August 12, 2013 at 12:49pm
" ဘတ္စ္ ကားစီးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ လူႀကီးျဖစ္ခ်င္တယ္ " ( The Voice Daily _ 25.7.13 )
. . . . . . . ဘတ္စ္ ကားစီးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လူႀကီးျဖစ္ခ်င္တယ္။ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား ရင့္က်က္သန္မာၿပီးသား အရြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့ လူႀကီးလည္းျဖစ္ခ်င္တယ္။ မေကာင္းတာေတြကို ျမန္ျမန္နိဂုံးခ်ဴပ္ေပးၿပီး ေကာင္းရာမြန္ရာေတြကို ျမန္ျမန္ေျပာင္းလဲ ေဖာ္ေဆာင္ေပးႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးရွိတဲ့ လူႀကီးမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ခ်င္တယ္။
. . . . . . . မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္မ်ားအတြက္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ပညာ ျဖန္႔ေ၀ေပးရာ ေနရာက စာသင္ေက်ာင္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ဆိုရင္ ဆုတ္ယုတ္တဲ့စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ရိုင္းစိုင္းအက်ည္းတန္တဲ့ စိတ္ထားေတြကို ျဖန္႔ေ၀ပို႔ခ်ေပးရာက ဘတ္စ္ ကားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာပဲ။ အိမ္ထဲမွာပဲ အၿမဲေနရတဲ့ကေလးနဲ႔ ေန႔တိုင္းဘတ္စ္ ကားစီးရတဲ့ကေလး ယွဥ္ရင္ ဘတ္စ္ကားစီးေနက်ကေလးက စိတ္ထားေသးသိမ္ဆုတ္ယုတ္လာစရာရွိပါတယ္။ သုညကေန အႏုတ္ကိုေရာက္သြားတာမ်ဴိးေပါ့ဗ်
ာ။
. . . . . . . စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ပုံမွန္ မိရိုးဖလာ ဗုဒၵဘာသာမိဘႏွစ္ပါးက ေမြးဖြားလာတဲ့ သား သို႔မဟုတ္ သမီးကေလးဟာ လူလူခ်င္း ျဖတ္ေက်ာ္ခြလွီး အသာစီးရလိုမႈေတြ ေမြးရာပါေတာ့ ပါလာမယ္မဟုတ္ဘူး။ ဘတ္စ္ကားကိုသာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲစီးလာရၿပီဆိုရင္ေတာ
့ အဆိုပါစိတ္ထားေတြကို အဆစ္ လက္ေဆာင္ အျဖစ္ အလိုလိုရရွိလာမွာပါပဲ။ တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္မွသည္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာျဖစ္လာတဲ့အခါ အမွားဟာ အမွန္ျဖစ္လာတတ္တာ သဘာ၀ပဲမဟုတ္လား။ ငယ္ရြယ္သူေတြအတြက္ အတုခိုးဖို႔ပိုလြယ္ စီးကူးဖို႔ပိုလြယ္တဲ့အတြက္ ကေလးမ်ားအဖို႔ ပိုအႏ ၱရာယ္မ်ားပါတယ္။
. . . . . . . သက္ႀကီးရြယ္အို ၊ ရဟန္းသံဃာ ၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ နဲ႔ မစြမ္းမသန္သူေတြကို ေနရာဖယ္ေပးသူ တစ္ဦးေတြ႕ဘူးတိုင္း မသိဟန္ေဆာင္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲေနတတ္သူ ၅ဦး ၆ဦး အၿမဲေတြ႕ရမွာပါ။ သံဃာခုံမွာ ၀င္လုထိုင္တတ္တဲ့သူမ်ဳိး ၊ သံဃာက ေဘးမွာရပ္ေနတာေတာင္ စပယ္ယာမေအာ္မခ်င္း မထတဲ့သူမ်ဳိးကိုလည္း မၾကာခဏဆိုသလို ေတြ႕ရႏိုင္ပါတယ္။
. . . . . . . ထိုင္ခုံလုတယ္ဆိုတာ ပုံမွန္လုပ္ရပ္တစ္ခု။ သိကၡာေတြ၊ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္မႈေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ ခုံလုရမွာပဲ။ ခုံဦးရမွာပဲ။ ထမယ္ ဆင္းမယ္ ထင္ရတဲ့ ထိုင္ခံုေဘးမွာႀကိဳရပ္ဖို႔ေတာင္ ဦးၾကရဦးမွာ။ ကိုယ္ရပ္ေနတဲ့ထိုင္ခုံကို ေဘးလူတိုးၿပီး လုမယူႏိုင္ေအာင္ ကာကြယ္ရဦးမွာ။ ကိုယ္ရပ္ေနတဲ့ ခရီးသည္ ထရင္ သူ႔ေနရာကို အရင္ဆုံး အျမန္ဆုံး ၀င္ထိုင္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရဦးမွာ။ တျခားလူေတြက သူတို႔ကိစၥ။ . . . အျဖဴခံေပၚမွာ ဆိုးေပးမယ့္ ေဆးေတြ။
. . . . . . . ဘတ္စ္ကားဆိုတာ သမီးရည္းစားအတြဲေတြ ပြတ္သီးပြတ္သပ္နဲ႔ ခ်စ္ၾကင္ယုယမႈေတြ အမ်ားသူငါေရွ႕မွာဖြင့္ခ်ၿပီး သက္ေသျပဖို႔ ေနရာေကာင္းတစ္ခု ျဖစ္ပါေသးတယ္။ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက လႊဲႏိုင္ပါတယ္။ မလႊဲလိုကလည္း သေဘာပါပဲ။ ကိုယ့္ကေလးကိုေတာ့ အာရုံလႊဲထားေပးဖို႔ လိုေကာင္းလိုပါလိမ့္မယ္။
