" အရုပ္ေတြနဲ႔ ေရးတဲ့စာ "

 

(16.8.13 . The Voice Daily)
. . . . . . . ငယ္ငယ္ကတည္းက စာအုပ္၊ စာေစာင္ေတြ လွန္မိရင္ ပထမဆုံး ကာတြန္းေတြကို ၾကည့္မိတာမ်ဳိးပါ။ စာမတတ္ခင္ကတည္းက ပုံၾကည့္လာၾကတာကိုး။ ကာတြန္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ ေတာ္ေတာ္လႊမ္းမိုးခဲ့ပါတယ္။

. . . . . . . အခုဆိုရင္ ကာတြန္းေတြ လႈိင္လႈိင္ေပါမ်ားလာပါၿပီ။ ကာတြန္းဆရာအသစ္ေတြနဲ႔ စိတ္ကူးလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ အလြယ္တကူပဲေနရာရလာၾကတာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ၾကားထဲကတစ္ေခတ္မွာေတာ့ ရိႏြမ္းပ်က္စီးေနတဲ့ ကာတြန္းမ်ဳိးေတြပဲ လူျမင္သူျမင္ရွိခဲ့တာဆိုေတာ့ အခုအခ်ိန္ဟာ ကာတြန္းေလာကအတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ေကာင္းပါပဲ။ ေန႔စဥ္သတင္းစာမ်ားလည္း ရွိလာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ကစားကြင္းပိုက်ယ္လာပါတယ္။

. . . . . . . ပိုက်ယ္လာတဲ့ကစားကြင္းထဲမွာ ဘယ္လိုကစားကြက္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုအမူအက်င့္ စရိုက္လကၡဏာေတြနဲ႔ ဆက္ကစားသြားၾကမွာလဲ ဆိုတာလည္း အေရးပါလာတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဥပေဒပ ကစားမယ့္သူေတြ ၊ စိတ္ဓါတ္နိမ့္ပါးသူေတြ ၊ ၀မ္းစာမျပည့္ေသးသူေတြ မ်ဳိးစုံလည္း ပါ၀င္လာႏိုင္တယ္ မဟုတ္ပါလား။

. . . . . . . 'အဆိပ္အေတာက္ရွိတဲ့စာ' ဆိုတာမ်ဳိးကို တစ္စုံတစ္ရာအတိုင္းအတာအထိ ရင့္က်က္ၿပီးသူမ်ားက အလြယ္တကူပဲသိႏိုင္ၾကပါတယ္။ အဆိပ္အေတာက္ရွိတဲ့ကာတြန္းမ်ဳိးကေတာ့ ပုံလွလွေလးေတြ၊ ရယ္စရာၿပံဳးစရာေလးေတြနဲ႔ ေဆးခါးကို သၾကားလူးထားသလိုမ်ဳိးရွိတတ္ပါတယ္။ ေဆးခါးမဟုတ္ပဲ တျမည့္ျမည့္လႈိက္စားတတ္တဲ့ အဆိပ္မ်ဳိးသာျဖစ္ခဲ့ရင္ အားလုံးအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိပါတယ္။

. . . . . . . လြန္ခဲ့တဲ့ လအတန္ၾကာက အစိုးရနဲ႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ စၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ နာမည္ႀကီးမီဒီယာႀကီးရဲ႕ဂ်ာနယ္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ ကာတြန္းတစ္ကြက္ဆိုရင္ မွတ္မိေနပါတယ္။ ေခါင္းေပါင္းနဲ႔ ဗမာႀကီးရယ္ ၊ ဒုံးယိမ္းအကၤ်ီနဲ႔ ကရင္ႀကီးရယ္ ပုခုံးခ်င္းဖက္လို႔ ၊ ေက်ာဘက္က ေနာက္လက္တစ္ဖက္စီမွာ ဓါး၊ လက္နက္ ကိုယ္စီနဲ႔။ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔မ်ား ေရးသလဲလို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားမိပါတယ္။ ေဖာ္ျပတဲ့မီဒီယာကေရာ ဘယ္လိုသေဘာထား၊ ဘယ္လိုက်င့္၀တ္ခံယူခ်က္ နဲ႔မ်ား ေဖာ္ျပခဲ့သလဲလို႔ အံ့ၾသမိပါတယ္။ မီဒီယာႀကီးရဲ႕ အာေဘာ္အတိုင္းေရးရင္ ေဖာ္ျပခံရမွာပဲလို႔ ယူဆၿပီးေရးတဲ့သူမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ကာတြန္းဆရာကို ဘာမွ်မေျပာလိုေတာ့ပါ။ အရာရာကို အုပ္ထိန္းကြပ္ကဲရမယ့္ မီဒီယာႀကီးရဲ႕တာ၀န္သာ ျဖစ္လာတာမဟုတ္လားခင္ဗ်ာ။

