“သည္တစ္ခါကြဲရင္ျဖင္႔ ဆဲမွာပဲအေဒၚ"

            အစကတည္းက ကိုယ္႔၀မ္းနာကိုယ္သာသိသမို႔ ပဲႀကီးမႏိုင္ပဲ ဖင္ဟင္းမစားဘူး ဆိုၿပီး ေက်ာင္းသားႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ ပြဲၾကည့္သူသက္သက္ အားေပးသူသက္သက္ အျဖစ္သာ ေနခဲ႔ေပမယ္႔ ဇာတ္ခုံေပၚကၾကတဲ႔အခါ ဆရာသမားမ်ားရဲ႕ ျမန္မာ႔မူျမန္မာ႔ ဟန္ ျမန္မာ႔စရိုက္ေတြ ေပၚလာ တာေတြကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔ မရခဲ႔ပါဘူး။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ၀က္၀က္ကို ကြဲတာေပါ႔။ တစ္ခုတည္းရွိေတာင္ တ၀က္စီကြဲတတ္တဲ႔ အက်င္႔ကို ေျပာတာေလ။ သည္လူနဲ႔သည္လူ ခ်ဳိမိုင္မိုင္ကက ေရာင္စုံေဘာလုံးဆိုဆို မ်က္စိစုံမွိတ္ၿပီး ၾသဘာက်ေအာင္ အားေပးပါမယ္ဆိုမွ သူတို႔ခမ်ာ အခ်င္းခ်င္းထသတ္ေနရတာနဲ႔ ဘာစကားမွ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မေျပာမေဟာႏိုင္ဘူး။ မေျပာလည္းေနပါ။ အဲဒါေတြက အႏွစ္သာရရွိတာမွ မဟုတ္ပဲနဲ႔။ သည္ဘက္နားက၀င္ ဟိုဘက္နားကထြက္သြားမွာ။ ပရိသတ္အဆင္႔ကလည္း ရွင္ႀကီးေဂါတမလာေဟာေတာင္ ကၽြတ္တမ္း၀င္မယ္႔သူ တစ္ေယာက္တေလ မပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ တကယ္႔အႏွစ္သာရကိုေတာ႔ အားလုံးရလိုက္ၿပီးသား။ ေက်ာင္းသားေတြအားလုံး ဟိုတုန္းကလို နလပိန္းတုံး မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ နိုင္ငံေရး အသိအျမင္ေတြ ႏိုးၾကားလာၾကၿပီ။ သူတို႔အားလုံး ဂ်စ္တိုက္ေနၾကတဲ႔ ကေလးဆိုးမ်ားလို ဆႏၵတစ္ခုကို တညီတညြတ္တည္းေဖာ္ထုတ္ေနတာက လက္ရွိအစိုးရကို မလိုခ်င္ေတာ႔ဘူး တဲ႔။


             ေက်ာင္းသားထဲမွာ ခံယူခ်က္ျပင္းျပင္း၊ ခံစားခ်က္ နင္႔နင္႔နဲနဲနဲ႔ အသက္ထက္ဆုံး ဒီမိုကေရစီအေရးကို ေနာက္မတြန္႔စတမ္း လုပ္ေဆာင္သြားမယ္႔သူေတြ မပါဘူးလို႔ေတာ႔ မထင္ပါနဲ႔။ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး။ သူတို႔လူႀကီးေတြ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ သားပစ္မယားပစ္ စုံလုံးႏွစ္ခဲ႔ရသလိုေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ မိဘရင္ခြင္က အေတာင္အလက္မစုံခင္မွာကို ဘ၀မုန္တိုင္းထဲ ေျခစုံပစ္၀င္ႀကဲခဲ႔ၾကၿပီ။ ဒီအထိေတာ႔ ဟုတ္သား။ ေရွ႕ဆက္ေတာ႔မွ ထီကနဲျမည္ေအာင္ ကြဲကုန္ေရာ။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အတြင္းစည္းထဲက ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတာ မဟုတ္တဲ႔အတြက္ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဘယ္သို႔ဘယ္ခ်မ္းသာ ေဘးကေန ထိုင္အာစရာ အေၾကာင္းေတာ႔မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တဲ႔အလုပ္ကို စြန္႔စြန္႔စားစား လုပ္ေနၾကတာ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ အကုန္လုံးကို ေလးစားၿပီးသား။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အရိုအေသ မတန္ခ်င္ဘူး။ အထင္လည္း မေသးခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔အထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ် အကြဲအၿပဲ ဇာတ္လမ္းေတြကို ေမးလည္းမေမး သိလည္း မသိခ်င္ခဲ႔ဘူး။ ရန္ေအာင္ စိုးသူ ေမသန္းနု ခိုင္ခင္ဦးတို႔လိုပဲ သူတို႔သာသူတို႔ သူတို႔ဘ၀မွာ တြဲခ်င္တဲ႔သူနဲ႔တြဲ ကြဲခ်င္တဲ႔သူနဲ႔ ကြဲလိမ္႔မယ္။ အဲဒါ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူး။ ကိုယ္႔ဘက္က သူတို႔ ဘာလုပ္ျပျပ ႏွစ္ေထာင္းအားရ အားေပးပလိုက္မယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢတို႔ ေခါင္းေဆာင္တို႔ဆိုတာေတြလည္း အဲသလိုပဲ သေဘာထားလိုက္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုျဖစ္ျဖစ္ အားေပးမွာ။ အဲဒီသေဘာထားရွိတဲ႔အတြက္ ေက်ာင္းသားကိစၥေရးတဲ႔ေနရာမွာ ဘယ္သူ႔ကိုတင္ၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ႏွိမ္႔ခ်ေရးသားလိမ္႔မယ္ မထင္ပါနဲ႔ေလ။ ကိုယ္က စည္းအျပင္ဘက္ကလူ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ အျပင္ဘက္က အျမင္နဲ႔ပဲ ကိုယ္ခံစားရသလို ေရးသြားပါ႔မယ္။

             ဘိုးေတာ္ႀကီးကို သူ႔လက္စြဲေဗဒင္ဆရာ အခါေပးႀကီးေတြက “ေက်ာင္းသားစနက္ျဖင္႔သာ ဒုကၡမ်ားရအံ႕။” လို႔ ေဟာကိန္းထြက္ထားသလား မသိပါဘူး။ သူကလည္း ေက်ာင္းသားဆိုရင္ အသည္းအမည္းကို ႏွိပ္ကြပ္တာ။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ၿဖဳိခြင္းတုန္းက တစ္ခါ၊ ဦးသန္႔အေရးအခင္းတုန္းက တစ္ခါ။ အခု ဖုန္းေမာ္ ကိစၥမွာ အစေတာင္ မသတ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ သူ႔ဘက္က ကုလားထိုင္ ထေပးရရုံအျပင္ စည္းစိမ္မပ်က္ သက္တမ္းေစ႔ ေနသြားခဲ႔ႏိုင္ေပမယ္႔ ေက်ာင္းသားေတြဘက္မွာ အသက္ေသြးေခၽြးေပါင္း မ်ားစြာ ရင္းခဲ႔ၾကရတယ္။ ဘ၀ပ်က္ခဲ႔သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူ႔လက္ထက္မွာ တကၠသိုလ္နယ္ေျမဆိုတာ ရန္သူ႔နယ္ေျမ စစ္တလင္းတစ္ခုလို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ ဒိုးလိုေမႊ ေရလိုေႏွာက္ခဲ႔တယ္။ ေခၚယူ စစ္ေဆး၊ ေမးျမန္း ထိမ္းသိမ္း၊ ဖမ္းဆီးအေရးယူဆိုတာေတြဟာ အက်ဥ္းေထာင္ေတြ တရုန္းရုန္းစည္ကားလာလို႔ ရာဇ၀တ္သားေတြေတာင္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင္႔နဲ႔ အျပင္ထုတ္ၿပီး ၅(ည)ေတြခ်ည့္ ထည့္ထားရေတာ႔မေလာက္ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းသားကေန အရပ္ဘက္ကို ကူးေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔ သူႀကိဳးဆြဲေနတဲ႔ ဘီလူးဆိုင္းနဲ႔ ကေရာင္းရိုက္ေနတဲ႔ ဦးစိန္လြင္ကို ျပန္သိမ္းၿပီး ဦးေမာင္ေမာင္ နဲ႔ အေပ်ာ႔ဆြဲဆြဲဖို႔ ၾကံျပန္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔ေလးနဲ႔ နံတဲ႔ ေၾကာင္ခ်ီးဒဏ္ကို အလူးအလဲခံရတာကေတာ႔ ေနာက္ကြယ္က လက္သီးပုန္းေတြေၾကာင္႔ပါ။ ကဲပါေလ။ ေၾကာင္ခ်ီးအေၾကာင္းမစခင္ ေမာင္ႀကီးအေပါင္းတို႔ ေပ်ာ္ၾကပါးၾကပုံေလးေတြ စားျမဳံ႕ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္။

             ပထမဦးဆုံး ကာဖ်ဴးအမိန္႔ကို ေနာက္ဆုတ္ေပးလိုက္ၿပီး လုံျခဳံေရးတပ္ေတြကို လူျမင္သူျမင္ေနရာေတြကေန အစိုးရဌာနရုံးေတြေပၚမွာ တပ္ေဖ်ာက္ထားလိုက္တယ္။ လမ္းေပၚထြက္ေအာ္ေနတဲ႔သူေတြကို အတားအဆီးမရွိ ခြင္႔ျပဳလိုက္တယ္။            အဲသလိုမ်ဳိး ေဘးကင္းရန္ကြာ ေအာ္ခ်င္တာေအာ္လို႔ရၿပီ လို႔ မီးစိမ္းလည္းျပလိုက္ေရာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ တရားနာပရိသတ္ရယ္။ ပုရြက္ဆိတ္အုံ တုတ္နဲ႔ထိုးလိုက္လို႔ ထြက္လာသလို က်ားမမဟူ ရွင္လူရဟန္း ဖလန္းဖလန္းကို ထၾကေတာ႔တယ္။ တသက္လုံး ပါးစပ္ပိတ္ နားပိတ္ နဲ႔ ေအာင္႔အည္းသည္းခံလာသမွ် သည္အခ်ိန္မွာမွ မေပါက္ကြဲရင္ ဘယ္ေတာ႔ ဖြင္႔ထုတ္ရမွာလဲ ေျပာ။ ေျပာမယ္႔သာ ေျပာရတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ဳိးက်ေတာ႔ ဆရာႀကီးဆရာမႀကီးေတြဆိုတာ တိုးလို႔ကို မေပါက္ေတာ႔ဘူး။ သမဂၢေတြ သမဂၢေတြဆိုတာကေတာ႔ မွတ္သားမကုန္ ဇာတ္ကားစုံ။ ဆရာ၀န္အသင္းတိုက္က စာသားေလးေတာင္ ျပန္ျပန္သတိရမိေသး။ “သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ” တဲ႔။ “သမဂၢါနံ သမဂၢမွန္က တေပါ ငေပါတေကာင္ မပါလွ်င္ သုေခါ သေခါတေကာင္ ပါေလအံ႔။” တဲ႔။ ခုေတာ႔ ငေပါေတြ သြားေခါေတြတင္ ဘယ္ကမလဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ဆိုက္ကားသမားမ်ား