“က်ားၿမီးဆြဲမိသလို” ဆိုတဲ႔ စကားကို ခုအခ်ိန္မွာ နားအလည္ဆုံးပဲ။ “ဒီလိုရက္မ်ဳိးမွာ စာေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဖတ္ရရင္ေကာင္းမွာပဲ။” ဆိုတဲ႔ စာကေလးတစ္ေၾကာင္းေၾကာင္႔ အခုေတာ႔ ဘယ္႔ႏွယ္ရွိစ။ ရပ္လို႔ကို မရေတာ႔ဘူး။ ဒီအခ်ိန္က်မွေတာ႔ လႊတ္လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္႔ျပန္လွည့္ကိုက္ေတာ႔မွာ။ အရႈပ္ထဲမွာ အထုတ္အဆြဲမေတာ္လို႔ ကုပ္ဆြဲေတာ္မူသြားမွ ေရးလက္စစာကေလးေတာင္ အၿပီးသတ္ႏိုင္ဖြယ္မျမင္။ ျဖစ္ေသးပါဘူး။ ေရွာ႔ခ္ရွိတာေလးေတြ ေခြကာပတ္ကာ တိမ္းထားၿပီး လြတ္လြတ္ကင္းကင္း အစေလးေတြ ဟိုဘက္ကလွည့္ထုတ္လိုက္ သည္ဘက္ကလွည့္ထုတ္လိုက္ ထုတ္ေနရတယ္။ ေအာင္းထားတဲ႔ အလုံးႀကီးေတြကို အဆုံးသတ္ကာနီးမွ အုန္းကနဲပစ္ခ်ၿပီး ၀ွစ္ ၀ွစ္ ၀ွစ္ လုပ္ရေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတယ္။ ေျပာထားပါပေကာ။ ပဲႀကီးမႏိုင္ပဲ ဖင္ဟင္းစားေနမိပါတယ္လို႔။
၈၈ အေရးအခင္းအေၾကာင္း သရုပ္ေဖာ္တဲ႔ေနရာမွာ ဘယ္လိုပဲ ေရွာင္ကာတိမ္းကာ ေရးသားေနေစကာမူ ခ်န္ထားခဲ႔လို႔ ျဖစ္ကိုမျဖစ္တဲ႔ အကန္႔တစ္ကန္႔ ရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ အခန္းက႑ပါပဲ။ သူတို႔လည္း စြမ္းစြမ္းတမံ စီမံႀကိဳးကုတ္၊ အားထုတ္ခဲ႔ၾကပါရဲ႕။ ဒါေပသိ “ဇာတ္ထဲမွာေတာ႔ အို မင္းသားေလးငို သည္အခန္းဟာ အလြမ္းဆုံးေပါ႔။” ဆိုတဲ႔အခန္းက တက္ကို မလာႏိုင္ေသးဘူး။ အခုဆို ဇာတ္ေတာ္ေပါင္းေသာ္ အခန္းေတာင္ ေရာက္လာၿပီ။ သူတို႔ခမ်ာ ပုဏၰားႀကီးေတြေလာက္မွ ေနရာမရ။ “ေသနင္းကီးစမ္းလဟယ္။” “သတ္နင္းကီးၾကလဟယ္။” ဆို ၾကမ္းခ်င္တိုင္းၾကမ္းလာတဲ႔ ဂုံး၀န္ ဂုံးမတ္ေတြက မိတ္ကပ္အေဖြးသား၊ ၀တ္လဲေတာ္ တလႊားလႊားနဲ႔ “ေအာင္ပါေစ။ သေျပႏု အခက္ေ၀။ ေဇယ်တု အသက္ရွည္..။” နဲ႔ မင္းသားရုပ္ မင္းသားသံ ဟစ္တဲ႔သူေတြ ဟစ္ေနၿပီ။ တို႔မင္းသားေလးေတြက ခုထက္ထိ သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြျပျပၿပီး လူရုပ္မေပၚႏိုင္ေသးတာ ခက္တာ။ ေတာ္ပါၿပီ။ ဆက္ေရးလည္း ေ၀႔လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႔ ဘာေတြ ေျပာခ်င္ေနမွန္းမသိပါဘူးဆိုတဲ႔သူေတြ မ်ားမွန္းသိလို႔ လိုရင္းကိုပဲ အစကျပန္ေကာက္ေတာ႔မယ္။ အေပၚက ေျပာတာေတြ ဘာမွ ေလွ်ာက္ေတြးမေနနဲ႔။ အလကားေျပာတာ။ သိလား။ ဘာမွ ဟုတ္ဘူး။ ဘာ … မွ ဟုတ္ဘူး။
အေရးအခင္းအေၾကာင္းေျပာရင္ ခ်န္ထားလို႔မရပဲ သူ႔ေက်းဇူးေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္ လို႔ အသိအမွတ္ျပဳထိုက္သူတစ္ေယာက္ကေတာ႔ အဲဒီတုန္းက လူေတြက ကာနယ္ေအာင္ႀကီး လို႔ ေခၚၾကတဲ႔ ဘဘဦးေအာင္ႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္မွ ႀကီးပြားႏိုင္ေျခနည္းပါးတဲ႔ မဆလေခတ္ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွာကိုပဲ သူဦးစီးတဲ႔ ေရႊလမင္းလက္ဘက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ ေအာင္ႀကီးကိတ္မုန္႔တိုက္ဟာ ရန္ကုန္မွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ႔တဲ႔ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ စီးပြားေရးအကြက္ျမင္သလို စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈ ထက္ျမက္တဲ႔ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္႔လိုပဲ မိုက္မိုက္မဲမဲ က်ားၿမီးဆြဲလိုက္တာဟာ ေတာ္ေတာ္ အံ႕ၾသဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ၂၆ နွစ္လုံးလုံး အျမင္မတူ၊ မေထာက္ခံတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းထြက္ရင္ ဖင္ နဲ႔ ကုလားထိုင္တင္မကဘူး။ ေခါင္းနဲ႔ ကိုယ္ပါ အိုးစားကြဲသြားေစႏိုင္တဲ႔ ဦးေန၀င္းႀကီးကို “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သိလား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သိလား” ဆိုၿပီး ၄၂ မ်က္ႏွာပါတဲ႔ မဆလ မလိုင္ဖတ္ႀကီးေတြဆီက အပုတ္ထုပ္ အရႈပ္ထုပ္ေတြ၊ က်ဆုံးျခင္းမလွ က်ဆုံးေနတဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္အေၾကာင္းေတြကို ဖြင္႔ခ်လိုက္တဲ႔စာဟာ ဘယ္သူမွ မသိေစနဲ႔။ ဖတ္ၿပီးပလား။ ရယ္လို႔ တုိးတိုးတိတ္တိတ္ လက္ဆင္႔ကမ္းဖတ္စရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ စာထဲမွာ ပါတာေတြ အကုန္လုံးကလည္း “ဟုတ္ေတာ႔ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ္႔ မေျပာသင္႔ဘူးေပါ႔။” ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေနတာမို႔ စာဆိုရွင္ဘဘႀကီး ေထာင္နန္းစံသြားရပါတယ္။