. . . . . . . တစ္ေန႔တာ ဘတ္စ္ကားစီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆဲသံတစ္ခ်က္ မၾကားရဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ ဆိတ္ၾကည့္ဖို႔လိုပါၿပီ။ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ၊ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ က်ားမရြယ္အို ၊ သားသည္အေမ ဘယ္သူပဲရွိရွိ သူ႔ကားေပၚေရာက္လာသူ သူ႔ဆဲသံနာခံရမယ္ဆိုတဲ့ ဒရိုင္ဘာမ်ားက ဆဲနည္းေပါင္းစုံ ၊ ဆဲပုံေပါင္းစုံကို ဌာန္ကရုိဏ္းက်က်ျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ငါနဲ႔မတူ ရန္သူ ၊ ငါသာအၿမဲမွန္ က်န္သူအၿမဲမွား ၊ ထိေတြ႕ပြတ္တိုက္မႈတိုင္းမွာ ငါကအသာရေအာင္ ႀကိဳၿပီးနင္းထားမွ .. ဆိုတဲ့ အိုင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီေတြပါ သြတ္သြင္းေပးၾကပါလိမ့္ဦးမယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ အလိုမက်မႈနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ လိႈဏ္သံပါပါနဲ႔ ခပ္ျပင္းျပင္း တက္ေခါက္သံမ်ဳိးကို အလိုလိုတတ္ေျမာက္လာႏိုင္ပါတယ္။ ညစ္ညမ္းတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ကို ဗဟိုျပဳၿပီးထြက္ေပၚလာတဲ့ ေခတ္ကာလ ဘန္းစကားမ်ားလည္း ၾကြယ္၀လာႏိုင္ပါတယ္။
. . . . . . . ဒီနယ္ပယ္တစ္ခုလုံးရဲ႕ ဟီးရိုးႀကီးအျဖစ္ ကေလးတိုင္း အားက်ေငးေမာရမယ့္သူကေတာ့ စပယ္ယာပါပဲ။ အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းနဲ႔ ေခၽြးတရႊဲရႊဲဆိုတာ လူပုံအလယ္မွာ ေနခ်င္သလိုေနႏိုင္ပါေရာလားခင္ဗ်ာ။ မထိစပ္လိုသူက ေရွာင္ရွားရပါလိမ့္မယ္။ ပါးစပ္က ေျပာခ်င္တာေျပာပိုင္ခြင့္ ရွိပါေသးဗ်ာ။ "အခုထြက္မယ္ ၊ ေတာ္ၾကာထြက္မယ္ ၊ ထြက္ခ်င္မွလဲထြက္မယ္" ဆိုတာမ်ဳိးကို ဟန္အျပည့္ မာန္အျပည့္နဲ႔ ရြတ္ျပလိုက္တာမ်ား အားက်စရာႀကီးေပေပါ့။ ဘယ္သူကမွ ျပန္မေျပာရဲ ၊ ဘယ္သူကမွ မေ၀ဖန္မေထာက္ျပရဲ ၊ တကယ့္လူစြမ္းေကာင္းႀကီးပါခင္ဗ်ာ။ မိန္းကေလးငယ္ငယ္မ်ားဆို လက္ေမာင္းသားေလာက္ကိုေတာ့ အလိုအေလ်ာက္ ကိုင္ခြင့္ရထားၿပီးသား။ သူမ်က္စိက်ရင္က်သလို ခါးကေလး၊ တင္ကေလး တြန္းတင္ေပးႏိုင္ပါေသးဗ်ာ။ လူပ်ဳိေပါက္ကေလးမ်ား ညဘက္အိပ္မက္ထဲ စပယ္ယာဘ၀ ခဏခဏမက္ၾကလိမ့္မလား ထင္မိပါေသးရဲ႕။
. . . . . . . ၀င္ဆို၀င္၊ ထြက္ဆိုထြက္၊ ေပးဆိုေပး၊ ယူဆိုယူ။ မၾကည္မသာဟန္ျပရင္ လူပုံအလယ္အရွက္ခြဲမယ့္ စကားလုံးမ်ား အလြန္လွပပါရဲ႕။ စိတ္ဆတ္တဲ့ စပယ္ရာနဲ႔ေတြ႕ရင္ 'ဆရာေရ ဟိုးထား' ဆိုတဲ့ၿပီး ကားႀကီးကိုဒက္စေတာ့အုပ္လို႔ တံခါး၀လက္ညႈိးညႊန္ ဆင္းခိုင္းႏိုင္ပါေသးရဲ႕။ အဘိုးအို၊ အမယ္အို အကဲပိုလို႔ေတာ့ျဖင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးဆြဲခ်ခံရဦးမွာပါ။ ေအာက္ေရာက္လို႔ လဲလဲ ကြဲကြဲ ကားႀကီးကေတာ့ 'ဆြဲဆရာေရ' ဆိုၿပီး ထားခဲ့မွာပဲ။
. . . . . . . တိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း ရေကာင္းရႏိုင္ပါတယ္။ သတိထားရန္ကေတာ့ တိုင္မယ့္လူဟာ သိုသိုသိပ္သိပ္လုပ္ဖို႔ပါပဲ။ မဟုတ္ရင္ အုပ္စုနဲ႔ျဖစ္ေစ ၊ ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ ျဖစ္ေစ ၀ိုင္းရိုက္ခံရႏိုင္တာမ်ဳိး ၾကားဖူးနား၀ေတာ့ ရွိထားသင့္ပါတယ္။
. . . . . . . ျပန္ျပင္ထားတဲ့ခုံေတြဟာ တရား၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ မဆီေလ်ာ္လွ်င္လည္း ဒါဟာ တရား၀င္ပါပဲ။ ၃ေယာက္စီးရမယ္ဆိုလွ်င္ ၃ေယာက္စီးရမွာပါပဲ။ က်ပ္တယ္၊ ျမင့္တယ္၊ ေသးတယ္ ေျပာခြင့္မရွိေစရ။ တပ္ဆင္သူ၊ စိစစ္သူ မ်ားဆိုတာ ကားပိုင္ရွင္တစ္ဦးရဲ႕ မ်က္ႏွာသာ ၾကည့္ဖို႔လိုၿပီး စားသုံးသူ လူမ်ားစုမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရန္မလိုဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဘယ္သူက်ပ္က်ပ္ ငေတျမတ္ရင္ ၿပီးစတမ္းေပါ့ ခင္ဗ်ာ။
