. . . ငယ္ငယ္ကေပါ့ဗ်ာ။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသား ၊ ၅ တန္း ၆ တန္း ေလာက္။ ကၽြန္ေတာ္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚက နယ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ ၿမိဳ႕က social & education level နိမ့္က်တယ္။ ဗမာမ်ားတယ္။ လူေန အလြန္ သိပ္သည္းတယ္။ အထက ၁ ေက်ာင္းႀကီးဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ႀကီးတယ္။ ေက်ာင္းသားဦးေရလည္း မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္ဘူးတယ္။
. . . လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေနအထိုင္က ေတာ္ေတာ္ ညစ္ပတ္တယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးပါပဲ . . စီးပြားေရးလည္းေကာင္းတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕မဆန္ဘူး။ ကားဆို မီးသတ္ကားပဲရွိတယ္။ ဆိုင္ကယ္ ၂ စီး . . ဒါမ်ဳိး ။ ေရလမ္းပဲ အားကိုးရာ။ ရန္ကုန္ကေနဆိုလည္း သေဘာၤနဲ႔ပဲ သြားလို႔ရတယ္။ ၿမိဳ႕၀င္ၿပီဆိုရင္ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အိမ္သာေတြက တန္းစီၿပီးႀကိဳတယ္။ အခန္႔သင့္ရင္ ပလုံခနဲ ၊ ပလြမ္ခနဲ ေလးေတြလည္း ျမင္ရၾကားရတတ္တယ္။ လႈိက္လွဲစြာႀကိဳဆိုပါဧ။္ ေပါ့ေလ။ အိမ္သာေအာက္က ပလုံဆိုရင္ ေဘးကဗြမ္းခနဲ . . ေရျပန္ခပ္တာ။ ဒါပဲ ခ်ဳိးေရ ၊ ဒါပဲ သုံးေရ ၊ ဒါပဲ အီးကုန္းေရ ေလ။ ေဘးမွာ ကေလးေတြ ေရငုပ္ၿပိဳင္ေနၾကလိမ့္ဦးမယ္။
. . . ျမစ္ေခ်ာင္း နဲ႔ ဒီေရက ေဒသခံေတြအတြက္ေတာ့ ကၠစာၦသယႀကီးပါပဲ။ စားစရာ ပူရန္မလို။ ပိုက္ကေလး တလံေလာက္ရွိရင္ တစ္အိမ္လုံးငါးစားရတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ မုန္းလို႔။ ေနစရာ ဓနိ နဲ႔ ဒီေရေတာသစ္ေတြ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာ ခုတ္ယူလို႔ရတယ္။ ေရရွိရင္ သြားစရာလမ္းျဖစ္တယ္။ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ အားလုံးလိုလိုကို ဒီေရ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြက အခမ့ဲေထာက္ပံ့ေပးထားတာ။
. . . စားစရာ ငါးပုစြန္ေပါတာမ်ား ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ယုံပါ့မလားေတာင္ မသိဘူး။ မိုးဦးက်ဆိုရင္ ေဖာင္းစီးဂဏန္းဆိုတဲ့ ဂဏန္းေကာင္ေသးေသးေလးေတြ သိပ္ေပါတယ္။ တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ တြယ္ၿပီးေရေပၚမွာ ေမ်ာေနတာ ျမစ္ျပင္တစ္ခုလုံးနီးပါး ျပည့္တယ္ဗ်ာ . . တကယ္။ ေရျပင္တစ္ခုလုံး မည္းေနတာပဲ . . အဲဒီ ဂဏန္းေကာင္ေတြနဲ႔ ျပည့္တာ။ ေရစပ္ဆင္းၿပီး ျခင္းၾကားေတာင္းနဲ႔ ဒီအတိုင္းဆယ္ယုံပဲ။ မိုးၿပဲဒယ္ႀကီးေတြထဲ ပစ္ထည့္ၿပီး ေလွာ္ပလိုက္ရင္ ေမႊးလို႔။ ၀ယ္ရင္ အလားကားလိုပဲ ရတယ္။