သမဂၢတဲ႔။ သူတို႔ကမွ ဟန္က်တယ္။ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္နင္းရင္း ခ်ီတက္၊ ေျခမေညာင္းဘူး။ အလွဖန္တီးရွင္မ်ားသမဂၢေတာင္ ပါေသး။ အဲဒီေခတ္တုန္းကေတာ႔ အခုေခတ္သလို လိင္တူခ်စ္သူမ်ားဆိုတဲ႔ အသုံးအႏႈံး မေပၚေသးဘူး။ အခုလိုသာဆိုရင္ျဖင္႔ အဲဒီေခါင္းစဥ္ႀကီးနဲ႔ လမ္းမေပၚအတြဲလိုက္ အစုံလိုက္ေတြ ႏႊဲကုန္လို႔ကေတာ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား အူယားစရာေကာင္းလိုက္မလဲ။ ကိုယ္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးေလာက္ သမဂၢစုံလင္တဲ႔ တိုင္းျပည္ဆိုတာ ကမာၻေပၚမွာ ေရွးတုန္းကလည္း မရွိခဲ႔ဘူး။ ေနာင္က်လည္း ရွိလိမ္႔မယ္ မထင္ဘူး။ တစ္သက္လုံး စိတ္ထဲရွိတာ မေျပာရမဆိုရ၊ သဘူေတာပါသည္ခင္ဗ်ား ေထာက္ခံပါသည္ ခင္ဗ်ားေလာက္ပဲ ေအာ္ခိုင္းလာခဲ႔တာဆိုေတာ႔ သူတို႔ခမ်ာ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕အရသာဆိုတာကို အဲဒီေတာ႔မွပဲ ခံစားဖူးၾကတာေလဗ်ာ။

           တေန႔တေန႔ မနက္မိုးလင္းလို႔ လူအုပ္ႀကီး စီတန္းလွည့္လည္လာရင္ အိမ္ေပါက္ေစ႔ထြက္ၿပီး အားေပးႀကိဳဆိုရတာ အေမာပါ။ ျပည္သူ႔အခ်စ္ေတာ္ ရုပ္ရွင္မင္းသားမင္းသမီးေတြမ်ား ပါလာရင္ ပရိသတ္က ေဆြ႔ေဆြ႔ကိုခုန္ေနေအာင္ အားေပးတာ။ လမ္းမေပၚ ဂ်ဴတီကုတ္ျဖဴျဖဴကေလးေတြ၀တ္လို႔ ဆရာ၀န္မ်ားသမဂၢတို႔ ေဆးေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတို႔လည္း ပါတယ္။ ကိုယ္႔ေက်ာင္းမို႔ကိုယ္ အားေပးဦးမွေလဆိုၿပီး ေဆးေက်ာင္းကို တစ္ရက္သြားဖူးပါတယ္ဗ်ာ။ ဆကာႀကီးေတြ တိုးလို႔မေပါက္တာေၾကာင္႔ ေနာက္နားကေယာင္ေပေပ ၀င္စီပါတယ္။ ေအာက္တန္းက ဖလန္းဖလန္းစိန္ကေလးေတြက လူတြန္းတြန္းတိုက္တိုက္တိုးၿပီး ထိပ္ဆုံးမွာ အလံကို သူကိုင္မယ္ငါကိုင္မယ္ လုရင္းရန္ထျဖစ္ၾက။ ဓါတ္ပုံရိုက္ရင္ ဂ်ဴတီကုတ္ေအာက္က ထမီတိုတို မညီမွာစိုးလို႔ ရၿပီလား၊ လွရဲ႕လားဆို လွည့္အၾကည့္ခိုင္းလိုက္။ စင္ေပၚတက္ခါနီးေမာ္ဒယ္ေတြလို ကရင္ပတ္ပုတ္ေနတာရွိေသး။ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္လာတာနဲ႔ ေနာက္ေန႔က် ေဆးေက်ာင္းနဲ႔မလိုက္ေတာ႔ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေလွ်ာက္မယ္႔သူေတြ သည္ေလာက္မ်ားေနမွေတာ႔ ကိုယ္မပါလည္း အေရးမွ မႀကီးတာ။ အျပင္ကေန အကုန္လိုက္စပ္စုရတာက ပိုေတာင္ လြတ္လပ္ေသး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ေဆးေက်ာင္းသားျဖစ္လ်က္နဲ႔ ေဆးတကၠသိုလ္(၁)ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢဆိုတဲ႔အေၾကာင္းေတာ႔ တစ္ခြန္းမွ လာမေမးပါနဲ႔။ ဘာဘာ ဘာမွ မသိပါဘူးလို႔ ေျဖရမယ္။ အျပင္ကေန မသိခ်င္တဲ႔ အတြင္းက အကြဲအၿပဲဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ကင္းေအာင္ေနခ်င္တာလည္းပါတယ္။

            “တစ္လကိုးသီတင္း ထြန္းခ်င္တိုင္းထြန္း အထြန္းခံသေတာ႔။” ဆိုတဲ႔ ႏြဲ႔ႏြဲ႔စန္းႀကီး ဘက္ထရီေၾကာ္ျငာသလိုပဲ “ေပတရာေလွ်ာက္လည္း ေသမွာမေၾကာက္ရေတာ႔ဘူးေတာ္။” ဆိုေတာ႔မွ ေနရာေတာ္ခင္းၿပီး လူသိမ်ားခ်င္ ေနရာယူခ်င္တာက လူ႔သဘာ၀ပဲေလ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အျပစ္မတင္ပါဘူး။ လူေတြေမ႔ေနတာတစ္ခုရွိတယ္။ သူတို႔လမ္းမေပၚထြက္ေလွ်ာက္ေနတာ လက္ရွိအစိုးရကို သေဘာမတူႏိုင္ပါဘူး။ မၾကည္ျဖဴႏိုင္ပါဘူးလို႔ သူ႔လုပ္ရပ္ကို ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပတာပဲ ရွိေသးတာ။ ဒါျဖင္႔ရင္ ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ။ ဘာကိုလိုခ်င္တာလဲဆိုတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ညွိႏႈိင္းေတာင္းဆိုမႈ မပါဘူး။ အစိုးရဘက္ကေန မင္းတို႔ဘက္ကေန ဘယ္သူေခါင္းေဆာင္တာလဲ။ ဘယ္သူနဲ႔ ညွိႏႈိင္းလိုက္ရင္ ပြဲျပတ္သလဲ လို႔ ပစ္သြင္းလိုက္ရင္ ကိုယ္႔ဘက္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေနရာ ကုလားထိုင္လုရင္း ထသတ္ကုန္တာနဲ႔ ဟိုဘက္က ဘာမွလုပ္စရာ မလိုေတာ႔ဘူး။ အစိုးရမွတပါး တစ္ႏိုင္ငံလုံးအတိုင္းအတာနဲ႔ အုံၾကြတက္လာတဲ႔ ျပည္သူလူထုႀကီးတစ္ရပ္လုံးမွာ ေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္ ဦးေဆာင္လမ္းညႊန္သြားမယ္႔ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္သာ ရွိေနရင္ အဲသည္ကတည္းက ပြဲျပတ္တယ္။ “ေရာ္။ လက္စသတ္ေတာ႔ မင္းတို႔ဘက္မွာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္မွ မရွိပဲကိုး။” လို႔ လာမေျပာနဲ႔။ ေသေအာင္ ရယ္ပလိုက္မွာ။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပါလြန္လြန္းလို႔။ ဖမ္းမကုန္ဆီးမကုန္၊ ရိုက္မကုန္ သတ္မကုန္ဆိုတာ အဲဒီတုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးလုပ္ေနသူ ဘဘႀကီးကိုသာ ေမးၾကည့္ပါေတာ႔။

