ကာလကတၱားကို ေရာက္ခဲ႔တုန္းက ပဘက္ေဖာင္းေပၚမွာ ၾကက္ေတြငွက္ေတြ အိပ္တန္း၀င္သလို ေနထိုင္စားေသာက္ၾကတဲ႔ သူတို႔ဆီက လမ္းေဘးလူတန္းစားေတြကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ႔အခါ မႈိခ်ဳိးမွ်စ္ခ်ဳိး မဟုတ္ေသာ္ျငား တအံ႔တၾသ ေရးခဲ႔မိတာ ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ေနာင္တရမိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ဆီမွာ အဲသလို လူတန္းစားေတြ လက္ညွဳိးထိုး မလြဲေအာင္ ေတြ႔လာ ရၿပီကိုး။ ေ၀းေ၀းသြားၾကည့္စရာကို မလိုဘူး။ ကိုယ္႔ေဆးရုံေရွ႕ကပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ မိသားစုေပါင္းမ်ားစြာ ခိုမွီ၀မ္းေက်ာင္းေနၾကတာ ၀င္ေပါက္ထြက္ေပါက္ေတာင္ မက်န္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ၂၄/၇ ပတ္လည္ေအာင္ ဆိုင္ကေလးေတြခင္းလို႔ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကား လုပ္ကိုင္စားေနၾကတာ စည္ပင္က လာရွင္းလည္းမရ။ ရဲ နဲ႔ ေမာင္းထုတ္လည္း မရ။ ပစၥည္းေတြ သိမ္းလိုက္ရင္ ေခြးေခ်နဲ႔ ေကာက္ရိုက္ဖို႔ ရြယ္ၾကတယ္။
အျပင္ကေမာင္းလိုက္ရင္ အထဲကိုေရာက္လာတယ္။ အထဲက ထုတ္လိုက္ရင္ အျပင္ကိုထြက္သြားတယ္။ ျခံစည္းရိုးကေလး ဟိုဘက္ကိုကူးလိုက္ သည္ဘက္ကို ကူးလိုက္နဲ႔ ေညာင္ပင္တေစၦ ေ၀ေလေလ ကစားသလို ေနၾကတဲ႔ အဲသည္လူေတြဟာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚရြာကေလးေတြဆီက ေနစရာအိမ္ကေလးေတြပါ ေရာင္းခ်ရင္းႏွီးၿပီး ရန္ကုန္ပလက္ေဖာင္းေပၚကို အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဖို႔ မလႊဲမေရွာင္သာ ေရာက္လာၾကရတယ္ဆိုေတာ႔ သနားစရာေကာင္းတယ္ဆိုေပမယ္႔ ခြင္႔ျပဳလက္ခံထားဖို႔ မသင္႔ေတာ္တာလည္း အမွန္ပါ။ (အမယ္ သူ႔ဆီ ဘယ္သူက လာခြင္႔ေတာင္းတာက်လို႔) အဲသည္ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာစား၊ အဲသည္ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ အိပ္ၿပီး ကေလးေပါက္စနေလးေတြကို သစ္ပင္ခြၾကား ပုခက္ဆင္တဲ႔သူဆင္၊ ကားပါကင္ေအာက္ ျခင္ေထာင္ကေလးနဲ႔ သိပ္လိုသိပ္၊ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ရိုက္ႏွက္ ေအာ္ဟစ္ ရန္ျဖစ္ေနၾကတာကလည္း မရိုးႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ လြယ္ရင္လြယ္သလို ယိုအီးအေလး ေမာင္ပန္းေမႊး လုပ္ၾကတာကလည္း