အုန္းေက်ာ္ျမင္႔တို႔လို စစ္တပ္ထဲက ပုန္ကန္ဖို႔ ႀကိဳးစားၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာ ပထမဦးဆုံး ဘိုးေတာ္ႀကီးကို လူသိရွင္ၾကား ဆန္႔က်င္တဲ႔သူမို႔လို႔ ကိုယ္အပါအ၀င္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလုံး အားကိုးတႀကီး ေမွ်ာ္လင္႔တႀကီး အားေပးေထာက္ခံခဲ႔ၾကပါတယ္။ အကယ္၍သာ ဦးေအာင္ႀကီးဟာ ဦးေန၀င္းႀကီးႏွိပ္ကြပ္မႈနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာပဲ ကံေတာ္ကုန္သြားခဲ႔ရင္ သည္ကေန႔ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ ပိုင္အိုးနီးယားဖခင္ႀကီးအျဖစ္ ေမာ္ကြန္းတြင္သြားဦးမွာ။ ကံေကာင္းဖို႔ပဲလား ကံဆိုးဖို႔ပဲလား။ ဦးေန၀င္းႀကီးက သူ႔ကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဦးေအာင္ႀကီးလည္း က်န္းမာခ်မ္းသာစြာ အျပင္ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အသက္ပါမလာေတာ႔ဘူး လို႔ ေျပာရမလား မသိဘူး။ ႏိုင္ငံေရးစင္ျမင္႔ေပၚမွာေတာ႔ နတ္သက္ေၾကြသြားရွာတယ္။ သူလြတ္တဲ႔ ညေန သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာ တရားပြဲရွိတယ္ဆိုလို႔ ရန္ကုန္လူထုက အုတ္အုတ္သည္းသည္း တရားနာသြားၾကပါတယ္။ က်ည္ကာအကႌ်ႀကီး၀တ္ထားတဲ႔ ဘဘကို ဘယ္က်ည္ဆန္ကမွ လာမသတ္ပါဘူး။ သူ႔ပါးစပ္ကထြက္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ သူ႔ကို အားကိုးတႀကီးေထာက္ခံေနတဲ႔ လူထုတစ္ရပ္လုံး “ဟင္” ကနဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူေျပာတာက “တပ္မေတာ္ကို စိတ္နဲ႔ေတာင္ မပစ္မွားပါနဲ႔။” တဲ႔။
သူ႔ၾကည့္ရတာ သူအထဲေရာက္ေနတုန္း အျပင္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ ဆိုတာ သိလိုက္ပုံမရပါဘူး။ တရားပြဲက ျပန္လာတဲ႔ လူအုပ္ႀကီးဆီကေန စကားတစ္ခြန္းကို စၾကားဖူးလိုက္ပါတယ္။ ဦးေအာင္ႀကီးေတာ႔ Brain Wash အလုပ္ခံလိုက္ရၿပီတဲ႔။ အဲဒါဘာေျပာတာတုန္းလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ႔ ေထာက္လွမ္းေရးကိုေရာက္သြားတဲ႔သူေတြကို စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရးေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ၿပီး မူရင္းစိတ္ေပ်ာက္သြားေအာင္ လုပ္လို႔ရတယ္ လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ဟုတ္ေလလား မဟုတ္ေလလားေတာ႔ မသိဘူးဆိုေပမယ္႔ ေနာက္မ်ားမၾကာမီ အဲသလို မသကၤာစရာ အင္မတန္ေကာင္းေသာသူမ်ားကို အံ႕ၾသစရာမေကာင္းေတာ႔ေလာက္ေအာင္ ေတြ႔ဖူးလာတဲ႔ အခါမေတာ႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ဘာမွ မရွိဘူးလို႔ လက္ခံမိပါတယ္။ ဘဘဦးေအာင္ႀကီးရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ေျခလွမ္းေတြကေတာ႔ အဲသည္ကတည္းက ပ်က္သြားလိုက္တာ လူထုေထာက္ခံမႈကို ျပန္အဖတ္ဆည္လို႔ကို မရေတာ႔ပါဘူး။ ဂ်ာနယ္ေတြ စာေစာင္ေတြက သုံးဖက္ခၽြန္ဦးေအာင္ႀကီး၊ စမူဆာဦးေအာင္ႀကီး ဆို ၀ိုင္းပို႔ေပးတာလည္း ပါတာေပါ႔။ လူထုေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ထြက္လာမလားဆိုတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ဟာ ဟိုဘက္က မည္သို႔လုပ္လိုက္သည္မသိ သိုင္းကြက္ေၾကာင္႔လား၊ သူ႔ဘာသူ အစကတည္းက အတြင္းအား မျပည့္လို႔လားေတာ႔ မသိပါဘူး။ ျပည္သူဘက္က တအားေလ်ာ႔သြားခဲ႔တာ အမွန္ပါ။ အတြင္းစည္းက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြမွပဲ အေသးစိတ္ သိပါလိမ္႔မယ္။
ဦးေအာင္ႀကီးေနာက္မွာ နိုင္ငံေရးစင္ျမင္႔ေပၚ မထင္မွတ္ပဲ တက္လာသူကေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္္က ကၽြန္ေတာ္တို႔က“ေဒၚစု” လို႔ ေခၚတဲ႔ ဂႏၱ၀င္ေမေမ၊ ေကာင္းကင္ေမေမ၊ ဂရုဏာေမေမ၊ ျမင္႔မိုရ္ေမေမပါပဲ။ အေရးအခင္းကာလ ေဆးရုံႀကီးေရွ႕မွာ တရားေဟာေတာ႔မွ စျမင္ဖူးတယ္။ အေမႀကီးေဒၚခင္ၾကည္ က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ ေရာက္ေနတာတဲ႔။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ “ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆိုတာ ဘယ္တစ္ေယာက္လဲ။” လို႔ ေမးရင္ “ဟိုမွာေလ။ ခင္သီတာထြန္း ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ႔ တစ္ေယာက္ေပါ႔။” လို႔ လက္ညွဳိးညႊန္ရတယ္။ ဦးထြန္းေ၀က ပြဲထုတ္ေပးတဲ႔ အမႈေၾကာင္႔ သူ႔ခမ်ာ နံမယ္ေတာင္ ပုံနွိပ္စာလုံးနဲ႔ အေရးမခံရေတာ႔တာ ၂၀၁၀ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္တဲ႔အထိပဲ။ (ေရးခ်င္ေရးေလ။ အဲ႔နံမယ္ပါရင္ စာအုပ္ေပးမထုတ္ဘူး။) အာဇာနည္ဖခင္ႀကီးနဲ႔ ခၽြတ္စြပ္တူတဲ႔ မ်က္ႏွာေပါက္နဲ႔ လူထုေမတၱာ ခံယူတဲ႔ တို႔အေမဟာ မိခင္ႀကီးစ်ာပနက်ေတာ႔ ဂရုဏာေတြကို ထပ္ရလိုက္ျပန္တယ္။ အေနာက္ဘက္မုခ္မွာ တရားပြဲလုပ္တဲ႔ေန႔မွာေတာ႔ “ေခေသာသူ မဟုတ္။” လို႔ အကဲခတ္မိတယ္။ သူ႕ေရွ႕မွာ နိုင္ငံေရးသမားေပါင္းမ်ားစြာက ရွည္လ်ားေထြျပား မေနမနား အာရုံေတြမူးေနာက္ကုန္ေအာင္ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ခြန္းမိန္႔ေတာ္ေခၽြသြားလည္းၿပီးေရာ အေစာင္႔ႀကီးေစာင္႔လာရတဲ႔ သူ႔အလွည့္က်မွ “သတၱိဆိုတာ လုပ္ရဲတာကမွ သတၱိ မဟုတ္ဘူး။ ခံရဲတာကလည္း သတၱိပဲ။” လို႔ တစ္ခြန္းတည္း တိုတိုတုတ္တုတ္ ေျပာသြားတယ္။ ဒီေနရာကေန တစ္လွမ္းခ်င္း မွန္မွန္တက္လာခဲ႔တဲ႔ တို႔ေမႀကီးက သည္ကေန႔ သည္ေနရာေရာက္တဲ႔အထိ ဘယ္ေနရာမွာမွ ေျခလွမ္းမမွားခဲ႔ဖူးဘူး။ သူမ်ားေျခထိုးလို႔လည္း ခလုတ္မတိုက္ခဲ႔ဖူးဘူး။ သူ႔အေၾကာင္းေတြကို မေရးခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ္ေရးမွ သိရမယ္႔ဘ၀မဟုတ္ဘူး။ ေရးမယ္႔သူေတြ အသေခၤ် အသခၤ်ာ ရွိေပလိမ္႔မယ္။
ဂမၻီဟာ သူ႔သားႏွစ္ေကာင္ေသေတာ႔ အကိုေတာ္ ဒႆဂီရိကို ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ တိုင္တဲ႔အခါ ဟိုက “ဘယ္ေကာင္လဲကြ။ ငါ႔အေၾကာင္း သိေစ႔မယ္” လို႔ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းရာက “ရာမ” လို႔လည္း သိလိုက္ေရာ ၀ုန္းကနဲ ပလႅင္ေပၚက ထခုန္ၿပီး “ရာမ လို႔ ေျပာရင္ နံမယ္ၾကားရုံနဲ႔ ေက်ာထဲက စိမ္႔သဟဲ႔” လို႔ ႏွမျဖစ္သူကို ေလေျပထိုးပါတယ္။ တို႔ေမႀကီးရဲ႕ လက္ရည္ကို ျမင္တဲ႔အခါ ဟိုတဘက္ကလည္း နံမယ္ၾကားရုံနဲ႔ ေက်ာထဲကစိမ္႔ၿပီး သူ႔အေဖနံမယ္ေတာင္ ထည့္မေခၚရဲေအာင္ပါပဲ။ ”ပူးသတ္လို႔မရရင္ ခ်ဳပ္သတ္တာေပါ႔။” ဆိုတဲ႔ သိုင္းကြက္ေၾကာင္႔ သူ႔ခမ်ာ သက္တမ္းအၾကာဆုံး အျပစ္မဲ႔ အက်ယ္ခ်ဳပ္ အက်ဥ္းသားဘ၀နဲ႔ ေတာင္မင္း ေျမာက္မင္းမကယ္ႏိုင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ၈၈မွာ မယ္ေတာ္ႀကီး မကယ္ႏိုင္တာ သူ႔အျပစ္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ သူေတာင္ ေမာင္ႀကီးနတ္တိုက္လႊတ္လိုက္တဲ႔ စီးေတာ္က်ားတစ္အုပ္နဲ႔ လႈပ္ကို မလႈပ္ႏိုင္တာ။
အေရးအခင္းျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အာဏာမသိမ္းခင္ကတည္းက ရွိခဲ႔တဲ႔ ၀ါရင္႔ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ သက္ရွိထင္ရွား က်န္ေနပါေသးတယ္။ ဦးႏုတို႔၊ ဗိုလ္မွဴးေအာင္တို႔၊ သခင္လြင္တို႔၊ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္လို ေနာက္ေပါက္လူငယ္ေတြက သူတို႔အေၾကာင္း ဂဃနဏ မသိေတာ႔ဘူး။ သူတို႔တေတြလည္း ပါတီေထာင္ၾက၊ တရားေဟာၾက၊ သမဂၢဖြဲ႔ၾကနဲ႔ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း သိမွီသူ လူႀကီးသူမမ်ားကသာ အားေပးမွာေပါ႔။ ပရိသတ္က တြံေတးသိန္းတန္ နဲ႔ စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ေလာက္ ကြာလိမ္႔မယ္။ မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ျခားသြားတာကိုး။ ဟိုေရွ႕က ေရးခဲ႔တဲ႔ ကေလးေတြၾကားက အကြဲအၿပဲဇာတ္လမ္းဆိုတာ လူႀကီးေတြဆီေရာက္တဲ႔အခါ “ပ်င္းေသးတယ္ ပ်င္းေသးတယ္။ ဟဲ႔ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္။” ျဖစ္သြားေပါ႔။ ေတာ္ပါၿပီ။ မေရးခ်င္ပါဘူးဆိုမွ သည္ဘူတာပဲ လာလာဆိုက္ေနတယ္။
