စာဖတ္ျခင္း၊ စာေရးျခင္း ၀ါသနာပါသူမ်ားအတြက္

August 25, 2013, 7:17 pm

≫ Next: ကၽြန္ေတာ္ဘာေရးရင္ေကာင္းမလဲ

≪ Previous: သူသည္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ

$

0

0

ကြန္ဆူး မား's photo.

``` (((( စာဖတ္ျခင္း၊ စာေရးျခင္း ၀ါသနာပါသူမ်ားအတြက္.....))))´´´


စာဖတ္နည္းကို SIMAC လို႔ အတိုေကာက္ ဆိုၾကပါတယ္....။

S `` Situation´´ ( ေခတ္၏ အေျခအေန)
I `` Intention ´´ ( စာေရးသူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ ၊ စာေရးသူ၏ ေစတနာ )
M `` Matter ´´ ( အေၾကာင္းအရာ )
A `` Approach ´´ ( ခ်ည္းကပ္နည္း၊ ေဇာင္း ေပးျခင္း)
C `` Consistency ´´ ( အေၾကာင္းအက်ဳိးညီညြတ္ျခင္း၊ ေရွ ႔/ေနာက္ဆီေလ်ာ္ျခင္း)

ဒါကေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးေရႊေအာင္ရဲ့ `` ဘ၀ အက်ဥ္းသား ´´ စာအုပ္ထဲက စာဖတ္နည္းေလးပါ...။

စာဖတ္နည္းေလး ဆုိေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ စာေရးနည္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္..။

စာဖတ္တဲ့ အခါမွာ စာေရးသူ ညႊန္းဆုိထားတဲ့ ေခတ္ထဲကုိ ၀င္ေရာက္ရပါတယ္....၊ စာေရးသူရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိလည္း ရွာေဖြႏိုင္ရပါမယ္...၊ ေသခ်ာတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးကလည္း က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ေနတဲ့အခါမွာခ်ည္းကပ္ပံုကုိ ရွာေဖြျခင္းကေတာ့ စာဖတ္သူရဲ့ သီးျခား အေတြးအျမင္ျဖစ္ပါတယ္..။

စာေရးသူမ်ားဟာ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ခ်ည္းကပ္ပံုျခင္း မတူၾကပါဘူး...၊
တစ္ခ်ဳိ႕လည္း တုိးတိတ္ျငင္သာစြာ ခ်ည္းကပ္တတ္ေပမယ့္ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဦးတည္ရာအရပ္ သတ္မွတ္ၿပီး ရွဴးရွဴးရွားရွား ခ်ည္းကပ္တတ္ပါတယ္...။

ခ်ည္းကပ္ပံုျခင္း တူညီေနလွ်င္လည္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အမူအယာအားျဖင့္ ကြာျခားတတ္ပါတယ္....။

စာေရးသူမ်ားအေနျဖင့္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကုိ ဘယ္လုိပဲ ခ်ည္းကပ္ပါေစ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေလးကုိေတာ့ျဖင့္ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ၾကပါတယ္...။

ခ်ည္းကပ္ပံုကုိ ပထမဆံုး သတိျပဳမိတာကေတာ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကေန စပါတယ္...။

ေခါင္းစဥ္ေရြးခ်ယ္မႈဟာလည္း အေၾကာင္းအရာတစ္ခုအတြက္ အလြန္ အေရးႀကီးပါတယ္..။

စာေရးတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ အထက္ပါအခ်က္မ်ားအနက္ ``ေစတနာ´´က ပုိၿပီး တန္ဘုိ္းႀကီးတယ္လုိ႔ ယူဆရပါတယ္...။

ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေလး လွပခဲ့လွ်င္ အေၾကာင္းအရာေလးကုိ အရင္စဥ္းစားရပါတယ္...၊ အဲဒီေနာက္မွာ ေရးသားလုိတဲ့ ေခတ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ရပါတယ္...။

အဲဒီေခတ္ထဲမွာ ခ်ည္းကပ္ပံု ေသသပ္လွပခဲ့ပါလွ်င္ အေၾကာင္းအရာေလးကလည္း ေရွ႕ေနာက္ညီညြတ္ၿပီး က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ေနတတ္ပါတယ္....။

အစဦးအဖြင့္လမ္းေၾကာင္းေလးျဖင့္စာဖတ္သူကုိ ဆဲြယူႏိုင္ရန္ လုိအပ္ၿပီး အလည္တြင္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ျပည့္ျပည့္စံုစံု အခ်က္က်က် ေဖာ္ျပကာ အဆံုးမွာေတာ့ ေစတနာေလးေတြကုိ ထည့္သြင္းရပါတယ္...။

အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္မ်ား၊ သမုိင္းပံုျပင္မ်ား၊ ဒ႑ာရီမ်ား၊ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ လက္ေတြ႔ အေျခအေနမ်ားျဖင့္ က်ဳိးေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္ေသာ စာတစ္ပုဒ္ကုိ ေရးသားရယူႏုိင္ပါတယ္...။

ႏွလံုးသား အဟာရအျဖစ္ ``ရသ´´ စာေပေလးမ်ား ေရးသားႏုိင္ၿပီး အက်င့္စာရိတၱႏွင့္ အေတြးအေခၚ အယူအဆမ်ားကုိ လွပစြာ ဖန္တီးႏိုင္ပါတယ္...။

ဦးေႏွာက္ အဟာရအတြက္ေတာ့ တိက်ေသာ အကုိးအကား အေထာက္အထားမ်ားျဖင့္ ေလ့လာဆန္းစစ္မႈကုိ တုိးတက္ေစေသာ ``သုတ´´ စာေပေလးမ်ားကုိ ေရးသားႏုိင္ၾကပါတယ္....။

လက္ေတြ႔ျဖစ္ေပၚေနေသာ အေျခအေနအမွန္မ်ားကုိ ကုိးကား၍လည္း အသိဥာဏ္ကုိ အေထာက္အကူျဖစ္ေစေသာ ေဆာင္းပါးႏွင့္ စာတမ္းေလးမ်ားကုိလည္း ေရးသားႏုိ္င္ၾကပါတယ္...။

ထုိ႔အတူ အေၾကာင္းအရာအမွန္မ်ားကုိ ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာ၍ အားနည္းခ်ည္၊ အားသာခ်က္မ်ားကုိ ရွာေဖြႏုိင္တဲ့ `` သုေတသနစာတမ္း´´ ကဲ့သုိ႔ စာေလးမ်ားကုိလည္း အက်ဳိးျပဳ စာေပမ်ားအျဖစ္ ေရးသားႏုိင္ၾကပါတယ္...။

စာကုိ ေကာင္းစြာ ဖတ္တတ္မွသာ ေကာင္းစြာ ေရးသားႏုိင္မည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္စာမ်ားမ်ားဖတ္ၾကပါလုိ႔လည္း တုိက္တြန္းလုိပါတယ္...။

အေလ့အက်င့္မွသည္.... အေလ့အထ။
အေလ့အထမွသည္..... ယဥ္းေက်းမွဳ။
ယဥ္ေက်းမွဳမွသည္.... ဗီဇအျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳလွ်က္.... နားလည္သမွ် စာေရး စာဖတ္နည္းေလးအား တင္ျပေပးလုိက္ရပါတယ္....။

တစ္စံုတစ္ခု ရရွိႏုိင္ၾကပါေစဗ်ာ.....

( ကြန္ဆူးမား)(၂၄-၈-၂၀၁၃)

---

ကၽြန္ေတာ္ဘာေရးရင္ေကာင္းမလဲ

August 25, 2013, 8:00 pm

≫ Next: ေအာင္ဆန္းနီတိ (၃)

≪ Previous: စာဖတ္ျခင္း၊ စာေရးျခင္း ၀ါသနာပါသူမ်ားအတြက္

$

0

0

ခုတေလာ ကၽြန္ေတာ္စာသိပ္မေရးျဖစ္ေတာ့ပဲ ခပ္ၾကဲၾကဲျဖစ္လာတယ္ခင္ဗ်ာ။ အဲ မေရးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကေတာ့ တသီတတန္းႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ပထမအခ်က္ကေတာ့ ပ်င္းေနတာ။ ေနာက္အခ်က္ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ပါရမီျဖည့္ဖက္ေလး က်န္းမာေရးမေကာင္းလုိ႔ ေဆးခန္းပုိ႔ေနရလုိ႔ေလ။ ဒါေလးရွိမွ တစ္ခါတည္း စာစီစာရုက္ စာေရးလုပ္ေနတာက အက်င့္ပါေနတာကုိး။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေရးစရာရွားလာလုိ႔ပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ေခါင္းစဥ္ကုိရွာမရဘူး။ ေခါင္းစဥ္ေလးရျပန္ေတာ့ ဘာေတြဆက္ေရးရမွန္းမသိျဖစ္ေနတာ။
ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္လာသည့္တုိင္ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳကလည္း နည္းတယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ စာဖတ္ အားက ဘာသာေရးဘက္ပဲေရာက္တယ္။ ဘာသာေရးဖတ္လုိ႔ ဘာသာေရး ေရးမယ္က်န္ေတာ့ ကၽြမ္းက်င္မႈက မရွိ။ ေတာ္ၾကာအမွားအသိေတြေပးမိျပန္ရင္ပုိအျပစ္ႀကီးမယ္ဆုိၿပီး လက္ကတြန္႔ေနျပန္ေရာ။

အသိေလးေတြ အေတြးေလးေတြ ေရးလာတာကလည္း ကုန္လုနီးေနၿပီဆုိေတာ့ ဘာေရးရမလဲဆုိၿပီး ေခါင္းပူေအာင္စဥ္းစားလုိက္၊ စာအုပ္ေတြျပန္ဖတ္လုိက္နဲ႔ ဒီလုိနဲ႔အခ်ိန္ကကုန္ကုန္လာတယ္ ဘာေရးရမွန္းကုိ မသိျဖစ္ေနတာကမ်ားလာၿပီ။
အရင္တုန္းကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္၊ မိန္းမနဲ႔ ကေလးစီက ရတဲ့စကားေလးေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ကုိအေျခခံၿပီး အေတြးေလးေတြနဲ႔ အေျခခံယွက္သုိင္းၿပီး ေရးျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဇာတ္ေကာင္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမနဲ႔ ကေလးက ပါပါေနတတ္တယ္။ ခုတေလာ အကုန္လုံး ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့မွာ စာေရးဖုိ႔ ကုန္ၾကမ္းက ရွားပါးလာတယ္။
အျပင္ဘ၀ေတြ ေလ့လာရေအာင္ဆုိေတာ့ အခ်ိန္ကမေပးႏုိင္ျပန္ဘူး။ အနီးအနားက လူမႈဘ၀ေတြထဲက ရသမွ်ေလးဆြဲထုတ္ေရးလာတာကေန တျဖည္းျဖည္း ထူးမျခားနား ဘ၀ေတြျဖစ္ေနျပန္ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ရျပန္ေရာ။
ၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံေရးလည္းမသိ၊ စီးပြားေရးလည္း နားမလည္၊ ဘာသာရပ္ပုိင္းဆုိင္ရာလည္း မတတ္၊ ဘ၀အေတြ႕ အႀကံဳကလည္း နည္းေနျပန္ေတာ့ စာေရးဖုိ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္အခက္ကေတြ႕ေနတယ္။ စာကလည္း ေရးခ်င္စိတ္ ေတြကျဖစ္ေနခ်ိန္ေရးရတာေလ။ ဒီအခ်ိန္ေလး အားႀကိဳးမာန္တက္ေရးမယ္ဟဲ့ဆုိၿပီး အားခဲ ေသာ္ျငားလည္း ဘာဆက္ေရးရမွန္းမသိ။
မထူးပါဘူး စာမေရးႏုိင္ေတာ့ အေတြးေလးေတြရလုိရျငား ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္ပဲ လိမ့္ပိတ္ဖတ္ေနလုိက္မိ တယ္။
..................
ဘ၀သံသရာ...ရွည္လ်ား..ေထြျပား ..မေနမနား..တစ္သြားတည္း သြားၾကတာ..။
ဘဘ ဦးသုခရဲ႕ ဘ၀သံသရာသီခ်င္းကုိ ဖြင့္နားေထာင္ရင္း ဘဘဦးသုခရဲ႕ ေတဘုမၼာအဖြင့္စာအုပ္ကုိ ဖတ္ေနမိတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ တစ္ေန႔တာကုန္ဆုံးမႈကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ မနက္အိပ္ယာထတယ္။ နံနက္စာစား၊ ရုံးသြား၊ ရုံးအလုပ္လုပ္၊ ေန႔လာစာစား၊ ရုံးအလုပ္ျပန္လုပ္၊ ညေနျပန္၊ ေရမုိးခ်ိဳး၊ ညစာစား၊ တီဗြီၾကည့္၊ ၿပီးေတာ့အိပ္။
ဒါေန႔စဥ္ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္။ ေန႔စဥ္ကေန လစဥ္ဒါပဲ။ လစဥ္ဆုိေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုန္သြားေတာ့ လည္း ဒီအေၾကာင္းအရာပဲ။ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနတဲ့ ေန႔စဥ္ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြ။ အလုပ္သံသရာထဲမွာ က်င္လည္ေနတာေလ။ ဘယ္အခ်ိန္ရပ္မလဲ ကၽြန္ေတာ္မေျပာႏုိင္ေသးဘူး။
ကၽြန္ေတာ့အေတြးေတြကလည္း တပတ္လည္အေတြးေတြျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ ေရးမိလုိ႔ ကိုယ့္ဘာသာ ကုိယ္ဖတ္ၾကည့္မိျပန္ရင္ အေတြးေတြထပ္ထပ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။
အရင္တုန္းက ေန႔စဥ္ ဒုိင္ယာရီသေဘာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ေရးေလ့ရွိတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုိယ့္ဒုိင္ယာရီ ကုိယ္ျပန္ဖတ္ၾကည့္မိေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ လုပ္တဲ့အလုပ္ေလး အေျပာခံ၊ အဆုိခံ၊ အခိုင္းခံ ရတာေလး နည္းနည္းကြဲတာလြဲလုိ႔ အေၾကာင္းအရာက ဒါပဲ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒုိင္ယာရီ မေရးျဖစ္ ေတာ့ဘူး။
ေဟာ ခုစာေရးတာေလးအရွိန္ရလာေတာ့ ဆက္ေရးဖုိ႔ ဘ၀ထဲၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေၾကာင္းအရာက ဒါပဲ။ ဒါကုိ ဘယ္လုိေရးမလဲ ၾကံဖန္ၾကည့္၊ ျမင္၊ ေတြးျပန္ေတာ့လည္း ဘယ္လုိမွ ထြက္မလာေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာေရးရမွန္းမသိျဖစ္ေနျပန္ေရာ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၀မ္းစာလုိေနၿပီလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ ဘ၀ထဲက ၀မ္းစာကမလြယ္လွဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ခြန္အား ၀မ္းစာေတြပဲ ရွာေဖြဖတ္ရႈေနမိတယ္။ စာအုပ္ဖတ္တယ္ဆုိတာ သူ႕ကုိ ကုိယ္က အခ်ိန္ေလးပဲေပးလုိက္ရတာ။ သူကေတာ့ ကုိယ့္ကုိ ယူရင္ယူသေလာက္ အသိေတြအမ်ားႀကီး ျပန္ေပးတယ္ေလ။
ဒီေတာ့ စာေရးရတာထက္ စာဖတ္ရတာက ပုိၿပီးေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ စာအုပ္ထဲက ေရးဖုိ႔ အေၾကာင္းရွာမရရင္ လူေတြထဲက ဘယ္အခ်က္ ေရးရမလဲပဲ ၾကည့္ေနမိတတ္တယ္။
ေနာက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ မေကာင္းတဲ့အျပဳအမူေတြ၊ အက်င့္ေတြကုိပဲ ေရးခ် ရရင္ေကာင္းမလား။ မဆုိးဘူး ဒါဆုိရင္ေတာ့ စာေလးေတြထြက္လာႏုိင္တယ္ေပါ့။ တကယ္ခ်ေရးမိျပန္ေတာ့ ဒီအခ်က္ေတြကုိ စာဖတ္သူေတြ ျပန္ေကာင္းေအာင္၊ ျပဳျပင္ႏုိင္ေအာင္ ေပးႏုိင္တဲ့အခ်က္ေတြနဲ႔ မေရးႏုိင္ျပန္ပါဘူး။
ကဲ ဒီလုိနဲ႔ စာေရးဖုိ႔ စိတ္ကုိေလွ်ာ့ခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္။မေရးေတာ့ဘူးကြာဆုိၿပီး။ စာပဲဆက္ဖတ္ေန လုိက္ေတာ့တယ္။
မေကာင္းမႈ ဒုစရုိက္ေတြသာ နည္းေအာင္က်င့္ပါ ႏွစ္ လ ေန႔ရက္ နာရီေတြဟာ အခ်ိန္အလကား မကုန္ေစရာ၊ ကာမဂုဏ္ ရမၼက္ဆုိးကု္ ဖ်က္ခ်ိဳးႏုိင္မွသာ၊ ျဖစ္ရာ ဘ၀သံသရာ...ပညာပါရမီ ႀကီးရင့္ေအာင္ဖုိ႔သာ အတီတာ...မုိက္စပ်ိဳးလုိ႔ မုိက္ဆုိးခဲ့တာ ...ယခုလဲ မုိက္ဆဲမွန္စြာ...ေရွ႕ကုိတုိးလုိ႔..တံပုိးမုိက္အုံးမွာ...အဆုံးသတ္ သင့္တာ...
ေတဘုမၼာအဖြင့္ကုိဖတ္ရင္း ေတဘုမၼာသီခ်င္းကုိ ႏႈတ္က ကၽြန္ေတာ္ရြတ္ၾကည့္ေနမိတာပါ။
ေၾသာ္.. ဖန္တစ္ရာေတ.. ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲမွာမွ ယခုလဲ မုိက္ဆဲမွန္စြာ..ေရွ႕ကုိတုိးလုိ႔..တံပုိးမုိက္အုံးမွာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မုိက္ျပစ္ေတြကုိ ..အဆုံးသတ္သင့္တာ ဆုိတဲ့အတုိင္း ရပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ လိမၼာႏုိင္ဖုိ႔ စာေလးေတြ ဆက္ေရးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရဦးမွာပါလား။
..................
စာေရးဆရာဆုိတာ ဘယ္တကၠသုိလ္ကမွ ေမြးထုတ္လုိ႔မရပါဘူးတဲ့။ စာေရးဖုိ႔နည္းလမ္းေတြ၊ စာေရး နည္းေတြ အေျခခံအားျဖင့္ ရွိၾကေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ေရးတဲ့အခါ မလြယ္ကူလွပါဘူး။
ဒီအထဲမွာမွ ရသေလးေတြ၊ အေတြးေလးေတြၿပီးေတာ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲျခင္းဆုိင္ရာေလးေတြကုိ ပါ၀င္ဖုိ႔ ဆုိတာကလည္း ကုိယ့္ရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳ၊ အသိ၊ အေတြးအေခၚ၊ ကုိယ့္ရဲ႕ေစတနာ၊ ေမတၱာေလးေတြ ပါဦးမွ ျဖစ္မွာမဟုတ္ပါလား။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ဆုံးမတဲ့အေနနဲ႔ စာေရးတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိဆုံးမတာေလးေတြကုိတျခားသူေတြသိရေအာင္ ျဖန္႔ေ၀ခ်င္တဲ့စိတ္ေလးနဲ႔ ေရးမိတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕စာေလးေတြဖတ္ၿပီး အသိအေတြးေလး တစ္ခုခုျဖစ္ရေစျခင္းငွာ၊ အသုံး၀င္ေစျခင္းငွာ ေရးျဖစ္ပါတယ္။
ခုေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဆုံးမႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ စာအရင္ဖတ္ေနရတာပါ။ စာအုပ္ကခုထိဖတ္လုိ႔ မၿပီးေသး ပါဘူး။ ဖတ္ရင္း အေတြးေတြ၀င္လာလုိက္။ ရပ္ထားလုိက္။ ၀င္လာတဲ့အေတြးေလးေတြထဲက သတိရမိတာေလးကုိ မွတ္စုထဲ ေကာက္ေရးလုိက္လုပ္ေနမိတာပါ။
တစ္ခါတစ္ေလ စာတစ္ပုိဒ္ေလာက္ဖတ္ရေသး အေတြးေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္၀င္ၿပီး အခ်ိန္ကုန္သြား လုိ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ၿပီးေအာင္ မဖတ္လုိက္ရတာက မ်ားေနၿပီ။
ခုလည္း စာေရးဖုိ႔ ေခါင္းစဥ္ရွာမရလုိ႔ စာအုပ္ဖတ္ေနပါတယ္ဆုိမွ စာအုပ္ကုိ ၿပီးေအာင္မဖတ္ႏုိင္ဘူး။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေခါင္းစဥ္၊ ဘယ္အေၾကာင္းအရာကုိ ေရးရမလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေရးရင္ ေကာင္းမလဲဗ်ာ ကြယ္ရုိ႕။

ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ


ေမာင္ပုိင္
၂၅-၈-၂၀၁၃။—

ေအာင္ဆန္းနီတိ (၃)

August 25, 2013, 8:21 pm

≫ Next: အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတတ္ပညာ (Public Administration)

≪ Previous: ကၽြန္ေတာ္ဘာေရးရင္ေကာင္းမလဲ

$

0

0

"အခု နိုင္ငံေတာ္ဘာသာဟာ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေစရမယ္လို႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ ကမ္းလွမ္းလာၾကတယ္။ဒါဟာ ေျခထိုးတာ။ အဲ့ဒီထဲမွာ ၀န္ၾကီးမလုပ္ရတဲ့လူေတြ နိုင္ငံေရးအာဏာမရတဲ့လူေတြက ဘုန္းၾကီးေတြကို ဘန္းျပျပီးလုပ္တဲ့အလုပ္ပဲ။သမၼတ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္ရမယ္လို႔ဆိုရင္ မွားတယ္။ဒီလိုလုပ္လို႔မရဘူး၊က်ဳပ္ အတိအလင္း ေဗဒင္ေဟာခ်င္တယ္၊ဒီလူေတြတစ္ခုခုဖန္တီးၾကလမ့္မယ္။ အဲ့ဒါ မွားတယ္၊မေကာင္းဘူး၊ တစ္သီးပုဂၢလ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာ ယံုၾကည္ယူဆထားတာကိုေတာ့ အေလွ်ာ့ မေပးနိုင္ဘူး။ အသက္နဲ႔လဲျပီးတိုက္မယ္။ဒီလိုလုပ္ၾကရင္ နိုင္ငံဟာေတာ့ ကံဆိုး မိုးေမွာင္က်မွာပဲ။ မေပးနိုင္တာေတာ့မေပးဘူး။"

အထက္ပါစကားမွာ က်ဆံုးေလသူ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၏ဖဆပလ ပဏာမ ညီလာခံတြင္ေျပာၾကားခဲ့ေသာစကားျဖစ္ေပသည္။မနက္ျဖန္ ၂၆ရက္၈လ တြင္ က်ေရာက္ေသာ နိုင္ငံေတာ္ဘာသာေန႔ဆိုတာၾကီးအားထိုဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏စကားျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳၾကိဳဆိုလိုက္ပါသည္။
လာမဆဲၾကနဲ႔ေနာ္။ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကို ဒီပကၤရာ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းသားေဟာင္း၊ ဆရာေတာ္ ဦးေသာပိတ တပည့္ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ ေအာင္ဆန္းထက္ပိုသိမယ္ လို႔ထင္တဲ့လူေတြ ဆိုရင္ေတာ့လဲ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။

ထပ္တင္လိုက္ဦးမယ္ ေအာင္ဆန္းေျပာသြားတာေလး

"ဒီမွာဆရာ....တိုင္းျပည္ကို တိုင္းျပည္ေရးလိုေတြးစမ္းပါ။ဘာသာေရးေတြ ..ညာေတြလုပ္မေနစမ္း ပါနဲ႔။ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးစည္းလံုးၾက ဖို႔လိုတယ္။..ယခုအခ်ိန္မွာလိုခ်င္တာက ျပည္ေတာင္စုထဲမွာရွိေနၾကတဲ့ လူမ်ိဳးအားလံုး၊ဘာသာအားလံုး ဘယ္ေတာ့မွမျပိဳကြဲပဲ ခြဲထြက္သြားမည့္ လူေတြေပၚမလာေစပဲ။နိုင္ငံေရး စိတ္ဓါတ္တစ္ခုတည္းရွိေအာင္ သိမ္းသြင္းျပီး စည္းလံုးဖို႔လိုတယ္။နိုင္ငံေတာ္ဘာသာကို ဗုဒၶဘာသာလုပ္ခ်င္ရင္ ဗုဒၶဘာသာ နိုင္ငံေတာ္လို႔ ဆရာ့ဘာသာ ေၾကျငာ ကၽြန္ေတာ္မပါဘူး။"
ဟုနိုင္ငံေရးသုခမိန္ အာဇာနည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွ ဆရာဒီဒုတ္ဦးဘခ်ိဳကို ဆူပူခဲ့ေလသည္။သို႔ေသာ္လည္း အာဏာငန္းဖမ္းေနေသာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးနုလက္ထက္တြင္ မဲရရွိေရးတစ္ခုတည္းကိုသာၾကည့္ျပီး တိုင္ျပည္ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ပေစဆိုေသာ ဦးေနာက္ျဖင့္ မဲဆြယ္စည္းရံုးျပီး နိုင္ငံေရးေျခထိုးခဲ့ေသာေၾကာင့္မနက္ျဖန္တြင္ က်ေရာက္လတၱံေသာ နိုင္ငံေတာ္ ဘာသာေန႔ဆိုတာၾကီး ျဖစ္ေပၚလာရ
ေပသည္။

ေအာင္ဆန္း၀ါဒီ(ဆန္းသစ္)

အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတတ္ပညာ (Public Administration)

August 25, 2013, 8:25 pm

≫ Next: "ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲ"

≪ Previous: ေအာင္ဆန္းနီတိ (၃)

$

0

0

Myo Set's photo.

 

 

အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတတ္ပညာ (Public Administration)

အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုတာ အစိုးရက ခ်မွတ္လိုက္တဲ႔ေပၚလစီတစ္ရပ္ကို စံနစ္တက် ဆည္းပူးေလ႔လာထားတဲ႔ ၿပည္သူ႔ဝန္ထမ္းေတြက အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။

အစိုးရက ေပၚလစီတစ္ရပ္ကို သူ႔အစိုးရအဖြဲ႔ (Cabinet) ကေန ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲ႔ဒါကို သက္ဆုိင္ရာဝန္ၾကီးဌာနေတြနဲ႔ သူ႔ဝန္ထမ္းေတြက အေကာင္အထည္ေဖာ္ရပါတယ္။

အဲ႔လိုဆုိရင္ အစိုးရစြမ္းေဆာင္ရည္တစ္ရပ္မွာ Policy Making, Implementation ဆုိၿပီးနွစ္ပိုင္းေတြ႔ရမွာပါ။ ေပၚလစီခ်မွတ္မႈအပိုင္း နဲ႔ ေပၚလစီကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္မႈအပိုင္း နွစ္ပိုင္းလံုးသည္ အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္။ တုိင္းၿပည္အနာဂတ္နဲ႔တုိက္ရိုက္ဆုိင္တယ္လို႔ေတာင္ဆုိရမွာပါ။

ေပၚလစီခ်မွတ္ၿခင္းအတြက္အစိုးရဟာသက္ဆုိင္ရာ ပညာရွင္ေတြရဲ႔ အၾကံဥာဏ္ေတြကို စုစည္းရယူရပါတယ္။ သက္ဆုိင္ရာပညာရွင္ေတြဆုိတာကလဲ ကမာၻအနွံ႔က ပညာေက်ာ္ေတြထုတ္ေဝထားတဲ႔စာတမ္းေတြ၊ ပညာရပ္ေတြကို နွံ႔စပ္ေအာင္ေလ႔လာထားၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးအနုစိပ္သံုးသပ္ ကိုယ႔္တိုင္းၿပည္အတြက္လိုအပ္တဲ႔အုိင္ဒီယာမ်ိဳးကိုခင္းက်င္းရတာမ်ိဳးပါ။ ဒါဟာ Public Policy Making သေဘာတရားပါ။ ဒီထက္အမ်ားၾကီးမွ အမ်ားၾကီးက်န္ပါေသးတယ္။

ေနာက္ေပၚလစီကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ၿခင္းက်ေတာ႔ ဝန္ၾကီးဌာနေတြနဲ႔ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႔ စြမ္းေဆာင္ရည္က စကားေၿပာလာပါၿပီ။ အစိုးရရဲ႔ေပၚလစီနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ဝန္ထမ္းေတြ ဘယ္လိုနားလည္သလဲ။ ဘယ္ေလာက္နားလည္သလဲ။ ဘယ္ေလာက္အလုပ္လုပ္သလဲ ဆုိတဲ႔ အခ်က္ေတြကေန အစိုးရတစ္ရပ္၇ဲ႔ေပၚလစီအေပၚသက္ေရာက္မႈအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။

ဝန္ထမ္းေတြမေကာင္းရင္ေပၚလစီေကာင္းေပမယ္႔မေအာင္ၿမင္တာမ်ိဳးၿဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒီလိုမေအာင္ၿမင္ရင္ ဒီအစိုးရအဖြဲ႔ရံႈးနိမ္႔တာပါပဲ။

အခုဦးသိန္းစိန္ေပၚလစီေတြ ခ်မွတ္ပါတယ္။ ေအာက္ေၿခဝန္ထမ္းေတြရဲ႔အရည္အေသြးက ဘယ္လိုပါလဲ။ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႔အရည္အေသြးၿမွင္႔တင္ေရးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႔ လူမႈဘဝ ဖူလံုမႈကို ဂရဳမစိုက္လို႔ကေတာ႔ ေပၚလစီဘယ္ေလာက္ခ်ခ် အေပၚကေၿပာင္း ေအာက္ကမေၿပာင္း ဆုိတာေတြ ၾကားေနရဦးမွာပါ။

ေနာက္ေၿပာရရင္ ၿပည္သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတတ္ပညာဆုိတာ စံနစ္တက် သင္ယူဆည္းပူးၾကရတာမ်ိဳးပါ။ ၿမန္မာၿပည္မွာ ရွိတဲ႔ အစိုးရဗ်ဴရုိကေရစီဟာ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈဝင္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ အေၾကာေသေလးလံသြားပါတယ္။ ဒီလိုေလးလံမႈဟာ အစုိးရကုန္က်စရိတ္တက္ေစတဲ႔အၿပင္အစိုးရရဲ႔ စြမ္းေဆာင္ရည္ကိုက်ဆင္းေစပါတယ္။ State Efficiency က်ဆင္းလာေစတယ္လို႔ေခၚပါတယ္။

ၿမန္မာၿပည္ကတစ္ကယ္႔လက္ေတြ႔ဝန္ထမ္းေတြဟာ အရည္အေသြးပိုင္းေတြလိုအပ္ခ်က္ ေတြအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။အရည္အေသြးပိုင္းလိုအပ္ခ်က္ေတြရွိတာ မဆန္းပါဘူး။ ၿမွင္႔တင္ေပးဖို႔သာလိုပါတယ္။

ဒီေတာ႔ ဒီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတတ္ပညာေတြဆုိတာဟာ စံနစ္တက် ဆည္းပူးရပါတယ္။ စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြဆုိတာ စံနစ္တက်ေလ႔လာၾကပါတယ္။

အခု NLD ကယူလိုက္ရင္ အုပ္ခ်ုဳပ္ေရးဘယ္လိုၿဖစ္သြားမွာ၊ အစိုးရဖက္က က်ၿပန္ရင္လဲ ငါတု႔ိကမွ တစ္ကယ္လုပ္ဖူးတာ..ဟုိဖက္က အလကားစသၿဖင္႔ ခဏခဏေတြ႔ရပါတယ္။ ခါခ်ဥ္ေကာင္မာန္ၾကီးေတာင္ၾကီးၿဖိဳမယ္မၾကံၾကပါနဲ႔။ ၿမန္မာၿပည္မွာ ဒီလို အရပ္ဖက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတြ စံနစ္တက်တတ္က်ြမ္းသူေတြမ်ိဳးဆက္ၿပတ္ေတာက္ေနပါတယ္။ စစ္တကၠသိုလ္ေတြကလဲမသင္လိုက္သလိုႏုိင္ငံေရးပါတီဝင္ေတြကလဲ ဒါေတြကို ဆည္းပူးထားသူ အလြန္မမ်ားႏုိင္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင္႔ ဒီလို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတတ္ပညာေတြဆုိတာ ဆည္းပူးေလ႔လာသင္႔တဲ႔အစားၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ေလ႔လာထားမွသာလွ်င္ အခုလို ရန္ကုန္ေရၾကီးတဲ႔အခ်ိန္ အစိုးရဟာ ဘယ္လိုလုပ္သင္႔တယ္ဆုိတာကို ခ်က္ၿခင္းအေၿဖရွာႏုိင္မွာၿဖစ္သလို အတုိက္အခံရွဲ ဒိုးအစိုးရကလဲ ဘယ္လိုနည္းလမ္းေတြနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္သင္႔ၤေၾကာင္း Urban Planning ရႈေထာင္႔ကေန ေထာက္ၿပႏုိင္မွာၿဖစ္ပါတယ္။ (အခုေတာ႔ မေထာက္ၿပႏုိင္ဘဲ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ ဆဲ ေနၾကပါတယ္။)

ထပ္ေၿပာရရင္ေတာ႔ ၿမန္မာၿပည္မွာ ဒီလို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပညာရပ္ေတြစံနစ္တက် ဆည္းပူးေလ႔လာခြင္႔ ရွိသင္႔ၤပါၿပီ။အဲ႔လို ေလ႔လာႏုိင္ၾကမွ အဆင္ေၿပမွာပါ။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ တစ္ဖြဲ႔တည္းနဲ႔ တုိင္းၿပည္ တည္ေဆာက္လို႔မရပါ။

"ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲ"

August 25, 2013, 8:32 pm

≫ Next: “ေလွာင္အိမ္ထဲကငွက္”

≪ Previous: အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတတ္ပညာ (Public Administration)

$

0

0

ဒီကဗ်ာေရးၿပီး ေထာင္က်ခဲ့ရတဲ့ .................စာေရးဆရာမင္းလူ။။
(၁)

ေအာ္…… ဒုကၡ ဒုကၡ
သူတို႔ႀကီးစိုးတဲ႔ေခတ္မွာ
အာဇာနည္ျဖစ္ရတာ
မစားသာပါလားေနာ္။
တႏွစ္တခါ
၀တ္ေက်တန္းေက် အေလးျပဳခံရ
ဥကၠဌ ႀကီး၏ လမ္းၫႊန္မႈျဖင္႔လို႔
တေလွ်ာက္လံုးေအာ္ခဲ႔ၿပီး
မေအာင္ျမင္ပဲက်ဆံုးေတာ႔မွ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လမ္းၫႊန္ခဲ႔တာပါလို႔
လက္ၫိႈးထိုး တရားခံ လုပ္ခံရ၏
သမီးအရင္းရင္း ေခါက္ေခါက္ေတာင္
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပန္းေခြခ်ခြင္႔ မရ။

(၂)

ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ၀တၱကေျမထဲမွာ
က်ဴးေက်ာ္ေဆာက္လုပ္ထားလို႔ဆိုၿပီး
အာဇာနည္ဗိမာန္ကို
လိႈင္သာယာ ပို႔မပစ္တာပဲ
ေက်းဇူးတင္ရမလိုလို
တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ေသာတပ္မေတာ္
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိေသာတပ္မေတာ္
ျပည္သူကိုကာကြယ္ခဲ႔ေသာတပ္မေတာ္
ဗမာျပည္ကိုကယ္တင္ခဲ႔ေသာတပ္မေတာ္
ေသာက္က်ိဳးနဲေတာ္တဲ႔တပ္မေတာ္
လူတိုင္းပါးစပ္ဖ်ားက “ ေတာ္ေတာ္ ” လို႔
ျမည္ေနတဲ႔တပ္မေတာ္
အိမ္ယာမဲ႔ေတြကို
ေရမီးအစံုနဲ႔
ျပည္လည္ေနရာခ်ထားေပးတာကိုပဲၾကည္႕
ဟုတ္တယ္ေလ
မိုးတြင္းမွာေရႀကီးတယ္
ေႏြမွာမီးေလာင္တယ္
ဒါကေရမီးအစံုမဟုတ္ဘူးလား

(၃)

ဒီမိုကေရစီအေရးလႈပ္ရွားတဲ႔
သံဃာေတာ္ေတြကို သဃၤန္း၀တ္ေတြတဲ႔
ေဘာင္းဘီ၀တ္ေတြကစြပ္စြဲတာေလ
ၿပီးေတာ႔သူတို႔ပဲ
၀ါဆိုသဃၤန္းနဲ႔ လာဘ္ထိုးတာ
နားမလည္ႏုိင္စရာ။
စစ္ကိုမုန္းလို႔စစ္တိုက္ေနရတာပါတဲ႔
ပံုေျပာေကာင္းတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးရဲ႕စကား
ၾကားဖူးပါတယ္ေအာက္ေမ႔ေန
လက္စသတ္ေတာ႔
စတား၀ါး စီမံကိန္းကို
ကာကြယ္ေျပာၾကားသြားတဲ႔
အေမရိကန္ သမၼတစကားနဲ႔
သြားတူေနတာပါကလား
“ ေရဂင္ ” အလံုးက
သူ႔ပါးစပ္ထဲေရာက္ေနတာကိုး။
သတင္းစာဆရာႀကီးမ်ားတဲ႔အတိုင္း
မိမိတို႔အေနျဖင္႔
ဟ၀ွာျပဳလွ်င္ ဟ၀ွာျပဳမည္ၿဖစ္ေၾကင္း
ဟ၀ွာမျပဳလွ်င္ ဟ၀ွာမျပဳမည္ျဖစ္ေၾကာင္း
ထို႔ေၾကာင္႔
ဟ၀ွာျပဳေစလိုေၾကာင္း…..
သတင္း(အခ်ိန္ကုန္) ထုတ္ျပန္ေရးအဖြဲ႕ရဲ႕
ရွင္းလင္းခ်က္ေပါ႔
ရွင္းပါတယ္ေနာ္။

(၄)
ဟိုတေယာက္ေလ
ေတြ႕တဲ႔လူကိုေနေကာင္းလားေမးတဲ႕လူ
ဟိုလက္ၫိႈးထိုး ဒီလက္ၫိႈးထိုး
ဘာမွလည္းနားမလည္ဘဲနဲ႔
အဲဒါေပါ႔
လက္ၫိႈးၫႊန္ရာဒုကၡျဖစ္တယ္ဆိုတာ
လာပါၿပီ…. လာပါၿပီ….
ႏုိင္ငံေတာ္ပန္းၿခံတည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕
ဥကၠဌတဲ႔…..

(၅)

သူ႕ရဲ႕ အႏွစ္ဆံုး၀ါသနာက
မိန္႕ခြန္းေျပာျခင္းပါတဲ႔
“ ကိုယ္မေျပာခ်င္ဘူး
ဒါေပမယ္႔ေျပာသင္႔တာေတာ႔ေျပာမယ္
အဲဒါကဘာလဲဆိုရင္
ကိုယ္မေျပာခ်င္ဘူး ဆိုတာပဲ ” တဲ႔
မွတ္သားေလာက္ပါေပရဲ႕
“ ကိုယ္တို႔အစိုးရဟာ တရား၀င္အစိုးရ
ကမၻာကအသိအမွတ္ျပဳထားတဲ႔အစိုးရတဲ႔
ဟုတ္ကဲ႔
ကမၻာမွာ အရွက္အနည္းဆံုးအစိုးရလို႔
တညီတၫြတ္ထဲ အသိအမွတ္ျပဳၾကပါသတဲ႔
တိတိက်က် မွန္မွန္ကန္ကန္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္
လုပ္ဆိုတဲ႔အထဲမွာ
အေျခခံဥပေဒနဲ႔
အာဏာလႊဲေျပာင္းေရးေတာ႔မပါဘူးတဲ႔
အေျခခံဥပေဒဆိုတာ
မာရွယ္ေလာဥပေဒလို
ခ်က္ခ်င္းထုတ္လို႔ရတာမဟုတ္ဘူးတဲ႔
အာဏာလႊဲတယ္ဆိုတာ
အာဏာသိမ္းသလို
ၿပီးစလြယ္ လုပ္လို႔မရဘူးတဲ႔

(၆)

ဒါေပမယ္႔
လႊဲမွာပါ.. လႊဲမွာပါ..
ပုခက္လႊဲသလို လႊဲမွာပါ
ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ စာအုပ္ဖတ္ၾကည္႕
ဆရာေမာင္ေမာင္ရဲ႕ စာအုပ္ကိုၾကည္႕တဲ႔
တခါလာလဲ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္
တခါလာလဲ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္
စာအုပ္ေၾကာ္ျငာေပးတာလား
ဒါဆိုဒီလိုလုပ္ေလ
ဆရာေမာင္ေမာင္ရဲ႕စာအုပ္တအုပ္၀ယ္ရင္
ဆရာေမာင္ေဆးနီမႈန္႔တထုပ္
လက္ေဆာင္ေပးမယ္ဆိုရင္ မေကာင္းဘူးလား
သိပ္ေရာင္းေကာင္းမယ္ေနာ္။
ဒါနဲ႔ေနစမ္းပါအံုး
မိန္႔ခြန္းေျပာရင္ ဘာျဖစ္လို႔ရယ္တာလဲဟင္
သြားႀကီးၿဖဲၿဖဲျပတာ ေၾကာက္စရာႀကီး
ေရွးက ကဗ်ာတပုဒ္ထဲက
စာေၾကာင္းတေၾကာင္း သတိရမိတယ္
“ ဘီလူးသြားကို လျဖဲ ” တည္းတဲ႔
နိဂံုးခ်ဳပ္အားျဖင္႔ေျပာရရင္
တပ္မေတာ္ရဲ႕
လက္ငင္းတာ၀န္ႀကီး သံုးရပ္ကေတာ႔
“ ဒို႔အေဖႀကီးမို႔ကာကြယ္မေလ
ဒို႔အေဖႀကီးမို႔ကာကြယ္မေလ
ဒို႔အေဖႀကီးမို႔ကာကြယ္မေလ ”
အလိုဗ်ာ…. ဘာေတြၿဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲ… …..

မင္းလူ(၁၉၈၉)
____________________________________
Reference and Credit to -သန္းထိုက္သူ
Posted By Admin Team[NOM]
(email:newsofburma.myanmar@gmail.com)

“ေလွာင္အိမ္ထဲကငွက္”

August 25, 2013, 8:43 pm

≫ Next: က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က ဆယ္ျပားတန္ခင္ဗ်....

≪ Previous: "ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲ"

$

0

0

          ဟာသရုပ္ရွင္ေတြထဲက စာေရးဆရာဇာတ္ေကာင္မ်ားဟာ ေပါေတာေတာ သရုပ္ေဆာင္ကြက္ေတြနဲ႔ စိတ္ကူးေတြယဥ္ၿပီး ရာဇ၀င္ဇာတ္အိမ္တည္ထားရင္ နန္း၀တ္နန္းစားႀကီးနဲ႔၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္သည္းဖိုက်ျပန္ေတာ႔ ေလာင္းကုတ္အရွည္ႀကီး၀တ္ ဦးထုပ္ႀကီးေဆာင္း စီးကရက္ခဲထား၊ အဆိုေတာ္ဇာတ္ရုပ္၊ မင္းသားဇာတ္ရုပ္၊ ၀တၳဳထဲပါေလသမွ် ဇာတ္ေကာင္ေတြအတိုင္း အပီအျပင္ မုဒ္သြင္းလို႔ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္ေအာင္ စ်ာန္၀င္စားျပၾကတာ တ၀ါး၀ါးရယ္ရတယ္ မဟုတ္လား။ ဟာသကားမို႔လို ပရိသတ္ပြဲမက်က်ေအာင္ သည္လိုပဲ အိုဗာတင္းေတြေသာက္ၿပီး ဟားကြက္ေတြ ဖန္ေနက်ပဲဟာ လို႔ အၿမဲတမ္းေတြးခဲ႔ဖူးေပမယ္႔ အခုေတာ႔ အဲသလိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူးပဲ လို႔ သေဘာေပါက္လာပါၿပီ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ စာကေလးေတြ ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး ေရးသက္ကေလးရလာေတာ႔မွ စာေရးတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တည္ထားတဲ႔ ဇာတ္အိမ္ဇာတ္ပႏၷက္ကေလး အာရုံထဲကမွိန္မသြားေအာင္ စာအုပ္မၿပီးမခ်င္း မုဒ္ကေလးသြင္းၿပီး ကိုယ္႔စိတ္အာရုံကေလး တျခားဘက္ ေခ်ာ္ေတာေငါ႔မသြားေအာင္ ေမြးျမဴထားရပါကလား လို႔ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။