. . . အဲဒီၿမိဳ႕မွာ အမဲသားမရဘူး။ ဆိတ္သား မရဘူး။ ၀က္သားကလည္း အလြန္ဆိုး။ ျမင္ဘူးသမွ်ထဲ ေရအထိုးဆုံး ၀က္သားပါပဲ။ ေရကန္ႀကီးထဲမွာ စိမ္ထားၿပီးကို ေရာင္းတာ။ ၿမိဳ႕ခံေတြက ၀က္သားသိပ္ႀကိဳက္ၾကတယ္။ ဟင္းေကာင္းပဲ။ ငါး ၊ ပုစြန္ မမက္ၾကဘူး။ အဆီတုံးႀကီးေတြနဲ႔ ၀က္သားဟင္းမွ တကယ့္ဟင္းေကာင္း။
. . . ဆိုေတာ့ . . အထက ၁ ေက်ာင္းႀကီးထဲမွာ ၀က္သားတုတ္ထိုးသည္ ရွိတယ္။ တစ္ဦးတည္း။
အတန္းႀကီးေတြ စားတာမ်ားတယ္။ အတန္းငယ္ထဲက ေၾကးေရတတ္သားသမီးေတြလည္း စားၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ေၾကးေရတတ္သားသမီးမဟုတ္ေတာ့ မစားႏိုင္ဘူး။ ၂ လ ေလာက္ေနမွ တစ္ခါေလာက္ စားႏိုင္တယ္။ ၀က္သားတုတ္ထိုးဆိုင္နားေရာက္ရင္ သြားရည္ေတြ ပါးႏွစ္ဖက္ကက်ခ်င္လာတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ စားႏိုင္လည္း တစ္ကင္ ၊ ႏွစ္ကင္ ပါပဲ။ အဲဒီအရပ္က တုတ္ထိုး တစ္ေခ်ာင္း ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တစ္ကင္ ႏွစ္ကင္ လို႔ ေခၚတတ္တယ္။
. . . တုတ္ထိုးသည္ ဦးေလးႀကီးရဲ႕ အဂၤါရုပ္ကို အတိုဆုံးျမန္ျမန္ေျပာရရင္ ေသာႏုတၳိဳရ္ ခပ္ပိန္ပိန္ ပုံမ်ဳိး ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ႏႈတ္ခမ္းေမြးခပ္ကားကားနဲ႔ . . သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေမႊးက ျဖဴတခ်ဳိ႕ နက္တခ်ဳိ႔ပဲ။ တခါ တခါ ၀က္ဆီေတြေပေနတဲ့ လက္ႀကီးနဲ႔ တရုတ္သိုင္းဆရာႀကီးေတြလို သပ္သပ္ေနတတ္တယ္။ ပါးကေတာ့ ေခ်ာင္ ကေလာင္လို႔။ အသားက အညိဳရင့္ရင့္။ အက်ၤ ီမပါတာ မ်ားတယ္။ ပါတဲ့အခါလည္း မ၀တ္ပဲ ပုခုံးေပၚ တင္ထားတာရယ္။ စားတဲ့လူ မရွိရင္ ခုနေျပာတဲ့ ၀က္ဆီေပေနတဲ့ လက္ႀကီးနဲ႔ သူ႔ရင္ဘတ္ ပိန္တာေလး တေလွ်ာက္ ဂ်ီး (ေၾကး) တြန္း ေနတတ္တယ္။ စ်ာန္၀င္လာရင္ ေက်ာေတြ ေပါင္ေတြပါ ပါလိုက္ေသး။ စားမယ့္လူ လာထိုင္ေတာ့မွ ပုခုံးေပၚက အက်ၤ ီစုတ္ေလးနဲ႔ ေက်ာေတြ ရင္ေတြ ပုတ္ခါလိုက္ရင္ ဂ်ီးဖတ္ အလိပ္ကေလးေတြ ဖြားခနဲ ဖြားခနဲ လြင့္လို႔ . . ။ ဒါေၾကာင့္ စားေကာင္းတာေနမွာပဲ။ ပုဆိုးက ဒူးေအာက္ခ်ၿပီး ၀တ္တာ မေတြ႔ဘူးဘူး။ ပူတဲ့ေန႔မ်ဳိးဆို အေရာင္အဆင္းမရွိတဲ့ သူ႔ပုဆိုးကို ေပါင္ၿခံႏွစ္ဖက္ထိေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္ထားလိုက္တာမ်ား . . ေခ်ာင္ေနတဲ့ ဒူးေခါင္းလုံးေလးေတြနဲ႔ ေလ်ာ့ရဲက်ေနတဲ့ ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ ထုတ္ၾကြားေနသလိုလို။
. . . သူက အၿမဲလို ဒူးကေလးတႏွန္႔ႏွန္႔နဲ႔ ေနတတ္တယ္။ တြံေတးသိန္းတန္နဲ႔ ဟသၤာတထြန္းရင္ သီခ်င္းေတြကို အာေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ ထ ထ ဟဲတတ္တယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ဟဲတာက်ယ္ရင္ ဆရာမေတြက လွမ္းေငါက္ၿပီးထိန္းရတာမ်ဳိး။ ဒီျပင္ေတာ့ စကားသိပ္မမ်ားတတ္ဘူးရယ္။ ၀က္သားလွီးတာေတာ့ ေတာ္တယ္။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ပဲ။ ငါးေခ်ာင္းလွီးၿပီး ခ်ထားရင္ ပိုႀကီးတဲ့အေခ်ာင္းရယ္လို႔ ေရြးမရေစရဘူး။ ပုံစံ တူခ်င္မွ တူမယ္ . . ငါးေခ်ာင္းလုံးမွာ ၀ယ္သူ အသာစီးရေစမယ့္ အေခ်ာင္းရယ္လို႔ မရွိ။ သူကေတာ့ ေျပာပါတယ္ "မင္းတို႔ မျငင္းရေအာင္လို႔ "တဲ့။ တစ္ခါတစ္ေလ ႀကီးတဲ့ အဖတ္မ်ဳိးပါလာလို႔ ၀ိုင္းလုၾကရင္ သူက ၿပံဳးၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ . . ေသခ်ာတယ္ . . ေခ်ာ္ခၽြတ္ၿပီး ႀကီးသြားတာမ်ဳိးေတာ့ လုံး၀မဟုတ္ဘူး။ သူပ်င္းလာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ျဖစ္ေအာင္ တမင္တကာ နည္းနည္းႀကီးေပးလိုက္တာပဲ။
. . . စဥ္းတီတုံး မရွိဘူး။ တုတ္ထိုးခုံက လွီးစရာေနရာေလး ပါၿပီးသား။ ပ်ဥ္ျပားကေလးပဲ။ လွီးတာမ်ားေတာ့ ခ်ဳိင့္ေနၿပီ။ ေျပာင္ေခ်ာလို႔ပဲ။ စားမယ့္လူလာရင္ ဒီလိုပဲ လက္နဲ႔ ေကာက္ကိုင္ၿပီး ဒီလိုပဲတင္ၿပီး လွီးလိုက္တာပဲ။ လက္အိတ္ေတြ ၊ ညွပ္ေတြ စတဲ့ ပကာသနမ်ဳိး လုံး၀မရွိ။ အူမႀကီးေခြက ပူေနတာမ်ဳိးမ်ားကိုင္မိရင္ အာယို ဆိုၿပီး ေပါင္ၾကားက သူ႔ပုဆိုးထဲလက္ကို ထိုးထည့္လိုက္တာပဲ။ လွီးၿပီးသြားတဲ့ အခါ လွီးစင္ပ်ဥ္ျပားေလးေပၚက ၀က္သားဖတ္အစအနေလးေတြနဲ႔ ၀က္ဆီေတြကို သူဓါးမတိုေလးနဲ႔ ျခစ္ ျခစ္ ခ်လိုက္တာမ်ား 'က်ိ ခနဲ က်ိ ခနဲ ' . . ၿပီးရင္ ဓါးျပားမွာ ကပ္ေနတဲ့ အကပ္အသတ္ေလးေတြကို ေရွ႕က အရည္ေသာက္ခြက္ႀကီးထဲေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ငရုတ္ဆီခ်ဥ္ရည္ ပုလင္းထဲေသာ္လည္းေကာင္း ပလစ္ ခနဲ သပ္ခ်ပစ္လိုက္တာ။ ဒါေတြေၾကာင့္ စားေကာင္းတာ။ တခ်ဳိ႕ေကာင္ေတြဆို အဲဒီလို သပ္ခ်မယ့္ ပလစ္ခနဲေတြကို 'ဒီကိုေပး'ဆိုၿပီး သူတို႔စားေနတဲ့ ၾကာဇံသုပ္ပန္းကန္ထဲ ပလစ္ခိုင္းၾကတာ။
. . . အရည္ေသာက္ခြက္ႀကီး ဆိုတာက သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ေရွ႕ခ်ထားတဲ့ ၀က္ျပဳတ္ရည္ ခြက္ႀကီးေပါ့။ ဇြန္း ၃ ေခ်ာင္း တပ္ထားေပးတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မေလာက္ဘူးေလ။ အၿမဲလုေနရတာပဲ။ ခ်ာတိတ္ေတြဆိုတာ တုတ္ထိုးတစ္ကင္စားၿပီး အရည္ ဇြန္း ၂၀ ေလာက္ေသာက္ခ်င္ၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္လား။ သြားရည္ေရာ ႏွာရည္ေရာ တရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ လု လုၿပီး ဆြဲရတာပဲ။ ႏွာရည္တျပင္တည္း ေခၚမလား။ သြားရည္တျပင္တည္းေခၚမလား။ ကုန္သြားလည္း ရတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာ ဂါလံပုံး တစ္ပုံးနဲ႔ အရည္ အသစ္ေတြရွိတယ္။ ဒီပုံးကို ပထမဆုံးေတြ႕တဲ့ေန႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း တြန္႔မိတယ္။ ဟင္းရည္ပုံးလို႔ မသိပဲ ကၽြန္ေတာ္ခလုတ္တိုက္တိုက္ေနမိတာေရာ ၊ အျပင္မွာေပေနတဲ့ ရႊံ႕ေတြေၾကာင့္ေရာပဲ။ ပုံးအေသးေလးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ မတိုက္မိေတာ့ဘူး။ ငရုတ္ဆီပုံးမွန္း သိေနၿပီေလ။