. . . . . . . မီဒီယာဆိုတာ " ငါ့ အယူ ၊ ငါ့ လမ္းေၾကာင္း ၊ ငါ့ ၀ါဒ .. အမွန္ " ဆိုတာေျပာဖို႔လား ၊ တိုင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းေပးဖို႔လားဗ်ာ။ အႀကီးႀကီး မေျပာလိုပါ။ အမ်ားအတြက္ အက်ဳိးယုတ္ေစမွာမ်ဳိးကိုေတာ့ လူသားတစ္ဦးရဲ႕ ေမြးရာပါက်င့္၀တ္နဲ႔ေတာင္ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္တယ္လို႔ ထင္မိပါရဲ႕။

. . . . . . . ၿပီးခဲ့တဲ့ေခတ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕နဲ႔ ေဖာ္လံဖား ကာတြန္းမ်ဳိးေတြပဲ အၿမဲေတြ႕ရေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာပါဘူး။ ဒီေန႔ေခတ္ရဲ႕ ပုဂၢလိကသတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားဖြင့္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ကာတြန္း ၁၀ ခုမွာ ၉ ခုက အျပစ္ရွာ ၊ အဆိုးျမင္ ၊ အေကာင္းသုည ဆိုတာမ်ဳိး ျမင္ရျပန္ေတာ့ ၀မ္းနည္းရပါတယ္။ က်န္တဲ့တစ္ခုဟာ ၀ါရင့္ သက္ႀကီး ကာတြန္းဆရာႀကီးေတြရဲ႕ လက္ရာ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးကပဲ ရက္ဒီကယ္ (တစ္ဖက္စြန္းေရာက္) စိတ္ေတြ သိပ္မ်ားေနတာမ်ားလားခင္ဗ်ာ။ 'ဒါ' မဟုတ္ရင္ 'ဟိုဟာ' ပါပဲ။ 'ဟိုဒင္း' ဆိုတာ မရွိေစရ။

. . . . . . . တည့္မတ္ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ၊ ေထာက္ျပေ၀ဖန္ဖို႔ ဆိုတာမွန္ပါတယ္။ အဲဒါဟာ အျပစ္ရွာဖို႔ လို႔ေတာ့လည္း အဓိပၹာယ္တိုက္ရိုက္ မသက္ေရာက္ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ သိပ္ျပည့္စုံလာတဲ့သူကို အျပစ္ရွာျပတာက တန္ဖိုးရွိပါတယ္။ မျပည့္စုံလြန္းမွန္း သိသာလွတဲ့သူကို အျပစ္သက္သက္ေျပာေနတာကေတာ့ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစပါ့မလားလို႔ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ ႀကိဳးစားၿပီး အားယူလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ကို လက္ခုပ္တီးေပးတာမ်ဳိး၊ ေျခလွမ္းမွန္ေအာင္ ထိန္းေပးတာမ်ဳိးဟာ "လဲခ်ည္းေနတာပါပဲကြာ"လို႔ စိတ္ပ်က္ေရရြတ္ေနတာထက္ ပိုအက်ဳိးမမ်ားႏိုင္ပါလားဗ်ာ။

