပင္တက္၊ ေလာက္စလုံးလုံး ေပေနေအာင္ေဆာ့က်သည္။ မုိးထဲ၊ ေရထဲ ဘယ္လုိပဲေဆာ့ေဆာ့ အေအးမိတယ္ဆုိတာ ရွားသည္။ ဘာမွမျဖစ္က်။
ခုေတာ့ ကေလးေတြက မုိးနည္းနည္းမိလာတာနဲ႔ ႏွာေစးခ်င္ၿပီ။
“ ေဖေဖ..
အိမ္ေတြ လမ္းေတြ
စာသင္ခန္းေတြက ပူလုိ႔
ကားေတြ ကြန္ပ်ဴတာေတြ
သူငယ္ခ်င္းေတြက ပူလုိ႔
သမီးကုိ
ေရနည္းနည္း ေပးေဆာ့ပါ ”
ခရမ္းျပာတက္လူရဲ႕ “ သိပၸံနဲ႔နည္းပညာေခတ္ထဲက သမီးေလး ”ဆုိတဲ့ ကဗ်ာထဲက တစ္ပုိဒ္ပါ။
တျဖည္းျဖည္း ကေလးေတြကုိ ၾကည့္ရတာ ရင္ေမာလာရသလုိပါပဲ။
………….
“ အေဖ ဟုိးအေပၚက ၾကယ္ေတြက အမ်ားႀကီး လွတယ္ေႏွာ္ ”
“ လွတာေပါ့ သမီးရဲ႕။ ၾကယ္ေလးေတြမွာလည္း သူ႔အလင္းေရာင္နဲ႔သူ ရွိတယ္သမီးရဲ႕ ”
“ လႀကီးလုိလား”
“ ဟုတ္တာေပါ့ သမီးရဲ႕ “
“ အဲဒါဆုိ ၾကယ္ေလးေတြလည္း လင္းေနမွာပဲေႏွာ္ ”
ညဘက္ သမီးကုိ ခ်ီထားရင္း ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကုိၾကည့္ၿပီး အေမး၊ အေျဖလုပ္ေနမိတာပါ။
တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြဆုိတာၾကယ္ေတြပါပဲ။ အဲဒီၾကယ္ေလးေတြေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ႀကီး ၾကည့္လုိ႔လွေနတာပါ။
ေၾသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ၾကယ္ပြင့္ေလးေၾကာင့္ စၾကာ၀ဠာထိ ကၽြန္ေတာ္အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ ေနမိတာပါခင္ဗ်ား။
ေမာင္ပုိင္
၃၀-၇-၂၀၁၃။
— with Ye Moe and 15 others.