စိတ္ထဲမွာ မွားသြားသလား မသိဘူး လို႔ ေနာင္တရမိတာတစ္ခ်က္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးနုက ေျပာတဲ႔ “သူ႔ဆီက မတရားေသာနည္းနဲ႔ အာဏာသိမ္းထားတာမို႔ ဦးေန၀င္းကို လူထု မေထာက္ခံေတာ႔ဘူးဆိုရင္ သူသာလွ်င္ တရား၀င္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ေၾကျငာလိုက္တဲ႔ ကိစၥပါ။ သူေျပာတာ မလြန္ပါဘူး။ တရားနည္းလမ္းက်ပါတယ္။ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ ၉၀ တန္းေရာက္ေနမွေတာ႔ သူ႔အရြယ္ႀကီးနဲ႔ အာဏာကို မက္ေနမယ္လည္း မထင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံရဲ႕အေျခအေနအရ ပဋိပကၡျဖစ္ေနတဲ႔ လူတန္းစားႏွစ္ရပ္စလုံးမွာ မပါတဲ႔ သမာသမတ္ရွိ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရေလာက္ေသာ ၾကားေနလူႀကီးသူမ တစ္ဦးတစ္ဖြဲ႔ဆီမွာ အာဏာခဏအပ္ၿပီး ဖြဲ႔စည္းပုံဆြဲ၊ ေရြးေကာက္ပြဲျပန္လုပ္၊ လုပ္ရမွာ။ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေရးနားလည္တဲ႔သူေတြ ေတာင္းေနတဲ႔ ၾကားျဖတ္အစိုးရဆိုတာကို ေျပာတာ။ အဲဒီၾကားျဖတ္အစိုးရက ဦးေန၀င္းဘက္လူေတြဆို ဘယ္သူတက္တက္ တက္ခ်င္တဲ႔သူတက္၊ ျပည္သူက လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူဘက္ကလည္း ေအာင္စုတင္တို႔ ဒီၿငိမ္းတို႔ ၀င္အေရြးခံမယ္႔သူေတြနဲ႔ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႔လို႔ မရဘူး။ ၾကားျဖတ္အစိုးရက အာဏာကို ခဏပဲ လႊဲယူထားၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးရင္ ျပန္ေပးရမွာ။ စစ္တပ္ကို အိမ္ေစာင္႔အစိုးရထားမိတဲ႔ အက်ဳိးဆက္ကေတာ႔ ဘဘႀကီးဦးႏုေလာက္ သိတဲ႔သူ ရွိဦးမလား။
အဲဒီအေနအထားမွာ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႔ဖို႔ဆိုတာ ဦးႏုကလြဲရင္ တျခား ဘယ္သူ႔ ျမင္လို႔လဲ။ တကယ္လို႔ ဦးႏုစကားကို ျပည္သူက တခဲနက္ေထာက္ခံရင္ေတာင္ ဟိုဘက္က ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အျဖစ္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ စတုတၳမ႑ဳိင္သမားေတြကပဲ ဘဘႀကီး ဦးနုကို အေရာက္ပို႔ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကယ္တင္ျပန္တယ္။ အာဏာရူးႀကီး သခင္ႏုဟာ ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာ၀င္ခင္းပါသတဲ႔။ လူႀကီးသူမေတြက ဦးႏုလုပ္တာ မွန္တယ္ လို႔ လက္ခံေပမယ္႔ ႏိုင္ငံေရးပါးမ၀ပဲ ေသြးဆူေနတဲ႔ ကိုယ္အပါအ၀င္ တစ္ႏိုင္ငံလုံးက ဦးႏုကို ၀ိုင္းေလွာင္ၾကပါတယ္။ ဟိုးႏိုင္ငံေရးစည္း၀ိုင္းအတြင္းက လူေတြ လက္မခံရတဲ႔အေၾကာင္းရင္းမ်ားစြာကေတာ႔ သူတို႔ေတြပဲ သိပါလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္႔ရဲ႕ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဥာဏ္ တစ္ထြာတစ္မိုက္နဲ႔ေတာ႔ လိုက္လို႔မမွီပါဘူး။ ဘာမွလည္း မသိပဲနဲ႔ ေဘးကေန ၀င္၀င္ေညွာ္ရတဲ႔အေၾကာင္းကေတာ႔ ပဋိပကၡျဖစ္လာရင္ အေျဖမရွာပဲ တစ္ဘက္တစ္ဘက္ အျပစ္ရွာေနရင္ သံသရာလည္ၿပီး ဘယ္ဘူတာဆိုက္သလဲ လို႔ သိေစခ်င္တဲ႔အတြက္ပါ။
အခုေျပာသြားတဲ႔ ထင္ရွားေသာ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမွာ မပါေပမယ္႔လည္း ဒီမိုကေရစီအေရးမွာ စြန္႔စြန္႔စားစား တတပ္တအား ပါ၀င္သြားတဲ႔ ျပည္သူ႔သူရဲေကာင္းေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိခဲ႔ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ “Bloody but unbowed head” နဲ႔ သတၱိေရာ မာနပါ မခ်ေသးဘူး။ ဥပမာ ရုပ္ရွင္ထဲကဆိုရင္ ေဒၚေအးေအးသင္းတို႔။ ဟာသမယ္ မသန္းေရႊတို႔ေပါ႔။ တရားေဟာရင္း စင္ေပၚကေန “မေစာင္႔ႏိုင္ၾကေတာ႔ဘူးလား။” ဆိုတဲ႔ ဦးေမာင္ေမာင္ အမူအယာနဲ႔ အသံတု လုပ္ျပရင္ ပြဲကိုက်ေရာ။ “ဘာမွ မပူနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ေဗဒင္တြက္ၿပီးမွ တက္ေဟာတာ။” ဆိုတဲ႔ ဆရာမင္းသိခၤႀကီး အဖမ္းခံရေတာ႔လည္း သူ႔ခမ်ာ ေရာဂါႀကီးနဲ႔ သနားပါတယ္ လို႔ ေအာင္႔ေမ႔မိေသး။ အရင္ကဆို မာမာေအး၊ ဇာဂနာဆိုတာေတာင္ ျပန္မွေတြ႕ရပါဦးမလားမွတ္တာ။ မေသလို႔ ေတြ႔ရ ေမ႔ႏိုင္ပါရိုးလားေနာ႔။ ဇာတ္က မစားခ်င္ေနပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဘက္ကလည္း ပီယ၀ါစာ ခ်စ္ဖြယ္ေသာစကားမ်ား ဆိုၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ကလည္း ခ်မ္းေျမ႔ေမတၱာ တုန္႔ျပန္ပါမည္။ ေရွ႕စာထဲမွာ ေရးခဲ႔တဲ႔ “သည္တစ္ခါ ကြဲရင္ျဖင္႔ ဆဲမွာပဲ အေဒၚ” ဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကို ေစာင္းေျပာတာတုန္း လို႔ ေမးၾကတယ္။ ဘယ္သူ႔မွ ေစာင္းမေျပာပါဘူး။ တည့္တည့္ပဲ ေျပာတာပါ။ ဘိုးေတာ္ ဘေတာ္ မယ္ေတာ္ ေဒြးေတာ္တို႔ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင္႔ကာနမ္းၾကပါဦး။ သည္ခ်ိန္ ကြဲလို႔ ၿပဲလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ မုန္႔ေလေပြေပၚ တက္ရပ္ေနရတာ။ စင္က ခိုင္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏြားမကြဲပဲေတာင္ က်ားဆြဲတဲ႔ဇာတ္လမ္းေတြ ေမ႔ကုန္ၿပီလား။ ေမာင္ႀကီးနတ္ရဲ႕ တိုက္က်ားေတြ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ သခင္မ မမဥ ကားကနဲ ပါသြားတဲ႔အေၾကာင္းကေလးေတြ သိခ်င္ေသးရင္ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္မွကုန္စင္ နတ္သံေႏွာလို႔ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္ေလ။