          အထူးသျဖင္႔ေတာ႔ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ရွစ္ေလးလုံးအခန္းဆက္ေတြ ေရးေနတုန္းကဆို စိတ္က တျခား ဘာစာမွ ဖတ္လို႔မရဘူး။ တစ္ပါတ္လုံးလုံး သူပုန္စိတ္နဲ႔ ခ်ဳိၾကြေနတယ္။ “တမင္ကလာေမ႔ထားတဲ႔ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြ ဆြေပးလိုက္သလိုပဲ။” ဆိုတဲ႔ ကိုထီးသီခ်င္းကေလးကို ခဏခဏ ၾကားေယာင္မိတယ္။ ျပန္အစေဖာ္လို႔ေကာင္းတဲ႔အရာ မဟုတ္မွန္းလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မရေတာ႔ဘူး။ အစက ဆြဲထုတ္မိေနၿပီ။ “စိတ္ခံစားမႈေတြ သိပ္ျပင္းထန္ေနရင္ စာမေရးပါနဲ႔ဦး။” လို႔ သူမ်ားတကာကို အၾကံေပးတုန္းက ေပးခဲ႔ၿပီး အခုေတာ႔ ကိုယ္႔က်မွ စိတ္ထဲခံစားရသမွ်ကို ခဏေဘးဖယ္ထားၿပီး ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ေဘးအျမင္သက္သက္နဲ႔ မွတ္မိသမွ် သရုပ္ေဖာ္ရတယ္။ ဒါေတာင္မွ ဆရာ၀န္ျဖစ္လ်က္နဲ႔ ေသြးေအးရန္ေကာ႔ အေျပာခံရေသးတာ။ ဘယ္႔ႏွယ္ မခံစားရပဲ ရွိလိမ္႔မလဲဗ်ာ။ သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ပါ။ ဒါေပသိ ရည္ရြယ္ခ်က္က ခံစားခ်က္ေတြ ဖြင္႔ထုတ္သုတ္သင္ပစ္ဖို႔ မဟုတ္ပဲ အေျဖရွာ သင္ခန္းစာယူခ်င္တဲ႔သေဘာမို႔ မလိုလားအပ္တာေတြကို ထည့္မေရးေတာ႔ဘူးေပါ႔။

            ဇာတ္ေၾကာင္းကို လက္စသတ္ေတာ႔မယ္လို႔ အနားသပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ စိတ္ေရာလူေရာ ေပါ႔ပါးလြတ္လပ္သြားၿပီး “ေတာ္ၿပီ ေနာက္ဆိုရင္ ပိတ္သတ္ႀကီးလည္းႀကိဳက္၊ ပိုက္ပိုက္ေတြလည္းရ၊ ေရးရတာလည္း ေခါင္းမစား၊ တာ၀န္မႀကီးတဲ႔ ဖန္္စီေလးေတြပဲ လွည့္ေရးေတာ႔မယ္” လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီလိုနဲ႔အဆုံးသတ္လို႔ ရရိုးလားဆိုၿပီး ေနာက္ကေန အရိပ္ပမာ လိုက္လာတဲ႔ ေျခာက္အိပ္မက္ဆိုးႀကီးေတြက လြတ္ေအာင္ထြက္မေျပးႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ သမိုင္းမွတ္တမ္း တစ္ဘက္တစ္လမ္းက က်န္လိုက်န္ျငား အားထုတ္ခဲ႔တဲ႔ စာေရးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တာ၀န္မေက်ပဲ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ႔ရတဲ႔သူေတြက “မင္႔မို႔လို႔ ငါတို႔ကို ေမ႔ထားရက္တယ္ကြာ။” လို႔ ပါးစပ္ကအသံမထြက္ပဲ မ်က္၀န္းကေလးနဲ႔ လွမ္းစကားေျပာရင္ေတာင္ အသည္းဆတ္ဆတ္ခါနာရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ရင္နာနာနဲ႔ပဲ သူတို႔အေၾကာင္းကို ဆက္ေရးရပါဦးမယ္။ ဘယ္သူေတြလဲဆိုေတာ႔ ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္ငယ္ကေလးေတြေပါ႔ဗ်ာ။

           အေရးအခင္းကာလကေန ေနာက္ဆက္တြဲ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေအာင္ေဆာင္ရြက္ခဲ႔တဲ႔ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေခၚယူစစ္ေဆး၊ ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္း၊ အျပစ္ေပးအေရးယူဆိုတဲ႔ လူငယ္ကေလးေတြ ဘယ္႔ေလာက္ေတာင္မ်ားလိုက္သလဲဆိုရင္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတြ႔လို႔ နိုင္ငံေရးမ်ား လုပ္မယ္ၾကံရင္ “မင္း ေထာင္ႏွစ္ႏွစ္က်ဘူးသတုန္း။” လို႔ သူေတာင္းစားဂုိဏ္းက ဂုံနီအိပ္အထပ္ေရသလို ပါ၀ါခ်င္းတိုင္းယူရတဲ႔အထိပဲ။ အပိုေတြေျပာတယ္ထင္ရင္ေလ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာ သိမ္းထားတဲ႔ မဲဆြယ္တုန္းက ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ကေလးေတြ ရွိေသးပါသဗ်ာ။ သူသူကိုယ္ကိုယ္ “ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကၠသိုလ္တုန္းက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ပါခင္ဗ်ာ။ အထိန္းသိမ္းခံရလို႔ ေထာင္ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ က်ခဲ႔ပါသဗ်။” ဆိုတာကို ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ဂုဏ္ေဖာ္အမွတ္ယူ ၾကြား၀ါစရာ ျဖစ္လာရတဲ႔အထိ ေထာင္ေတြတန္းေတြ စည္ကားခဲ႔ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ၈၈အေၾကာင္းကိုေရးတုန္းက သူတို႔အေၾကာင္းကို အေပၚယံကပဲ ရွပ္လို႔ ထဲထဲ၀င္၀င္ မသုံးသပ္မိခဲ႔တာကို ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ လိပ္ျပာမလုံ ျဖစ္ရတာပါ။

           ေက်ာင္းသားအေရးရယ္လို႔ စခဲ႔ကတည္းက တကၠသိုလ္နယ္ေျမကို ရန္သူ႔စစ္တလင္းပမာ
ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေျခရာခ်င္းထပ္လို႔ စကားအမွားကေလးတစ္ခြန္း၊ စာရြက္အပိုင္းကေလးတစ္စနဲ႔
ေတာင္တန္းမျပန္ပဲ ေထာင္နန္းစံသြားခဲ႔ရတဲ႔ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြဟာ အထဲမွာ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုစား ဘယ္လိုစစ္ေမးခံရတဲ႔အေၾကာင္း ကိုယ္႔ေတြ႔မ်က္ျမင္ အကၡရာတင္လို႔ ေရးတဲ႔သူေတြေရးေနတာ ဖတ္ရပါလိမ္႔မယ္။ တခ်ဳိ႔ဆို အသက္ဆုံးရွာတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း လူညြန္႔တုံးရတဲ႔ လူျဖစ္ရႈံးရတဲ႔ ေထာင္ထြက္လက္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ဘ၀ကိုနစ္နာခ်ဳိ႕ငဲ႔စြာ အားတင္းေလွ်ာက္လွမ္းၾကရတယ္။ ဟိုအဆိုေတာ္ကေလးဆို လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္တာေတာင္ က်န္းမာေရးေၾကာင္႔ အနားယူေနရရွာတယ္ေလ။ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ ေထာင္ဆိုတာဟာ မရွိအပ္ မေနအပ္၊ မေရာက္အပ္ေသာ လူသားမဆန္ေသာေနရာတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဟိုးေရွးေရွး လူထုဦးလွႀကီး ေရးခဲ႔တဲ႔ “ေထာင္နဲ႔လူသား” မွာပဲ ဖတ္ဖတ္၊ နီေလးေမာင္ ေရးတဲ႔ ေထာင္၀တၳဳဇာတ္လမ္းေတြမွာပဲဖတ္ဖတ္ တသေဘာတည္း ေတြ႕ရပါလိမ္႔မယ္။
လူ႔အခြင္႔အေရးတို႔ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားေသာတို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ
ျမန္မာျပည္လာရင္ ေထာင္ထဲသြားမၾကည့္ပဲ ျပန္ရိုးထုံးစံမရွိဘူး။ သူတို႔ကခ်ည့္ပဲ လာလာဗ်ဴးေနလို႔ ကိုယ္ကလည္း အားက်မခံ သူတို႔ကို အလြတ္သေဘာမ်ဳိး ျပန္ဗ်ဴးဖူးပါတယ္။ “ငါတို႔ဆီကေထာင္ေတြဟာ နင္တို႔ဆီမွာရွိတဲ႔ေထာင္ေတြနဲ႔ အဆင္႔အတန္းခ်င္း သိပ္မ်ားကြာျခားေနလို႔လား။” လို႔ ဆိုေတာ႔ ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္လဲ။ “ေထာင္ဆိုတာ အေမရိကမွာပဲ ရွိရွိ၊ ရုရွားမွာပဲ ရွိရွိ၊ ဥေရာပမွာပဲ ရွိရွိ၊ တရုတ္မွာပဲ ရွိရွိ၊ အားလုံး အတူတူခ်ည့္ပါပဲ။” တဲ႔။ မၾကာေသးခင္ကဖတ္ခဲ႔မိတဲ႔ ဘဘဦး၀င္းတင္ရဲ႕ “ဘာလဲဟဲ႔ လူ႔ငရဲ” ဆိုတာ ဖတ္ၾကည့္ရင္လည္း ေထာင္တြင္းဇာတ္လမ္းေတြကို အကြင္းအကြင္း မုန္႔တီဟင္းလို ျမင္ရပါလိမ္႔မယ္။

             ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ႔ (ဖြဟဲ႔လြဲပါေစဖယ္ပါေစ) မေရာက္ဘူးေသးတဲ႔အရပ္ေဒသမို႔လို႔ ေလသံၾကားတရားနာၿပီး ဘယ္သို႔ဘယ္ညာ ဘယ္ခ်မ္းသာ မေရးလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေထာင္က်တယ္ဆိုတာ သူ႔တစ္ေယာက္တည္း ဒုကၡျဖစ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ က်န္ခဲ႔တဲ႔မိသားစုခမ်ာမလည္း ပဋာေျမလူး ျဖတ္ျဖတ္လူး ခံစားၾကရတယ္ဆိုတာကိုေတာ႔ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ငုတ္တုတ္ေမ႔ေလာက္ေအာင္ကို ခံစားခဲ႔ရဖူးပါတယ္။ အကိုႀကီးကိုေပြလီက ေက်ာင္းထဲမွာ ဗြက္ေပါက္ေအာင္ေလွ်ာက္ၿပီး အခ်ိန္တန္ အိမ္အေရာက္ျပန္နိုင္ခဲ႔ေပမယ္႔ တကၠသိုလ္ေတြပိတ္ပစ္လို႔ စာေ၀လူဟစ္အလုပ္ေတြ အထက္တန္းေက်ာင္းကို ေရာက္လာတဲ႔အခါမွာ အိမ္ကမႏူးမနပ္ ညီငယ္ညီမငယ္ေတြက လြတ္ေအာင္ မတိမ္းနိုင္ၾကပါဘူး။ သူမ်ားလာေပးရင္ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ယူၿပီးသိမ္းထားေပးတယ္။ တစ္ရြက္မိေတာင္ ခြင္႔မလႊတ္တဲ႔အခ်ိန္ဆိုေတာ႔ သူတို႔အသက္ကေလး ဆယ္ႏွစ္စြန္းစြန္းနဲ႔ ညႀကီးမင္းႀကီးဖိတ္စာရတဲ႔အခါ ေမာင္မင္းႀကီးသား မယ္မင္းႀကီးမတို႔က လုပ္ရဲရင္ခံရဲတယ္ဆိုတဲ႔ သတၱိႀကီးေတြရွိေသာ္ျငားလည္း ေမြးသမိခင္ ေကၽြးသမိခင္ႀကီးမ်ားခမ်ာ တက္ကာခ်က္ကာနဲ႔ ႏွာနွပ္ေျခမခ်ဳိးယူရတာေပါ႔။ ထမင္းစားမယ္ၾကံတိုင္း “ငါ႔သားေလး ထမင္းဘယ္႔ႏွယ္စားရပါ႔မယ္။” နဲ႔တစ္မ်ဳိး၊ ညအိပ္ယာ၀င္ေတာ႔ သမီးေပါက္စ စိတ္မခ်လို႔ တတၿပီးငိုရတာတစ္မ်ဳိး၊ အသိအကၽြမ္း အေဆြအမ်ဳိး ရွိရွိသမွ်ေသာ အားကိုးရာအကုန္၊ ေဗဒင္ယၾတာပါ မက်န္ရေလေအာင္ ေနထြက္မွေန၀င္ ဦးတိုက္တိုင္ပင္လို႔ ကယ္ပါယူပါ တစာစာေအာ္ၾကရသဗ်။ သတင္းၾကားေလသမွ် အခ်ဳပ္ခန္း၊ စစ္ေၾကာေရးစခန္း ကို မရရေအာင္ လိုက္ၿပီးရွိခိုးဦးတင္နဲ႔ စားစရာကေလးမ်ား၊ ျခဳံစရာေလးမ်ား၊ အ၀တ္အထည္ကအစ “ပို႔ေပးပါေနာ္။” လို႔ ကန္ေတာ႔ပန္းဆင္ရတယ္။ ဆယ္ေရးတစ္ေရး ကိုးေရးတစ္ရာ ေရာက္ခ်င္မွလည္းေရာက္မွာပါ လို႔ သိေပမယ္႔လည္း အဲဒီဟာေတြက အထဲေရာက္ဖို႔ ပို႔တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျပင္ကလူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ဆိုၿပီး သြားသြားပို႔ေပးရတာ။ ဒါမွသူတို႔ ထမင္းစား၀င္မွာေလ။ ျဖတ္ျဖတ္လူးဆိုတဲ႔စကားဟာ အဲသည္အခ်ိန္မွာ တို႔ကိုျမင္ဖူးရင္ ရွင္းျပစရာ မလိုေတာ႔ဘူး။

            ပီဘိကေလးေလးေတြမို႔လို႔ လူႀကီးေတြလို ေဗြမယူပဲ သင္ခန္းစာေပးရုံနဲ႔ ျပန္လြတ္ခဲ႔ေပမယ္႔လည္း သူတို႔လည္း သူတို႔အထြာနဲ႔သူတို႔ Lesson အႀကီးႀကီး မိခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေဆးမစားမီနဲ႔ ေဆးစားၿပီးလို သိသိသာသာ ကြာျခားသြားတာကေတာ႔ အရင္ကလို ေျမ၀ယ္မက်နားေထာင္တဲ႔ ယုန္သူငယ္ကေလးေတြ မဟုတ္ေတာ႔ပဲ မာေရေက်ာေရ ကၽြတ္ဆတ္ဆတ္ သဘာ၀ကေလးေတြ ကပ္ပါလာတယ္။ လေပါက္ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ အထဲမွာေနခဲ႔ၾကသူေတြဆိုရင္ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ႔။ သူတို႔အကုပ္ခံရေတာ႔ ကိုယ္ကလိုက္ေပးစရာလူရွိတယ္။ ကိုယ္အကုပ္ခံရရင္ လိုက္မယ္႔လူမရွိတာ။ ကိုယ္႔အတြက္ ကယ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ကက်န္တဲ႔သူေတြ အလုံးမတက္ေအာင္ငိုနိုင္ဖို႔ ဖာေထးေဖးမမယ္႔သူ မရွိတာမို႔လို႔ နိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းေနရတာ တကိုယ္ေကာင္းဆန္လို႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ေထာင္က်စကားခ်င္း ယွဥ္လည္း မေျပာ၀ံ႔ပါဘူး။ အားလုံးကို ေလးစားပါတယ္။ ကဲရီးအြန္ၾကပါ။
ဒုကၡဆိုတာ အထဲကလူမွ မဟုတ္ဘူး။ အျပင္ကလူ ဒုကၡကလည္း မေသးပါဘူးလို႔ သိေစခ်င္တာပါ။ ကိုယ္ခ်င္းေတြစာတတ္လြန္းလို႔ အလုပ္၀င္တဲ႔အခါ ၅(ည)ကေလးေတြ ေဆးရုံလာတက္ရင္ ကိုယ္႔ေဆြမ်ဳိးေတြက်ေနတာပဲ။ စားစရာေတြေပး၊ အ၀တ္အစားေလးေပးရုံနဲ႔ အားမရႏိုင္ဘူး။ ေနရပ္လိပ္စာပါ အတိအက်ေမးၿပီး အိမ္တိုင္ရာေရာက္ သတင္းသြားေပး၊ မိသားစုေတြ႔ခ်င္ရင္ ေဆးရုံကိုလာခဲ႔ဖို႔ ေခၚရတယ္။ မသိတဲ႔သူကေတာ႔ သည္အေကာင္ အပိုေတြလုပ္တယ္ ထင္ေနမွာ။ အမွန္ကေတာ႔ အဲဒါမ်ဳိးေတြ တကယ္ မခံစားႏိုင္ဘူး။ သည္အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးေတြ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံလာရတဲ႔အခါ ဘယ္သူမွလည္း ခံစားႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။

            ဒါေပမယ္႔ ၾကမၼာရဟတ္ကေတာ႔ တစ္ပတ္လည္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေခၚယူစစ္ေဆး ေမးျမန္းမႈေတြကို ထိပ္ဆုံးကဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားခဲ႔တဲ႔ ဘဘႀကီးကိုယ္တိုင္ ကံအလွည့္ မသင္႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ မွန္ကင္းတစ္လွည့္ ထင္းတစ္လွည့္ အျဖစ္ေရာက္လာပါေလေရာ။ ဒါေတာင္ သူ႔ကိုေတာ႔ သူ႔တုန္းက နွိပ္စက္စစ္ေမးတဲ႔ပုံမ်ဳိး ဘယ္သူကမွ ညွင္းပန္းလိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ အေၾကာင္းအရာ အကြက္အကြင္းတစ္ခုအတြက္ ထိန္းခ်ဳပ္မႈယူထားရုံေလာက္သာမို႔ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္ စည္းစိမ္မကြာနဲ႔ ေလထီးမခုန္ရင္ၿပီးေရာ ေရမီးစုံေအာင္ထားေပးမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးပါ။ ဟိုးတုန္းက ဦးမိုးဒီတို႔ ဦးေမာ႔တို႔ ျပက္လုံးထဲကလို တစ္လံအကြာကေန မင္႔ကိုငါ ဆိတ္တယ္ကြာ၊ ေတာက္တယ္ကြာ၊ ကလိထိုးတယ္ကြာ လုပ္လိုက္ရင္ တဘက္လူက ထြန္႔ထြန္႔လူးခံစားျပသလိုမ်ဳိးပါပဲ။ ဘဘႀကီးလည္းပဲ သူ႔အလွည့္က်ေတာ႔ တို႔ရုံဆိတ္ရုံကေလးနဲ႔ ေရႊသည္းကၽြမ္းမွ် ခံစားရေလသတဲ႔။ နာနာက်ည္းက်ည္းေျပာလိုက္တဲ႔ စကားေလးတစ္ခြန္းမွတ္မိပါတယ္။ “အိမ္ကေျမးကေလးေတြလည္း ေက်ာင္းမတက္ရတာ ၾကာၿပီ။” တဲ႔။ ဒီေနရာမွာလည္း သူ႔ကၽြန္မခံၿပီရိုက္တုန္းက စံရွားတင္ႀကီး ပါေတာ္မူခန္းမွာ အံက်ိတ္ၿပီးေျပာတဲ႔စကားကို အမွတ္ရျပန္တာပါပဲ။ “ဟဲ႔။ ငါ႔မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ယူ။ သည္မွာ ငါအရမ္းခံစားေနရတယ္။” တဲ႔။ တို႔ဘဘႀကီးလည္း တကယ္ကို ရင္ထဲက ခံစားေနရမွန္း ကလို႔စ္အပ္ မယူပဲနဲ႔ေတာင္ သိသာထင္ရွားေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခံစားခဲ႔ရတာေပါ႔ ဘရယ္။ သည္ေနရာေတြကို ဘေတြးၾကည့္ခဲ႔ဖူးသလား။

            တကယ္ေတာ႔ အဲသည္အခ်ိန္က ေက်ာင္းသားဆိုတဲ႔လူငယ္ေတြဟာ ဘဘႀကီးရဲ႕ သားနဲ႔မွ သက္တူရြယ္တူ မတိမ္းမယိမ္းကေလးေတြပါ။ ဒါေပမယ္႔ ဘဘႀကီးဆီက စာနာစိတ္ ဂရုဏာကို ဘဘႀကီးကိုယ္တိုင္ခံစားရတဲ႔အခ်ိန္က်မွ ယိုဖိတ္စီးဆင္းလာတာ ေတြ႔ျမင္ခြင္႔ရလိုက္တယ္။ (အရင္က လႊတ္ေပးလိုက္တဲ႔လူေတြ ရွိတာ မျငင္းပါခင္ဗ်ာ။ ထည့္ေရးခဲ႔ပါတယ္။) နည္းလြန္းတယ္။ ေနာက္က်လြန္းတယ္။ မဆိုပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ္႔ ဘဘႀကီး ျပဳျပင္ေပးလို႔ေတာ႔ မရနိုင္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ အခုေတာ႔ ဘဘႀကီးေနရာမွာ ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ အသစ္အသစ္ေသာလူေတြ ေရာက္လာၾကၿပီ။ ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ အသစ္အသစ္ေသာသူေတြကိုလည္း ထိန္းသိမ္းခဲ႔ၾကၿပီ။ ေဒၚစုကို နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္က လႊတ္ေပးလိုက္တဲ႔အခါ ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္က မေမ႔မေလ်ာ႔ ေမးခြန္းထုတ္မိပါတယ္။ ဘဘႀကီးကိုေရာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္ သတ္မွတ္ပါသလား လို႔။ ဒါေပမယ္႔ ဥပေဒအရေတာ႔ ဘဘႀကီးကို ပုဒ္မတပ္ထားတာ ႏိုင္ငံေရး ပုဒ္မမဟုတ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အစိုးရေပးတဲ႔အိမ္မွာ သစ္ခြပန္းစိုက္စားရတဲ႔ ဘဘကို လာဘ္စားမႈနဲ႔ ႏွစ္ရွည္အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားတဲ႔ ကံၾကမၼာဟာ သည္စာေရးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔လိုပဲ ရြဲ႕တဲ႔တဲ႔နဲ႔ ဟာသေႏွာတတ္ပုံရတယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ရင္းအတိုင္းေျပာတာပါ။ ဘဘႀကီးလြတ္လာတဲ႔အတြက္ အင္မတန္ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ဘဘႀကီးလိုပဲ နိုင္ငံေရးအရ ရမယ္ရွာၿပီး ရာဇ၀တ္မႈနဲ႔ စီရင္ထားသူေတြ (ဘယ္လိုလူေတြဆိုတာ ဘတို႔က ပိုသိမွာပါ) အားလုံးကို လႊတ္ေပးေစခ်င္တာ ေလာဘမ်ား သိပ္ႀကီးသလို ျဖစ္သလား။ မျဖစ္နိုင္တာ ေတာင္းဆိုရာမ်ားက်သလား မသိပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တို႔ဘဘႀကီးကေတာ႔ သည္ဆုေတာင္းကို ျဖည့္မေပးနိုင္ေတာ႔တာ အမွန္ဧကန္။ အဲဒီေတာ႔ ေနာက္ဘဘႀကီးေတြအေနနဲ႔ ေနာက္အက်ဥ္းသားေလးေတြအေပၚမွာ ေရွးဦးမဆြက ၈၈ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔ ဘဘႀကီးတို႔ရဲ႕ ပုံျပင္ သင္ခန္းစာကေလးကို သတိသံေ၀ဂရၿပီး ညွာတာစာနာ သနားစဥ္းစားေပးႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ရပါတယ္ေနာ္။ အာဘြား အာဘြား။ မြား မြား။

"တည္ၿငိမ္စ ေရမ်က္ႏွာ ေလေျပေဆာ႔ေျပးသလို အမည္မေဖာ္ႏိုင္တဲ႔လႈိင္းေတြ ရင္မွာလႈပ္ရွားသြား။ ေလွာင္အိမ္ထဲကငွက္ အျပင္မွာပ်ံမလား ေပ်ာ္တဲ႔သေဘာ တစ္ေယာက္ေသာ တစ္ေယာက္ေသာ သူ႔အနမ္း.... တစ္ေယာက္ေသာ တစ္ေယာက္ေသာ သူ႔အနမ္း... တစ္ေယာက္ေသာ တစ္ေယာက္ေသာ သူ႔အနမ္း...။"

က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က ဆယ္ျပားတန္ခင္ဗ်....

August 27, 2013, 1:09 am

≫ Next: ျမန္မာႏွင့္ ေခြးမဝင္ရ ေဆာင္းပါးႏွင့္ ပတ္သက္၍

≪ Previous: “ေလွာင္အိမ္ထဲကငွက္”

$

0

0

  

က်ေနာ္တို႔သမၼတႀကီးကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကို သန္႔ရွင္းေသာအစိုးရ ေကာင္းမြန္ေသာ အုပ္ခ်ုဳပ္ေရး ျဖစ္ေစဖို႔အတြက္ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈနဲ႕ လာတ္ေပးလာတ္ယူ ပေပ်ာက္ေရးကို အေလးထား ေဆာင္ရြက္ေနေလရဲ႕။ ဒါေပမဲ႔ အႏွစ္ေလးငါးဆယ္ စြဲၿမဲလာတဲ႔ အေလ့အက်င့္ကို ခ်က္ခ်င္း ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ ဖို႕ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ခက္မွာပါ။

ယူသူကယူတာထားပါ။ ေပးသူဘက္ကေကာ ဘာေၾကာင့္ေပးတာလဲ? ေထာင္ျမင္လို႕ ရာစြန္႕တာလား? အသားလိုလို႕ အရိုးေပးတာလား? အက်ိဳးလိုလို႔ ေညာင္ေရေလာင္းတာလား?


ယူသူကေကာ။ ငါ့ဝမ္းပူစာ မေနသာလို႔လား? အူမ မေတာင့္လို႔ သီလမေစာင့္ႏိုင္တာလား? အိမ္ေနာက္ကပူတာ အိမ္ေရွ႕ကမခ်မ္းသာလို႔လား? အမ်ားမိုးခါးေရေသာက္လို႔ ေသာက္တာလား?
 အက်ိဳးတရားတိုင္းမွာ ခိုင္လံုတဲ႔ အေၾကာင္းတရားေတြရွိမွာပါ။

ဒါေပမဲ႔ လူတစ္ေယာက္ဆီက ပစၥည္းတစ္ခုကို ယူခဲ႔ရင္ ယူတဲ့သူအေနနဲ႕ု ပစၥဳပၸန္ ( သို႔) သံသရာမွာ အဲဒီလူကို အေၾကြးျပန္ဆပ္ရမွာျဖစ္သလုိ အမ်ားပိုင္ ပစၥည္းကို အလြဲသံုးစားလုပ္ရင္ေတာ့ အမ်ားကို ျပန္ဆပ္ရမွာပါ။ ကံ၊ ကံ၏ အက်ိဳးကိုယံုတယ္ဆိုရင္ေတာ့ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကံရဲ႕အက်ိဳးေပးကို ခံရဦးမွာဆိုတာ သိၾကမွာပါ။ ကိုယ္စိုက္တဲ႔အပင္ ကိုယ္ျပန္ရိပ္ရမွာေပ့ါ။

က််ေနာ္ငယ္ငယ္က မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား(ဟဲဟဲ)။  အလယ္တန္းေလာက္အထိ သင္ခဲ႔ရတဲ႔ ျပဌာန္းစာေတြ၊ ၾကည့္ခဲ႔ဘူးတဲ႔ ဇာတ္ပြဲ အၿငိမ့္ပြဲက ျပဇာတ္ေတြ၊ ေအာ္ပရာေတြ၊ ျပက္လံုးေတြ၊  ႀကံဳခဲ႔ရတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတ၊ြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အခုထိ မွတ္မိေနေလ့ရွိပါတယ္။ အခုမ်ားေတာ့ မေန႕ကဟာ ဒီေန႕ ေမ့သြားတာမ်ားေနပါတယ္။
 
အခုလည္း က်ေနာ္ငယ္ငယ္ ၁၂ - ႏွစ္သားေလာက္က ၾကည့္ခဲ႔ရတဲ႔ ယိမ္းအဖြဲ႕ေလးအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အရင္ေန႕က ေရးခဲ႔တဲ႔ က်ေနာ့္အေမရြာက ဘုရား ဆြမ္းလံုးခ်ပြဲ အဆက္ေပါ့။  အိုက္ဒီယာ ထုတ္ခဲ႔တဲ႔ အေမတို႕ ရြာက လူေတြကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ၾကည့္ရတုန္းကေတာ့ ေတာရြာက ကေလးသဘာဝ ပါးစပ္ထဲစြဲက်န္ခဲ႔ တာကလြဲလို႕ အဓိပၸါယ္လံုးဝ နားမလည္ခဲ႔တာအမွန္ပါ။ အခုႀကီးလာေတာ့ ျပန္ေတြးေလ ရီခ်င္ေလပါဘဲ။ ဒါေပမဲ႔ ရီစရာေနာက္ မွာ ေမာစရာေလးေတြ ေနာက္ဆက္တြဲ ပါလာတာကေတာ့ ေၾကကြဲစရာပါ။

 အေမတို႔အရပ္ထဲမွာ အရပ္ပိုင္ ေၾကးေနာင္ဝိုင္းနဲ႕ ေျခာက္လံုးပတ္ပါတဲ႔  အေပ်ာ္တမ္း ေဗ်ာအဖြဲ႕ေလး လည္းရွိပါတယ္။ ဖိုးဆိုခ်င္ ဖိုးကခ်င္ ေတြကလည္း ေပါမွေပါ။ ကိုယ့္စရိတ္ ကိုယ္မွ်ခံ ေပ်ာ္ၾကတာပါ။ ရွင္ပင္သက္ေတာ္ရွည္ဘုရား ဆြမ္းလံုးခ်ပြဲ မွာပါဘဲ။ အဲဒီႏွစ္ကေတာ့ သူတို႕ရပ္ကြက္က လူငယ္ေတြအဖြဲ႕က ယိမ္းထြက္ပါတယ္။  က်ေနာ့္ ညီဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္ယိမ္းအဖြဲ႕ထဲ ပါပါတယ္။ အရပ္ထဲက ကေလးေတြ ေခါင္းမွာ ပဝါေလးေတြပတ္ နဖူးမွာ စုစည္း။ စြပ္က်ယ္ လက္စက အျဖဴဆင္တူေလးေတြနဲ႕။ ေအာက္က လံုခ်ည္ကေတာ့ ဆင္တူမဟုတ္ပါဘူး။ ယိမ္းသီခ်င္း ၿပိဳင္တူဆို ကၾကတာပါ။ ေၾကးေနာင္ဝိုင္းက အေတာေလးနဲ႕စၿပီး သီခ်င္း ၿပိဳင္တူဆိုရင္း (မညီမညာ) ကၾကတာပါ။ အဲဒီယိမ္းမွာ သူတို႕ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းက.....

က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က တစ္ျပားတန္ဗ်
အသားလန္ေအာင္ စားတဲ႔အဖြဲ႕ဘဲ..

က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က ႏွစ္ျပားတန္ဗ်
အလကားမက်န္ေအာင္ စားတဲ႔အဖြဲ႕ဘဲ...

က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က သံုးျပားတန္ဗ်
ႏွလံုးသားမခ်န္ စားတဲ႔အဖြဲ႕ဘဲ...

က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က ေလးျပားတန္ဗ်
အေသြးအသားမက်န္ေအာင္ စားတဲ႔အဖြဲ႕ဘဲ...

က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က ငါးျပားတန္ဗ်
အနားသားမက်န္ေအာင ္စားတဲ့အဖြဲ႕ဘဲ...

က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က ေျခာက္ျပားတန္ဗ်
အေခါက္အသားမက်န္ေအာင္ စားတဲ႔အဖြဲ႕ဘဲ...

က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က ခုႏွစ္ျပားတန္ဗ်
အစြန္အဖ်ားမခ်န္ စားတဲ႔အဖြဲ႕ဘဲ...

က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က ရွစ္ျပားတန္ဗ်
ျမစ္ဖ်ားမက်န္ေအာင္ စားတဲ႔အဖြဲ႕ဘဲ...

က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က ကိုးျပားတန္ဗ်
အရိုးမ်ားမခ်န္ စားတဲ႔အဖြဲ႕ဘဲ...

က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က ဆယ္ျပားတန္ဗ်
ငယ္သားဖို႕မက်န္ေအာင္ စားတဲ့အဖြဲ႕ဘဲ....  

ဒီယိမ္းသီခ်င္းေလးကိုဘဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ဆိုၿပီး ကၾကတာပါ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္သံုးဆယ္က အေမ့ရြာက ယိမ္းသီခ်င္းေလးက အခုတထိ ေခတ္မွီေနေသး ေခတ္ကိုထင္ဟပ္ေနေသးတာပါ။ တစ္ခါတစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္ခြင့္ ႀကံဳဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေမးၾကည့္ခ်င္ေသးပါတယ္။ "အဲဒီေခတ္ကလည္း ဒီေခတ္လိုပဲလားလို႕ "......

ခ်မ္းၿငိမ္းေအး
24.08.2013

ျမန္မာႏွင့္ ေခြးမဝင္ရ ေဆာင္းပါးႏွင့္ ပတ္သက္၍

August 27, 2013, 1:13 am

≫ Next: မယ္ေငြဥသုိ႔ ေက်းဇူးတင္လႊာ

≪ Previous: က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က ဆယ္ျပားတန္ခင္ဗ်....

$

0

0

 

Voice of James Mint's photo.

18 hours ago

ျမန္မာႏွင့္ ေခြးမဝင္ရ ေဆာင္းပါးေရးသူ မေရးခင္ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ ေသျခာနားလည္ေစခ်င္......

The Voice ေဆာင္းပါးပါ ျမန္မာႏွင့္ ေခြးမဝင္ရ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါး ဖတ္ၾကည့္လိုက္ကတည္းက အေတာ္ေလး လြဲေနတာကို ေတြ႕ရတယ္....... ေရးတဲ့သူက လူငယ္ေတြကို လုပ္ငန္းခြင္ထဲ အလုပ္ရသည္အထိ ပို႔ေပးေနသည့္ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး တစ္ေယာက္ဆိုတဲ့အတြက္ ပိုၿပီး အံ့ၾသသြားခဲ့တယ္....... စ ေရးကတည္းက မန္းေလးက ျမန္မာလူငယ္ေတြ သိပ္ဟန္မက်လွဆိုပီး သိမ္းႀကံဳးေရးထားတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္..... ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ မန္းေလးက လူငယ္ေတြကို အဲ့ဒိ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဘယ္နားသြားထားလဲ မသိ.......

သူေျပာတဲ့ လူငယ္ေတြ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္မ်ားတယ္ ဆိုတဲ့ သံုးသပ္ခ်က္အတြက္ ေပးထားတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြကေတာ့ ကိုယ့္လူငယ္ေတြ သံုးမရ စားမရ စိတ္ဓါတ္က်ေအာင္ ေရးထားသလိုပဲ..... Mindset နဲ႕ Professional Attitude ကို ကြဲျပားေအာင္ ျမင္ႏိုင္စြမး္ ရွိဟန္မတူဘူး...... စည္းကမ္းမရွိတာနဲ႕ အလုပ္မရတာနဲ႕ကို ခြဲျခားႏိုင္စြမ္း မရွိဘူး...... ဘယ္ေလာက္ပဲ Professional Skill set ျပည့္ဝေနဦးေတာ့ Mindset မေကာင္းသူေတြ၊ Attitude ညံ့ဖ်င္းသူေတြေၾကာင့္ အလုပ္တြဲလုပ္လို႕ မရတာေတြကို အဲ့ဒိေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ခြဲျခားျမင္မိဟန္ မတူဘူး.....

အလုပ္ရွားပါးတယ္လို႕သာ ေျပာေနတယ္ သူ႕သင္တန္းဆင္းသူ လူ (၁၀၀) ကို အလုပ္ခန္႕မယ္ဆိုေတာ့ အလုပ္လုပ္မယ့္သူ (၁၀) ေယာက္ေတာင္ မရွိဘူးဆိုတဲ့ စကားကလည္း အလုပ္ေတြ ေပါေနတာကို ေတြ႕ရတယ္.... အဲ့ဒိ ၁၀ ေယာက္ဟာ အလုပ္ကို ၂ လ၊ ၃ လ ေလာက္ဆိုရင္ ပင္ပန္းၿပီး ထြက္ေျပးတယ္ ဆိုထားတယ္..... ဒါျဖင့္ အဲ့ဒိ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ဟာ ၾကာၾကာ အလုပ္မလုပ္ပဲ ထြက္ေျပးသလဲ........ သူ႕ရဲ႕ ေနာက္စာမွာ ပါပါတယ္..... B.E ဆင္းလူငယ္အုပ္စု တစ္ခုကေဆြးေႏြးပြဲေလးတစ္ခုမွာ အလုပ္မရွိၾကလို႕ သူ႕ကို အေျဖရွာခိုင္းခ်ိန္မွာ B.E ဆင္းေတြကို ကားျပင္တတ္သလား၊ အဲကြန္းျပင္တတ္သလား၊ Electronics ပစၥည္းေတြ ျပင္တတ္သလား၊ ဂေဟေဆာ္တတ္သလား၊ တြင္ခံုကိုင္တတ္သလားနဲ႕ ေမးထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္..... ဟိုက မတတ္တဲ့အေပၚ သူကမွတ္ခ်က္ ျပဳထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္.....

သူေမးတဲ့ အလုပ္ေတြဟာ Technician လယ္ဗယ္ အလုပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္.... B.E, B. Tech ဆင္းေတြအတြက္ ေမးရမယ့္ေမးခြန္းေတြက Strength analysis လုပ္တတ္သလား၊ Gear Design and Gear ratio ထုတ္ႏိုင္သလား၊ Engineering Drawing ထုတ္ႏိုင္သလား၊ Circuit Design တြက္ႏိုင္သလား အစရွိတာေတြ ေမးရမွာပါ..... အခုက လယ္ဗယ္ႏွိမ့္ေမးၿပီး မတတ္တာကို အျပစ္ပံုခ်ေနတဲ့ သေဘာ သက္ေရာက္ေနပါတယ္...... ေက်ာင္းအုပ္ဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနရဲ႕နဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႕ ေအာက္ေျခသိမ္း အကုန္လုပ္တတ္မယ္လို႕ ေတြးထင္ထားတာဟာ အင္မတန္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ ့အေတြးတစ္ခုပါ.....

ဒီအတြက္ သူ႕ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ကေတာ့ ပညာေရးစနစ္ကို အျပစ္ပံုခ်ထားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္.... ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ဟာ အားရစရာရွိေအာင္ မေကာင္းတာကို လက္ခံပါတယ္..... ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒိေက်ာင္းအုပ္ သတိမမူမိတာက အဲ့ဒိပညာေရးစနစ္ကေန ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္ တတ္ေအာင္လုပ္ပီး ခၽြန္ထြက္လာသူေတြကိုပါပဲ..... ဒါလည္း အေထြအထူး ေျပာစရာမရွိပါဘူး..... အေပၚက သူေျပာထားတဲ့ စာမွာကတည္းက Mindset နဲ႕ Pofessional Attitude ကို ကြဲျပားေအာင္ မျမင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ..... အဲ့ဒါကို ပိုပီး မွန္ကန္ေစတာကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ စာပါ ဘြဲ႕လက္မွတ္ ျပၿပီး အရာရွိ လုပ္စားခ်င္ေနၾကတာ ဆိုတဲ့ စကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္...... ဒီလို Mindset ရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပညာေတြ မိုးပ်ံေနေအာင္ ေတာ္ေနပါေစ အေခ်ာင္ခိုခ်င္စိတ္က အၿမဲရွိေနတတ္တာကို အဲ့ဒိေက်ာင္းအုပ္ သတိမူမိဟန္ မတူပါ.....

အဲ့ဒိကေန ဆက္ပီးေတာ့ သူေထာက္ျပထားတာေတာ့ လူငယ္ေတြအတြက္ လႊတ္ေတာ္ကို တင္ေပးမယ့္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြကိုပဲ ျဖစ္ပါတယ္..... သူ႕စိတ္ထင္မယ္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ဆိုတာ အဆိုမတင္ခင္ လက္ေတြ႕လုပ္ရမလိုပံုစံ ျဖစ္ေနတာကို သူေမးခြန္းထုတ္ထားတဲ့ အဲ့ဒိ အဆိုတင္တဲ့ လူေတြက လူငယ္ေတြအတြက္ ဒီအသက္အရြယ္အထိ ဘာေတြမ်ား ေပးဆပ္ၿပီးခဲ့ၾကၿပီလဲလုိ႔ ေမးလုိက္ရင္ ေျပာရဲပါတယ္၊ အဲဒီလူေတြ ေတာင္းဆုိတာက လြဲၿပီး ဘာမွ မေပးဖူးတဲ့ လူေတြပဲ ဆုိတာ ေသခ်ာ ေျပာရဲပါတယ္ ဆိုတဲ့ စကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္...... လႊတ္ေတာ္အမတ္တစ္ေယာက္ဟာ သူတက္လာတဲ့ မဲဆႏၵနယ္နဲ႕ ႏုိင္ငံအတြက္ အက်ိဳးရွိမယ့္ ကိစၥေတြ၊ လစ္ဟာေနတဲ့ ကိစၥေတြကို အာဏာပိုင္ေတြက လ်စ္လ်ဴရႈမသြားေစဖို႕ ေထာက္ျပ ေျပာဆိုရတဲ့ သေဘာသဘာဝ ရွိတာကို အဲ့ဒိေက်ာင္းအုပ္ သတိျပဳမိဟန္မတူပါဘူး.....

ဘြဲ႕ရလိုက္တာနဲ႕ ခ်က္ျခင္းတန္းပီး သင္ခဲ့သမွ် ပညာေတြ အကုန္အစြမး္ကုန္ တတ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘူး..... ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း Fresh Graduate ရဲ႕ လယ္ဗယ္ဟာ ရွိႏွင့္ပီးသား လူေတြနဲ႕ အဆင့္အတန္း ကြာျခားတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္.... အဓိက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အားနည္းေနရျခင္းက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ လံုေလာက္တဲ့ Internship ဆင္းစရာ ကုမၸဏီ နည္းပါးျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္..... စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႕ခံရပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာလူငယ္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အလုပ္သင္ အခြင့္အေရးဟာ မရွိသေလာက္ နည္းပါးေနပါတယ္..... ဒါေတြဟာ တကၠသိုလ္ ဘြဲ႕ရေတြ အရည္အခ်င္း ညံ့ဖ်င္းေစျခင္း အေၾကာင္းအရာထဲမွာ ပါဝင္ေနတဲ့ အဓိကက်ေသာ အေၾကာင္းအရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္.....

လက္ရွိအေနအထားမွာ တိုင္းျပည္ဟာ အျပန္အလွန္ လက္ညိႈးထိုးမႈေတြ အာဃာတေတြၾကားမွာ ရုန္းကန္ရင္း တုိးတက္ဖို႕ကို တာစူေနခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္.... ဒီအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံသားတုိင္း ႏိုင္ငံသားတုိင္းဟာ ကိုယ္တတ္စြမ္းသေလာက္ တုိင္းျပည္အေပၚ အက်ိဳးျပဳသြားၾကရင္ ေကာင္းသထက္ ေကာင္းလာမွာ အေသအျခာပါပဲ..... ဒါေပမယ့္လည္း အဓိကက်တဲ့ Mindset ျဖစ္တဲ့ တာဝန္သိတတ္မႈ၊ တာဝန္ယူမႈ အစရွိတဲ့ အေတြးအေခၚပိုင္းမွာ လိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္ေနတာကို ပညာေရးနဲ႕ မဆုိင္တဲ့သူေတြကို လႊဲခ်ထားတဲ့ အဲ့ဒိေက်ာင္းအုပ္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို အံ့ၾသမိတာ အမွန္ပါ........

ျမန္မာျပည္မွာ သူေတာင္းစားေတြ ေပါပါတယ္..... အဲ့ဒိသူေတာင္းစားေတြထဲမွာ ၁၉၉၉ ေလာက္ကတည္းက ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ သူေတာင္းစားေတြလညး္ ရွိပါတယ္...... ဘာလို႕ သူတို႕ေတာင္းစားသလဲ ကၽြန္ေတာ္ စပ္စုခဲ့ဘူးပါတယ္...... ဝင္ေငြ တြက္ေျခကိုက္ေအာင္ ရတယ္၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ လုပ္ႏိုင္တယ္၊ ကိုယ္နားခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ နားႏိုင္တယ္၊ ပိတ္ရက္ဆိုတာ ကိုယ့္အေပၚ မူတည္တယ္တဲ့..... အဲ့ဒိ ၉၉ ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္အင္တာဗ်ဴးခဲ့တဲ့ သူေတာင္းစားရဲ႕ တစ္လ ဝင္ေငြဟာ ကၽြန္ေတာ္လခစား လုပ္တဲ့အလုပ္ရဲ႕ တစ္လစာ ဝင္ေငြရဲ႕ ၅ ဆ ေက်ာ္ဝင္ပါတယ္..... အဓိကက လူေတြရဲ႕ ေရသာခို၊ အေခ်ာင္လိုက္၊ သက္သက္သာသာ ေနခ်င္တဲ့စိတ္ဓါတ္ကို ျပဳျပင္ဖို႕ အေရးႀကီးတာပါ.....

ဒါကို အဲ့ဒိစာေရးသူက Mindset နဲ႕ Professional Attitude ကို ခြဲျခားမသိ၊ Technician နဲ႕ B.E ဆင္းေတြရဲ႕ တာဝန္ကို မပိုင္းျခားတတ္၊ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ တာဝန္ေတြကို ရွင္းလင္းကြဲျပားစြာ မသိတဲ့အျပင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို တစ္လက္စတည္း ႏွိမ္ထားလိုက္တာက ေခြးသာသာ ေနရာေတြမွာပဲ လုပ္ရမယ္ဆိုပီး ေရးထားတာပါပဲ..... အဲ့ဒိေက်ာင္းအုပ္ ဘယ္ေက်ာင္းကို ပိုင္ပိး ဘယ္လိုလုပ္ေနလဲေတာ့ မသိပါဘူး..... ဒါေပမယ့္လည္း သူကိုယ္တိုင္က ကြဲကြဲျပားျပား ခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္တဲ့ အဆင့္အတန္း မရွိတာကို သူ႕စာထဲမွာ အတုိင္းသား ျမင္ေနရတာပါပဲ...... ဘာေၾကာင့္ သူဒီလိုေရးလဲဆိုတာ သူကိုယ္တုိင္ အသိဆံုး ျဖစ္ေပမယ့္လည္း သူ႕ရဲ႕ ေက်ာင္း ေပါက္ဖို႕အတြက္ ရွိသမွ်ကို သိမ္းႀကံဳးေစာ္ကားပီး လုပ္တဲ့လုပ္ရပ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒိေအာက္တန္းက်တဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ျပင္ပါလို႕ပဲ အရင္ဆံုး တုိက္တြန္းပါတယ္.......

Original Source
https://www.facebook.com/thevoiceweekly/posts/621751427845120


Photo Copied from Internet

---

မယ္ေငြဥသုိ႔ ေက်းဇူးတင္လႊာ

August 27, 2013, 6:11 am

≫ Next: က်န္းမာ ျကံ့ခိုင္ ျပည့္မဏိၬဳင္

≪ Previous: ျမန္မာႏွင့္ ေခြးမဝင္ရ ေဆာင္းပါးႏွင့္ ပတ္သက္၍

$

0

0

ၾသဂုတ္ ၂၁ ထုတ္၊ အတြဲ(၁၂)၊ အမွတ္(၂၄) 7day News ဂ်ာနယ္ပါ “ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းရြာကေလးဆီသုိ႔” ေဆာင္းပါးေရးသားသူ မယ္ေငြဥ အား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း စကားဆုိပါရေစ။
တိမ္ျမဳပ္ေနေသာ လစ္ဟာကြက္ကုိ ေထာက္ျပေပးျခင္းေၾကာင့္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း(မစြမ္းမသန္)(စစ္သည္/ ရဲေဘာ္)မ်ားကုိယ္စား ေက်းဇူးတင္လုိက္ရပါသည္။
(၁) လွည္းကူးၿမိဳ႕၊ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းစံျပေက်းရြာ။
(ေနစရာေလးေပးတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က သက္ဆုိင္သူမ်ားကုိ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။)
(၂) စံျပေက်းရြာကေလးရွိ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းကုိယ္လက္အဂၤါ မသန္စြမ္းသူမ်ားမွာ အသက္အငယ္ဆုံး(၂၄)ႏွစ္၊ အသက္အႀကီးဆုံးမွာ (၆၅)ႏွစ္။ ရာထူးအားျဖင့္ အနိမ့္ဆုံး ဒုတပ္ၾကပ္၊ ရာထူးအျမင့္ဆုံးမက အရာခံဗုိလ္ အဆင့္။
(ကၽြန္ေတာ္ထူးျခားတာေတြ႕မိပါသည္။ ျပန္တမ္း၀င္ဟုဆုိေသာ ဒုတိယဗုိလ္မွ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး အထိစံျပရြာ
ပါ၀င္ျခင္းမရွိဆုိတာပါ) ( စစ္သည္ေတာ္က်င့္၀တ္စာအုပ္တြင္ စစ္သည္ေတာ္ဆုိသည္မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမွ တပ္သားအဆင့္အထိ အားလုံး အက်ံဳး၀င္သည္ ဟုဆိုပါသည္။)
(၃) လူသုံးေယာက္ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ႏွင့္လာ၍ ေဆးကုသမႈခံယူၾကသည္။ လူသုံးေယာက္မွာ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းသာပါသည္။ တစ္ေယာက္က ညာေျခေထာက္မရွိ၊ တစ္ေယာက္က ဘယ္ေျခေထာက္မရွိ။
ေနာက္တစ္ေယာက္က ေျခႏွစ္ဖက္လုံးမရွိေတာ့။
( စစ္ေခြးဟု ေခၚဆုိသူမ်ားအား ေျပာလုိပါသည္။ ဤစစ္သည္မ်ားမွာ မုိက္ရူးရဲဆန္စြာ ကုိယ္ေျခေထာက္
ျပတ္ေအာင္ေနထုိင္ၾကျခင္း၊ အေနမထုိင္တတ္ၾကျခင္းေၾကာင့္မဟုတ္ပါ။ စစ္ပြဲဆုိတဲ့ တုိက္ခုိက္မႈေတြ
ေၾကာင့္ ရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စစ္သားအမုန္းတရားလုိက္သြင္းသူေတြ ေျခတစ္ဖက္ေလာက္ ျပတ္ၾကည့္
ေစခ်င္ပါသည္။)
(၄) သူတို႔၏ စား၀တ္ေနေရးကုိ ေမးျမန္းမိေသာအခါ မည္သူကမွ် ေျပလည္သည္ဟုမဆုိ။ တခ်ိဳ႕က ၾကက္
ကေလး၊ ၀က္ကေလးေမြးျမဴစားေသာက္သည္။သားႀကီးသမီးႀကီးရွိသူမ်ားကေတာ့ အနီးအနားရွိ ၾကက္
ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းမွာ လုပ္ကုိင္ၾကသည္တဲ့။
(လယ္ေျမသိမ္းတာ၊ တပ္ကသိမ္းတာ၊ ဘယ္သူေတြဘယ္လုိဒုကၡေရာက္တာေတြကုိ ေအာ္ဟစ္ေနသူမ်ား
ဤကဲ့သုိ႔ စစ္သည္(ရဲေဘာ္)မ်ား၏ စား၀တ္ေနေရးခက္ခဲမႈကုိ မည္သူက ေအာ္ဟစ္ေပးေနၾကပါသနည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဖာ္ထုတ္ျပေသာ မယ္ေငြဥအား ေက်းဇူးစကား ထပ္ခါထပ္ခါဆုိပါရေစ)
(၅) စစ္မႈထမ္းေဟာင္း မသန္းစြမ္းစစ္သည္ေဟာင္းမ်ားမွာ အမ်ားစုက မိသားစု ကုိယ္စီရွိၾကသည္။ ခ်စ္ဇနီး
ကုိယ္စီရွိၾကသည္။ က်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မႈမွာ မိသားစု၀င္မ်ားပါျပသႏုိင္လုိ႔ သူတုိ႔၏ ခ်စ္ဇနီးေတြကုိပါ
ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ ကုိယ္လက္အဂၤါ မျပည့္မစုံသူ အမ်ိဳးသားမ်ားကုိ လက္ထပ္ေပါင္းသင္ေနၾကသူ အမ်ိဳး
သမီးမ်ားကုိ အခ်စ္သူရဲေကာင္းဘြဲေပးခ်င္မိပါသည္။
( လူတုိင္းမွာ မိသားစု ဆုိတာရွိပါတယ္။ မိသားစု ဘ၀ေလးမ်ာ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္လူတုိင္း
ေနခ်င္ၾကတာပါ။ ရဲေမ(စစ္သားမယား)ေတြက ဂုဏ္မက္သည္ျဖစ္ေစ၊ ရာထူးမက္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဒုကၡ
ေရာက္ခ်ိန္မွာ ေအးတူပူအမွ် လက္တြဲေနထုိင္ႏုိင္ၾကပါတယ္။သူတုိ႔ဟာလည္း မိန္းမထဲက မိန္းမသား
ေတြပါပဲ။ ၀ဋ္ရွိလုိ႔ ေပါင္းေနၾကျခင္းမဟုတ္ပါ)။
(၆) သူတုိ႔အားလုံးရဲ႕ ေျခတုရရွိႏုိင္မႈ အေျခအေနကုိ စုံစမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေျချပတ္စဥ္အစ ပထမဆုံးအၾကိမ္သာ
ေျခတုက ေဟာင္းႏြမ္းသြားလွ်င္ ေနာက္ထပ္ မရႏုိင္ေတာ့။ တစ္ႀကိမ္သာ ေထာက္ပံ့သည္တဲ့။
(ဤသည္မွာ ေျခတုသာရွိပါေသးသည္။ တျခားစား၀တ္ေနေရး အာမခံခ်က္ဘာမွ မပါရွိပါ။ ေျခတုေလး ေတာင္ တစ္ႀကိမ္သာရပါလွ်င္…၊ ဆုိင္သည္မဆုိင္ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ဘာပြဲ၊ ညာပြဲအတြက္ ကုန္ေငြ၊
စစ္အသုံးစရိတ္ဘတ္ဂ်က္ေတြ ဘယ္ေရာက္သလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တပ္မေတာ္
တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္သားေတြအတြက္ (အထူးသျဖင့္)ထိေရာက္ေသာ
ေထာက္ပံ့မႈမ်ားေပးေစခ်င္ပါသည္။ ဒီေနရာမွာ ေျပာလုိသည္မွာ စစ္မႈထမ္းေကာင္း တံဆိပ္ေပးျခင္း၊ ေငြသားခ်ီးျမွင့္ျခင္းကိစၥျဖစ္ပါသည္။ စစ္မႈထမ္းေကာင္းတံဆိပ္သည္ စစ္သည္အတြက္ စစ္မႈထမ္းသက္
၂၀ ႏွစ္ျပည့္၊ အမႈအခင္းကင္းရွင္းမွသာ ေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိေငြ၊ ဆုတံဆိပ္ကုိ ရမွတ္မ်ားၾကည့္၍
ေပးျခင္း၊ ဥပမာ-၁၀ လပုိင္းျပည့္သူ၊ ၁၁ လပုိင္းျပည့္သူမ်ားကုိ ဘုတ္ထုိင္စဥ္မပါ၍ ေနာက္ႏွစ္မွ ေပးျခင္း
တုိ႔ မျပဳလုပ္သင့္ပါဟုျမင္ပါသည္။ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ဆုိသည္မွာ မလြယ္ကူလွပါ။ ဒီအထဲတြင္မွ မတစ္ေထာင္
သားတုိ႔ႏွင့္ ေနထုိင္ရေသာ စစ္သည္မ်ားအဖုိ႔ ျပစ္မႈကင္းရွင္းဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္လွပါ။ မည္သည့္ရက္၊ မည္သည့္အခ်ိန္မဆုိ ႏွစ္ ၂၀ ျပည့္သည္ႏွင့္ ေပးသည့္ပါသည္။)
(၇) အမွန္စင္စစ္ မသန္စြမ္းျဖစ္သြားသူ တပ္မေတာ္သားတစ္ဦး၏ ေျခအတုတစ္ေခ်ာင္း၏ တန္ဖုိးသည္
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကေတာ္တုိ႔၏ ပုိးခ်ိတ္ထဘီတစ္ထည္ဖုိးမွ်ရွိမည္ဟု မထင္မိပါ။
(မယ္ေငြဥခင္ဗ်ား..ပုိးခ်ိတ္ထဘီအသားထား မိတ္ကပ္ဖုိးမွ်ပင္မရွိႏုိင္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ေျခတုတစ္ေခ်ာင္းထက္
ပုိးပါတိတ္က အေရးႀကီးသည္ဟု အျမင္ေၾကာင့္ ေျခတုတစ္ေခ်ာင္းေပးဖုိ႔က ပုိခက္ေနတတ္ပါသည္။
လူႀကီးလာလုိ႔ ေပးလုိက္ရတဲ့ လက္ေဆာင္ဟာ သိန္းခ်ီေပမယ့္ လူႀကီးလာလုိ႔ ပုဆုိးတစ္ကြင္း၊ ဆန္တစ္လုံး
မရပါ။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္ ဓာတ္ပုံအရုိက္ခံ၍ ေပးမႈတခ်ိဳ႕ေတာ့ရွိသည္ေပါ့)
(၈) သူယူလာေပးေသာ အရက္ျပန္ဆြတ္ထားေသာ ဂြမ္းကုိ ျမင္ေတာ့ ကၽြန္မ အံ့ၾသရျပန္သည္။ ဂြမ္းက ညစ္ေထး၀ါၾကန္႔ေနသည္။ ေလးငါးႏွစ္သုံးၿပီးသား ေခါင္းအုံးစုတ္တစ္လုံးထဲမွ မႈိ႔ႏွင့္သာ တူေတာ့သည္။
ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွာ သုံးရသည့္ဂြမ္း၊ ဗုိက္တာမင္စီေဆးျပား၊ ပါရာစီတေမာေဆးလုံးတုိ႔သည္ တပ္မေတာ္
ေဆး၀ါးစက္ရုံျဖစ္လာမွ အရည္အေသြးက ပုိက်လာတယ္။ ဂ်ဲလမက္ေဆးျပားဆုိရင္ ၀ါးလုိ႔ေတာင္မရေတာ့
ဘူး။ အဆင့္ဆင့္ေလ။ ဒီလုိပဲ။ အဆင့္ဆင့္နဲ႔။ ကၽြန္မတုိ႔က ေအာက္ဆုံးအဆင့္ ေနာက္ဆုံးအဆင့္၊ သူ႔
ေအာက္မွာ ဘာမွမရွိေတာ့။
(ေခတ္မီတပ္မေတာ္ဆုိသည္မွာ ေခတ္မီေသာ လက္နက္မ်ား၀ယ္ယူျဖည့္တင္းရုံၿပီး မျဖစ္ႏုိင္ပါ။
လက္နက္မ်ားကုိ ကုိင္တြယ္မဲ့ တကယ္စစ္တုိက္မယ့္ စစ္မႈထမ္းမ်ားအား စိတ္ခြန္းအား၊ ကုိယ္ခြန္းအား
ျပည့္၀ေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးမွလည္း ေခတ္မီေသာ တပ္မေတာ္ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ထုိ႔အတူ ၀မ္း၀မွာသာ
မ်ိဳးခ်စ္ႏုိင္ပါသည္။ ထုတ္ေပးေနေသာ ရိကၡာျဖစ္တဲ့ ဆန္၊ ဆီတုိ႔ကုိ လူစားလုိ႔ရေအာင္ အရည္အေသြး
ျပည့္ေစခ်င္ပါသည္။ ၀က္စာမျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ တပ္မေတာ္သားေတြက ပုိ၍ အမ်ိဳးခ်စ္ေစခ်င္ပါသည္။)

ကၽြန္ေတာ္က မည္သူ႔ကုိမွ် လက္ညိွဳးထုိးျခင္းမဟုတ္ပါ။ လုိအပ္ခ်က္မ်ားအား ျမင္ေစ၊ ေထာက္ပံ့ေပးေစခ်င္ ေသာေစတနာသာျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔အတူ အရာရွိ၊ စစ္သည္(ရဲေဘာ္)မ်ားကုိ ေသြးခြဲလုိျခင္း အလ်ဥ္းမရွိပါ။ အတူတကြ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ ကုိယ္က်ရာတာ၀န္မွ ထမ္းေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔အတူ ရရွိေသာ အခြင့္အေရးမွာ ပညာ၊ ရာထူးအရ ကြာျခားႏုိင္ေပမယ့္ အခ်ိဳးခ်မရသည္အထိ မကြဲျပား ေစလုိပါ။ ရသင့္ရထုိက္ေသာအခြင့္အေရးမ်ားရေစလုိပါသည္။
တပ္မေတာ္သားမ်ား အားအင္ရွိမွသာ တပ္မေတာ္ႀကီး အားအင္ရွိပါမည္။ ထုိမွသာ တပ္မေတာ္အင္အား ရွိမွတုိင္းျပည္အင္အားရွိမည္ ဆုိေသာ္ သီခ်င္းဟစ္ေၾကြးႏုိင္ပါလိမ့္မည္။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ မယ္ေငြဥအား ထပ္ေလာင္း ေက်းဇူးတင္မိပါေၾကာင္း။

ေမာင္ပုိင္
၂၇-၈-၂၀၁၃။

—

က်န္းမာ ျကံ့ခိုင္ ျပည့္မဏိၬဳင္

August 27, 2013, 6:19 am

≫ Next: စစ္မႈထမ္းေဟာင္းရြာကေလးဆီသို႔

≪ Previous: မယ္ေငြဥသုိ႔ ေက်းဇူးတင္လႊာ

$

0

0

ျကံ့ခိုင္ ကိုယ္လက္ တိုင္းျပည္ အတြက္

*** တပ္မ ေတာ္ ျကံ့ခိုင္ေဆာင္ ပုဒ္ ***

မနက္ မိုးလင္းျပီ ဆိုတာနဲ႔ မနက္ ၅ နာရီ

ခဲြ စစ္ခရာသံျဖင့္ ဗဟိုကင္း က ႏိုင္ ငံေတာ္

အလံတင္ လိုက္တာနဲ႔ က်ေတာ္တို ့

တပ္မ ေတာ္ တပ္ ရင္း တပ္ဖဲြ႔ သင္ တန္း

ေက်ာင္း မ်ားအားလံုး က်န္းမာ ျကံ့ခိုင္ေရး

အတြက္ ပီတီ ေျပးရ စျမဲပါ ။

အသက္အရြယ္ ျကီးတဲ႔ ဆရာျကီးမ်ားက

ေတာ့ လမ္းေလ်ွာက္ ေပါ့ ။

ေနမ ေကာင္း တကယ္ ျဖစ္ေန သူရယ္

တာ၀န္ က် ေနတဲ႔ စစ္သည္ေတြ က လဲြရင္

အဆင့္ အတန္း အားလံုးေျပးရပါတယ္

တပ္ ရင္း မွဴး ကိုယ္တိုင္ ဦးစီး ေျပးရတာ

ပီတီခိ်န္ အ ေျကာင္းမဲ႔ ပ်က္ကြက္ လို ့

က ေတာ့ ရံုး တင္ ေတာ့တာပါပဲ

က်ေတာ္ လည္း မပ်က္ကြက္ ရဲပါဘူး

က်န္းမာ ျကံ့ခိုင္ ျပည့္မဏိၬဳင္ ဆိုထားတယ္

ေလ ။ က်န္းမာျကံ့ခိုင္ ပါမွ

ကိုယ္လက္သန္စြမ္းျပီး တိုင္းျပည္

ကာကြယ္ ႏိုင္ မယ္ မဟုတ္လား ဗ်ာ ။

ကိုကိုေအာင္ ( ဘုရင့္ေနာင္ )

— with Ba Yint Naung.

စစ္မႈထမ္းေဟာင္းရြာကေလးဆီသို႔

August 27, 2013, 7:26 pm

≫ Next: ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခု

≪ Previous: က်န္းမာ ျကံ့ခိုင္ ျပည့္မဏိၬဳင္

$

0

0

7day News ဂ်ာနယ္၊ အတဲြ (၁၂)၊ အမွတ္(၂၄)

၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၁၄ ရက္။ ရန္ကုန္မိုးက တၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ ကိုယ္အဂၤါမသန္စြမ္းသူမ်ားအသင္း၏ Light truck ကားငယ္သည္ ျပည္လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ ေမာင္းႏွင္လ်က္ရွိသည္။ မၾကာမီေထာက္ႀကံ႕လမ္းဆံုကို ေက်ာ္မည္။ ထို႔ေနာက္ ပဲခူးဘက္ဆီ။ ထိုမွ ေဖာင္ႀကီးလမ္းခြဲ။ ထိုမွသည္ လွည္းကူးၿမိဳ႕နယ္ အမွတ္(၃)စစ္မႈထမ္းေဟာင္း စံျပေက်းရြာကေလးဆီသို႔။

ကၽြန္မတုိ႔အဖြဲ႕မွာ မသန္စြမ္းသူမ်ားကို တတ္အားသမွ် က်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မႈေပးေ၀ေနေသာ အဖြဲ႕ငယ္ကေလးျဖစ္သည္။ အဖြဲ႕မွာ အထူးကုသမားေတာ္ႀကီးတစ္ဦး၊ မသန္စြမ္းသူမ်ားေစာင့္ေရွာက္မႈ အထူးကၽြမ္းက်င္သူ သူနာျပဳဆရာမႀကီးတစ္ဦး၊ မသန္စြမ္းအသင္းအလုပ္အမႈေဆာင္မ်ားစသည့္ အားလံုးကိုးဦးပါ၀င္သည္။ ကၽြန္မကမူ ေရာဂါရွာေဖြေရးကၽြမ္းက်င္သူအျဖစ္ လုိက္ပါလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႕သည္ အဖြဲ႕ငယ္ကေလးျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကိုယ္အဂၤါမသန္စြမ္းအသင္း၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ မသန္စြမ္းသူမ်ားကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အနီးတစ္၀ိုက္ရွိ ၿမိဳ႕နယ္အေတာ္မ်ားမ်ားသို႔ က်န္းမာေရး ၀န္ေဆာင္မႈမ်ား လွည့္လည္ေပးေနခဲ့သည္မွာ အေတာ္ေလးခရီးေရာက္ေနခဲ့ေခ်ၿပီ။ ေမွာ္ဘီ၊ လွည္းကူး၊ မဂၤလာဒံု၊ ေရႊျပည္သာ၊ ဟသၤာတ၊ သဃၤန္းကၽြန္း၊ ကြမ္းၿခံကုန္းစသည္။ ယခုခရီးစဥ္ကား လွည္းကူးၿမိဳ႕နယ္တြင္းရွိ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း စံျပေက်းရြာကေလးဆီသို႔ သြားေနျခင္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ ခရီးစဥ္တစ္ခု။ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းဟုဆုိေသာ္လည္း အားလံုးမွာ ကုိယ္လက္အဂၤါမသန္စြမ္းသူေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။ အမ်ားစုမွာ ေျခတစ္ဖက္ျပတ္ထားသူ။ ေျခႏွစ္ဖက္လံုး ျပတ္သြားခဲ့သူေတြ။ ျပည္တြင္းစစ္ပြဲမ်ား၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားဟုသာ ဆုိပါေတာ့။ သူတုိ႔ကို က်န္းမာေရး စစ္ေဆးေပးၿပီး လုိအပ္ေသာ ေဆးကုသမႈေတြေပးမည္။ ကၽြန္မ၏တာ၀န္က သမားေတာ္ႀကီးျဖစ္သူ ေဒါက္တာေဒၚခင္၀င္း၀င္းျမင့္၏ ကုသမႈမ်ားအတြက္ ကူညီႏုိင္ရန္ ပထမအဆင့္ ေသြးခ်ဳိတုိင္း ေပးရမည္။ ေသြးခ်ဳိျမင့္တက္ေန၍ လိုအပ္ပါက ေက်ာက္ကပ္အေျခအေနႏွင့္ ဆီးခ်ဳိ အေျခအေနကို သိႏိုင္ရန္ ဆီးကိုပါစစ္ေပးမည္။ ကၽြန္မအတြက္ သိပ္ခက္ခဲေသာ အလုပ္မ်ား မဟုတ္ၾကပါ။

စံျပေက်းရြာကေလးရွိ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းကိုယ္လက္အဂၤါမသန္စြမ္းသူမ်ားမွာ အသက္အငယ္ဆံုး (၂၄)ႏွစ္။ အသက္အႀကီးဆံုးမွာ (၆၅)ႏွစ္။ ရာထူးအားျဖင့္ အနိမ့္ဆံုးဒုတပ္ၾကပ္။ ရာထူးအျမင့္ဆံုးက အရာခံဗိုလ္အဆင့္။ ကၽြန္မက နာမည္ေခၚလွ်င္ သူတုိ႔က (ရွိ)ဟု တစ္လံုးတည္းသာထူးသည္။ ကၽြန္မအတြက္ အသစ္အဆန္း။ အရပ္သူကၽြန္မအဖို႔  (ရွိ) ဟုဆုိေသာ သူတုိ႔အသံက ႐ိုေသလြန္း ေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ မိမိကိုယ္တုိင္ကလည္း ငါးဆယ္ပတ္လည္အရြယ္မို႔ အားလံုးမွာ ေမာင္ႏွမအရြယ္၊ တူသားေနာင္မယ္အရြယ္ေတြျဖစ္သည္။ ကၽြန္မအဖို႔ မိမိ၏ တပည့္သားေျမးမ်ားႏွင့္ပင္ ႐ိုေသမႈထက္ ခ်စ္ခင္မႈကိုသာရရွိလိုသူျဖစ္ရာ (ရွိ)ဟုေျဖျခင္းက ကၽြန္မကို အေနခက္ေစသည္။ မ်က္ႏွာအားလံုးကို ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ယခုမွေတြ႕ဖူး၊ ျမင္ဖူးသူေတြေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္မွာ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာေတြလိုပါပဲ။

ကၽြန္မ ရွင္တုိ႔အရာရွိမဟုတ္ပါဘူး။ သိပ္ၿပီးမ႐ိုေသပါနဲ႔။ ရွိရင္ခံုမွာလာထုိင္လုိက္ပါ။ လက္ကေလးေပးပါ။ ကၽြန္မေသြးခ်ဳိစမ္းေပးမယ္။ သက္ေသာင့္သက္သာေနၾကပါဆုိေတာ့ သူတုိ႔အၿပံဳးကို ျမင္ရသည္။ အနားမွာကူညီလ်က္၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေပးေနသူ တပ္မေတာ္မွ သားဖြားဆရာမေလး ေဒၚလတ္လတ္က (အပိုးက်ဳိးေနတာ။ တပ္ထဲက ေလသံပဲမမရဲ႕)ဟုဆုိသည္။

လူသံုးေယာက္ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ႏွင့္လာ၍ ေဆးကုသမႈခံယူၾကသည္။ လူသံုးေယာက္မွာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းသာပါသည္။ တစ္ေယာက္က ညာေျခမရွိ။ တစ္ေယာက္က ဘယ္ေျခေထာက္မရွိ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေျခႏွစ္ဖက္လံုးမရွိေတာ့။ လူသံုးေယာက္အတြက္ ေျခေျခာက္ေခ်ာင္းမွာ ေလးေခ်ာင္းေလ်ာ့ေနေသာအျဖစ္သည္ ျပည္တြင္းစစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ဟု ကၽြန္မ ေတြးမိေသာအခါ ရင္နာရပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၆၃ ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ျပည္တြင္းစစ္သည္ တုိင္းသူျပည္သား မည္ေရႊ႕မည္မွ်၏အသက္ကို ေသေက်ေစခဲ့ၿပီနည္း။ လူေပါင္းမည္မွ်ကို ကိုယ္လက္အဂၤါဖ်က္ဆီး ပ်က္စီးေစခဲ့ၿပီနည္း။

ကၽြန္မ မေတြးလိုေသးပါ။ လက္ရွိ တုိင္းသူျပည္သားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ စစ္ေဘးေၾကာင့္ ကိုယ္လက္အဂၤါခ်ဳိ႕ယြင္းခဲ့သူ တပ္မေတာ္သားစစ္သည္ေဟာင္းေတြအတြက္ က်န္းမာေရးတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရဦးမည္။ စိတ္ညစ္စရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာ ျပည္တြင္းစစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ေတြကို ေတြးေနမိေနလွ်င္ ကၽြန္မအလုပ္ဆက္လုပ္ႏုိင္ေတာ့မည္မထင္။ ျပည္တြင္းစစ္၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္တုိ႔သည္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဘက္မွာသာမက။ သူပုန္ဟုသတ္မွတ္ထား သူမ်ားဘက္မွာလည္း ရွိေနမည္မွာ အေသအခ်ာျဖစ္သည္။
စပ္စပ္စုစုေမးတတ္ေသာ ကၽြန္မ၀ါသနာေၾကာင့္ သူတုိ႔၏ စား၀တ္ေနေရးကို ေမးျမန္းမိေသာအခါ မည္သူကမွ် ေျပလည္သည္ဟုမဆုိ။ တခ်ဳိ႕က ထင္းခုတ္ေရာင္းစားၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ၾကက္ကေလး-၀က္ကေလး ေမြးျမဴစားေသာက္သည္။ သားႀကီး၊ သမီးႀကီးရွိသူမ်ားကေတာ့ အနီးအနားရွိ ၾကက္ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းမွာ လုပ္ကိုင္ၾကသည္တဲ့။

“ထင္းခုတ္ရတာ အရင္ကေတာ့ နီးတယ္။ အခုေတာ့ၾကာေလေလ ေ၀းေလေလျဖစ္လာေနၿပီ ဆရာမ”ဟု ဆုိသည္။ ေျခတစ္ဖက္မပါဘဲ ေတာင္တက္၍ ထင္းခုတ္စားရသူ တပ္ၾကပ္ႀကီးေဟာင္းတစ္ဦးက ဆုိသည္။
“ၾကက္ကေလး၊ ၀က္ကေလးေမြးတာက ၾကက္နာ၊ ၀က္နာမက်ရင္ေတာ့ မဆုိးပါဘူး။ ၾကက္နာ-၀က္နာ ရွိရင္ေတာ့ သိပ္ဒုကၡေရာက္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ေလာက္က ၀က္ေတြအားလံုး ၀က္နာက်ေသတယ္။ စီးပြားပ်က္ပါပဲ”တဲ့။

စိတ္ညစ္၊ စိတ္ပ်က္စရာမ်ားအၾကားမွ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလွသည္က စစ္မႈထမ္းေဟာင္း မသန္စြမ္းစစ္သည္ေဟာင္းမ်ားမွာ အမ်ားစုက မိသားစုကိုယ္စီရွိၾကသည္။ ခ်စ္ဇနီးကိုယ္စီရွိၾကသည္။ က်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မႈမွာ မိသားစု၀င္မ်ားပါ ျပသႏုိင္လို႔ သူတုိ႔၏ခ်စ္ဇနီးေတြကိုပါ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ ကိုယ္လက္အဂၤါမျပည့္မစံုသူ အမ်ဳိးသားမ်ားကို လက္ထပ္ေပါင္းသင္းေနၾကသူ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို အခ်စ္သူရဲေကာင္းဘြဲ႕ေပးခ်င္မိပါသည္။
“သနားခ်စ္ကေလးခ်စ္သြားတာ။ သနားခ်စ္ေလးခ်စ္သြားတာ”ဟု ေျခတစ္ဖက္ျပတ္ထားသူ တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ လက္ထပ္ထားသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးကဆုိသည္။ ကၽြန္မ မအံ့ၾကမိပါ။ မိခင္စိတ္ျဖင့္ သနားၾကင္နာတတ္ေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာတရားႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ကၽြန္မယံုၾကည္မိပါသည္။
“ဘယ္လိုလဲ အတြင္းေရးမွဴးႀကီး။ မသန္စြမ္းသူအမ်ဳိးသားေတြကို လူေကာင္းအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ အနစ္နာခံၿပီး စြန္႔စြန္႔စားစား ေပါင္းသင္းလက္ထပ္ေနထုိင္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိး ကိုယ္အဂၤါခ်ဳိ႕တဲ့သူ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္လက္အဂၤါျပည့္စံုသူ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္က စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံလက္ထပ္တာမ်ား ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားရွိမလဲရွင္”ဟု မသန္စြမ္းအသင္း တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး ဦးေအာင္ျမင့္ကို ေမးမိေတာ့----
“မရွိသေလာက္ပါပဲ။ မသန္စြမ္းသူခ်င္း လက္ထပ္တာေတာ့ရွိတယ္။ မသန္စြမ္းသူအမ်ဳိးသမီးကို သန္စြမ္းသူအမ်ဳိးသားက လက္ထပ္တာမရွိသေလာက္ပါပဲ”တဲ့။
ကၽြန္မက “ဒါပဲရွင့္။ ေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္မတို႔အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာဟာ ဘယ္ေလာက္ ယံုၾကည္ကိုးစားထုိက္သလဲ။ အမ်ဳိးသားေတြ ဒီလိုလုပ္ႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲမယ္ထင္မိပါတယ္”ဟု ျပန္လည္ ေျပာဆိုမိေသာအခါ တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴးမွာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ “ဟုတ္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္”ဟုသာ ျပန္ေျပာႏိုင္သည္။

ဟုတ္ပါသည္။ ဤစစ္မႈထမ္းေဟာင္းရြာကေလးတြင္ ကၽြန္မတို႔ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေသာ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း လူတစ္ရာ၀န္းက်င္ကို ေမတၱာ၊ က႐ုဏာတရားႀကီးမားစြာျဖင့္ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းခဲ့သူ ဇနီး တစ္ရာ၀န္းက်င္တုိ႔ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ အခ်ဳိ႕က ၀မ္းေရးဟုဆိုခ်င္ဆုိၾကမည္။ ၀မ္းေရး တစ္ခုတည္းျဖင့္ေတာ့ သည္သို႔ဘ၀တစ္သက္တာ အတူေနထုိင္ရန္ စဥ္းစားေတြးေခၚမည္ဟု ကၽြန္မ မထင္မိပါ။ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာကိုသာ အေျခခံၾကမည္ဟု ထင္မိပါသည္။

“ကၽြန္မရဲ႕အမ်ဳိးသားက ဆီးခ်ဳိေရာဂါ ရွိ၊ မရွိဆိုတာ အစစ္ေဆးခံခ်င္တယ္ ဆရာမရယ္။ သူရဲ႕ေျခတုက ေဟာင္းေနၿပီး ဒူးေနရာက ၀က္အူျပဳတ္ေနလို႔ အျမန္လာဖို႔ ခက္ေနတယ္။ ျဖည္းျဖည္းမွလာရင္ ဆရာမတို႔ကို မီပါေသးတယ္ေနာ္”
“ေၾသာ္.. စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ ေျခတုမေကာင္းလို႔ မလာႏုိင္ေသးရင္ ျဖည္းျဖည္းလာပါ။ ေစာင့္ေပးပါမယ္”
ကၽြန္မတို႔ ေစာင့္ေပးခဲ့ပါသည္။

သူတုိ႔အားလံုးရဲ႕ ေျခတုရရွိႏုိင္မႈအေျခအေနကို စံုစမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေျချပတ္စဥ္အစ ပထမဆံုး အႀကိမ္ သာ ေျခတုရႏုိင္သည္။ စစ္ေဆး႐ံုက လုပ္ေပးသည္။ ေျခတုကေဟာင္းႏြမ္းသြားလွ်င္ ေနာက္ထပ္မရ ႏုိင္ေတာ့။ တစ္ႀကိမ္သာ ေထာက္ပံ့ေပးသည္တဲ့။
ေၾသာ္... ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ။ စစ္ပြဲေတြထဲက ဒဏ္ရာရရွိခဲ့သူ ေအာက္ေျခအရာရွိအရာခံ အၾကပ္တပ္သား မ်ားဘ၀ကား မလြယ္လွပါကလား။ တစ္ဘ၀စာမွာ တစ္ခါသာေထာက္ပ့ံ။
ကၽြန္မသတိရမိသည္က ၂၀၀၈ ခု ဖြဲ႕စည္း၏ အခန္း(၇) ပုဒ္မ(၃၄၄)ကဆုိေသာ မသန္စြမ္းျဖစ္သြားသူ တပ္မေတာ္သားမ်ားအား ေစာင့္ေရွာက္ပါမည္ဆိုသည့္အခ်က္။ အမွန္စင္စစ္ မသန္စြမ္းျဖစ္သြားသူ တပ္မေတာ္သားတစ္ဦး၏ ေျခအတုတစ္ေခ်ာင္း၏တန္ဖိုးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကေတာ္တုိ႔၏ ပိုးခ်ိတ္ထဘီ တစ္ထည္ဖိုးမွ်ရွိမည္ဟု မထင္မိပါ။

ကၽြန္မ၏အေတြးမ်ား ဟိုဟိုဒီဒီေရာက္ရွိေနစဥ္တြင္ ေျခတုေဟာင္းတဂြပ္ဂြပ္ႏွင့္ တပ္ၾကပ္တစ္ဦးက လူနာထုိင္ခံုမွာလာထုိင္သည္။ သူ၏ေျခတုကလည္း ကြဲအက္ေနၿပီ။ ရင္ေမာမိပါသည္။
ျပည္တြင္းစစ္မွာ ဒဏ္ရာရရွိ၍ ကိုယ္အဂၤါမသန္စြမ္းသူေတြကို ကူညီေနသူ မဲေဆာက္မယ္ေတာ္ ေဆးခန္းမွ ေဒါက္တာေဒၚစင္သီရာေမာင္ေကာ ကၽြန္မလုိပဲ ရင္ေမာေနမည္လား။ ကၽြန္မတုိ႔ကား မိတ္ေဆြ၊ ရန္သူမရွိ။ က်န္းမာေရးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးမည္ဟု သႏိၷ႒ာန္ျပဳထားသူ က်န္းမာေရး ၀န္ထမ္းေတြ။

ျပည္တြင္းစစ္ကို ဆင္ႏႊဲေနသူ ႏွစ္ဖက္လံုးက ေျမျမႇဳပ္မုိင္းမ်ား ေထာင္ေနၾကသည့္ သတင္းေတြ ၾကားသိေနရသည္။ ေျမျမႇဳပ္မုိင္းမ်ားေၾကာင့္ ႏွစ္ဖက္ဒဏ္ရာရ ေအာက္ေျခအရာခံ အၾကပ္တပ္သား ေတြမွာကား ဘ၀လံုၿခံဳမႈမရွိႏိုင္ၾကဟုသာ ထင္ျမင္ယူဆမိသည္။ အက်ဳိးစီးပြား မည္သူေတြမွာ ရွိေနသနည္း။ ဤေမးခြန္းကလည္း မျဖစ္မေနေမးျမန္းရမည့္ ေမးခြန္းတစ္ခုဟုသာ ဆုိခ်င္သည္။ ျပည္သူလူထုဘ၀ေတြကေတာ့ မည္သည့္ေနရာဌာနတြင္မွ အထူးတလည္တုိးတက္မလာခဲ့ပါေခ်။ အမွန္တရားကိုေျပာဆုိလွ်င္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကမည္မထင္။ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားေတြကာကြယ္ရင္း ႏွစ္ဖက္အေပးအယူနယ္ေျမလုစစ္ပြဲမ်ား မျဖစ္ၾကပါေစႏွင့္ဟုသာ ဆုေတာင္းမိပါသည္။ ျပည္သူေတြက ဒုကၡေရာက္ၾကလြန္းလာေနၿပီ။

“မမေရ.. ဒီက တပ္ၾကပ္ႀကီးက ဆီးခ်ဳိေတြတက္ေနတယ္ေနာ္။ သူ႔ရဲ႕ေျခတုက ကြဲအက္ေနၿပီး အသားလည္းပြန္းေနတယ္။ အနာမွာလည္း ျပည္တည္ေနတယ္”
ကၽြန္မသည္ ဆီးခ်ဳိျမင့္တက္ေနေသာ တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ဦး၏ ေသြးစစ္ခ်က္ကို သိလွ်င္သိခ်င္း သမားေတာ္ႀကီးဆရာ၀န္မႀကီးကို ေအာ္၍ေျပာမိသည္။
ထုိစဥ္.. “အရက္ျပန္ကုန္ေနၿပီ။ ငါတုိ႔ေဆးခန္းမွာ အရက္ျပန္ဆြတ္ၿပီးသား ဂြမ္းသြားယူေပး လိုက္ စမ္းပါ”ဟု ေျပာေနေသာ သားဖြားဆရာမေဒၚလတ္လတ္၏အသံကို ၾကားရသည္။
သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ သြားႏုိင္လာႏုိင္ေသာ ေျခတုႏွင့္ ဒု-တပ္ၾကပ္တစ္ဦးကပင္ သြားယူေပးခဲ့သည္။ သူယူလာေပးေသာ အရက္ျပန္ဆြတ္ထားေသာ ဂြမ္းကိုျမင္ေတာ့ ကၽြန္မ အံ့ၾကရျပန္သည္။ ဂြမ္းက ညစ္ေထး၀ါၾကန္႔ေနသည္။ ေလးငါးႏွစ္သံုးၿပီးသား ေခါင္းအံုးစုတ္တစ္လံုးထဲမွ မႈိ႕ဖတ္မ်ားႏွင့္သာ တူေတာ့သည္။
“ဟယ္.. ဆရာမေရ.. ဆရာမ။ ဒီဂြမ္းေတြက ဒီလိုပဲလား။ ဒီထက္ျဖဴတဲ့ ဂြမ္းမရွိေတာ့ဘူးလား”
“မရွိဘူး.. ဆရာမေရ။ ဒါ army cotton ေလ။ ဒီလိုညစ္ထပ္ ထပ္ပဲလာတယ္။ army cevit ၀ါထိန္ထိန္။ army paracetamol အစက္အေျပာက္။ ေသာက္ခ်င္ေသာက္၊ မေသာက္ခ်င္မေသာက္နဲ႔ဆိုတာ မမ မၾကားဖူးဘူးလား”
ေဒၚလတ္လတ္ကား ေပ်ာ္တတ္သူ။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွာ သံုးရသည့္ဂြမ္း၊ ဗိုက္တာမင္စီေဆးျပား၊ ပါရာစီတေမာေဆးလံုးအေၾကာင္း ေဖာက္သည္ခ်ေနျပန္သည္။

အခု တပ္မေတာ္ေဆး၀ါးစက္႐ံုျဖစ္လာမွ ေဆးေတြရဲ႕အရည္အေသြးက ပိုက်လာတယ္။ ဂ်ဲလမက္ေဆးျပားဆုိရင္ ၀ါးလို႔ေတာင္မရေတာ့ဘူး။ အဆင့္ဆင့္ေလ။ ဒီလိုပဲ။ အဆင့္ဆင့္နဲ႔။ ကၽြန္မတို႔က ေအာက္ဆံုးအဆင့္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္။ သူ႕ေအာက္မွာ ဘာမွမရွိေတာ့။

ေၾသာ္။ ခက္လိုက္တာ။ ေလာကႀကီးႏွယ္ေနာ္လုိ႔သာ ညည္းတြားပစ္ခ်င္သည္။
တစ္ခုပဲေျပာခ်င္သည္။ တုိင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္သူေတြ အေျခအေနမွန္ကိုေတာ့ သိျမင္ၾကဖို႔လိုေနၿပီ။ ျပည္တြင္းစစ္ကိုေကာ ရပ္မွာေလလား။ နားမွာေလလား။ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးေတြကိုေကာ။ မည္သို႔မည္ပံုေရွ႕ ဆက္ေဆာင္ရြက္ၾကမည္နည္း။ ၾကားညပ္ေနေသာ ျပည္သူေတြကို သနားညႇာတာ သင့္ပါၿပီ။ ေတာင္းပန္ခ်င္သည္။ တိုင္းျပည္ထဲမွ ထိပ္တန္းပုဂိၢဳလ္အားလံုးဆီ။

တုိင္းျပည္ထဲက အေၾကာင္းအရာအားလံုး ၀ါးစားမရေတာ့ေသာ ဂ်ဲလမက္ေဆးျပားေတြ လိုေတာ့ျဖင့္ မျဖစ္ေစလိုေတာ့ပါ။

မယ္ေငြဥ

ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခု

August 27, 2013, 7:47 pm

≫ Next: ႏွလံုးသား ဒုိင္ယာယီ (၁၁)

≪ Previous: စစ္မႈထမ္းေဟာင္းရြာကေလးဆီသို႔

$

0

0

 

မေန႔က A Mouse, A Chicken, A Pig,
A Cow ဆိုတဲ့ Moral Story စိတ္ခြန္အားျဖည့္ စာစုေလး ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ရယ္ေမာရသလို သင္ခန္းစာလည္း တကယ္ကိုေပးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ လူ႔ဘဝမွာ ဂိုဏ္းဂန သင္းပင္း အစြဲေတြကိုယ္စီနဲ႔ မညီၫြတ္ၾကျခင္းဟာ သို႔ သူမ်ားပူပင္ေသာကကို မ်ွေဝမခံစားေပးတတ္ျခင္းဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ သူ႔အပူ ကေန ကိုယ့္အပူ ျဖစ္လာတတ္တယ္ ဆိုတာ ကို သင္ခန္းစာေပးထားတာပါ။

