ဒီေန႔ေခတ္မွာ သတင္းေတြသိပ္မ်ားလြန္းတယ္။ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ၊ ေဒသသတင္း။ စစ္တိုက္တာ ေတြကလည္း သိပ္မ်ားသလိုပဲ။ အၾကမ္းဖက္မွဳေတြကလည္း ေန႔တိုင္းလိုလို။ စိတ္ဆင္းရဲစရာ၊ ထိတ္လန္႔စရာသတင္းေတြဟာ ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲကို နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ တိုး၀င္ေနပါတယ္။ လူေတြပိုဆိုးလာၾကသလား။ ပိုၾကမ္းတမ္းလာၾကသလား။
အေျဖကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။
(၁ ) ၂၁ ရာစုမွာ စစ္ပြဲေတြ အနည္းဆံုးပါ။ သတင္းျပန္႔ပြားမွဳဟာ အဆေပါင္းမ်ားစြာ လွ်င္ျမန္တိုးတက္လာတာမို႔ ကမၻာတစ္ဖက္ျခားတယ္လို႔ေတာင္မထင္ရတာမို႔ပါ။
(၂) မီဒီယာရဲ့ သေဘာသဘာ၀အရ ပရိတ္သတ္ရဲ့ ဟာဒယကို ညိွဳ႔ယူႏိုင္မွ ေရာင္းအားတက္မွာမို႔ ေၾကာက္စရာ၊ လန္႔စရာ၊ ထူးဆန္းေထြလာဆိုတာေတြကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပေလ့ရွိၾကတာမို႔ပါ။
ဒီသတင္းဆိုးေတြဟာ ကိုယ္ေတြရဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းမွဳကို ဖဲ့ယူေနပါတယ္။ မရွိမေကာင္း ရွိမေကာင္းတည့္ ဆိုတာလိုပါပဲ။
စိတ္ေအးလက္ေအးေတြးၾကည့္တဲ့အခါ ဘယ္လိုသတင္းမ်ဳိးေတြကို ပိုလိုလားပါသလဲ။ ပိုၾကားခ်င္ပါသလဲလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္မိပါတယ္။
ဒုကၡေရာက္ေနသူကို ကူညီလိုက္တဲ့သတင္းေတြ၊ တာ၀န္ေက်တဲ့ ယာဥ္ထိန္းရဲသတင္း၊ အလွဴဒါနအ႔ံခ်ီးဖြယ္ေတြနဲ႔ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္သတင္းေတြဟာစိတ္ကို လွဴိက္လွဴိက္လွဲလွဲ သာဓုေခၚေစႏုိင္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ၀မ္းသာပီတိဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။
ဒီလိုသတင္းမ်ဳိးဖတ္ျပီး သာဓုေခၚတတ္တာလည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးပဲ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ တိုင္ပင္ထားသလို တူေနၾကတာေလ။
ကိုယ့္ျမန္မာေတြရဲ့ စိတ္ကို အသာကေလးျပန္ဖတ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္တက္လြယ္၊ က်လြယ္တယ္။ ကူညီလိုစိတ္ရွိၾကတယ္။ သနားၾကင္နာတတ္တာနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြ။ အထင္ရွားဆံုးကေတာ့ က်တဲ့ေနရာမွာ အံ၀င္ေအာင္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနႏိုင္စြမ္းရွိၾကတယ္။ ေရအုိင္ထဲပဲျဖစ္ပါေစ ပင္လယ္ၾကီးေလာက္ သေဘာထားႏုိင္ၾကတယ္။ ပင္လယ္ၾကီးထဲပစ္ခ်လိုက္လည္းတစ္ဖက္ကမ္းကို သူမ်ားတန္းတူေရာက္ရပါေစ့မယ္။ ဆရာၾကီး ဒါ၀င္ရဲ့ အဆိုအမိန္႔နဲလည္း ကိုက္ညီတယ္။ အေျပာင္းအလဲမွာ ရွင္သန္ႏိုင္သူဆိုတာ ခြန္အားအၾကီးဆံုးလည္း မဟုတ္ဘူး။ အသိဥာဏ္အရွိဆံုးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေျပာင္းလဲႏိုင္သူေတြတဲ့။ အျပင္းအထန္ဖိႏွိပ္ထားတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ အျပံဳးမပ်က္ ႏွစ္ ၅၀ ဘယ္လိုရွင္သန္ခဲ့လဲ ဆိုတာက သက္ေသပဲ။