. . . . . . . အဆိုးဆုံးထဲက တစ္ခုကေတာ့ လူပိုမတင္ရ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ ယာဥ္ေမင္း ယာဥ္ေနာက္လိုက္ လိုက္နာရန္မ်ား၊ အဖြဲ႕အစည္းဧ။္ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား၊ ေက်နပ္မႈမရွိကတိုင္ၾကားရန္ စတဲ့ ကားနံရံေပၚက စာသားမ်ားပါပဲ။ ဒီစာေတြဟာ တရား၀င္တဲ့ စည္းကမ္းစသည္ ျဖစ္ေပမယ့္ ဘတ္စ္ကားစီးေနက်လူမ်ားရဲ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ အလွ မဟုတ္ရင္ မ်က္စိရႈပ္စရာ စာသားေတြထက္ မပိုပါဘူး။ ငယ္ရြယ္သူမ်ားရဲ႕စိတ္ထဲမယ္ ငါတို႔တိုင္းျပည္က ဒီလိုပါပဲ ၊ ေရးထားတာ ေရးထားတာပဲ ၊ လက္ေတြ႕ကလက္ေတြ႕ပဲ ဆိုတဲ့အေတြးမ်ဳိး လြယ္လြယ္ေလးအျမစ္တြယ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္သလိုပါပဲ။ မလုပ္ႏိုင္ရင္လည္း ျဖဳတ္ထားလိုက္တာ ပိုမေကာင္းပါလားဗ်ာ။ အႏုတ္ထက္စာရင္ သုညကပိုေကာင္းမယ္ေလ။
. . . . . . . ကားမွန္ေပါက္ကို လက္ေထာက္ၿပီးေငးမယ္ဆိုရင္ လမ္းေဘးကလူေတြ ရႊံ႕ဗြက္ေပစင္ကုန္တာၾကည့္ၿပီး ႏွလုံးသားေတြမာေက်ာလာႏိုင္ပါတယ္။ လမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းခြင့္ ၊ အလယ္လမ္း(middle lane)မွာ ရပ္ခြင့္ ၊ ကားေသးေလးမ်ားကိုဖိလို႔ပြတ္လို႔ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွဥ္းခြင့္ ေတြကို ထပ္ေတြ႕ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ထိုအခြင့္အေရးေတြကို၀ယ္တဲ့ ေငြစကၠဴလုံးကေလးမ်ားနဲ႔ ယာဥ္ထိန္းရဲႀကီးကို လွမ္းလွမ္းေပါက္တာမ်ဴိး အၿမဲေတြ႕ေနရတဲ့ အဇၥ်တၱေတြဟာ ဘယ္လိုအေရာင္မ်ဳိးျဖစ္လာႏိုင္မွာလဲ လို႔ဗ်ာ။
. . . . . . .' ေဆးလိပ္မေသာက္ရ' ဆိုတဲ့ အနီေရာင္စာတန္းႀကီးေအာက္က စီးကရက္ဖြာေနတဲ့ ဒရိုင္ဘာ။ လူတက္လူဆင္း တံခါး၀မွာ စီးကရက္ေငြ႕ေတြမႈတ္ထုတ္ေနတဲ့ စပယ္ယာ။ ေန႔တဓူ၀ ဆိုးရြားတဲ့ ဒီလိုျပယုဂ္ေတြဟာ တစ္စုံတစ္ရာကို စိတ္ပါလက္ပါ ရိေန ေထ့ေနသလားလို႔ေတာင္ ထင္မိပါရဲ႕။
. . . . . . . ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဆိုတာက တစ္ႏိုင္ငံလုံးရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတစ္ခု မဟုတ္လား။ တိုင္းသူျပည္သားဆိုတာ တစ္ခုခုအေရးရွိရင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ခ်ီတက္ၾကရတာမ်ဳိးကို။ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ငါတို႔တိုင္းျပည္ကဒါပါလားဆိုတာ သိခြင့္ရသြားေတာ့တာပါပဲ။ ငါတို႔တိုင္းျပည္မွာ ဒီလိုေနလို႔ ၊ ဒီလိုလုပ္လို႔ ရပါလားေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ရိုးသားတဲ့ နယ္သူနယ္သားမ်ားအတြက္ မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ လက္ေဆာင္မြန္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ခဲ့ဘူးတဲ့ အညာသားႀကီးတစ္ဦးက သူ႔ကေလးငယ္ကိုအသာဖက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို သူ႔လုံခ်ည္ထဲထည့္ထား ၊ နားကိုလက္၀ါးနဲ႔ကာထားေပးတာကို မ်က္စိထဲကမထြက္ႏိုင္ေအာင္ အၿမဲပဲရွိေနပါေတာ့တယ္။
. . . . . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္က ကမာၻေပၚမွာ တီဘီေရာဂါ ကူးစက္ႏႈန္းေရာ ျဖစ္ပြားႏႈန္းေရာ အလြန္ျမင့္မားတဲ့ႏိုင္ငံေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္မ်ားရဲ႕အဆိုအရ ျမန္မာျပည္သားတိုင္းဟာ တီဘီေရာဂါပိုးနဲ႔ ထိေတြ႕ၿပီးသားပါတဲ့။ တစ္ခါထိေတြ႕ရုံနဲ႔ ကူးခ်င္မွကူးမွာျဖစ္ေပမယ့္ လူေပါင္းမ်ားစြာက်ပ္ညပ္ၿပီး ျပင္ပေလရႈခြင့္မရႏိုင္တဲ့ ဘတ္စ္ကားထဲမွာ ေန႔စဥ္ထိေတြ႕ရသူမ်ား အဖို႔ေတာ့ ေရာဂါကူးစက္မႈအလြယ္တကူပဲ ျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ပညာရွင္တစ္ဦးအဆိုအရ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕တီဘီကူးစက္မႈနည္းလမ္းေတြထဲမွာ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားနဲ႔ ဘတ္စ္ကားဟာ အေရးပါတဲ့ေနရာမွာရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ပိတ္သင့္တဲ့အထဲမယ္ မ်က္စိနဲ႔ နားအျပင္ ႏွာေခါင္းပါ ပါလာပါေတာ့တယ္။
. . . . . . . အျခားတစ္ခုက ဘတ္စ္ကားဆိုတာ တခါတရံနဲ႔ ခဏတာ စီးရတာမ်ဳိး မဟုတ္ေပပဲကိုဗ်ာ။ အခုမ်ားဆို ပိုလို႔ေတာင္ၾကာပါေသးရဲ႕။ မနက္အလုပ္ဆင္း၊ ညအလုပ္ျပန္ တစ္ရက္ကို ၂နာရီ ၃နာရီ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ အခ်ိန္ကုန္ေနရသူေတြ မ်ားစြာပါ။ အမ်ားအားျဖင့္လည္း ကားေပၚမွာ အားေနတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ရင့္က်က္ၿပီးသူေတြအတြက္ တရားမွတ္ေနလို႔ရေပမယ့္ ငယ္ရြယ္သူမ်ားအဖို႔ေတာ့ အလြယ္တကူ စီးကူးေစဖို႔ေကာင္းတဲ့ အားလပ္ခ်ိန္ေတြပါပဲ။ အေကာင္း အဆိုး အားလုံးကို စုပ္ယူသိမ္းဆည္းထားလိုက္မယ့္ ဦးေႏွာက္ငယ္ငယ္ေတြကို ျမင္ၾကည့္လိုက္ပါ။
. . . . . . . အပ်ဳိမေလးရဲ႕ေနာက္ပိုင္းကို အတင္းတိုးဖိကပ္ေနတဲ့ ၿပံဳးစိစိလူႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> ျပဴတင္းေပါက္ကေန ဆတ္ခနဲထြက္ၿပီး ခပ္ေ၀းေ၀းကို အားနဲ႔ေထြးလိုက္တဲ့ စပယ္ယာရဲ႕ကြမ္းတံေတြးကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> ကားဟြန္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ စုံေထာက္ၿပီး တစုံတရာကို အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ဆဲေရးလိုက္တဲ့ ဒရိုင္ဘာႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> နားထဲမွာ သီခ်င္းနားၾကပ္တပ္ထားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ေကာင္ေလးက လြတ္သြားတဲ့ေနရာကို တိုး၀င္အထိုင္မွာ ယိုင္သြားလို႔ ထိုင္ခုံကိုဖမ္းဆြဲလိုက္ရတဲ့ အဘြားအိုကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> စပယ္ယာႀကီးရဲ႕လက္နဲ႔အၿပိဳင္ ျပန္ေထာင္ျပတဲ့ ယာဥ္ထိန္းရဲႀကီးရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> ပိုက္ဆံမေပးရေသးဘဲ စပယ္ယာကို ခပ္တည္တည္ျပန္ၾကည့္ေနတဲ့ ခရီးသည္ႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> ပါးခ်င္းအပ္ေနတဲ့ စုံတြဲကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> နံရံေပၚက စာတန္းေတြကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> ဒရိုင္ဘာႀကီးဆီကို ကြမ္းယာထုပ္လာေပးတဲ့ ကြမ္းယာသည္မေလးရဲ႕ မခ်ဳိမခ်ဥ္မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> အေၾကြစကၠဴေတြကို ခါးပုံထဲထိုးလိပ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ တက္လာတဲ့ခရီးသည္ေတြအတြက္ အေၾကြျပန္မအမ္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ စပယ္ယာႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> ေန႔တိုင္းပုံမွန္ရြတ္ေနက် စကားလုံးေတြကို ေန႔တိုင္းပုံမွန္ရြတ္ေနက် သံစဥ္၊ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ရြတ္ရင္း ကားေဘးေရာက္ေရာက္လာတဲ့ ေျခေကာင္းလက္ေကာင္း သူဖုန္းစားႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ။
. . . . . . . အားလုံးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြပါ။ အဲဒီမ်က္လုံးကဆင့္ ေဖာ္ေဆာင္လာမယ့္ ႏွလုံးသားပိုင္ရွင္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ေတြပါ။
. . . . . . . ေနာင္တစ္ေခတ္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘတ္စ္ကားမစီးေစခ်င္ဘူးဗ်ာ။ မျဖစ္ႏိုင္ရင္လည္း ဒီလိုမဟုတ္တဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြပဲ စီးေစခ်င္တယ္။
. . . . . . . ဘတ္စ္ကားစီးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူႀကီးျဖစ္ခ်င္တယ္။ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားရင့္က်က္သန္မာၿပီးသား အရြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့လူႀကီးလည္း ျဖစ္ခ်င္တယ္။ မေကာင္းတာေတြကို ျမန္ျမန္နိဂုံးခ်ဳပ္ေပးႏိုင္ၿပီး ေကာင္းရာမြန္ရာေတြကို ျမန္ျမန္ေျပာင္းလဲေဖာ္ေဆာင္ေပးႏိုင္တဲ့ လူႀကီး မ်ဳိးလည္း ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ။
