"Scholarship"

"Scholarship"
scholarship လို ့ဆိုလိုက္ရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္နားလည္လိုက္ၾကတာက ပညာသင္ဆု ဆိုတဲ့ အဓိပါၸယ္ေပါ့...။.ကိုယ္လို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ဆု ဆိုတာမ်ိဳးက ႏိုဘယ္ဆုရသလိုမို ့... စေကာလားရွစ္အခြင့္အေရးေတြကို နီးစပ္ရာ ေနာက္လူေတြကို ေျပာျပ အၾကံေပးျဖစ္ေလ့ရွိစျမဲ…။ ခက္တာက..ျမန္မာလူငယ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ….ပညာသင္ဆု ေလွ်ာက္ဖို ့ကိစၥနဲ ့ပတ္သက္လာရင္ “ျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး..ရမွာမဟုတ္ပါဘူး” ဆိုတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္ (inferiority complex) ကအရင္လာၾကေလ့ရွိတယ္…။ ၂ ႏွစ္ေလာက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္လုပ္ရင္ ရႏိုင္တဲ့ အဂၤလိပ္စာ ဆိုတဲ့ ဘာသာစကား ေတာင္ၾကီးကို မေက်ာ္လြားႏိုင္တာ၊ ဇြဲမရွိတာနဲ ့ပဲ လက္လန္ကုန္ၾကတာ မ်ားတယ္..။ ဒီအထဲမွာ တကၠသိုလ္ဆရာ၊ ဆရာမေတြပါ ပါေနတာ…။


ဒါေပမယ့္…ညံ့ဖ်င္းတဲ့ ပညာေရးစံနစ္ရယ္…ဘြဲ ့၀တ္စုံေတြနဲ ့ဆႏၵျပၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရယ္နဲ ့ပတ္သက္ျပီး ေျပာၾကဆိုၾက ေတာေတြ ဖတ္မိေတာ့ scholarship ရဲ ့ ေနာက္အဓိပါၸယ္တစ္ခုကို မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္လာျပန္ေရာ။ scholarship ဆိုတာ “ ေလ့လာသင္ယူျခင္းျဖင့္ ရရွိရမယ့္ အသိပညာ” ဆိုတဲ့ အဓိပါၸယ္လည္းရတာကိုး..….။ ပုဂၢဳိလ္ေရးအျမင္အရ..ဘြဲ ့၀တ္စုံေတြနဲ ့ဆႏၵျပတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ ့လုပ္ရပ္ကို အားေပးတယ္…။ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ေရႊတိဂုံ သာမတက္ဘဲ ေနခ်င္ေနမယ္.. မိန္းထဲေရာက္ေအာင္မသြားရမေနႏိုင္၊ လွည္းတန္းအ၀ိုင္းက ဘ၀ရဲ ့အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့ သူမို ့ျမန္မာျပည္မွာသာရွိေနခဲ့ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ၀င္ျပီး ဆႏၵျပမိဦးမွာအမွန္ပဲ…..။ ေက်ာင္းသားဟာ ကိုယ့္ဆႏၵ၊ ကိုယ့္အျမင္ကို ထုတ္ေဖၚျပသတာဟာ ပညာေရးရဲ ့လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုပဲ…။ RIGHT TO PARTICIPATION…ပဲ။ သင္ယူျခင္း သင္ၾကားျခင္း ရဲ ့အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုပဲ လို ့ျမင္တယ္..။