(ေတာင္႔ထား။ ေတာင္႔ထား။ ၿပီးေတာ႔မယ္ကြ။)
၈၈ အေရးအခင္းအေၾကာင္း သရုပ္ေဖာ္တဲ႔ေနရာမွာ ဘယ္လိုပဲ ေရွာင္ကာတိမ္းကာ ေရးသားေနေစကာမူ ခ်န္ထားခဲ႔လို႔ ျဖစ္ကိုမျဖစ္တဲ႔ အကန္႔တစ္ကန္႔ ရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ အခန္းက႑ပါပဲ။ သူတို႔လည္း စြမ္းစြမ္းတမံ စီမံႀကိဳးကုတ္၊ အားထုတ္ခဲ႔ၾကပါရဲ႕။ ဒါေပသိ “ဇာတ္ထဲမွာေတာ႔ အို မင္းသားေလးငို သည္အခန္းဟာ အလြမ္းဆုံးေပါ႔။” ဆိုတဲ႔အခန္းက တက္ကို မလာႏိုင္ေသးဘူး။ အခုဆို ဇာတ္ေတာ္ေပါင္းေသာ္ အခန္းေတာင္ ေရာက္လာၿပီ။ သူတို႔ခမ်ာ ပုဏၰားႀကီးေတြေလာက္မွ ေနရာမရ။ “ေသနင္းကီးစမ္းလဟယ္။” “သတ္နင္းကီးၾကလဟယ္။” ဆို ၾကမ္းခ်င္တိုင္းၾကမ္းလာတဲ႔ ဂုံး၀န္ ဂုံးမတ္ေတြက မိတ္ကပ္အေဖြးသား၊ ၀တ္လဲေတာ္ တလႊားလႊားနဲ႔ “ေအာင္ပါေစ။ သေျပႏု အခက္ေ၀။ ေဇယ်တု အသက္ရွည္..။” နဲ႔ မင္းသားရုပ္ မင္းသားသံ ဟစ္တဲ႔သူေတြ ဟစ္ေနၿပီ။ တို႔မင္းသားေလးေတြက ခုထက္ထိ သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြျပျပၿပီး လူရုပ္မေပၚႏိုင္ေသးတာ ခက္တာ။ ေတာ္ပါၿပီ။ ဆက္ေရးလည္း ေ၀႔လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႔ ဘာေတြ ေျပာခ်င္ေနမွန္းမသိပါဘူးဆိုတဲ႔သူေတြ မ်ားမွန္းသိလို႔ လိုရင္းကိုပဲ အစကျပန္ေကာက္ေတာ႔မယ္။ အေပၚက ေျပာတာေတြ ဘာမွ ေလွ်ာက္ေတြးမေနနဲ႔။ အလကားေျပာတာ။ သိလား။ ဘာမွ ဟုတ္ဘူး။ ဘာ … မွ ဟုတ္ဘူး။
အေရးအခင္းအေၾကာင္းေျပာရင္ ခ်န္ထားလို႔မရပဲ သူ႔ေက်းဇူးေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္ လို႔ အသိအမွတ္ျပဳထိုက္သူတစ္ေယာက္ကေတာ႔ အဲဒီတုန္းက လူေတြက ကာနယ္ေအာင္ႀကီး လို႔ ေခၚၾကတဲ႔ ဘဘဦးေအာင္ႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္မွ ႀကီးပြားႏိုင္ေျခနည္းပါးတဲ႔ မဆလေခတ္ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွာကိုပဲ သူဦးစီးတဲ႔ ေရႊလမင္းလက္ဘက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ ေအာင္ႀကီးကိတ္မုန္႔တိုက္ဟာ ရန္ကုန္မွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ႔တဲ႔ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ စီးပြားေရးအကြက္ျမင္သလို စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈ ထက္ျမက္တဲ႔ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္႔လိုပဲ မိုက္မိုက္မဲမဲ က်ားၿမီးဆြဲလိုက္တာဟာ ေတာ္ေတာ္ အံ႕ၾသဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ၂၆ နွစ္လုံးလုံး အျမင္မတူ၊ မေထာက္ခံတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းထြက္ရင္ ဖင္ နဲ႔ ကုလားထိုင္တင္မကဘူး။ ေခါင္းနဲ႔ ကိုယ္ပါ အိုးစားကြဲသြားေစႏိုင္တဲ႔ ဦးေန၀င္းႀကီးကို “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သိလား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သိလား” ဆိုၿပီး ၄၂ မ်က္ႏွာပါတဲ႔ မဆလ မလိုင္ဖတ္ႀကီးေတြဆီက အပုတ္ထုပ္ အရႈပ္ထုပ္ေတြ၊ က်ဆုံးျခင္းမလွ က်ဆုံးေနတဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္အေၾကာင္းေတြကို ဖြင္႔ခ်လိုက္တဲ႔စာဟာ ဘယ္သူမွ မသိေစနဲ႔။ ဖတ္ၿပီးပလား။ ရယ္လို႔ တုိးတိုးတိတ္တိတ္ လက္ဆင္႔ကမ္းဖတ္စရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ စာထဲမွာ ပါတာေတြ အကုန္လုံးကလည္း “ဟုတ္ေတာ႔ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ္႔ မေျပာသင္႔ဘူးေပါ႔။” ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေနတာမို႔ စာဆိုရွင္ဘဘႀကီး ေထာင္နန္းစံသြားရပါတယ္။