(ယကၡ) ရဲႀကီး ၊ ၂၀.၇.၁၃ ။ ( The Voice Daily _ 25.7.13 )
. . . . . . . ဘတ္စ္ ကားစီးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လူႀကီးျဖစ္ခ်င္တယ္။ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား ရင့္က်က္သန္မာၿပီးသား အရြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့ လူႀကီးလည္းျဖစ္ခ်င္တယ္။ မေကာင္းတာေတြကို ျမန္ျမန္နိဂုံးခ်ဴပ္ေပးၿပီး ေကာင္းရာမြန္ရာေတြကို ျမန္ျမန္ေျပာင္းလဲ ေဖာ္ေဆာင္ေပးႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးရွိတဲ့ လူႀကီးမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ခ်င္တယ္။
. . . . . . . မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္မ်ားအတြက္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ပညာ ျဖန္႔ေ၀ေပးရာ ေနရာက စာသင္ေက်ာင္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ဆိုရင္ ဆုတ္ယုတ္တဲ့စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ရိုင္းစိုင္းအက်ည္းတန္တဲ့ စိတ္ထားေတြကို ျဖန္႔ေ၀ပို႔ခ်ေပးရာက ဘတ္စ္ ကားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာပဲ။ အိမ္ထဲမွာပဲ အၿမဲေနရတဲ့ကေလးနဲ႔ ေန႔တိုင္းဘတ္စ္ ကားစီးရတဲ့ကေလး ယွဥ္ရင္ ဘတ္စ္ကားစီးေနက်ကေလးက စိတ္ထားေသးသိမ္ဆုတ္ယုတ္လာစရာရွိပါတယ္။ သုညကေန အႏုတ္ကိုေရာက္သြားတာမ်ဴိးေပါ့ဗ်
ာ။
. . . . . . . စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ပုံမွန္ မိရိုးဖလာ ဗုဒၵဘာသာမိဘႏွစ္ပါးက ေမြးဖြားလာတဲ့ သား သို႔မဟုတ္ သမီးကေလးဟာ လူလူခ်င္း ျဖတ္ေက်ာ္ခြလွီး အသာစီးရလိုမႈေတြ ေမြးရာပါေတာ့ ပါလာမယ္မဟုတ္ဘူး။ ဘတ္စ္ကားကိုသာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲစီးလာရၿပီဆိုရင္ေတာ
့ အဆိုပါစိတ္ထားေတြကို အဆစ္ လက္ေဆာင္ အျဖစ္ အလိုလိုရရွိလာမွာပါပဲ။ တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္မွသည္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာျဖစ္လာတဲ့အခါ အမွားဟာ အမွန္ျဖစ္လာတတ္တာ သဘာ၀ပဲမဟုတ္လား။ ငယ္ရြယ္သူေတြအတြက္ အတုခိုးဖို႔ပိုလြယ္ စီးကူးဖို႔ပိုလြယ္တဲ့အတြက္ ကေလးမ်ားအဖို႔ ပိုအႏ ၱရာယ္မ်ားပါတယ္။
. . . . . . . သက္ႀကီးရြယ္အို ၊ ရဟန္းသံဃာ ၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ နဲ႔ မစြမ္းမသန္သူေတြကို ေနရာဖယ္ေပးသူ တစ္ဦးေတြ႕ဘူးတိုင္း မသိဟန္ေဆာင္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲေနတတ္သူ ၅ဦး ၆ဦး အၿမဲေတြ႕ရမွာပါ။ သံဃာခုံမွာ ၀င္လုထိုင္တတ္တဲ့သူမ်ဳိး ၊ သံဃာက ေဘးမွာရပ္ေနတာေတာင္ စပယ္ယာမေအာ္မခ်င္း မထတဲ့သူမ်ဳိးကိုလည္း မၾကာခဏဆိုသလို ေတြ႕ရႏိုင္ပါတယ္။
. . . . . . . ထိုင္ခုံလုတယ္ဆိုတာ ပုံမွန္လုပ္ရပ္တစ္ခု။ သိကၡာေတြ၊ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္မႈေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ ခုံလုရမွာပဲ။ ခုံဦးရမွာပဲ။ ထမယ္ ဆင္းမယ္ ထင္ရတဲ့ ထိုင္ခံုေဘးမွာႀကိဳရပ္ဖို႔ေတာင္ ဦးၾကရဦးမွာ။ ကိုယ္ရပ္ေနတဲ့ထိုင္ခုံကို ေဘးလူတိုးၿပီး လုမယူႏိုင္ေအာင္ ကာကြယ္ရဦးမွာ။ ကိုယ္ရပ္ေနတဲ့ ခရီးသည္ ထရင္ သူ႔ေနရာကို အရင္ဆုံး အျမန္ဆုံး ၀င္ထိုင္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရဦးမွာ။ တျခားလူေတြက သူတို႔ကိစၥ။ . . . အျဖဴခံေပၚမွာ ဆိုးေပးမယ့္ ေဆးေတြ။
. . . . . . . ဘတ္စ္ကားဆိုတာ သမီးရည္းစားအတြဲေတြ ပြတ္သီးပြတ္သပ္နဲ႔ ခ်စ္ၾကင္ယုယမႈေတြ အမ်ားသူငါေရွ႕မွာဖြင့္ခ်ၿပီး သက္ေသျပဖို႔ ေနရာေကာင္းတစ္ခု ျဖစ္ပါေသးတယ္။ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက လႊဲႏိုင္ပါတယ္။ မလႊဲလိုကလည္း သေဘာပါပဲ။ ကိုယ့္ကေလးကိုေတာ့ အာရုံလႊဲထားေပးဖို႔ လိုေကာင္းလိုပါလိမ့္မယ္။
