Image may be NSFW.
Clik here to view.
၉-၃-၂၀၀၂
မတ္လသည္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္အေရးပါေသာလတစ္လဟုဆိုရမည္။ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ခ်ဥ္းကပ္လာသည္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္မွာလည္း လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားျဖင့္သက္၀င္ လာခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အတြင္းက်င္လည္လွဳပ္ရွားရန္အခြင့္မသာေတာ့။ ညစဥ္ညတိုင္း ရဲႏွင့္ရ၀တ မ်ားမွ ေန႔/ညမျပတ္ဧည့္စာရင္းမ်ားစစ္ေဆးလ်က္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ေအးရြာဖက္သို႔ ေျခဦးလွည့္ရျပန္သည္။
ကမ္းနားေစ်းအနီးတစ္၀ိုက္တြင္လည္း လက္နက္အျပည့္အစံု ႏွင့္ တပ္မေတာ္သားအေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ေလွဆိပ္သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ စက္ေလွ ငွားကာ ေအးရြာသို႔အျမန္ကူး လိုက္ရသည္။ အေျခအေနတစ္ခုခုေၾကာင့္ အဖမ္းခံရမည့္အျဖစ္မေရာက္ ေစရန္ အထူးသတိထား ေနရသည္။ ေအးရြာသို႔ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တပ္မေတာ္သားမ်ားႏွင့္က်ေနာ္ ေရစက္က ထပ္ဆံုၾကရျပန္သည္။ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုၿခံဳေရးကိုႀကိဳတင္ယူထားဟန္တူသည္။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ရန္စဥ္းစားလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ အစစ္အေဆး မ်ားၾကမ္းေနေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။
ေနာက္ဆံုးအလုပ္တစ္ခုကို က်ေနာ္စတင္အေကာင္အထည္ ေဖၚလိုက္သည္။ ျမစ္ကမ္းနံေဘး လံုၿခံဳေရးယူထားေသာ တပ္မေတာ္သားမ်ားထံသို႔ခ်ဥ္းကပ္သြားၿပီး “ဆရာတို႔..ဆရာတို႔… က်ေနာ္ဘာကူညီေပးရမလဲ၊ လိုအပ္တာခိုင္းဖို႔အတြက္ ရြာသူႀကီးလႊတ္လိုက္ တာပါ” ဟု အတည္ေပါက္ႏွင့္၀င္ေရာလိုက္သည္။ စစ္သားမ်ားကလည္း လိုလိုလားလား “ေအး..ေအး ေကာင္းတာေပါ့၊ လုပ္စရာ၊ခိုင္းစရာေတြရွိေတာ့ ရြာခံရွိရင္ ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့” ဟု ေျပာသည္။ က် ေနာ္ကလည္း ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ဆိုသကဲ့သို႔ “ဟုတ္ကဲ့ပါ.. ဆရာတို႔ လိုအပ္တာခိုင္းလို႔ရေအာင္ ဒီမွာပဲ အိပ္ၿပီးေနလိုက္မယ္” ဟုဆိုလိုက္ရာ “ဒါဆိုရင္ အားလံုးအဆင္ေျပတာေပါ့” ဟု တပ္စိတ္မွဴးျဖစ္သူက ဆိုလိုက္သည္။စစ္သားမ်ားထံတြင္ထမင္းဟင္းခ်က္ႏွင့္လက္တိုလက္ေတာင္းမ်ားလုပ္ကိုင္ရင္း က်ေနာ္ လည္းအသက္ရွဴေခ်ာင္ခဲ့ရသည္။
ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ တပ္စိတ္မွဴးျဖစ္သူမွ “ေဟ့.. ညီေလး၊ ဒီကိုလာအံုး” ဟု ေခၚေသာေၾကာင့္ အနားသို႔သြားေရာက္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ “ဒီေသနတ္မ်ိဳး မင္းမကိုင္ခ်င္ဘူးလားကြ” ဟုေျပာေျပာဆို ဆို ကာဘိုင္ေသနတ္တစ္လက္ကို ေျမွာက္၍ျပလိုက္သည္။ က်ေနာ္ကလည္း “မကိုင္ရဲပါဘူးဆရာရယ္၊ က်ေနာ္က ေသနတ္ဆိုေၾကာက္တယ္ဗ်” ဟုေျပာလိုက္ေတာ့ သေဘာက်ကာ ရယ္ေတာ့သည္။ ဆက္ ၍ တပ္စိတ္မွဴးက“ ဒို႔စစ္သားေတြဘ၀မွာ ဒီေသနတ္ေတြကို မိန္းမေတြထက္ပိုၿပီးတန္ဖိုးထားၾကတယ္။ ဒီေသနတ္ေတြကပဲ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ရန္စြယ္၊အႏၱရာယ္ေတြကို ကာကြယ္ႏိုင္သလို ဒို႔ရဲ႕အသက္ကိုလည္း ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တယ္၊ ညီေလး တပ္ထဲ၀င္မလား” ဟုဆိုလာသည္။ “မ၀င္ရဲပါဘူးဆရာရယ္ အိမ္မွာ အဖြားက အသက္ႀကီးၿပီ၊ သူ႔ကို က်ေနာ္လုပ္ေကၽြးရအံုးမွာ”ဟု ျပန္လည္ေျပာလိုက္မိသည္။ တပ္စိတ္မွဴးမွတစ္ဆက္တည္း “ေအးေပ့ါကြာ၊ စစ္သားလုပ္တယ္ဆိုတာလည္း ၀ါသနာအရင္းခံေလးရွိ အံုးမွ” ဟုဆိုလိုက္ျပန္သည္။ ဒါနဲ႔ဆရာတို႔ သူပုန္ေတြနဲ႔တိုက္ရမွာေပါ့” ဟု က်ေနာ္မွတီးေခါက္ၾကည့္ရာ “ဘယ္ေျပာေကာင္းပါ့မလဲညီရာ၊ တိုက္ရတာေပါ့။ ငါဆိုရင္ ကရင္ျပည္နယ္၊ေဒါနေတာင္တန္း တစ္ ေလွ်ာက္တိုက္ခဲ့ရတဲ့တိုက္ပြဲေတြက ဘယ္နည္းပါ့မလဲ၊ သူ႔ဖက္ကိုယ့္ဖက္ က်ဆံုးဒဏ္ရာရတာေတြ ကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲေပါ့၊ တခါတေလ စစ္ရဲ႕အနိဌာရံုေတြကိုေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ ရတယ္”ဟုေလးေလးပင္ပင္ ေျပာလိုက္သည္။ က်ေနာ္ကလည္း “ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာ” ဟု ထပ္ ေလာင္းတီးေခါက္ၾကည့္ရာ “ စစ္ေျမျပင္ဆိုတာ ပန္းနဲ႔ေပါက္တမ္းကစားေနတာမွ မဟုတ္တာ၊ေသေစ ႏိုင္တဲ့လက္နက္ေတြနဲ႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သတ္ျဖတ္ေနၾကရတာ၊ ဘယ္သူက ေသခ်င္မွာလဲ၊ ငါတို႔ဖက္က ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က်ဆံုးသြားရင္လည္း တိုင္းျပည္အတြက္အသက္ေပးဆပ္လိုက္ရျပန္ၿပီလို႔ မွတ္ယူ လိုက္ရတယ္၊ရန္သူ႔ဖက္ကအျမင္ကေတာ့ ရန္သူတစ္ေယာက္ က်ဆံုးသြားတယ္ဆိုၿပီး ၀မ္းသာေနၾက မွာေပါ့၊ ဘယ္ဖက္ကပဲ ၾကည့္ၾကည့္ တကယ္နစ္နာတာက တိုင္းျပည္ပဲဆိုတာ ငါလဲအခုမွသိတာ” ဟု ဆိုလိုက္သည္။ က်ေနာ္လည္း တပ္စိတ္မွဴးေျပာသည့္စကားမ်ားကိုနားေထာင္ရင္း သူ႔အေတြးအေခၚ ႏွင့္အယူအဆမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳလိုက္မိသည္။ တပ္မေတာ္သားမ်ားမွာလည္း အၿငိမ္ေနၾကရသည္ ေတာ့မဟုတ္၊ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလ်ွာက္လွည့္လည္စစ္ေဆးရသလို ရြာႏွင့္ရြာျပင္ကြင္းထဲတြင္လည္း ညစဥ္ ဓါတ္မီးမ်ားကိုအသံုးျပဳ၍ လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားရွိ၊မရွိ စဥ္ဆက္မျပတ္ စစ္ေဆးေနၾကရသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ က်ေနာ္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲသို႔ေခတၱသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း တပ္စိတ္မွဴးကိုေျပာ လိုက္သည္။ တပ္စိတ္မွဴးျဖစ္သူမွလည္း လိုလိုလားလားပင္ ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ အိမ္သို႔ျပန္ၿပီး အိမ္ေနာက္ရွိ ေကာက္ရိုးပံုေအာက္ဖြက္ထားသည့္ စာရြက္စာတမ္း ႏွင့္လိုအပ္သည့္အသံုးအေဆာင္မ်ားကို အိတ္ အတြင္းသို႔ထည့္ကာ ရန္ကုန္ဖက္ကမ္းသို႔စက္ေလွငွားကာ ကူးလာခဲ့သည္။ ကမ္းနားေစ်းေရာက္သည္ ႏွင့္ တကၠစီတစ္စီးငွား၍ ေျမာက္ဥကၠလာဖက္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ ေျမာက္ဥကၠလာ၊ေမဓါ၀ီရပ္ကြက္ ထဲမွတဆင့္ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းဖက္သို႔တဖန္ထြက္ခဲ့ျပန္သည္။ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားႏွင့္ျမတ္စြယ္ေတာ္ရွိရာသို႔သြားေရာက္ဖူးေျမွာ္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က နာမည္ႀကီးလွေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္ရွိရာေနရာသို႔တစ္ဖန္ေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။ ဆင္ျဖဴေတာ္အ၀င္တြင္ပင္ ျပႆနာတက္ေတာ့သည္။
ေရွ႕ကိုႀကိဳတင္မၾကည့္မိ၊၀င္ေပါက္နားေရာက္မွ သံဆူးႀကိဳးကာရံထားေသာ ၀င္ေပါက္ေဘး တစ္ဖက္စီတြင္ စစ္သားႏွင့္ရဲက ေစာင့္ၾကပ္ၿပီး၀င္လာသမ်ွခရီးသည္မ်ားထံမွ အိတ္မ်ား ကို ရွာေဖြစစ္ေဆးေနၾကသည္။ ေရွ႕တိုးရန္အခက္၊ေနာက္ျပန္ဆုတ္၍ေျပးမည္ဆိုကလည္း လြတ္မည္ မထင္၊ အလြန္နီးကပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဟုေတြး၍ တိုး၀င္လိုက္သည္။ ကံေကာင္း သည္ဟုဆိုရမည္။ က်ေနာ့အိတ္ကို မေမႊေႏွာက္ေတာ့ပဲ အိတ္အျပင္ပန္းကိုသာ ကိုင္၍စမ္း ၾကည့္လိုက္ သည္။ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကိုသာစမ္းမိ၍ျဖစ္မည္၊ ၀င္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ သက္မခ်ရင္းမွ ကံတရားက က်ေနာ့ဖက္တြင္ ရွိေနၿပီဟု ယံုၾကည္လိုက္မိေတာ့သည္။
ဆင္ျဖဴေတာ္ဆို၍ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဆင္ျဖဴကားမဟုတ္၊ က်ေနာ့အထင္ ဂံုနီအိတ္အေရာင္ (သို႔) အံုးခြံေရာင္ျဖစ္မည္။ အထင္ႏွင့္အျမင္ကြဲလြဲေနေၾကာင္းမ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕သိရွိ လိုက္ရသည္။ မြန္းၾကပ္ေနေသာစိတ္ကိုေျဖေဖ်ာက္ရန္အတြက္ န၀ေဒးရုပ္ရွင္ရံုဖက္သို႔ကားငွား၍ထြက္ လာခဲ့ျပန္သည္။ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ လက္မွတ္တန္းစီ၀ယ္ရန္ပင္မလို၊ေမွာင္ခိုလက္မွတ္ေရာင္း သမားမ်ားတစ္ဦးၿပီးတစ္ဦး လာေရာက္ေရာင္းခ်ေနၾကသည္။သူတို႔ထံမွလက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို ႏွစ္ရာ့ ငါးဆယ္က်ပ္ျဖင့္၀ယ္၍ ရုပ္ရွင္၀င္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ထိုရုပ္ရွင္ကားကို ယေန႔တိုင္အမွတ္တရရွိေနဆဲ၊ မင္းသားမွာ ဟာသသရုပ္ေဆာင္ ေမာ့စ္ ျဖစ္ၿပီး မင္းသမီးကိုကားမမွတ္မိေတာ့၊ဇာတ္ကားအမည္မွာ အခ်စ္ႀကီးသူမ်ားအေၾကာင္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။
ရုပ္ရွင္ၿပီးသည္ႏွင့္ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ရွိရာသို႔ဆက္လက္ထြက္ ခြာခဲ့သည္။ ေလဆိပ္ေပါက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စည္ဘီယာဆိုင္တြင္ေခတၱအနားယူရင္း ေရွ႕ဆက္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္လုပ္ငန္းစဥ္ မ်ားကို ေတြးေတာေနမိျပန္သည္။ ညေန ေျခာက္နာရီထိုးသည္ႏွင့္ ၾကည့္ ျမင္တိုင္ဖက္သို႔ ကားငွား၍ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။ ေအးရြာသို႔ျပန္ရန္စက္ေလွမရွိေသာေၾကာင့္ ထိုည အတြက္ ကမ္းနံေဘးရွိ ငါးရံုအနီးတြင္ ပုန္းခိုအိပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ေစာေစာတြင္ ေအးရြာသို႔စက္ေလွငွား၍ အျမန္ကူးလိုက္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲမွ ၀ယ္ ျခမ္းလာေသာ မုန္႔မ်ားကိုလည္း ရဲေဘာ္မ်ားကို မ်ွေ၀ေကၽြးျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။
ေန႔လည္ပိုင္းေလာက္တြင္ တပ္စိတ္မွဴးျဖစ္သူမွ ဦးတည္ရာမဲ့စြာျဖင့္ “ ေစာေစာစီးစီးကြာ ငေပြးေတြ ဘယ္ကမ်ားေရာက္လာၿပီး စစ္သေဘၤာကို ေလာင္ခ်ာနဲ႔ထုသြားမွန္းမသိဘူး၊သူတို႔ပစ္တာကအေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး၊ ေနရင္းထိုင္ ရင္း ငါတို႔လဲဒုကၡေရာက္ရတယ္” ဟု ညီးညီးညဴညဴေျပာဆိုလိုက္သည့္စကား သံေၾကာင့္ က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ မိမိေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ အမ်ားသူငါ စိတ္ဆင္းရဲရမည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္မလိုလား၊မႏွစ္သက္မိေတာ့ေပ။
ဆက္ပါအံုးမည္။
အုပ္ႀကီးေဖ
၉-၁-၂၀၁၄
Clik here to view.
၉-၃-၂၀၀၂
မတ္လသည္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္အေရးပါေသာလတစ္လဟုဆိုရမည္။ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ခ်ဥ္းကပ္လာသည္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္မွာလည္း လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားျဖင့္သက္၀င္ လာခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အတြင္းက်င္လည္လွဳပ္ရွားရန္အခြင့္မသာေတာ့။ ညစဥ္ညတိုင္း ရဲႏွင့္ရ၀တ မ်ားမွ ေန႔/ညမျပတ္ဧည့္စာရင္းမ်ားစစ္ေဆးလ်က္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ေအးရြာဖက္သို႔ ေျခဦးလွည့္ရျပန္သည္။
ကမ္းနားေစ်းအနီးတစ္၀ိုက္တြင္လည္း လက္နက္အျပည့္အစံု ႏွင့္ တပ္မေတာ္သားအေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ေလွဆိပ္သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ စက္ေလွ ငွားကာ ေအးရြာသို႔အျမန္ကူး လိုက္ရသည္။ အေျခအေနတစ္ခုခုေၾကာင့္ အဖမ္းခံရမည့္အျဖစ္မေရာက္ ေစရန္ အထူးသတိထား ေနရသည္။ ေအးရြာသို႔ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တပ္မေတာ္သားမ်ားႏွင့္က်ေနာ္ ေရစက္က ထပ္ဆံုၾကရျပန္သည္။ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုၿခံဳေရးကိုႀကိဳတင္ယူထားဟန္တူသည္။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ရန္စဥ္းစားလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ အစစ္အေဆး မ်ားၾကမ္းေနေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။