~~~~ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခု ~~~~

တစ္ခါတုန္းက .....

ႂကြက္တစ္ေကာင္ဟာ လယ္သမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္နံရံစပ္ၾကားအဟ ကေနေခ်ာင္းၾကည့္ လိုက္ခ်ိန္မွာ လယ္သမားနဲ႔ သူ႔မိန္းမဟာ အထုပ္တစ္ထုပ္ျဖည္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

အထုပ္ ! ဘာစားစရာပါမလဲ ... ပါခဲ့ရင္ ဘယ္နည္းနဲ႔ စားရေအာင္ႀကံမလဲ ေမ်ွာ္
လင့္ခ်က္နဲ႔ စူးစမ္းလိုက္ခ်ိန္မွာ သိလိုက္ရတာကမုန္႔ေဝမွာ မဟုတ္ ... နာစရာ ! ႂကြက္ဆို မွ ႂကြက္ သီးသန္႔ အမ်ိဳးျဖဳတ္မယ့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ၿမိဳ႕ကမွာလိုက္တဲ့ ......

" ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ "

အသြားခပ္ျမျမ ေမာင္းတံအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စိတ္ကူးၾကည့္ရံုနဲ႔တင္ " ဂ်ိဳင္း "
ကနဲအသံနဲ႔ သူေသဆံုးဖို႔ ရည္႐ြယ္ ဝယ္လာတဲ့ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ ....

မျဖစ္ေခ်ေတာ့ ... လယ္ထဲမွာ အတူတူ ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဒီလူေတြရဲ႕ ရက္စက္မႈ ကို အသိေပးမွျဖစ္ေတာ့မယ္ ...

" အိမ္ထဲမွာ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခု ေရာက္ေနၿပီ အားလံုး သတိထားၾက "

" အိမ္ထဲမွာ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခု ေရာက္ေနၿပီ အားလံုး သတိထားၾက "

စိုးရိမ္ေသာကေတြနဲ႔ ေသြးပ်က္စြာေအာ္ေနတဲ့ ႂကြက္ကေလးကို .....

အစာရွာရင္း ေျမႀကီးေတြယက္ေနတဲ့ မၾကက္မ က .... " အျဖစ္သည္းလိုက္တာ ႂကြက္ကေလးရယ္။ အဲ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ေရာက္တာ ၾကက္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔
တုန္း သတိမထားႏိုင္ေပါင္ " လို႔ တံု႔ျပန္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ ဝက္ၿခံဆီကိုေျပးရျပန္ေရာ ....

ဦးဝက္ႀကီးကေတာ့ " ဖိုးေ႐ႊႂကြက္ ! ဒီကိစၥက ငါနဲ႔ မဆိုင္ ငါတတ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥလည္း မဟုတ္ဘူး ... စိတ္ေတာ့မေကာင္းဘူးကြာ... ဘုရားရွိခိုးတိုင္း ထည့္ၿပီး ဆုေတာင္းေပးမယ္ ဟုတ္ပလား " လို႔ ႏွစ္သိမ့္ပါတယ္။

အားကိုးစရာမရွိတဲ့ ႀကြက္ကေလး ခမ်ာ ေနာက္ဆံုး ကိုႏြားႀကီး ဆီကိုသာ အေျပးလာခဲ့ရရွာပါတယ္....

" ဘာ ... ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဟုတ္လား ?
ေအး စိုးရိမ္စရာေပါ့ ငါ့ေျခမ ညပ္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မတုန္း ဟား ဟား .... "

ေလွာင္ရယ္ေနတဲ့ ကိုႏြားႀကီးရဲ႕ အသံမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး ... ႀကြက္ကေလးဟာ အိမ္ထဲကိုသာ ျပန္ဝင္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

" ေအးေလ ႂကြက္ေထာင္ေျခာက္ဆိုမွေတာ့ငါနဲ႔ပဲ ဆိုင္တာ ငါ့အပူေပါ့ ... အစားအေသာက္သတိထားမွ ... အသြားအလာလည္း အစစအရာရာ သတိရွိမွပဲရေတာ့မယ္ေလ " .....
ခိုကိုးရာမဲ့တဲ့ ႂကြက္ကေလးမွာ ဒီလိုပဲေတြးရရွာပါေတာ့တယ္။

ညအခါ .......... သန္းေခါင္ရံ .....

.........." ဂ်ိဳင္း " ........

ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ ေမာင္းျပဳတ္တဲ့ အသံနက္ႀကီးထြက္ေပၚလာပါတယ္။

ဦးဝက္ႀကီး ။ ။ ဖိုးေ႐ႊႂကြက္ကေလးေတာ့ သြားရွာၿပီ... သနားပါတယ္။ ဒီေလာက္ျမန္မယ္ထင္မထားဘူး။

ကိုႏြားႀကီး ။ ။ အို ေစာေစာေသသြားေတာ့လည္း ေအးတာေပါ့ဗ်ာ။ အေၾကာက္သက္သာ သြားတာေပါ့။

အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာေနခ်ိန္မွာ လန္႔ႏိုးလာတဲ့ အိမ္ထဲက ႂကြက္ကေလး ကေတာ့
စဥ္းစားမိတယ္။ ငါမေသေသးပါလား ? ဒါဆို ဘာျဖစ္သြားတာလဲ ....?

ဒီအခ်ိန္မွာ လယ္သမားႀကီးရဲ႕ မိန္းမဟာ
ဝမ္းသာစြာနဲ႔ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ကို
ၾကည့္ဖို႔ အျပင္ကို မီးအိမ္ခပ္မွိန္မွိန္နဲ႔ ထြက္လာပါတယ္။

ေထာင္ေခ်ာက္နား အေရာက္ ေျခေထာက္ကို မီးနဲ႔ ထိုးလိုက္သလို ပူကနဲျဖစ္ၿပီး " အား " ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးထြက္လာပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေထာင္ေခ်ာက္မွာ မိေနတာ ႂကြက္မဟုတ္ပါဘူး။ အစာနံ႔ရလို႔ အနားျဖတ္လာတဲ့ အဆိပ္ျပင္းေႁမြတစ္ေကာင္ပါ။ ေႁမြဟာ ျဖတ္သြားရင္း အၿမီးပိုင္းကိုမိသြားတဲ့ အခ်ိန္ အနားေရာက္လာတဲ့ လယ္သမား
မိန္းမကို ေပါက္ထည့္လိုက္တာပါ။

လယ္သမားလည္း အေျပးအလႊားေရာက္လာၿပီး အနားကတုတ္နဲ႔ ေထာင္ေခ်ာက္က ေႁမြကို ရိုက္သတ္လိုက္ပါတယ္။

အဆိပ္မိသြားတဲ့ မိန္းမကို အသက္ကယ္ႏိုင္ဖို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြအကူအညီေတာင္းၿပီး ေဆးဆရာ ပင့္ကာကုသရပါေတာ့တယ္။

ေဆးဆရာလည္း ႏိုင္သေ႐ြ႕ ကယ္ရွာပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ မွာ အဆိပ္မိေနတဲ့ မိန္းမ ကို အာဟာရ ျဖစ္ေစဖို႔ မတတ္သာေတာ့ တဲ့ လယ္သမားႀကီးဟာ ၿခံထဲက ၾကက္မ ကိုပဲ စြပ္ျပဳတ္လုပ္တိုက္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ေဆးကုေနေပမယ့္ သိပ္မထူးျခားေတာ့ဘဲ အဆိပ္က ပိုပိုဆိုးလာပါတယ္။ ေဆးဆရာပင့္ရတာေရာ လာျပဳစုတဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ေကြၽးရတာေရာ ဆိုေတာ့ စရိတ္မရွိရွာေတာ့တဲ့ လယ္သမားႀကီးဟာ ၿခံထဲက ဝက္ ကိုပဲေပၚေရာင္းၿပီး ေငြရွာလိုက္ရျပန္ပါတယ္။

ေနာက္ေန႔မွာ ... သူ႔မိန္းမဆံုးပါတယ္။ အသုဘခ် အလႈလုပ္ဖို႔ လိုလာျပန္တဲ့ လယ္သမားဟာ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ ႏြား ကိုပဲေပၚၿပီး ရက္လည္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

အစအဆံုးကိုမ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္လိုက္ရတဲ့ ႂကြက္ကေလးဟာ အလြန္ကို တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဟာ ႂကြက္အတြက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆိုသလို ေႁမြ , ၾကက္ , ဝက္ , ႏြား နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ .... အသက္ငါးေခ်ာင္း ဆံုးရွံုး သြားတာကို ၾကည့္ရင္ႂကြက္ဟာ ပိုထိတ္လန္႔ ၿပီး ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ ကို အလြန္မုန္းတီးသြားပါေတာ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီပံုျပင္ကိုဖတ္ၿပီး ႂကြက္မဟုတ္ေတာ့ ႀကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ကိုေတာ့ မေၾကာက္သြားေပမယ့္ တစ္စံုတစ္ခုကိုေတာ့ အရမ္းကို ခံစားေၾကာက္႐ြံ႕ၿပီး
သင္ခန္းစာရလိုက္မိပါတယ္။

မိတ္ေဆြတို႔ေရာဘာကိုခံစားမိပါသလဲ ....?

မ်ိဳးအိမ္ဇန္ ( Archangel AK )

28.8.2013

( အတိအက်ျပန္ဆိုျခင္း မဟုတ္ဘဲ
မူရင္းရသကိုသာ ယူ၍ ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။မူရင္းကိုပါတြဲဖက္ေပးလိုက္ပါသည္)


A Mouse, A Chicken, A Pig and A Cow

A mouse looked through a crack in the wall to see the farmer and his wife opening a package; what food might it contain? He was aghast to discover that it was a mouse trap! Retreating to the farmyard, the mouse proclaimed the warning, "There is a mouse trap in the house, there is a mouse trap in the house."

The chicken clucked and scratched, raised her head and said, "Mr. Mouse, I can tell this is of grave concern to you, but it is of no consequence to me; I cannot be bothered by it."

The mouse turned to the pig and told him, "There is a mouse trap in the house."

"I am so very sorry Mr. Mouse," sympathized the pig, "but there is nothing I can do about it but pray; be assured that you are in my prayers."

The mouse turned to the cow, who replied, "Like wow, Mr. Mouse, a mouse trap; am I in grave danger, Duh?"

So the mouse returned to the house, head down and dejected to face the farmer's mouse trap alone.

That very night a sound was heard throughout the house, like the sound of a mouse trap catching its prey. The farmer's wife rushed to see what was caught. In the darkness, she did not see that it was a venomous snake whose tail the trap had caught.

The snake bit the farmer's wife. The farmer rushed her to the hospital. She returned home with a fever.

Now everyone knows you treat a fever with fresh chicken soup, so the farmer took his hatchet to the farmyard for the soup's main ingredient.

His wife's sickness continued, so friends and neighbors came to sit with her around the clock. To feed them, the farmer butchered the pig.

The farmer's wife did not get well. In fact, she died, and so many people came for her funeral, the farmer had the cow slaughtered to provide meat for all of them to eat.

So the next time you hear that someone is facing a problem and think that it does not concern you, remember that when the least of us is threatened, we are all at risk.



"First they went after the Communists, and I did not stand up, because I was not a Communist. Then they went after the homosexuals and infirm, and I did not stand up, because I was neither. Then they went after the Jews, and I did not stand up, because I was not a Jew. Then they went after the Catholics, and I did not stand up, because I was Protestant. Finally, they went after me, and there was no one left to stand up for me."
~~Martin Neimoller, Pastor (who spent seven years in a German concentration camp)

— with Maung Paing and 37 others.

ႏွလံုးသား ဒုိင္ယာယီ (၁၁)

August 28, 2013, 6:42 am

≫ Next: အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္စရာ မလိုဘဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ၿပီ

≪ Previous: ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခု

$

0

0

က်ားေၾကာက္လုိ႔ ရွင္ၾကီးကုိး ရွင္ၾကီးက က်ားထက္ဆုိး ဆုိသကဲ့သုိ႔ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမသုိ႔ အသြင္ကူးေျပာင္း ေရာက္ရွိလာေသာ ရဲေဘာ္မ်ား ဘဝမွာ ထပ္မံ၍  ဖိႏွိပ္ျခင္းခံၾကရျပန္သည္။ အခ်ဳိ႕အသက္ဆံုးရႈံးသြားရျခင္းေတြ လည္း ရွိသည္။ ထြက္လာရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ဆိတ္သုန္းေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၾကသည္။ ယူနီေဖာင္းခၽြတ္ ဆုိသည့္ အျမင္မ်ားေၾကာင့္ သိမ္ငယ္စိတ္မ်ားႏွင့္အတူ အေနအထုိင္လည္း က်ဥ္းက်ပ္ခဲ့ရသည္။ အာဏာရွင္ စနစ္ကုိ ျပန္လည္တြန္းလွန္လုိေသာ္လည္း အေျခအေနက မေပးခဲ့။

၂၀၀၁ ခုႏွစ္ က်ေနာ္ႏွင့္ ဘဝတူရဲေဘာ္ေဟာင္းတခ်ဳိ႕ စုစည္းၾကျပီး တပ္မေတာ္တရပ္ဖဲြ႔စည္းရန္ တီးတုိးတုိင္ပင္ ခဲ့ၾကသည္။ စိတ္ကူးယဥ္၍ ေကာင္းေသာ္လည္း တကယ္လုပ္လွ်င္ အသက္ႏွင့္ရင္း၍  လႈပ္ရွားၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ခြင့္ရလွ်င္ ရဲေဘာ္မ်ားဘဝကုိ ကယ္တင္နုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကရင္နီတပ္မေတာ္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ျမတ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္၍  ဖြင့္ဟေျပာဆုိျဖစ္ၾကသည္။ ပထမ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ပင္ အေတာ္ အံ့ၾသသြားပံုရသည္။


ထုိကိစၥကုိ ေနာက္ရက္မွ ျပန္လည္ေဆြးေႏြးမည္ဟု ေျပာလုိက္ သည္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ေနာက္တေန႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ျမတ္အိမ္သုိ႔ ထပ္မံသြားေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွ “ခင္ဗ်ားတုိ႔ တပ္ဖဲြ႔မယ္ဆုိရင္ လုပ္ရမယ့္လုပ္ငန္းစဥ္ေတြက အမ်ားၾကီးရွိသလုိ အႏၱရာယ္နဲ႔ စိမ္ေခၚမႈေတြကုိ လည္း ေက်ာ္လႊားနုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ လုပ္ၾကေပါ့။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ တတ္နုိင္တဲ့ဘက္က ကူညီေျဖရွင္းသြားေပး မယ္” ဗုိလ္ခ်ဳပ္စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး ဝမ္းသာအားရ တက္ၾကြၾကသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွာ “ခင္ဗ်ားတုိ႔အဖဲြ႔ ဖဲြ႔မယ္ဆုိရင္ ရပ္တည္ေရးအတြက္ နယ္ေျမရွာရမယ္။ က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ ပ်ဥ္းမနားခြင္ကုိ အေျချပဳလႈပ္ရွား မယ္ဆုိရင္ ေကာင္းလိမ့္မယ္။ ဗမာလူထုရွိသလုိ ရုိးမနဲ႔လည္း နီးတယ္။ စည္းရံုးေရးဆင္းရင္း တပ္သားသစ္ေတြ လည္း စုေဆာင္းလုိ႔ရတာေပါ့” လုိ႔မွတ္ခ်က္ျပဳျပီး ပ်ဥ္းမနားေဒသသုိ႔ နယ္ေျမေလ့လာေရးခရီး မသြားေရာက္မီ လုိအပ္သည့္လုပ္ငန္းမ်ားကုိ စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကရသည္။
ပထမဦးစြာ နယ္ေျမေဒသအသီးသီးသုိ႔ ျပန္႔က်ဲေရာက္ရွိေနေသာ ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားကုိ ျပန္လည္စုစည္း ရသည္။ စုစည္းထားေသာ ရဲေဘာ္မ်ား စားဝတ္ေနေရးအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး ပူးေပါင္းေျဖရွင္းၾကရသည္။ ဆန္မွာ အခက္အခဲမရွိေသာ္လည္း ဟင္းမွာ အလြန္ခက္ခဲသည္။ အိမ္နံေဘးေပါက္ေနေသာ ၾကက္ေမာက္ ပန္းပင္ မ်ားကုိ ခူးကာ ေၾကာ္၍တမ်ဳိး ခ်က္၍တဖံု မညည္းမညဴ စားေသာက္ခဲ့ရသည္။ တပ္ဖဲြ႔မည့္ အေရးကို ေမွ်ာ္ကုိးရင္း အားလံုးက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိယ္စီျဖင့္ တက္ၾကြလန္းဆန္းေနၾကသည္။ ေသမည့္ေန႔ကုိ ေစာင့္ၾကိဳ ေနရမည့္အတူတူ အာဏာရွင္ကုိ တြန္းလွန္တုိက္ပဲြဝင္ရင္း အေသခံသြားမည္ဟု အားလံုးကလည္း ဆံုးျဖတ္ထား ၾကသည္။ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္သည္ဟု ဆုိရေပေတာ့မည္။ တကယ္လက္ေတြ႔ အဖဲြ႔အစည္း တရပ္ ထူေထာင္မည္ဆုိေတာ့ လုိအပ္ခ်က္ေတြက ျပည့္ႏွက္ေနေတာ့သည္။ အဖဲြ႔အစည္းအမည္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ အလံေတာ္၊ ဘက္တံဆိပ္၊ လက္နက္ခဲယမ္း၊ ရိကၡာ၊ ေဆးဝါးႏွင့္ လႈပ္ရွားမည့္ခြင္ စသျဖင့္ လုိအပ္လာခဲ့သည္။


အဖဲြ႔အစည္းအမည္ကို ေရြးခ်ယ္ရာတြင္ Burma Patriotic Army (BPA) ဗမာ့မ်ဳိးခ်စ္တပ္မေတာ္ဟု ေခၚတြင္ရန္ အမ်ားသေဘာတူလက္ခံလုိက္သည္။ အဖဲြ႔အစည္းအမည္ သတ္မွတ္ျပီးေနာက္ အလံေတာ္ႏွင့္ ဘက္တံဆိပ္တုိ႔ အတြက္ စဥ္းစားၾကရျပန္သည္။ အလံေတာ္ကုိ ၾကယ္ ၈ လံုး ဝန္းရံထားေသာ လျပည့္ဝန္းၾကီးကုိ ေရြးခ်ယ္လုိက္ သည္။ ၾကယ္ ၈ လံုးမွာ တုိင္းရင္းသားမ်ားျဖစ္ေသာ ကခ်င္၊ခ်င္း၊ကရင္၊ ကယား၊မြန္၊ ျမန္မာ၊ရခုိင္၊ ရွမ္း တုိ႔ကုိ ရည္ညႊန္းသည္။ လျပည့္ဝန္းၾကီးမွာ စစ္မွန္၍ ဒီမုိကေရစီအႏွစ္သာရႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု ၾကီးကုိ ပံုေဖာ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ တပ္မေတာ္တရပ္၌   ရွိအပ္ေသာ ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုႏွင့္ စစ္ဥပေဒ မ်ားကုိလည္း ေလ့လာေရးဆဲြၾကရသည္။ ဆက္သြယ္ေရး၊ မုိင္း၊ ေထာက္လွမ္းေရး၊ ဦး/ေရး/ေထာက္ စသည့္ ပညာရပ္မ်ားကုိလည္း သင္တန္းမ်ား တက္ေရာက္သင္ယူၾကရသည္။ အခက္ခဲဆံုးမွာ လႈပ္ရွားခြင္ျဖစ္ေနသည္။ မဟာမိတ္ ကရင္နီတပ္မေတာ္ႏွင့္ ယာယီတဲြဘက္ လႈပ္ရွားခြင့္ရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေရရွည္ရပ္တည္ေရး အတြက္ နယ္ေျမရွာရန္ လုိအပ္လာသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။