. . . . . . . တစ္ေန႔တာ ဘတ္စ္ကားစီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆဲသံတစ္ခ်က္ မၾကားရဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ ဆိတ္ၾကည့္ဖို႔လိုပါၿပီ။ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ၊ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ က်ားမရြယ္အို ၊ သားသည္အေမ ဘယ္သူပဲရွိရွိ သူ႔ကားေပၚေရာက္လာသူ သူ႔ဆဲသံနာခံရမယ္ဆိုတဲ့ ဒရိုင္ဘာမ်ားက ဆဲနည္းေပါင္းစုံ ၊ ဆဲပုံေပါင္းစုံကို ဌာန္ကရုိဏ္းက်က်ျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ငါနဲ႔မတူ ရန္သူ ၊ ငါသာအၿမဲမွန္ က်န္သူအၿမဲမွား ၊ ထိေတြ႕ပြတ္တိုက္မႈတိုင္းမွာ ငါကအသာရေအာင္ ႀကိဳၿပီးနင္းထားမွ .. ဆိုတဲ့ အိုင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီေတြပါ သြတ္သြင္းေပးၾကပါလိမ့္ဦးမယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ အလိုမက်မႈနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ လိႈဏ္သံပါပါနဲ႔ ခပ္ျပင္းျပင္း တက္ေခါက္သံမ်ဳိးကို အလိုလိုတတ္ေျမာက္လာႏိုင္ပါတယ္။ ညစ္ညမ္းတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ကို ဗဟိုျပဳၿပီးထြက္ေပၚလာတဲ့ ေခတ္ကာလ ဘန္းစကားမ်ားလည္း ၾကြယ္၀လာႏိုင္ပါတယ္။
. . . . . . . ဒီနယ္ပယ္တစ္ခုလုံးရဲ႕ ဟီးရိုးႀကီးအျဖစ္ ကေလးတိုင္း အားက်ေငးေမာရမယ့္သူကေတာ့ စပယ္ယာပါပဲ။ အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းနဲ႔ ေခၽြးတရႊဲရႊဲဆိုတာ လူပုံအလယ္မွာ ေနခ်င္သလိုေနႏိုင္ပါေရာလားခင္ဗ်ာ။ မထိစပ္လိုသူက ေရွာင္ရွားရပါလိမ့္မယ္။ ပါးစပ္က ေျပာခ်င္တာေျပာပိုင္ခြင့္ ရွိပါေသးဗ်ာ။ "အခုထြက္မယ္ ၊ ေတာ္ၾကာထြက္မယ္ ၊ ထြက္ခ်င္မွလဲထြက္မယ္" ဆိုတာမ်ဳိးကို ဟန္အျပည့္ မာန္အျပည့္နဲ႔ ရြတ္ျပလိုက္တာမ်ား အားက်စရာႀကီးေပေပါ့။ ဘယ္သူကမွ ျပန္မေျပာရဲ ၊ ဘယ္သူကမွ မေ၀ဖန္မေထာက္ျပရဲ ၊ တကယ့္လူစြမ္းေကာင္းႀကီးပါခင္ဗ်ာ။ မိန္းကေလးငယ္ငယ္မ်ားဆို လက္ေမာင္းသားေလာက္ကိုေတာ့ အလိုအေလ်ာက္ ကိုင္ခြင့္ရထားၿပီးသား။ သူမ်က္စိက်ရင္က်သလို ခါးကေလး၊ တင္ကေလး တြန္းတင္ေပးႏိုင္ပါေသးဗ်ာ။ လူပ်ဳိေပါက္ကေလးမ်ား ညဘက္အိပ္မက္ထဲ စပယ္ယာဘ၀ ခဏခဏမက္ၾကလိမ့္မလား ထင္မိပါေသးရဲ႕။
. . . . . . . ၀င္ဆို၀င္၊ ထြက္ဆိုထြက္၊ ေပးဆိုေပး၊ ယူဆိုယူ။ မၾကည္မသာဟန္ျပရင္ လူပုံအလယ္အရွက္ခြဲမယ့္ စကားလုံးမ်ား အလြန္လွပပါရဲ႕။ စိတ္ဆတ္တဲ့ စပယ္ရာနဲ႔ေတြ႕ရင္ 'ဆရာေရ ဟိုးထား' ဆိုတဲ့ၿပီး ကားႀကီးကိုဒက္စေတာ့အုပ္လို႔ တံခါး၀လက္ညႈိးညႊန္ ဆင္းခိုင္းႏိုင္ပါေသးရဲ႕။ အဘိုးအို၊ အမယ္အို အကဲပိုလို႔ေတာ့ျဖင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးဆြဲခ်ခံရဦးမွာပါ။ ေအာက္ေရာက္လို႔ လဲလဲ ကြဲကြဲ ကားႀကီးကေတာ့ 'ဆြဲဆရာေရ' ဆိုၿပီး ထားခဲ့မွာပဲ။
. . . . . . . တိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း ရေကာင္းရႏိုင္ပါတယ္။ သတိထားရန္ကေတာ့ တိုင္မယ့္လူဟာ သိုသိုသိပ္သိပ္လုပ္ဖို႔ပါပဲ။ မဟုတ္ရင္ အုပ္စုနဲ႔ျဖစ္ေစ ၊ ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ ျဖစ္ေစ ၀ိုင္းရိုက္ခံရႏိုင္တာမ်ဳိး ၾကားဖူးနား၀ေတာ့ ရွိထားသင့္ပါတယ္။
. . . . . . . ျပန္ျပင္ထားတဲ့ခုံေတြဟာ တရား၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ မဆီေလ်ာ္လွ်င္လည္း ဒါဟာ တရား၀င္ပါပဲ။ ၃ေယာက္စီးရမယ္ဆိုလွ်င္ ၃ေယာက္စီးရမွာပါပဲ။ က်ပ္တယ္၊ ျမင့္တယ္၊ ေသးတယ္ ေျပာခြင့္မရွိေစရ။ တပ္ဆင္သူ၊ စိစစ္သူ မ်ားဆိုတာ ကားပိုင္ရွင္တစ္ဦးရဲ႕ မ်က္ႏွာသာ ၾကည့္ဖို႔လိုၿပီး စားသုံးသူ လူမ်ားစုမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရန္မလိုဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဘယ္သူက်ပ္က်ပ္ ငေတျမတ္ရင္ ၿပီးစတမ္းေပါ့ ခင္ဗ်ာ။