ေနာက္ဆံုးအလုပ္တစ္ခုကို က်ေနာ္စတင္အေကာင္အထည္ ေဖၚလိုက္သည္။ ျမစ္ကမ္းနံေဘး လံုၿခံဳေရးယူထားေသာ တပ္မေတာ္သားမ်ားထံသို႔ခ်ဥ္းကပ္သြားၿပီး “ဆရာတို႔..ဆရာတို႔… က်ေနာ္ဘာကူညီေပးရမလဲ၊ လိုအပ္တာခိုင္းဖို႔အတြက္ ရြာသူႀကီးလႊတ္လိုက္ တာပါ” ဟု အတည္ေပါက္ႏွင့္၀င္ေရာလိုက္သည္။ စစ္သားမ်ားကလည္း လိုလိုလားလား “ေအး..ေအး ေကာင္းတာေပါ့၊ လုပ္စရာ၊ခိုင္းစရာေတြရွိေတာ့ ရြာခံရွိရင္ ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့” ဟု ေျပာသည္။ က် ေနာ္ကလည္း ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ဆိုသကဲ့သို႔ “ဟုတ္ကဲ့ပါ.. ဆရာတို႔ လိုအပ္တာခိုင္းလို႔ရေအာင္ ဒီမွာပဲ အိပ္ၿပီးေနလိုက္မယ္” ဟုဆိုလိုက္ရာ “ဒါဆိုရင္ အားလံုးအဆင္ေျပတာေပါ့” ဟု တပ္စိတ္မွဴးျဖစ္သူက ဆိုလိုက္သည္။စစ္သားမ်ားထံတြင္ထမင္းဟင္းခ်က္ႏွင့္လက္တိုလက္ေတာင္းမ်ားလုပ္ကိုင္ရင္း က်ေနာ္ လည္းအသက္ရွဴေခ်ာင္ခဲ့ရသည္။
ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ တပ္စိတ္မွဴးျဖစ္သူမွ “ေဟ့.. ညီေလး၊ ဒီကိုလာအံုး” ဟု ေခၚေသာေၾကာင့္ အနားသို႔သြားေရာက္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ “ဒီေသနတ္မ်ိဳး မင္းမကိုင္ခ်င္ဘူးလားကြ” ဟုေျပာေျပာဆို ဆို ကာဘိုင္ေသနတ္တစ္လက္ကို ေျမွာက္၍ျပလိုက္သည္။ က်ေနာ္ကလည္း “မကိုင္ရဲပါဘူးဆရာရယ္၊ က်ေနာ္က ေသနတ္ဆိုေၾကာက္တယ္ဗ်” ဟုေျပာလိုက္ေတာ့ သေဘာက်ကာ ရယ္ေတာ့သည္။ ဆက္ ၍ တပ္စိတ္မွဴးက“ ဒို႔စစ္သားေတြဘ၀မွာ ဒီေသနတ္ေတြကို မိန္းမေတြထက္ပိုၿပီးတန္ဖိုးထားၾကတယ္။ ဒီေသနတ္ေတြကပဲ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ရန္စြယ္၊အႏၱရာယ္ေတြကို ကာကြယ္ႏိုင္သလို ဒို႔ရဲ႕အသက္ကိုလည္း ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တယ္၊ ညီေလး တပ္ထဲ၀င္မလား” ဟုဆိုလာသည္။ “မ၀င္ရဲပါဘူးဆရာရယ္ အိမ္မွာ အဖြားက အသက္ႀကီးၿပီ၊ သူ႔ကို က်ေနာ္လုပ္ေကၽြးရအံုးမွာ”ဟု ျပန္လည္ေျပာလိုက္မိသည္။ တပ္စိတ္မွဴးမွတစ္ဆက္တည္း “ေအးေပ့ါကြာ၊ စစ္သားလုပ္တယ္ဆိုတာလည္း ၀ါသနာအရင္းခံေလးရွိ အံုးမွ” ဟုဆိုလိုက္ျပန္သည္။ ဒါနဲ႔ဆရာတို႔ သူပုန္ေတြနဲ႔တိုက္ရမွာေပါ့” ဟု က်ေနာ္မွတီးေခါက္ၾကည့္ရာ “ဘယ္ေျပာေကာင္းပါ့မလဲညီရာ၊ တိုက္ရတာေပါ့။ ငါဆိုရင္ ကရင္ျပည္နယ္၊ေဒါနေတာင္တန္း တစ္ ေလွ်ာက္တိုက္ခဲ့ရတဲ့တိုက္ပြဲေတြက ဘယ္နည္းပါ့မလဲ၊ သူ႔ဖက္ကိုယ့္ဖက္ က်ဆံုးဒဏ္ရာရတာေတြ ကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲေပါ့၊ တခါတေလ စစ္ရဲ႕အနိဌာရံုေတြကိုေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ ရတယ္”ဟုေလးေလးပင္ပင္ ေျပာလိုက္သည္။ က်ေနာ္ကလည္း “ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာ” ဟု ထပ္ ေလာင္းတီးေခါက္ၾကည့္ရာ “ စစ္ေျမျပင္ဆိုတာ ပန္းနဲ႔ေပါက္တမ္းကစားေနတာမွ မဟုတ္တာ၊ေသေစ ႏိုင္တဲ့လက္နက္ေတြနဲ႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သတ္ျဖတ္ေနၾကရတာ၊ ဘယ္သူက ေသခ်င္မွာလဲ၊ ငါတို႔ဖက္က ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က်ဆံုးသြားရင္လည္း တိုင္းျပည္အတြက္အသက္ေပးဆပ္လိုက္ရျပန္ၿပီလို႔ မွတ္ယူ လိုက္ရတယ္၊ရန္သူ႔ဖက္ကအျမင္ကေတာ့ ရန္သူတစ္ေယာက္ က်ဆံုးသြားတယ္ဆိုၿပီး ၀မ္းသာေနၾက မွာေပါ့၊ ဘယ္ဖက္ကပဲ ၾကည့္ၾကည့္ တကယ္နစ္နာတာက တိုင္းျပည္ပဲဆိုတာ ငါလဲအခုမွသိတာ” ဟု ဆိုလိုက္သည္။ က်ေနာ္လည္း တပ္စိတ္မွဴးေျပာသည့္စကားမ်ားကိုနားေထာင္ရင္း သူ႔အေတြးအေခၚ ႏွင့္အယူအဆမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳလိုက္မိသည္။ တပ္မေတာ္သားမ်ားမွာလည္း အၿငိမ္ေနၾကရသည္ ေတာ့မဟုတ္၊ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလ်ွာက္လွည့္လည္စစ္ေဆးရသလို ရြာႏွင့္ရြာျပင္ကြင္းထဲတြင္လည္း ညစဥ္ ဓါတ္မီးမ်ားကိုအသံုးျပဳ၍ လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားရွိ၊မရွိ စဥ္ဆက္မျပတ္ စစ္ေဆးေနၾကရသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ က်ေနာ္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲသို႔ေခတၱသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း တပ္စိတ္မွဴးကိုေျပာ လိုက္သည္။ တပ္စိတ္မွဴးျဖစ္သူမွလည္း လိုလိုလားလားပင္ ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ အိမ္သို႔ျပန္ၿပီး အိမ္ေနာက္ရွိ ေကာက္ရိုးပံုေအာက္ဖြက္ထားသည့္ စာရြက္စာတမ္း ႏွင့္လိုအပ္သည့္အသံုးအေဆာင္မ်ားကို အိတ္ အတြင္းသို႔ထည့္ကာ ရန္ကုန္ဖက္ကမ္းသို႔စက္ေလွငွားကာ ကူးလာခဲ့သည္။ ကမ္းနားေစ်းေရာက္သည္ ႏွင့္ တကၠစီတစ္စီးငွား၍ ေျမာက္ဥကၠလာဖက္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ ေျမာက္ဥကၠလာ၊ေမဓါ၀ီရပ္ကြက္ ထဲမွတဆင့္ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းဖက္သို႔တဖန္ထြက္ခဲ့ျပန္သည္။ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားႏွင့္ျမတ္စြယ္ေတာ္ရွိရာသို႔သြားေရာက္ဖူးေျမွာ္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က နာမည္ႀကီးလွေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္ရွိရာေနရာသို႔တစ္ဖန္ေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။ ဆင္ျဖဴေတာ္အ၀င္တြင္ပင္ ျပႆနာတက္ေတာ့သည္။
ေရွ႕ကိုႀကိဳတင္မၾကည့္မိ၊၀င္ေပါက္နားေရာက္မွ သံဆူးႀကိဳးကာရံထားေသာ ၀င္ေပါက္ေဘး တစ္ဖက္စီတြင္ စစ္သားႏွင့္ရဲက ေစာင့္ၾကပ္ၿပီး၀င္လာသမ်ွခရီးသည္မ်ားထံမွ အိတ္မ်ား ကို ရွာေဖြစစ္ေဆးေနၾကသည္။ ေရွ႕တိုးရန္အခက္၊ေနာက္ျပန္ဆုတ္၍ေျပးမည္ဆိုကလည္း လြတ္မည္ မထင္၊ အလြန္နီးကပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဟုေတြး၍ တိုး၀င္လိုက္သည္။ ကံေကာင္း သည္ဟုဆိုရမည္။ က်ေနာ့အိတ္ကို မေမႊေႏွာက္ေတာ့ပဲ အိတ္အျပင္ပန္းကိုသာ ကိုင္၍စမ္း ၾကည့္လိုက္ သည္။ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကိုသာစမ္းမိ၍ျဖစ္မည္၊ ၀င္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ သက္မခ်ရင္းမွ ကံတရားက က်ေနာ့ဖက္တြင္ ရွိေနၿပီဟု ယံုၾကည္လိုက္မိေတာ့သည္။