တစ္ဖက္မွာလည္း စိတ္ဓါတ္ထက္သန္ျပင္းျပမွဳနည္းတယ္။ တစ္နည္း အပ်င္းထူတယ္။ ( ကိုယ္အပါအ၀င္)။ ရတာေလးနဲ႔ေရာင့္ရဲလြယ္တယ္လို႔ ေခြ်းသိပ္ႏုိင္ေပမယ့္ ေလာဘနည္းတာမို႔ သိပ္ၾကီးပြားတိုးတက္လိုစိတ္မမ်ားၾကဘူး။ အမ်ားစုကို ဆိုလိုပါတယ္။ သိပ္ခြ်န္ထြက္ေနတဲ့ ေရွ႔သို႔ သမားေတြဆိုရင္လည္း ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတမျဖစ္တာမ်ားတယ္ေလ။
ဒီလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေသခဲတဲ့ လူမ်ဳိးေတြကိုမွ အမုန္းတရားျဖန္႔ပြားဖို႔ မီးထိုးႏိုင္သူေတြကိုလည္း အ႔ံေတာ့အ႔ံၾသမိပါတယ္။ သူတို႔ခမ်ာ ဒီမီးမျငိမ္းေအာင္ အေတာ္ၾကိဳးစားရမွာပဲ။ ထမင္းၾကမ္းခဲေလး ယပ္ခပ္စားခ်င္ၾကတဲ့လူမ်ဳိးကို ဘာသာ၊ သာသနာစကားလံုးၾကီးနဲ႔ ကိုင္ေဆာင္႔ရတာ လြယ္တဲ့ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး။
တစ္ခုသတိေပးလိုတာက ျမန္မာေတြဟာ အေရွ႔အလယ္ပိုင္းသားေတြလို ငါေသရင္ ငါ့သား၊ ငါ့သားေသရင္ ငါ့ေျမးကိုမွာခဲ့မယ္ဆိုတဲ့ ေသြးမ်ဳိးမရွိၾကေပဘူး။ တရုတ္ၾကီးနဲ႔ အိမ္ခ်င္းကပ္ျပီး ကိုရီးယားဇတ္ကားေတြ ႏွစ္ျခိဳက္ေပမယ့္လည္း ကလဲ့စားေခ်ရမွ ေနေပ်ာ္ၾကသူမ်ားလည္း မဟုတ္ၾကဘူး။
ေကာက္ရုိးမီးလို ဟုတ္ကနဲ ထေတာက္လိုက္၊ ျငိမ္းသြားလိုက္ဆိုတဲ့ ေဒါသမ်ဳိးသာ ရွိၾကတာ။
ဒါေၾကာင့္ပဲလားေတာ့မသိ။ ခဏ ခဏရွဴိ႔ေနရတာ။
ကေလးေတြကို စာသင္သလိုပါပဲ။ သခ်ၤာညံံ႔တဲ့ကေလးကို အဂၤလိပ္စာသင္ေနလို႔မွ မျဖစ္တာ။ လိုေနတဲ့အားနည္းခ်က္ကိုသာ ျဖည့္ရပါလိမ့္မယ္။ ေတာ္ေနတဲ့ေနရာကို ပြတ္တိုက္အေရာင္တင္ၾကရမွာ။
တကယ္ေကာင္းေစခ်င္တယ္၊ တကယ္တိုးတက္ထြန္းကားလိုေစတယ္ဆိုရင္ အပ်င္းစိတ္ကိုသာ ပယ္ေဖ်ာက္ၾကရမွာ။ သူမ်ားေတြဘယ္လိုစား၊ ဘယ္လိုေနလို႔ ဘယ္လိုျမင့္မားဆိုတာေတြကို ေလာဘကို လွဴ႔ံေဆာ္တယ္ပဲ ဆိုခ်င္ဆို၊ ဘက္ေပါင္းစံု၊ ေထာင့္ေပါင္းစံုက လွဴ႔ံေဆာ္ေသြးထိုးႏုိင္ရမွာ။ ဒီေန႔ထိပ္ေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံအားလံုးလည္း သူတို႔လူေတြအတြက္ ဒီနည္းကိုပဲ သံုးသြားၾကတာပါပဲ။ အလုပ္မ်ားမ်ားလုပ္၊ ခံစားခြင့္မ်ားမ်ားေပး၊ အေၾကြးမ်ားမ်ားေပး၊ အေၾကြးဆပ္ဖို႔ အလုပ္မ်ားမ်ားလုပ္ဆိုတဲ့ သံသရာထဲမွာ စက္ရုပ္ေတြေတာင္ျဖစ္လို႔။
ပင္ကိုယ္က ေကာက္ရုိးမီးေလာက္ပဲရွိတဲ့ေဒါသကို မီးေတာင္ထဲကထြက္လာတဲ့ ေခ်ာ္ရည္ေတြလို ျပင္းထန္ေလာင္ျမိဳက္ေစရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေဒါသရဲ့ တရားကိုယ္သေဘာအရလည္း တည္ေဆာက္ျခင္းကို ပံ႔ပိုးႏိုင္တာမွမဟုတ္တာ။ ဖ်က္ဆီးျခင္းနဲ႔ ပ်က္စီးျခင္းကိုသာ ေပးစြမ္းႏိုင္တာေလ။
နန္းခင္ေဇယ်ာ၊ ခင္၀င့္၀ါတို႔ ျပိဳင္ပြဲေတြကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ျမန္မာေတြဟာ ကမၻာမွာ ဘယ္ေလာက္မ်က္ႏွာေကာင္းရခ်င္ေနသလဲလို႔ သိသာလြန္းပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အႏွိမ္ခံလာရတာၾကာျပီဆိုေတာ့လူတိုင္း၀ိုင္းၾကည့္ေနတုန္းမွာ အလန္းဆံုး ဒီဇိုင္းနဲ႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္ျပခ်င္စိတ္ေတြျပည့္ေနၾကတာ။ ငါတို႔အားလံုး ညီေစေနာ္လို႔ တိုင္ပင္ထားစရာ မလိုပဲနဲ႔ကို တစ္ေသြးတစ္စည္းထဲ ရွိေနၾကတာ။ ဘာပဲလုပ္ရ၊ လုပ္ရေလလို႔ ဆိုရေတာ့မလို။ တကယ္က ဒီလို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တည္ေဆာက္ေရးစိတ္ဓါတ္ေတြကို မိုးထိေရာက္ေအာင္ ေလွကားေထာင္ေပးႏိုင္ရင္ လူထုရဲ့ အသည္းႏွလံုးကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္မွာပဲ။ win win ဆိုတာ ဒါေပါ့။
ဒီေပတံနဲ႔ တုိင္းလိုက္ရင္ အေျပာင္းအလဲဆိုတာ ျမင္ကို မျမင္ရေသးဘူးလို႔ ဆိုရမွာပဲ။ မ်က္ႏွာမရ ေျခေထာက္ရေအာင္ မထိန္းႏိုင္ မသိမ္းႏိုင္ေတြ ျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့ေလ။
စည္းရုံးႏိုင္စြမ္းနဲ႔ ညိွဳ႔ယူႏိုင္စြမ္းဆိုတာ တစ္ညထဲနဲ႔ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ႏိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ ဓါတ္ခံမွာကိုက ေကာင္းေစလိုစိတ္ေတြ ျပည့္လွ်ံေနမွ၊ ကိုယ့္လူေတြရဲ့ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းျပီး ေတာင့္တခ်က္ကို ပံ႔ပိုးႏိုင္မွ။ အသြားအျပန္သေဘာအရ သူတို႔ေအာင္ျမင္မွဳဟာ ကိုယ့္ေအာင္ျမင္မွဳလို႔ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ခံယူႏိုင္မွ။
အီမိုျဖစ္တယ္လို႔ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာၾကတယ္။ ေဒါသေတြ၊ မာနေတြ၊ မနာလိုစိတ္ေတြကို ႏွဳိးဆြေပးႏုိင္ရုံေလာက္နဲ႔ေတာ့ ပိုေကာင္းတဲ့ ကမၻာကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္ပါဘူး။ ေဒါသဆိုတာ ႏွစ္ဖက္သြားဓါးမို႔ အခ်ိန္တန္ရင္ ကိုယ့္ဖက္ျပန္လွည့္လာတာကို ျမင္ၾကရမွာပါ။ ဟစ္တလာကို ၾကည့္ပါေလ။ ေကာင္းစားႏုိင္လွလည္း တစ္မြန္းတည့္ပါပဲ။
ၾကိဳက္ရာကိုသာ ေရြးႏုိင္ၾကပါတယ္။
ပန္းတိုင္မတူရင္ လမ္းေတြကလည္း မတူၾကဘူးမို႔လား။
သႏၱာ၀င္း
( ၀၇.၀၉.၁၃ )