စံနစ္လို ့ေျပာလိုက္တာနဲ ့လူ ့အဖြဲ ့အစည္းနဲ ့ခ်ီတဲ့ ….မူ၀ါဒ နဲ ့ဆိုင္သြားျပီ။ ဒီေတာ့ …ပညာေရးစံနစ္တစ္ခုကိုဖ်က္ဆီးသူဟာ အစိုးရမွအပ အျခားမရွိပါဘူး..။ ပညာေရးစံနစ္ ညံ့ဖ်င္းပ်က္စီးရျခင္းမွာ ေပၚလစီခ်မွတ္သူ၊ အေကာင္အထည္ေဖၚသူ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္မွာ လုံးလုံးတာ၀န္ရွိေနတာပဲ..။ အထူးသျဖင့္ အေရွ ့ေတာင္အာရွရဲ ့ေအာက္စဖို ့လို ့ေတာင္ပညတ္ရတဲ ့ျမန္မာ့ပညာေရးကို ဖ်က္ဆီးသြားတဲ့…အဆက္ဆက္ေသာ ေဘာင္းဘီ၀တ္ ေဘာင္းဘီခြ်တ္အစိုးရေတြကို ဆႏၵျပရုံတင္မက အပစ္ေပးသင့္ေသးတာ....။ ပညာေရးဗရုတ္ဗရက္ေခတ္မွာ ကုတ္ကပ္တြယ္တက္ခဲ့ရသူမို ့လို ့…ဒီ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ကို ရာဇ၀တ္သား ကားစင္တင္သလို..ဂီလိုတင္ဓါးစက္နဲ ့အပစ္ေပးသလို လုပ္ခ်င္မိေလာက္ေအာင္ ေပါက္ကြဲမိတာေတာ့ အမွန္ပဲ..။

ဒါေပမယ့္….ဆႏၵျပေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ ့လြဲမွားသြားတာက ပါေဖာမင့္ျပကြက္က ေပးခ်င္တဲ့ သတင္းစကားပဲ။ ဒါဟာလည္းကေန ့ေခတ္ ျမန္မာတို ့ရဲ ့လြဲမွားေနတဲ ့ပညာေရးအေပၚ သိျမင္တဲ့အျမင္ (PERCEPTION) ေၾကာင့္လို ့ထင္မိတယ္....။ ပညာေရးစံနစ္ဟာ ပ်က္ဆီးခ်ိဳ ့ယြင္းေနတာမွန္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ပဲျပဳတ္ေရာင္းတာ၊ ဂ်ာနယ္ေရာင္းတာဟာ ေအာက္က်ေနာက္က် အလုပ္လို ့ျမင္တဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနတယ္..။ အဂၤလန္လို ႏိုင္ငံမွာ တကၠစီေမာင္းသမားတစ္ေယာက္ဟာ သာမန္ဆရာ၀န္ေလာက္ ၀င္ေငြရွိတယ္…။ အမွန္တကယ္သာ ကြ်မ္းက်င္ပါေစ…လက္သမား..ပန္းရံ စသျဖင့္ ျမန္မာေတြ အထင္ျမင္ေသးတတ္ၾကတဲ့ အလုပ္ေတြဟာ လည္းပဲ သူ ့ဂုဏ္နဲ ့သူတင့္တယ္ မွဳရွိတယ္ဆိုတာကို မျမင္ႏိုင္ေသးတဲ့သေဘာ..။

တဖက္ကၾကည့္ရင္လည္း အမွန္ပညာလိုလားသူ (Scholar) တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ပဲျပဳတ္ေတာင္းထဲမွာ သင္ယူစရာ အသိပညာေတြ scholarship ေတြတပုံတပင္ပါ..။ ဂ်ာနယ္လက္ေပြ ့ေရာင္းတဲ ့လုပ္ငန္းမွာ သင္ယူရရွိစရာ scholarship ေတြအမ်ားၾကီးပါ..…။ ဒါကို လည္းနားလည္ရမယ္..။

အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းပညာ (vocation) နဲ ့တကၠသိုလ္ပညာေရး (academic) ကို ခြဲျမင္တတ္ဖို ့...။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳမွာ vocational education ကို အထင္ျမင္ေသးခ်င္တဲ့ သေဘာရွိတယ္လို ့ျမင္မိတယ္..။ တေလာက ၾဆာတစ္ေယာက္ေရးသလိုေပါ့…တရုပ္ကုလား လူမ်ိဳးျခားေတြက အတန္းပညာကို ေသစာရွင္စာေလာက္ပဲသင္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းပညာတစ္ခုခုနဲ ့ေငြရွာစီးပြားလုပ္ေနၾကခ်ိန္မွာ ျမန္မာအမ်ားစုက သုံးစားမရတဲ့ ပညာေရးစံနစ္ကေပးတဲ့ ့ဘြဲ ့လက္မွတ္အတြက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းသလိုျဖစ္ေနၾကတယ္..။
ဒီေနရာမွာ တကၠသိုလ္ပညာဆိုတာ အေတြးအေခၚကို (WAY OF THINKING) ေလ့က်င့္ေပးတာ ဆိုတဲ့ သေဘာကို ေျပာၾကတာေပါ့ေလ..။ “တကၠ = ၾကံစည္ျခင္း၊ သီလ =အေလ့အက်င့္” ဆိုတဲ့ ၀န္ေဆာင္မွဳလုပ္ငန္းကို ျမန္မာ့ တကၠသိုလ္ ေတြဟာ အမွန္တကယ္ ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္ရဲ ့လား ..။ အခ်က္အလက္ေတြကို “၏ ၊သည္ မေရြး” မလြဲေအာင္ ျပန္အန္ထုတ္ႏိုင္မွ အမွတ္မ်ားမ်ားေပးတဲ့ assessment စံနစ္အားေကာင္းတဲ့ ပညာေရးစံနစ္မွာ ေ၀ဖန္သုံးသပ္ႏိုင္စြမ္း (critical thinking) ကို ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ဘယ္လိုဖြံ ့ျဖိဳးေအာင္လုပ္ႏိုင္မွာလဲ…။ ဒါနဲ ့ပတ္သက္လို ့ မၾကာေသးခင္က.. “ဘာသာေရးက ျမန္မာ့ပညာေရးစံနစ္ကို ဖ်က္ဆီးတယ္” ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳး ဂ်ာနယ္တစ္ခုက ဖြတာကို သြားအမွတ္ရမိတယ္..။.... ေျပာတဲ့သူကလြဲမွားတဲ့ ျမန္မာ့ပညာေရးဓေလ့နဲ ့အျမင္ကိုေျပာခ်င္တာလို ့ပဲ အျပဳသေဘာနားလည္ေပးလိုက္မိတယ္….။

တကယ္က…ဘာသာေရးဆိုတာဟာ ပညာေရးမွာ ထဲထဲ၀င္၀င္ပါတ္သက္ေနတာပဲ..။ ကိန္းဘရစ္ခ်္၊ အီတန္၊ အာက္စဖို ့အစရွိတဲ့..ကမၻာ့ထိပ္သီး တကၠသိုလ္ၾကီးေတြဟာ ဘာသာေရးကိုအေၾကာင္းျပဳ ျပီး ေပၚေပါက္လာၾကတာပဲ..။ …ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္မွာ စာ၀ါလိုက္ၾကတဲ့ ဦးဇင္းေတြနဲ ့စာခ်ေက်ာင္းၾကီးေတြလုိပဲ. ဒီတကၠသိုလ္ၾကီးေတြမွာ ခရစ္ယန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း (chapel) တြဲလွ်က္ရွိေနတာပဲ..။ ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြရဲ ့ပုံစံကို ေျပာရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္…ေလ့လာသင္ၾကားၾကတဲ့ပုံစံကိုေျပာဆိုရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ “monastic community” ေနထိုင္မွဳပုံစံေတြပါဘဲ…။ ဒီလို အတူတကြေဆြးေႏြးၾက၊ ျငင္းခုန္ၾက၊ အသိအျမင္ဖလွယ္ၾက၊ ညစာအတူစားၾကတဲ့… လူ ့ရပ္ရြာနဲ ့ သီးျခားျဖစ္ေနတဲ့အဖြဲ ့အစည္းကို ဘုရင္ေတြ၊ သူေကာင္းမ်ိဳးေတြ၊

သူေ႗းသူၾကြယ္ေတြက ေထာက္ပ့ံရင္းနဲ ့ကေန ့တကၠသိုလ္ၾကီးေတြအျဖစ္ဖြံ ့ျဖိဳးလာတာပဲ..။
သတိျပဳဖို ့က ဒီလို ၀ါသနာတူရာစုျပီး ေလ့လာၾကတဲ့ သူေတြဟာ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအတြက္ အက်ိဳးတစုံတရာ ေမွ်ာ္လင့္ျပီး ဆည္းပူးခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူး..။ …သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္ရင္… ပညာကို အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအတြက္အသုံးခ်ဖို ့အလ်င္းမရည္ရြယ္ဘဲ… ေလ့လာဆည္ပူးတဲ့ ဓေလ့ (Academic) ဟာ…ပိုက္သဂိုးရပ္စ္ ဂိုဏ္းသားေတြက စီးဆင္းလာတာ...။ “Academy” ဆိုတဲ့စကားလုံးကိုယ္တိုင္က ဂရိေတာအုပ္ကေလးတစ္ခုရဲ ့နာမည္..။ ဒီပိုက္သဂိုးရပ္ ဂိုဏ္းသားေတြ နဲ ့ဂရိေတြ ဟာ ကေန ့ေခတ္ပညာေရးရဲ ့နယ္ပယ္အားလုံးနီးပါးေလာက္နဲ ့သင္ယူျခင္းဆိုင္ရာ နည္းနာေတြရဲ ့အေျခခံအုတ္ျမစ္ေတြကို ခိုင္ခိုင္မာမာခ်ေပးခဲ့ၾကတဲ့သူေတြ....။ အင္ဂ်င္နီယာအတတ္၊ ဗိသုကာ၊ လူမွဳေရးသိပၸံ၊ နကၡတၱေဗဒ၊ သခ်ာၤ စသျဖင့္..သိပၸံရဲ ့ဘုရားတစ္ဆူအျဖစ္ ပိုက္သဂိုးရပ္စ္ ကို အသိအမွတ္ျပဳရေလာက္ေအာင္ပါပဲ..။

ဒီ ပိုက္သဂိုးရပ္လူ ့အဖြဲ ့အစည္းရဲ ့စည္းမ်ဥ္းတခ်ိဳ ့ဟာ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒရဲ ့သေဘာတရားေတြကို အဦးဆုံး က်င့္သုံးခဲ့ၾကတာလို ့ေတာင္ဆိုႏိုင္တယ္....။ ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မွဳအနည္းငယ္ပဲရွိရျပီး အမ်ားပိုင္ ဘုံပိုင္ သံဃိက အျဖစ္ သုံးစြဲၾကတာ…အခ်င္းအခ်င္းၾကားမွာ ထက္ေအာက္ ဆက္ဆံေရးမရွိ…တန္းတူ မိတ္ေဆြအေနနဲ ့ဆက္ဆံၾကတာ…စသျဖင့္..။ ဗုဒၶရဲ ့သံ ဃာ့ အဖြဲ ့အစည္းလုိေပါ့..။ ကေန ့ေခတ္ကေလးေတြရဲ ့ေဂ်ာ္မက္ထရီ (geometry) ဆိုတာဟာ ပိုက္သဂိုးရပ္ဂိုဏ္းသားေတြအတြက္ က ပိ႗ကတ္က်မ္းစာပဲ..။ ျပီးေတာ့..ဒီဂိုဏ္းသားေတြဟာ တင္းက်ပ္တဲ့ သက္သက္လြတ္သမားေတြျဖစ္ၾကျပီးေတာ့..ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္စည္းမ်ဥ္းေတြလည္းရွိၾကတယ္လို ့ဆိုတယ္…။ ဥပမာ ပဲေစ့ (bean) ကိုမစားရဆိုတာမ်ိဳး..။ ဗုဒၶရဲ ့၀ိနည္း၂၂၇ သြယ္ထဲက သစ္ပင္သစ္ခက္ ကို ခ်ိဳးျဖတ္မိတဲ့ ရဟန္း အာပတ္သင့္တဲ့ သိကၡာပုဒ္ကို သြားအမွတ္ရစရာေပါ့..။ Very Purist ေတြေပါ့ေလ…။
..ဒါေပမယ့္… ပိုက္သဂိုးရပ္ ဂိုဏ္းသားေတြရဲ ့အျပင္းထန္ဆုံးပါရာဇိက သိကၡာပုဒ္က သူတို ့အဖြဲ ့ ေလ့လာဆည္းပူးရင္းရရွိလာတဲ့ အသိပညာကို ေလာကီေၾကာင္းမွာ အသုံးမခ်ရ (no application) ပါတဲ့..။ အသိပညာအတြက္ အသိပညာသက္သက္ ေလ့လာဆည္းပူးျခင္း (knowledge for knowledge sake)။ အသိပညာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ ဆိုတဲ့ အဓိပါၸယ္ရတဲ့ …ဂရိစကားလုံး ၂ လုံးကို ေပါင္းထားတဲ့ …philosopher ဆိုတာကိုပါထြင္ခဲ့တာ..။ ဒါကိုပဲ Academician အကဲဒမစ္သမားလို ့ကေန ့ေခတ္မွာ ေခၚေ၀ၚၾကတာပဲ..။