ထုိ႔ေၾကာင့္ သတ္မွတ္ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ပ်ဥ္းမနားႏွင့္ ရုိးမသုို႔ သြားေရာက္ေလ့လာနုိင္ရန္ က်ေနာ္တုိ႔စုိင္းျပင္းရ ေတာ့သည္။ ပထမဦးဆံုး သြားေရာက္ရမည့္သူမွာ က်ေနာ္ႏွင့္ ေအာင္ေအာင္(နာမည္လႊဲ) တုိ႔ ႏွစ္ဦးျဖစ္သည္။ ေအာင္ေအာင္က ပိန္ပိန္ပါးပါး အရပ္ရွည္ရွည္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း နဖူးေျပာင္လြန္းသည္။ စကားေျပာ ေကာင္းသူတေယာက္ျဖစ္သလုိ အမူအယာလည္း ေကာင္းသည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္က ရင္းႏွီးမႈသိပ္မရွိ။ တပ္ဖဲြ႔မည္ ဆုိမွ ေတြ႔ဆံုၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ၂ ေယာက္ခရီးထြက္ရန္အတြက္ ျပင္ဆင္ၾကရသည္။ လမ္းခရီး အတြက္ လုိအပ္ေသာ ေငြေၾကးႏွင့္ လံုျခံဳေရးကို ကရင္နီတပ္မေတာ္ တပ္ခဲြ ၄ မွ တာဝန္ယူေပးမည္ျဖစ္သည္။ ဦးစြာပထမ ရလလဖ ခြင္ျဖစ္ေသာ ေနာင္ေထာင္သုိ႔ သြားေရာက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ရလလဖ အဖဲြ႔အမည္မွာ ရွမ္းျပည္လူမ်ဳိးေပါင္းစံုလြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႔ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ ပအုိ႔ဝ္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႔ (ပအလဖ) မွ ရွမ္းျပည္လူမ်ဳိးေပါင္းစံုလြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႔အမည္နာမကို ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တြင္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ဖဲြ႔စည္းခဲ့ၾက ျခင္းျဖစ္သည္။ ပအုိ႔ဝ္ေဒသတြင္ ပအုိ႔ဝ္ျဖဴ ပအုိ႔ဝ္နီ ဟူ ၍ ၂ ဖဲြ႔ရွိသည္။ ဗကပလုိလားေသာ အဖဲြ႔ ရလလဖ ကုိ ပအုိ႔ဝ္နီဟု ေခၚဆုိၾကျပီး ဦးသာကလယ္ က ဦးေဆာင္သည္။ ပြန္ေခ်ာင္းအေရွ႕ဘက္အျခမ္း ကဒူးၾကီး၊ နားဟီး ႏွင့္ နမ္းခြင္တုိ႔တြင္ လႈပ္ရွားၾကသည္။ ဗကပ မလုိလားေသာ အုပ္စုကုိ ဦးေအာင္ခမ္းထီက ဦးေဆာင္ျပီး ဟုိပုန္း၊ အင္းေလး၊ ပင္ေလာင္း၊ ဆီဆုိင္၊ မဲနယ္ေတာင္တန္းတုိ႔ုကိုု ဗဟုိျပဳ လႈပ္ရွားၾကသည္။ ထုိအဖဲြ႔ကုိ ပအုိ႔ဝ္ျဖဴဟု အမ်ားက ေခၚဆုိၾကသည္။


ခရီးထြက္မည့္ က်ေနာ္တုိ႔ ၂ ဦး တပ္စခန္းေပၚသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္။ လုိက္ပါပို႔ေဆာင္မည့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ လက္နက္မ်ားကုိ တုိက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာသူ ပစ္ခတ္စစ္ေဆးသူ ရိကၡာ မ်ားထုပ္ပုိးေနသူ စသျဖင့္ သူ႔အလုပ္ႏွင့္သူ ရႈပ္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ၂ ဦး အိတ္ေဆာင္အတြင္း ေရွ႕ဆက္ေဆာင္ရြက္ရမည့္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကုိ တုိင္ပင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ေအာင္ေအာင္မွ က်ေနာ့္အား ျပန္လည္ ေျပာဆုိလာခဲ့သည္။ “ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေနာ္ ခရီးအတူတူ ထြက္ၾကရမွာဆုိေတာ့ ေရွ႕ဆက္ ဘာေတြျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ အတတ္မေျပာနုိင္ဘူး အမွန္အတုိင္း ေျပာရရင္ အခ်ိန္မေရြး အဖမ္းခံရနုိင္တယ္။ အကယ္၍ အဖမ္းခံခဲ့ရရင္ အေသေတာ့ မခံနုိင္ဘူး။ အကုန္ဖြင့္ဟ ေျပာရမွာပဲ။ ခင္ဗ်ားသေဘာက ဘယ္လုိရွိလဲ” ဟု ဖြင့္ဟေျပာရာ “က်ေနာ့္သေဘာအရဆုိလွ်င္ တာဝန္က တာဝန္ပဲ က်ေနာ္တုိ႔ေနာက္မွာ ရဲေဘာ္ေတြ မ်က္ႏွာရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔သာ သစၥာေဖာက္ခဲ့ၾကရင္ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြဘဝ အဖတ္ဆယ္လုိ႔ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ကုိ ေသတြင္းထဲက ဆဲြထုတ္လာခဲ့ျပီးမွ ေသတြင္း ထဲကုိ ျပန္မတြန္းခ်နုိင္ဘူး။ တခုေတာ့ရွိတယ္။ စိတ္ဓာတ္မူမမွန္တဲ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေနာ္ ခရီးမထြက္နုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီခရီးစဥ္ကုိ က်ေနာ္ဖ်က္တယ္ဗ်ာ” ဟုဆုိကာ တဲအျပင္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေအာင္ေအာင္လွမ္းေခၚ ေသာ္လည္း လွည့္ ၍ပင္မၾကည့္ေတာ့။ ခရီးစဥ္ကုိ ဖ်က္သိမ္းေၾကာင္း အထက္သုိ႔ တင္ျပလုိက္ေတာ့သည္။


အျငိဳးအေတးသည္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလြန္းေတာ့သည္။ အညံ့ခံမည့္ သတင္းေၾကာင့္ ေအာင္ေအာင္အား BPA မွ ထုတ္ပယ္လုိက္ၾကသည္။ ေအာင္ေအာင္အိမ္ႏွင့္ က်ေနာ့္အိမ္က လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ၁၀ မိနစ္ခန္႔သာ ေဝးသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနထိုင္သည္က ထုိင္းနုိင္ငံ ပုိင္နက္အတြင္းမွာ ျဖစ္ေနသည္။ ေအာင္ေအာင္ကုိ ရွင္းပစ္ရန္ အလစ္ေခ်ာင္းေနခဲ့သည္။ သူကလည္း ရိပ္မိပံုရသည္။ အိမ္အနီးတဝုိက္မွလဲြ ၍ ေဝးေဝးသုိ႔ပင္ မသြား။ လုပ္ၾကံမည့္ အခြင့္အေရးက နည္းပါးေနသည္။ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ မရိပ္မိေစရန္လည္း လုိအပ္ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။


လုပ္ၾကံမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားေသာ ညေရာက္ေသာအခါ သူ႔အိမ္နားသုိ႔ ျဖည္းညွင္းစြာ ကပ္သြားလုိက္သည္။ အိမ္အတြင္းထဲသုိ႔ အေျခအေနကုိ ေဝ့ဝဲၾကည့္လုိက္စဥ္ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ထင္းရွဴးဆီ မီးအလင္းေရာင္ေအာက္ ၄ ႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးကုိ ရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ ေခ်ာ့သိပ္ေနေသာ ေအာင္ေအာင္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ထုိျမင္ကြင္းက က်ေနာ့္ကို ဆုိ႔နင့္ေၾကကဲြသြားေစသည္။ က်ေနာ့္ရင္ေသြးမ်ား မ်က္ႏွာ ကလည္း တဖ်တ္ဖ်တ္ ဝင္ေရာက္လ်က္ရွိသည္။ က်ေနာ့္ဘဝတြင္ အမိအဖ ေမတၱာ ကုိ ငတ္မြတ္ေတာင့္တ ခဲ့သည္မွ ယေန႔တုိင္။ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ေအာင္ေအာင္သမီးေလး က်ေနာ့္ေၾကာင့္ သူ႔ဖခင္ ေမတၱာ  ငတ္မြတ္ သြားမည့္အေရး ေတြးလုိက္ေတာ့ ႏွလံုးသားက လက္မခံနုိင္။ အဆံုးစြန္ဆံုး တင္ထားေသာ ေဒါသစိတ္ကုိ ခ်ဳပ္တီးရင္း ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္ေခါက္လာခဲ့မိသည္။

(ဆက္ပါဦးမည္)

အုပ္ၾကီးေဖ
၂၇-၈-၂၀၁၃

အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္စရာ မလိုဘဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ၿပီ

August 28, 2013, 6:49 am

≫ Next: Archangel AK ကုမၸဏီေထာင္ျခင္း

≪ Previous: ႏွလံုးသား ဒုိင္ယာယီ (၁၁)

$

0

0

  

အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္စရာ မလိုဘဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ၿပီ
August 28, 2013 at 1:12pm

လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားသာမက ႏိုင္ငံ့အေရးကို စိတ္ဝင္စားသူမ်ား အားလုံး၏ဆုံခ်က္သည္ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး သို႕ ေရာက္ရွိေနေလျပီ။ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးႏွင့္ပတ္သက္ျပီး အေလးထား ေျပာၾကားေနၾကသည့္အထဲတြင္ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နိုင္ငံေတာ္သမၼတျဖစ္ႏုိင္ေစရန္ ပုဒ္မ ၅၉(စ)ကို ျပင္ဆင္ႏိုင္ေရးလည္း အဓိက ပါဝင္ေနပါသည္။ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ နာယကႀကီး သူရဦးေရႊမန္းကလည္း အေလးထား ေဆာင္ ရြက္ေပးမည္၊ အစိုးရ၏ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ လိုအပ္သည္ ဟု မၾကာေသးခင္ကပင္ သတင္းေထာက္ မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံရာ၌ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားထားျပီး ျဖစ္ပါသည္။ ပုဒ္မ ၅၉ (စ)၏ သက္ေရာက္မႈ လက္ရွိ မ႑ဳိင္ႀကီးမ်ား၏ လိုက္နာက်င့္သုံးမႈႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ ဆန္းစစ္ၾကည့္လွ်င္ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ရန္ပင္ မလိုအပ္ေတာ့သည့္ အေနအထားမ်ား ေတြ႕ရွိရပါသည္။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အမ်ားစု သေဘာတူ လွ်င္ ယင္းပုဒ္မ ၅၉ (စ)ကို ျပင္ဆင္ရန္ မလိုအပ္သည့္အေၾကာင္းကို ေတြ႕ျမင္သည့္အတိုင္း ရွင္းလင္း လိုပါသည္။ 

ျပည္ေထာင္စုေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္မွ တင္သြင္းခဲ့ေသာ `လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္မ်ားအား တာ၀န္ မွ ျပန္လည္ရုပ္သိမ္းျခင္းဆိုင္ရာ ဥပေဒ´ ၾကမ္းကို ပထမအႀကိမ္ျပည္သူ႔လႊြတ္ေတာ္ သတၱမပံုမွန္အစည္း အေ၀း - ရက္ေျမာက္ေန႔ျဖစ္ေသာ ၂၀၁၃ ရက္ ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္တြင္ ျပည္သူ႕လႊြတ္ေတာ္တြင္ ေဆြးေႏြး ၿပီး ထိုဥပေဒၾကမ္းအား ဆိုင္းငံ့ထားရန္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။

ဇာတ္လမ္း၏ အစမွာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွ စပါသည္။ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၃၈ (ခ) တြင္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ထားေသာ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ကို သက္ဆိုင္ရာမဲဆႏၵရွင္မ်ားက ဤဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒတြင္ ျပဌာန္းထားခ်က္မ်ားႏွင့္အညီ တာ၀န္မွ ျပန္လည္ရုပ္သိမ္းခြင့္ရွိသည္ဟု ေဖာ္ျပထား သည္။ ပုဒ္မ ၃၉၆ တြင္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တာဝန္မွ ျပန္လည္ ႐ုပ္သိမ္းျခင္း နွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးကို ေအာက္ပါအေၾကာင္း တစ္ရပ္ရပ္ေၾကာင့္ တာဝန္မွ ျပန္လည္ ႐ုပ္သိမ္းခြင့္ ရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္-

(၁) ႏိုင္ငံေတာ္၏ ေက်းဇူးသစၥာေတာ္ကို ေဖာက္ဖ်က္ျခင္း၊

(၂) ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္တစ္ရပ္ရပ္ကို ေဖာက္ဖ်က္ က်ဴး လြန္ျခင္း၊

(၃) အက်င့္သိကၡာပ်က္ျပားျခင္း၊

(၄) ဤဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒတြင္ သတ္မွတ္ထားသည့္ သက္ဆိုင္ရာလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စား လွယ္ အရည္အခ်င္းပ်က္ယြင္းျခင္း၊ 

(၅) ဥပေဒအရေပးအပ္ေသာ တာဝန္မ်ားကို ေက်ပြန္စြာ မေဆာင္႐ြက္ျခင္း၊

အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၃၉၇ တြင္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္သည္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ျခင္းဆုိင္ရာ ကိစၥမ်ားနွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍လည္းေကာင္း၊ တာ၀န္မွ ျပန္လည္ရုပ္သိမ္းျခင္းဆုိင္ရာ ကိစၥမ်ားႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ လည္းေကာင္း လိုအပ္ေသာဥပေဒမ်ားကို ျပဌာန္းရမည္ ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။

သို႔ျဖစ္၍ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအား တာ၀န္မွ ျပန္လည္ရုပ္သိမ္း သည့္ဥပေဒကုိ အတည္ျပဳ ျပဌာန္းႏုိင္ေရးအတြက္ ျပည္ေထာင္စု ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္က ဥပေဒမူၾကမ္းေရးဆြဲၿပီး ထိုဥပေဒ ၾကမ္းကို ျပည္သူမ်ား ေလ့လာသိရွိရန္ႏွင့္ အႀကံျပဳႏိုင္ရန္အတြက္ (၃၀-၈-၂၀၁၂) ရက္ထုတ္ ႏိုင္ငံပိုင္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရပါသည္။ (၆-၁၁-၂၀၁၂) ရက္တြင္ ျပဳလုပ္ေသာ ပထမ အႀကိမ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ပဥၥမပံုမွန္အစည္းအေ၀း န၀မေျမာက္ေန႔၌ ျပည္ေထာင္စု ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္က ဥပေဒၾကမ္းကို ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္တြင္ တင္သြင္းခဲ့သည္။ ဥပေဒၾကမ္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ဥပေဒၾကမ္းေကာ္မတီ၏ စိစစ္ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားကို ေကာ္မတီက ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ ကို အစီရင္ခံ တင္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အင္တာနက္၀ဘ္ဆိုက္တြင္ ေတြ႔ရွိရပါသည္။

သုိ႔ရာတြင္ ထိုဥပေဒၾကမ္းအား ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္တြင္ ဆက္လက္ေဆြးေႏြး ခဲ့ျခင္းမရွိပဲ ဆိုင္းငံ့ထားခဲ့ၿပီး ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌ၏ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ မ်ားတြင္ သတင္းေထာက္မ်ားက ထိုဥပေဒကို ဆက္ လက္ေဆြးေႏြးျခင္း မရွိသည့္ကိစၥကို ေမးျမန္းသည့္အခါ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌ သူရဦးေရႊမန္း က ထိုဥပေဒသည္ ေခတ္ကာလအေျခအေနႏွင့္ မကုိက္ညီ၍ ဆိုင္းငံ့ ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျဖၾကားခဲ့သည္ ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ထိုသုိ႔ သတင္းေထာက္ မ်ားက လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌကုိ ထိုဥပေဒၾကမ္းကိစၥ ေမးျမန္းခဲ့ၿပီး မၾကာမီအတြင္း ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က ထိုဥပေဒၾကမ္းအား ဆုိင္းငံ့ထားရန္ အတည္ျပဳ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

၂၃-၈-၂၀၁၃ ရက္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းတြင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥပေဒၾကမ္းေကာ္မတီ၀င္ ေဒါက္တာ စိုးမိုးေအာင္က ထိုဥပေဒၾကမ္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းတင္ျပရာတြင္ အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၃၉၆ (ခ)ပါ " သက္ဆုိင္ရာ မဲဆႏၵနယ္၏ မူလ မဲဆႏၵရွင္မ်ားအနက္ အနည္းဆံုး တစ္ရာ ခုိင္ႏံႈး တုိ႔က တာဝန္မွျပန္လည္ရုတ္သိမ္းလုိ ေသာ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စား လွယ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ တုိင္တန္းခ်က္ကို ျပည္ေထာင္စုေရြးေကာက္ပဲြ ေကာ္မရွင္ထံ တင္ျပရမည္" ဆိုေသာအခ်က္အရ လက္မွတ္ထိုးတိုင္တန္း ရမည့္အေရအတြက္သည္ နည္းပါးလြန္းၾကာင္း၊ တစ္ပါတီစနစ္က်င့္သံုးခဲ့သည့္ မဆလေခတ္ အေျခခံ ဥပေဒပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို ဆက္လက္သံုးစဲြ ထားျခင္း ျဖစ္ၿပီး တစ္ပါတီစနစ္တြင္ မဲဆႏၵရွင္ တစ္ရာခုိင္ႏံႈး ၏ ေထာက္ခံမဲရရန္ ခက္ေကာင္းခက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ယခုု ပါတီစံုစနစ္က်င့္သံုးသည့္ေခတ္တြင္ တစ္ရာခိုင္ႏံႈး၏ လက္မွတ္စုေဆာင္းရန္ မခက္ခဲေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ အလြယ္တကူလက္မွတ္စုၿပီး တိုင္ၾကားျခင္းမ်ား မ်ားလာႏိုင္ေၾကာင္း ၊ တျခားဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံအခ်ိဳ႕တြင္လည္း ထိုသို႔ကိုယ္စားလွယ္ အားတာဝန္က ျပန္လည္ရုတ္သိမ္းသည့္ဥပေဒမ်ား ျပဌာန္းထားျခင္းရိွေသာ္လည္း တုိင္တန္းသူ အေရ အတြက္ သတ္မွတ္ခ်က္ ထိုမွ် မနည္းေၾကာင္း၊ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးနွင့္ပတ္သက္၍ လည္း ဆန္းစစ္ ေလ့လာျခင္းလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုကာလအတြင္း ဥပေဒၾကမ္းႏွင့္ပတ္ သက္ၿပီး ဆုိင္းငံ့ထားသင့္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးသြားပါသည္။

ဥပေဒၾကမ္းအား ဆိုင္းငံ့ထားရန္ကိစၥကို တပ္မေတာ္သားလႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္(၃)ဦးက ကန္႕ ကြက္ ေဆြးေႏြးသြားခဲ့ပါသည္။ တပ္မေတာ္ သားကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ယေန႔လႊတ္ေတာ္မ်ားသည္ ျပည္သူ လူထု၏ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈကို တေန႔တျခားပိုမို ရရိွလာေနေၾကာင့္၊ ထို႕ေၾကာင့္ ကိုယ္စားလွယ္ မ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးေဆာင္ရြက္ သင့္ေၾကာင္း၊ တပ္မေတာ္သားမ်ားအား ဥပေဒ၊ စည္းကမ္းမ်ားနွင့္ ကန္႔သတ္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသလို လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကိုလည္း ထိန္းခ်ဳပ္သည့္ ဥပေဒရွိသင့္ေၾကာင္း ၊ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတ၊ ဒုသမၼတမ်ား နွင့္ အျခားေသာ ျပည္ေထာင္စု အဆင့္ပုဂိၢဳလ္မ်ားကို စြပ္စဲြျပစ္တင္လုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း အေျခခံဥပေဒမွာ ျပဌာန္းသတ္ မွတ္ထားေၾကာင္း ၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ မ်ားကုိ မဲဆႏၵရွင္ျပည္သူလူထုက တာဝန္မွ ျပန္လည္ရုတ္သိမ္းခြင့္ သည္ အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၄ တြင္ ျပဌာန္းထားသည့္ " ႏုိင္ငံေတာ္ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာသည္ ႏုိင္ငံသားမ်ား ထံမွဆင္းသက္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္တဝွမ္းလံုး၌ တည္သည္" ဆုိသည္ကို ျပသည့္အခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေျခခံဥပေဒက ေပးထားသည့္ ျပည္သူမ်ား၏ အခြင့္အေရးကို ပိတ္ပင္ျခင္း မျပဳသင့္ေၾကာင္း၊ အေျခခံဥပေဒက ေပးထားသည့္ အခြင့္အေရးကို ပိတ္ပင္ျခင္းသည္ အေျခခံဥပေဒကို ေက်ာ္လြန္ရာ ေရာက္ေၾကာင္း ။ အာဏာသံုးရပ္အၾကား တြင္လည္း အျပန္အလွန္ Check and Balance လုပ္ႏိုင္ ေရးအတြက္ ထိုဥပေဒျပဌာန္းေရး ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္သြားရန္ လႊတ္ေတာ္အား တိုက္တြန္းေၾကာင္း ေဆြးေႏြးသြားၾကပါသည္။

မင္းလွမဲဆႏၵနယ္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေမာင္တိုးက လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ စည္း ကမ္းမရွိရံုနွင့္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ မျဖစ္ထုိက္ဟု မဆိုႏိုင္ေၾကာင္း၊ လႊတ္ေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ တင္လာသည့္ ဥပေဒတုိင္းကို ေဆြးေႏြးအတည္ျပဳေပးမည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌ သည္ အလြန္ပါ၀ါရွိေၾကာင္း၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌတစ္ေယာက္က ထိုဥပေဒကို ေဆြးေႏြးရန္မသင့္ဟုဆိုလွ်င္ မဲခြဲရန္ပင္ မလိုေၾကာင္း၊ တစ္ရာခိုင္ႏႈန္းက တိုင္ၾကားခြင့္ရွိသည္မွာ မျဖစ္သင့္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးသြားပါ သည္။

ေက်ာက္ၿဖဴမဲဆႏၵနယ္မွ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးဘရွိန္က လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ေယာက္ကို တာ၀န္ မွ ျပန္လည္ရုပ္သိမ္းရန္ ေဆာင္ရြက္လွ်င္ ေငြကုန္ ေၾကး က် မ်ားသည္ကို စဥ္းစားစရာရွိေၾကာင္း၊ စြပ္စြဲခံရ သည့္ကိုယ္စားလွယ္ ကို လည္း ကာကြယ္ေပးရန္လုိေၾကာင္း ေဆြးေႏြးသြားပါသည္။ 

တပ္မေတာ္သားကိုယ္စားလွယ္ ေလးဦးနွင့္ အရပ္သားကိုယ္စားလွယ္ ၂ ဦး၏ ေဆြးေႏြးမႈၿပီးေနာက္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌက စက္ခလုပ္ မသံုးဘဲ `ဥပေဒၾကမ္းေကာ္မတီရဲ႕ သေဘာထားကို သေဘာတူပါသလား၊ သေဘာ မတူသူ ရိွပါသလား´ ေမးျမန္းခဲ့ရာ ကန္႔ကြက္မည့္သူမရွိသည့္အတြက္ ဥပေဒၾကမ္း ေကာ္မတီ၏ တင္ျပခ်က္အတိုင္း ဥပေဒၾကမ္းအား ဆုိင္းငံ့ထားရန္ လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳခဲ့ပါသည္။

ထူးျခားသည္မွာ ျပည္ေထာင္စုေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္က (၆-၁၁-၂၀၁၂) တြင္ ထိုဥပေဒၾကမ္းအား ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္သုိ႔ တင္သြင္းခဲ့ရာတြင္ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ဥပေဒၾကမ္းေကာ္မတီ၀င္ ဦးတီခြန္ျမတ္က ေကာ္မတီ၏ စိစစ္ေတြ႔ရွိခ်က္ကိုတင္ျပရာတြင္ ဥပေဒၾကမ္းအား မည့္သည့္ေနရာမ်ားတြင္ မည္သုိ႔မည္ပံု ျဖည့္စြက္ျပင္ဆင္သင့္သည္ဟုသာ တင္ျပခဲ့ၿပီး ပါတီစံုဒီမုိကေရစီ စနစ္ႏွင့္ မကိုက္ညီေၾကာင္း၊ ၁ ရာခိုင္ ႏႈန္းဟု အေျခခံဥပေဒတြင္ သတ္မွတ္ ထားျခင္း သည္ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မႈမရွိေၾကာင္း ပါ၀င္ျခင္းမရွိခဲ့ ပဲ ေနာက္ထပ္ ၁၀ လခန္႔အၾကာ (၂၃-၈-၂၀၁၃) ရက္တြင္ ဥပေဒၾကမ္းေကာ္မတီ က ထပ္မံရွင္းလင္း တင္ျပသည့္အခါမွာ ထိုအခ်က္မ်ား ပါ၀င္လာျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ ဦးတီခြန္ျမတ္၏ ျဖည့္စြက္ခ်က္တြင္ လက္မွတ္ေရးထိုး တိုင္ၾကားျပီး Recall လုပ္ပါက စစ္ေဆးသည့္အခါ မမွန္ကန္လွ်င္ တိုင္ၾကားသူမ်ားကို အေရးယူႏိုင္မည့္ အခ်က္ကို ထည့္သြင္းခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႕ ျပဳလုပ္မွသာ မမွန္မကန္ တိုင္ၾကားမႈမ်ား ေလ်ာ့နည္းေစမည္ ဟု ၄င္းက ဆိုပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဥပေဒၾကမ္းေကာ္မတီ၏ သံုးသပ္ခ်က္ ၁၀ လအတြင္း ေျပာင္းလဲ သြားရ သည္မွာ မည္သည့္ပေယာဂမ်ား ပါရွိသနည္းဟု စဥ္းစား ေတြးေတာ ဖြယ္ရာ ရွိပါသည္။

မည့္သုိ႔ပင္ဆိုေစကာမူ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအား တာ၀န္မွ ျပန္လည္ရုပ္သိမ္းျခင္းဆုိင္ရာ ဥပေဒကို ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က ဆုိင္းငံ့ ထားလိုက္သျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္၍ မၿပီး မခ်င္း ၊ အနည္း ဆံုး ယခုလႊတ္ေတာ္သက္တမ္းကုန္ဆံုးမည့္ ၂၀၁၅ ႏွစ္ကုန္အထိေတာ့ တာ၀န္မေက် ေသာ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ရွိပါကလည္း ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္မွ ျဖဳတ္ခ်ႏို္င္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ 

လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ေက်းဇူးသစၥာေတာ္ကို ေဖာက္ဖ်က္ျခင္း၊ ဖြဲ႕စည္း ပုံ အေျခခံဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္တစ္ရပ္ရပ္ကို ေဖာက္ဖ်က္က်ဴး လြန္ျခင္း၊ အက်င့္သိကၡာပ်က္ျပားျခင္း၊ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္၏ အရည္အခ်င္းပ်က္ယြင္းျခင္း၊ ဥပေဒအရေပးအပ္ေသာ တာဝန္မ်ားကို ေက်ပြန္စြာ မေဆာင္႐ြက္ျခင္းမ်ား ရွိလာခဲ့သည့္တိုင္ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္မွ ရုပ္သိမ္းခံရမည္ကို စိုးရိမ္စရာမလုိဘဲဲ ဥပေဒျပဳေရးႏွင့္ ထိန္းေက်ာင္းေရးတာ၀န္မ်ားကို စိတ္ခ်၊လက္ခ် ထမ္း ေဆာင္ႏိုင္ၾကေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ယခုကာလတြင္ လႊတ္ေတာ္ေပၚေပါက္လာျပီ ျဖစ္၍ အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းေရး စနစ္ အသက္၀င္ လာသည္ ဟု ဆိုၾကပါသည္။ ျပီးခဲ့သည့္ (၂)ႏွစ္ခြဲကာလအတြင္း ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားအေန ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ တရားစီရင္ေရးမ႑ဳိင္ႀကီး(၂)ရပ္ကို ထိန္းေက်ာင္းသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကို အားသြန္ ခြန္စိုက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္မွာ အားရဖြယ္ရာ ေကာင္းလွပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ ထိန္းေက်ာင္းေရး တာ၀န္ကို အေလးေပးလြန္း လွ်င္ မူလတာ၀န္၊ အေျခခံဥပေဒတြင္ အေသးစိတ္ေဖာ္ျပထားေသာ တာ၀န္ မ်ားျဖစ္သည့္ ဥပေဒျပဳေရးလုပ္ငန္းမ်ား၌ အားနည္းသြားျခင္း ရွိ-မရွိကိုလည္း ျပီးခဲ့သည့္(၂)ႏွစ္ခြဲအတြင္း လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား တင္သြင္းေသာ ဥပေဒၾကမ္းမ်ား မည္မွ် ရွိသည္၊ ယင္းတို႕အနက္မွ ဥပေဒအျဖစ္ မည္မွ် ျဖစ္လာသည္ ဟူေသာ ကိန္းဂဏန္းမ်ားက ျပဆိုလ်က္ ရွိေနပါသည္။ 

ဥပေဒျပဳအမတ္မ်ား လက္ကိုင္ထားရမည့္ ေပးထားခ်က္ မူေဘာင္မွာ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ျဖစ္ ပါသည္။ ယခု ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္-

(၁) အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၂၅၊ ဇယား ၄ တြင္ 
“ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒကို ထိန္းသိမ္း ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျပီး” ဟု ျပဌာန္းထားပါသည္။ 

(၂) အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၃၂၄ တြင္ “ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာခုံရုံး၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ သည္ အျပီးအျပတ္အတည္ ျဖစ္သည္။” ဟု ျပဌာန္းထားပါသည္။ ယင္းျပဌာန္းခ်က္ကို လႊတ္ေတာ္က ပယ္ခ်ခဲ့ျပီး ခုံရုံးကို စြပ္စြဲျပစ္တင္မႈ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသည္။ (ျပဌာန္းခ်က္ကို မလိုက္နာ လွ်င္လည္း ရႏိုင္သည့္ သေဘာ ေတြ႕ရွိရျခင္း)

(၃) အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၃၉၇ တြင္ “ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္သည္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ျခင္းဆိုင္ ရာကိစၥမ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍လည္းေကာင္း၊ တာ၀န္မွျပန္လည္ရုပ္သိမ္းျခင္းဆိုင္ရာကိစၥမ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍လည္းေကာင္း လိုအပ္ေသာ ဥပေဒမ်ားကို ျပဌာန္းရမည္။” ဟု ျပဌာန္းထားပါသည္။ ယင္းျပဌာန္းခ်က္မွ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွက္ျခင္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ ဥပေဒကို နယကအစိုးရ လက္ထက္က ျပဌာန္းခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း လႊတ္ေတာ္ေပၚေပါက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခါ က်န္ရွိေနသည့္ တာ၀န္မွျပန္လည္ရုပ္သိမ္းျခင္းကို ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ ေတာ္က ျပဌာန္းရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ “ျပဌာန္းႏိုင္သည္” မဟုတ္ဘဲ “ျပဌာန္းရမည္” ဟု ေဖာ္ျပ ထားျခင္းကို ၾကည့္လွ်င္ လုပ္ကိုလုပ္ေဆာင္ရမည့္ အေျခခံဥပေဒက အပ္ႏွင္းထားေသာ တာ၀န္ ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေနပါသည္။ (သို႕ေသာ္ ဥပေဒၾကမ္းေကာ္မတီ၏ သုံးသပ္ခ်က္ျဖင့္ အဆိုပါ ျပဌာန္းခ်က္ကို လိုက္နာျခင္း မရွိဘဲ ဆိုင္းငံ့ထားႏုိင္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရပါသည္။)

(၄) ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္သည္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ အခြင့္အေရးျဖစ္ေသာ စြပ္စြဲ ျပစ္တင္ျခင္းကို ခုံရုံးႏွင့္အျငင္းပြားမႈတြင္ အသုံးျပဳခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါသည္။ အေျခခံဥပေဒတြင္ အျပန္ အလွန္ထိန္းေက်ာင္းေရးယႏၱရားပီျပင္ေစရန္ ေပးအပ္ထားျပီး ျဖစ္ပါသည္။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စား လွယ္မ်ားအား ျဖဳတ္ခ်ရန္အတြက္ ျပည္သူမ်ားသို႕ အပ္ႏွင္းထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အဆိုပါ အခြင့္အေရးကို ပိတ္ပင္ျခင္းသည္ အေျခခံဥပေဒအရ မည္သို႕ေသာ သေဘာ သက္ေရာက္ေစ သည္ကို လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား သိရွိနားလည္ၾကမည္ ဟု ယုံၾကည္ပါသည္။ ယင္းအခြင့္ အေရးပိတ္ပင္ျခင္းခံထားရေသာ ျပည္သူမ်ားအေနျဖင့္ မည္သို႕ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ရမည္ နည္း။ ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရာရွိေသာ နည္းလမ္းမွာ လူထု လမ္းေပၚထြက္ျခင္း ျဖစ္ျပီး ဤနည္းလမ္းကို မလႊဲမေရွာင္သာ ေရြးခ်ယ္ေစရန္ တြန္းပို႕ရာ ေရာက္ရွိေစႏိုင္ပါသည္။ (အေျခခံဥပေဒတြင္ ပါရွိေသာ ျဖဳတ္ခ်ရန္ နည္းလမ္းကို ပိတ္ပင္ထားပါက အေျခခံဥပေဒပါ အတိုင္းမဟုတ္ေသာ ျဖဳတ္ခ်ရန္နည္းလမ္းမ်ား ေပၚထြက္လာမည္။) 

ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို လိုက္နာၾကရာတြင္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ ျခြင္းခ်က္ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါသေလာ။ ဥပေဒျပဳေရးမ႑ဳိင္ ကလြဲ၍ က်န္မ႑ဳိင္မ်ား၊ က်န္ျပည္သူမ်ားအားလုံး သာလွ်င္ တိတိက်က် လိုက္နာေစမည္ ဆိုလွ်င္ အေျခခံဥပေဒမွာ မည္သည့္ကိန္းဆိုက္ေရာက္ သြားေစ ပါသနည္း။ အေျခခံဥပေဒကို လိုက္နာရန္ ပ်က္ကြက္ျခင္း သို႕မဟုတ္ ပ်က္ကြက္ရာ ေရာက္ေစႏိုင္သည္ မ်ား လုပ္ေဆာင္ျခင္း၊ အေျခခံဥပေဒကို ဆန္႕က်င္ေဖာက္ဖ်က္ျခင္း သို႕မဟုတ္ ဆန္႕က်င္ေဖာက္ဖ်က္ရာ ေရာက္ေစႏုိင္ေသာ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈမ်ား လုပ္ေဆာင္ျခင္းတို႕သည္ လက္ရွိျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေဖာ္ေဆာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ႀကီးမားလွေသာ ျခိ္မ္းေျခာက္ မႈမ်ား ျဖစ္လာေစႏိုင္ ပါသည္။ 

ထိုနည္းတူစြာပင္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပါ ျပဌာန္းခ်က္ တစ္ရပ္ကို ယခုကဲ့သုိ႔ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါ ႏွင့္ မကိုက္ညီသျဖင့္(၅)ႏွစ္လုံးလုံး ဆုိင္းငံ့ထား ၍ ရသည္ဆုိလွ်င္ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ႏိုိင္ေရးတြင္ ကန္႕႔သတ္ခ်က္ျဖစ္ေနေသာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒ ပုဒ္မ ၅၉(စ) ကို ျပင္ဆင္ႏိုင္ရန္ ေရရာေသခ်ာျခင္း မရွိဘဲ ျပင္ဆင္ရန္ ႀကိဳးစားမည့္အစား အေျခ အေန၊ အခ်ိန္အခါႏွင့္ မကိုက္ညီသည့္အတြက္ ပုဒ္မ ၅၉(စ) ကိုလည္း ၂၀၁၆ ေရြးေကာက္ပြဲမွစ၍ ၅ ႏွစ္ ခန္႔ ဆုိင္းငံ့ေပး၍ မရဘူးလား ဟူေသာ ေမးခြန္းတစ္ရပ္ ေပၚထြက္လာပါသည္။ အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၃၂၄ ႏွင့္ ၃၉၇ တို႕ကို လိုက္နာစရာ မလိုလွ်င္ ပုဒ္မ ၅၉ ကိုလည္း လိုက္နာရန္ လိုအပ္ပါသေလာ။ အေျခခံ ဥပေဒသည္ ဒီပုဒ္မမ်ားကို ေတာ့ လိုက္နာပါ၊ ဒီပုဒ္မမ်ားကေတာ့ အေျခအေနအခိ်န္အခါအရ မလိုက္နာ နဲ႕ဦး ဟူ၍ ထားရွိႏိုင္ပါ၏ေလာ။ လက္ရွိေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားအရ ထားရွိႏိုင္သည္ ဆိုပါလွ်င္ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ ျဖစ္ေရးအတြက္ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္စရာ မလိုေတာ့ပါ။ 

အလားတူ အေျခခံဥပေဒပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို လိုက္နာရမည့္ ႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားမ်ားအပါအ၀င္ မ႑ဳိင္ႀကီး(၃)ရပ္စလုံး၊ တပ္မေတာ္ႏွင့္ အျခားေသာ က႑ေပါင္းစုံ၊ နယ္ပယ္ေပါင္းစုံတို႕သည္ လိုက္နာ စရာ မလိုေတာ့သည့္ အေနအထားသို႕ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ေရာက္ရွိသြားေစႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႕ ေရာက္ ရွိသြားခဲ့ပါလွ်င္ မည္သူမွ် မလိုက္နာေတာ့သည့္ အေျခခံဥပေဒသည္ အေျခခံဥပေဒဟုပင္ ေခၚတြင္ႏိုင္ ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ဤသည္ကို ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတအပါအ၀င္ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ တပ္မေတာ္ အႀကီးအကဲမ်ား၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းဟုၾကည္ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ မီဒီယာမ်ား အပါအ၀င္ အရပ္ဘက္လူ႕ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား အထူးအေလးထား စဥ္းစားရန္ လိုအပ္ျပီ ဟု ယူဆမိ ပါသည္။ နိုင္ငံတကာက ၾသခ်ယူရေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဒီမိုကေရစီ ကေသာင္းကနင္း အေနအထားသို႕ ဆိုက္ေရာက္ သြားျခင္း မရွိေစေရးအတြက္ ထိန္းႏိုင္သူမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းထိန္း သိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေပးၾက ပါရန္ ဤေဆာင္းပါးမွ တစ္ဆင့္ တိုက္တြန္း ေတာင္းဆိုလိုက္ရပါသည္။ 
ေနထက္နီ
ၾသဂုတ္လ(၂၈)ရက္ေန႔ထုတ္ The Messenger သတင္းစာမွေဖာ္ျပသည္။

Messenger News Journal Facebook စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္

Archangel AK ကုမၸဏီေထာင္ျခင္း

August 28, 2013, 6:57 am

≫ Next: လင္းယုန္နွင့္နဂါး သတိထား

≪ Previous: အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္စရာ မလိုဘဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ၿပီ

$

0

0

 

 Archangel AK ကုမၸဏီေထာင္ျခင္း ~~~

ျမန္မာျပည္မွာ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈေတြရွိလာမယ္ လုပ္ငန္းေတြလည္း
ေကာင္းလာေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ အခုတေလာ အလုပ္ေလးဘာေလး လုပ္မယ္စိတ္ကူးထားပါတယ္။

ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားတဲ့အခါ အလုပ္က ေပါေပါေလးနဲ႔ ရွားသားဗ်.....

ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ့္အႀကံနဲ႔ကိုယ္ ေတြးမရေတာ့ ဆရာႀကီး သမားႀကီးေတြကို ဆည္းကပ္ၿပီး နည္းနာယူ ရတာေပါ့ဗ်ာ ...