အုန္းေက်ာ္ျမင္႔တို႔လို စစ္တပ္ထဲက ပုန္ကန္ဖို႔ ႀကိဳးစားၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာ ပထမဦးဆုံး ဘိုးေတာ္ႀကီးကို လူသိရွင္ၾကား ဆန္႔က်င္တဲ႔သူမို႔လို႔ ကိုယ္အပါအ၀င္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလုံး အားကိုးတႀကီး ေမွ်ာ္လင္႔တႀကီး အားေပးေထာက္ခံခဲ႔ၾကပါတယ္။ အကယ္၍သာ ဦးေအာင္ႀကီးဟာ ဦးေန၀င္းႀကီးႏွိပ္ကြပ္မႈနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာပဲ ကံေတာ္ကုန္သြားခဲ႔ရင္ သည္ကေန႔ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ ပိုင္အိုးနီးယားဖခင္ႀကီးအျဖစ္ ေမာ္ကြန္းတြင္သြားဦးမွာ။ ကံေကာင္းဖို႔ပဲလား ကံဆိုးဖို႔ပဲလား။ ဦးေန၀င္းႀကီးက သူ႔ကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဦးေအာင္ႀကီးလည္း က်န္းမာခ်မ္းသာစြာ အျပင္ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အသက္ပါမလာေတာ႔ဘူး လို႔ ေျပာရမလား မသိဘူး။ ႏိုင္ငံေရးစင္ျမင္႔ေပၚမွာေတာ႔ နတ္သက္ေၾကြသြားရွာတယ္။ သူလြတ္တဲ႔ ညေန သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာ တရားပြဲရွိတယ္ဆိုလို႔ ရန္ကုန္လူထုက အုတ္အုတ္သည္းသည္း တရားနာသြားၾကပါတယ္။ က်ည္ကာအကႌ်ႀကီး၀တ္ထားတဲ႔ ဘဘကို ဘယ္က်ည္ဆန္ကမွ လာမသတ္ပါဘူး။ သူ႔ပါးစပ္ကထြက္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ သူ႔ကို အားကိုးတႀကီးေထာက္ခံေနတဲ႔ လူထုတစ္ရပ္လုံး “ဟင္” ကနဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူေျပာတာက “တပ္မေတာ္ကို စိတ္နဲ႔ေတာင္ မပစ္မွားပါနဲ႔။” တဲ႔။
သူ႔ၾကည့္ရတာ သူအထဲေရာက္ေနတုန္း အျပင္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ ဆိုတာ သိလိုက္ပုံမရပါဘူး။ တရားပြဲက ျပန္လာတဲ႔ လူအုပ္ႀကီးဆီကေန စကားတစ္ခြန္းကို စၾကားဖူးလိုက္ပါတယ္။ ဦးေအာင္ႀကီးေတာ႔ Brain Wash အလုပ္ခံလိုက္ရၿပီတဲ႔။ အဲဒါဘာေျပာတာတုန္းလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ႔ ေထာက္လွမ္းေရးကိုေရာက္သြားတဲ႔သူေတြကို စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရးေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ၿပီး မူရင္းစိတ္ေပ်ာက္သြားေအာင္ လုပ္လို႔ရတယ္ လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ဟုတ္ေလလား မဟုတ္ေလလားေတာ႔ မသိဘူးဆိုေပမယ္႔ ေနာက္မ်ားမၾကာမီ အဲသလို မသကၤာစရာ အင္မတန္ေကာင္းေသာသူမ်ားကို အံ႕ၾသစရာမေကာင္းေတာ႔ေလာက္ေအာင္ ေတြ႔ဖူးလာတဲ႔ အခါမေတာ႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ဘာမွ မရွိဘူးလို႔ လက္ခံမိပါတယ္။ ဘဘဦးေအာင္ႀကီးရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ေျခလွမ္းေတြကေတာ႔ အဲသည္ကတည္းက ပ်က္သြားလိုက္တာ လူထုေထာက္ခံမႈကို ျပန္အဖတ္ဆည္လို႔ကို မရေတာ႔ပါဘူး။ ဂ်ာနယ္ေတြ စာေစာင္ေတြက သုံးဖက္ခၽြန္ဦးေအာင္ႀကီး၊ စမူဆာဦးေအာင္ႀကီး ဆို ၀ိုင္းပို႔ေပးတာလည္း ပါတာေပါ႔။ လူထုေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ထြက္လာမလားဆိုတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ဟာ ဟိုဘက္က မည္သို႔လုပ္လိုက္သည္မသိ သိုင္းကြက္ေၾကာင္႔လား၊ သူ႔ဘာသူ အစကတည္းက အတြင္းအား မျပည့္လို႔လားေတာ႔ မသိပါဘူး။ ျပည္သူဘက္က တအားေလ်ာ႔သြားခဲ႔တာ အမွန္ပါ။ အတြင္းစည္းက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြမွပဲ အေသးစိတ္ သိပါလိမ္႔မယ္။
ဦးေအာင္ႀကီးေနာက္မွာ နိုင္ငံေရးစင္ျမင္႔ေပၚ မထင္မွတ္ပဲ တက္လာသူကေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္္က ကၽြန္ေတာ္တို႔က“ေဒၚစု” လို႔ ေခၚတဲ႔ ဂႏၱ၀င္ေမေမ၊ ေကာင္းကင္ေမေမ၊ ဂရုဏာေမေမ၊ ျမင္႔မိုရ္ေမေမပါပဲ။ အေရးအခင္းကာလ ေဆးရုံႀကီးေရွ႕မွာ တရားေဟာေတာ႔မွ စျမင္ဖူးတယ္။ အေမႀကီးေဒၚခင္ၾကည္ က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ ေရာက္ေနတာတဲ႔။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ “ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆိုတာ ဘယ္တစ္ေယာက္လဲ။” လို႔ ေမးရင္ “ဟိုမွာေလ။ ခင္သီတာထြန္း ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ႔ တစ္ေယာက္ေပါ႔။” လို႔ လက္ညွဳိးညႊန္ရတယ္။ ဦးထြန္းေ၀က ပြဲထုတ္ေပးတဲ႔ အမႈေၾကာင္႔ သူ႔ခမ်ာ နံမယ္ေတာင္ ပုံနွိပ္စာလုံးနဲ႔ အေရးမခံရေတာ႔တာ ၂၀၁၀ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္တဲ႔အထိပဲ။ (ေရးခ်င္ေရးေလ။ အဲ႔နံမယ္ပါရင္ စာအုပ္ေပးမထုတ္ဘူး။) အာဇာနည္ဖခင္ႀကီးနဲ႔ ခၽြတ္စြပ္တူတဲ႔ မ်က္ႏွာေပါက္နဲ႔ လူထုေမတၱာ ခံယူတဲ႔ တို႔အေမဟာ မိခင္ႀကီးစ်ာပနက်ေတာ႔ ဂရုဏာေတြကို ထပ္ရလိုက္ျပန္တယ္။ အေနာက္ဘက္မုခ္မွာ တရားပြဲလုပ္တဲ႔ေန႔မွာေတာ႔ “ေခေသာသူ မဟုတ္။” လို႔ အကဲခတ္မိတယ္။ သူ႕ေရွ႕မွာ နိုင္ငံေရးသမားေပါင္းမ်ားစြာက ရွည္လ်ားေထြျပား မေနမနား အာရုံေတြမူးေနာက္ကုန္ေအာင္ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ခြန္းမိန္႔ေတာ္ေခၽြသြားလည္းၿပီးေရာ အေစာင္႔ႀကီးေစာင္႔လာရတဲ႔ သူ႔အလွည့္က်မွ “သတၱိဆိုတာ လုပ္ရဲတာကမွ သတၱိ မဟုတ္ဘူး။ ခံရဲတာကလည္း သတၱိပဲ။” လို႔ တစ္ခြန္းတည္း တိုတိုတုတ္တုတ္ ေျပာသြားတယ္။ ဒီေနရာကေန တစ္လွမ္းခ်င္း မွန္မွန္တက္လာခဲ႔တဲ႔ တို႔ေမႀကီးက သည္ကေန႔ သည္ေနရာေရာက္တဲ႔အထိ ဘယ္ေနရာမွာမွ ေျခလွမ္းမမွားခဲ႔ဖူးဘူး။ သူမ်ားေျခထိုးလို႔လည္း ခလုတ္မတိုက္ခဲ႔ဖူးဘူး။ သူ႔အေၾကာင္းေတြကို မေရးခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ္ေရးမွ သိရမယ္႔ဘ၀မဟုတ္ဘူး။ ေရးမယ္႔သူေတြ အသေခၤ် အသခၤ်ာ ရွိေပလိမ္႔မယ္။
ဂမၻီဟာ သူ႔သားႏွစ္ေကာင္ေသေတာ႔ အကိုေတာ္ ဒႆဂီရိကို ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ တိုင္တဲ႔အခါ ဟိုက “ဘယ္ေကာင္လဲကြ။ ငါ႔အေၾကာင္း သိေစ႔မယ္” လို႔ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းရာက “ရာမ” လို႔လည္း သိလိုက္ေရာ ၀ုန္းကနဲ ပလႅင္ေပၚက ထခုန္ၿပီး “ရာမ လို႔ ေျပာရင္ နံမယ္ၾကားရုံနဲ႔ ေက်ာထဲက စိမ္႔သဟဲ႔” လို႔ ႏွမျဖစ္သူကို ေလေျပထိုးပါတယ္။ တို႔ေမႀကီးရဲ႕ လက္ရည္ကို ျမင္တဲ႔အခါ ဟိုတဘက္ကလည္း နံမယ္ၾကားရုံနဲ႔ ေက်ာထဲကစိမ္႔ၿပီး သူ႔အေဖနံမယ္ေတာင္ ထည့္မေခၚရဲေအာင္ပါပဲ။ ”ပူးသတ္လို႔မရရင္ ခ်ဳပ္သတ္တာေပါ႔။” ဆိုတဲ႔ သိုင္းကြက္ေၾကာင္႔ သူ႔ခမ်ာ သက္တမ္းအၾကာဆုံး အျပစ္မဲ႔ အက်ယ္ခ်ဳပ္ အက်ဥ္းသားဘ၀နဲ႔ ေတာင္မင္း ေျမာက္မင္းမကယ္ႏိုင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ၈၈မွာ မယ္ေတာ္ႀကီး မကယ္ႏိုင္တာ သူ႔အျပစ္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ သူေတာင္ ေမာင္ႀကီးနတ္တိုက္လႊတ္လိုက္တဲ႔ စီးေတာ္က်ားတစ္အုပ္နဲ႔ လႈပ္ကို မလႈပ္ႏိုင္တာ။
အေရးအခင္းျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အာဏာမသိမ္းခင္ကတည္းက ရွိခဲ႔တဲ႔ ၀ါရင္႔ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ သက္ရွိထင္ရွား က်န္ေနပါေသးတယ္။ ဦးႏုတို႔၊ ဗိုလ္မွဴးေအာင္တို႔၊ သခင္လြင္တို႔၊ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္လို ေနာက္ေပါက္လူငယ္ေတြက သူတို႔အေၾကာင္း ဂဃနဏ မသိေတာ႔ဘူး။ သူတို႔တေတြလည္း ပါတီေထာင္ၾက၊ တရားေဟာၾက၊ သမဂၢဖြဲ႔ၾကနဲ႔ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း သိမွီသူ လူႀကီးသူမမ်ားကသာ အားေပးမွာေပါ႔။ ပရိသတ္က တြံေတးသိန္းတန္ နဲ႔ စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ေလာက္ ကြာလိမ္႔မယ္။ မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ျခားသြားတာကိုး။ ဟိုေရွ႕က ေရးခဲ႔တဲ႔ ကေလးေတြၾကားက အကြဲအၿပဲဇာတ္လမ္းဆိုတာ လူႀကီးေတြဆီေရာက္တဲ႔အခါ “ပ်င္းေသးတယ္ ပ်င္းေသးတယ္။ ဟဲ႔ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္။” ျဖစ္သြားေပါ႔။ ေတာ္ပါၿပီ။ မေရးခ်င္ပါဘူးဆိုမွ သည္ဘူတာပဲ လာလာဆိုက္ေနတယ္။
စိတ္ထဲမွာ မွားသြားသလား မသိဘူး လို႔ ေနာင္တရမိတာတစ္ခ်က္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးနုက ေျပာတဲ႔ “သူ႔ဆီက မတရားေသာနည္းနဲ႔ အာဏာသိမ္းထားတာမို႔ ဦးေန၀င္းကို လူထု မေထာက္ခံေတာ႔ဘူးဆိုရင္ သူသာလွ်င္ တရား၀င္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ေၾကျငာလိုက္တဲ႔ ကိစၥပါ။ သူေျပာတာ မလြန္ပါဘူး။ တရားနည္းလမ္းက်ပါတယ္။ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ ၉၀ တန္းေရာက္ေနမွေတာ႔ သူ႔အရြယ္ႀကီးနဲ႔ အာဏာကို မက္ေနမယ္လည္း မထင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံရဲ႕အေျခအေနအရ ပဋိပကၡျဖစ္ေနတဲ႔ လူတန္းစားႏွစ္ရပ္စလုံးမွာ မပါတဲ႔ သမာသမတ္ရွိ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရေလာက္ေသာ ၾကားေနလူႀကီးသူမ တစ္ဦးတစ္ဖြဲ႔ဆီမွာ အာဏာခဏအပ္ၿပီး ဖြဲ႔စည္းပုံဆြဲ၊ ေရြးေကာက္ပြဲျပန္လုပ္၊ လုပ္ရမွာ။ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေရးနားလည္တဲ႔သူေတြ ေတာင္းေနတဲ႔ ၾကားျဖတ္အစိုးရဆိုတာကို ေျပာတာ။ အဲဒီၾကားျဖတ္အစိုးရက ဦးေန၀င္းဘက္လူေတြဆို ဘယ္သူတက္တက္ တက္ခ်င္တဲ႔သူတက္၊ ျပည္သူက လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူဘက္ကလည္း ေအာင္စုတင္တို႔ ဒီၿငိမ္းတို႔ ၀င္အေရြးခံမယ္႔သူေတြနဲ႔ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႔လို႔ မရဘူး။ ၾကားျဖတ္အစိုးရက အာဏာကို ခဏပဲ လႊဲယူထားၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးရင္ ျပန္ေပးရမွာ။ စစ္တပ္ကို အိမ္ေစာင္႔အစိုးရထားမိတဲ႔ အက်ဳိးဆက္ကေတာ႔ ဘဘႀကီးဦးႏုေလာက္ သိတဲ႔သူ ရွိဦးမလား။
