တေန႔က က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ကိုေနသြင္ေရးတဲ့ ကိုမင္းကိုႏိုင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာစုေလးကို ဖတ္ရင္းမွတ္စုလးေတြ လိုက္ေရးမိတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္။ ကိုေနသြင္က က်ေနာ္သေဘာက်တဲ့ လူငယ္ပညာတတ္တဦးပါ။ သူသေဘာက ေဒၚစုမရွိတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလို တိုင္းရင္းသားျပသနာ ထူေျပာတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ မင္းကိုႏိုင္က မြန္လူမ်ိဳးလည္းျဖစ္၊ ရိုးသားတဲ့သူလည္း ျဖစ္ေတာ့ အနာဂါတ္ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ ျမင္ခ်င္တယ္၊ စာေရးဆရာ အျဖစ္သူမျမင္ခ်င္ဘူး ဆိုၿပီးေရးထားကိုေတြ႔ရတယ္။
က်ေနာ္တို႔၏ ျမန္မာ့လူေဘာင္ အဖြဲ႔အစည္းတြင္ အနာဂါတ္ႏိုင္ငံကို ေခါင္းေဆာင္မည့္သူအား ႏွစ္ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီကာ သတ္မွတ္ထားၾကသည့္ ဓေလ့ကို ေလ့လာၾကည့္မိသည္။
ထင္ရွားသည့္သာဓကတခု ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ယဥ္လတ္ရွင္နာ၀ါထရာ သည္ႏိုင္ငံေရးသမားမဟုတ္၊ စီပြားေရးသမားစစ္စစ္၊ အကုိေတာ္သူ၏ စင္ေပၚေကာက္တင္မႈေၾကာင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ခဲ့ရသူ။ ယခုအခါ ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရးကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည့္သူ အျဖစ္ လူႀကိဳက္မ်ားလာသည့္ သဓက အျပည့္အ၀ရွိေနသည္။
အေမရိကန္ သမၼတ အုိဘားမားသည္ပင္ ေရြးေကာက္ပြဲမ၀င္မွီ ကာလအထိ မထင္မရွားသည့္ ေခါင္းေဆာင္ငယ္တဦးသာ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့တြင္ အစဥ္အလာနဲ႔ ႏိုင္ငံ့ဦးေဆာင္မႈကို ခြဲျခားထားျခင္း မရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမား တဦး၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား တဦးအေနျဖင့္လည္း မည့္သည့္အခ်ိန္တြင္ ပါတီ၊ တပ္မေတာ္မွ အနားယူကာ မည္သည့္အေနအထားျဖင့္ ဘ၀ကိုဆက္လက္ ရွည္သန္မည္၊ ႏိုင္ငံအက်ိဳးအတြက္ မည့္သည့္ဘက္က ပါ၀င္မည္ ဆိုသည့္ အေနအထားမ်ိဳးမရွိသေလာက္ပင္။
က်ေနာ္တို႔ က်င္လင္ခဲ့ရတဲ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ကလာလအတြင္း ျမန္မာ့အတိုက္အခံ အင္အားစုေတြနဲ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအၾကား ျခားနားခ်က္ကို ေလ့လာၾကည့္သည္။ အဖြဲ႔အစည္း၏ မဟာဗ်ဴဟာ သေဘာကိုထက္ အျပင္ပန္းသေဘာကို ေလ့လာၾကည့္မိသည္။
က်ေနာ္သည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားမွ်သာ ရွိေသာ္လည္း ျမန္မာ့အေရး၊ ကမၻာ့သတင္းမ်ားကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္အခါက တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ သမၼတအျဖစ္ Yang Shangkun သည္သမၼတအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေၾကာင္း သတင္းမ်ားတြင္ ခဏခဏၾကားရသည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ၁၉၉၃ ႏွစ္ထိ သမၼတ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ Jiang Zimem ကသမၼတ ျဖစ္လာျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဟူဂ်င္ေတာင္း၊ ထိုေနာက္ ယၡဳလက္ရွိ သမၼတ Xi Jinping အထိသမၼတ ေလးဦးအထိ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ ကြန္ျမဴနစ္ အာဏာရွင္ ႏုိင္ငံတြင္ သမၼတတဦး၏ လက္ထက္တြင္ ႏိုင္ငံျခားေရးမူး၀ါဒ၊ စီးပြားေရးမူ၀ါဒကအစ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲခဲ့သည္မွာ ယၡဳအခါ တရုတ္ႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ့ စီးပြားေရးအင္အားႀကီး ဒုတိယအဆင့္ ကိုေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။
က်ေနာ္တို႔ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ကား ထုိကဲ့သို႔ရွိပါေလစ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးအခ်ိန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသန္းေရႊ၊ ယခုဦးသိန္းစိန္ အစိုးရအထိ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရလက္ထက္ ေရာက္မွ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အေျပာင္းအလဲကို ထိေတြ႔လာရသည္။
အတိုက္အခံတို႔ဘက္တြင္ ျပန္လည္ၾကည့္မိေသာအခါ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၅ ႏွစ္ခန္႔က အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္သည္ ယခုတြင္လည္း အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အထင္ကရ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဒၚစုကိုထည္ခ်န္လွပ္ထားပါက ဒုတိယတန္း အဆင့္အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး အ၀ိုင္းကုိေရာက္လာသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို မေတြ႔ရသေလာက္ပင္။
တိုင္းရင္းသားမ်ားဘက္တြင္ ၾကည့္လိုက္ပါကလည္း လြန္ခဲ့သည့္ ၂၅ ႏွစ္တာကာလအတြင္းက ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သည္ ဦးေအးသာေအာင္၊ ဦးခြန္ထြန္းဦး၊ ဦးက်င္ရွင္းထန္ စသည့္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းမ်ားကိုသာ မျမင္ခ်င္ မေတြ႔ခ်င္သည့္အဆုံးေတြ႔ေနရသည္။ အသစ္ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းၾကသည့္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားတြင္လည္း သူတို႔သာ ဥကၠဌအျဖစ္၊ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။
ျပည္ပေရာက္ အတိုက္အခံမ်ားဘက္တြင္ ၾကည့္ပါကလည္း မထူးသည့္အေနအထားျဖင့္ ေတြ႔ရသည္။ ေအဘီအက္စ္ဒီအတ္ဖ္၊ လူ႔ေဘာင္သစ္၊ ရခိုင္ျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးပါတီ၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၊ ရွမ္း၊ ကရင္နီ၊ ကရင္၊ ကခ်င္ မည့္သည့္အဖြဲ႔အစည္းကိုပင္ၾကည့္လိုက္ပါက လြန္ခဲ့သည့္ ၂၅ ႏွစ္ခန္႔က ေခါင္းေဆာင္သည္ ယခုလည္း သူတို႔ပင္ေခါင္ေဆာင္မ်ား အျဖစ္တာ၀န္ယူေနဆဲ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
https://www.facebook.com/hla.shwe.3/posts/496758237075737 မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။