အဲသည္အနားတင္မို႔ ေတာေက်ာင္းဘုန္းႀကီးေတာင္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရတယ္။ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြက မနက္လင္းတိုင္း သုတ္သင္လို႔ မႏိုင္ေအာင္ ရွိတာဆိုေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ အႀကီးဆုံး က်န္းမာေရးအေဆာက္အဦႀကီးကို လာေလွာင္ေနသလို ရွိေပမယ္။
အိႏၵိယမွာဆို မနက္လင္းတာနဲ႔ လမ္းေထာင္႔က အမ်ားသုံးအိမ္သာကေလးေတြမွာ လူတန္းရွည္ႀကီး တန္းစီေနတာ၊ တမာရိုးတံပူေခ်ာင္းကေလးေတြ ၀ါးရင္း ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေျခတဘက္တင္ ဆာရီစကေလး မသိမသာမလို႔ လူစည္ရာတင္ရမ္းလုပ္ေနတဲ႔ တိတ္တိတ္ေပါက္ အမယ္အိုႀကီးေတြ၊ ၿမဳိ႔ေတာ္၀န္က ဂရံထုတ္ေပးထားသည့္အလား ေက်ာတခင္းစာ ေျမေမြ႔ယာကေလးကို ဂ်ပ္ဖာဘူးေတာင္းမ်ားနဲ႔ အကြယ္အကာလုပ္ေနၾကသူမ်ား၊ ငွက္ေပ်ာသီးပုပ္၊ ပန္္းသီးပုပ္ကေလးေတြကို တစိတ္ေကာင္းေကာင္း တျခမ္းေကာင္းေကာင္း၊ အေကာင္းေလးေတြ ရေအာင္လွီးၿပီး စားခ်င္႔စဖြယ္ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္ကေလးေတြ၊ ေဟာင္းႏြမ္းေနေပမယ္႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလွ်ာ္ဖြပ္ထားၿပီးသား ေဘထုပ္အထည္ ေတာင္ပုံရာပုံေတြကို ျမင္ခဲ႔တုန္းက မြန္ဘိုင္းမွာရိုက္တဲ႔ ေအာ္စကာရုပ္ရွင္ကားႀကီး ၾကည့္ရသလို ဟိုမွာက်န္း သည္မွာက်န္း နဲ႔ သူမ်ားကိုလက္ညွဳိးတထိုးထိုးလုပ္ခဲ႔မိတာ ခုေတာ႔ ကိုယ္႔ဆီမွာလည္း လာမိေရာ ရွက္လိုက္တာ မ်က္ႏွာဘယ္နား သြားဖြက္ထားရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။
အဲဒီလူေတြဟာ ေမြးရပ္ေျမမွာ အေျခပ်က္သြားလို႔ တ၀မ္းတခါးကို ရရာအလုပ္နဲ႔ ေက်ာင္းဖို႔ ၿမဳိ႕တက္လာၾကတာပါတဲ႔။ (သူတို႔ကို သြားေမးရင္ေတာ႔ ေတာမွာ လယ္ယာေျမေတြ မတရားအသိမ္းခံရလို႔ စားစရာမရွိလို႔ ၿမဳိ႕တက္လာတာပါ လို႔ ေျပာလိမ္႔မယ္။ ဘယ္သူက သင္ေပးထားေလတယ္ မသိ)။ ဘာျဖစ္လို႔ ေဆးရုံပတ္လည္ လာခိုရသလဲဆိုေတာ႔ ေရမၾကည္ေသာ္လည္းပဲ ျမက္ႏုလို႔ ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ။ ကိုယ္႔လူနာေဆာင္တစ္ေဆာင္တည္းနဲ႔တင္ တစ္ရာပတ္၀န္းက်င္လူနာမ်ား တက္ဆင္း မျပတ္ရွိေနတာဆိုေတာ႔ ေဆးရုံတစ္ရုံလုံးေပါင္းလိုက္ရင္ လူ ေလးငါးေထာင္ ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔ေတာ႔ ရွိလိမ္႔မယ္။ လူနာေစာင္႔ေတြနဲ႔ဆို ေန႔စဥ္ အဲသည္ေဆးရုံ၀င္းထဲမွာ လူတစ္ေသာင္းေလာက္ တည္းေနၾကတယ္။ အဲသည္လူေတြအတြက္ ေန႔တိုင္း၀ယ္ဖို႔လိုအပ္တာေတြရွိတယ္။