. . . . . . . ပိုဆိုးတာကေတာ့ ကိုယ့္ကေလးလမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးတာကို ေဘးလူပါေခၚျပၿပီး "ၾကည့္ပါဦး ၊ လမ္းေလွ်ာက္တာမ်ား ပုံမက်ပန္းမက်" လို႔ ၀ိုင္းကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္တာမ်ဳိးပါပဲ။

. . . . . . . လူႀကီးေတြဖတ္ၿပီးလို႔ တင္ထားတဲ့ ဂ်ာနယ္၊ သတင္းစာကို ကေလးေတြကယူၿပီးရင္ ပထမဆုံး ပုံၾကည့္တာပါပဲ။ ကာတြန္းပုံကို ကေလးတိုင္းႀကိဳက္ၾကတယ္ဗ်ာ။ စာဖတ္တတ္ခါစ ၊ အေတြးညဏ္ကြန္႔ျမဴးခါစ ကၽြန္ေတာ္တို႔မ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးေတြရဲ႕ေခါင္းထဲမယ္ 'ဘာ ဘာ ဘာမွမေကာင္းဘူး' ဆိုတာမ်ဳိး သြင္းေပးသလိုျဖစ္ရင္ ေတာ္ပါ့မလားဗ်ာ။ အရာတိုင္းကို အဆိုးျမင္တဲ့ရႈေထာင့္ကေန ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ေပးသလိုမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။

. . . . . . . ဘ၀အေမာေတြကို ရယ္စရာလုပ္ၿပီး ေျပေလ်ာ့ေစလိုက္တာမ်ဳိးဟာ ယဥ္ေက်းတဲ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ေဆး၀ါးတစ္မ်ဳိးပါပဲ။ ေဆးဆိုတာမ်ဳိးဟာ တန္ေဆး၊ လြန္ေဘး ဆိုတာမ်ဳိးရွိေၾကာင္းကိုလည္း မေမ့ေစခ်င္တာပါ။

. . . . . . . ရုရွဟာသေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕အက်ည္းတန္ခဲ့တဲ့ ေခတ္တစ္ေခတ္ကို ရယ္စရာအသြင္ေျပာင္းထားတဲ့ ရိုးရာေဆး၀ါးတစ္မ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ လူႀကိဳက္မ်ားၾကပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေခတ္ ရုရွလူမ်ဳိးေတြရဲ႕စိတ္ထဲမယ္ သူတို႔ရဲ႕ေကာင္းေကာင္းမက်က္ေသးတဲ့ အမာရြတ္ေတြကို ပြတ္ပြတ္ၾကည့္ရသလို ၊ သူတို႔ဖင္ေပၚတုန္း အရိုက္ခံထားရတဲ့ဓါတ္ပုံလို ခံစားၾကရပါသတဲ့။

. . . . . . . ငယ္ငယ္က စာမတတ္ရင္ဘာျဖစ္မလဲလို႔ ဆရာမကေမးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စာမတတ္ရင္ပုံၾကည့္ရမယ္လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ စာမဖတ္တတ္ေသးတဲ့ ကေလးေတြ ၊ စာမဖတ္တတ္ေသးတဲ့ လူႀကီးေတြ ၊ စာကို ညဏ္နဲ႔ယွဥ္ဖတ္ၿပီး ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေသးတဲ့သူေတြ အားလုံးက ပုံေတာ့ၾကည့္တတ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလုံးသားနဲ႔ ၊ သူတို႔စဥ္းစားေတြးေခၚႏိုင္တဲ့ ဦးေႏွာက္နဲ႔ သူတို႔တတ္သလို ခံစားၾကမွာပါပဲ။

. . . . . . . အရုပ္နဲ႔ေရးတဲ့ စာေတြဟာ အားေဆးမဟုတ္ရင္ေတာင္ အဆိပ္အေတာက္ကင္းကင္းနဲ႔ သၾကားအုပ္ထားတဲ့ "ေဆး" ေတြပဲ အၿမဲျဖစ္ေစခ်င္မိတယ္။


(ယကၡ) ရဲႀကီး ။ ၂၅.၇.၁၃ ။ (16.8.13 . The Voice Daily)