အဲဒီအေနအထားမွာ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႔ဖို႔ဆိုတာ ဦးႏုကလြဲရင္ တျခား ဘယ္သူ႔ ျမင္လို႔လဲ။ တကယ္လို႔ ဦးႏုစကားကို ျပည္သူက တခဲနက္ေထာက္ခံရင္ေတာင္ ဟိုဘက္က ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အျဖစ္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ စတုတၳမ႑ဳိင္သမားေတြကပဲ ဘဘႀကီး ဦးနုကို အေရာက္ပို႔ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကယ္တင္ျပန္တယ္။ အာဏာရူးႀကီး သခင္ႏုဟာ ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာ၀င္ခင္းပါသတဲ႔။ လူႀကီးသူမေတြက ဦးႏုလုပ္တာ မွန္တယ္ လို႔ လက္ခံေပမယ္႔ ႏိုင္ငံေရးပါးမ၀ပဲ ေသြးဆူေနတဲ႔ ကိုယ္အပါအ၀င္ တစ္ႏိုင္ငံလုံးက ဦးႏုကို ၀ိုင္းေလွာင္ၾကပါတယ္။ ဟိုးႏိုင္ငံေရးစည္း၀ိုင္းအတြင္းက လူေတြ လက္မခံရတဲ႔အေၾကာင္းရင္းမ်ားစြာကေတာ႔ သူတို႔ေတြပဲ သိပါလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္႔ရဲ႕ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဥာဏ္ တစ္ထြာတစ္မိုက္နဲ႔ေတာ႔ လိုက္လို႔မမွီပါဘူး။ ဘာမွလည္း မသိပဲနဲ႔ ေဘးကေန ၀င္၀င္ေညွာ္ရတဲ႔အေၾကာင္းကေတာ႔ ပဋိပကၡျဖစ္လာရင္ အေျဖမရွာပဲ တစ္ဘက္တစ္ဘက္ အျပစ္ရွာေနရင္ သံသရာလည္ၿပီး ဘယ္ဘူတာဆိုက္သလဲ လို႔ သိေစခ်င္တဲ႔အတြက္ပါ။
အခုေျပာသြားတဲ႔ ထင္ရွားေသာ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမွာ မပါေပမယ္႔လည္း ဒီမိုကေရစီအေရးမွာ စြန္႔စြန္႔စားစား တတပ္တအား ပါ၀င္သြားတဲ႔ ျပည္သူ႔သူရဲေကာင္းေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိခဲ႔ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ “Bloody but unbowed head” နဲ႔ သတၱိေရာ မာနပါ မခ်ေသးဘူး။ ဥပမာ ရုပ္ရွင္ထဲကဆိုရင္ ေဒၚေအးေအးသင္းတို႔။ ဟာသမယ္ မသန္းေရႊတို႔ေပါ႔။ တရားေဟာရင္း စင္ေပၚကေန “မေစာင္႔ႏိုင္ၾကေတာ႔ဘူးလား။” ဆိုတဲ႔ ဦးေမာင္ေမာင္ အမူအယာနဲ႔ အသံတု လုပ္ျပရင္ ပြဲကိုက်ေရာ။ “ဘာမွ မပူနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ေဗဒင္တြက္ၿပီးမွ တက္ေဟာတာ။” ဆိုတဲ႔ ဆရာမင္းသိခၤႀကီး အဖမ္းခံရေတာ႔လည္း သူ႔ခမ်ာ ေရာဂါႀကီးနဲ႔ သနားပါတယ္ လို႔ ေအာင္႔ေမ႔မိေသး။ အရင္ကဆို မာမာေအး၊ ဇာဂနာဆိုတာေတာင္ ျပန္မွေတြ႕ရပါဦးမလားမွတ္တာ။ မေသလို႔ ေတြ႔ရ ေမ႔ႏိုင္ပါရိုးလားေနာ႔။ ဇာတ္က မစားခ်င္ေနပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဘက္ကလည္း ပီယ၀ါစာ ခ်စ္ဖြယ္ေသာစကားမ်ား ဆိုၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ကလည္း ခ်မ္းေျမ႔ေမတၱာ တုန္႔ျပန္ပါမည္။ ေရွ႕စာထဲမွာ ေရးခဲ႔တဲ႔ “သည္တစ္ခါ ကြဲရင္ျဖင္႔ ဆဲမွာပဲ အေဒၚ” ဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကို ေစာင္းေျပာတာတုန္း လို႔ ေမးၾကတယ္။ ဘယ္သူ႔မွ ေစာင္းမေျပာပါဘူး။ တည့္တည့္ပဲ ေျပာတာပါ။ ဘိုးေတာ္ ဘေတာ္ မယ္ေတာ္ ေဒြးေတာ္တို႔ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင္႔ကာနမ္းၾကပါဦး။ သည္ခ်ိန္ ကြဲလို႔ ၿပဲလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ မုန္႔ေလေပြေပၚ တက္ရပ္ေနရတာ။ စင္က ခိုင္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏြားမကြဲပဲေတာင္ က်ားဆြဲတဲ႔ဇာတ္လမ္းေတြ ေမ႔ကုန္ၿပီလား။ ေမာင္ႀကီးနတ္ရဲ႕ တိုက္က်ားေတြ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ သခင္မ မမဥ ကားကနဲ ပါသြားတဲ႔အေၾကာင္းကေလးေတြ သိခ်င္ေသးရင္ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္မွကုန္စင္ နတ္သံေႏွာလို႔ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္ေလ။
(ေတာင္႔ထား။ ေတာင္႔ထား။ ၿပီးေတာ႔မယ္ကြ။)