             ဆင္လည္းဆင္႔အထြာနဲ႔ ဆိတ္လည္းဆိတ္အထြာနဲ႔ ၿပဲၾကတဲ႔အထဲမွာ အၿပဲခ်င္း တူရင္ ေမာင္ေမာင္တို႔အရႈံးေပးလိုက္မယ္ ဆိုတဲ႔ အကြဲအၿပဲဇာတ္လမ္းေတြဟာ ဟိုးထိပ္ေပၚမွာ သာလို႔သာဆိုးေတာ႔တယ္။ မကြဲေသးလည္း မကြဲကြဲေအာင္ အာမခံနဲ႔ ေသြးခြဲေပးမယ္႔ ဒလံေတြလည္း အမ်ားႀကီး သပ္လွ်ဳိထားႏွင္႔တယ္။ ကိုယ္႔ေက်ာင္းသားအဆင္႔ေအာက္ေျခမွာရွိတဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢအကြဲအၿပဲေတာင္ မပါခ်င္လို႔ လက္ေရွာင္ေနပါတယ္ဆိုမွ ဟိုးအထက္က ဘိုးေတာ္ဘြားေတာ္တို႔ရဲ႕ အကြဲအၿပဲက်ေတာ႔ ေျပးလို႔ကို မလြတ္ေတာ႔ဘူး။ ခုထက္ထိလည္း ရင္ၾကားေစ႔လို႔ မထိေသးဘူး။ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ABSDF က ဘယ္သူဘယ္၀ါေတြေသရတာ ဘယ္သူဘယ္၀ါကသတ္တာ ဆိုတဲ႔သတင္းေတြကို အစိုးရက ၿမိန္ေရယွက္ေရ ငသေလာက္ျပဳံးကေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာဖုံးသတင္းတင္ေနတုန္း။ “ငါကိုယ္တိုင္ နင္႔ကို ႀကိဳးစင္တင္မယ္။” ဆိုတဲ႔ ၾကဳံး၀ါးသံေတြကို ႏိုင္ငံေရးစင္ျမင္႔ေပၚက ရပ္သိရြာသိ မိန္းမေကာင္းရန္ေတြ႔လုပ္ျပတုန္း။

            အတြင္းသိအစင္းသိ အပုတ္ေဖာ္အထုပ္ေလွ်ာ္ မလုပ္ပဲနဲ႔ ေယဘုယ်သေဘာ ကေလး ေရးျပ တာေတာင္ ဘယ္ေလာက္ဖတ္ရတာဆိုးသလဲ။ ရွက္စရာလည္း ေကာင္းေသး။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ခေရေစ႔တြင္းက် နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႕ၾကဳံၿပီး သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ဆိုတဲ႔သူေတြက ဖြင္႔ထုတ္ေရးျပ မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ႏွလုံးမေကာင္းလို႔ မဖတ္၀ံ႕ပါဘူး။ သင္ခန္းစာယူေစခ်င္တာက ၈၈ မွာ တစ္ႏိုင္ငံလုံး လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ အုံၾကြတြန္းလွန္ခဲ႔သားနဲ႔ အစြဲမျပဳတ္ ဖုတ္မထြက္ ကၽြန္သက္ရွည္သြားရျခင္းအေၾကာင္းဟာ ကိုယ္႔ဘက္ကလူေတြ ညီညြတ္ေအာင္ မညွိႏိုင္လို႔လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဟိုဘက္မွာက “ေလွနစ္ရင္တစ္စင္းတည္း မင္းလည္းပါတယ္ေလ။” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ တစ္ခြန္းတည္း။ ေက်ာခ်င္းကပ္ၿပီးသား။ အသက္ေမြးမႈ သေဘာသဘာ၀အရကိုက ဟိတ္ ဆိုရင္ တိတ္ရတယ္။ ထိုင္ဆိုထိုင္ ထဆိုထ။ မညီလို႔ကို မရတာ။ လက္ရည္ခ်င္းက ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ ကဲ။ ဒဂၤါးျပားရဲ႕ အျခားတစ္ဘက္ကိုလည္း သြားၾကည့္လွည့္ဦးစို႔ဗ်ာ။

(က်န္ေသးတယ္ စံေအးရယ္)