ဒီစည္းမ်ဥ္းကို ပထမဆုံး ခ်ိဳးေဖါက္သူ အလဇၨီကေတာ့ အာဒီမီဒီးစ္ ေပါ့..။ ေဆြမ်ိဳးရင္းၾကီး ရွင္ဘုရင္ရဲ ့သရဖူ ေရႊစစ္မစစ္ကိုေဖၚထုတ္တဲ့ သူ၊ တိုင္းျပည္ကို လာတိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္တဲ့ ပါသွ်န္းေတြကို ျပန္ခုခံဖို ့မွန္ဘီလူးေတြ၊ စက္သီး ေတြကို တီထြင္တပ္ဆင္ခဲ့တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ။ ကေန ့ေခတ္လို ရိုးရွင္းတဲ့ ဆယ္လီစိပ္ ဂဏန္းစံနစ္ (Number system) သာ ရွိခဲ့ရင္ ကဲကုလ သခ်ာၤကို အိုင္ဆက္ နယူတန္ထက္ အရင္ ေဖၚထုတ္ႏိုင္ခဲ့မယ့္ သခ်ာ္ပညာရွင္..။ ဒီေတာ့ အာခိမီဒီးစ္ဟာ အဦးဆုံးေသာ အသုံးခ် သိပၸံပညာရွင္ ၾကီးေပါ့..။ ဒီကေန ဆက္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ..ကေန ့ေခတ္ ပညာရပ္ေတြရဲ ့နတ္ဘုရားတစ္ဆူ ပိုက္သဂိုးရပ္စ္သာ ရွိေနေသးရင္ေတာ့ ဒီလို R&D (Research & Development) ကို စီးပြားေရးတိုးတက္မွဳအတြက္ အသုံးခ်တဲ့သူေတြကို ရွဳံ ့ခ်မွာအမွန္ပဲဆိုတာ....။

ဒါကၾကေတာ့ တကယ့္ ပညာရွင္အစြန္း..
ဒါေပမယ့္…ဒီလို တကယ့္အကဲဒမစ္ပညာဆည္းပူးဖို ့က အေထာက္အပံ့ေကာင္းေကာင္းေပးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရွိရတယ္. Enabling Environment။ ဒီ့အတြက္ ရာစုႏွစ္ေတြနဲ ့ခ်ီစုေဆာင္းထားရတဲ့ အသိပညာဆိုင္ရာမွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ ရွိရတယ္ (Knowledge Bank)…။ ဒီအသိပညာကို ေကာင္းေကာင္းဆည္းပူးထားတဲ့ ပုေရာဟိတ္ေတြရွိရတယ္..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကမၻာ့တကၠသိုလ္ၾကီးေတြရဲ ့အဆင့္အတန္းကို စာၾကည့္တိုက္၊ သင္ေထာက္ကူ၊ သင္ၾကားတဲ့ဆရာရဲ ့အရည္အေသြး စသျဖင့္ အကဲျဖတ္ၾကတာပဲ..။.ဒါေပမယ့္လည္း…ဒီလို သင္ယူမွဳအခြင့္အလမ္းေတြ learning opportunities ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားေနပါေစ တကယ္သင္ယူတတ္ေျမာက္မွဳဟာ အဆုံးမွာ သင္ယူသူ ေက်ာင္းသားရဲ ့အေပၚမွာ လုံးလုံးမူတည္ေနတာ self-study..။ ဆရာ (သို ့) ပါေမာကၡ ဆိုတာ စာၾကည့္တိုက္မွဴးသာသာပဲ..။ လက္ခ်ာဆိုတာ မတက္မေနရမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ အတန္းသားေတြနဲ ့ဆရာ ေဆြးေႏြးမွဳ (က်ဴတိုရီယယ္ေပါ့) ကိုေတာ့ မျဖစ္မေန လုပ္ၾကရတာပဲ.. (Compulsory)။