. . . ငရုတ္ဆီကလည္း သိပ္ေကာင္းတယ္။ ခုထိ အဲဒီေလာက္ေကာင္းတာ မေတြ႔ရသလိုပဲ။ တခ်က္ တခ်က္ ေမႊေမႊေပးရတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကေတာ့ သူ႔လက္ထဲက ဓါးမတိုေလးနဲ႔ ေမႊလိုက္တာပဲ။ ငရုတ္ဆီခြက္က စတုမဓူ ဖန္ပုလင္း ေလးေထာင့္ေလ။ ဓါးမအားရင္ လက္ညွိဳးေလးနဲ႔ ေပါ့ . . ၿပီးရင္ ျပြတ္ခနဲ စုပ္လိုက္တာပဲ။ တခါတည္း ျမည္းၿပီးသား။ ၿပီးရင္ ေျပာတတ္တယ္ .. "ဒါေလးနဲ႔ ထိန္းထားတာ "တဲ့။
. . . အတန္းထဲက မိဘခ်မ္းသာတဲ့ေကာင္ တစ္ေကာင္ရွိတယ္။ ဒီေကာင္ အက်င့္တန္တယ္ဗ်။ ၀က္သားတုတ္ထိုးစားရင္ တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး ငရုတ္ဆီထဲႏွစ္လိုက္ ျပြတ္ခနဲ စုပ္လိုက္ ၊ ျပန္ႏွစ္လိုက္ ျပန္စုပ္လိုက္ နဲ႔ . . တစ္ေခ်ာင္းကို ေလး ငါးခါ ေလာက္ျပြတ္ၿပီးမွ စားေတာ္မူတတ္တယ္။ ဒီေကာင္ရွိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မစားေတာ့ဘူး။ ဒီစာမ်ဳိးေရးႏိုင္ေလာက္တဲ့ အထိ ခံႏိုင္ရည္ရွိေပမယ့္ အဲဒါမ်ဳိး စားဖို႔ေလာက္ထိေတာ့ မမွီဘူး။
. . . မုန္႔စားေက်ာင္းျပန္တက္ၿပီဆိုရင္ တုတ္ထိုးသည္ႀကီးလည္း မီးဖိုေလး မီးၿငွိမ္းၿပီး ပုံးကေလးေတြဆြဲ ျပန္တာပဲ။ တစ္ခါ တစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အိမ္သာျပန္ထြက္ၾကရင္ ေတြ႔တာေပါ့။ သူျပန္သြားၿပီဆိုတာနဲ႔ ေခြးအုပ္ႀကီး ေရာက္ခ်လာေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းနားက ေခြးအုပ္ပါပဲ။ ဗိုလ္ေကာင္ႀကီးရွိရင္ေတာ့ ဆူဆူညံညံမျဖစ္ဘူး။ ဗိုလ္ေကာင္ႀကီးက ၀က္သားတုတ္ထိုးခုံႀကီးတစ္ခုလုံးကို လွီးစင္ပ်ဥ္ျပားေလးကေနစၿပီး လ်က္ေတာ့တာပဲ။ တုတ္ကေလးေတြတင္တဲ့နားေရာ ၊ အခ်ဥ္ပုလင္းခ်ိတ္တဲ့နားေရာ ၊ လက္ကိုင္ခုံေရာ အားလုံးပဲ။ သူအားရၿပီဆိုမွ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြ လ်က္ခြင့္ရတယ္။ ဗိုလ္ေကာင္ႀကီးမရွိတဲ့အခါဆိုရင္ေတာ့ ပထမဆုံးလ်က္ခြင့္ရဖို႔ လုၾကတာနဲ႔ ဆူညံေနတတ္တယ္။ တုတ္ထိုးခုံနားမွာ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းပဲ။
. . . ေတာ္ေတာ္ၾကာလို႔ အားလုံးရွင္းသြားၿပီဆိုရင္ ခုံကို ေျပာင္လက္ေနတာပဲ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ေခြးအုပ္ထဲက အငယ္ဆုံးေခြးပိန္ေလး တစ္ေကာင္ရွိတယ္။ ဒီေကာင္က ဘယ္ေတာ့မွ ၀င္လ်က္ခြင့္မရရွာဘူး။ အားလုံးထြက္သြားေတာ့မွ သူ႔ခမ်ာ ေဘးကင္း ရန္ကင္း ခုံႀကီးနားကို ကပ္ခြင့္ရေတာ့တယ္။ ေခြးဆယ္ေကာင္ေလာက္ ၀ိုင္းလ်က္ထားတဲ့ ခုံႀကီးက အနံ႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာက္သြားပုံရပါတယ္။ ငပိန္ကေလးဟာ ဟိုဟို ဒီဒီ တရႈံ႕ရႈံ႕လုပ္ၿပီး ခုံႀကီးေပၚခုန္တက္လို႔ ေခြအိပ္ေတာ့တာပဲ။ အိပ္မက္ထဲမွာ ၀က္သားေတြ အ၀စားမယ္ အားခဲပုံနဲ႔။
. . . ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားလို႔ ေစာင့္ၾကည့္မိတယ္။ တုတ္ထိုးသည္ႀကီး ဘယ္လို ဆိုင္ခင္းသလဲလို႔။ . . ဒီလိုပဲ . . ပကာသနေတြ မပါဘူး။ ပုဆိုးစုတ္ေလးနဲ႔ ေလးငါးခ်က္ ခါၿပီးရင္ ရၿပီပဲ။ သန္႔ၿပီးသား ျဖစ္ေနလို႔ ေနမွာေပါ့။ ၿပီးရင္ "ဒါေလးနဲ႔ ထိန္းထားတာ "ဆိုတဲ့ ငရုတ္ဆီပုလင္းႀကီး ႏွစ္ပုလင္း ဂေလာက္ကနဲ ခ်ိတ္လိုက္တာပဲ။ စတင္ သုံးေဆာင္ႏိုင္ပါၿပီ ပဲ။
. . . ကဲ . . ဒီေန႔ကို ျပန္လာရေအာင္။ ခုေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာ တုတ္ထိုးသည္ႀကီး မရွိေတာ့ဘူး။ ခုံလည္း မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ေခြးအုပ္ထဲက အငယ္ဆုံး ငပိန္ေလးေတာင္ ေသေလာက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ လြမ္းလို႔။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ရန္ကုန္စတိုင္ တုတ္ထိုးဆိုင္ေတြ ရွိေနၿပီ။ တစ္ခါတစ္ခါသြားစားလည္း ငယ္ငယ္ကပုဂၢိဳလ္ႀကီးရဲ႕ အရသာနဲ႔ေတာ့ ကြာတယ္ဗ်ာ။ နံသာ နဲ႔ အီး ပဲ။ ( ဘယ္ဟာ အီးလည္းေတာ့ မေသခ်ာဘူးေပါ့ဗ်ာ ) ။ ထိန္းထားတာေလးေတြ မရွိလို႔လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာေပါ့ေလ။
. . . ၿမိဳ႕ႀကီးကလည္း ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းသြားၿပီ ခင္ဗ်။ ေခတ္မီသူတိုင္း ကားစီးၾကသည္ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ အရင္က လက္မွတ္ရဖို႔မလြယ္တဲ့ ရန္ကုန္သေဘာၤႀကီးေတြေတာင္ ေျခာက္ကပ္လို႔။ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အိမ္သာေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ပလုံသံ ပလြမ္သံ ေလးေတြလည္း ၾကားခ်င္လို႔ေတာင္ မၾကားရေတာ့ဘူးေလ။ လြမ္းစရာကို ျဖစ္လို႔။ ငါး ပုစြန္ေတြလည္း ပစၥည္းပဲ ေပါမယ္ ၊ ေစ်းမေပါေတာ့ဘူး။
. . . အခ်ိန္နဲ႔ အတူေျပာင္းသြားတာေတြ အမ်ားစုက ေကာင္းတာေတြပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းက ေကာင္းတာေတြခ်ည္းပဲ ႀကိဳက္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မေသခ်ာဘူးထင္တယ္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆို ခုေတာင္ စာေရးရင္း သြားရည္က်လို႔ . . . ။
(ယကၡ) ရဲႀကီး ။
၂၈ ၊ ဂၽြန္ ၊ ၂၀၁၄ ။
https://www.facebook.com/yekkha.yejee
https://www.facebook.com/yekkha.yegyii.fanpage
http://yekkhayejee.blogspot.com/ — with Nwenwe Win and 19 others.