" ဒီမယ္ ေမာင္ေအေက ... " 

" ခင္ဗ်ာ "

ျမန္မာျပည္မွာ မင္းလုပ္ငန္းလုပ္မယ္ဆိုရင္ နံပါတ္ ၁ .. ေက်ာက္မ်က္တြင္းထြက္ေတြမလုပ္နဲ႔ .. ဒါက ဘိုးဘြားပိုင္လုပ္ငန္း ။
ဟိုး ျမန္မာျပည္ရယ္လို႔ မျဖစ္ခင္ ကတည္းက အဘိုးေတြအဘြားေတြ အရမ္းပိုင္တဲ့ လူေတြြလုပ္တာ အဲ့ေတာ့ကာေရွာင္ ...

" ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ် "

ၿပီးေတာ့ ဘဏ္လုပ္ငန္း မလုပ္နဲ႔ ။ ဘဏ္လုပ္ငန္းက အထင္ကရ စီးပြားေရး သမားႀကီးေတြ လုပ္ၾကတာဆိုေတာ့ မင္းဝင္တိုးဖို႔ မလြယ္ဘူး မလုပ္နဲ႔ 

" ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ် "

Mobile ဖုန္း အေရာင္းအဝယ္ကလည္း ခုေခတ္မွာ မွိုလိုေပါက္ေနၿပီ။ လုပ္မေကာင္းေတာ့ ဘူး။

" ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ် "

သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးကလည္း အထင္ကရ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြက လုပ္ေနၾကၿပီ။ တိုးဖို႔ မလြယ္ ေတာ့ဘူး။ ကြန္တိန္နာ ေထာင္မယ္ဆိုရင္လည္း အဘေတြရဲ႕ ကားေတြႀကီးပဲ။ 
မလုပ္နဲ႔ေတာ့ ဟုတ္ပလား

" ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ် "

စားေသာက္ကုန္၊ အခ်ိဳရည္ နဲ႔ ေရသန္႔ ကလည္း အထင္ကရ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြက အကုန္ ထုတ္ေနၾကၿပီ ခုမွ မင္းဝင္တိုးရင္ ေရခဲျခစ္ေရာင္းသေလာက္ေတာင္ အျမတ္က်န္မွာ မဟုတ္ဘူး။ 

" ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ် "

Construction ေတြကေတာ့ မလြယ္ေတာ့ဘူးကြ။ လူမ်ိဳးျခား လုပ္ငန္းရွင္ေတြႀကီးစိုး သြားၿပီ။ သံလုပ္ငန္း၊ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္း ၊ စာေရးကိရိယာ နဲ႔ စာပံုႏွိပ္ ပစၥည္းေတြက တို႔ ျမန္မာ အလုပ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြ မလုပ္နဲ႔ေတာ့ 

" ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ် "

စားေသာက္ဆိုင္ လုပ္ငန္းကေတာ့ အစဥ္အဆက္ အေရွ႕ဘက္က တို႔ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ေတြရဲ႕ လုပ္ငန္း ။ ဒီလုပ္ငန္းမွာ ျမန္မာေတြ မေအာင္ျမင္ဘူး ....

" ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ် "

ခုေခတ္မ်ားမယ္ Taxi ေထာင္တာလည္း အလုပ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ကြယ့္။ မႈိကေတာင္ရွားေသး taxi က ပိုေပါေနၿပီကြယ္။ 
မစဥ္းစားေလနဲ႔ေတာ့ ဟုတ္ပလား ...?

" ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ် "

တည္းခိုခန္း၊ မိုတယ္၊ ဟိုတယ္ လုပ္ငန္းဆိုတာ ကလည္း စည္းကမ္းအတိုင္းဆို မလြယ္ဘူး ဒါ ဘဘႀကီးေတြ ဘဘေလးေတြ အလုပ္... ပိုင္မွေနာ္ ပိုင္မွ ေပါက္တယ္မလား ..?

" ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ် "

ဆိုေတာ့ကာ ... မင္းလို ရိုးရိုးသာမန္ အရပ္သား အတြက္ အဆင္ေျပမယ့္ အလုပ္တစ္ခု ရွိတယ္။ လုပ္မလား ?

" လုပ္မွာေပါ့ ဆရာႀကီးရယ္ သားက အရမ္း ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ငန္းတစ္ခုလုပ္ခ်င္ေနတာ"

ေကာင္းၿပီ ဒီေတာ့က မင္းအရင္ဆံုး 
လုပ္ငန္းအတြက္ ဆက္သြယ္ေရး နဲ႔ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး ကိစၥေတြလုပ္ရမယ္။

နံပါတ္ တစ္ ။ ဆက္သြယ္ေရးေကာင္းဖို႔ 
ဖုန္းဝယ္ ရမယ္။

" ရွိတယ္ ဆရာႀကီး သားမွာ ဖုန္းရွိတယ္ "

မရဘူး။ အရင္ဆံုးႀကိဳးဖုန္းတစ္လံုးဝယ္။ ဝယ္ၿပီးရင္ ေလတိုက္တိုင္း ႀကိဳးမျပတ္ဖို႔ ပြဲမေပးနဲ႔ ဆသရ က ညီေလးေတြကို လိုင္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ခဏခဏ မုန္႔ဖိုးေပး။ သူတို႔က နတ္ထက္စြမ္းတယ္။ ဒါေပမယ့္မရေသးဘူး ...

မိုးတြင္းဆို ႀကိဳးဖုန္းက အစိုးမရဘူး ။ Handphone ဝယ္ ... 

" ရွိၿပီးသားေလ ဆရာႀကီး အတူတူပဲ ဟုတ္ဘူးလားလို႔ "

မတူဘူး ! မူလ လက္ေဟာင္း ၁၅ သိန္း ... စပ္ကူးမတ္ကူး ၅သိန္း ... ေခြၽးသိပ္ေစ်းေလ်ာ့ ၂သိန္း နဲ႔ တန္ဖိုးလြဲ ၁၅၀၀ လို႔ နာမည္ရ ၁သိန္းေက်ာ္တန္ဆိုၿပီး GSM မွာတင္ ကြဲေနတယ္။

ၿပီးေတာ့ WCDMA ဆိုၿပီး ၅ေသာင္းပိုတဲ့ ၂ သိန္းခြဲတန္ ရွိတယ္။

ၿပီးေတာ့ CDMA 800 လို႔ေခၚတဲ့ ေဝးေဝးယူသြားလို႔မရတဲ့ အိမ္ခ်စ္ဖုန္း
လည္းရွိမယ္။ အရင္က ေတာ့လိုင္းေကာင္းတယ္။ အခုေတာ့ တန္ဖိုးလြဲ ၁၅၀၀ ေကာင္ေတြ ထြက္လာေတာ့ ေခၚမၾကားေအာ္မၾကား
နဲ႔ ....

အဲ့ဖုန္းေတြအကုန္ဝယ္....

" ဗ်ာ ......" 

မဗ်ာနဲ႔ ငါ့ေကာင္ အဲ့ေလာက္မွ ေတာ္ရံုက်မွာ။ မင္းလုပ္ရမယ့္ အလုပ္က အဆက္အသြယ္ ျပတ္လို႔ မရဘူး။

ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ် ...

ၿပီးရင္ ပို႔ေဆာင္ေရး အတြက္...

ကြန္တိန္နာ၊ ဒိုင္နာ ဟိုင္းလပ္ ဇုန္ဂ်စ္ ဘာမွမဝယ္နဲ႔ ။ မထူးဘူး လမ္းပိတ္တယ္။ မင္း အသံုးျပဳရမယ့္ လမ္းေၾကာင္းက ကားေတြမိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ပိတ္တတ္တယ္။ အဆင္မေျပဘူး ဟုတ္ပလား ...?

ဟုတ္ ......

အဲ့ေတာ့ လမ္းဘယ္ေလာက္ပိတ္ပိတ္ ရေအာင္ထိုးေဖာက္သြားလာႏိုင္ဖို႔ ဂါလီေတြဝယ္ကြာ .... ကုန္စည္ေတြမပုပ္မသိုးဖို႔ အဓိက ...

ၿပီးရင္... အဲ့ ဖုန္းေတြယူ ဂါလီေတြနဲ႔ 
လုပ္ငန္းစလို႔ ရၿပီ ....

ဗ်ာ .... ဆရာႀကီး အာ့ဆို အေနာ္က ဘာလုပ္ ရမွာလဲဟင္ ....?

ဘာမွ မလုပ္နဲ႔ မင္းလုပ္ရမွာ သီရိမဂၤလာေစ်းသစ္ႀကီးနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး အဆင္ေျပေျပနဲ႔ အေကာင္းဆံုး လုပ္ရမာကေတာ့ 

တညင္းကုန္းေစ်းမွာ ကုန္စိမ္းေရာင္းဖို႔ပဲ ...

မျငင္းနဲ႔ ငါ့ေကာင္ ခုေခတ္မွာ ျမန္မာအရပ္သား လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မင္းဘယ္နားမွတိုးမရဘူး။ အဲ့ေတာ့ငါေျပာတဲ့ အတိုင္းသာ ကုန္စိမ္းေရာင္းေပေတာ့ ....

ဟုတ္ပလား ?

အနားက ထီလွည္းမွာေတာ့ စိုင္းစိုင္းသီခ်င္းေလး ဖြင့္ထားတယ္ဗ်ာ .....

" ကြၽန္ေတာ့္ကို သနားလို႔တဲ့ တိမ္ေတြေတာင္ငိုခ်လိုက္တယ္။ မိုးကိုသည္းေရာ" တဲ့ ...... 

မ်ိဳးအိမ္ဇန္ ( Archangel AK )

 — with Maung Paing and 24 others.

---

လင္းယုန္နွင့္နဂါး သတိထား

August 28, 2013, 7:00 am

≫ Next: ဆႏၵ ႏွင့္ အေမွ်ာ္အျမင္

≪ Previous: Archangel AK ကုမၸဏီေထာင္ျခင္း

$

0

0

  

လင္းယုန္နွင့္နဂါး သတိထား
---------------------------------
အေမရိကန္က ဆီးရီးယားကိုတြယ္ေတာ့မယ္။

ရုရွားကဒီလိုလုပ္ရင္ ႀကီးစြာေနာင္တရေစမယ္လို ့ျပင္းထန္စြာသတိေပးတယ္။

ေပါက္ေဖၚႀကီးက အသာေလး လက္လွ်ိွေနတယ္။

ရုရွားက သတိေပးသံနဲ ့အတူအေမရိကန္ကဆီးရီးယားကို ၾကာသာပေတးေန ့
နံနက္မွာဘဲစတင္တိုက္ခိုက္မယ္လို ့သတင္းေတြထြက္လာတယ္။

ကမၻာ့နိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းမွာ လီကြမ္ယူေျပာသလိုဘဲ USဟာ အနည္းဆံုး
၁၀-စုနွစ္ေလးငါးခုေလာက္အထိ ဆက္ျပီးဦးေဆာင္သြားနိုင္တယ္လို ့တစ္ခ်ိဳ ့ကေျပာတယ္။

က်ေနာ္ေတာ့အဲ့ဒီလိုမထင္မိဘူး။

USဟာ လက္ရိွပံုစံအတိုင္းသာဆက္သြားေနမယ္ဆိုရင္ မၾကာခင္မွာဘဲ တရုက္ရဲ ့ရင္ေဘာင္တန္း
ခြါရာတိုင္းတာကို ၁၀-စုနွစ္ နွစ္ခုေလာက္အတြင္းမွာကိုပီပီျပင္ျပင္ခံရနိုင္သည္ဟုယူဆမိပါတယ္။

အခုလည္းရင္ေဘာင္တန္းေနတာဘဲလို ့ေမးရင္ မတန္းနိုင္ေသးဘူးလို ့ဘဲတိုတိုနဲ ့လိုရင္းေျဖရမွာဘဲ
တစ္ျခားေနရာေတြေတာ့မသိဘူး ေရတပ္အင္အား/နည္းပညာမွာUSကို တရုပ္မွီဘို ့ဆိုတာအနည္းဆံုး ၁၀-နွစ္အထက္မွာ ရိွေနေသးတယ္။ေလတပ္ျခင္းယွဥ္ရာမွာလည္း ေလတပ္ရဲ ့
ေ႐ႊ ့ေျပာင္းနိုင္တဲ့ေလယဥ္ကြင္းေတြရဲ ့မိခင္ျဖစ္တဲ့ ေရတပ္ကိုအမွီမလိုက္နိုင္ေသးလို ့မျဖစ္နိုင္ေသးပါဘူး။

သို ့ေသာ္ ယခုကဲ့သို ့သာ USအေနျဖင့္ ၎တို ့၏ စႀကၤာဝေတးမင္းတံဆိပ္ကို ကာကြယ္လိုေဇာျဖင့္ တိုင္းျပည္ဘ႑ာေငြအေျမာက္အမ်ားကို ဆံုးရွံဳးခံကာကမၻာအနွံ ့စစ္ပြဲမ်ားဆင္ႏြဲေနျခင္းသည္ ၎တို ့တိုင္းျပည္၏စီးပြားေရး နိုင္ငံေရးက႑မ်ားတြင္မည္မွ်အထိအနွဳတ္လကၡဏာေဆာင္မည္လည္းဆိုသည့္အခ်က္သည္
၎တို ့ကို တရုပ္အေနျဖင့္ က႑ာမ်ိဳးစံုတြင္ ပီပီျပင္ရင္ေဘာင္တန္း ခြါရာတိုင္းနိုင္မည္လည္းဆို ့သည့္အေျဖပင္ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။

ျပည္တြင္းစီးပြားေရး နိုင္ငံေရးက႑ာမ်ားအေပၚ နိုင္ငံတကာတြင္စစ္ဆင္ႏြဲျခင္းမ်ား၏ အနွဳတ္လကၡဏာအညႊန္းကိန္း မ်ားလွ်င္မ်ားသလို နည္းရင္နည္းသလို တရုပ္သည္USအားရင္ေဘာင္တန္းနိုင္ပါလိမ့္မည္။

ဤေနရာတြင္သတိျပဳရန္လိုသည္မွာ US၏ျပည္ပနိုင္ငံမ်ားအေပၚစစ္ဆင္ႏြဲေနျခင္းသည္၎တို ့နိုင္ငံ၏ဘ႑ာေရးက႑ကိုအမွန္တကယ္ အနုတ္လကၡဏာေဆာင္/မေဆာင္ဟူသည့္အခ်က္
ျဖစ္သည္။သာမန္အားျဖင့္ၾကည့္မည္ဆိုပါက စစ္တိုက္လ်င္တိုင္းျပည္ဘ႑ာေငြဆံုးရံွဴးသည္ဟု
ယူဆဖြယ္ရာျဖစ္ေသာ္လည္း ကမၻာ့လူလည္ႀကီးUSတို ့အဖို ့၎အခ်က္ကိုထည့္သြင္းစဥ္းစားဖြယ္
ရိွ/မရိွကိုမိတ္ေဆြမ်ားသာသံုးသပ္ၾကည့္ၾကပါ။

က်ေနာ့္ထင္ျမင္ခ်က္ကေတာ့ USအေနျဖင့္၎တို ့
ဆင္ႏႊဲေသာစစ္ပြဲတစ္ခု၏ကုန္က်စားရိတ္ကို ကာမိေစမည့္အစီအမံမ်ားမလြဲမေသြရိွေနသည့္အျပင္
၎တို ့စစ္ပြဲဆင္ႏဲႊလိုပါက ကမၻာေပၚရိွမည္သည့္အဖြဲ ့အစည္း/နိုင္ငံႀကီးမ်ားမွကန္ ့ ကြတ္ေနသည္ျဖစ္ေစ လံုးဝဂရုမစိုက္ဘဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္နိုင္သည့္၎နွင့္NATOစစ္အုပ္စု၏ၾသဇာ
အာဏာကိုအသံုးျပဳ၍ နိုင္ငံတကာစီးပြားေရးနယ္ပယ္တြင္ စီးပြားေရးအရအသာစီးရယူအျမတ္ထုတ္
မွဳမ်ားျဖင့္၎တို ့ဆင္ႏြဲေသာ စစ္ပြဲကုန္က်စားရိပ္မ်ားကို ကာမိေစရန္ေဆာင္႐ြက္ေနသည္ဟုယူမိပါသည္။

တင္ျပပါUS၏စစ္ဆင္ႏႊဲျခင္းနွင့္စစ္အသံုးစားရိတ္ျပန္လည္ရွာေဖြျခင္းနည္းလမ္းကို တရုပ္တို ့အေနျဖင့္ ေကာင္းစြာရိပ္စားမိေသာေၾကာင့္သာ US၏ ျပည္ပစစ္မ်ားဆင္ႏႊဲေနျခင္းမ်ားကို
ရုရွားနိုင္ငံကဲသို ့သတိေပးျခင္း ေဝဖန္ျခင္းမ်ား ကမၻာသိျပဳလုပ္ျခင္းမရိွဘဲ အသာလက္လိွ်ဳေနသည္ဟုထင္ျမင္ယူဆဖြယ္ရာျဖစ္ပါသည္။

တရုပ္တို ့ ့အေနျဖင့္US၏ကမၻာလံုးဆိုင္ရာလႊမ္းမိုးေနမွဳကိုထိန္းခ်ဴပ္နိုင္ရန္နွင့္
ကမၻာ့နိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚတြင္တရုပ္၏ၾသဇာအာဏာက်ယ္ျပန္ ့လာေစေရးမဟာဗ်ဴဟာအေနျဖင့္ကမၻာေပၚရိွနိုင္ငံတိုင္းတြင္ စီးပြားေရးအရႀကိဳတင္လက္ဦးမွဳရယူျပီး
၎တို ့ကို ့ကိုစီးပြားေရးအရမျဖစ္မေနမွီခိုေနရေသာအေျခအေနမ်ားဖန္တီးကာ USဆန္ ့က်င္ေရး
သေဘာထားမ်ားကိုက်ယ္က်ယ္ျပန္ ့ျပန္. ့ျဖစ္ေပၚေနေစေရးမဟာဗ်ဴဟာကိုစြဲကိုင္လ်က္ တစ္ခ်ိန္တြင္ ကိုဆိုဗိုရိွတရုပ္သံရံုးမွားယြင္းဗုံးႀကဲခံခဲ့ရမွဳအေႁကြးကိုျပန္ဆပ္နိုင္ရန္ႀကံစဥ္ေနမည္မွာ
အေသအျခာပင္ျဖစ္ပါသည္။

အခ်ဴပ္အားျဖင့္တင္ျပလိုသည္မွာ က်ေနာ္တို ့နိုင္ငံအေနျဖင့္ တင္ျပပါနိုင္ငံႀကီးနွစ္ခု၏အထူးအာရံုစိုက္ျခင္းကိုခံေနရသည့္ယခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ အကြက္ေ႐ႊ ့မွားလ်င္အစားခံရမည့္အေျခအေနမွန္သမွ်ကိုရွင္းရွင္းလင္းနားလည္သိျမင္ၾကျပီး တစ္မ်ိဳးသားလံုးေသြးစည္းညီညြတ္ေရးကိုအေရးတႀကီး ၊အေဆာတလ်င္တည္ေဆာင္နိုင္ၾကပါေစလို ့တိုက္တြန္းတင္ျပအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ကၽြဲနွစ္ေကာင္ခတ္သည့္ကြင္း
ျမန္မာျပည္မျဖစ္ပါေစနွင့္ဟုဆႏၵျပဳလ်က္

ၿငိမ္းခ်မ္းလူ
၂၈-၈-၂၀၁၃

 — with Yaung Ni Oo and 12 others.

ဆႏၵ ႏွင့္ အေမွ်ာ္အျမင္

August 28, 2013, 7:24 am

≫ Next: “၄၆”

≪ Previous: လင္းယုန္နွင့္နဂါး သတိထား

$

0

0

August 11, 2013 at 12:48am

ဆႏၵ ႏွင့္ အေမွ်ာ္အျမင္

ဗစ္ရွင္ နဲ႔ မစ္ရွင္

          ယေန႔ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအခင္းအက်င္းမွာ လြန္ခဲ့ေသာ၊ ၂၅ႏွစ္၊ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုကာလႏွင့္ မတူေတာ့ပါ။ ထိုစဥ္ကေတာ့၊ အာဏာရ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီမွလဲြ၍၊ မည္သည့္ႏိုင္ငံေရးပါတီမွမရွိ။ ဆိုရွယ္လစ္လႊတ္ေတာ္မွလဲြ၍၊ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီမန္လည္းမရွိ။ အရပ္ဘက္အဖဲြ႕အစည္းဆို၍လည္း ဘာဆိုဘာမွမရွိ။ ဤမွ်က်ဥ္းၾကပ္ေသာ အေနအထားတြင္ ‘တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူမ်ား’ (activists) ၏ အသက္စြန္႔ ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္သာ၊ အေမွာင္ကန္႔လန္႔ကာႀကီးကို ဆဲြကိုင္လႈပ္ယမ္းႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုရလွ်င္ ‘လံႈ႕ေဆာ္ႏိုင္ငံေရး’ (agitate politics) ျဖင့္ ဇတ္ပႏၷက္ တည္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

          ယေန႔ျဖစ္ထြန္းတိုးတက္မႈမ်ားမွာ၊ အဆိုပါတက္ၾကြလႈပ္ရွားသူမ်ား၏ ေက်းဇူး တစ္နည္း ဆိုခဲ့ပါ လံႈ႕ေဆာ္ႏုိင္ငံေရး၏ အက်ိဳးဆက္ဟုဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္၊ လံႈ႕ေဆာ္ႏိုင္ငံေရးသက္သက္ျဖင့္၊ ရွစ္ေလးလံုး၏ အႏိၲမရည္မွန္းခ်က္ (ေခတ္မီဖံြ႕ၿဖိဳးေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံထူေထာင္ေရး) ကို၊ ဦးတည္သြားႏုိင္မည္ကားမဟုတ္ပါ။ ‘မိမိဘာလိုခ်င္သည္၊ မိမိလိုလားေသာရည္မွန္းခ်က္အတြက္ ဘယ္လိုေပၚလစီအဆင့္ဆင့္ခင္းရမည္’ စသည္၊ စသည္တို႔ကို ဘက္စုံေထာင့္စံု တြက္ဆပံုေဖာ္ၾကရမည့္ ‘ရည္မွန္းခ်က္ရွိရွိႏုိင္ငံေရး’ (deliberate politics) ျဖင့္ သြားမွျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ႏုိင္ငံေရးဆိုသည္မွာ၊ ႏုရာမွ ရင့္ရာသို႔ ဦးတည္ၾကရမည္မဟုတ္ပါေလာ…. ။

          ဆိုခဲ့ၿပီးေသာ ‘ရည္မွန္းခ်က္ရွိရိွႏိုင္ငံေရး’ တြင္ မဟာဗ်ဴဟာက်က်၊ စဥ္းစားတတ္ဖို႔က ‘အခရာ’ က်သည္။ မဟာဗ်ဴဟာသေဘာတြင္ Vision ရွိသည္။ ‘အနာဂတ္စိတ္ကူးရည္မွန္းခ်က္’ ဟုဆိုႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ သို႔တေစ- vision ျဖင့္ အစျပဳလို႔မျဖစ္။ အရပ္ရပ္အေျခအေနကို နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းျခံဳငံုသံုးသပ္ၿပီးသကာလ၊ လက္ေတြ႕အလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မည့္ Mission ျဖင့္ ေပၚလစီခင္းတတ္ဖို႕ အေရးႀကီးသည္။ Mission (တစ္နည္း- အလုပ္ရည္မွန္းခ်က္) အဆင့္အဆင့္ျဖင့္ vision သို႔ ဦးတည္ၾကရမည္ျဖစ္ပါသည္။

အကဲဆတ္ပိြဳင့္

          လက္ရွိျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးျဖစ္စဥ္မွာ၊ အေရးႀကီးသည္ႏွင့္အမွ်၊ ခက္ခဲသိမ္ေမြ႕လွေသာ လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီးသံုးရပ္ကို၊ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနၾကရေသာ ‘သံုးပြင့္ဆိုင္ အေျပာင္းအလဲ’ ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ၊ စီးပြားေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈႏွင့္ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္တို႔ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ၂ ႏွစ္ခဲြတာကာလအတြင္း၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပကတိအရွိကို၊ စာေရးသူဥာဏ္မီသမွ်၊ တု႔ိထိၾကည့္ပါမည္။

          ၁။ ဆိုခဲ့ပါ၊ သံုးပြင့္ဆုိင္အေျပာင္းအလဲအနက္၊ ႏုိင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမွာ၊ သိသိသာသာခၽြန္ထြက္လ်က္ရွိသည္။ အထူးသျဖင့္အစိုးရသစ္၏ ‘ေျဖေလွ်ာ့ေရး’ (liberalization) လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားမွာ၊ ျပည္တြင္းျပည္ပေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္သူမ်ားပင္ ‘မင္တက္’ မိေလာက္ေအာင္ ျမန္ဆန္လွသည္။

          ၂။ သို႔တေစ၊ ‘ေျဖေလွ်ာ့ေရး’ ႏွင့္ ဟန္ခ်က္ညီညီဖံြ႕ၿဖိဳးအားေကာင္းဖို႔လိုသည့္ ‘က်င့္ထံုးမႈေဘာင္မ်ား’ (institutions) မွာ၊ အားနည္းခ်ည့္နဲ႔ဆဲရွိသည္။

          ၃။ ဤအေျခအေနတြင္ စီးပြားေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမွာ၊ လူအမ်ားစုႀကီးအတြက္၊ ထင္သာျမင္သာရွိေသာ အက်ဳိးရလဒ္မ်ား ေဆာင္ၾကဥ္းမေပးႏုိင္ျဖစ္ေနသည္။

          ၄။ တရားဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ တရားစီရင္ေရး၊ေျပာရလ်င္ မ႑ိဳင္သံုးရပ္လံုးမွာ၊ စနစ္သစ္ႏွင့္အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ရန္၊ မနည္းႀကိဳးစားရုန္းကန္ေနၾကရသည့္ အေနအထားတြင္ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။

          ၅။ စတုတၳမ႑ိဳင္ျဖစ္ေသာ မီဒီယာမ်ားမွာလည္း၊ စနစ္သစ္ကို ကူညီဝိုင္းဝန္းၾကသည္ထက္၊ (ရည္ရြယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မရည္ရြယ္သည္ျဖစ္ေစ) အားယူခါစ၊ ေရွ႕မ႑ိဳင္သံုးရပ္ကို ကိုင္ႏွဲ႕သလိုျဖစ္ေနသည္မ်ားရွိသေလာက္ရွိသည္။

          ၆။ ပဥၥမမ႑ိဳင္ - ျပည္သူလူထု အေနႏွင့္ အႏွစ္ႏွစ္အလလက်ိတ္မွိတ္ၿမိဳသိပ္ထားခဲ့ရေသာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား လွ်ံက်၊ အံက်လာသည္မွာ၊ သဘာဝက်ေသာ အခ်င္းအရာျဖစ္ပါသည္။ သို႔တုိင္ေအာင္၊ အဆုိပါ ‘ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို စီမံခန္႔ခဲြႏုိင္မႈ’ (management of expectation) မွာ၊ မရွိသေလာက္ပင္ လစ္ဟာေနသည္။ ဤအတြက္ လူထုတြင္ တာဝန္ရွိသည္ေတာ့မဟုတ္။ လူထုပညာေရးမွဴးဟု ဆိုအပ္ေသာ စာေရးဆရာမ်ား၊ လူထုကိုယ္စားျပဳ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား အေလးထားစဥ္းစားၾကဖို႕ လိုပါလိမ့္မည္။

          ၇။ လက္ရိွစတင္ေနျပီျဖစ္ေသာ၊ လစ္ဘရယ္ နိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းကို ဘယ္လုိမွ ခံတြင္း မေတြ႕ႏုိင္ဘဲ၊ မိမိတို႔အားသန္ရာ၊ ရယ္ဒီကယ္လမ္းေၾကာင္းကို ျပန္ေဖာ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနသူမ်ား ရွိသေလာက္ ရွိေနေသးသည္ကို၊ မေမ့မေလွ်ာ့ သတိျပဳၾကဖို႕လိုပါလိမ့္မည္။ အစဥ္အလာျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးဓေလ့မွာ ရယ္ဒီကယ္အစြဲသန္သည္ကို၊ သတိခ်ပ္ရာသည္။

          အခ်ဳပ္ဆိုရလ်င္၊ ယခုေလာေလာဆယ္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ အလြန္အကဲဆတ္ေသာ ‘ပိြဳင့္’ တစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိေနၿပီဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။

လမ္းေၾကာင္းနွစ္ခု

ဤပိြဳင့္အေရာက္မွာပင္၊ ဆုိခဲ့ၿပီးေသာ သံုးပြင့္ဆိုင္အေျပာင္းအလဲထဲမွ၊ တတိယလုပ္ငန္းစဥ္ - ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးမွာ၊ အေရးႀကီးေသာ အဆင့္တစ္ခုသို႔ေရာက္ရွိလာသည္။ မၾကာမတင္ အခ်ိန္အတြင္း၊ တစ္ျပည္လံုးအတိုင္းအတာအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လက္မွတ္ထိုးကာ၊ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးပဲြမ်ား စတင္ေတာ့မည္ဟုသိရသည္။ ခ်ိန္ခါသင့္ဆိုသလိုပင္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ကလည္း၊ အေျခခံဥပေဒ ေလ့လာသံုးသပ္ေရးေကာ္မတီဖဲြ႕စည္းကာ၊ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကဖို႔၊ ျပင္ဆင္ေနျပီျဖစ္ပါသည္။

          ဤေနာက္ခံအခင္းအက်င္းမွာပင္၊ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုပါတီမ်ားမွလည္း မိမိတုိ႔၏ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ားကို၊ ေျပာဆုိၾက၊ ေဆြးေႏြးၾက၊ ညွိႏိႈင္းၾကသည္မ်ား ခပ္စိပ္စိပ္လုပ္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ဇူလိုင္လ ၂၉ ရက္ေန႔မွ စတင္ကာ၊ ထိုင္းႏုိင္ငံတြင္ သံုးရက္ၾကာ က်င္းပခဲ့ေသာ ‘ညီညြတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား ဖက္ဒရယ္ေကာင္စီ’ (UNFC) ညီလာခံကမူ အေျခခံဥပေဒသစ္ျပန္လည္ေရးဆဲြမည္ဟု ေၾကျငာထားသည္။ မေန႔က (၈ - ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃) ပင္ ၿပီးဆံုးသြားေသာ၊ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု ေငြရတုအခန္းအနားတြင္လည္း ‘ဒီမိုကရက္တစ္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေထာင္ေရး’ ဆိုေသာအဆိုကို အတည္ျပဳလုိက္သည္ဟု ၾကားရသည္။ သက္ဆိုင္ရာ အင္အားစုအသီးသီး၏ vision မ်ားဟုနားလည္ရပါသည္။

          ဤတြင္ မတူျခားနားေသာ လမ္းေၾကာင္းႏွစ္ရပ္ကို သတိျပဳလိုက္မိသည္။ အလုပ္ရည္မွန္းခ်က္သေဘာ၊ မစ္ရွင္သေဘာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ပထမလမ္းေၾကာင္းမွာ ၂၀၀၈ ဖဲြစည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ‘ေပးထားခ်က္’ (given) အျဖစ္ယူၿပီး၊ မိမိတို႔လိုလားခ်က္မ်ားကို၊ အေၾကအလည္ညိွႏိႈင္းေဆြးေႏြးအေျဖရွာၾကမည့္ လမ္းစဥ္ျဖစ္သည္။ ဆိုခဲ့ပါရွစ္ေလးလံုးေငြရတုအခန္းအနားတြင္၊ ေဒၚေအာင္ဆနး္စုၾကည္တိုက္တြန္းေျပာၾကားခဲ့ေသာ၊ အၾကမ္းမဖက္နည္းလမ္း၊ ျပန္လည္ကုစားရမည့္စိတ္ဒဏ္ရာ နည္းပါးမည့္ လမ္းေၾကာင္းဟု သေဘာရပါသည္။ ဒုတိယလမ္းေၾကာင္းကား ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ဖ်က္သိမး္၍ အေျခခံဥပေဒသစ္ေရးဆြဲအတည္ျပဳလိုသည့္ လမ္းစဥ္ျဖစ္သည္။ လက္ရွိအရပ္ရပ္အေျခအေနအရ၊ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမ်ားႏိုင္သလို၊ အဆင္မသင့္လွ်င္ရယ္ဒီကယ္ေထာင္ေခ်ာက္ထဲသို႔ လိမ့္က်သြားႏုိင္သည့္ အႏၲရာယ္ရွိသည္ဟု ျမင္သည္။

သမိုင္းသင္ခန္းစာ

သမိုင္းသည္ တစ္ေက်ာ့လည္တတ္သည္လား၊ စာေရးသူမသိပါ။ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးတြင္ ေတြ႕ရေလ့ရွိသည့္အမွားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကား၊ မွားၿပီးသား အမွားေတြ၊ ထပ္ေက်ာ့သံသရာလည္ေနသလား သံသယျဖစ္မိသည္။ ယခုလည္း စာေရးသူတို႔သက္တမ္းအတြင္း ၾကံဳခဲ့ရေသာ သမိုင္းျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို၊ ျပန္လည္ဆင္ျခင္ၾကဖို႔ ေဖာ္ျပလိုသည္။

          ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ ၂၂ ရက္ေန႔က က်င္းပခဲ့ေသာ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ပါလီမန္အစည္းအေဝးတြင္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က အာဏာရပါတီ (ပထစ) မွ၊ တရားေရးဝန္ႀကီး၊ ေဒါက္တာေအးေမာင္က၊ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးအဆိုကို တင္သြင္းခဲ့ရာ၊ ပါလီမန္က လက္ခံအတည္ျပဳခဲ့သည္။ ဤတြင္၊ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုတစ္ခုမွ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးက “၁၉၄၇ ၊ အေျခခံဥပေဒဟာ အိမ္အိုႀကီးႏွင့္တူေၾကာင္း၊ တစ္ခုခ်င္းကြက္၍ျပင္လို႔မလြယ္ေၾကာင္း၊ ဥပေဒတစ္ခုလံုး အသစ္ျပန္လည္ေရးဆဲြသင့္ေၾကာင္း” အဆိုျပဳခဲ့သည္။ ဤသည္ပင္၊ ေနာင္တြင္ေက်ာ္ၾကားလာမည့္ ဖက္ဒရယ္မူ၏ မူလအစဟုဆိုႏုိင္စရာရွိပါသည္။ ဤေနရာတြင္၊ စာေရးသူအေနနွင့္ ဖက္ဒရယ္မူေခၚရွမ္းမူကို အမွားအမွန္ေဝဖန္ဆန္းစစ္ဖို႔ သေဘာထားမရွိပါ။ ထိုစဥ္က ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကေသာ လမ္းေၾကာင္း၏ လက္ေတြ႕အက်ိဳးဆက္ကို ျပန္လည္အမွတ္ရေစလိုသည့္ ဆႏၵသာရွိပါသည္။ ဆိုခဲ့ပါအဆိုျပဳခ်က္ေနာက္ပိုင္း၊ တစ္ႏွစ္သာသာအၾကာတြင္ ႏုနယ္ေသာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ ပုဒ္မခ်သြားခဲ့ရသည္ကိုသတိျပဳဆင္ျခင္ၾကဖို႔ ျဖစ္သည္။

          စာေရးသူတို႔သက္တမ္းအတြင္း၊ တစ္ခါဖူးမွ၊ အိပ္မက္ပင္ မမက္ခဲ့ဖူးေသာ၊ လက္ရွိျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေျပာင္းအလဲျဖစ္စဥ္ႀကီးကို၊ ကတိမ္းကပါး မျဖစ္ရေအာင္၊ ႀကီးစြာေသာ အေမွ်ာ္အျမင္ မျပတ္ေသာသတိျဖင့္၊ ဝိုင္းဝန္းထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။

ေက်ာ္ဝင္း

၉၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၃

“၄၆”

August 29, 2013, 12:44 am

≫ Next: ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုလိုသလိုသံုးဖို႔ထင္သလိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုၾကမည္လား

≪ Previous: ဆႏၵ ႏွင့္ အေမွ်ာ္အျမင္

$

0

0

“၄၆”

August 29, 2013 at 4:31am

            လြန္ခဲ႔တဲ႔ေလးနွစ္က ဘူတန္မွာတစ္ေယာက္တည္း ေမြးေန႔ႀကဳံလာတုန္းကေတာ႔ ဘာရယ္မဟုတ္။ သူတို႔ဘူတန္၀တ္စုံႀကီး၀တ္ၿပီး ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ ဓါတ္ပုံရိုက္တင္ခဲ႔တာ ခုေတာ႔ အမွတ္ရစရာေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီေပါ႔။ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ဘာမွ မၾကာေသးဘူးလို႔ထင္ေနမိတာ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႔မွ သည္ၾကားထဲ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ကုန္တာလည္း နည္းမွမနည္းပဲ လို႔ ေတြးမိလာပါတယ္။ ဘာလိုလိုနဲ႔ သည္ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ က်င္လည္လာတာလည္း ေလးႏွစ္စြန္းစြန္း ရွိလာၿပီေပါ႔။ ပထမဦးဆုံး ပရိုဖိုင္းပုံတင္တုန္းက ဘူတန္က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဖိတ္တဲ႔ ညစာစားပြဲကအျပန္ ဟိုတယ္ေရခ်ဳိးခန္းထဲကမွန္ထဲကို တရုတ္ဟန္းဆက္ေလးနဲ႔ လွမ္းရိုက္ၿပီးတင္ထားတာေလ။ ဟိုေရာက္မွ ကြန္ျပဴတာ အင္တာနက္နဲ႔ အကၽြမ္း၀င္ရတာမို႔ ကေလးဆန္လိုက္တာ လို႔လည္း မေတြးမိပါဘူး။
ဆန္ခ်င္လည္းဆန္ေပါ႔။ သည္အသက္အရြယ္ေရာက္မွ အြန္လိုင္းေပၚတက္ ေမႊရတာဆိုေတာ႔ သည္လိုပဲ ရွိလိမ္႔မယ္။ မွန္ထဲၾကည့္ရင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ေတာ႔ အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္ ထင္ရတာပေလ။ တေက်ာ႔ႏွစ္ေက်ာ႔ထဲက ခင္ေလးေဆြႀကီး ေမးသလို “ကိုေက်ာ္။ ေဆြ ငယ္ပါေသးတယ္ေနာ႔။” လို႔ေတာင္ ေမးလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ေနာက္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတဲ႔အခါ ေပါေတာေတာနဲ႔ မေလာက္ေလးမေလာက္စားဆန္လြန္းလို႔ “ပရိုဖိုင္းပစ္ခ်ာ ေျပာင္းပါဦး။” လို႔ ေျပာလာတဲ႔အခါ မီးပူတိုက္ေနရင္းတန္းလန္းက ၀က္ကင္နဲ႔လွမ္းရိုက္ၿပီး အဲဒီအတိုင္းပဲ တင္ထားလိုက္တာ အခုလိမ္ေမာ္ေရာင္တီရွပ္နဲ႔အေကာင္ဆိုတာ ျဖစ္လာတာေပါ႔။ ဒါေတာင္ မေတြ႔တာၾကာတဲ႔ တူကေလးေတြက ကိုကိုဖိုးခ်ဳိတစ္ေယာက္ ငယ္ငယ္တုန္းကပုံကေလးတင္ထားတယ္ ေျပာၾကလို႔ မခံခ်င္တာနဲ႔ “ဘယ္သူမဗ်ဴး ၀မ္းတြင္းရူး” ဆို ႏုတ္စ္ေရးတင္ထားခဲ႔တာေၾကာင္႔ ေတာ္ပါၿပီ။ ေနာက္တစ္ပုံ မေျပာင္းေတာ႔ဘူးဆိုၿပီး သည္အတိုင္းထားလိုက္တယ္။ ဒါလည္း အမွတ္တရေပါ႔။

