၄။ ျမင့္ေလတဲ့ ျမင့္ေလ
ဒသမေျမာက္အထပ္မွာက်ယ္ဝန္းျပီး သက္ေသာင့္သက္သာရွိလွသည္။ မက္(စ္)ႏွင့္ ဖရန္႔တုိ႔မွာ ၎အထပ္တြင္ ႏွစ္ဦးတည္းေသာအမ်ဳိးသားမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔တြင္ စာေရးစားပဲြၾကီးမ်ားႏွင့္ တယ္လီဖုန္း အေတာ္မ်ားမ်ားရွိသည္။ အတြင္းေရးမွဴးတစ္ဦးလည္း ရွိသည္။ သူမတြင္လည္း တယ္လီဖုန္းအေတာ္မ်ားမ်ား ရွိသည္။
တစ္ခုေသာနံနက္ခင္းအခ်ိန္တြင္ မက္(စ္) ႏွင့္ဖရန္႔တုိ႔ တုိက္ေအာက္ဖက္မွ ျမိဳ႕ျမင္ကြင္းကို ငံု႔ၾကည့္ခဲ့ၾကသည္။တုိက္ေအာက္ဘက္ႏွင့္ အေဝးၾကီးျဖစ္ေနျပီ။ လူႏွင့္ကားမ်ားမွာ အလြန္ေသးငယ္လွ၏။
မက္(စ္)ကေျပာသည္။ “အရမ္းျမင့္တာပဲေနာ္။ ဖရန္႔ ဒီေနရာေလးကိုေတာ့ ၾကိဳက္သြားျပီကြာ“
ဖရန္႔က ျပန္ေျပာသည္။“အရမ္းျမင့္လြန္းေနတယ္ မက္(စ္)ရယ္။ ေျမညီထပ္ကိုပဲ ငါေတာ့ ၾကိဳက္တယ္ကြာ။ ဒီမွာ လုပ္စရာေတြကလည္းမ်ားလြန္းတယ္“
“ဒါေပမယ့္ငါတုိ႔ လုပ္ေတာ့ လုပ္ရမွာပဲေလ။ ဒါ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ မိတ္သဂၤဟဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းပဲ။ဒါ ကုမၸဏီေကာင္းတစ္ခုပဲ။ ငါတုိ႔ အလုပ္လုပ္ရမွာေပါ့“ ဟု မက္(စ္)က ေျပာသည္။
မက္(စ္)မွာအလြန္အလုပ္ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ရံုးတြင္ ေနာက္က်သည္အထိ အလုပ္လုပ္သည္္မွာ မၾကာခဏဆိုသလုိျဖစ္သည္။ တစ္ညေနတြင္ မက္(စ္) အိမ္သို႔ ေစာေစာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ အိန္ဂ်လာတစ္ေယာက္ ေၾကနပ္ပီတိျဖာခဲ့သည္။
“ဟယ္လုိ မက္(စ္)။ရွင္ ဒီေန႔ ေစာသားပဲ။ ကၽြန္မ ရွင့္အၾကိဳက္ဆံုး ဟင္းေတြ ခ်က္ေနတာရွင့္“
“ကုိ ေတာင္းပန္ပါတယ္… အင္ဂ်လာေရ။ ခဏေနရင္ ကို အျပင္ ျပန္ထြက္ရအံုးမယ္။ လုပ္ငန္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး အေရးၾကီးတဲ့ညစာစားပဲြတစ္ခုရွိလို႔ကြ“ ဟု မက္(စ္)က ေျပာသည္။
“အို … အိမ္မွာပဲေနပါေတာ့ရွင္။ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ရွင့္ကို ကၽြန္မ သိပ္မေတြ႕ရဘူး။ ကေလးေတြလည္း ရွင့္ကိုလံုးဝ မေတြ႕မျမင္ၾကရဘူး“ ဟု အိန္ဂ်လာ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာရွာသည္။
မက္(စ္)ကျပန္ေျပာသည္။ “ေဆာရီးပဲ … အိန္ဂ်လာေရ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ ညစာစားပဲြက အေရးၾကီးေနတယ္ကြ။ကို သြားမွ ျဖစ္မယ္။ ဂြတ္(ဒ္)ဘုိင္ …“
“ဂြတ္(ဒ္)ဘုိင္မက္(စ္)ေရ။ ကံေကာင္းပါေစရွင္ …“
အိန္ဂ်လာတစ္ကိုယ္တည္း စဥ္းစားေနမိသည္။ “အို … မက္(စ္)ရယ္ ..။ ရွင္ အရင္ကနဲ႔ မတူေတာ့ဘူးေပါ့။ကေလးေတြက ရွင့္ကို အခု မသိၾကေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာေတာ့ ရွင္ဟာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္လုိျဖစ္ေနျပီရွင္ …“
ထုိေန႔ ညေနစာစားပဲြမွာလုပ္ငန္းအတြက္ အလြန္အေရးၾကီးသည္။ မက္(စ္)ႏွင့္ဖရန္႔တုိ႔ ညစာစားပဲြ တက္ေရာက္ၾကသည္။“အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ မိတ္သဂၤဟ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း“ ၏ ႏိုင္ငံျခားေဖာက္သည္မ်ားကို သူတို႔ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကသည္။သို႔ေသာ္ ေမာ့(တ္)ဟိုက္ေတာင္ဝါတစ္ေယာက္ ညစာစားပဲြသို႔ ေရာက္မလာခဲ့ေခ်။
“ဒီည ဟိုက္ေတာင္ဝါဘယ္ေရာက္ေနလဲ“ ဟု ဖရန္႔က ေမးလုိက္သည္။