. . . . . . . အဆိုးဆုံးထဲက တစ္ခုကေတာ့ လူပိုမတင္ရ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ ယာဥ္ေမင္း ယာဥ္ေနာက္လိုက္ လိုက္နာရန္မ်ား၊ အဖြဲ႕အစည္းဧ။္ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား၊ ေက်နပ္မႈမရွိကတိုင္ၾကားရန္ စတဲ့ ကားနံရံေပၚက စာသားမ်ားပါပဲ။ ဒီစာေတြဟာ တရား၀င္တဲ့ စည္းကမ္းစသည္ ျဖစ္ေပမယ့္ ဘတ္စ္ကားစီးေနက်လူမ်ားရဲ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ အလွ မဟုတ္ရင္ မ်က္စိရႈပ္စရာ စာသားေတြထက္ မပိုပါဘူး။ ငယ္ရြယ္သူမ်ားရဲ႕စိတ္ထဲမယ္ ငါတို႔တိုင္းျပည္က ဒီလိုပါပဲ ၊ ေရးထားတာ ေရးထားတာပဲ ၊ လက္ေတြ႕ကလက္ေတြ႕ပဲ ဆိုတဲ့အေတြးမ်ဳိး လြယ္လြယ္ေလးအျမစ္တြယ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္သလိုပါပဲ။ မလုပ္ႏိုင္ရင္လည္း ျဖဳတ္ထားလိုက္တာ ပိုမေကာင္းပါလားဗ်ာ။ အႏုတ္ထက္စာရင္ သုညကပိုေကာင္းမယ္ေလ။
. . . . . . . ကားမွန္ေပါက္ကို လက္ေထာက္ၿပီးေငးမယ္ဆိုရင္ လမ္းေဘးကလူေတြ ရႊံ႕ဗြက္ေပစင္ကုန္တာၾကည့္ၿပီး ႏွလုံးသားေတြမာေက်ာလာႏိုင္ပါတယ္။ လမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းခြင့္ ၊ အလယ္လမ္း(middle lane)မွာ ရပ္ခြင့္ ၊ ကားေသးေလးမ်ားကိုဖိလို႔ပြတ္လို႔ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွဥ္းခြင့္ ေတြကို ထပ္ေတြ႕ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ထိုအခြင့္အေရးေတြကို၀ယ္တဲ့ ေငြစကၠဴလုံးကေလးမ်ားနဲ႔ ယာဥ္ထိန္းရဲႀကီးကို လွမ္းလွမ္းေပါက္တာမ်ဴိး အၿမဲေတြ႕ေနရတဲ့ အဇၥ်တၱေတြဟာ ဘယ္လိုအေရာင္မ်ဳိးျဖစ္လာႏိုင္မွာလဲ လို႔ဗ်ာ။
. . . . . . .' ေဆးလိပ္မေသာက္ရ' ဆိုတဲ့ အနီေရာင္စာတန္းႀကီးေအာက္က စီးကရက္ဖြာေနတဲ့ ဒရိုင္ဘာ။ လူတက္လူဆင္း တံခါး၀မွာ စီးကရက္ေငြ႕ေတြမႈတ္ထုတ္ေနတဲ့ စပယ္ယာ။ ေန႔တဓူ၀ ဆိုးရြားတဲ့ ဒီလိုျပယုဂ္ေတြဟာ တစ္စုံတစ္ရာကို စိတ္ပါလက္ပါ ရိေန ေထ့ေနသလားလို႔ေတာင္ ထင္မိပါရဲ႕။
. . . . . . . ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဆိုတာက တစ္ႏိုင္ငံလုံးရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတစ္ခု မဟုတ္လား။ တိုင္းသူျပည္သားဆိုတာ တစ္ခုခုအေရးရွိရင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ခ်ီတက္ၾကရတာမ်ဳိးကို။ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ငါတို႔တိုင္းျပည္ကဒါပါလားဆိုတာ သိခြင့္ရသြားေတာ့တာပါပဲ။ ငါတို႔တိုင္းျပည္မွာ ဒီလိုေနလို႔ ၊ ဒီလိုလုပ္လို႔ ရပါလားေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ရိုးသားတဲ့ နယ္သူနယ္သားမ်ားအတြက္ မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ လက္ေဆာင္မြန္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ခဲ့ဘူးတဲ့ အညာသားႀကီးတစ္ဦးက သူ႔ကေလးငယ္ကိုအသာဖက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို သူ႔လုံခ်ည္ထဲထည့္ထား ၊ နားကိုလက္၀ါးနဲ႔ကာထားေပးတာကို မ်က္စိထဲကမထြက္ႏိုင္ေအာင္ အၿမဲပဲရွိေနပါေတာ့တယ္။
. . . . . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္က ကမာၻေပၚမွာ တီဘီေရာဂါ ကူးစက္ႏႈန္းေရာ ျဖစ္ပြားႏႈန္းေရာ အလြန္ျမင့္မားတဲ့ႏိုင္ငံေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္မ်ားရဲ႕အဆိုအရ ျမန္မာျပည္သားတိုင္းဟာ တီဘီေရာဂါပိုးနဲ႔ ထိေတြ႕ၿပီးသားပါတဲ့။ တစ္ခါထိေတြ႕ရုံနဲ႔ ကူးခ်င္မွကူးမွာျဖစ္ေပမယ့္ လူေပါင္းမ်ားစြာက်ပ္ညပ္ၿပီး ျပင္ပေလရႈခြင့္မရႏိုင္တဲ့ ဘတ္စ္ကားထဲမွာ ေန႔စဥ္ထိေတြ႕ရသူမ်ား အဖို႔ေတာ့ ေရာဂါကူးစက္မႈအလြယ္တကူပဲ ျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ပညာရွင္တစ္ဦးအဆိုအရ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕တီဘီကူးစက္မႈနည္းလမ္းေတြထဲမွာ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားနဲ႔ ဘတ္စ္ကားဟာ အေရးပါတဲ့ေနရာမွာရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ပိတ္သင့္တဲ့အထဲမယ္ မ်က္စိနဲ႔ နားအျပင္ ႏွာေခါင္းပါ ပါလာပါေတာ့တယ္။
. . . . . . . အျခားတစ္ခုက ဘတ္စ္ကားဆိုတာ တခါတရံနဲ႔ ခဏတာ စီးရတာမ်ဳိး မဟုတ္ေပပဲကိုဗ်ာ။ အခုမ်ားဆို ပိုလို႔ေတာင္ၾကာပါေသးရဲ႕။ မနက္အလုပ္ဆင္း၊ ညအလုပ္ျပန္ တစ္ရက္ကို ၂နာရီ ၃နာရီ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ အခ်ိန္ကုန္ေနရသူေတြ မ်ားစြာပါ။ အမ်ားအားျဖင့္လည္း ကားေပၚမွာ အားေနတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ရင့္က်က္ၿပီးသူေတြအတြက္ တရားမွတ္ေနလို႔ရေပမယ့္ ငယ္ရြယ္သူမ်ားအဖို႔ေတာ့ အလြယ္တကူ စီးကူးေစဖို႔ေကာင္းတဲ့ အားလပ္ခ်ိန္ေတြပါပဲ။ အေကာင္း အဆိုး အားလုံးကို စုပ္ယူသိမ္းဆည္းထားလိုက္မယ့္ ဦးေႏွာက္ငယ္ငယ္ေတြကို ျမင္ၾကည့္လိုက္ပါ။
. . . . . . . အပ်ဳိမေလးရဲ႕ေနာက္ပိုင္းကို အတင္းတိုးဖိကပ္ေနတဲ့ ၿပံဳးစိစိလူႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> ျပဴတင္းေပါက္ကေန ဆတ္ခနဲထြက္ၿပီး ခပ္ေ၀းေ၀းကို အားနဲ႔ေထြးလိုက္တဲ့ စပယ္ယာရဲ႕ကြမ္းတံေတြးကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> ကားဟြန္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ စုံေထာက္ၿပီး တစုံတရာကို အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ဆဲေရးလိုက္တဲ့ ဒရိုင္ဘာႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> နားထဲမွာ သီခ်င္းနားၾကပ္တပ္ထားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ေကာင္ေလးက လြတ္သြားတဲ့ေနရာကို တိုး၀င္အထိုင္မွာ ယိုင္သြားလို႔ ထိုင္ခုံကိုဖမ္းဆြဲလိုက္ရတဲ့ အဘြားအိုကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> စပယ္ယာႀကီးရဲ႕လက္နဲ႔အၿပိဳင္ ျပန္ေထာင္ျပတဲ့ ယာဥ္ထိန္းရဲႀကီးရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> ပိုက္ဆံမေပးရေသးဘဲ စပယ္ယာကို ခပ္တည္တည္ျပန္ၾကည့္ေနတဲ့ ခရီးသည္ႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> ပါးခ်င္းအပ္ေနတဲ့ စုံတြဲကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> နံရံေပၚက စာတန္းေတြကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> ဒရိုင္ဘာႀကီးဆီကို ကြမ္းယာထုပ္လာေပးတဲ့ ကြမ္းယာသည္မေလးရဲ႕ မခ်ဳိမခ်ဥ္မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> အေၾကြစကၠဴေတြကို ခါးပုံထဲထိုးလိပ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ တက္လာတဲ့ခရီးသည္ေတြအတြက္ အေၾကြျပန္မအမ္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ စပယ္ယာႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၊
> ေန႔တိုင္းပုံမွန္ရြတ္ေနက် စကားလုံးေတြကို ေန႔တိုင္းပုံမွန္ရြတ္ေနက် သံစဥ္၊ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ရြတ္ရင္း ကားေဘးေရာက္ေရာက္လာတဲ့ ေျခေကာင္းလက္ေကာင္း သူဖုန္းစားႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ။
. . . . . . . အားလုံးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြပါ။ အဲဒီမ်က္လုံးကဆင့္ ေဖာ္ေဆာင္လာမယ့္ ႏွလုံးသားပိုင္ရွင္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ေတြပါ။
. . . . . . . ေနာင္တစ္ေခတ္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘတ္စ္ကားမစီးေစခ်င္ဘူးဗ်ာ။ မျဖစ္ႏိုင္ရင္လည္း ဒီလိုမဟုတ္တဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြပဲ စီးေစခ်င္တယ္။
. . . . . . . ဘတ္စ္ကားစီးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူႀကီးျဖစ္ခ်င္တယ္။ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားရင့္က်က္သန္မာၿပီးသား အရြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့လူႀကီးလည္း ျဖစ္ခ်င္တယ္။ မေကာင္းတာေတြကို ျမန္ျမန္နိဂုံးခ်ဳပ္ေပးႏိုင္ၿပီး ေကာင္းရာမြန္ရာေတြကို ျမန္ျမန္ေျပာင္းလဲေဖာ္ေဆာင္ေပးႏိုင္တဲ့ လူႀကီး မ်ဳိးလည္း ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ။
(ယကၡ) ရဲႀကီး ၊ ၂၀.၇.၁၃ ။ ( The Voice Daily _ 25.7.13 )