အေမရိကန္ပညာေရးမွာေတာ့ Seminar class လို ့ေခၚတဲ့ စာေမးပြဲမရွိတဲ့ အတန္းေတြရွိတယ္..။ တပါတ္စာ ဖတ္ရမယ့္စာေတြကို ၾကိဳဖတ္ျပီး ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုကို ၀ိုင္းေဆြးေႏြးၾကရ…အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို အပတ္စဥ္ ေရးၾကရတယ္..။ စာသင္ႏွစ္အဆုံးမွာ စာတမ္းတစ္ေစာင္ကိုေရးၾကရတာပဲ..။ အဂၤလန္ပညာေရးမွာေတာ့ စကားလုံးေရ ၃၀၀၀ ေလာက္ရွိတဲ့ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို အပတ္စဥ္လိုက္ေရးၾကရတယ္..။ ျပီးရင္ စာေမးပြဲစစ္..က်မ္းတစ္ေစာင္ျပဳစု စသျဖင့္..။ ဒါက ဘြဲ ့လြန္ပညာေရးေပါ့ေလ..။ ဘြဲ ့ၾကိဳတန္းေတြမွာေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ မလုပ္ရဘူးေပါ့..။ ဒီလိုေရးရတဲ့ အက္ေဆးဆိုတာေတြကလည္း ျငင္းခုန္ခ်က္တစ္ခု အစ္ရွဴးတစ္ခုကို ဆုပ္ကိုင္ျပီး ဖတ္ထားတဲ့ အခ်က္အလက္ အကိုးအကားေတြနဲ ့ကိုယ့္အျမင္ ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္ကို ခိုင္လုံေအာင္ ခုခံေခ်ပ ေရးၾကရတာ..။ အမွားအမွန္မရွိေသာ ေဆြးေႏြးမွဳ။

ဒီေတာ့..ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ စံနစ္ေကာင္းပင္ရွိလင့္ကစား ကိုယ္က အသုံးမက်ရင္ မထြန္းေပါက္ႏိုင္ဘူး..။ စံနစ္မေကာင္းဦးေတာ့ ရွိေနတဲ့ ေပးထားခ်က္ကေန အေကာင္းဆုံးအေျဖထြက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ လည္း တဆင့္ခ်င္းသြားလို ့ရတာပဲေလ..။ အဆုံးမေတာ့ “ငါက်န္းမာဖို ့၊ ငါ့တာ၀န္၊ ငါကုသိုလ္ရဖို ့ငါ့တာ၀န္၊ ငါစိတ္ခ်မ္းသာဖို ့ငါ့တာ၀န္ ဆိုသလိုပဲ…ငါပညာတတ္ဖို ့ငါ့တာ၀န္လို ့” ခံယူထားရင္ ေအာင္ျမင္မွဳ တစ္စုံတစ္ရာေတာ့ ရမွာပဲ..။ ပညာကို ခ်စ္တတ္ရင္ စေကလားရွစ္တစ္ခုကိုေတာ့ သိမ္းပိုက္မိမွာပဲ..။ ၀မ္းေရးဆိုတာဟာလည္း ကြ်ဲကူးေရပါျဖစ္လာမွာပါ...။ ခ်မ္းသာဖို့ေတာ့ မေမ်ာ္လင့္နဲ့ေပါ့..။ကေန ့ေခတ္လို နည္းပညာေတြေပါက္ကြဲေနတဲ့... ကမၻာဟာ ရြာၾကီးျဖစ္လာတဲ့ ...အင္တာနက္ေခတ္ၾကီးမွာ ပတိရူပေဒသ၀ါေသာစ (Enabling Environment) ဆိုတာ အခြင့္အေရးကို ကိုယ္ဘယ္လိုျမင္သလဲဆိုတာအေပၚမွာ အမ်ားၾကီးမူတည္ဆယ္ဆိုတာလည္း ေမ့လို ့မရဘူးေပါ့….

 Athenian Ahnyarthar