“ေမာ့(တ္)လား။က်ဳပ္လည္း မသိဘူးဗ်။ သူ ဒီေန႔မနက္ပိုင္းကေတာ့ ေနမေကာင္းဘူး။ ေစာေစာစီးစီး ရံုးဆင္းသြားတယ္“ဟု မက္(စ္)က ဆုိသည္။
မက္(စ္)ႏွင့္ဖရန္႔တုိ႔ ညစာစားပဲြ တက္ေရာက္ၾကေသာ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာၾကသည္။ ဧည့္သည္မ်ားမွာကမာၻတစ္ဝွမ္းလံုးမွ လာေရာက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ၎တို႔မွာ ခ်မ္းသာၾကသည္။ အစားမ်ားမ်ားစားျပီးအရက္မ်ားမ်ား ေသာက္ၾကသည္။
“က်ဳပ္တုိ႔ကအျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ မိတ္သဂၤဟ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းကို ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္“ ဟု အာဖရိကသား ဧည့္သည္ကေျပာသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္။ခင္ဗ်ားတုိ႔လုပ္ငန္းထုတ္ ကုန္ပစၥည္းေတြက အလြန္ ေကာင္းပါတယ္“ ဟု အာရွသားဧည့္သည္က ဆုိသည္။
ထုိ႔ေနာက္မက္(စ္)က အေမရိကန္ဧည့္သည္တစ္ဦးကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလုိက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုပ္ငန္းဆီကုိ ပို႔လုိက္တဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ စာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပီးပါျပီ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔႔ရဲ႕ကုန္ပစၥည္းမွာၾကားခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕ပါျပီ။ ဥပမာဆိုပါေတာ့။ ခင္ဗ်ားကSGT သံုးရာမွာတယ္ေပါ့ဗ်ာ“ ဟု မက္(စ္)က ေျပာလုိက္သည္။
“ဟုတ္ပါတယ္။SGT သံုးရာပါ။ အဲဒီပစၥည္းေတြလည္း အလြန္ ေကာင္းပါတယ္“ ဟု မက္(စ္)က ေျပာသည္။
“ဒါေပမယ့္အဲဒီ SGT ဆိုတာ ဘာလဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မွာတဲ့ ပစၥည္းေတြက ဘာအဓိပၸာယ္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အဲဒါေတြကိုနားမလည္ႏိုင္ေအာင္ပဲဗ်ာ“ ဟု မက္(စ္)က ေမးျပန္သည္။
မက္(စ္) အေျဖကိုေစာင့္လုိက္သည္။ ဖရန္႔ကလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနသည္။ အေမရိကန္ဧည့္သည္က ရယ္ေမာလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္သူက ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာတဲ့ပစၥည္းေတြလား။ စိတ္မပူပါနဲ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ တစ္ေန႔က်ရင္ သိလာမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့မဟုတ္ေသးဘူး မက္(စ္)ေရ…“
မက္(စ္)ႏွင့္ဖရန္႔တို႔ ေနာက္ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမးရန္ ဟန္ျပင္လုိက္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအခ်ိန္တြင္မက္(စ္)ထံသို႔ အေရးတၾကီး အေၾကာင္းၾကားစာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္။
အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာမိတ္သဂၤဟ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းဌာနခ်ဳပ္မွ
ဟိုက္ေတာင္ဝါဆံုးျပီ။ မနက္ျဖန္ သူ႔အလုပ္ေနရာရွိရာ အထပ္ဆယ့္ငါးသို႔ ေရႊ႕လာပါ။
မက္(စ္)ကဖရန္႔ကို ေျပာလုိက္သည္။ “ဖရန္႔ေရ … က်ဳပ္ေတာ့ ေမာ့(တ္)အလုပ္ကို ရျပီကြ။ ဆယ့္ငါးထပ္ကိုတက္ရေတာ့မယ္“
ဖရန္႔ တစ္ကိုယ္တည္းစိတ္ထဲမွ စကားဆုိမိသည္။ “အို … မက္(စ္)ေရ … သတိသာ ထားေပေတာ့ေဟ့ …“
(ဘာသာျပန္၊အပိုင္း (၅) ဆက္ပါမည္။)
Trs:ဇဲြသစ္(ရမၼာေျမ)
၁၄.၃.၂၀၁၄