ေရသန္႔ဗူး၊ တစ္သွ်ဴးစကၠဴ က စလို႔၊ အေပါ႔အိုး အေလးအိုး ေရခြက္၊ ဆပ္ျပာ ဘာမဆို ေဆးရုံေအာက္ဆင္းလိုက္ရုံနဲ႔ ၀ယ္လို႔ရေအာင္ ေရာင္းေပးတယ္။ ထမင္း၊ ဟင္း၊ လက္ဘက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ၊ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းယာကလည္း မ၀ယ္မျဖစ္ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ဆင္း၀ယ္ရတဲ႔ ပစၥည္းေတြပဲ မဟုတ္လား။ ေဆးရုံေပၚ လူနာႀကီးတန္းလန္းနဲ႕ ေလဟာျပင္ တရုတ္တန္းထိလည္း သြားမ၀ယ္ႏိုင္ၾကဘူး။ သူတို႔ေစ်းကြက္ႀကီးကလည္း တကယ္ေတာ႔ လိုအပ္ခ်က္အရ ေပၚလာရတာပဲေပါ႔။ ၂၄နာရီေရာင္းတဲ႔ အလင္းဆိုင္မို႔လို႔ အိမ္ျပန္စရာမရွိတဲ႔အတူတူ အဲဒီေနရာတင္ အလွည့္နဲ႔အိပ္ အလွည့္နဲ႔စားၿပီး စီးပြားရွာၾကတာ သူေဌးျဖစ္ဖို႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ထမင္းနပ္မွန္ရုံကေလးပဲ ရွိတာပါ။ ပရာဒိုႀကီးနဲ႔ ေဆးရုံလာတဲ႔ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြ နားလည္ႏိုင္ဖို႔ခက္တဲ႔ ေတာကတက္လာသူ ဆင္းရဲသားလူနာမ်ားရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို အခ်င္းခ်င္း ေ၀မွ်နားေထာင္ အၾကံေပးစာနာသူမ်ားလည္းျဖစ္တယ္။
ၿမဳိ႔ေတာ္ႀကီးက အဆင္႔ျမင္႔လာတဲ႔အခါ သူတို႔လိုပ်ံက်ေစ်းသည္မ်ားဟာ အရင္တုန္းက ေရာင္းခဲ႔တဲ႔ ေလဟာျပင္၊ စေကာ႔ေစ်းဆိုတဲ႔ အဆင္႔ျမင္႔ေစ်းႀကီးေတြနားကို မကပ္နိုင္ေတာ႔ဘူး။ ၀ယ္သူေတြဘက္ကလည္း သူတို႔လိုခ်င္တဲ႔ တိုလီမုတ္စကေလးေတြအတြက္နဲ႔ စူပါမားကက္ႀကီးေတြ တက္တက္၀ယ္ရမွာ အဆင္မေျပဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔ဘာသူ ေရာင္းသူ၀ယ္သူ အသံတူေနတဲ႔အထဲမွာ ေဆးရုံကဆရာ၀န္ေတြက ငထြားခါးနာ ပါစရာမလိုဘူး လို႔ ထင္လိမ္႔မယ္။ သို႔ေသာ္လည္း မပါလို႔ မရတာက အဓိက သန္႔ရွင္းေရးပိုင္းမွာပါ။ ငါးတကာယိုသမွ်ေခ်းက်ဳံးဖို႔ ဘယ္ပုဇြန္ဆိတ္ကိုမွ ခန္႔ထားတာ မရွိဘူး။ ေန႔တိုင္းတက္ဆင္းေနရတဲ႔ ေဆးရုံႀကီးအလယ္က ခရုပတ္ေလွကားႀကီးမွာ ကြမ္းတံေတြးကြက္ေတြက တစ္ေန႔ႏွစ္ခါခၽြတ္လို႔လည္း မကုန္ဘူး။ လစ္တာနဲ႔ အမႈိက္ထုပ္ကေလးေတြ ျပန္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးက် အဲသည္ ေလွကားပတ္ပတ္လည္ပဲ လူနာေစာင္႔ေတြက အခင္းေလးေတြနဲ႔ ထိုင္ၾကအိပ္ၾကတယ္။ ေဆးရုံကအလုပ္သမားေတြ အ၀င္တစ္ရာအထြက္တစ္ရာလို႔သာ ေရးၾကေျပာၾကတာ။ သူတို႔လုပ္ေနတဲ႔ သန္႔ရွင္းေရး တစ္ရက္ကေလး ပ်က္ကြက္သြားတာနဲ႔ ျမင္မေကာင္းရႈမေကာင္း ျဖစ္လာတာ။ ကြမ္းတံေတြးေထြး၊ အမႈိက္ပစ္၊ အေပါ႔အေလး ၾကဳံသလိုစြန္႔တဲ႔ အက်င္႔ဟာ ဘယ္ေတာ႔မွ မေပ်ာက္ပ်က္ႏိုင္တဲ႔ အမ်ဳိးသားေရးစရိုက္လကၡဏာလား မသိပါဘူး။
ကာလကတၱားၿမဳိ႕ေပၚမွာေတာ႔ အဲသလို ေတာကေနတက္လာၿပီး ပလက္ေဖာင္းအေျခခ် လူတန္းစား သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတာမို႔ ေရြးေကာက္ပြဲေတြက်ရင္ အင္မတန္အားထားရတဲ႔ မဲဆႏၵရွင္ ျပည္သူလူထုႀကီး အျဖစ္နဲ႔ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးသမားကမွ လက္လြတ္စပယ္ မျပဳရဲပဲ ျပည္နယ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္က သူတို႔နဲ႔တသားတည္း ၀တ္ဆင္စားေသာက္ ေနထိုင္ျပတဲ႔အထိ အေလးထား ဆက္ဆံၾကရပါတယ္။ မနက္လင္းလို႔ ကိုယ္႔အိပ္ယာကေလး ကိုယ္ေခါက္သိမ္းၿပီး အသီးသီး လုပ္ငန္္းခြင္၀င္ကုန္ၾကတဲ႔အခါ စည္ပင္၀န္ထမ္းေတြက ၾကြင္းက်န္ရစ္သမွ် အညစ္အေၾကးေတြကို လွဲက်င္းရွင္းလင္းၿပီး Bleaching Powder လိုမ်ဳိး အျဖဴေရာင္ အမႈန္႔ေတြနဲ႔ လုိက္ဖ်န္း၊ ေရေတြနဲ႔ေလာင္းေဆး လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔ဆီမွာလို ယင္တေလာင္းေလာင္း မရွိဘူး။ လမ္းေလးကလူေတြ ျခင္ေထာင္မပါပဲ အိပ္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔ေတြက လမ္းေဘးမွာေနၾကတယ္ဆိုေပမယ္႔ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနသူေတြခ်ည့္ပဲေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တစ္ခုခုေတာ႔ ရွိတယ္။ ဖိနပ္ခ်ဳပ္တဲ႔သူ၊ ေသာ႔ျပင္တဲ႔သူ၊ အိမ္သာပိုက္ျပင္တဲ႔သူ၊ ကူလီထမ္း၊ လန္ခ်ားဆြဲ အားလုံး မိုးလင္းတာနဲ႔ အလုပ္ခြင္၀င္ၾကတယ္။ အိႏၵိယရုပ္သံကလႊင္႔တဲ႔ ေၾကာ္ျငာကေလးတစ္ခု ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ မိုးကေလးဖြဲဖြဲက်လာလို႔ ထီးကေလးေတြဖြင္႔ေဆာင္းၾက၊ အရိပ္ကေလးေတြေအာက္ ေျပး၀င္ၾကလုပ္ေနၾကတဲ႔ မာမူႀကီးေတြ၊ ဘာဘူေလးေတြဟာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပ်ံ႕လြင္႔လာတဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းသံကေလးလည္း ၾကားေရာ အားလုံး ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး မတ္တပ္ရပ္ေနလိုက္တဲ႔အထဲမွာ ပိုက္ဆံေတာင္းေနတဲ႔ ေျခတဘက္ျပတ္ ကုလားအဘိုးႀကီးေတာင္ပါတယ္။ ေက်ာင္း၀တ္စုံနဲ႔ ကေလးေလးေတြလည္းပါတယ္။ သီခ်င္းသံမဆုံးမခ်င္း Pause ႏွိပ္ထားသလို ရပ္သြားတာကေလးကို ျပတာပါ။ Mother India ကို လူတိုင္းေလးစားရမတဲ႔။
တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္႔ဆီကလူေတြလည္းပဲ လမ္းေဘးေန လမ္းေဘးစားတယ္ဆိုေသာ္ျငား နိုင္ငံ႔ဂုဏ္သိကၡာကိုေထာက္ေသာအားျဖင္႔ စည္းကမ္းတက် ေနထုိင္စားေသာက္တဲ႔ အမူအက်င္႔ကေလးေတြ လုပ္ေပးလိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားလိမ္႔မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေငြကုန္ေၾကးက်လည္း မမ်ားပါဘူး။ တရုတ္တန္းက ဆိုင္ကေလးေတြကို လိုက္ၾကည့္လိုက္တဲ႔အခါ လမ္းေဘးေစ်းေရာင္းတာခ်င္းအတူတူ သူတို႔က ပိုစံနစ္က်တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔က်ေတာ႔ ညပိုင္းကေလးပဲ သန္းေခါင္ညဥ့္နက္ေအာင္ ေရာင္းရတာ။ ေန႔ဘက္ဆို ဆိုင္ေတာင္ ခင္းမထားဘူး။ တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္တစ္လုံးစာေလာက္ပဲ ရွိတဲ႔ ေလွကားခြင္ကေလးမွာ နံရံကပ္ဘီဒိုေလး ႏွစ္လုံးေလာက္နဲ႔ ေန႔ဘက္မွာ ကား၀ပ္ေရွာ႔ကေလးတစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ပလပ္စတစ္ေခြးေခ်ပုကေလးနဲ႔ ထီးေရာင္စုံေလးတစ္ေခ်ာင္းပဲ ဖြင္႔ထားတယ္။ တေနကုန္ ကားျပင္တယ္။ ညေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းေတာ႔ ကေလးမေလး ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ ဆင္းလာၿပီး ပလက္ေဖာင္းေပၚရပ္ထားတဲ႔ ပစ္ကပ္ေခါင္းရွည္ကားတစ္စီးကို ေနာက္ဘက္က သံတံခါးကေလးဖြင္႔ၿပီး အထဲကဟာေတြထုတ္လိုက္ေတာ႔ ေခါက္စားပြဲဆယ္လုံး နဲ႔ ကုလားထိုင္ေတြ တထပ္ႀကီး ထြက္လာပါတယ္။ ရပ္ထားတဲ႔ကားနဲ႔ အျပည့္ရွိတာက ပလပ္စတစ္စည္ပိုင္းျပတ္ကေလးေတြ၊ မီးဖို နဲ႔ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ။ မ်က္လွည့္ဆရာဦးထုပ္ထဲက ဆြဲထုတ္သလို ထုတ္လာပါတယ္။ ေလွကားေထာင္႔မွာ မွီထားတဲ႔ အလ်ဴမီနီယံအေခ်ာင္းရွည္ရွည္ အစည္းလိုက္ထုတ္လာၿပီး ျဖန္႔ထုတ္လိုက္တဲ႔အခါ ေလးေထာင္႔ပုံ ရြက္ဖ်င္တဲအမိုးေလးေတြ ရလာပါတယ္။ မ်က္စိေအာက္မွာတင္ ခင္းလိုက္ျဖန္႔လိုက္ေတာ႔ ဥဳံဖြမမန္းပဲ ေစ်းဆိုင္ရုပ္ထြက္လာတယ္။ ဆယ္ႏွစ္၀န္းက်င္ကေလးမေလး သုံးေယာက္ ဇယ္ဆက္သလို မီးေမႊး ခုံခင္း၊ ေရသြယ္၊ မီးဆင္ လုပ္လိုက္ၾကတာ နာရီ၀က္ေလာက္ဆို ဘာမွမရွိတဲ႔ေနရာမွာ ေစ်းဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္ ေပၚလာေရာ။ ၀ါးလုံးအက်ဳိးကေလး အုတ္ခဲအက်ဳိးကေလးကစ လို႔ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ မွတ္မွတ္သားသား ေနရာတက် ထားသိုသြားတာမို႔ သိမ္းတဲ႔အခါမွာလည္း အဲသလိုပဲ စံနစ္တက် သိမ္းလိမ္႔မယ္မွန္း သိသာပါတယ္။ တစ္ညလုံးေစ်းေရာင္းၿပီး လင္းခါနီးရင္ လက္စလက္နမက်န္ေအာင္ ေဆးေၾကာသိမ္းတည္းၿပီးအိပ္မွ ေနာက္တေန႔မနက္က် အဲဒီေနရာ ကား၀ပ္ေရွာ႔ကေလး ျပန္ျဖစ္မွာေပါ႔။ ရပ္ထားတဲ႔ကားကေလးက စတိုခန္းလည္းျဖစ္တယ္။ ညေနဆိုင္ဖြင္႔ဖို႔ ေနရာဦးထားၿပီးသားလည္း ရတယ္။ အဲသလို စည္းကမ္းတက် လုပ္ျခင္းအားျဖင္႔ သူတို႔လည္း အဆင္ေျပ သူမ်ားကိုလည္း အေနွာက္အယွက္ မျဖစ္ပါဘူး။
ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ထဲမွာ ေနရာအႏွံ႔အျပားရွိတဲ႔ ပလက္ေဖာင္းေစ်းဆိုင္မ်ားကေတာ႔ သူတို႔လို မဟုတ္ပါဘူး။ စည္ပင္လစ္ရင္လစ္သလို မနက္ကတည္းက ဖြင္႔မယ္။ တေနကုန္ဖြထားတဲ႔အမႈိက္ကို ညက်ေတာ႔ သည္အတိုင္းထားခဲ႔တယ္။ အိုးခြက္ပန္းကန္ ပစၥည္းပစၥယေတြကို လက္တြန္းလွည္းႀကီးနဲ႔ တိုက္လာမယ္။ ဆိုင္ခင္းေနရင္ ကားလမ္းပိတ္ေနလို႔လည္း ဖယ္မေပးခ်င္ဘူး။ ပန္းကန္ခြက္ေရာက္ ေဆးေၾကာဖို႔ ေရေတာင္မွ ဆိုင္လူက်ေနရင္ သြားမခပ္ႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္သလို ေျပာင္ေအာင္လုပ္လိုက္တယ္။ လူသြားလမ္း ပလက္ေဖာင္းေပၚတင္ အားမရလို႔ ကားလမ္းမေပၚထိေအာင္ ခုံေတြခ်ၿပီး နယ္ကိုရသေလာက္လည္း ခ်ဲ႕ယူခ်င္ေသးတယ္။ တစ္၀မ္းတစ္ခါး စီးပြားရွာစားတာကို နားလည္ႏိုင္ေပမယ္႔ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ အားနာတဲ႔စိတ္ကေလးနဲ႔ စည္းကမ္းကေလးထားရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။
သူတို႔ဟာသူတို႔ သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာကို ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရွာေဖြရုန္းကန္ေနရတာကို စာနာသနားမိေပမယ္႔ သည္အတိုင္း ပစ္မထားသင္႔တဲ႔အခ်က္ကေတာ႔ လမ္းေပၚမွာေရာက္ေနတဲ႔ သူတို႔သားသမီးေလးေတြပါ။ ေက်ာင္း၀တ္စုံကေလးေတြနဲ႔ တခ်ဳိ႕ေတြ႔မိေပမယ္႔ ေက်ာင္းတက္ဖို႔၀တ္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားအက် ရရာကို ၀တ္ထားရတာပါ။ မ်က္စိေအာက္မွာျမင္ေနရတဲ႔ လသာ(၁)၊ လသာ(၂)ဆိုတဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္မဟာႀကီးေတြဟာ သူတို႔သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းအပ္ႏိုင္ေလာက္တဲ႔အစား မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ေထာင္စုဇယားနဲ႔ ေနရပ္လိပ္စာမွာတင္ ပြဲကျပတ္ေနၿပီ။ ပ်ံက်ကေလးေတြ တက္ဖို႔ေက်ာင္းဆိုတာ ရန္ကုန္ေရႊၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ဘယ္လိုလုပ္ရွိႏိုင္ပါ႔မလဲ။ သူတို႔အားလုံးမွာ မနက္ျဖန္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ သည္ညေန စားစရာရွိေနေသးရင္ ေလာကႀကီးက ၿပီးျပည့္စုံပါတယ္။ သူတို႔ကို ျမင္လိုက္မွပဲ ဘဂၤါလီေတြ သားဆက္ျခားဖို႔ တို႔အေရးလုပ္ေနတဲ႔သူေတြကို ေတာ္ေတာ္ရယ္ခ်င္သြားပါတယ္။ သားဆက္ျခားတယ္ဆိုတာ ကေလးတစ္ေယာက္ပဲယူမယ္၊ ႏွစ္ေယာက္ပဲယူမယ္။ စသည္ျဖင္႔ ကိုယ္႔မိသားစုအေရအတြက္ကို လင္မယားႏွစ္ဦးသေဘာတူ ကန္႔သတ္ထားတာပါ။ (လင္မယားၾကား ၀င္မပါမိလို႔ မုန္းတယ္ မုန္းတယ္ မုန္းတယ္ အေျမာက္တစ္သိန္း လုပ္ေနၾကတာတဲ႔) လမ္းေပၚက လူေတြအတြက္ေတာ႔ ဘယ္သူကမွ သားသမီးကို ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ယူမယ္ ႀကိဳေတြးထားတာ ရွိမယ္ မထင္ပါဘူး။ ငါ႔၀မ္းပူဆာ မေနသာလို႔ လစ္ရင္လစ္သလို ၾကဳံရင္ၾကဳံသလို ေနၾကရင္း အမွတ္မထင္ ကေလးရသြားၾကတာခ်ည့္ပါပဲ။ ကိုယ္႔၀မ္း မေသခ်ာပဲ ေနာက္ပါးစပ္ေပါက္တစ္ေပါက္ ေကၽြးဖို႔ဆိုတာ ႀကဳိေတာ႔ ေတြးမထားေလာက္ပါဘူး။
ကေလးဘ၀တုန္းက သိခဲတဲ႔ သူတို႔လို မိသားစုတစ္စု ရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ေယာကၤ်ားက ဆိုကၠားနင္းတယ္။ မိန္းမက ေခါက္မုန္႔ေရာင္းတယ္။ ညဘက္အိပ္စရာေနရာကေလး အဆင္ေျပေအာင္ ညေစာင္႔အလုပ္လည္း လုပ္တယ္။ သည္လိုပဲ ရရစားစားဘ၀ကေန စုစုေဆာင္းေဆာင္း ျဖစ္လာေအာင္ ေတာ္ေတာ္ ရုန္းကန္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေခါက္မုန္႔သမီးေလး ႀကီးလာေတာ႔ ေခါက္ဆြဲျဖစ္လာသလို သားကေလးကလည္း ဆိုကၠားအေမြပဲ ဆက္ခံပါတယ္။ မိဘလက္ထက္က ရုန္္းကန္လာသမွ် သားသမီးေတြလက္ထက္မွာ အေျခတက်ေနလို႔ေတာ႔ ရတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔ကေလးေတြ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ပဲ ရပါတယ္။ ပညာေတာ႔ မတတ္ပါဘူး။ ဟဲဟဲ ပညာတတ္ေတာ႔လည္း ဘာမွမထူးပါဘူး။ ဘီေအဆိုကၠားနဲ႔ ဘီအက္စီေခါက္ဆြဲပဲ ျဖစ္မယ္႔ဟာ။ အလကား အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္၊ ေငြကုန္ အခ်ိန္ကုန္ လို႔ သေဘာထားမလား မသိပါဘူး။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ေျပာလို႔ရလို႔လားဗ်။ စာတိုက္စာေရးကေလးဘ၀ကေန အာဏာရွင္ႀကီး ျဖစ္လာတဲ႔သူလည္း ရွိတာပဲ။ ငါးသိုင္းေခ်ာင္း ေလးမ်က္ႏွာဘက္ကေန သမၼတႀကီးျဖစ္လာတာလည္း ရွိတာပဲ။ ဘာမဆို ျဖစ္ႏိုင္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ပညာမတတ္ရင္ေတာ႔ ဘာမွ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။ ဘ၀ေလွကားထစ္ေတြ တက္တဲ႔ေနရာမွာ ပညာေရးသက္သက္နဲ႔ ဘယ္ကိုမွ မေရာက္ဘူးဆိုေပမယ္႔ ပညာေရးနဲ႔ မစပဲနဲ႔လည္း ဘယ္ကိုမွ ေရာက္စရာ မရွိပါဘူး။ ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ပညာေရးေလွကားထစ္ကိုေတာ႔ ပထမေျခလွမ္းနဲ႔ တက္ရပါလိမ္႔မယ္။
ေဆးရုံေရွ႕က ပလက္ေဖာင္းမင္းသားမ်ားအတြက္ ရဲေရာ၊ စည္ပင္ေရာ၊ ေဆးရုံပါ ေခါင္းခဲေနၾကပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ထမင္းစားဖို႔ရတယ္ ဆိုတာကလြဲရင္ ဘာကိုမွ မျမင္တတ္မေတြးတတ္တဲ႔ သူတို႔အတြက္ ဘယ္သူကမွလည္း ကယ္တင္ကူညီေပးႏိုင္စရာ မရွိပါဘူး။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႔မွာ တန္ဖိုးနည္းပါတယ္ဆိုတဲ႔ ဆင္ေျခဖုံးကအိမ္ယာေတာင္ သိန္း၂၀၀ ေအာက္ မေလ်ာ႔တာ ၿမဳိ႔လယ္ေခါင္က အဲသည္လူေတြအမ်ားႀကီးကို ဘယ္မွာမွ သြားထားစရာ မရွိပါဘူး။ သည္လိုနဲ႔ ပလက္ေဖာင္းမ်ဳိးဆက္ တစ္ဆက္ကေန ႏွစ္ဆက္ျဖစ္လာရင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးလည္း ကာလကတၱား ဘဂၤလားနဲ႔ တူလာဦးမွာေပါ႔။ ပညာမတတ္၊ အသိဥာဏ္ႏုံနဲ႔ၿပီး ပိုက္ဆံရရင္ ဘာမဆိုလုပ္မယ္႔ လူငယ္ကေလးေတြ မ်ားလာတဲ႔အခါ အနာဂတ္ရန္ကုန္ႀကီးကလည္း လွပလာဦးမွာ ေသခ်ာတာေပါ႔ေနာ္။
“ၾကယ္ေရာင္ေတြေပ်ာက္တဲ႔ညမွာ အျပင္ေလာကထဲထြက္လာသူ အဆူအပူခံကာ မွီခိုရာဌာန အိမ္ဆိုေပမယ္႔ အိမ္ရယ္ မမည္ေတာ႔ဘူး။ မာက်ဴရီမီးမ်ားေအာက္မွာ ကိုယ္အိပ္ထဲလက္ႏႈိက္ရွာၾကည့္။ ေငြရယ္ဆိုလို႔ တစ္ဆယ္တန္နဲ႔ အေၾကြတခ်ဳိ႕ ရင္ခြင္မွာေတာ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ႀကီးတစ္ခု…။”