ဆင္ျဖဴေတာ္ဆို၍ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဆင္ျဖဴကားမဟုတ္၊ က်ေနာ့အထင္ ဂံုနီအိတ္အေရာင္ (သို႔) အံုးခြံေရာင္ျဖစ္မည္။ အထင္ႏွင့္အျမင္ကြဲလြဲေနေၾကာင္းမ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕သိရွိ လိုက္ရသည္။ မြန္းၾကပ္ေနေသာစိတ္ကိုေျဖေဖ်ာက္ရန္အတြက္ န၀ေဒးရုပ္ရွင္ရံုဖက္သို႔ကားငွား၍ထြက္ လာခဲ့ျပန္သည္။ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ လက္မွတ္တန္းစီ၀ယ္ရန္ပင္မလို၊ေမွာင္ခိုလက္မွတ္ေရာင္း သမားမ်ားတစ္ဦးၿပီးတစ္ဦး လာေရာက္ေရာင္းခ်ေနၾကသည္။သူတို႔ထံမွလက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို ႏွစ္ရာ့ ငါးဆယ္က်ပ္ျဖင့္၀ယ္၍ ရုပ္ရွင္၀င္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ထိုရုပ္ရွင္ကားကို ယေန႔တိုင္အမွတ္တရရွိေနဆဲ၊ မင္းသားမွာ ဟာသသရုပ္ေဆာင္ ေမာ့စ္ ျဖစ္ၿပီး မင္းသမီးကိုကားမမွတ္မိေတာ့၊ဇာတ္ကားအမည္မွာ အခ်စ္ႀကီးသူမ်ားအေၾကာင္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။
ရုပ္ရွင္ၿပီးသည္ႏွင့္ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ရွိရာသို႔ဆက္လက္ထြက္ ခြာခဲ့သည္။ ေလဆိပ္ေပါက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စည္ဘီယာဆိုင္တြင္ေခတၱအနားယူရင္း ေရွ႕ဆက္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္လုပ္ငန္းစဥ္ မ်ားကို ေတြးေတာေနမိျပန္သည္။ ညေန ေျခာက္နာရီထိုးသည္ႏွင့္ ၾကည့္ ျမင္တိုင္ဖက္သို႔ ကားငွား၍ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။ ေအးရြာသို႔ျပန္ရန္စက္ေလွမရွိေသာေၾကာင့္ ထိုည အတြက္ ကမ္းနံေဘးရွိ ငါးရံုအနီးတြင္ ပုန္းခိုအိပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ေစာေစာတြင္ ေအးရြာသို႔စက္ေလွငွား၍ အျမန္ကူးလိုက္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲမွ ၀ယ္ ျခမ္းလာေသာ မုန္႔မ်ားကိုလည္း ရဲေဘာ္မ်ားကို မ်ွေ၀ေကၽြးျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။
ေန႔လည္ပိုင္းေလာက္တြင္ တပ္စိတ္မွဴးျဖစ္သူမွ ဦးတည္ရာမဲ့စြာျဖင့္ “ ေစာေစာစီးစီးကြာ ငေပြးေတြ ဘယ္ကမ်ားေရာက္လာၿပီး စစ္သေဘၤာကို ေလာင္ခ်ာနဲ႔ထုသြားမွန္းမသိဘူး၊သူတို႔ပစ္တာကအေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး၊ ေနရင္းထိုင္ ရင္း ငါတို႔လဲဒုကၡေရာက္ရတယ္” ဟု ညီးညီးညဴညဴေျပာဆိုလိုက္သည့္စကား သံေၾကာင့္ က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ မိမိေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ အမ်ားသူငါ စိတ္ဆင္းရဲရမည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္မလိုလား၊မႏွစ္သက္မိေတာ့ေပ။
ဆက္ပါအံုးမည္။
အုပ္ႀကီးေဖ
၉-၁-၂၀၁၄