            အရင္ေျပာခဲ႔ဖူးသလိုပါပဲ။ ေရွ႕ကအႏွစ္ေလးဆယ္မွာ သိသိသာသာ မေျပာင္းလဲခဲ႔ေပမယ္႔လည္း အဲသည္ေနာက္ ေလးႏွစ္က်ေတာ႔ သိသာလာၿပီ။ ငါမအိုေသးဆိုၿပီး ၀တ္ခ်င္တာေတြ ၀တ္လို႔ မရေတာ႔ဘူး။ အ၀တ္တျခား လူတျခားျဖစ္ျဖစ္ေနတာ ကိုယ္႔ဘာသာေတာင္ သတိထားမိလာေပါ႔။ ကိုယ္႔အေပၚမွာ အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ အားေပးခ်င္တဲ႔လူဆိုရင္ေတာင္ “ငယ္ငယ္တုန္းကဆို အလန္းႀကီးေနမွာေနာ္။” လို႔ ႏြားပိန္အသားထိုးၾကည့္ၿပီး ရွာရွာေဖြေဖြ ခ်ီးမြန္းခန္းဖြင္႔ယူရတယ္။ ကိုယ္႔ရုပ္ကိုယ္ တယ္လည္း ဂရုစိုက္သကိုး လို႔ ေျပာစရာျဖစ္ေတာ႕မွာပဲ။ တကယ္ေတာ႔ လွခ်င္တယ္ဆိုတာေလ။ သူမ်ားေတြ မ်က္စိထဲမွာ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ျဖစ္ေနဖို႔မွ မဟုတ္တာ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ကိုယ္႔မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေနရတဲ႔ ပုံရိပ္ကို ျမင္မေကာင္းရႈမေကာင္း ျဖစ္မေနေစခ်င္တာပါ။ ေလာကႀကီးမွာ မွန္ျမင္ရင္ မၾကည့္ပဲေနတဲ႔သူ ရွိလို႔လား။ သူမ်ားကိုၾကည့္တဲ႔အႀကိမ္နဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ၾကည့္တဲ႔အႀကိမ္ ဘယ္ဟာက ပိုမ်ားမယ္ ထင္လဲ။
ဒါေပမယ္႔ လူေတြမွန္္ထဲမၾကည့္တာက ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္ေတာ႔မွ မၾကည့္ဘူး။ ကိုယ္႔နွလုံးသားကိုယ္လည္း ဘယ္ေတာ႔မွ မၾကည့္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ဘာျဖစ္လို႔ ျဖစ္ေနမွန္းလည္းမသိသလို ဘာလိုလို႔လိုေနမွန္းလည္း မသိၾကဘူး။ သက္ရွိလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရုပ္သြင္ဆိုတာ ဥတုဇရုပ္တစ္ခုတည္းမွ မဟုတ္တာ။ ကမၼရုပ္တို႔ စိတၱဇရုပ္တို႔လည္း ပါတယ္ေလ။ အသက္အရြယ္ရလာတဲ႔အခါ လူေတြကိုၾကည့္ရင္ မ်က္ႏွာေပၚက ရုပ္သြင္အျပင္ စိတ္ရင္းမေနာရဲ႕ အေရာင္အ၀ါ အၾကည္ဓါတ္ကိုပါ တေျဖးေျဖး ျမင္တတ္လာလိမ္႔မယ္။ ငယ္တုန္းရြယ္တုန္းေတာ႔ ဒါေတြ ဘယ္ျမင္ဦးမလဲ။ စက္ဆီျဖစ္တယ္။ စက္ဆီျဖစ္တယ္ ဆိုၿပီး အန္ခ်င္စရာ က်က္သေရတုံးတဲ႔ပုံႀကီးေတြကို အဟုတ္မွတ္ၿပီး အရိုက္ခံခ်င္ၾကတာ။ သူတို႔ေျပာတဲ႔ စက္ဆီျဖစ္တယ္ မျဖစ္တယ္ဆိုတာကလည္း ဖုံးထားသမွ်ေတြ လွစ္ကာလွန္ကာေဖာ္ျပတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ထဲက ခံစားခ်က္ကိုပဲ ျမင္ရသူေတြ စိတ္ထဲကို ကူးစက္ခံစားလို႔ရေအာင္ သရုပ္ေဖာ္ရတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္တစ္ခါေတာ႔ ေမြးေန႔မွာ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ကိုယ္ မွန္ၾကည့္ၿပီး သုံးသပ္ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ သူလည္းပဲ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေတာင္ ေျပာင္းလဲသြားမွပဲေလ။

             ဘူတန္ဆိုတာကေတာ႔ ကိုယ္႔ဘ၀မွာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ေရာက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ျပည္ပႏိုင္ငံတစ္ခုေပါ႔။ အဲသည္ကိုထြက္သြားတုန္းကေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔တစ္ခုတည္းသက္သက္အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀ေရွ႕ေရးအိပ္မက္ႀကီးႀကီးမားမား မက္ၾကည့္ခ်င္လို႔။ ျမန္မာျပည္မွာ ဆက္ရွိေနရင္ ကိုယ္႔အတြက္ ေနာက္ထပ္ဘြဲ႔လြန္ေတြ၊ သင္တန္းေတြ၊ နိုင္ငံျခားခရီးေတြ ေမွ်ာ္လင္႔လို႔မရဘူး။ ၀န္ႀကီးဌာနမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ စံေတြအရည္အခ်င္းေတြနဲ႔ မျပည့္မီလို႔။ ေဖာင္ႀကီးလည္း မတက္ရေသးလို႔။ တစုံတရာတိုးတက္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ အရင္ဆုံး ထြက္ေတာ္မူနန္းကခြာမွျဖစ္မယ္လို႔ တြက္မိၿပီး ေရာက္ရာေပါက္ရာ ထြက္လိုက္တာ။ ဒါေပမယ္႔ ဘ၀ဆိုတာ အံ႕ၾသစရာႀကီး။ ကာလကတၱားမွာ သြားသြားေျဖတဲ႔ စာေမးပြဲေတြက လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ မေအာင္ခဲ႔ပဲ “စာေမးပြဲေျဖၿပီးရင္ ကူေရးေပးမယ္ေနာ္” ဆိုၿပီး ျမန္မာ၀ီကီမွာ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ကူေရးေပးရာကေန ခုေတာ႔ ဘာႀကီးမွန္းမသိတဲ႔အေကာင္ဘ၀ ေရာက္လာတယ္။

           အစစ္ပဲ။ ေလးႏွစ္ကာလ ၾကာသြားၿပီးတဲ႔ေနာက္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ဘာေကာင္ႀကီးျဖစ္ေနပါလိမ္႔လို႔ ဆန္းစစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဘာေကာင္ႀကီးမွန္းလည္း မသိဘူး။ ဆရာ၀န္ေတာ႔ ဆရာ၀န္ေပါ႔။ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္။ ဒါေပမယ္႔ သူမ်ားတကာ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔လည္း မတူဘူး။ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ။ တခ်ဳိ႕ကေျပာေတာ႔ စာေရးဆရာတဲ႔။ အဲဒါလည္း ဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဟိုမေရာက္သည္မေရာက္နဲ႔ရယ္။ စာအုပ္ကေလးမွ သုံးအုပ္ေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ျမည္ေအာင္ ထုတ္ထားဖူးတာ။ သူမ်ားတကာေတြ ေဟာတစ္အုပ္ေဟာတစ္အုပ္ထုတ္ေနတဲ႔ ဘက္ဆယ္လာေတြက ရယ္မွာေပါ႔။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚသာ လူစြာလုပ္ေနတာ။ ၃၃လမ္းထဲ ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ပါလား။ ေပၚတယ္ကုလားကေတာင္ အဖက္လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ “အင္တာနက္ေပၚ စာေရးေနတယ္ ဟတ္လား။ ေအး ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္။ ႀကိဳးစားထား။ အေလ႔အက်င္႔ရတာေပါ႔။ အန္တီတို႔ကေတာ႔ မဖတ္အားပါဘူးကြယ္။” လို႔ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ အားနာပါးနာ ေျပာလိမ္႔မယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ကိုယ္႔စာမူကေလးကိုယ္ထုတ္ၿပီး တစ္တိုက္၀င္တစ္တိုက္ထြက္ လိုက္မိတ္ဆက္ၿပီး “ဖတ္ၾကည့္ေပးပါေနာ္။” လို မရဲတရဲ သြားၿဖဲေလးနဲ႔ ေလခ်ဳိမေသြးရလို႔။

           ဆရာ၀န္စာေရးဆရာေတြ အင္မတန္ေပါမ်ားလွတဲ႔ သည္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကိုယ္႔ကေလာင္ကေတာ႔
ေမာ္ေတာ္နံမယ္လိုလို ဇာတ္သဘင္နံမယ္လိုလိုနဲ႔ လူစိတ္၀င္စားနည္းရွာသတဲ႔။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚသာ က်ယ္ေနတာပါ။ ေရာင္းတမ္းက်ေတာ႔ မစြံပါဘူး လို႔ အေျပာခံရမယ္ ထင္တယ္။ စန္းဆိုတာကလည္း ရွိေသးတယ္ေလ လို႔ လည္း ေျပာၾကတယ္။ ဘယ္ဂ်ာနယ္တိုက္ကိုမွ စာမူမပို႔ေပမယ္႔လည္း အိမ္ရွင္မဂ်ာနယ္ကေတာ႔ သူႀကိဳက္ရာႀကိဳက္ရာေတြ ယူယူသုံးေလ႔ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ေပၚျပဴလာက ဆရာေလး ကိုမ်ဳိး(ျမန္မာစာ) ကလည္း အားေပးတတ္တယ္။ က်န္တာေတြက ဟိုကေျပာ သည္ကေျပာ လာေျပာေတာ႔မွ သိရေပမယ္႔လည္း ကာယကံရွင္စာနယ္ဇင္းသမားက ကိုယ္႔ကို လာေျပာထားတာ မဟုတ္ေလေတာ႔ ခမ်ာမ်ား အားနာေနမွာစိုးတာနဲ႔ပဲ ကိုယ္႔ဘာသာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ ႀကိဳက္လို႔သုံးတာ သုံးပါေစ။ ကိုယ္႕ဘာသာ အသစ္ျပန္ေရး ရတာပဲဟာ။ ဘယ္စာပဲေရးေရး သိပ္သံေယာဇဥ္ထားမေနဘူး။ ေရးၿပီး တင္ၿပီး ကြန္မန္႔ေလးဘာေလးေစာင္႔ဖတ္ၿပီးရင္ လႊတ္လိုက္ၿပီ။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ထပ္ေရးဖို႔ စဥ္းစားရဦးမယ္။ ေရးထားတဲ႔စာတစ္ပုဒ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အက်ဳိးအျမတ္ကို စာဖတ္သူေတြဆီမွာပဲ ေမွ်ာ္လင္႔တယ္။ ကိုယ္႔ဆီကို ျပန္လာစရာ မလိုဘူး။

             အဲဒီစိတ္ႀကီးနဲ႔ စာေရးေနတာဆိုေတာ႔ ထုတ္ေ၀သူမ်ားအေပၚမွာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ရာ က်သလား မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔အသိဆုံးေနမွာပဲ။ ပိုက္ဆံနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ခ်ဳိတယ္ခါးတယ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာဖူးဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း ကိုယ္႔စာအုပ္ကိုယ္ အားေပးၾကပါဦးဗ်ာ။ ၀ယ္လိုက္ၾကပါ။ ယူလိုက္ၾကပါ။ ဘယ္တုန္းကမွ ပါးစပ္ကေျပာမထြက္ဘူး။ အဆိုေတာ္ေတြလို “သားကိုခ်စ္ရင္ ခိုးကူးအားမေပးနဲ႔ေနာ္။ ေအာ္ ၀ယ္ရင္ အာဘြားေပးမယ္။” လို႔ ပရိုမိုးရွင္းေတြ ေလာင္းခ်င္းေတြလည္း မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔မ်ား နံမည္က ႀကီးခ်င္ေသးတယ္ လို႔ေတာ႔ မထင္နဲ႔ဗ်။ နံမည္ႀကီးဖို႔ေနေနသာသာ ကိုယ္စာေရးမွန္း လူသိတာေတာင္ မႀကိဳက္ဘူး။ တစ္ကန္႔စီပဲ ေနခ်င္တယ္။ နို႔မို႔ အလုပ္လုပ္ရတာ မေျဖာင္႔ဘူး။ ၀င္းဦးရွစ္ကိုယ္ခြဲကားထဲက စာေရးဆရာလို “ဟိုဇာတ္လမ္းေလး ထည့္ေရးစမ္းပါ။ သည္ဇာတ္လမ္းေလး ဆင္ေရးစမ္းပါ။ ဆရာ” ေတြ အဟုတ္ကိုေတြ႔ဖူးသလို “ဟဲ႔ ဟဲ႔။ သူ႔ေရွ႕ စကားေျပာတာဆိုတာ ဆင္ျခင္။ စာထဲထည့္ေရးခံေနရဦးမယ္။” ဆိုတာ အိမ္က ေမြးသမိခင္ ကိုယ္တိုင္ အားေပးတဲ႔စကား။ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ အဲဒီစာေရးစာဖတ္တာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ကိစၥ ဘာမွ ေခါင္းထဲ မရွိဘူး။ ထည့္လည္း မထားဘူး။ စာေရးတဲ႔အခ်ိန္က်မွသာ အလုပ္ထဲက ၾကဳံခဲ႔တာေတြ ျပန္စဥ္းစားခ်င္ စဥ္းစားမယ္။ အစကတည္းက မသိလို႔ပါ။ ႏို႔မို႔ဓါတ္ပုံအစစ္၊ နံမည္အစစ္ႀကီးေတြနဲ႔ မေရးခဲ႔ပါဘူး။ ကေလာင္နဲ႔လူနဲ႔ ေရာေရာကုန္ရင္ လူက အူလည္လည္ႀကီးနဲ႔ ေနလို႔မေကာင္းဘူး။ ဘယ္သူမွ မသိတာပဲ ေအးတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ တခ်ဳိ႕ကေျပာသား။ အျပင္မွာ သူမဟုတ္သလို ေနတယ္တဲ႔။ အင္း။ ဟုတ္တယ္။ စကီဇိုဖရီးနီးယားေရာဂါသည္ေတြလိုပဲ ကိုယ္ပြားေတြအမ်ားႀကီး သပ္သပ္စီထားတာ။ အတူတူ မဟုတ္ဘူး။

           “ခ်စ္ေစလို ခံတြင္းလက္ေလးသစ္၊ မုန္းေစလို ခံတြင္းလက္ေလးသစ္” တဲ႔။ သည္အေျပာ သည္အေရးေလးေတြေၾကာင္႔ “ရယ္ရတယ္ေတာ႔။” “ေဘာက်ာရဲ႕ ေဘာက်ာရဲ႕။” ေတြနဲ႔ ခ်စ္တဲ႔ခင္တဲ႔သူေတြ ရွိသလို၊ “လူကိုကလိသလို ရိသလိုနဲ႔ ေသနာက်ကေလး” လို႔ ေမတၱာေတြ အႀကီးႀကီး ထားမယ္႔သူေတြလည္း ဘယ္နည္းမလဲ။ အနာေပၚ တုတ္လာလာက်ေအာင္လုပ္တာ တစ္ခါလည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ခါလည္း မဟုတ္ဆိုေတာ႔ သူတို႔လည္း “ငါ မင္းကို သတ္ခ်င္တယ္။” ျဖစ္ကုန္ေလာက္ၿပီ။ ေမြးေန႔ေမြးရက္ႀကီးမွာ မုသားေတြလည္း မဆိုခ်င္ပါဘူး။ ဘုရားႀကီးကို စူးရစီရဲ႕။ ပုဂၢိုလ္ေရးေတြကို ထိခိုက္ေစလိုတဲ႔ ေစတနာ ပါကိုမပါဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ကိုေရးရင္းနဲ႔ ပုဂၢဳိလ္ေတြ စြဲကုန္ၾကတာပါ။ ရည္ရြယ္ပါဘူး။ အဟုတ္ အဟုတ္။

           သူက နံမယ္ႀကီးမွာေပါ႔။ အစိုးရမေကာင္းေၾကာင္းေတြ ေလပုပ္ထုတ္ေဆးေဖာ္ေနတာကိုး လို႔လည္း အေျပာမခံခ်င္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ႔ ေကာင္းတာေတြခ်ည့္ ေျပာခ်င္တာေပါ႔။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ႔ ပိုေတာင္ရွင္းေသးတယ္။ ဘယ္ေတာ႔မွ အဲဒီထဲ ၀င္မပတ္သက္ဘူး။ ေ၀းေလေကာင္းေလ ေနခ်င္တာ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ မခ်စ္ႏိုင္လို႔ ဒုကၡေတြကိုေရာက္ေနတာ။ သန္းေျခာက္ဆယ္ႀကီးကို အတင္းလိုက္ မခ်စ္ပါရေစနဲ႔ေတာ႔။ အဲဒီအထဲ ကိုယ္ေရးတာ နားလည္ေအာင္ဖတ္မယ္႕သူဆိုလို႔ ေျခာက္ရာေလာက္ရွိရင္ ကံေကာင္း။ ဒါေပမယ္႔လည္း နိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကိုယ္႔ဘက္က ေမွ်ာ္လင္႔တာ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုခုေတာ႔ ျဖစ္ေစခ်င္မိတယ္။ အစိုးရအေျပာင္းအလဲကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထား အယူအဆေတြကို ေျပာင္းေစခ်င္တာ။ ဘိုလိုေျပာေတာ႔ mindset တဲ႔။ အဲဒါႀကီးမေျပာင္းသေရြ႕ အစိုးရ ဘယ္ႏွစ္ဆက္ေျပာင္းေျပာင္း အရင္ပုံစံ ျပန္ျပန္ျဖစ္သြားမွာေလ။ အဲဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကစၿပီး ေျပာင္းၿပီးျမင္တယ္။ ေျပာင္းၿပီးေတြးတယ္။ ေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဟိုးေရွးေရွး စာစေရးကာစက အေတြးအျမင္နဲ႔ အခုေရးေနတဲ႔ အေတြးအျမင္ အေရးအသားက ကြာေတာ႔ကြာသြားၿပီ။ စာေရးေနတာဟာ သူမ်ားေတြမွာ အက်ဳိးရွိတာ မရွိတာထက္ ကိုယ္႔ဆီမွာအရင္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းရတာ။ သင္တန္းေတြလိုက္တက္ရင္း အခ်ိန္ကုန္သြားလို႔ စာရြက္ကေလးတစ္ခုအဖတ္တင္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ အသိဥာဏ္အလင္းကို ရလိုက္တယ္ လို႔ ခံစားရတယ္။

          ဒါနဲ႔မ်ား ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ဘာေကာင္ႀကီးမွန္းမသိဘူးလို႔ ေျပာတာဟာ ေက်နပ္ေရာင္႔ရဲမႈ မရွိတဲ႔သေဘာကို ျပတာပဲ လို႔ မထင္နဲ႔ေနာ္။ တကယ္ကို ဘာေကာင္ႀကီးမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတာ။ ဟိုမေရာက္သည္မေရာက္နဲ႔ရယ္။ ေဇာ္ကန္႔လန္႔ လို႔ ေျပာရင္ရတာေပါ႔။ မိုးလည္းမပ်ံႏိုင္ေသးဘူး။ ေျမလည္းမလွ်ဳိးနိုင္ေသးဘူး။ အလယ္ေခါင္မွာ ကန္႔လန္႔ႀကီးခံေနတယ္။ ဆရာ၀န္ဆိုလည္း ဆရာ၀န္ေပါ႔။ စာေရးဆရာဆိုလည္း စာေရးဆရာေပါ႔။ ႏွစ္ခုစလုံး ဟုတ္ရင္လည္း ဟုတ္လိုက္ေပါ႔။ ခုဟာက ႏွစ္ခုစလုံး မဟုတ္ေသးတာ။ နွစ္ေနရာစလုံး အေပ်ာ္တမ္းအဆင္႔မွာပဲ ရွိတယ္။ ပရို မျဖစ္ေသးဘူး။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ႔ ေက်နပ္ေနတာပါပဲ။ သြားေလရာလာေလရာ မအူပင္ငပိ လူျမင္သိလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ဖိုရမ္အခန္းထဲက ကိုယ္႔နာမည္ေရးထားတဲ႔ စားပြဲေနာက္မွာ မိုက္တံကေလးငုတ္တုတ္နဲ႔ လာထိုင္ဖို႔ အဖိတ္ခံရလို႔ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတြအားလုံး အာပလာေတြ။ အေရးမပါတာေတြ။ သည္ဘ၀မွာ ကိုယ္႔ကို ပညာတတ္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ အျဖစ္နဲ႔ ေနရာေပးဆက္ဆံမႈကို အတိုင္းမသိ ဂုဏ္ယူေက်နပ္မိတာ တစ္ေနရာပဲ ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ ကိုယ္႔သမီးက အသိအမွတ္ျပဳတာေလ။ သူေနမေကာင္းတဲ႔အခါ သူ႔အေဖဆီမွာ မေမးပဲနဲ႔ ဘာေဆးကိုမွ မေသာက္ဘူး။ အိမ္စာေတြ သူမလုပ္တတ္လို႔ ေမးစရာရွိရင္ သူ႔အေဖကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အကူအညီမေတာင္းဘူး။ သူ႔အေဖမလာမခ်င္း ထိုင္ေစာင္႔တယ္။ သမီးဘ၀မွာ သူ႔အေဖဟာ အဲဒီႏွစ္ေနရာမွာေတာ႔ ဘယ္သူနဲ႔မွ အစားထိုးလို႔မရဘူးဆိုတာ ဂုဏ္ယူရတာပ။

         သည္လိုဆိုေတာ႔ သမီးေလးရဲ႕ သိစိတ္ မသိစိတ္ထဲမွာ စြဲထင္ေနတဲ႔ သူ႔အေဖရဲ႕ ပုံရိပ္ဟာ ပညာတတ္၊ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ လို႔ေတာ႔ ျဖစ္လိမ္႔မယ္ ထင္တာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔အေဖေရးတဲ႔စာေတြကို အရသာခံဖတ္တတ္ဖို႔ေတာ႔ ငယ္ေနေသးတယ္။ နားမလည္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ အခုမွ ကာတြန္းဖတ္တုန္းကိုး။ တစ္ေန႔ေသာအခါမွာေတာ႔ သည္စာေတြ သူဖတ္ႏိုင္လာတဲ႔အခါ သူ႔အေဖဟာ ဘယ္လိုလူစားမ်ဳိးလဲ ပိုၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသား ပုံေဖာ္ႏိုင္လိမ္႔မယ္ ေမွ်ာ္လင္႔ရတာေပါ႔။ အဲဒါေၾကာင္႔ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ ကိုယ္႔အတၱကို ကိုယ္တည္ေဆာက္ထားတာဆိုတဲ႔ Virtual Image ပုံရိပ္ေယာင္ေပမယ္႔ ေနာင္ ကာလရွည္ၾကာလို႔ သမီးေလးအနားမွာ ကိုယ္မရွိေတာ႔တဲ႔အခါ စူပါမင္းကားထဲက သူ႔မိဘမ်ား ေရခဲနန္းေတာ္ထဲမွာ ရုပ္သြင္ခ်န္ထားၿပီး သြန္သင္လမ္းျပသလို ဖခင္ပုံရိပ္ကေလးက်န္ရစ္ၿပီး ဆုံးမပဲ႔ျပင္ေပးခ်င္တယ္ လို႔ ရည္ရြယ္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ မေကာင္းတာေတြလည္း မေရးဘူး။ မဟုတ္တာေတြလည္း မေရးဘူး။ ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ ယုံၾကည္ရာကိုပဲ ေရးတာေပါ႔။

          ခုဆိုရင္ ၄၆ ႏွစ္ျပည့္တဲ႔ေမြးေန႔ေရာက္လာၿပီ။ စာေရးသက္ကေလးလည္း သုံးႏွစ္စြန္းလာၿပီ။ ဆရာ၀န္လုပ္သက္က ၁၇ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ ဘာေတြျဖစ္ခဲ႔ပတုန္းဆိုရင္ ဘာမွလည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ၀ါဆိုသကၤန္းကပ္တုန္းက မေတြ႔တာၾကာလွၿပီျဖစ္တဲ႔ ဘုန္းဘုန္းေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔တယ္။ “ဖိုးခ်ဳိ။ ဆရာ၀န္ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ နယ္ေတြလည္း နွံ႔ခဲ႔ၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ စုမိေဆာင္းမိရွိပလား။ သန္လ်င္မွာ ဒလမွာ ေျမကြက္ေတြ ေစ်းကေကာင္းသနဲ႔။ ဘယ္ႏွစ္ကြက္ပိုင္ၿပီတုန္း။” လို႔ အေမးခံရတယ္။ ဘုန္းဘုန္းက ေနာက္ၿပီးေမးတာေပမယ္႔  သူေမးတာ သဘာ၀က်တယ္။ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းအင္္ဂ်င္နီယာေတြ ကိုယ္႔ေနာက္မွ အစိုးရအလုပ္၀င္တာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႔ ကားနဲ႔ စုမိကုန္ၿပီ။ ဒါေတာင္သူတို႔ဌာနက ေထာလွ်ံေပါလန္ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔မွာျဖင္႔ ဘာေတြမ်ား စုမိပါလိမ္႔လို႔ စဥ္းစားၿပီးမွ ကမန္းကတန္း ထုတ္ၾကြားရတယ္။ “တပည့္ေတာ္မွာလည္း ေျမေတြယာေတြ၊ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြ စုမိေနပါၿပီဘုရား။ ဒလမွာ၊ တညင္မွာေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ တာ၀တိန္သာ၊ တုႆီတာေလာက္မွာ ေနပါလိမ္႔မယ္။” လို႔ ေခါင္းကေလးေမာ႔ၿပီး အတည္ေပါက္ႀကီးကို ေျဖပလိုက္တယ္။ ဒါကေတာ႔ အေဖမရွိေတာ႔တာ ၾကာၿပီးေနာက္ သမီးေလး လိုက္လာခဲ႔ခ်င္ရင္ သူ႔အေဖဘယ္မွာရွိမယ္လို႔ လိပ္စာေပးတာပါေလ။ သမီးကေလးဟာ သူ႔အေဖထက္ ပိုၿပီးရင္႔က်က္လာတဲ႔တစ္ေန႔မွာေတာ႔ သူ႔အေဖ ေဇာ္ကန္႔လန္႔ဘ၀နဲ႔ ေသာင္မတင္ေရမက် တစ္လစ္ႀကီးျဖစ္ေနတာဟာ အရူးမဟုတ္၊ အေကာင္းမဟုတ္၊ ဆယ္ျပားလိုေနလို႔ကိုး လို႔ သေဘာေပါက္သြားလိမ္႔မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုလိုသလိုသံုးဖို႔ထင္သလိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုၾကမည္လား

August 29, 2013, 12:52 am

≫ Next: ၾသဇာႏွင့္ အာဏာ

≪ Previous: “၄၆”

$

0

0

 

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုလိုသလိုသံုးဖို႔ထင္သလိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုၾကမည္လား
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
(ဥပေဒပညာရွင္တစ္ဦး)

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း သတင္းသမားေတြအၾကိဳက္ လႊတ္ေတာ္က စီစီညံညံ အသံေတြၾကားေနရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ၁၉၄၇ ခုနွစ္ Constitution ကို ေက်ာင္းမွာသင္ခဲ့ရၿပီး ၁၉၇၄ Constitution နဲ႔ ၂၀၀၈ ခုနွစ္ Constitution ကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ႀကံဳ ခံစားခဲ့ရတာမို႕လို႕ ဥပေဒပညာသင္ၾကားခဲ့ရသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သံုးသပ္ဆင္ျခင္ ၾကည့္ရာမွာ အေျခခံအုတ္ျမစ္ျဖစ္ တဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ဖြင့္ဆိုဖို႔၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ အသံုးခ်ဖို႔ အထူးပဲအေရးႀကီးလွေၾကာင္း စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚခံစား မိပါတယ္။

ဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နိုင္ငံမွာရိွတဲ့ ဥပေဒပညာရွင္ေတြဟာ (ဘဲြရဲ့အဆင့္အတန္း၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္နဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳေတြအရ) ဒီအေျခခံဥပေဒကိစၥကို သိပ္စိတ္ ဝင္စားၾကပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းက အခုဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီ အေၾကာင္း သိခ်င္ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အလ်ဥ္းသင့္လို႕ စာေရးဆရာ ဘုန္းေအာင္ ေရးသားတဲ့ ၁၉-၈-၂၀၁၃ ရက္ထုတ္ Messenger ဂ်ာနယ္မွာ "Maker လား၊ Breaker လားနွင့္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး" ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကိုလည္း အမွတ္ထင္ထင္ ဖတ္ရႈမိပါတယ္။ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံ ဘယ္စနစ္ဘယ္လမ္းေၾကာင္း နဲ႔ သြားမယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒကို ျပည္သူလူထုရဲ့သေဘာတူဆႏၵကို ရယူၿပီးမွ ေရးဆဲြၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိက အားျဖင့္ မ႑ိဳင္ႀကီး သံုးရပ္ကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႕ ခဲြေဝမလဲဆိုတာကို ေရြးခ်ယ္ၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါလီမန္အေျခခံတဲ့ နိုင္ငံေရးစနစ္ေတြမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႕ ဥပေဒျပဳေရးကို ေပါင္းစည္း အသံုးျပဳၿပီး သမၼတစနစ္မွာေတာ့ အာဏာႀကီး(၃)ရပ္ကို တစ္ခုစီ ခဲြေဝထားေလ့ရိွၾက ပါတယ္။ ယခု ျမန္မာနိုင္ငံ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒမွာ မ႑ိဳင္ႀကီး (၃) ရပ္ကို အာဏာအညီအမွ် ခဲြေဝေပးတဲ့စနစ္ကို အေျခခံၿပီး က်င့္သံုး ေနတာျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ Sky Net မရိွတဲ့အတြက္ လႊတ္ေတာ္က ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြ ကို တိုက္ရိုက္ၾကည့္ခြင့္မရလို႔ သတင္းစာမွာပါတဲ့ လႊတ္ေတာ္ေတြမွာ ေဆြးေႏြး၊ ေမးျမန္း၊ ေျဖၾကားတာေတြ၊ အစီရင္ခံစာ တင္သြင္းတာေတြ၊ သဝဏ္လႊာပို႕ၾက၊ ျပန္ၾကားၾကတာေတြ ကိုပဲ အားျပဳၿပီး ဖတ္ေနရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ဥပေဒသမား တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဥပေဒျပဳေရး လုပ္ငန္းေတြလုပ္ဖို႔ အဓိကတာဝန္ရိွတဲ့ လႊတ္ေတာ္ေတြရဲ့ အခန္းက႑ကို ပိုမိုစိတ္ဝင္စား မိလို႕ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ထားတာက အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရးနဲ႔ တရားစီရင္ေရးဆိုၿပီး နိုင္ငံမွာ မ႑ိဳင္ႀကီး (၃)ရပ္ခဲြျခား ထားၿပီး အဲဒီမ႑ိဳင္ႀကီး (၃)ရပ္ဟာ မိမိတို႔ရဲ့ လုပ္ငန္းတာဝန္ေတြကို တတ္နိုင္သမွ် ပိုင္းျခားသံုးစဲြရမွာျဖစ္သလို အခ်င္းခ်င္းအျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္း ျခင္းလည္း ျပဳၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၁၁ ၊ ပုဒ္မခဲြ (က)က လည္း ဒီအတိုင္းပဲ အတိအလင္း ျပဌာန္းထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

အခုတေလာ သတင္းစာေတြမွာ ပါလာတဲ့ နိုင္ငံေတာ္သမၼတရဲ့ သဝဏ္လႊာေတြ ၊ နိုင္ငံေတာ္ သတင္းထုတ္ျပန္ေရး အဖြဲ႕ရဲ့ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဝင္တစား ဖတ္မိပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳၿပီး သမၼတလက္မွတ္ေရးထိုးဖို႔ ပို႕ခဲ့တဲ့ “၂၀၁၃ ခုနွစ္၊ တိုင္းေဒသႀကီး သုိ႔မဟုတ္ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ဆိုင္ရာဥပေဒၾကမ္း” နဲ႔ “အဂတိ လိုက္စားမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး ဥပေဒၾကမ္း” ေတြမွာ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔ မညီညြတ္ဘူး လို႕ ယူဆရတာေတြ၊ တည္ဆဲဥပေဒနဲ႔ မညီညြတ္ဘူးလို႕ ယူဆရတာေတြ၊ ျမန္မာနိုင္ငံက ပါဝင္ထားတဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာကြန္ဗင္းရွင္းနဲ႔ မညီဘူးလို႕ ယူဆ ရတာေတြ ေတြ႕ရလို႕ သမၼတက သေဘာထားမွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပန္ပို႕တာ လက္မခံဘဲ မူလအတိုင္းပဲ ထားၿပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္ျပန္ပို႕လို႕ သမၼတက “၂၀၁၃ ခုနွစ္၊ တိုင္းေဒသႀကီး သုိ႔မဟုတ္ ျပည္နယ္ လႊတ္ေတာ္ဆိုင္ရာ ဥပေဒၾကမ္း” ကို လက္မွတ္မထိုးဘဲ လႊတ္ေတာ္ကို ျပန္ပို႕ခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လက္မွတ္ မထိုးရတာလဲ ဆိုတာကို အမ်ားျပည္သူသိရိွေစဖို႔ သတင္းထုတ္ျပန္ခဲ့တာကို လည္း ေတြ႕ရပါတယ္။

“အဂတိလိုက္စားမႈတိုက္ဖ်က္ေရး ဥပေဒၾကမ္း” ကိုေတာ့ နိုင္ငံေတာ္သမၼတက လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ေသာ္လည္း ဒီလို လက္မွတ္ေရးထိုးရျခင္းဟာ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္အမ်ားစုရဲ့ဆႏၵကို ေလးစားေသာအားျဖင့္သာ လက္မွတ္ေရးထိုး ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး နိုင္ငံေတာ္သမၼတရဲ့ ေတြ႕ရိွခ်က္နဲ႔ သေဘာထားမ်ားကို အမ်ားျပည္သူသိရိွေစဖို႔ သတင္းထုတ္ျပန္ ခဲ့တာေတြ႕ရပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို႔ လည္း ဥပေဒသမားျဖစ္ေတာ့ ထဲထဲဝင္ဝင္ ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ ဒီဥပေဒ ၾကမ္း(၂)ခုလံုးမွာ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔ မညီညြတ္ဘူးလို႕ ယူဆရတဲ့ အခ်က္ေတြ အမ်ား ႀကီးပါေနတာကိုေတြ႕ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ လန့္သြားမိပါတယ္။ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒဆိုတာ နိုင္ငံမွာရိွတဲ့ဥပေဒအားလံုးရဲ့ အေျခခံျဖစ္တဲ့အျပင္ ျပဌာန္းလိုက္တဲ့ ဥပေဒတစ္ရပ္ ဟာ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒပါ ျပဌာန္းခ်က္တစ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနရင္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒပါအတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးရမည္လို႕ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၁၉၈ ပုဒ္မခဲြ (က) မွာ အတိအလင္း ျပဌာန္းထားတာေၾကာင့္ နိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ လိုက္နာ ရိုေသဖို႔ မိမိတို႔ ျပဳထားတဲ့ ကတိသစၥာကို ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒနဲ႔အညီ ဥပေဒျပဌာန္းဖို႔ တာဝန္ပ်က္ကြက္သလို ျဖစ္ခဲ့ၾကတာကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္အေနနဲ႔ ထိတ္လန့္ တုန္လႈပ္မိပါတယ္။

လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးက နိုင္ငံေတာ္သမၼတရဲ့ ဥပေဒအၾကံေပး မ်ားကို သံသယ ရိွတယ္လို႕ ေျပာသြားတယ္။ သမၼတကို ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒ ပုဒ္မ ၂၁၄ ကို ရွင္းမျပၾက ဘူးလားလို႕ ေမးခြန္းထုတ္ထားတာ ေတြ႕ရိွရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ဝင္ စားသြားၿပီး ပုဒ္မ ၂၁၄ ကို ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ ပုဒ္မ ၂၁၄ ဟာ နိုင္ငံေတာ္သမၼတရဲ့ တာဝန္နဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ က႑ ေအာက္မွ ျပဌာန္းထားတဲ့ ျပဌာန္းခ်က္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီတာဝန္နဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ကို ဘယ္လိုက်င့္သံုးရမယ္ ဆိုတဲ့ျပဌာန္းခ်က္အေသးစိတ္က ပုဒ္မ ၁၀၅ နဲ႔ ပုဒ္မ ၁၀၆ တို႔မွာပါလို႕ ယွဥ္တဲြဖတ္ရႈရမယ့္ ျပဌာန္း ခ်က္ေတြျဖစ္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ပုဒ္မ ၂၁၄ မွာ “ နိုင္ငံေတာ္သမၼတသည္ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳျပဌာန္းသည့္ဥပေဒမ်ားကို ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားနွင့္အညီ အေရးယူေဆာင္ရြက္ၿပီး လက္မွတ္ေရးထိုးရမည္။ ယင္းသုိ႔ လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီးေသာ ဥပေဒမ်ားကို နိုင္ငံေတာ္ ျပန္တမ္းတြင္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာရမည္။” လို႕ ျပဌာန္းထားတာေတြ႕တာနဲ႔ Bill တိုင္းကို သမၼတက လက္မွတ္ထိုးကို ထိုးရမယ္လို႕ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္က အဓိပၸါယ္ ေပါက္သြားပံုရတယ္။ “ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပါ ျပဌာန္းခ်က္ မ်ားနွင့္အညီ အေရးယူေဆာင္ရြက္ၿပီး” ဆိုတဲ့အခ်က္ကို သေဘာေပါက္ ရင္ေတာ့ သမၼတရဲ့ ဥပေဒ အၾကံေပးေတြ သမၼတကို ပုဒ္မ ၂၁၄ ရွင္းျပဖို႔ လိုတယ္လို႕ ေျပာမယ္မထင္ပါဘူး။

အဲဒီလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ကပဲ သမၼတက ဥပေဒကို လက္မွတ္ထိုးလိုက္လို႕ တာဝန္မရိွ ပါဘူး၊ မွားစရာရိွရင္ လႊတ္ေတာ္ကပဲ မွားမွာပါ။ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒပုဒ္မ ၂၁၄ ကို အေလးထားဖို႔ သမၼတႀကီးကို အၾကံျပဳလိုပါတယ္လို႕ ေျပာထားပါေသးတယ္။ နိုင္ငံမွာ ဥပေဒျပဳေရးအတြက္ လႊတ္ေတာ္မွာ တာဝန္ရိွသလို လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳတဲ့ ဥပေဒကို နိုင္ငံသားအားလံုးရဲ့ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္တဲ့ နိုင္ငံေတာ္သမၼတက လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး ထုတ္ျပန္ျပဌာန္း ရျခင္းရဲ့ အနွစ္သာရကို မသိေလေရာ့သလားလို႕ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္မိပါတယ္။

ဥပေဒျပဳအာဏာပိုင္က အတည္ျပဳျပဌာန္းတဲ့ ဥပေဒကို နိုင္ငံေတာ္သမၼတ ဦးစီးတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္က အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရတာျဖစ္လို႕ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာ အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ျပဌာန္းခ်က္ေတြ ထည့္သြင္းျပဌာန္းထားတာ သတိမူၾကဖို႔ လို ပါတယ္။ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒနဲ႔မညီတဲ့ ဥပေဒကို အတည္ျပဳရင္ ဥပေဒျပဳ အာဏာပိုင္မွာ တာဝန္ရိွသလို အဲဒီလို မညီတာကို ေထာက္မျပရင္ လည္း သမၼတမွာ တာဝန္ရိွမွာျဖစ္ပါတယ္။ သမၼတက သူ႕တာဝန္သူေက်ေအာင္ လုပ္တာကိုပဲ နိုင္ငံသား အားလံုးရဲ့ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္တဲ့ သမၼတကို “လူ႕သဘာဝအရ စကားေယာင္ နားေယာင္ တာလည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္” လို႕ ေျပာၾကားခဲ့သူ ဟာ ဥပေဒပညာရွင္မို႕ ေသခ်ာၿပီဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တာလား၊ ဒီလို ေသခ်ာမသိဘဲ ေျပာၾကားျခင္းအတြက္ ေဝဖန္စရာျဖစ္လာ ေၾကာင္း သံေဝဂရမိပါတယ္။

နိုင္ငံေတာ္သမၼတအား ဥပေဒေရးရာအၾကံေပးေနသူမ်ားမွာ ျပည္ေထာင္စု ေရွ႕ေနခ်ဳပ္ က ဦးေဆာင္ ပါဝင္ ေနပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုေရွ႕ေနခ်ဳပ္ဟာ ဥပေဒပါရဂူ ေဒါက္တာဘြဲ႕ရရိွထားသူတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ဥပေဒေရးရာနယ္ပယ္မွာ နိုင္ငံ့တာဝန္ကို နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ၊ အေတြ႕ အႀကံဳနွင့္ ဥပေဒပညာ ျပည့္စံုသူတစ္ဦး ျဖစ္တာကို ေလ့လာသိရိွရပါတယ္။ နိုင္ငံေတာ္အက်ိဳးအတြက္ ကူညီေထာက္ပံ့ေပးေနသူ ဥပေဒပညာရွင္ တစ္ဦးေနနဲ႔ ဥပေဒကို ထင္သလို သံုး၍ အၾကံေပးမွာမဟုတ္ဘူးလို႕ ယူဆ မိပါတယ္။

ပုဒ္မ ၂၁၄ ပါ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳျပဌာန္းမယ့္ ဥပေဒကို နိုင္ငံေတာ္သမၼတက လက္မွတ္ေရးထိုးရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပဌာန္း ခ်က္ဟာ (Principle) သာျဖစ္ၿပီး ပုဒ္မ ၁၀၅ နွင့္ ၁၀၆ တို႔အရ ဥပေဒၾကမ္းကို နိုင္ငံေတာ္သမၼတက လက္မွတ္ ထိုးျခင္း မထိုးျခင္းတို႔ဟာ (Condition) ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒအရ ေဆာင္ရြက္နိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပေဒၾကမ္းကို နိုင္ငံေတာ္သမၼတက မျဖစ္မေန လက္မွတ္ေရးထိုး ရမယ္ ဆိုၿပီး ပုဒ္မ ၂၁၄ ကို တထစ္ခ် မွတ္ယူလို႕ရမယ္ဆိုရင္ ပုဒ္မ ၁၀၅ နဲ႔ ၁၀၆ တို႔ကို ထည့္သြင္းျပဌာန္းဖို႔ လိုအပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဝဖန္ေျပာဆို ဖို႔ စဥ္းစားစမွာကတည္းက ဥပေဒအေျခခံသေဘာကို နားလည္ဖို႔လိုပါတယ္။ ရွင္းေလာက္ပါၿပီ။

ဥပေဒျပဳေရးက႑ကို ထိန္းေက်ာင္း ဖို႔အတြက္ နိုင္ငံေတာ္သမၼတကို အပ္နွင္းထားတဲ့တာဝန္ဟာ အလြန္ပဲႀကီးေလးလွတာကို ေတြ႕ရပါ တယ္။ ဒီေနရာမွာ အလ်ဥ္းသင့္လို႕ ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ေပၚလာျပန္ပါတယ္။ ၂၂-၈-၂၀၁၃ ရက္ ေန႕ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ သတၱမပံုမွန္အစည္းအေဝး ၁၆ ရက္ေျမာက္ေန႕တြင္ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ ဥပေဒၾကမ္းပူးေပါင္းေကာ္ မ တီက ဖတ္ၾကားခဲ့တဲ့ အစီရင္ခံစာ ရွင္းလင္းျခင္းမွာ နိုင္ငံေတာ္ သတင္း ထုတ္ျပန္ေရးအဖြဲ႕၏ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ (၁၄/၂၀၁၃) နွင့္ (၁၅/၂၀၁၃) တို႔အေပၚ ဥပေဒ ၾကမ္းပူးေပါင္းေကာ္မတီ၏ ေလ့လာေတြ႕ရိွခ်က္နွင့္ သံုးသပ္တင္ျပခ်က္အစီရင္ခံစာမွာ “နိုင္ငံေတာ္ သမၼတ ရံုးမွ ၅-၈-၂၀၁၃ ရက္ ေန႕စဲြျဖင့္ ေပးပို႕လာေသာသဝဏ္လႊာနွင့္ ၇-၈-၂၀၁၃ ရက္ ေန႕စဲြျဖင့္ ေပးပို႕လာေသာ သဝဏ္လႊာမ်ားကို ပူးတဲြေဖာ္ျပေသာ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ မ်ားသည္ နိုင္ငံေတာ္ သမၼတက လိုက္နာရမည့္ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၁၀၅ ၊ ၁၀၆ ပါ ျပဌာန္းခ်က္တြင္ အက်ံဳးမဝင္ သည့္အျပင္ ဥပေဒအရ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဥပေဒျပဳလုပ္ငန္းဆိုင္ရာ က်င့္ဝတ္နွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္မႈမရိွပါ” ဟု ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ နိုင္ငံေတာ္သမၼတရဲ့ သဝဏ္လႊာေတြနဲ႔၊ သတင္းထုတ္ျပန္ ေရးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႕ လႊတ္ေတာ္ ဥပေဒၾကမ္းပူးေပါင္းေကာ္မတီကတင္တဲ့ အစီရင္ခံစာနဲ႔ အဲဒီအစီရင္ခံစာကို အတည္ျပဳဖို႔ အဆိုျပဳေထာက္ခံၾကတဲ့၊ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ဖတ္လိုက္ရတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္အေနနဲ႔ နားမလည္ဘဲျဖစ္ေနပါတယ္။

ဥပေဒၾကမ္း ပူးေပါင္းေကာ္မတီရဲ့ အစီရင္ခံစာမွာ နိုင္ငံေတာ္သမၼတရဲ့ ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ အမ်ားျပည္သူက ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ အေပၚမွာ အထင္အျမင္လဲြမွားမႈေတြ ရိွလာနိုင္တယ္လို႕ ဆိုထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သမၼတရဲ့ သဝဏ္လႊာပါ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားဟာ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ ရဲ့ ဥပေဒျပဳလုပ္ငန္းစဥ္နဲ႔ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာခံုရံုးရဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ရာေရာက္တဲ့ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ား ျဖစ္တယ္လို႕လည္း စြပ္စဲြတဲ့သေဘာမ်ိဳး ေရးသားထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သဝဏ္လႊာေတြ ပူးတဲြ ေဖာ္ျပတဲ့ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ားဟာ နိုင္ငံေတာ္ သမၼတက လိုက္နာရမယ့္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၀၅ နွင့္ ပုဒ္မ ၁၀၆ ပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားမွာ အက်ံဳးမဝင္တဲ့အျပင္ ဥပေဒအရ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဥပေဒျပဳလုပ္ငန္းဆိုင္ရာ က်င့္ဝတ္နဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္ မႈ မရိွပါလို႕လည္း သံုးသပ္ထားျပန္ပါတယ္။

ဒီလိုေျပာဆိုေဆြးေႏြးသူ ကိုယ္စားလွယ္ႀကီးအေနျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၂၁၀ မွာ "နိုင္ငံေတာ္သမၼတသည္ နိုင္ငံေတာ္၏မူဝါဒမ်ားနွင့္ နိုင္ငံေတာ္၏ အေျခအေန အရပ္ရပ္ တို႔ကို ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္အစည္းအေဝးတြင္ျဖစ္ေစ၊ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ သုိ႔မဟုတ္ပါ အမ်ိဳးသား လႊတ္ေတာ္အစည္းအေဝး တြင္ျဖစ္ေစ နိုင္ငံတစ္ဝန္းလံုးသုိ႔ျဖစ္ေစ၊ အခါအားေလ်ာ္စြာ မိန့္ခြန္း ေျပာၾကားခြင့္၊ သဝဏ္လႊာေပးပို႕ခြင့္ရိွသည္" လို႕ ျပဌာန္းထားတာကို မသိလို႕ေျပာတာလား၊ ေမ့သြားလို႕လား၊ ဘယ္လိုျဖစ္ရျပန္တာလဲလို႕ အံ့အားသင့္ရ ျပန္ပါတယ္။ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၁၀၅ နဲ႔ ပုဒ္မ ၁၀၆ တို႔ဟာ ဥပေဒၾကမ္းတစ္ခုကို အတည္ျပဳ ထုတ္ျပန္ေၾကညာနိုင္ဖို႔အတြက္ နိုင္ငံေတာ္သမၼတနဲ႔ လႊတ္ေတာ္တို႔ အျပန္အလွန္ဆက္သြယ္ လုပ္ေဆာင္နိုင္ဖို႔ ျပဌာန္းထားတာဆိုတာ ရွင္းပါတယ္။ ဒီျပဌာန္းခ်က္(၂)ခုဟာ ဝိဝါဒ ကဲြျပားစရာ မရိွေလာက္ေအာင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေရးသားထားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သမၼတအေနနဲ႔ လႊတ္ေတာ္က ပို႕လာတဲ့ ဥပေဒၾကမ္းကို (၁၄) ရက္အတြင္း လက္မွတ္ ထိုးၿပီး ဥပေဒအျဖစ္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာ၊ ဒါမွမဟုတ္ မိမိသေဘာထား မွတ္ခ်က္ျဖင့္ ဥပေဒၾကမ္းကို လႊတ္ေတာ္သုိ႔ ျပန္လည္ေပးပို႕၊ အဲဒီလို ပို႕လည္းမပို႕၊ လက္မွတ္လည္း မထိုးရင္ သတ္မွတ္ကာလျပည့္တဲ့အခါ သမၼတ လက္မွတ္ေရးထိုးသကဲ့သုိ႔ ဥပေဒျဖစ္လာ ဆိုတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ကို အလြယ္တကူနားလည္နိုင္ပါတယ္။ သမၼတက သေဘာထား မွတ္ခ်က္ နဲ႔ ျပန္ပို႕ရင္ လႊတ္ေတာ္က သမၼတရဲ့ သေဘာထားမွတ္ခ်က္ကို ေဆြးေႏြး သံုးသပ္ၿပီး လက္ခံရင္ျပင္မယ္၊ လက္မခံရင္ မူလအတိုင္းအတည္ျပဳမယ္၊ ၿပီးရင္ အဲဒီဥပေဒၾကမ္းကို သမၼတထံ ျပန္ပို႕မယ္၊ အဲဒီအခါ သမၼတက (၇) ရက္အတြင္း လက္မွတ္ထိုးၿပီး ဥပေဒအျဖစ္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာ၊ ဒါမွမဟုတ္ သတ္မွတ္ကာလအတြင္း လက္မွတ္ေရးထိုးျခင္းမျပဳရင္ သတ္မွတ္ ကာလ ျပည့္ေျမာက္တဲ့ေန႕ရက္မွာ ဥပေဒၾကမ္းဟာ သမၼတလက္မွတ္ေရးထိုးသကဲ့သုိ႔ ဥပေဒ ျဖစ္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။ဒီလုပ္ငန္းစဥ္မွာ သမၼတအေနနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးသည္ျဖစ္ေစ၊ မထိုးသည္ျဖစ္ေစ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အျပန္အလွန္ ဆက္သြယ္ေနရတဲ့အခါ သဝဏ္လႊာနဲ႔ ဆက္သြယ္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပံုမွန္လုပ္ငန္းစဥ္မွာေတာ့ သဝဏ္လႊာမွာ အထူးအေထြ ေဖာ္ျပဖို႔ မရိွေသာ္လည္း အခုလို ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔ မညီညြတ္တာေတြ႕လို႕ သေဘာထားမွတ္ခ်က္ ေပးရတဲ့ အေျခအေန၊ သေဘာထားမွတ္ခ်က္ကို လက္မခံတဲ့အေျခအေနမွာေတာ့ သဝဏ္လႊာမွာ လည္း က်ိဳးေၾကာင္း ေဖာ္ျပခ်က္ေတြနဲ႔ ျပန္ၾကားရတာေတြ၊ ဒီလိုအေျခအေနနဲ႔ပတ္သက္လို႕ ျပည္သူကို ပြင့္လင္းျမင္သာစြာျဖင့္ အက်ိဳးအေၾကာင္းေဖာ္ျပၿပီး သတင္း ထုတ္ျပန္ရတာ ေတြ ရိွလာတာျဖစ္တယ္လို႕ပဲ ရိုးရိုးသားသား နားလည္ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။

ပြင့္လင္းျမင္သာ လုပ္ၾကကိုင္ၾကရတဲ့ ဒီမိုကေရစီ က်င့္စဥ္အရ ေဆာင္ရြက္ျခင္းအျဖစ္ ျမင္ရလို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ ကေတာ့ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ၾကိဳဆိုပါတယ္။ ဒီ့ျပင္ သဝဏ္လႊာေပးပို႕ျခင္း ဟာ ဖြဲ႕စည္းပံုအျခခံဉပေဒ ပုဒ္မ ၂၁၀ အား က်င့္သံုး ေဆာင္ရြက္ ျခင္း ျဖစ္ၿပီး သတင္းထုတ္ျပန္ျခင္းဟာ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအဖြဲ႕ဉပေဒ ပုဒ္မ ၂၄(က)အရ ဖြဲ႕စည္းခဲ့တဲ့ ေဆာင္ရြက္ခ်က္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရိွနိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ လႊတ္ေတာ္က သမၼတရဲ့ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခြင့္ ကိုေတာင္ တားဆီးေနၿပီလား လို႕လည္း စိုးရိမ္မိပါတယ္။

ဒီလုပ္ငန္းစဥ္နဲ႔အညီ ေဆာင္ရြက္တဲ့သမၼတရဲ့ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ ေတြကို ေဝဖန္ခဲ့တဲ့ ဥပေဒၾကမ္း ပူးေပါင္း ေကာ္မတီရဲ့ ေဝဖန္ခ်က္နဲ႔ သမၼတရဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ဘယ္ဟာမွန္သလဲဆိုတဲ့ အေျဖကိုလည္း စဥ္းစား သံုးသပ္ နိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခိ်န္တည္းမွာဘဲ နိုင္ငံေတာ္ သမၼတရဲ့ သတင္း ထုတ္ျပန္ ခ်က္ကို ေဝဖန္တဲ့ ဥပေဒၾကမ္းပူးေပါင္းေကာ္မတီက သူတို႔ရဲ့သံုးသပ္ အၾကံျပဳခ်က္ေတြကို အမ်ားျပည္သူ က်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန့္ သိရိွနိုင္ေစဖို႔ နိုင္ငံပိုင္ သတင္းမီဒီယာမ်ားမွ ထုတ္ျပန္ ေပးပါလို႕ လႊတ္ေတာ္ကို တင္ျပတာေတြ႕ ရေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ရျပန္ၿပီလို႕ သံုးသပ္မိပါတယ္။

အမွန္စင္စစ္ သတင္းထုတ္ျပန္ေရးအဖြဲ႕ရဲ့ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ ၁၄/၂၀၁၃ နဲ႔ ၁၅/၂၀၁၃ တို႔ ဟာ နိုင္ငံေတာ္သမၼတက ဥပေဒၾကမ္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒပုဒ္မ ၁၀၅ နဲ႔ ၁၀၆ တို႔ အရ အေရးယူေဆာင္ရြက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သဝဏ္လႊာပါ အခ်က္အလက္ မ်ားကို လႊတ္ေတာ္ မွာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ေဆြးေႏြးၿပီး အတည္ျပဳတဲ့ ဥပေဒမ်ားကို ျပဌာန္းၿပီးမွသာ သတင္းထုတ္ ျပန္ခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ သဝဏ္လႊာမ်ားကို လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ မ်ားက ေလ့လာသိရိွခြင့္ မရေသးမီ နိုင္ငံပိုင္သတင္းစာေတြမွာ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပတယ္ဆိုတဲ့ ေျပာၾကားခ်က္ဟာလည္း နားမလည္နိုင္တဲ့အခ်က္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါ ရိုးရွင္းေနပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ ဥပေဒၾကမ္းပူးေပါင္းေကာ္မတီဟာ အဂတိ လိုက္စားမႈတိုက္ဖ်က္ေရး ဥပေဒၾကမ္းကို ေလ့လာစိစစ္တဲ့ေနရာ မွာလည္း ဥပေဒၾကမ္း အဆင့္မွာသာ စိစစ္ခြင့္ရိွပါတယ္။ ဒီဥပေဒဟာ ၇-၈-၂၀၁၃ ရက္မွာ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ ဥပေဒအမွတ္ ၂၃/၂၀၁၃ အေနနဲ႔ ျပဌာန္းခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဥပေဒၾကမ္း (Bill) မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ျပဌာန္းၿပီး ဥပေဒတစ္ရပ္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဒီျပဌာန္းဥပေဒကို ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ဥပေဒၾကမ္း ပူးေပါင္း ေကာ္မတီအေနနဲ႔ စိစစ္ခြင့္ရိွပါရဲ့လား ဆိုတာဟာလည္း သံုးသပ္စရာျဖစ္ေနပါၿပီ။ ပညာဉာဏ္သတိ နဲ႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္ နိုင္ပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္နည္းဥပေဒ ၉၈ ကို ၾကည့္ပါလို႕ တိုက္တြန္းပါတယ္။ဒါတင္မကေသးပါဘူး။

ဥပေဒတစ္ရပ္ကို ေခါင္းစီးအမည္ ေျပာင္းလဲလိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ဥပေဒအမည္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ဖို႔လိုအပ္တဲ့ အသံုးအနႈန္းေတြျဖစ္ရမယ္ ဆိုတာ ဟာလည္း ဥပေဒျပဳသူတိုင္း သိရိွလိုက္နာ ၾကရမယ့္ အေျခခံအခ်က္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပဌာန္းဥပေဒတစ္ခု ဥပေဒ ပီသမႈဟာ ဥပေဒျပဳေရးအဖြဲ႕ရဲ့ စနစ္တက်ရိွမႈ၊ အေျခခံသီအိုရီ ေက်ညက္မႈ၊ ဥပေဒအေျခခံသေဘာတရားမ်ား ကြ်မ္းက်င္ႏွံ႕စပ္မႈတို႔နဲ႔ သက္ဆိုင္မယ္ လို႕လည္း ထင္ျမင္ယူဆ မိပါတယ္။အဂတိလိုက္စားမႈတိုက္ဖ်က္ေရးဥပေဒကိစၥ ေဝဖန္ခ်က္ကို ရွင္းျပတာပါ။

၂-၉-၂၀၁၃ရက္ေန႕ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ၊ ေၾကးမံုသတင္းစာမ်ားမွာ ေဖာ္ျပပါရိွေသာ ေဆာင္းပါးရွင္ ေဒါက္တာ မာလာေအာင္ (ဒုတိယ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္း တကၠသိုလ္) ေရးသားေသာ "Union level" ဒိြဟ သုိ႔မဟုတ္ ျပည္ေထာင္စုအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တဲြ ဆန္းစစ္ခ်က္ ေဆာင္းပါးကို ၅-၉-၂၀၁၂ ရက္မွာ က်င္းပ ျပဳလုပ္တဲ့ ပထမၾကိမ္ ျပည္သူ႕ လႊတ္ေတာ္ စတုတၳပံုမွန္အစည္းအေဝး ၃၉ ရက္ေျမာက္ေန႕မွာ ဥပေဒေရးရာနွင့္ အထူးကိစၥရပ္မ်ား ေလ့လာဆန္းစစ္သံုးသပ္ေရးေကာ္မရွင္ အဖြဲ႕ဝင္ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးက ေဆာင္းပါးကို တစ္ဖက္သတ္အျမင္ မွန္ကန္မႈ မရိွေသာ အျမင္တို႔ျဖင့္ တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ဖြဲ႕စည္းပံုေျခခံဥပေဒကို ေကာင္းစြာ နားမလည္ေၾကာင္းဟု ေဝဖန္သံုးသပ္တင္ျပခဲ့တာကို ျပန္လည္ သတိရမိပါတယ္။ ဥပေဒပညာနဲ႔ ေဒါက္တာဘြဲ႕ရရိွထားသူ ဥပေဒပညာရွင္တစ္ဦးရဲ့ ဥပေဒနွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ အျမင္ေတြ၊ ဥပေဒဆိုင္ရာ အယူအဆေတြကို ေရးသားထားတဲ့ ဒီလို ေဆာင္းပါးမ်ိဳးကို ေဝဖန္သံုးသပ္ေနျခင္းဟာလည္း လြန္စြာနားလည္ရ ခက္လွသလို တန္ဖိုးရိွလွတဲ့ ဥပေဒေထာက္ျပခ်က္ေတြကို တန္ဖိုးမထားခဲ့တာ ဟာလည္း စိတ္မေကာင္းဖြယ္ရာ ေတြ႕ခဲ့ရၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ပညာရွင္ကို ပညာပိုင္းအရသာ ေဝဖန္ တုန္႔ျပန္နိုင္ရင္ တုန္႔ျပန္၊ မတုန္႔ျပန္နိုင္ရင္ေတာ့ နမူနာ ယူသင့္တယ္လို႕ ယူဆမိပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ (၁၄-၁-၂၀၁၃) ရက္မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ပထမအၾကိမ္ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ ဆဌမပံုမွန္ အစည္းအေဝးဒုတိယေန႕မွာ ဥပေဒၾကမ္းပူးေပါင္း ေကာ္မတီရဲ့အစီရင္ခံစာကို လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးက ဖတ္ၾကားတင္ျပရာတြင္ "ခံုရံုး၏လုပ္ပိုင္ခြင့္နွင့္ တရားရံုး၏လုပ္ပိုင္ခြင့္ မတူညီေၾကာင္း၊ ခံုရံုးနွင့္ပတ္သက္၍ တရားရံုးဆိုသည္ကို ဥပေဒ တြင္လည္း မေတြ႕ရေၾကာင္း၊ တရားရံုးသည္ တရားရံုးပဲျဖစ္ေၾကာင္း၊ ခံုရံုးသည္ ခံုရံုးပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း" ေျပာၾကားတာကို ဖတ္မိပါတယ္။ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အခန္း ၆ တရားစီရင္ေရးက႑မွာ တရားရံုးမ်ား ဖြဲ႕စည္းျခင္းဆိုင္ရာ ပုဒ္မ ၂၉၃၊ ပုဒ္မခဲြ (ဂ) ပါ ျပဌာန္းခ်က္အရ နိုင္ငံေတာ္၏ တရားစီရင္ေရးဆိုင္ရာရံုးမ်ားကို ဖြဲ႕စည္းရာတြင္ နိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာခံုရံုး အပါအဝင္ျဖစ္တာကို လ်စ္လ်ဴ ရႈရာေရာက္ေန ေၾကာင္း ေတြ႕ရိွရပါတယ္။ ေျပာတဲ့ကိုယ္စားလွယ္က ဥပေဒပညာရွင္ ျဖစ္ေနတာမို႕ အံ့ၾသမိပါေတာ့တယ္။ ေစတနာပါတဲ့ အၾကံျပဳခ်က္အေပၚ ဆင္ျခင္စရာပါ။အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သံုးသပ္မိတာက လႊတ္ေတာ္မွာ အခုဆိုရင္ အရည္အေသြး ျမွင့္တင္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ပိုမိုအရိွန္ျမွင့္ဖို႔ လိုအပ္လို႕ စတင္ေဆာင္ရြက္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ဥပေဒျပဳေရးကို လက္ေတြ႕ေဆာင္ရြက္ေနၾကရတဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြအတြက္ ဥပေဒပညာအေျခခံရိွမႈဟာ အေရးႀကီးလွတဲ့ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကအားျဖင့္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ေတြ အေနနဲ႔ ဥပေဒေရးဆဲြေရးဆိုင္ရာေတြကို ပိုမိုကြ်မ္းက်င္ေအာင္ အေလးထား ေလ့လာသင့္ပါ တယ္။ အလားတူပါပဲ ဝိဝါဒကဲြျပားေအာင္ လိုသလို ဖြင့္ဆို၊ ထင္သလို အဓိပၸါယ္္ေကာက္ယူလို႕မရတဲ့ ဥပေဒစကားရပ္ မ်ားရဲ့သေဘာကို ဥပေဒမ်ားရဲ့ မိခင္ျဖစ္တဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုမွ ထိကိုင္မိရသူေတြ႕မို႕ တာဝန္ႀကီးမႈကို ဂရုျပဳသင့္လွပါတယ္။ ကိုယ္လိုသလို သံုးဖို႔၊ ထင္သလိုအဓိပၸါယ္္ဖြင့္၍ မသင့္တဲ့ ဒီကိစၥေတြ အေပၚ ကိုယ္စားလွယ္ ႀကီး မ်ားက အေလးဂရုျပဳကိုင္တြယ္ၾကဖို႔ အၾကံျပဳရတာပါ။ ဒါမွသာ ဥပေဒျပဳရာမွာ ညီညြတ္ရမယ့္ ဥပေဒ မူေဘာင္ မ်ား၊ ျပည့္စံုရမယ့္ ဥပေဒအဂၤါရပ္မ်ား၊ ေျပျပစ္ေခ်ာေမြ႕ရမယ့္ ဥပေဒေရးထံုးမ်ားနဲ႔အညီ ျပည္သူ႕ အက်ိဳးေဖာ္ေဆာင္နိုင္မယ့္ ဥပေဒမ်ား၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ ဥပေဒနွင့္တူေသာ ဥပေဒမ်ား ေပၚေပါက္ လာမွာျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါသည္။

(၂၉-၈-၂၀၁၃ ရက္ထုတ္ ျမ၀တီသတင္းစာ)
Rita Aung
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
[Read More : http://www.myawady.net.mm/library/stories/storiesforall/item/23910-2013-08-29-12-39-04]

— with Ye Moe and 24 others.

ၾသဇာႏွင့္ အာဏာ

August 29, 2013, 12:54 am

≫ Next: ေသမယ္ဆိုတာ ၾကိဳသိတဲ့အခါ

≪ Previous: ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုလိုသလိုသံုးဖို႔ထင္သလိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုၾကမည္လား

$

0

0

 

The Voice Weekly's photo. 17 hours ago

ၾသဇာႏွင့္ အာဏာ

‘ၾသဇာ (Influence)’ ရွိေသာ္လည္း ‘အာဏာ (Power)’ မရွိလွ်င္ လည္းေကာင္း၊ ‘အာဏာ’ ရွိေသာ္လည္း ‘ၾသဇာ’ မရွိလွ်င္ လည္းေကာင္း မိမိတို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ ထားရွိသည့္ မူဝါဒမ်ားမွာ အေဟာသိကံ ျဖစ္ရတတ္ သည္။

ဆိုလိုသည္မွာ ‘ၾသဇာ’ လည္းရွိ၊ ‘အာဏာ’ လည္းရွိေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားသည္ ‘ၾသဇာ’ လည္း မရွိ၊ ‘အာဏာ’ လည္း မရွိေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားထက္ ပိုမို စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေလ့ ရွိသည္ကို ေတြ႕ျမင္ ရသည္။

စင္ကာပူႏိုင္ငံကို တတိယကမၻာမွ ပထမကမၻာသို႔ ေရာက္ရွိေအာင္ ဖန္တီး စီမံ ခန္႔ခြဲႏိုင္ခဲ့သူ လီကြမ္းယူ သည္ တစ္နည္းအားျဖင့္ မိမိႏိုင္ငံ၏ အနာဂတ္ကို ႀကိဳတင္ ေမွ်ာ္ေတြးကာ အလံုးစံု စီမံ ခန္႔ခြဲႏိုင္ခဲ့သူ တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သလို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ကနဦး စတင္ခဲ့သူ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ သည္လည္း တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၏ နိမ့္က်ေနခဲ့ေသာ စီးပြားေရး အေျခအေနမ်ား ကို ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္ခဲ့ေသာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ၾသဇာႏွင့္ အာဏာကို ေပါင္းစပ္ အသံုးခ်ႏိုင္စြမ္း ရွိခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးအျဖစ္ သမိုင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ သည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ၾသဇာ ရွိေသာ္လည္း အာဏာ မရွိလွ်င္ မည္သို႔မွ် မိမိ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ (အျပည့္အဝ) ေဖာ္ေပးႏိုင္ရန္ ခက္ခဲသလို အာဏာ ရွိေသာ္လည္း ၾသဇာ မရွိလွ်င္လည္း ယင္းေခါင္းေဆာင္တို႔၏ စိတ္ကူး ယဥ္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားသည္ လက္ေတြ႕တြင္ မည္သို႔မွ် အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ (မေအာင္ျမင္ႏိုင္) တတ္ေပ။

မူဝါဒ ဟူသည္ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ထားရွိပံုခ်င္း မတူညီႏိုင္ (မတူညီတတ္) သလို၊ ယင္းမူဝါဒမ်ားကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရာတြင္လည္း ခ်ဥ္းကပ္ပံုခ်င္း မတူညီတတ္ပါ။

ဥပမာအားျဖင့္ လက္ရွိ ပကတိ စီးပြားေရး အေနအထားမ်ားႏွင့္ အနာဂတ္ ကာလတြင္ ျဖစ္တည္လာ ႏိုင္ဖြယ္ရွိေသာ စီးပြားေရး အေနအထားတို႔ကို ၿခံဳငံု သ႐ုပ္ခြဲျခင္း၊ ျမန္မာ့ စီးပြားေရးႏွင့္ ကမၻာ့ စီးပြားေရး အျပန္အလွန္ ခ်ိတ္ဆက္ႏိုင္မႈကို အေျဖရွာျခင္း၊ ယေန႔ ျမန္မာ့ စီးပြားေရးတြင္ အဓိက စီးပြားေရး ျပႆနာႀကီးမ်ား (လယ္ယာက႑ႏွင့္ စက္မႈက႑ ႏွစ္ခုလံုးကို ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေစရန္ လုိအပ္ေသာ မူဝါဒပိုင္း ခ်ိတ္ဆက္မႈ၊ ပို႔ကုန္ သြင္းကုန္ အမ်ဳိးအစား ေျပာင္းလဲလာမႈႏွင့္ ဆက္စပ္လာေသာ ႏိုင္ငံျခားေငြ လဲလွယ္ႏႈန္း ေျပာင္းလဲမႈ၊ ပို႔ကုန္ သြင္းကုန္ ပမာဏ (Trade Volumes) သာမက ပို႔ကုန္ သြင္းကုန္ ဖြဲ႕စည္း တည္ေဆာက္ပံု (Trade Structure) ကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ရန္ လိုအပ္မႈ၊ ဘ႑ာေရး လိုေငြျပမႈကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရန္ လိုအပ္မႈ စသျဖင့္) ကို မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ မည္သို႔ေသာ မူဝါဒ အေျခခံမ်ား (Policy Basement) ႏွင့္ မူဝါဒ ကိန္းရွင္မ်ား (Policy Variables) ကို အခ်ိန္ကိုက္ လုပ္ေဆာင္ရန္ လိုအပ္မည္နည္း ဟူေသာ အခ်က္မ်ားစြာသည္ ဥပမာ အခ်ဳိ႕ပင္ ျဖစ္သည္။

ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ၏ အာ႐ံု စူးစိုက္ခံေနရခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရေတာင့္ရခဲ အခြင့္အလမ္းကို ႀကံဳဆံုေနေသာ အခ်ိန္ လည္း ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ယင္းအခြင့္အလမ္းကို လက္လြတ္ခဲ့ပါက (မရယူႏိုင္ပါက) ေနာက္ေနာင္ မည္သို႔ေသာအခ်ိန္တြင္ ဤအခြင့္အလမ္းမ်ဳိး ရယူႏိုင္မည္ ဆိုသည္ကို မေျပာႏိုင္ပါ။

ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ အစရွိေသာ ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံမ်ားသည္ပင္လွ်င္ ယင္းတို႔ ႏိုင္ငံမ်ား၌ ဘက္စံု ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေစေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသား စီးပြားေရး အားေကာင္းေမာင္းသန္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ တစ္ခါတစ္ႀကိမ္ ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရေသာ အခြင့္အလမ္း (အခင္းအက်င္း) ကို ‘အရအမိ ယူႏိုင္ျခင္း’ ဟူေသာ ယင္းႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္ မ်ား၏ အရည္အေသြးက ကမၻာ့စီးပြားေရး သမိုင္းတြင္ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္ကို စီးပြားေရး ေလ့လာသူတိုင္းက အသိအမွတ္ ျပဳထားသည္။

ဆိုလိုသည္မွာ ႏိုင္ငံတို႔အၾကား တည္ရွိေသာ မတူညီမႈမ်ားမွ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ျဖစ္ေပၚလာေလ့ ရွိေသာ ပြတ္တိုက္မႈမ်ား (Frictions) ႏွင့္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ား၏ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး အေျခအေနမ်ားမွ ဖန္တီး (ရံဖန္ရံခါ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ) ေပးလာေသာ အခြင့္အလမ္းမ်ားကို ရယူႏိုင္စြမ္း ရွိေသာ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ရယူႏိုင္စြမ္း မရွိေသာ (ရယူလိုစိတ္ မရွိေသာ) ႏိုင္ငံမ်ား ဟူ၍ ရွိလာၿပီး ယင္းႏိုင္ငံတို႔၏ အနာဂတ္ကို အမွတ္မထင္ ပံုေဖာ္သြားျခင္း (ပံုသြင္းသြားျခင္း) ျဖစ္သည္ဟု စာေရးသူ ယူဆသည္။

ယေန႔ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေသာႏိုင္ငံ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္သည့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ၊ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ စသည္တို႔သည္လည္း အခြင့္အလမ္းကို အမိအရ ရယူႏိုင္ခဲ့ (လက္မလြတ္တမ္း ရယူႏိုင္ခဲ့) ေသာ ႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္သည္။ တင္စား ေျပာရလွ်င္ ပင့္ကူအိမ္တြင္ နားလာမည့္ မိမိ၏ အစာကို မလြတ္တမ္း ဖမ္းယူႏိုင္ေသာ ပင့္ကူငယ္ တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ပင္ စူးစိုက္ေသာ ဝီရိယႏွင့္ ဉာဏ္တို႔ ေပါင္းစပ္ စဥ္းစားထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

အခြင့္အလမ္းမ်ား ဟူသည့္ မၾကာခဏ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ျခင္း သေဘာမ်ဳိး မဟုတ္ေပ။ တစ္ခါတစ္ရံ မိမိ အခြင့္အလမ္းမ်ားသည္ မိမိက ရယူႏိုင္စြမ္း မရွိပါက တစ္ပါးသူမ်ား (အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ား၊ ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံမ်ား) ထံသို႔ ေရာက္ရွိသြားတတ္သည္။ ဥပမာ-တစ္ေလာက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ကမၻာ့ စီးပြားေရးဖိုရမ္ (WEF) တြင္ အထူးသျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ားက အထူး စူးစူးစိုက္စိုက္ အာ႐ံုခံ ေလ့လာသြားၾကသည္ ကို စာေရးသူ သတိျပဳမိခဲ့သည္။ ယင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မည္ေရြ႕ မည္မွ်ေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ား (ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အထူးသျဖင့္) ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျဖစ္လာႏိုင္မည့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားမွသည္ ယင္းတို႔၏ ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ တိုက္႐ိုက္ သို႔မဟုတ္ သြယ္ဝိုက္၍ ေကာင္းက်ဳိးမ်ား (Positive Impacts) ႏွင့္ ဆိုးက်ဳိးမ်ား (Negative Impacts) မ်ားကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေလမည္နည္း ဟူေသာ အခ်က္ကို အဓိက ရွာေဖြ ေလ့လာရန္လည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ မိမိႏိုင္ငံ၏ အက်ဳိးကို မေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ပါက (မေပးစြမ္းႏိုင္ ပါက) တစ္ပါး ႏိုင္ငံမ်ားက ယင္းကို ရယူသြားႏိုင္မည္ ဆိုသည္က ေမးစရာ ပင္ မလိုေပ။

ထိုကဲ့သို႔ေသာ အခြင့္အလမ္းမ်ားတြင္ အၿမဲတေစ ဉာဏ္ႏွင့္ ႏွလံုးရည္ တိုက္ပြဲမ်ား (ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ား) ပူးတြဲ ပါလာေလ့ ရွိသည့္အတြက္ မိမိ ႏိုင္ငံသား မ်ား အက်ဳိးအမ်ားဆံုး ျဖစ္ေစမည့္ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားမႈသည္ လြန္စြာ အေရးႀကီးသည္။

ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အနာဂတ္သည္လည္း ၾသဇာႏွင့္ အာဏာ ေပါင္းစပ္ကာ အျပည့္အဝ အသံုးခ် ႏိုင္ေသာ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားေသာ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား အေပၚတြင္ မူတည္ေပလိမ့္မည္။

ေဒါက္တာေအာင္ကိုကို (စီးပြားေရးပညာ၊ စီးပြားေရးေပၚလစီ)